Wednesday, August 18, 2010

ႀကိဳး၏ကၽြန္

သူတုိ႕သြားရာ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခုလုိ တေကာက္ေကာက္ေလွ်ာက္လုိက္ ကပ္ပါလာခဲ့တာ ခုိင္ေလးသာ သိသြားလုိ႕ကေတာ့ သူမ အရမ္းကုိစိတ္ဆုိး ေဒါပြ ေနေတာ့မွာပါ။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္... ခ်စ္သူေတြဘ၀မွာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အပါးမွာ အရိပ္ၾကည့္၊ကပ္မခြာ ေစာင့္ၾကည့္ ခ်စ္ႏုိးခဲ့ရသူေလ…။

အဲသည္စဥ္တုန္းကေတာ့…

``ခိုင္ေလး ၀ယ္စရာတစ္ခုရွိလုိ႕ ကုိကုိလုိက္ပုိ႕ေပးပါဦး´´
``ကုိကုိ အနားမွာရွိေတာ့ ခိုင္ေလးလည္းပုိအားရွ္ိတာေပါ့´´

အဲသလုိ ခၽြဲႏြဲ႕တတ္ခဲ့ေသာ ခုိင္ေလးကအခုအိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကေလး အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရိပ္ၾကည့္ ဂရုစုိက္မႈတုိ႕အတြက္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္၊ အေနခက္ေနတတ္ျပန္ျပီ။

``ကုိကုိ ေနခဲ့ပါ။ ခုိင္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ပါတယ္….´´
``ဟာ…ကို္ကု္ိပါလာရင္ ရွုပ္တယ္ကြာ…´´

ကၽြန္ေတာ္..၀မ္းနည္းနာက်င္ရမႈေတြကုိ သူမ မျမင္မသိေစရပဲ…

``ကုိကုိက ခိုင္ေလးတစ္ေယာက္တည္း စိတ္မခ်လုိ႕ပါ´´
``ဘာ…စိတ္မခ်စရာရွိလုိ႕လဲ´´
``မသိဘူး။ ကုိကုိကေတာ့ စိတ္ပူမိတာပဲ´´
``အဲဒီ…အေၾကာင္းမဲ့ စိတ္ပူတတ္တာေတြကုိေလွ်ာ့´´
``ကုိကုိက ခိုင္ေလးကုိ သိပ္ခ်စ္ေတာ့…´´
``အဲဒီ သိပ္ခ်စ္တာေတြကုိလည္း နည္းနည္းေတာ့ေလွ်ာ့…´´

ၿပံဳးေယာင္ေယာင္၊ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ဆုိလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ညစ္က်ယ္စြာ သူမအနားက မခြာတမ္းရွိခဲ့ၿပီ။

``ကုိကုိ ဘယ္လုိျဖစ္ေနလဲ…´´
``ေျပာၿပီးၿပီေလ…၊ခိုင့္ကုိ စိတ္မခ်လုိ႕ပါဆုိ…´´
``ရွင္စိတ္မခ်ရေအာင္ ခုိင္က ကေလးလား…´´

တစ္ေယာက္တျပန္ ေအာ္ဟစ္ျငင္းခုန္ရင္းကၽြန္ေတာ္တု္ိ႕ႏွစ္ေယက္ၾကားမွာမုန္တုိင္းငယ္ ေတြ တစ္ခုမက ၀င္ေမႊခဲ့ဖူးၿပီ။

**********

သူမတုိ႕၏ကားကေလးကုိ လွမ္းေတြ႕ ျမင္သာရုံအကြာအေ၀းကပဲ ကၽြန္ေတာ္ခပ္ခြာခြာေလး လုိက္ပါလာခဲ့ ပါသည္။
ခိုင္ေလးတုိ႕တေတြ လမ္းမွာ…ဘယ္မွ၀င္မေနၾကပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္ကေလးဆီကုိပဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္လာၾကတာ ေတြ႕ေတာ႕ကၽြန္ေတာ္တစ္ကုိယ္တည္း ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးမိရေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကေလးထဲသုိ႕ လုိက္၀င္မသြားေသးပဲ ျခံ၀မွာပဲ ရပ္တန္႔ေစာင့္ၾကည့္ ေနမိ ေသးသည္။ ခုိင္ေလးတုိ႕ လုိက္ပါလာေသာ ကားကေလးက အိ္မ္ေရာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ျပန္တာမို႕ ပန္းၿခံဳကေလးကုိ အကြယ္အကာျပဳကာ ကားဆီကဲၾကည့္လုိက္သည္။

ခိုင္ေလးျပန္လုိက္မပါသြားတာမုိ႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕…။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိမ္အ၀င္၀မွာ ခိုင္ေလးႏွင့္အတူအမိ်ဳးသမီးသုံးေလးေယာက္ကုိ လွမ္းျမင္ရ ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခုိင္ေလးတုိ႕အၾကား အျငင္းပြား၊အခ်င္းမ်ားရေလတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိၾကတဲ့ ခုိင္ေလးရဲ႕ ဘက္ေတာ္သား သူမ၏အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းမ်ားပဲေပါ့။

ခုအခ်ိန္…အိမ္ထဲလုိက္၀င္သြားမိလွ်င္ သူမတုိ႕တစ္အုပ္စုလုံးဟာကၽြန္ေတာ့္ကုိသာ ၀ိုင္း၀န္းျပစ္တင္ရန္ ေထာင္ၾကေတာ့မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိတာမုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္း တုန္႕ရသည္။

သူမတုိ႕တေတြက ခိုင္ေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူေတြဘ၀မွာ ကတည္းကကၽြန္ေတာ့္အား သိပ္ၾကည္လင္ ၾကသူမ်ား မဟုတ္ခဲ့ေပ။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ ခိုင့္သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ ခိုင့္မ်က္ႏွာအား ေထာက္ထားသျဖင့္သာ ေမးထူးေခၚေျပာ ဆက္ဆံေနရုံရွိခဲ့တာ..။ ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွတလိႈက္တလွဲ ခင္မင္ကၽြမ္း၀င္လုိစိတ္ မျဖစ္ခဲ့။ ခို္င္ေလး ကေတာ့….

``ခိုင္တုိ႕က လူမႈဆက္ဆံ့ေရးသတၱ၀ါေတြေလ ကုိကုိရဲ႕…။အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႕၀င္ဆံ့ေနေပ်ာ္ တတ္ရမွာေပါ့´´
``သိပါတယ္ကြာ…။ဒါေပမယ့္ ကုိကုိမွ မေနတတ္တာ….´´
``ကုိကုိက သင္းကြဲပဲ….´´

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တင္းခနဲ…။ ၿပီး တသိမ့္သိမ့္၀မ္းနည္းနာက်င္လာခဲ့သည္။

*************

အဲသည္စဥ္က.. အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ေရလည္ေသခ်ာစြာသိနားတတ္ျခင္း မရွိေသးေသာ အလြန္ငယ္ႏုခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။

ညဦးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေမေမႏွင့္အတူ အိပ္ယာ အေစာႀကီး၀င္ခဲသည္။နံနက္အိပ္ယာ ကႏိုးေတာ့ ေမေမ့ အရိပ္အေယာင္ကုိ မျမင္ရ။

``ေမေမ…´´

အိပ္ယာနိုးႏိုးခ်င္း ေမေမ့ကုိမေေတြ႕ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဂ်ီက်ေလ့ၿမဲ။

``ေမေမ့ကုိေခၚေပး၊ ခု…ေခၚေပး´´

မ်က္လုံးမဖြင့္ပဲ အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္ဟစ္ေတာ့တာပင္။

အခါတုိင္း အဲလုိဆႏၵျပလွ်င္ ေမေမေရာက္ရာေနရာမွ ေျပးေရာက္လာတတ္ပါသည္။ ခုေတာ့ ေမေမ့ အရိပ္အေယာင္ကုိမွ် မျမင္ရ။ ေအာ္ဟစ္ ငုိေၾကြးေနလွ်က္မွကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။

``ေဖေဖ…´´

က်ဳံးေအာ္ပစ္ခဲ့မိေသာ္လည္း ေဖေဖရွိေနလိမ့္ဟု ေမွ်ာ္လင့္္မထားခဲ့ပါ။ ဒီအခ်ိန္က ေဖေဖ အလုပ္သြားေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႕ေသာ္ ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္အနားသု္ိ႕ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း ဟုထင္သည္။ ေဖေဖ ေနမေကာင္းဘူးလား။

ေဖေဖေနမေကာင္းလွ်င္ စိတ္တုိတတ္သည္ဟု ေမေမကေျပာဖူးသည္။ကၽြန္ေတာ္ …၇ုိက္ခံထိ မွာေၾကာက္ ေသာေၾကာင့္ အသံတိတ္ၿငိမ္ေငးေနလုိက္သည္။ဒါေပမယ့္အဲဒီေန႕က ေဖေဖ… ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မရုိက္ခဲ့ပါ။ သားျဖစ္သူကုိ အိပ္ယာေပၚမွေပြ႕ယူကာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပြ႕ဖက္ထား ေတာ့တာ…။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ အားပင့္ေမာ့ေစကာ နမ္းေမႊးလုိက္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဖေဖ့မ်က္ရည္တုိ႕ ျဖင့္ စုိလူးသြားခဲ့ၿပီ။ ၿပီး…ေဖေဖ့ႏႈတ္က တတြတ္တြတ္ျမည္တမ္းေနခဲ့ေသးတာ။

ေဖေဖ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ။ နားမလည္းမမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တု္ိ႕သားအဖ၏ ဘ၀ထဲမွ ေမေမအၿပီးတုိင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီဆုိတာေတာ့ မသိတတ္ေသးေသာ ကေလးအေတြးျဖင့္ပင္ နားလည္ႏုိင္ခဲ့သည္။

*********

ညစဥ္ ရီေ၀ေနတတ္ေသာ ေဖေဖ့၏ မာဃေဒ၀လကၤာတုိ႕ကုိ နားယဥ္မွတ္မိ လာခ်ိန္ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က်င္ လည္ရာ၀န္းက်င္ကမာၻငယ္သည္ပုိလုိ႕က်ဥ္းေျမာင္း က်ံဳ႕၀င္သြားရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရႏုိင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္စာအုပ္မ်ား သာရွိခဲ့သည္။

ဒါေပမယ့္…စာ၊ကဗ်ာေတြအၾကား ေမြ႔ေလ်ာ္ေနေပ်ာ္ေသာဘ၀ထဲသုိ႕ခပ္သြက္သြက္ လွမ္း၀င္လာခဲ့ေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္လည္းရွိခဲ့ဖူးေလသည္။

``ကဗ်ာဆရာဆုိေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗြီဒီယုိေတြထဲကလုိ ဖရိုဖရဲ၊ညစ္တီးညစ္ပတ္ႀကီး ေတြ မွတ္လုိ႕…´´

ေျပာၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနလုိက္ပုံ..၊ျပီးေတာ့ ေပါ့ပါးတဲ့ျပဳမူလႈပ္ရွားပံုေတြကအစ သံပတ္ေပးထားေသာအရုပ္မလွလွေလးလုိပဲ။ ေတာက္တက္…ေတာက္တက္…ျမင္သူခ်စ္ခ်င္စရာ…။

``ႏြယ္ယိမ္းကုိခ်စ္ရင္ ရွင္စိတ္ညစ္ရလိမ့္မယ္´´
``ကုိယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး။ အခုကုိပဲ ရင္တစ္ခုလုံးအေပ်ာ္ေတြနဲ႕ျပည့္ေနတယ္…´´

ႏြယ္ယိမ္းကေတာ့ ေပါ့ပါးစြာ သာသာကေလးပဲ ရယ္ေမာေနခဲ့သည္။

သူမကု္ိ တြယ္ျငိသြားမိရတာလည္းအဲဒီေပါ့ပါးရႊင္ခ်ိဳမႈေတြ ေၾကာင့္ပဲျဖစ္သည္။ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေလးလံလွေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးႀကီးတစ္ခုကုိ ထမ္းပုိးထားရ သူလုိပင္ပမ္းတႀကီး ရွိေနခဲ့ရတာ။ ကုိယ္မက္ေမာလုိခ်င္ခဲ့ေသာေပါ့ပါးရႊင္လန္းျခင္းေတြကုိ သူမထံမွာေတြ႕လုိက္ရေတာ့ အားအက်ႀကီးက်ေနမိခဲ့သည္။ သူမထံမွ အေပ်ာ္ေတြကုိ ကူးယူခံစား ရတာ အေတာ့္ကုိ ေနသာထုိင္သာ ရွိကာ လန္းဆန္းဖ်တ္လတ္ေနရေတာ့သလုိပင္။

``ကုိယ္တုိ႕ လက္ထပ္ၾကရေအာင္…´´

ကၽြန္ေတာ္၏ေတာင္းဆုိမႈက အတန္ငယ္ေစာစီးစြာအေလာတႀကီးႏုိင္ေန ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ႏြယ္ယိမ္းကေတာ့ ေပါ့ပါးစြာပဲ…..

``တားလုိ႕လည္းရမွာမဟုတ္တဲ့ အတူတူ…။သေဘာပဲ´´

အဲသလုိ ႏြယ္ယိမ္းျဖစ္ေလသည္။

***********

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေငးအားက်ခဲ့ရေသာ ၊ႏွစ္လုိခ်စ္မက္ခဲ့ရေသာႏြယ္ယိမ္းသည္ ေပါ့ေပါ့ ကေလးလြင့္၀ဲေနခဲ့ေသာ တိမ္ပလီမေလးျဖစ္ေလသည္။သူမအားၿမဲၿမံစြာ ခ်ည္ေႏွာင္ဖို႕ ႀကိဳးစားမိျခင္း သည္ မုိက္မဲမႈ တစ္ခုသာျဖစ္ေတာ့သည္။

``ရွင္…စိတ္ညစ္ရလိမ့္မယ္လုိ႕ ႏြယ္ယိမ္း မေျပာခဲ့ဘူးလား´´

နည္းနည္းမွ မေလွ်ာ့ေလေသာ ႏြယ္ယိမ္းပါပဲ။ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ပုံေတြၾကား ျပန္ေရာက္သြားရသည့္တုိင္ႏြယ္ယိမ္းကေတာ့ လည္ပတ္ ေပ်ာ္ပါးမႈမေလွ်ာ့။

``ပူမေနပါနဲ႔။ ႏြယ္ယိမ္က ရွင့္ဇနီးပဲ။အခိ်န္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာမွာပဲ´´

သုိ႕ေသာ္ အခ်ိန္တန္သည့္တုိင္ ႏြယ္ယိမ္းအိမ္သုိ႕ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ေပ။

``မိန္းမဆုိတာ ေလွနဲ႕၊ ျမင္းလုိပဲတဲ့ကြ။ စီးတဲ့လူေနာက္…..ေတာက္။တုိ႕သားအဖက်မွ ဒီလုိအက်ိဳးေပး မ်ိဴးခ်င္း လာတူေန ရတယ္လုိ႕ကြာ…´´

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အရင္းႏွီး၊အတြယ္တာရဆုံးရယ္လုိ႕ ရွားရွာပါးပါး၊ေမေမႏွင့္ ႏြယ္ယိမ္း တုိ႕သာရွိခဲ့ဲ့ဖူးတာ။ ၿပီး… တစ္ပင္မလဲခင္ တစ္စင္ကူးတတ္ေသာ ရွက္စဖြယ္အက်င့္ စရုိက္ခ်င္းပါ ထပ္တူက် ေနခဲ့တာေတာ့ကၽြန္ေတာ့္၏ ကံဆုိးမႈ သာျဖစ္ေတာ့သည္။
ခိုင္ေလးအလွည့္မွာက်ေတာ့ေရာ…..

ထုိအေတြးက ကၽြႏ္ေတာ့္အား ေျခာက္လွန္႕ႏွိပ္စက္၊အေနခက္ေစပါသည္။

``ကုိကုိ…ခုိင့္ကုိ ဘာထင္ေနလဲ´´

ကၽြန္ေတာ္၏ ၀န္တုိပူပန္မႈမ်ားအား အတတ္ႏုိင္ဆုံးထိန္းခ်ဳပ္၀ွက္ကြယ္ ထားေန လွ်က္ကပင္ အကင္းပါး ေသာ ခိုင္ေလးက ရိပ္မိနားလည္ေနခဲ့သတဲ့။

``ခုိင့္ကုိ ကုိကုိ ယုံပါတယ္´´
``ဒါဆု္ိ ဘာကုိ မယုံဘူးလဲ´´

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမျပတတ္ခဲ့ပါ။အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကံၾကမၼာကုိ ကၽြန္ေတာ္ယုံစား စိတ္ခ်မထားႏုိင္ပါ။

``ကုိကုိေနာ္။ ခ်စ္လုိ႕ႀကိဳက္လုိ႕ လက္ထပ္ယူထားၿပီးတဲ့ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္ကုိအဲေလာက္ အေၾကာင္းမဲ့ ၀န္တုိပူပန္ ေနတာ ပုံမွန္ကုိမဟုတ္ေသးဘူး´´
``ဟုတ္တယ္…ကုိကုိက ရူးေနတာ…´´

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားက မုန္တုိင္းသည္ အႀကိမ္ေရ မ်ားျပားလာခဲ့ေလေလ စကား အသုံး အႏွဳန္းေတြ ရုိင္းၾကမ္းျပင္းထန္လာေလေလ…။

´´ရွင္…ရွင္ ..ခုလုိျဖစ္ေနတာက ခုိင့္သိကာ၊ ခုိင့္မာနကုိ ထိခုိက္ေစတယ္ကုိကုိရဲ႕။ရွင္ အဲဒီေလာက္ကေလးမွ မေတြးတတ္ ဘူးလား´´
``…………………..´´

``တကယ္ပဲ။ အရူးလုိပဲ။ စိတ္ကုန္တယ္။´
´´ဘာ……….´´

စိတ္ကုန္တယ္ဆုိပါလား..။ခုိင္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ကုန္တယ္တဲ့ေလ…။ဒီမွ်စကားေလး တစ္ခြန္းကုိပင္ ကၽြန္ေတာ္ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ကားကာ ရင္နာေပါက္ကြဲမဆုံး။

သူမ၏ ပခုံးႏွစ္ဘက္ကုိ ကုိင္ဆုတ္လႈပ္ခါပစ္လုိက္ေတာ့ ဆက္တီႏွစ္လုံး အၾကားမွာ ပုံလွ်က္သား..။ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ကေတာ့ ၿငိမ္မေနခဲ့ေပ။

``ဒီမွာ…။ရွင္ၿမဲၿၽမဲမွတ္ထား။ရွႈင္သံသယ၀င္ေလာက္တဲ့အက်င့္ယုတ္၊အက်င့္ဆုိးမ်ိဳး ကၽြန္မတုိ႕ တစ္ေဆြမ်ိဳးလံုးမွာမရွိဘူး´´

က်ားနာမေလးတစ္ေကာင္အလား စိမ္းေတာက္ေနေသာမ်က္၀န္မ်ားျဖင့္ အံ့မခမ္း ထက္ျမေနသည့္ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ား……။
ကၽြန္မကုိ ရွင္တုိ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႕ လာမခိုင္းႏႈိင္းနဲ႕။ အဲသလုိမေထာက္မညွာ ဆုိခ်င္တာလား ခိုင္ရယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖ်န္းခနဲ အရွက္အုိးကြဲသြားခဲ့ပါသည္။ ေနဦး…။ကၽြန္ေတာ္ရွက္ေၾကာက္ သိမ္ငယ္ ခဲ့ရတာ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုထိလည္းနည္းနည္းမွ ေလွ်ာ့ျပယ္မသြားခဲ့ပါဘူး။

ရုတ္တရက္ ခုိင္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္ကေလးကုိေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ရည္ေတြကုိ ခိုင္ေလး မျမင္ေစခ်င္လုိ႕ပါ။

************

ခုေတာ့ ခိုင္ေလးရွိရာဆီ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရာက္လာခဲ့ရျပန္ၿပီ။

ေနပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကထြက္လာခဲ့တာမေန႕ညကတည္းကျဖစ္ပါသည္။ ညအခါလည္ အိမ္ကထြက္ခြာ သြားတဲ့ သူကုိခုိင္ေလးေရာ….ေမွ်ာ္ေမာ မေနခဲ့ ဘူးတဲ့ လား…။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေန႕၊တစ္ရက္ေတာင္ မခြဲခဲ့စဖူး။

ခုိင္ေလး အားငယ္ေၾကကြဲေနရွာမွာေသခ်ာပါသည္။တမ္တလြမ္းဆြတ္ရျခင္းတုိ႕ျဖင့္ခုိင္ေလး မ်က္ရည္က်ေနမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ႏွစ္သိမ့္ရဦးေတာ့မည္။

ခုိင္ေလးရွ္ိရာအိမ္ေလးဆီ ေျပးေရာက္ရန္ေျခလွမ္းအျပင္....။ကၽြန္ေတာ့္ကုိျဖတ္သန္းကာကားတစ္စီး ျခံတြင္းသုိ႕ ေမာင္း၀င္သြားပါသည္။

ခုိင္ေလး အိမ္ထဲမွ ထြက္လာကာ ႀကိဳဆုိသည္။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားျဖစ္ေလသည္။ သူတုိ႕တေတြကၽၽြန္ေတာ့္ကုိေတာင္ မျမင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဘာေတြအေရးတႀကီးျဖစ္ေနၾကလုိ႕လဲ။

ခုိင္ေလး၏မ်က္၀န္းမ်ားကေတာ့ တစ္ညလုံးအျပင္းအထန္ငုိေၾကြးထားရသူလု္ိ နီရဲ ေဖာင္းေယာင္ ေနခဲ့သည္။ ခုိင္ေလး၏ ပခုံးထက္ဆီက ပု၀ါျဖဴကေလးဟာကႊန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကုိအမွတ္တရ ေပးထားခဲ့တာေပါ့။

``ခိုင္ေရ..၊အစ္ကုိတုိ႕လည္း ဒီနံနက္မွ သတင္းၾကားတာ။ ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာလဲ…´´
``ခိုင္လည္းရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ဘယ္သူ႕ကုိမွ အေၾကာင္းၾကားဖို႕သတိမရႏိုင္ဘူးအကု္ိရယ္။ညဦးကတည္းက ခိုင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ ထုံးစံအတုိင္းကေတာက္ကဆျဖစ္ၾကတယ္ေလ…´´
……..ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အခါတုိင္းထက္ ပု္ိၿပီးျပင္းထန္သြားခဲ့တယ္။ခုိင္လည္းစိတ္ဆုိးလြန္းလုိ႕ ဘာေတြ ေျပာလုိက္မိသလဲေတာင္မသိဘူး။ လြန္ေတာ့အေတာ္ေလးလြန္သြားခဲ့တယ္…´´

ေျပာရင္း ခုိင္….တစ္ခ်က္ရိွဳက္လုိက္ေတာ့ ေနာင္တတုိ႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ရင္နင့္ လာပါသည္။

``ကုိကုိ…။ကုိကုိက ဂုိေထာင္ထဲ သိမ္းၿပီးသားကားကုိ ထုတ္ၿပီးကမူးရွဴးတုိးေမာင္းထြက္သြားခဲ့တာ….´´

မငုိပါနဲ႕ခုိင္ရယ္။ကုိကုိျပန္ေရာက္ေနၿပီေလ…။

``နံနက္လင္းခါနီးမွ ေဆးရုံႀကီးက ဖုန္းဆက္တယ္။ဟုိတစ္ဖက္က ကားႀကီးဆုိေတာ့ဘာမွမျဖစ္ လုိက္ဘူး။ ကုိကုိသာ…။ ကုိကုိသာ….အီး….´´

ခိုင္ေရ…။ကုိကုိလည္းဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။အခုပဲ…ခိုင့္ဆီ…..

အေတြးႏွင့္ လွမ္းေျပးအထြက္မွာ အင္အားႀကီးေသာတစုံတရာကစုပ္ယူဆြဲငင္သြားသလုိ ပိန္းပိတ္ နက္ရိွဳင္းေသာ အေမွာင္ထုထဲေမ်ာလြင့္ရုန္းကန္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကကြဲနာက်င္မဆုံးေတာ့ေပ။ ။

သတုိး

1 comment:

  1. ဒီပုိ႔စ္ေလးလည္း ဖတ္ေကာင္းတယ္ ဇာတ္လမ္းေလးကေခၚေဆာင္သြားတာ ေနာက္ဆုံးဇာတ္သိမ္းအထိဘဲ အဲလုိအဆုံးသတ္ထားတာလည္းလွတယ္...
    ခင္တဲ့
    မလြင္

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။