Wednesday, September 28, 2011

ေရႊေရာင္သစ္ ေန႔

“ေဖေဖ ျပန္လာေတာ့ မွာလား”
                   …ေမးေလတုိင္း ေဖေဖခမ်ာ မသက္မသာရယ္ေမာေနရေလ့ရွိသည္ တဲ့။ ၿပီး… အၾကာႀကီး အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားေနသလုိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနျပန္ေတာ့သည္။ ညိဳက ဇြတ္ပင္…
“ေျပာဦးေလ။ ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”
သုိ႔တုိင္ေအာင္ ေဖေဖ့ဘက္က တုန္႔ျပန္စကား ျပန္မလာ။ ေတြေ၀ေနဆဲထင့္။
“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”
“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”
“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလည္း လုိ႔”
                   ညိဳတစ္ေယာက္ ေဖေဖ့အား မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာရေတာ့ကာ Gtalk box မွာ သည္စကားတစ္ခြန္းကုိပဲ ဆက္တုိက္ ရုိက္ထည့္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။ ေဖေဖ တစ္ဘက္မွာ ၿပံဳးေနႏုိင္ပါ့မလား။ ပင့္သက္ေမာေတြ ႀကိတ္ရွဳိက္ေနလွ်င္လည္း  ညိဳ… မၾကားႏုိင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ ေပ်ာ္ေနႏုိင္မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ခံစားသိေနခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖက မိသားစုကုိ တြယ္တာတတ္သူ တစ္ေယာက္ပဲေလ။  ညိဳ႕ကုိလည္း အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလွတာ။ ညိဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖေဖ့ရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနခဲ့တာလည္း ညိဳသိပါသည္။ ညိဳက ေဖေဖ့ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး မဟုတ္လား။
                   ညိဳ႕ကုိ ေမြးဖြားစဥ္ကေတာ့ ေဖေဖ့အတြက္ သားေယာက်္ားေလး မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေမေမက ေဖေဖ့ကုိ အားနာေနခဲ့ေသးသည္တဲ့။ ဖခင္တုိ႔ထုံးစံ သားဦးမွာ ေလာက္ေလာက္လားလား သားေယာက်္ားေလးကုိသာ အရူးအမူး လုိခ်င္တမ္းတတတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ေဖေဖလည္း ေမေမ့ကုိယ္၀န္ႏွင့္ပတ္သက္ကာ သားရူး ရူးခဲ့ဖူးသည္ပင္။
                   ဒါေပမယ့္ ျဖဴေဖြး၀ကစ္ေနကာ အငုိအရယ္နည္းပါးေသာ ညိဳကေလးက ေျခလက္ေတြေျမွာက္၊ ကန္ေက်ာက္တြန္းထုိး၊ လြန္႔လူးရုန္းကန္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ စေကာ၀ုိင္းထဲမွ ညိဳကေလးကုိ ေခ်ာ့ျမဴက်ီစယ္ရင္း ေဖေဖပါ စေကာတစ္ပတ္လည္ေအာင္ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနတတ္ခဲ့သည္တဲ့။
အိမ္ကပ္ေလ့မရွိေသာ ေဖေဖက ညိဳ႕ကုိေမြးၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အိမ္ေနမၿမဲေသးသည့္တုိင္ အလွ်င္ကထက္ အိမ္ကုိ ပုိ၍ တြယ္တာလာတတ္သည္ဟု ဘြားဘြားက ေျပာဖူးသည္။
“ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမာလာလာ။ အျပင္က ျပန္ေရာက္ရင္ သူ႕သမီးကုိပဲ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚၿပီး အိ္မ္ေပၚတက္လာတာပဲ။ ကေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း အတင္း နမ္းရွဳပ္၊ စကားနားမလည္တတ္ေသးတဲ့ကေလးကုိ တီတီတာတာ စကားေတြ ေျပာ…။ တကယ္ရူးတဲ့ေကာင္”
“ေဖေဖက မရူးပါဘူး ဘြားရယ္။ သမီးကုိ ခ်စ္လုိ႔ပါ”
ညိဳတစ္ေယာက္ ေဖေဖ့ဘက္က ခုခံကာကြယ္ေျပာေနပုံကုိ ဘြားဘြားက ေက်နပ္ၿပံဳးတစ္၀က္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထုိးေနျပန္ေတာ့သည္။
“ညည္းအေဖကုိ ညည္းပဲ ကာကြယ္ပါေနာ္။ ဟြန္း.. သူ႔အေဖဆုိရင္ အထိကုိ မခံဘူး”
ညိဳကေတာ့ ဘြားဘြား ဘာေျပာေျပာ ေဖေဖ့ကုိ ကာကြယ္ၿမဲပဲ။ တစ္သက္လုံးလည္း ေဖေဖ့အတြက္ ကာကြယ္သြားရမွာပဲဟု စိတ္မွာ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေလသည္။
“ေဖေဖ့အတြက္ တကယ္ ကာကြယ္ေပးခ်င္ရင္ သမီး ပညာတတ္ေအာင္သင္။ ပညာတတ္ရင္ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္း ကုိမွ မဟုတ္ဘူး။ သမီးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က လူတုိင္းကုိ သမီး ကာကြယ္ႏုိင္စြမ္းရွိလာမယ္”
ေဖေဖ့ဆုိလုိရင္းကုိ အဲသည္စဥ္တုန္းက ညိဳ.. သိပ္ေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ေသး။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက ညိဳ႕ကုိ ပညာတတ္ေစခ်င္သည္ ဆုိလွ်င္ ညိဳ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဟု စိတ္မွာ စြဲမွတ္ၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့ၿပီ။ တကယ္တမ္းမွာလည္း ညိဳက ပညာကုိ စိတ္၀င္စားေသာ၊ တတ္မက္လုိခ်င္ေသာ စိတ္အခံ ရွိႏွင့္ၿပီးသားပင္။
ညိဳ႕အား ရွစ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးမွ ကြန္ျပဴတာ အေျခခံသင္တန္းတက္ခြင့္ေပးေသာ ေမေမ့ကုိ ေဖေဖက အားမရႏုိင္ခဲ့ေပ။
“သမီးကုိ အင္တာနက္ သုံးတတ္ေအာင္ သင္ေပးပါ။ သူ သုံးပါေစ”
ဘြားဘြားႏွင့္ ေမေမက သေဘာ မတူခ်င္ျပန္။
“သမီးအသက္ ငယ္လြန္းေသးတယ္”
ေမေမ့စကားကုိ ဘြားဘြားက အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံေလသည္။
“အင္တာနက္က အတတ္ေကာင္းေတြ ကေလး… တတ္လာပါ့မယ္ ဟယ္”
ဟုလည္း ပူပန္ရင္ဖိေနျပန္သည္။ ေဖေဖက….ေမေမ့အား…
“ကုိယ္.. သမီးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္။ သမီး အင္တာနက္ သုံးတတ္မွ ျဖစ္မယ္”
ေျပာေလမွ ညိဳတစ္ေယာက္ အြန္လုိင္းေပၚ ေရာက္ရေတာ့တာ ျဖစ္ေလသည္။ Gtalk box ကေလးပြင့္လာတာႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေဖေဖ့ အေကာင့္မီးကေလး စိမ္းေနတာေတြ႕လွ်င္ ညိဳေပ်ာ္သည္။ အားတက္ ေက်နပ္သည္။  ေဖေဖ့အေကာင့္ကေလးကလည္း အခါမ်ားစြာ စိမ္းေနတတ္တာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖေဖ့ အေကာင့္မက္ေဆ့ခ်္က…
“ေနသာေန႔ အဲဒီအခ်ိန္
ေကာင္းကင္တိမ္ ၾကည္ျပာလဲ့
ငွက္သံႏြဲ႔ေတးသီက်ဴး
ပန္းဖူးဖြင့္ လန္းလႈိင္ေ၀
ေလေျပေသြး ေမႊးေအးျမ
တစ္ပုဒ္ေတးလွ သံစဥ္ခ်ိဳမွ
တုိ႔ကြန္းကန္သာ ခ်မ္းၿငိမ္းျဖာလိမ့္
ေနသာေန႔ အဲဒီအခ်ိန္…။”
…တဲ့။ ညိဳတုိ႔၏ ဘ၀ေနသာခ်ိန္ေန႔ရက္မ်ားကုိ ေမွ်ာ္ေမာစိတ္ေစာေနေသာ ညိဳကလည္း…
“မဂၤလာပါေဖေဖ။ ေဖေဖ ေနေကာင္းလား”
                   ေဖေဖ ေမးေလသမွ် ေမေမႏွင့္ ဘြားဘြားတုိ႔ အေၾကာင္း၊ တျခားေထြေထြရာရာေလးေတြကုိ ေဖေဖ့အားျပန္ေျပာျပရင္း ညိဳ႕အေတြ႕အႀကံဳ၊ ညိဳ႕ခံစားခ်က္ကေလးေတြကုိပါ ေဖေဖ ျမင္ေတြ႕နားလည္ႏုိင္မည္ပင္။ ေဖေဖ ညႊန္ေသာ လင့္ခ္ေတြဆီ သြားရေသးသည္။ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္လာကာ ေဖေဖႏွင့္ ျပန္ေဆြးေႏြးရသည္။
“ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ေပၚက ဘယ္စာအုပ္ေတြ သမီးဖတ္ၿပီး ၿပီလဲ”
“ဟီး.. တစ္အုပ္မွ ဖတ္ဖူးေသးဘူး”
“ဖုန္ေတြ ထုတက္ေနေရာေပါ့”
“ေမေမ ပုံမွန္ ရွင္းေပးထားပါတယ္ ေဖေဖရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလ သမီလည္း ၀ုိင္းကူေပးပါတယ္”
“ေဖေဖ ဆႏၵကေတာ့ ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ကုိ သမီးပဲ တာ၀န္ယူေစခ်င္တယ္။ သမီးလည္း အပမ္းမႀကီးဘူးဆုိရင္ေပါ့”
                   ညိဳ.. ျငင္းဆန္ရက္ပါ့မလား ေဖေဖ။ ၿပီး.. ေဖေဖ့စာအုပ္စင္ကုိ ညိဳလည္း စိတ္၀င္စားစ ျပဳေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီစာအုပ္ကေလးေတြဟာ ေဖေဖ ဖတ္ရွဳခဲ့တဲ့၊ ေဖေဖ့ဘ၀ကို လမ္းျပထုဆစ္ေပးခဲ့တဲ့ အရာေတြပဲ မဟုတ္လား။ ေဖေဖ ျမတ္ႏုိးမဆုံးေသာ စာအုပ္ေတြထဲမွာ  ေဖေဖ့ရဲ႕ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ခန္႔မွန္းပုံေဖာ္ရတာဟာ  ႏွစ္ၿခိဳက္ေမြ႕ေလ်ာ္စရာ အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ ညိဳ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့ၿပီ။
“ညိဳ အမွတ္က ငါးရာေက်ာ္ရုံပါ ေဖေဖရယ္။ ဘြားဘြားက သူ အသက္ႀကီးၿပီတဲ့။ ဆရာ၀န္ လုပ္ပါတဲ့”
“ေဖေဖကေတာ့ သမီး သေဘာပါ။ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတာ ကုိယ္လုပ္။ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ေတာ့လုပ္…”
“ညိဳ.. ဥပေဒပဲ ေလွ်ာက္မွာ”
“so good ! း) “
                   တစ္ျပည္ရပ္ျခား ေ၀းလွမ္းေနျငားလည္း ေဖေဖ့ကုိ သမီးၾကည့္ျမင္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ ေဖေဖ ယုံၿပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ညိဳက ေဖေဖ့အႀကိဳက္ကုိ လုိက္လုပ္ျပရုံသက္သက္အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး ရင္းႏွီးေပးဆပ္မည့္သူ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ညိဳ.. တကယ္ ယုံၾကည္ရဲခဲ့လုိ႔သာ။
“ၿပီးေတာ့ ညိဳ..reportor လုပ္ဖုိ႔ သတင္းဂ်ာနယ္တုိက္ ႏွစ္ခုမွာ ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ေမေမနဲ႔ ဘြားဘြားက ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ ကာဆီး.. ကာဆီး လုပ္ေနၾကတယ္။ ေမေမ့ကုိ ေဖေဖ ေျပာေပးဦး”
“OK…”
“ၿပီးေတာ့ေလ… ေဖေဖ မရယ္ရဘူးေနာ္။ ညိဳ႕ကေလာင္နာမည္ကုိေလ ‘ မွ်ိဳ႕’ လုိ႔ေပးခ်င္တယ္”
“အဓိပၸါယ္က…”
“ေအာင္ျမင္ျခင္း ေလ ေဖေဖရဲ႕”
“သိပ္ေကာင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ။ သတင္းေလာကမွာ မွ်ိဳ႕ ေအာင္ျမင္ပါေစ း)”
“ေဖေဖ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္၀ေအာင္ မွ်ိဳ႕ ႀကိဳးစားျပမယ္”
“မွ်ိဳ႕ က ေဖေဖ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သမီးေလးပဲ။ ကြက္တိပဲ”
                    ေမေမကေတာ့…
“ညည္းအေဖကေတာ့ေလ။ အရူး ဘုံေျမွာက္”
                   ၿငိဳျငင္စကားေတြ ဆုိေနဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေဖေဖခြင့္ျပဳလွ်င္ လုိက္ေလ်ာမည့္သူျဖစ္သည္ဆုိတာ ညိဳ႕ အေတြ႕အႀကံဳအရ သိေနပါၿပီ။ ညိဳ႕ကုိ ေမြးဖြားၿပီးစ အခ်ိန္ကေတာင္…
“ကုိယ့္အတြက္ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးမယ္ သိလား”
                   သားေယာက်္ားရူး ခ်ဥ္ျခင္းမေျပေသာ ေဖေဖ့ကုိ ႏွစ္သိမ့္လွ်က္ ေဖေဖ့အလုိကုိ ဦးစားေပး ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့ေသးတာ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။ ေဖေဖကေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚက ေက်နပ္ၾကည္ႏူးၿပံဳးေတြကုိ လက္စမသိမ္းႏို္င္ေသးပဲ…
“အင္း.. ေမြးပါဦး မိန္းမရယ္။ ဒါမွ သမီလည္း အေဖာ္ရမွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ တုိ႔သမီး တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနမွာကြ”
                   ေျပာၿပီး သူ႔စကား သူ သေဘာက်ကာ တဟားဟားရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္တဲ့။
                   ေဖေဖဟာ အေမတစ္ခု၊ သားတစ္ခုဘ၀ျဖင့္ ကာလရွည္ၾကာ အထီးက်န္စြာ ႀကီးျပင္းလူလားေျမာက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။
“သားေတြ၊ သမီးေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးမယ္ကြာ။ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း…”
                   မိသားစုဘ၀ကုိ ခုံမင္ေသာ၊ တပ္မက္တြယ္တာလြန္းေသာ ေဖေဖသည္ ေမာင္ေလးကုိ မေမြးဖြားမီမွာပင္ သူ ခ်စ္မက္တြယ္တာေသာ မိသားစုႏွင့္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ အားလုံးကုိ ထားရစ္ကာ မေပ်ာ္ေသာ္လည္း ေတာ္ရာ အရပ္သုိ႔ ေ၀းလြင့္ထြက္ခြာခဲ့ရေတာ့တာျဖစ္သည္ ။ ခုေန ေမာင္ေလးရွိေနေသးလွ်င္ေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း၊ အမွန္တရားကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးကာ သစၥာေစာင့္သိတတ္ခဲ့ပုံမ်ား အေၾကာင္းကုိ ေမာင္ေလးနားလည္ေအာင္ ေဖေဖ့ကုိယ္စား ရွင္းျပခ်င္ပါေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ ျဖဴသလား၊ ျမည္းသလား မျမင္ဖူး၊ မခ်စ္ၾကင္လုိက္ရပဲ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္မွာ သူကေလး လသားအရြယ္ကတည္းက ျဖစ္သည္။ ေသာကဒုကၡ ဟူသမွ် ရင္စီးခံကာ တစ္ခ်က္ကေလး မညည္းျငဴတတ္ခဲ့ေသာ ေမေမသည္ ခ်က္ခ်င္း ညွဳိးၿခံဳးက်သြားေတာ့သည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္ထိတုိင္ပင္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့မွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိပါေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔သာ ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္ထိ ေမေမ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနႏုိင္ေသးတာ မဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသာ ေသဆုံးလွ်င္ ဘ၀လည္း ေသမည္ပင္။ ေမေမက သမီး၏ အနာဂါတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ေဖေဖ့၏ အိမ္အျပန္ေန႔ရက္ေတြ အတြက္လည္း မ၀ံ့တ၀ံ့ ရင္ခုန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရးေရးျပျပေတာ့ ယေန႔တုိင္ရွိေနဆဲပါပင္။
ခုေတာ့ အၿငိဳးအမုန္းတုိ႔ သင္ပုန္းေျခရန္ အခ်ိန္တန္ခဲ့ၿပီ ထင္ပါသည္။ ေဖေဖျပန္လာဖုိ႔ အခ်ိန္သင့္ၿပီလား။
“ေဖေဖ ျပန္လာခဲ့ေတာ့ေလ”
“ေဖေဖ ျပန္လာခ်င္တာေပါ့ သမီးေလးရယ္။ ဒါေပမယ့္…”
“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ”
                   ေဖေဖက တစ္ဘက္မွာ ၿငိမ္သက္ေနျပန္ကာ ခဏၾကာေလမွ…
“သမီး ဘြားဘြား ဘာေျပာေသးလဲ”
                   ဘြားဘြား၏ ေျပာစကားမ်ားကုိ ေဖေဖ့အား အတိအက် ျပန္မေျပာခ်င္ပါ။ ဘြားဘြား၏ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ၊ ေလာကဓာဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳးက သံသယကၽြန္းမွာ မြန္းနစ္ေနတတ္ေအာင္  သူမကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ယုံၾကည္ျခင္း ဆုိေသာ စကားလုံးကုိ ဘြားဘြားတစ္ေယာက္ စာလုံးေပါင္းေမ့ေနခဲ့ၿပီ။
“ ဘြား အသက္ ႀကီးလွၿပီ။ ေန႔ေသမလား၊ ညေသမလား အေျခအေနမွာ ဒီသား၊ ဒီသမီး၊ ဒီေျမးေတြနဲ႔ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း ေသခ်င္တာေပါ့ကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္သားကေလး အနားမွာ ထားၿပီး တထိတ္ထိတ္ေတြးပူေနရတာထက္စာရင္  ေ၀းေနရတဟာ… စိတ္မခ်မ္းသာေပမယ့္ အပူေတာ့ ေလ်ာ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား”
                   ေမေမလည္း တိတ္တိတ္ေမွ်ာ္ရွာမည္ပင္။ သုိ႔ေပမယ့္ စုိးရြံ႕စိတ္ငယ္မႈေသာကေတြ ေပြလီဖိစီးလွ်က္မုိ႔ မလူးသာ၊ မလြန္႔သာ ခံစားရခက္ခဲရွာမည္ထင္၏။ ေဖေဖကေတာ့…
                   အခါမ်ားစြာက ထုံးစံအတုိင္း အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ ေႏွးေကြးေလးအီကာ မက္ေဆ့ခ်္ ေရာက္မလာႏုိင္ျပန္ဘူး ထင္သည္။ ညိဳတုိ႔ သားအဖ၏ မီးအစိမ္းကေလးေတြ ေမွးမွိန္ ျဖဴေလ်ာ္သြားၾကၿပန္ျပီ။
                   ေနာက္တစ္ေန႔ လုိင္းေပၚျပန္အေရာက္ ေမးလ္ေဘာက္စ္ကုိ အေလာတႀကီး ဖြင့္စစ္မိေလလွ်င္ေတာ့ ေဖေဖ့ မက္ေဆ့ခ်္ကေလးက အားေလ်ာ့ ညွိဳးငယ္စြာ ေစာင့္ႀကိဳေနႏွင့္ပါသည္။
“သမီးတုိ႔ဆီျပန္လာဖုိ႔ ေဖေဖ အခ်ိန္ျပည့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔… ကံအခြင့္ေပးတဲ့ေန႔ေပါ့ သမီးေလးရယ္။ တကယ္တမ္းမွာလည္း အဲဒီေန႔က တုိ႔အားလုံးအတြက္ မေ၀းေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”


                                                                                                သတုိး
                  



         

Monday, September 26, 2011

ကမာၻလုံးဆုိင္ရာ မ်ားသတၱာ

                                        ကမာၻလုံးဆုိင္ရာ......
လုပ္ငန္းတူ၊ စီးပြားၿပိဳင္…တျခားလၻက္ရည္ဆုိင္ေတြက ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းေတြ အၿပိဳင္အဆုိင ္ တတ္ဆင္ၿပီး ေရာင္းအားျမွင့္လာၾကေတာ့ ကုိယ္ေတြလည္း မေနသာေတာ့ဘူး။

``တုိ႕ဆုိင္လည္း စေလာင္းဆင္မွ ျဖစ္မယ္´´

ဆင္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ကိစၥက ၿပီးမသြားဘူး။

လက္တစ္ဘက္က တီဗီခ်ယ္နယ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေန၊ ခ်ိန္ညွိေနခ်ိန္မွာေတာင္ က်န္လက္္ တစ္ဘက္က မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္…တစ္ခုမဟုတ္၊ တစ္ခုကုိလည္း ကုိင္ထား၊ ဖြင့္ထားလွ်က္…။ ၿပီး…. ႏႈတ္ကလည္း…..

``ကမာၻႀကီး ျပားသြားၿပီ´´

…ဆုိပါလား။

အုိင္တီေခတ္မွာ သတင္းနဲ႕ နည္းပညာပ်ံ႕ႏွံ႕မႈက လွ်င္ျမန္လြန္းလုိ႕ဒီေန႕ကမာၻႀကီးဟာ အေရွ႕နဲ႕ အေနာက္ အဆီးအတားမရွိ။ တသီးတျခားစီ မဟုတ္ေတာ့ပဲ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားၿပီလုိ႕ ဆုိလုိခ်င္ပုံပဲ။

ေပါင္းသင္းလာခဲ့ၾကတာပဲ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နီပါး ဆုိေတာ့ ကုိယ့္အိမ္ဦးနတ္ အေၾကာင္းလည္း ကုိယ္သာ အသိဆုံးေလ။ အဲေတာ့ဖက္ၿပိဳင္ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အသံတိတ္မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ ဒုိင္းခနဲပစ္လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။

ေရႊကုိယ္ေတာ္က မိန္းမနဲ႕ မေျပာရေတာ့ ေသာက္သုံးသူေတြ စားပြဲ၀ုိင္းမွာ ၀င္ထုိင္ၿပီး အာေဘာင္၊ အာရင္း သန္ေနျပန္ပါေရာ….။

စကားဆုိတာက ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ ျဖစ္ေနေစဦးေတာ့။ ကာလ၊ ေဒသ၊ ၿပီးေတာ့….ကုိယ္ေျပာမယ့္ တစ္ဘက္သားရဲ႕ ခံယူႏုိင္စြမ္းကုိလည္း တြက္ခ်င့္ စဥ္းစားရဦးမွာ မဟုတ္လား။

တျခားသူေတြကေရာ…သူေျပာလာသမွ် မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ၿပီး ယုံၾကည္ေပးမွာတဲ့လား။ သူတုိ႕ တစ္သက္လုံး ယူမွတ္လာခဲ့ၾကတာက``ကမာၻလုံး´´….. ပ ဲေလ။ ဟိုလူေတြက အုံနဲ႕က်င္းနဲ႕ျပန္ျငင္း၊ ၀ုိင္းဟားၾကေတာ့ သူပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ရျပန္ေရာ မဟုတ္လား။

ေဘးကနားေထာင္ရင္း အျမင္အၾကားမေတာ္တာနဲ႕……

``ကဲ…ရွင့္ ကမာၻျပားႀကီး ခဏထားၿပီး ဖက္ရွင္ခ်ယ္နယ္တစ္ခုေလာက္ ေျပာင္းဖြင့္ေပး လုိက္ပါဦး။ ကၽြန္မတုိ႕ ေဖာက္သည္ေတြ ပ်င္းလွေရာေပါ့။´´

လာဘ္မျမင္တတ္ေတာ့ ေနရာတကာ လုိက္ေျပာေနရတာသာ ၾကည့္ေတာ့။

အမွန္အတို္င္းေျပာရရင္ သူ႕ကမာၻျပားႀကီးကုိ လုံး၀ကုိ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အဓိက ကေတာ့ ကုိယ့္လၻက္ရည္ဆုိင္ေလး စည္စည္ကားကား၊ ေရာင္းပန္းသာေနဖုိ႕သာပဲ။ အဲေတာ့…ကုိယ္ေတြရဲ႕ အားကုိးတႀကီး တုိင္တည္ရာ ``အဘဆရာႀကီး´´ ညႊန္ၾကားထားတဲ့အတုိင္း တေသြမတိမ္းေစရ။ အပြင့္၊အခက္၊ အရြက္၊အညြန္႕ေတြနဲ႕ တစ္ဆုိင္လုံး ေ၀ေနေစတယ္။ အပြင့္အရြက္တေ၀ေ၀ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ညွိဳးေျခာက္ မေနေစရဘူး။ ဆီမီး၊ အေမႊးနံ႕သာတုိင္ေတြနဲ႕ လည္း ေန႕၊ညမျပတ္ ထုံအီေမႊးပ်ံ႕ေနေစတယ္။ ကဲ….ဘာလုိေသးလဲ..။

ဒီရက္ေတြမွာေတာ့ စိတ္ကတုိတယ္။ ကမာၻဖလားေဘာလုံး ပြဲစဥ္ေတြက ဆက္တုိက္လာေနၿပီ မဟုတ္လား။ ေန႕ေန႕၊ညည ေစ်းေရာင္း ေကာင္းလွတာ အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ညည့္နက္ပြဲေတြြဆက္လာေတာ့ လူက ပင္ပမ္းရုံမက အအိပ္ပ်က္တဲ့ဒဏ္ကုိပါခံလာရၿပီ။

ညဘက္ အနားမရလုိ႕ ေန႕လည္ဘက္ေတြမွာေရာတဲ့။ တေရးေတာင္ မေမွးရဲပါဘူး။ သူ႕နဖူးဆီ ညစဥ္တဒုိင္းဒိုင္း ထိမွန္ေနတဲ့ ေဘာလုံးက ကုိယ္တစ္ခ်က္ကေလး သတိလစ္၊ အိပ္ငုိက္မိတာနဲ႕ ေကာင္တာစားပြဲက ကုိယ့္ပုိက္ဆံ အံဆြဲကုိ လာမွန္ေတာ့မွာ အေသအခ်ာ။ အဲေတာ့ …အံဆြဲေသာ့ကုိ က်စ္က်စ္ဆုတ္လုိ႕ ငုတ္တုတ္၊ ငုိက္ရတယ္ ဆုိရုံကေလးပဲ။

သူ႕မွာေတာ့ အႀကိဳက္တူ၊ စရုိက္၀ါသနာတူ… သူ႕ေဘာ္ဒါ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ ေန႕လည္း တရုန္းရုန္း။ ညမွာလည္း တစ္လုံးလုံး။အံမယ္….။ ေဘာလုံးအသငး္ေတြနဲ႕ပတ္သက္တဲ့သတင္းအခ်က္အလက္ ေပါင္းစုံကိုေတာင္ အင္တာနက္မွာရွာေဖြလုိ႕ ခန္႕မွန္းတြက္ခ်က္တတ္ေနၾကၿပီ ဆုိပဲ။

``အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့။ကမာၻႀကီး ျပားသြားၿပီလုိ႕….´´

ဟြန္း….။သူတုိ႕နဲ႕ ေတြ႕မွပဲ ကမာၻႀကီးခမ်ာ…
လုံး…..
လည္…..
ခ်ပ္ျပား။ ။


 ****                ****            *****

                                     တုိ႔အိမ္တြင္းမွာ မ်ားသတၱာ 

ရွည္လ်ား ၾကာေျငာင္းလြနး္လွတဲ့ ေႏြ။ ေမလလည္ေရာက္လာတဲ့အထိ အစြမ္းျပလုိ႕ေကာင္းေနဆဲပင္။ ပူခ်က္ကလည္း ကမ္းကုိ ကုန္ေရာ ေျပာရေတာ့မလုိ။ ေယာရု၀ ဒယ္အုိးႏႈတ္ခမ္းမွာ အဖီဆြယ္ ေနမိသလားေတာင္ ထင္ေယာင္မွားခ်င္ေတာ့သည္။

``မုိးမင္းေရ...ရြာပါေတာ့´´

တိမ္းသားတစ္မွ်င္တစ္စမွ် စြန္းထင္မေနေသာ စင္ၾကယ္ၾကည္လင္လြန္းလွသည့္ေကာင္းကင္ဆီ ရူးမုိက္စြာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့ စူးရွစြာလင္းျပက္ေနေသာ အလွ်ံရဲရဲ မီးက်ည္ခဲတစ္စက မ်က္ေစ့အစုံကုိ က်ိန္းစပ္ေစျပန္၏။

``ရြာလုိက္ပါေတာ့ မုိးမင္းရယ္´´

ေမ(၁၆)ရက္ေန႕မွာ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ မုိးေပါက္ကေလးေတြ တဖြဲဖြဲ ေစြခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေျမျပင္ကေလး သိပ္သည္းသြားရရုံ။ ၀န္းက်င္တစ္ခြင္ အုံ႕ျပျပေနသာရုံကေလးသာ။

ေမ(၁၈)ရက္ေန႕မွာေတာ့ ဆုိင္းမဆင့္၊ဗုံမပါ ေလေရာမုိးပါ သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေလေတာ့ၿပီ။ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။

ေႏြေႏွာင္းကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေသာက္သုံးေရအတြက္ ပူပန္ရ၊ ေခၽြးတလုံးလုံး ႀကံစည္သယ္ယူခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေမာေတြ။ လယ္ေျမေတြ ပက္ၾကားအက္ကုန္ၿပီတဲ့..။ ဒီႏွစ္ ထြန္တုံး၊ထြန္တံ ကုိင္ၾကရပါဦးေတာ့မလား။ ပူပန္ေတြးေမာခဲ့ရတာေတြ။ ခါဦးမုိးႏွင့္အတူ ေလွ်ာခနဲ ေျပေပ်ာက္လြင့္ျပယ္သည္။

``ေဟး...မုိးရြာတုန္းေရခံၾကပါဟဲ့´´

အိမ္ရွိလူကုန္ တံစက္ၿမိတ္ဖ်ားဆီ အာရုံေရာက္ကာ ဗ်ာမ်ားေနၾကစဥ္....

``ဟဲ့ ဒီေနရာက မုိးေတြ ယုိက်ေနပါလား´´

အိမ္မအလည္တည့္တည့္ဆီ လက္ညွိဳးညႊန္လွ်က္ တစ္ယာက္က သတိေပးသည္။ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ အေ၀ွ႕မွာ အိမ္ေခါင္ပြင့္လန္ သြားခဲ့တာကုိး။ ဒီေလဒီမုိးၾကားမွာ အိမ္ေခါင္တက္ျပင္ၾကဖုိ႕ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကေသးေသာ္လည္း အခ်ီးႏွီးသာ။

အေမအုိက...

``သႀကၤန္တြင္းတုန္းကလည္း အိမ္ကုိေရမေဆးခဲ့ရေသးဘူး မႈတ္လား။ ခု..တစ္ခါတည္း
ၾကမ္းခင္းေတြကုိ တုိက္ခၽြတ္ေဆးခ်လုိက္ၾကေတာ့။´´

အိမ္ရွိလူကုန္ တေပ်ာ္တပါး တစ္အိမ္လုံးကုိ ေရျဖင့္ ေဆးခ်ၾကသည္။

ဘုးရားခန္းကုိ စင္ၾကယ္စြာ ေရေဆးသန္႕စင္အၿပီးမွာ အေမအုိက ေရတစ္ဖန္ခြက္ ေတာင္းလုိက္သည္။ ေမႊးနံ႕သာရည္ သုံးေလးစက္ေရာလုိက္လွ်က္ သေျပခက္ကေလး ႏွစ္ကာ..၊ျဖန္ကာ...။ ပ႒န္းေဒသနာေတာ္ႏွင့္ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္ကုိ ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ဖတ္ေနလုိ႕ရယ္။

က်န္အိမ္သားအားလုံးကေတာ့ ပဲႀကီးခြံလုိ အရည္တြန္႕ေနေသာ ေျခဖ်ား၊လက္ဖ်ားကေလးေတြဆီ ကိုယ္စီၾကည့္ေငးလွ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ေက်နပ္ေနခဲ့ၾကပါသည္။ ။

                                                                                                         သတုိး

 ***မေဟသီမဂၢဇင္း စက္တင္ဘာ/ေအာက္တုိဘာ(၂၀၁၁) မွာ ႏွစ္လဆက္တုိက္ ပါလာခဲ့ တစ္မ်က္ႏွာ ၀တၳဳတုိေလး ႏွစ္ပုစ္ပါ။ ေဘာလုံးပြဲ ၀တၳဳေလးက ရွကီရာရဲ႕ ၀ါကာ၊၀ါကာ အသံေတြညံေနခ်ိန္မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တာ..။  ေမ့ေလာက္ရွိေနမွ မဂၢဇင္းမွာ ျပန္ျမင္ရေတာ့ ခုတေလာေလးမွာ  ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ၿပီး FBမွာ ၀င္ေအာ္ေနတတ္တဲ့ ဆရာ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ကုိျမစ္ တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေျပးသတိရမိေသးတယ္            း)

Friday, September 16, 2011

စီးတဲ့ ေရ

                      သားတုိ႔အေဖႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်စကာလက ကၽြန္မတုိ႔စုံတြဲကုိ ေဖေဖ့ညီမ အပ်ိဳႀကီးေတြက မ်က္ေစ့ စပါးေမြးစူးခဲ့ၾကသည္တဲ့။ ကြယ္ရာမွာ မဲ့ရြဲ႕ရွဳံခ်ခဲ့သည္သာမက ေရွ႕တြင္လည္း ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပင္ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခဲ့ေသးတာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနေသးသည္။

“ညည္းတုိ႔ကုိယ္ ညည္းတုိ႔ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ မွတ္ေနလား”
“ ႏြယ္တုိ႔က ဘာျဖစ္ေနလုိ႔လဲ”
“ေယာက်္ားသြားေလရာ ညည္းက တတန္းတန္းလုိက္ေနစရာလား။ ဟုိနားလည္း တတြဲတြဲ၊ ဒီနားလည္း ပူးကပ္ကပ္..။ ဟြန္း ေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး”

                        ေဒၚေလးအႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ျဖန္းခနဲ အရွက္အုိးကြဲသြားေတာ့မတတ္ ရွိရဆဲ ေဒၚေလးအငယ္က…

“ ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနၾကရင္လည္း ႏွစ္ေယာက္ႀကိဳးနဲ႔ ပူးခ်ည္ထားၾက”

                        …ဟု အေငၚတူးေလသည္။

                        သားတုိ႔အေဖနားသုိ႔ ထုိစကားေတြ ျပန္ေျပာျပေသာအခါ…

“ႏြယ့္ ေဒၚေလးတုိ႔က အပ်ိဳႀကီးေတြဆုိေတာ့ ရုိးတာကုိး”

                        ဟု နားလည္စြာ ဆုိခဲ့ရွာသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ေတာ္တန္ရုံ ပြဲလမ္းမ်ားမွလြဲလွ်င္ (အထူးသျဖင့္ ေဒၚေလးတုိ႔ေရွ႕မွာ) ႏွစ္ေယာက္တြဲ ပြန္းတီးနီးကပ္ေသာအေျခအေနကုိ သတိထား ေရွာင္ၾကရပါသည္။ သု႔ိေပမယ့္ ေဒၚေလးတုိ႔၏ အေျပာကေတာ့ လုံး၀ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔က ကၽြန္မတုိ႔၏ မဂၤလာ ကိစၥမွာကတည္းက အျမင္မၾကည္လင္ခဲ့ၾကသူေတြ မဟုတ္လား။

                        ကၽြန္မတုိ႔၏ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကုိ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ‘န၀ရတ္’ ခန္းမမွာ က်င္းပခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္မတုိ႔ၿမိဳ႕တြင္ န၀ရတ္ခန္းမက ေခတ္စားေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ၀ါကၽြတ္သည္ႏွင့္ ေန႔ေကာင္းရက္သာ အားလုံးမွာ ဘြတ္ကင္ေတြျပည့္ေနႏွင့္ၿပီ။ သည္ခန္းမမွာ မဂၤလာပြဲႏႊဲရပါမည့္အေရးအတြက္ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ဦးသား အခ်ိန္ အၾကာႀကီး ႀကိဳတင္တုိင္ပင္ျပင္ဆင္ကာ မရအရ ရက္ခ်ိတ္ႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤမွ် အပင္ပမ္းခံကာ ၀ီရိယစုိက္ထုတ္ခဲ့ရသည္ႏွင့္ မတန္ေအာင္ပင္ ေဒၚေလးတုိ႔ေျပာပုံေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ၾကရပါသည္။

“ညည္းတုိ႔ဟာကလည္း လူလည္ေကာင္ႀကီးမွာ မရွက္မေၾကာက္…”
‘တစ္သက္မွာ တစ္မဂၤလာပဲေဆာင္တာပါ ေဒၚေလးတုိ႔ရယ္။ ဘာကုိ ရွက္စရာလုိလုိ႔လဲ”

                        ကၽြန္မ၏ ေလသံက အနည္းငယ္ေတာ့ စူးစူးစြာစြာ ျဖစ္ေနခဲ့မည္ ထင္သည္။ ေဒၚေလးတုိ႔ႏွင့္ ခုမွ ေတြ႕သိရေသာ ခင္ပြန္းေလာင္း၏ မ်က္ႏွာကုိလည္း ခုိးၾကည့္ အကဲခပ္ရေသးသည္။ ႏွစ္ဘက္မိဘ၊ လူႀကီးစုံရာေရွ႕မွာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း  ကၽြန္မက သူ႕အား အိမ္လည္မေခၚ၀ံ့ခဲ့။ သူကလည္း အေၾကာင္းကိစၥထူးမရွိပဲ ၀င္ထြက္လည္ပတ္ရန္ ခပ္အန္းအန္းျဖစ္ေနေသးသည္ဟုဆုိကာ အ၀င္အထြက္ မရွိသေလာက္မုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုႏွင့္  စိမ္းသစ္ေနေသးသည္။ ေဒၚေလးတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မထံမွသိရသေလာက္ႏွင့္ပင္ သူက အနည္းငယ္ေတာ့ လန္႔ရွိိန္ေန၏။

‘ခုေခတ္ မိန္းကေလးေတြမ်ား တကယ္ မလြယ္ဘူး”

                        တစ္ေယာက္က စလုိက္ရုံရွိေသးသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က သံတူေၾကာင္းကြဲစကားေတြႏွင့္ တက္ညီလက္ညီ ေထာက္ခံလုိက္လွ်က္….`

“ဟုတ္ပေတာ္။ က်ဳပ္တုိ႔ငယ္တုန္းကျဖင့္ သတုိ႔သမီးဆုိ ျမင္ဖူးခ်င္လုိ႔ ဟုိ ထရံေပါက္၊ ဒီ ထရံေပါက္ေတြကေန ေခ်ာင္းလုိက္၊ ေျမာင္းလုိက္ရတာ ဆုိတာ…။ ခုေတာ့ျဖင့္ သတုိ႔သမီးကုိ သြားတၿဖဲၿဖဲနဲ႔ မျမင္ခ်င္မွ အဆုံး။ လူလည္ေကာင္ထြက္ ဧည့္ခံေနတာေလ”

                        ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ဦးသားခမ်ာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းကုိ မသိတတ္ႏုိင္ခဲ့။ ရက္ပုိင္းအတြင္း ဧည့္ခံပြဲက်င္းပေတာ့မည့္ သတုိ႔သား၊ သတုိ႔သမီးေလာင္းေတြေရွ႕မွာ ေျပာေနေသာစကားေတြက ဘယ္လုိႀကီးေတြမွန္းကုိမသိ။ ကုိယ္ေတြ၏ ဧည့္ခံပြဲမွာ ကုိယ္တုိင္ဧည့္ခံတာဟာ အရွက္နည္းတာဟု အဓိပၸါယ္ေရာက္ေနေတာ့ၿပီ။

“ေဒၚေလးတုိ႔ ေခတ္နဲ႔ေတာ့ တူမလား ေဒၚေလးရယ္”

                        ေအာက္ကလိအာရင္း သတုိ႔သားေလာင္းကုိ အသာလက္ကုတ္ကာ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ သူကေတာ့ အမႈမထားစြာ ရယ္ေမာေနႏုိင္ေသးသည္မုိ႔ ေတာ္ေတာ့သည္။

                        ကၽြန္မတုိ႔ငယ္စဥ္က ေမေမ့ ညီမ၀မ္းကဲြတစ္ေယာက္၏ မဂၤလာေဆာင္ကုိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနေသးသည္မုိ႔ သူ႕ကုိ ျပန္ေျပာျပရေသးသည္။ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးမ်ားက တစ္ရပ္ကြက္တည္းသားခ်င္းေတြ ျဖစ္သည္။ လမ္း တစ္လမ္းသာျခားသည္မုိ႔ အိမ္ခ်င္းကလည္း မေ၀းလွ။ ဟုိဘက္၊ ဒီဘက္ ႏွစ္အိမ္စလုံးမွ ေလာ္စပီကာေတြ အုန္းပင္ထိပ္ဖ်ားတင္ကာ အၿပိဳင္ဖြင့္ေနခဲ့ၾကရာ တစ္ရပ္ကြက္လုံးမွာ အခါေတာ္ေပးတာက နတ္ေရးငယ္ေရႊစာ ဆုိေသာအသံေတြ ညံစာေနေတာ့ကာ ကုိယ့္အိမ္တြင္းမွာပင္ စကားစျမည္ ေကာင္းေကာင္းဆုိမရ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး ထင္ပါသည္။ ညေနရီမွာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ၿပိဳးျပက္လွ်က္ ဟုိဘက္အိမ္၊ သည္ဘက္အိမ္ သြားခ်ည္ျပန္ခ်ည္ကူးလူးကာ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ၿပံဳးေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္ပင္။

                        ထုိစဥ္ကတည္းက ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးငယ္ေတြက ဘ၀င္မက်ႏုိင္ခဲ့ၾကေပ။ မဂၤလာေဆာင္ တစ္ခုမွာ အဓိက ဇာတ္လုိက္ျဖစ္ေသာ သတုိ႔သားႏွင့္ သတုိ႔သမီးကုိ လူတုိင္း စိတ္၀င္စားၾကပါသည္။ တစ္သက္လုံးက ျမင္ေတြ႕ရင္းႏွီးဖူးၿပီးသားလူေတြျဖစ္ေသာ္လည္း သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးထူးျခားေနေလမလားဟု စိတ္၀င္တစားရွိၾကသည္။  အထူးသျဖင့္ သတုိ႔သမီးကုိ ပုိလုိ႔ စိတ္၀င္စားၾကသည္။ ဆံထုံးကေလးက ဘယ္လုိထုံးဖြဲ႕ထားမွာလဲ။ မိတ္ကပ္ေဖြးေဖြးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ လွပေနမွာလည္း။ ပု၀ါကေလးကုိ စြယ္စုံခ်ထားမွာလား။ ပခုံးတစ္ဖက္မွာ ပန္းပြင့္ကေလးေဖာ္ကာ ခ်ထားလွ်င္လည္း လွမည္ပင္။ ၀တ္စုံကေရာ ဘာအေရာင္ေလးလဲ။

                          ကၽြန္မတုိ႔ေရာက္ေနေသာ မဂၤလာေဆာင္အိမ္က မိန္းကေလး၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ ဧည့္ခံပြဲမွာ စိတ္၀င္စားစရာ သတုိ႔သမီးကုိမူ မျမင္ေတြ႕ရ။ ေယာက်္ားေလးဘက္ကုိ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သတုိ႔သားေရာ၊ သတုိ႔သမီးကုိပါ ျမင္ရမည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ဟုိဘက္အိမ္မွာလည္း သတုိ႔သားတစ္ေယာက္တည္း ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး ဧည့္ခံေနပါသည္။

“ေမေမ…။ ေဒၚေလးက ဘယ္အိမ္မွာလဲ”
“သူ႕အိမ္မွာေပါ့”

                        သတုိ႔သား သတုိ႔သမီး တစ္ေနရာတည္းမွာ ဧည့္ခံခြင့္က ခုိးရာလုိက္ေျပးေသာ စုံတြဲေတြမွာသာ ရွိၾကတာျဖစ္သည္။ တစ္ေနရာတည္း ၊တစ္အိမ္တည္းမွာ(ေယာက်္ားေလးရွင္၏ ေနအိမ္) ဆုိေသာ္လည္း ႏွစ္ကုိယ္ယွဥ္တြဲ ဧည့္ခံခြင့္ေတာ့ မရၾကရွာပါ။ သတုိ႔သားကသာ ဧည့္သည္ေတြၾကားမွာ တလႊားလႊားႏွင့္ ဧည့္ခံႏုိင္တာျဖစ္ပါသည္။ သတုိ႔သမီးကုိေတာ့ ဧည့္သည္စုံေအာင္ ေတြျမင္ခြင့္ မရႏုိင္ၾကေပ။ ခမ်ာ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ရံေရြေတာ္မ်ား ၿခံရံခစားလွ်က္ အလွၾကည့္ခံေနရသည္။ ‘အပ္ေဆာင္’  ဟု ကၽြန္မတုိ႔ အရပ္က ေခၚၾကပါသည္။ မိန္းကေလး၏ အိမ္သုိ႔ လူႀကီးစုံရာျဖင့္ ထုိအခ်ိန္က်မွ ျပန္အပ္ၾကရသည္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ယူၾကသူေတြထက္ေတာ့ ဂုဏ္ငယ္သည္ဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ၾကပါသည္။

                         ယခု မဂၤလာေဆာင္ကေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ ေက်နပ္ၾကည္ျဖဴစြာ ေၾကာင္းလမ္းကာ ေတာင္းရမ္းယူေသာပြဲေပမုိ႔ သတုိ႔သမီးက သူ႕အိမ္မွာပဲ ရွိေနရသည္။ ေယာက်္ားေလးဖက္မွ ခန္း၀င္ပစၥည္း အျပည့္အစုံျဖင့္ သြားေရာက္ ေတာင္းရမ္းလွ်က္ မဂၤလာေဆာင္ႏွင္းရမွာ ျဖစ္သည္တဲ့။

                          သတုိ႔သမီးအိမ္သုိ႔ ျပန္ေျပးကာ ကမန္းကတန္း ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ေလမွ ေမွာင္ေမွာင္၊ ေလွာင္လွာင္ အခန္းက်ည္းေလးထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔၏ ေဒၚေလးကုိ  ရွာေတြ႕ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚေလးအား မျမင္ရ။  အမ်ိဳးသမီး အရြယ္စုံက သူမကုိ ၀ုိင္းရံကြယ္ကာထားလုိက္ေသးသည္။ အုိး… ဒီလုိမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္မေတာ့ စိတ္အုိက္တာနွင့္ ေသမွာပဲ။ အခန္းက ေလလည္း အလုံအေလာက္မရ။ လူေတြက နံေဘးမွာ ၀ုိင္းလုိ႔ အုံလုိ႔။ ကုိယ္ေပၚမွာလည္း ၀တ္ဆင္ေနမက်ေသာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြႏွင့္ ။ ျပင္ဆင္ျခယ္သလုိ႔လည္း ထားေသးတာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ၏ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ အသက္ရွဴလုိ႔မွ ၀ပါေသးရဲ႕လားမသိ။ သတုိ႔သားရယ္… ျမန္ျမန္လာေခၚပါေတာ့။

                        ဘယ္ေလာက္မ်ား အျဖစ္သည္းၾကသလဲဟု ကၽြန္မက အရြယ္ႏွင့္မမွ် ေတြးမိခဲ့ေသးတာျဖစ္သည္။ သတုိ႔သားဘက္က ေဆြမ်ိဳးမိဘေတြက ေရာက္လာၿပီး ေျပာၾကဆုိၾက၊  သတုိ႔သမီးဘက္က ႀကိဳဆုိေနရာခ်ထားၾက။ သတုိ႔သားခမ်ာ သူ၏ သတုိ႔သမီးကုိ မသိမသာ ရွာေဖြစ ျပဳၿပီ။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘိတ္သိတ္ဆရာက စာသံေပသံႏွင့္ ေခၚမထုတ္မခ်င္း သူေကာင္းသားကေလးခမ်ာ  လူပုံအလည္မွာ ေငါင္းစင္းစင္း။ သတုိ႔သမီး အခန္းထဲမွ ထြက္လာေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္းလွမ္းၾကည့္လုိ႔ မျမင္ႏုိင္ပါ။ အခန္းထဲမွာ ေစာင့္ၾကပ္၀န္းရံေနၾကကုန္ေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးငယ္တုိ႔က တြဲကူ၀ုိင္းရံထားေသးသည္မွာ သတုိ႔သမီးသည္ပင္ သူ႕လမ္းသူ မျမင္ႏုိင္။ မဂၤလာခန္းမအတြင္း ေစာင့္စားငံလင့္ေနၾကေသာ ပရိတ္သတ္ကလည္း လည္တုိင္ေတြကုိ ဆြဲဆန္႔ကာ ေမွ်ာ္ေနလုိက္ၾကသည္မွာ ညြတ္သီးေနေတာ့သည္။ သတုိ႔သား၏ နံေဘးမွာ ယွဥ္တြဲထုိင္ခ်လုိက္ရသည့္တုိင္ သူမ ေခါင္းမေဖာ္ရဲေသး။ သုိ႔ေပမယ့္ ဧည့္ခံပြဲကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္ခံထားရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ေဒၚေလးလုိ သတုိ႔သမီးမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဟု ထုိစဥ္ကတည္းက ကၽြန္မစိတ္မွာ စြဲေနခဲ့သည္။

                        တကယ္တမ္း ကၽြန္မ၏ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာလည္း ကၽြန္မ၏စိတ္တုိင္းက် မဂၤလာခန္းမအလယ္မွာ ႏွစ္ကုိယ္ယွဥ္တြဲလွ်က္ ဧည့္ခံႏုိင္ခဲ့သည္မုိ႔ ေက်နပ္ရပါ၏။ ကၽြန္မ၏ သတုိ႔သားကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚေလးအပ်ိဳႀကီးမ်ား၏ စားပြဲကုိေတာ့ ကၽြန္မ တမင္မျမင္ေယာင္ ျပဳေနခဲ့ရသည္မုိ႔ ဇက္ႀကီးက ေညာင္းၿပီး ေတာင့္တင္းေနသလုိထင္ရသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ သူတုိ႔စားပြဲအနီးသုိ႔ မသီရဲ။ မႏွစ္သက္ႏုိင္ေသာ ဟန္မူယာမ်က္ႏွာထားေတြႏွင့္ ၿပံဳးမဲ့မဲ့ရွိေနခဲ့ၾကတာ မဂၤလာပြဲ တစ္ေလွ်ာက္လုံး မဟုတ္လား။ မဂၤလာအမွတ္တရ ဓါတ္ပုံအရုိက္ခံေသာအခါမွာလည္း ဓါတ္ပုံဆရာက…

“နည္းနည္းကပ္ပါဦးဗ်ာ။ သတုိ႔သမီးက သတုိ႔သားလက္ကေလးကုိ ခ်ိတ္ထား။ ဟုတ္ၿပီ”

                        ထုိအစဥ္အလာအားလုံးကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိလုိ႔မွ မဟုတ္ပဲ။ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနၾကေသာ ေဒၚေလးတုိ႔ကုိ လန္႔ေနလုိ႔သာ။ စိတ္ထဲမေတြ႕လွ်င္  လူေရွ႕သူေရွ႕မေရွာင္ ေျပာခ်လုိက္ေလမလားဟု တထင့္ထင့္ျဖစ္ေနခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဓါတ္ပုံထဲမွ ကၽြန္မ၏ အၿပံဳးသည္ မသက္မသာ၊ မလြတ္မလပ္ႏွင့္ တင္းက်ပ္ေနခဲ့တာ ခုတုိင္ သက္ေသရွိေနဆဲပင္။

                        စကားစတစ္ခုရလၽွင္ မၿပီးစတမ္း၊ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ မေမ့စတမ္း ၊ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တုိင္း အစေဖာ္ကာ ေရႏွဴးေလ့ရွိေသာ ေဒၚေလးႏွစ္ေယာက္၏ စကားျမားဒဏ္ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ အလူးအလဲခံခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ၀ဋ္ဒုကၡမ်ားသည္ သူတုိ႔၏ ေျမး၊ ကၽြန္မတုိ႔၏  တူမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ လက္ထပ္ေလမွ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ကၽြတ္လြတ္ႏုိင္ခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။

                        သူတုိ႔၏ မဂၤလာပြဲက ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းတင္ပါ ပါလုိက္ေသးသည္မုိ႔ ပုိလုိ႔ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကင္မရာသမားကလည္း ေရခ်ိဳးခန္းမွအထြက္ မ်က္ႏွာေပၚ မိတ္ကပ္တင္ကတည္းက ၀ီရိယစုိက္ကာ မွတ္တမ္းတင္ေနေတာ့တာျဖစ္သည္။ ေနအိမ္မွ မဂၤလာ ခန္းမဆီ အသြား၊ မဂၤလာပြဲတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဧည့္ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္မွ် မက်န္ရေလေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ေပးေနသည္သာမက ၊ မဂၤလာပြဲမွ အိမ္သုိ႔အျပန္ လမ္းအထိလည္း မလစ္ဟင္းေစရ။ ထုိမွ်ႏွင့္ အားမရပဲ မဂၤလာအိပ္ခန္းအထိ ၀င္လုိက္ကာ လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းေတြ ႏွစ္ဦးအတူ ဖြင့္ေဖာက္လွ်က္ ၾကည္ႏူးက်ီစယ္ဟန္ေတြလည္း မလြတ္ေစရ။ မဂၤလာေရခဲမုန္႕ကုိ  အျပန္အလွန္ ခြံ႕ေကၽြးၾကသည့္ ကယုကယင္ပုံရိပ္ေတြလည္း ပါေသးသည္။ ၿပီး… ကိတ္မုန္႔တစ္တုံးတည္းကုိ ႏႈပ္ခမ္းခ်င္းနီးကပ္စြာ ခြံ႕ေကၽြးလွ်က္ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ ကုိက္ျပလုိက္ေသးရာ ေဒၚေလးတုိ႔ခင္မ်ာ ဗီဒီယုိတိတ္ေခြကုိပင္ ေသခ်ာမၾကည့္ႏုိင္အား။ တက္ညီလက္ညီ .. ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနေတာ့လွ်က္….

“ဟယ္… ပိတ္၊ ပိတ္..၊ အဲဒီ တီဗြီႀကီးကုိ ပိတ္လုိက္ၾကစမ္း”
“ရွက္စရာ ေကာင္းလုိက္တာေနာ္ ဟင္း။ ဘယ္လုိ အရွက္နည္းတဲ့ ဟာေတြနဲ႔ လာေတြ႕ေနရလည္း မသိေတာ့ဘူး….”

                        အေနာက္တုိင္း သတုိ႔သမီး၀တ္စုံ၊ ရင္စည္းဂါ၀န္ရွည္ ၀တ္မည္ဆုိကတည္းက မႏွစ္မ်ိဳ႕ႏုိင္ခဲ့တာေတြႏွင့္ ေရာေႏွာစုေပါင္းကာ တမဲတရြဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေပးလုိက္ၾကသည္မွာ သတုိ႔သမီး မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ သီသီေ၀့ရသည္အထိပင္။ ေဖေဖ့ကုိေတာ့ အစ္ကုိႀကီးရယ္လုိ႔ ေဒၚေလးတုိ႔ လန္႔ရွိန္ေကာင္းသည္ရယ္လုိ႔ တုိင္တန္းမိၾကေသးသည္။

“…တုိ႔မ်ားေခတ္ကေတာ့ အေရွ႕ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ခုနစ္အိမ္ အသိမွတ္ျပဳရင္ပဲ ပုဆုိးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယား အရာ ေျမာက္တာပဲ။ ခုလည္း ျမန္မာ့ဓေလ့ထုံးတမ္းဥပေဒမွာေတာ့ ဒီအတုိင္း ရွိေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေခတ္က ဥပေဒ လုိက္မမီေအာင္ ရွဳပ္ေထြးလြန္းေတာ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္လည္း ခ်ဳပ္ၾကရတာပဲ။ တျခားအဆာပလာေတြနဲ႔လည္း ဇာခ်ဲ႕ၾကတာပဲ။ အဲဒါေတြ လုိက္ေျပာေနရင္ ဆုံးမွာ ကုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နင္တုိ႔ပဲ ေမာမွာပဲ”

                        ေဖေဖ့စကားက ဘယ္သူ႕ဘကကုိ္လုိက္ေျပာမွန္းကုိ မသိေပမယ့္ ေဒၚေလးတုိ႔ႏွစ္ဦးသာ ေလသံေလွ်ာ့သြားၾကတာက အျမတ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဒါေတာင္…

“အင္း ေနာက္ဟာေတြလက္ထက္က်ရင္ ဘယ္လုိလာၾကဦးမယ္ မသိဘူး။ ရင္ေလးတယ္”

                        …ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလုိက္ၾကေသးသည္။

“ ပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ နင္တုိ႔၊ ငါတုိ႔က ေသၿပီ”

                        ေဖေဖက ရယ္ဟဟ ဆုိခဲ့ေသးသည္။

                        ဒါေပမယ့္ ေဖေဖေရာ၊ ေဒၚေလးတုိ႔ေရာ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဆဲမွာပင္ ကၽြန္မ၏ သားေတာ္ေမာင္က အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တာျဖစ္သည္။

“ေမ့ကုိ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေပးရဦးမယ္”

                        အေျပာက ေနာက္က်ေသးသည္။ လူကျဖင့္ အိမ္ေပၚေရာက္ေနၿပီ။ ရုပ္ရည္ကေလးက ႏုႏုမ်စ္မ်စ္၊ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ကေလး။ မ်ိဳးရုိးပညာ ေခမယ့္သူေလးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ခမ်ာ အေနမခက္ေစရန္ ေဖာ္ေရြစြာ ဖိတ္ႀကိဳမိသည္။ အခန္းေထာင့္က ခရီးေဆာင္အိတ္တခ်ိဳ႕ကုိ အျမင္မွာေတာ့ သားကုိ မ်က္ေမွာင္ခ်ီမိၿပီ။

“သား တစ္ခါတည္း ခုိးလာတာလား”

                        ခုမွ ေက်ာင္းၿပီးစ၊ ဒီပလုိမာသင္တန္းတစ္ခု တက္ေရာက္ေနဆဲ သားအတြက္ ႏွေမ်ာ၀မ္းနည္းစိတ္တုိ႔ျဖင့္ ဆုိ႔ၾကပ္ေနဆဲ သားကေတာ့ အေမ့ျဖစ္အင္ကုိ ရယ္လုိ႔သာေနသည္။

“အလည္လုိက္လာတာပါ ေမေမရဲ႕။ ေမေမ့သားက အဲေလာက္မုိက္ပါ့မလား”
‘ဒါဆုိ သူ႕ကုိ ဘယ္မွာ တည္းခုိင္းရင္ ေကာင္းမလဲ”

                        သားက ေပါ့ပါးစြာ…

“ဒီမွာပဲေလ။ သားတုိ႔အိမ္မွာပဲ တည္းမွ ျဖစ္မွာေပါ့ ေမေမရဲ႕။ တျခားမွာ တည္းဖုိ႔ သူ႔မွာ အသိအကၽြမ္းမွ ဒီၿမိဳ႕မွာ မရွိတာ။ တည္းခုိခန္းတည္းရေအာင္လည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း ဆုိေတာ့…”

                        ရင္ဖိရင္းသာ ဖိေနရေတာ့သည္။ သူကေလး သည္ခရီးကုိ တစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာတာ မိဘေတြသာသိလွ်င္ေတာ့ ရင္က်ိဳးမည္။ သားႀကီး၏ အေျပာအရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကမ္းေျခခရီးထြက္မယ္ ေျပာလာခဲ့သည္ ဆုိပဲ။ အမွန္တကယ္ ကမ္းေျခခရီးထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အျပန္ဆုံရန္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ခ်ိန္းထားရစ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိပါသည္။ ကၽြန္မထိတ္ခနဲ သတိရသြားသည္။

“ သားေရာ… သူတုိ႔ၿမိဳ႕ကုိ အလည္ေရာက္ဖူးၿပီးၿပီ မဟုတ္လား”

                        သားက မကြယ္မ၀ွက္ ၀န္ခံေဖာ္ရေလသည္။

“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားတာပါ ေမေမရာ။ သူတုိ႔ၿမိဳ႕မွာလည္း သားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ တည္းၾကတာ”

                        မိန္းခေလးကုိ တစ္လမ္းထဲရွိ သား၏ ညီမ၀မ္းကြဲေတြထံ ပုိ႔ေပးကာ ညအိပ္ေစရသည္။ အိမ္ခ်င္းကလည္း မေ၀းလွသည္မုိ႔ ကေလးမက ညအိပ္ရုံသာ ျပန္ကာ မုိးလည္းမွ မုိးခ်ဳပ္အထိ သားႏွင့္မခြဲ။

“သားတုိ႔က လက္ထပ္ဖုိ႔အထိ ရည္ရြယ္ထားၾကတာလား”

                        သားက ၿပံဳးလုိက္သည္။

“ေမေမက သေဘာတူလုိ႔လား”
“ခုခ်ိန္မွာ ေမေမ့သေဘာထားက အေရးမႀကီးေသးဘူး မဟုတ္လား”

                        သားက ေခါင္းညိတ္ကာ…

“မေသခ်ာေသးပါဘူး ေမေမရာ။ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ။ အဲ...သူေရာ…သားေရာ… တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ေလ့လာေနၾကဆဲ ဆုိပါေတာ့”

                        ကၽြန္မ စိတ္တြင္းမွ ဘုရားတမိသည္။

                        သူတုိ႔ကေတာ့ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ ၿမိဳ႕လုံးပတ္ကာ တစ္ေယာက္၏ သေဘာအထာကုိ တစ္ဦးက အကဲစမ္းေနၾကသလားမသိ။

“ႏြယ့္သားေလး မိန္းမရေနၿပီလား”

                        ဘယ္ကစလုိ႔ ရွင္းျပရမလဲေတာင္မသိေတာ့။  ၿမိဳ႕ငယ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သတိမထားမိသူလည္း မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူ႕ေရွ႕မွ မေရွာင္ပဲ ႏြယ့္တုိ႔ကုိေတာင္ ဒက္ဒီ၊ မာမီ ေခၚေနျပန္ေသးရာ သားတုိ႔အေဖပါ အေနခက္ရေတာ့သည္။ ကၽြန္မ၏ ေဒၚေလးတုိ႔လည္း သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ သူတုိ႔ အသည္းေက်ာ္ ေျမးႏွင့္ ပတ္သက္ေနၾကလုိ႔ပဲလား မသိ။ ျပစ္တင္ကဲ႔ရဲ႕ရန္ သတိမရၾက။ ႏွာေစးေနၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

                        ထုိမိန္းခေလး ၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္သြားၿပီး တစ္ႏွစ္မျပည့္မီ သူမ၏ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းသတင္း ေရာက္ရွိလာေသာအခါ သားက တက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရုံမွ်ျဖင့္ ၿပီးေပ်ာက္ေက်နပ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ႏြယ္တုိ႔ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ သူကေလးကုိ အလြမ္းေငြ႕ေငြ႕ႏွင့္ ေအာက္ေမ့ေနမိေသးသည္။       ။

သတုိး