ညက အိပ္မက္မွာ ဖိုးသိၾကားကုိ ေတြ႕ျပန္သည္။
အိပ္မက္မွႏုိးေသာအခါ အရီးပ်ိဳသည္ ထုံးစံအတုိင္း လွဳိက္လွဲသည္းထန္စြာ တ၀ႀကီးငုိေၾကြးပစ္လုိက္ျပန္ ေတာ့သည္။ ငုိလုိ႕ ၀သြားေတာ့ လူလည္းေမာႏြမ္းကာ အိပ္ယာေပၚျပန္လွဲခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။
ဒါေပမယ့္ အရီးပ်ိဳ…ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့။
``အရီးပ်ိဳ….။ ဖုိးသိၾကားတစ္ေယာက္တည္းေန ေနရတယ္..´´
ဖုိးသိၾကား၏ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးက အေတြးအာရုံမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ။
``ဖုိးသိၾကား တစ္ေယာက္တည္းမေနခ်င္ဘူး… .ဟင့္´´
ငုိမဲ့မဲ့ေလး ဆုိေနျပန္ေသးတာ အရီးပ်ိဳ မ်က္လုံးထဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေမ့ေပ်ာက္ မသြားေတာ့ႏုိင္။
အိပ္ယာကႏုိးေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္လွၿပီ။ ဦးေခါင္းေတြနာက်င္ကုိက္ခဲကာ မၾကည္လင္လွေသာ စိတ္ႏွင့္ပင္ ေစ်းသုိ႕ သြားဖုိ႕ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။
သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ သစ္လြင္သားနားစြာ ေစ်းအတြင္းလွမ္း၀င္လာေသာ အရီးပ်ိဳအားျမင္ေလလွ်င္ ေစ်းသူေစ်းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း လက္တုိ႔သတင္းေပးပုိ႕ကာ သတိအေနအထား ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္ေနၾကၿပီ။
``ေဟာ…အရီးပ်ိဳ၊ ဒီေန႕ေနာက္က်တယ္ေနာ္…´´
သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ ေဖၚေရြျပၾကပါသည္။
``အရီးပ်ိဳတုိ႕ပဲ ေအးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ လွလွပပ။ စိတ္ကုိခ်မ္းသာေနတာပဲ။ အားက်လုိက္တာ……´´
အရီးပ်ိဳ၏ တုန္႕ျပန္ၿပံဳးက ပီျပင္ပါရဲ႕လားမသိ။ သူတုိ႕တေတြ ၾကည့္ေငးအားက်ေနရေသာ အရီးပ်ိဳ၏ ဘ၀က သူတုိ႕ထင္သေလာက္ မေအးခ်မ္း၊ မၿငိမ္သက္လွတာ ကုိယ္တုိင္သာသိသည္ေလ…။
ေစ်းထဲအ၀င္ ေနာက္က်ေပမယ့္ ေအးေအးလူလူ၀ယ္ရင္းျခမ္းရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရေသးသည္။ ေစ်းကြဲခ်ိန္ တုိင္လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ တစ္ဆုိင္၀င္၊တစ္ဆုိင္ထြက္ ပ်ားပန္းခပ္ရေတာ့ၿပီ။
``ညည္းတုိ႕ေနာ္..၊က်ဳပ္ဆီမွာ လာယူတုန္းကေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာ၊ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳးေတြလား။ ျပန္ေပးခါနီးက်ရင္ ျဖစ္လာၾကၿပီ။´´
ေပးစရာရွိလွ်င္ေပးၿပီး ရစရာရွိတဲ့လူကုိလည္း ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားကာ မ်က္ႏွာအေပြးသတ္ အားမနာ စတမ္း စကားစစ္ထုိးရေတာ့တာပင္။
``ဒီရက္ေတြထဲ ေစ်းအေရာင္းပါးလုိ႕ပါ အရီးပ်ိဳရယ္။ ကၽြန္မ အရီးပ်ိဳကု္ိ ဘယ္တုန္းကဘယ္တုန္းက ဆုိင္းထား၊ ခ်န္ထားဖူးလုိ႕လဲ။ ဒီေန႕တစ္ေန႕တည္းပါ၊ ေတာင္းပန္တာပါ။´´
``ဒီရက္ေတြထဲ ေစ်းအေရာင္းပါးလုိ႕ပါ အရီးပ်ိဳရယ္။ ကၽြန္မ အရီးပ်ိဳကု္ိ ဘယ္တုန္းကဘယ္တုန္းက ဆုိင္းထား၊ ခ်န္ထားဖူးလုိ႕လဲ။ ဒီေန႕တစ္ေန႕တည္းပါ၊ ေတာင္းပန္တာပါ။´´
``ဒါဆုိိ မနက္ဖန္က်ရင္ ႏွစ္ရက္စာေပါင္းေပးမွာလား….´´
``ဟင္…၊ အင္းပါ အရီးပ်ိဳရယ္။ ကၽြန္မႀကိဳးစားၾကည့္ပါ့မယ္။´´
``ေအး..ၿပီးေရာ….၊ညည္းစကားတည္ပါေစေနာ္…´´
အရီးပ်ိဳ၏ အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ သူတုိ႕တေတြ....ဘယ္သူမွ၊ ဘယ္အခါမွ စကားမတည္တတ္ၾကပါ။ စကားမတည္ရေကာင္းလားရယ္လုိ႕ ေတးမွတ္ေဗြယူလုိ႕လည္းမျဖစ္ႏုိင္တာ အရီးပ်ိဳသိပါသည္။ကုိယ့္ဘက္က အသာစီး ရေနတယ္ရယ္လုိ႕ စီးလားနင္းလား ႏႈတ္လြန္မိလွ်င္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ရန္ပြဲ အလီလီ ႏႊဲေနရရုံသာ ရွိေတာ့မည္။ၿပီးလွ်င္ အေခၚအေျပာ စိမ္းတန္းသြားေတာ့ကာ ကုိယ္ေပးကမ္းလက္လြန္ထားမိသမွ် အတုိးရရန္ေ၀းလုိ႕ ေငြရင္းျပန္ရဖုိ႕ေတာင္
လမ္းစ ျမင္ရေတာ့မည္မဟုတ္။ သည္ေတာ့….. သူတုိ႕ ေရာင့္တက္မလာေအာင္၊ ကုိယ့္ကုိ ေလးစားရံြ႕ရိွန္ရုံသာ ခပ္ဖိဖိတင္းတင္း ေျပာႏုိင္ရုံရွိေလသည္။
လမ္းစ ျမင္ရေတာ့မည္မဟုတ္။ သည္ေတာ့….. သူတုိ႕ ေရာင့္တက္မလာေအာင္၊ ကုိယ့္ကုိ ေလးစားရံြ႕ရိွန္ရုံသာ ခပ္ဖိဖိတင္းတင္း ေျပာႏုိင္ရုံရွိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕…ကုိယ့္ေငြ ျပန္ရမလာေသးေတာ့လည္း ႏုတစ္လွည့္၊ ၾကမ္းတစ္ခါလွည့္ပတ္ေျပာရ ဦးေတာ့ မွာပင္။
**************
``အရီးပ်ိဳနဲ႕ဆက္ဆံရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္´´
ဒီစကားမ်ိဳေတြ အရီးပ်ိဳနားထဲျပန္ေရာက္လာေတာ့ တစ္ကုိယ္တည္း ၿပံဳးျဖစ္ရေသးသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ကြယ္။ ကုိယ့္ဆုိင္ေရွ႕ ေန႕တဓူ၀ လာရပ္၊ ေၾကြးေတာင္းေနက်လူနဲ႕ဆက္ဆံရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာလား။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕စကား၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ အရီးပ်ိဳသိပါသည္။ လဆုိင္း၊ေခါက္ျပန္ေပး၊ေန႕ျပန္တုိး… စသည့္ သူတုိ႕ေတြ၏ ေန႕စဥ္စီးပြားကူးသန္းေလာကမွာ ဆက္ဆံဖူးသမွ် ေငြရွင္၊ေၾကးရွင္တုိ႕နွင့္စာလွ်င္ေတာ့ အရီးပ်ိဳက အေကာက္ထဲက ခပ္ေကြးေကြးေလးရယ္ေပါ့။
ရုံးျပင္ကႏၷား တုိင္တန္းမေတာင္း။ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိကာ ရန္မေထာင္။ ေၾကြးေဟာင္းမေက်ေသးလည္းပဲ အငုိေကာင္းလွ်င္ အသစ္ထပ္ယူလို႕ရႏုိင္ေသးသည္။
အရီးပ်ိဳ၏ ေနရာကၾကည့္ေတာ့လည္း အထီးတည္းေျခာက္ေသြ႕လြန္းေသာ မိမိ၏ဘ၀မွာ သူတုိ႕တေတြ သာ တြယ္္္မီွိအားထားရာ။ ထိေတြ႕ဆက္ဆံစရာ။ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာစရာ သူတုိ႕တေတြသာမရွိလွ်င္
ေျပာေနက်စကား လုံးေတြေတာင္ ေမ့ကုန္မွာစုိးရသည္။
ေျပာေနက်စကား လုံးေတြေတာင္ ေမ့ကုန္မွာစုိးရသည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက မ်က္ႏွာခပ္တည္တည္၊ မ်က္၀နး္စူးစူးေတြႏွင့္ အရီးပ်ိဳက စကားေထြလီလည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မဆုိတတ္ခဲ့။ တုံးတိတိ ၊တည့္တုိးပဲဆုိကာ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ထီမထင္ပုံ ဖမ္းထားလုိက္ေသးသည္။
အရီးပ်ိဳ အပ်ိဳေဖာ္၀င္စအရြယ္မွာပင္ အေမဆုံးခဲ့သည္။ အေဖက သူ႕အလုပ္ကလြဲလွ်င္မိသားစုကိစၥ ေထြေထြရာရာကုိ လွည့္မၾကည့္၊ စိတ္မ၀င္စား။ သည္ေတာ့ အရီးပ်ိဳေအာက္က ေမာင္၊ညီမသုံးေယာက္ကုိ ကုိယ္ပဲလူႀကီး လုပ္ကာ
အုပ္ခ်ဳပ္စီမံရေတာ့သည္။ အေမရွိစဥ္က အေမထမ္းရြက္ေနက် အိမ္မႈတာ၀န္ေန႕စဥ္၀တၱရားတုိ႕ကို အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေသာ အရီးပ်ိဳကပဲ
မႏုိင့္တႏုိင္ တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးေနရေတာ့တာပင္။
အုပ္ခ်ဳပ္စီမံရေတာ့သည္။ အေမရွိစဥ္က အေမထမ္းရြက္ေနက် အိမ္မႈတာ၀န္ေန႕စဥ္၀တၱရားတုိ႕ကို အႀကီးဆုံး ျဖစ္ေသာ အရီးပ်ိဳကပဲ
မႏုိင့္တႏုိင္ တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးေနရေတာ့တာပင္။
``ေဟ့..အလတ္ေကာင္နဲ႕ အငယ္ေကာင္တုိ႕…၊ ေက်ာင္းခ်ိန္နီးေနၿပီ မဟုတ္လား၊ လာ…ေရခ်ိဳးေတာ့´´
``…..မီးငယ္ေလးက ခဏေစာင့္ဦးေနာ္၊ မမႀကီး ဒီမွာသူတို႕ဖုိ႕ထမင္းဘူးျပင္ေပးလုိက္ဦးမယ္။ အင့္… ဒီမုန္႕ကေလးစားထား…´´
အငယ္ဆုံးမက အေမဆုံးေတာ့ ေလးႏွစ္သမီးသာရွိေသးသည္။ လူျဖစ္လာကတည္းက တစ္အိမ္လုံး၏ အသည္းေၾကာ္ကေလးျဖစ္ရာ မိတဆုိးကေလးျဖစ္လာျပန္ေတာ့ သနားၾကင္နာပု္ိၾကရျပန္ေတာ့သည္။
သင္းကေလးကလည္း တစ္အိမ္လုံးအေပၚ ဗုိလ္က်ဆုိးႏြဲ႕ကာ အစ္မႀကီးအေပၚမွာေတာ့ကပ္မခြာရွိေနျပန ္ တာေၾကာင့္ ကုိးတန္းႏွစ္အေရာက္မွာ အရီးပ်ိဳ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကနားလုိက္ရေတာ့သည္။
``ငါ့သမီးႀကီးရွိလုိ႕ေတာ္ေတာ့တယ္´´
အေဖက အသိအမွတ္ျပဳရွာပါသည္။ အရီးပ်ိဳတုိ႕ကလည္း သက္ဆုံးတုိင္ေအာင္ တစ္ပင္လဲမူတစ္ပင္ထူ မသြား ခဲ့ရွာေသာအေဖ့ကုိ ေက်းဇူးတင္မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ရွိခဲ့ၾကပါသည္။
အရီးပ်ိဳ၏ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖလည္းအသက္္အရြယ္ အေတာ္ရင့္ေျငာင္းလာခဲ့ၿပီ။
``ငါ့သမီးႀကီးေရာ…အိမ္ေထာင္ေလး ဘာေလးျပဳဖုိ႕ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား။´´
``ငါ့သမီးႀကီးေရာ…အိမ္ေထာင္ေလး ဘာေလးျပဳဖုိ႕ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား။´´
အရီးပ်ိဳက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၿပီးသလုိပင္ ဦးေခါင္းကုိ တိတိပပ ရမ္းခါျပလုိက္ပါသည္။
``ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားပါဘူးအေဖရယ္။ဒီအရြယ္ပဲေရာက္ေနၿပီ။ေနတတ္ပါၿပီ။´´
``ဟင္..မမႀကီးက အပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာလား..´´
``အင္းေပါ့။ အံမယ္…ညည္းေလးလည္း အပ်ိဳႀကီးပဲလုပ္ရမွာေနာ္၊ မမႀကီးနဲ႕ ညီမေလး ဒီလုိပဲတစ္သက္လုံးအတူတူ ေနသြားၾကမယ္ေလ….´´
ကုိယ့္စကားက အေျခအျမစ္မ့ဲေနတာ အရီးပ်ိဳနားလည္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အရီးပ်ိဳ၏ ညီမကေလးဟာ အရီးပ်ိဳအတြက္ေတာ့ သမီးကေလးႏွင့္မျခားခဲ့။ ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္က်ၿပီးသား သည္အပ်ိဳဖားဖားကေလးသည္ အရီးပ်ိဳ၏အျမင္မွာေတာ့ အေမဆုံးၿပီးစ ပီဘိ ေလးႏွစ္သမီးကေလးသာပင္။
ညီမေလးတစ္ေယာက္ အိမ္ကေပ်ာက္ေတာ့ အရီးပ်ိဳတစ္ေယာက္ ပ်ာယာခပ္ပူေလာင္ကာ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးမတတ္ ရင္နင့္ခံစားခဲ့ရေလသည္။
***********
စကားရုိင္းရိုင္းခုိင္ႏွိဳင္းဆုိရလွ်င္ေတာ့``ကုိယ္ျခံ၀င္ကုိယ္ႏြား´´ဟုေမြးစားရေတာ့မွာပင္။
ကုိယ္ေတြက ဒီတစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလးကုိ ျပတ္ေတာက္စိမ္းကား မေနႏုိင္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အရီးပ်ိဳ၏ မတ္အသစ္ကေလးက ေကသရာဇာေလးျဖစ္သည္။ ဘာထူးေသးလဲ။ အရီးပိ်ဳတုိ႕၏ ညီမေလးသည္လည္း ျခေသၤ့မေလး အလား ေျမွာက္စားျမွင့္တင္ ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
***********
စကားရုိင္းရိုင္းခုိင္ႏွိဳင္းဆုိရလွ်င္ေတာ့``ကုိယ္ျခံ၀င္ကုိယ္ႏြား´´ဟုေမြးစားရေတာ့မွာပင္။
ကုိယ္ေတြက ဒီတစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလးကုိ ျပတ္ေတာက္စိမ္းကား မေနႏုိင္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အရီးပ်ိဳ၏ မတ္အသစ္ကေလးက ေကသရာဇာေလးျဖစ္သည္။ ဘာထူးေသးလဲ။ အရီးပိ်ဳတုိ႕၏ ညီမေလးသည္လည္း ျခေသၤ့မေလး အလား ေျမွာက္စားျမွင့္တင္ ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
သင္းတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကုိ အရီးပ်ိဳက အထြဋ္တင္ထားပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာသာေတာ့ မေပးႏုိင္ခဲ့။ သူတုိ႕ ကုိယ္၌က အသိမၾကြယ္ၾကေသးတာလား။ အသက္အရြယ္ကြာျခားမႈအရ အရီးပ်ိဳကပဲ အျမင္အေတြးနားလည္မႈ လြဲမွားခဲ့သည္လားမသိ။
ဘာပဲေျပာေျပာ အျမင္မေတာ္လွ်င္ေတာ ့ေျပာဆုိဆုံမရမည္ပင္။ ကုိယ့္မွာ၀တၱရားရွိသည္၇ယ္လုိ႕လည္း အရီးပိ်ဳက ယုံၾကည္ထားေလသည္။
``ေနရ၊ စားရတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ အျပစ္ပဲလုိက္ျမင္ေနတာပဲ´´
``ေနရ၊ စားရတာ မလြတ္လပ္ဘူး။ အျပစ္ပဲလုိက္ျမင္ေနတာပဲ´´
``အဲလုိဆုိလည္း စိတ္တုိင္းက်တဲ့ေနရာ ၾကြၾက….´´
ကုိယ္ကလူၾကီးပဲရယ္လုိ႕ စကားအရာႏွင့္ ႏုိင္စားေျပာလုိက္မိတာေပမယ့္ သူတုိ႕တေတြကလည္း မေခၾကေပ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီ အိတ္ဆြဲဆင္းၾကေတာ ့ကုိယ့္မွာ မတားသာ။ မ်က္ႏွာလႊဲဖယ္ကာ မ်က္ရည္သာ ႀကိတ္သုတ္ရေတာ့သည္။ သင္းတုိ႕ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားကတည္းက ၾကိတ္ေမွ်ာ္ခဲ့ရသေလာက္ သူတုိ႕ကေတာ့ ေပ်ာ္ေမာ္မဆုံးႏွင့္ သတိေတာင္ရႏုိင္အားရဲ႕လားမသ္ိ။
``ရန္ျဖစ္ၾကတာလည္းတက်က္က်က္ပဲ´´
စိတ္မခ်မ္းသာရျပန္။ ကိုယ့္အိမ္ေပၚမွာဆုိ ဒီလုိေတြအျဖစ္မခံ။ လုိက္သြားျပန္ေခၚဖုိ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္အား တင္းေသးေသးေပမယ့္ မသင့္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ သူတုိ႕ဘာသာ ျပန္လာၾကရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။ အရီးပ်ိဳ ေန႕စဥ္ေမွ်ာ္ေနမိတာေၾကာင့္လားမသိ။ ေကသရာဇာေလးမပါပဲ ျခေသၤ့မေလးတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်လာပါသည္။
``ဒီတစ္သက္ အျပတ္ပဲ´´
``ဟဲ့…မဦးမခၽြတ္…´´
ညီမေလး၏ ၀မ္းဗုိက္ပုံ႕ပုံ႕ေလးကုိ ၾကည့္ကာ အရိးပ်ိဳ ဘုရားတေနမိသည္။ ႏႈတ္ကသာ နာက်ည္းစကားေတြ ဆုိေနေသာ္လည္း သူ႕ကုိယ္၀န္ကေလး လရင့္လာေလေလ.. သူ႕ေကသရာဇာေလးကုိ ပုိ၍ေမွ်ာ္ေငးေလေလဆုိတာ အရီးပ်ိဳက ရိပ္မိေနပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေလးက အရိပ္အေရာင္ေတာင္ လာျပေဖၚမရ။ အရီးပ်ိဳမေနႏို္င္ေတာ့စြာ
ထြက္စံုစမ္းေလမွ ပုိဆုိးေတာ့သည္။ ဟုိကေလးက တစ္ျပည္ရပ္ျခားပဲ ထြက္ခြာသြားေတာ့သလုိလုိ….။
ထြက္စံုစမ္းေလမွ ပုိဆုိးေတာ့သည္။ ဟုိကေလးက တစ္ျပည္ရပ္ျခားပဲ ထြက္ခြာသြားေတာ့သလုိလုိ….။
``တစ္ေန႕ေန႕ အဆင္ေျပရင္ ျပန္လာမွာေပါ့ဟယ္..´´
အရီးပ်ိဳႏွစ္သိမ့္မိေသာ တစ္ေန႕ေန႕ကုိ လက္ခ်ိဳးေရေစာင့္ရင္း ညီမေလးတစ္ေယာက္ ညွိဳးခ်ံဳးက်လာ ခဲ့ပါသည္။
``ညည္းမွာလည္းမေပါ့မပါးနဲ႕ေနာ္။ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္က်န္းမာေအာင္ေန…´´
အရီးပ်ိဳသတိေပးရင္း၊ ဂရုတစုိက္ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ ဖိုးသိၾကားကုိ ေမြးဖြားအၿပီးမွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္ လူ႕ေလာကကုိ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပ သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
ပူေလာင္ေသာကတုိ႕ကုိ ခံစားေနဖို႕ထက္ ေရွ႕ေရးကုိသာ ႀကိဳေတြးပူပင္ေလ့ရွိေသာ အရီးပ်ိဳသည္ ညီမေလးကု ိ လြမ္းတုိင္း သူမ၏ကုိယ္ပြား ဖုိသိၾကားကုိသာ အတုိးခ်ျပဳစုယုယေနမိေတာ့သည္။
ေမာင္ႏွစ္ေယာက္၏သားသမီးမ်ားက ``အရီးပိ်ဳ´´ဟုေခၚၾကရာက တစ္ရပ္ကြက္လုံးရွိ ငယ္ရြယ္သူအားလံုးက ``အရီိးပိ်ဳ´´လုိက္ေခၚခဲ့ၾကတာ။ ခုေတာ့ ဖိုးသိၾကားကပါ အရီးပိ်ဳတဲ့ေလ။ ေမေမေခၚခိုင္းဖုိ႕ အရီးပ်ိဳႀကိဳးစားၾကည့္ေသးသည္။
ဖိုးသိၾကားက အရီးပ်ိဳပဲ..။
ဖိုးသိၾကားက အရီးပ်ိဳပဲ..။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဖုိးသိၾကားသည္ အရိးပိ်ဳ၏ ဘ၀ငုတ္တုိအတြက္ေတာ့ အညြန္႕အေညာက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္္ ေရာင္ျခည္ကေလးပဲျဖစ္သည္။ ေဖေဖဆုံးသြားခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဖုိးသၾကားသည္ အရီးပ်ိဳ၏ တစ္ခုတည္းေသာဖက္တြယ္
တည္မွီရာစစ္စစ္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
တည္မွီရာစစ္စစ္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
***********
``အရီးပ်ိဳဆီလာတာ´´
ျမင္ကတည္းက အရီးပ်ိဳသိႏွင့္ ေနပါသည္။ ျခံ၀ုိင္းျခင္းကပ္လွ်က္ ေနလာခဲ့ၾကတာပဲ သူတုိ႕အိမ္ေထာင္ တစ္သက္ ရွိခဲ့ျပီမဟုတ္လား။
အေရးအေၾကာင္းရွိလွ်င္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚေတြလုိ အင္မတန္အားကုိးရတဲ့ သည္ကေလး လင္မယားဟာ
အရီးပ်ိဳ၏အိမ္ကုိ အေၾကာင္းကိစၥမရွိပဲ ၀င္ထြက္လည္ပတ္ေလ့မရွိၾကပါ။
အရီးပ်ိဳ၏အိမ္ကုိ အေၾကာင္းကိစၥမရွိပဲ ၀င္ထြက္လည္ပတ္ေလ့မရွိၾကပါ။
``လဲ့ရီတုိ႕က အိမ္လည္တတ္တဲ့အက်င့္ မရွိလုိ႕ပါအရီးပ်ိဳရယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကလည္း အလုပ္ေတြတစ္ဖက္နဲ႕
ဆုိေတာ့ေလ…။ ဒါေပမယ့္ အရီးပ်ိဳကုိေတာ့ ကုိယ့္မိဘလုိသေဘာထားပါတယ္။ခင္ပါတယ္….။´´
ေယာက်္ားျဖစ္သူကလည္း…….
``အရီးပ်ိဳခုိင္းစရာရွိရင္ ေခၚပါ၊ခိုင္းပါ။ အားမနာပါနဲ႕´´
``အရီးပ်ိဳခုိင္းစရာရွိရင္ ေခၚပါ၊ခိုင္းပါ။ အားမနာပါနဲ႕´´
အရီးပ်ိဳကုိယ္တိုင္ကလည္း လဲ့ရီတုိ႕လင္မယားကုိေတာ့ ကိုိယ့္တူသားေနာင္မယ္၊ေသြးသားရင္းခ်ာ မ်ားလုိပင္ ႏွစ္လုိခင္မင္လွပါသည္။
သူတုိ႕၏သားေလး ခိခိက ဖိုးသိၾကားထက္ ေျခာက္လခန္႕ႀကီးပါသည္။ ဖုိးသိၾကားလသားအရြယ္ နီတာရဲေလးကုိ သူတုိ႕တေတြက ခိခိႏွင့္တန္းတူထားကာ ႏုိ႕မွ်တုိက္ေပး၊ ၀ုိင္းကူမွ်ေပးၾကေသးတာေၾကာင့္သာ အရီးပ်ိဳကသီလင္တ မျဖစ္ခဲ့ရတာ…။
ဖိုးသိၾကားႏွင့္ ခိခိတုိ႕ ေဆာ့ကစားတတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ အရီးပ်ိဳ၏ အိမ္၀ုိင္းကေလးသည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ကစားကြင္းျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
``ခိခိကုိေခၚေပးပါ။ ဖိုသ္ိၾကားပ်င္းလုိ႕ပါ´´
ဖိုးသိၾကားကေန႕ံစဥ္ ဂ်ီက်ေလ့ၿမဲ။ ခိခိက ဖိုးသိၾကား၏ ဆုိးမ်ိဳးကုိ သီးခံအလုိလုိက္တတ္သူျဖစ္သည္။
ေန႕လည္ေန႕ခငး္ေတြမွာ အရီးပ်ိဳခမ်ာ တေရးေမွးစက္ခ်ိန္ေတာင္မရ။ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အရိပ္အကဲကုိ ေစာင့္ၾကည့္ကာ စိတ္မခ်။
ဖိုးသိၾကားက ခ်ဴခ်ာသူေလးလည္းျဖစ္သည္။ ကေလးတုိ႕သဘာ၀ ခိခိက ခုန္ေပါက္လႈပ္ရွားေဆာ့ကစားတာ ျမင္လွ်င္သူကလည္းခ်က္ခ်င္းအတုခုိးကာ လုိက္ပါ၊လိုက္ေဆာ့တတ္ေလသည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေျခပစ္လက္ပစ္ေမာပမ္း ဟုိက္ထုိး
ေနျပန္ေတာ့သည္။ ညပုိင္းေရာက္လွ်င္ေတာ့ ဖိုးသိၾကားတုိ႕ကုိယ္ေငြ႕ေႏြးစျပဳပါၿပီ။
ေနျပန္ေတာ့သည္။ ညပုိင္းေရာက္လွ်င္ေတာ့ ဖိုးသိၾကားတုိ႕ကုိယ္ေငြ႕ေႏြးစျပဳပါၿပီ။
ဖိုးသိၾကားေနမေကာင္းေသာရက္မ်ားမွာ ခိခိက ခဏငယ္မွ် ေရာက္လာၾကည့္တတ္ကာ သူ႕အိမ္မွာသာ ျပန္ေဆာ့ဖို႕ျပင္သည္။
``ခိခိ….မျပန္နဲ႕´´
``ခိခိရယ္…။ မျပန္ပါနဲ႕ဦးကြယ္။ ညီေလးအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ခဏေစာင့္ေပးပါဦးေနာ္´´
``ခိခိ….မျပန္နဲ႕´´
``ခိခိရယ္…။ မျပန္ပါနဲ႕ဦးကြယ္။ ညီေလးအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ခဏေစာင့္ေပးပါဦးေနာ္´´
….ေျပာလွ်င္ အရီးပိ်ဳေပးေသာမုန္႕ကေလးကုိင္ကာ ဖိုးသိၾကားအနားမွာ ရွာၾကံေဆာ့ေပးတတ္ေသာ ခိခိကုိ အရီးပ်ိဳ ခ်စ္ႏုိးမဆံုး ရွိရျပန္ပါသည္။
ဖိုးသိၾကား၏ တစ္၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္ေသာ အရီးပ်ိဳ၏ အျခား တူ၊တူမမ်ားသည္ အေနေ၀းရုံမက သြားလာဆက္ဆံမႈလည္း က်ဲပါးၾကေလရာ အရီးပ်ိဳတုိ႕တူ၀ရီးအေပၚ သံေယာဇဥ္နည္းပါးၾကဟန္ရွိပါသည္။
သူတုိ႕မိဘေတြကစလုိ႕ယူငင္စရာ အေရးအေၾကာင္းမေပၚပဲ အရီးပ်ိဳထံသုိ႕ ေျခဦးလွည့္မလာတတ္ၾကပါ။ အဲေတာ့ အရီးပ်ိဳကလည္းေတာင္းရမ္းေခ်းငွားလာၾကေသာအခါ ဘယ္ခါမွ မျငင္းဆန္ခဲ့ေသာ္လည္း ရင္ထဲၾကိတ္ခဲမေျပ တာေလးေတြေတာ့သိသိမွတ္မွတ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာလုိက္ရမွ….။
``နင္တုိ႕ လုိခ်င္စရာရွိမွ ငါ့ဆီလာ အဆဲခံၾကတာပဲ…။ အဆဲခံအေလ်ာ္ယူဆုိတာ နင္တုိ႕ေတြကုိေျပာတာ´´
ႏႈတ္ခ်ိဳ သွ်ိဳတစ္ပါးရယ္လုိ႕ အရီးပ်ိဳ မသိမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးစုၾကားမွာ အရီးပ်ိဳ က်င့္သုံးျဖစ္ ေနတာကေတာ့ ``ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ၊လက္ေၾကာင့္ေက်´´ ဟုပဲေျပာရေတာ့မည္။ အရီးပ်ိဳထံ အေရာက္အေပါက္နည္းပါးလွေသာ သူတုိ႕တေတြက ဖိုးသိၾကားကုိက်ေတာ့ ၀န္တုိမစၧရိယ ပြားၾကျပန္ေသားရာ……
``မ်က္ေစာင္းထိုးမေနၾကနဲ႕၊ ငါပုိင္တာမွန္သမွ် ငါေသရင္ ဖိုးသိၾကားကုိ ပဲေပးခဲ့မွာ´´
``ဟြန္႕..သူတူကျဖင့္ သက္ဇုိးရွည္ပါေစဦး´´
ဖိုးသိၾကားကုိ ထိပါးလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ အရီးပ်ိဳ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေလသည္။
ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕စကားအတိုင္းဖိုးသိၾကားက လူႈ႕ေလာကမွ ေစာစီးစြာထြက္ခြာသြားခဲ့ျပန္လွ်င္ေတာ့…
``နင္တို႕အားလံုး ငါ့အိမ္ရိပ္္ကုိမနင္းနဲ႕…´´
ရင္နာေသာႏွလုံးျဖင့္ က်ံဳးေအာ္ပစ္လုိက္သည္။
အမွန္က အရီးပ်ိဳခံစားေနရသမွ် ေသာကပဋိေဒ၀တုိ႕ ေလ်ာ့ပါးသက္သာရာ ရလုိရျငားထြက္ ေပါက္ရွာမိတာ ပဲျဖစ္သည္။ အခ်ိန္တန္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနရစ္ရေသာအခါ သူတုိ႕တေတြကုိအရီးပ်ိဳအမွန္တကယ္ပင္ ေမွ်ာ္တေနခဲ့မိပါသည္။
************
အရီးပ်ိဳ၏ေန႕စဥ္ဘ၀က ေပးရန္၊ ရရန္ရွိသူတုိ႕နွင့္ စကားေျခတင္မွ မဆုိရလွ်င္ ဖိုးသိၾကားအေၾကာင္း ေတြးေန၊ ေျဖမေျပ ဖို႕သာရွိေတာ့သည္။
``အရီးပ်ိဳ….´´
အရီးပိ်ဳ လန္႕ဖ်တ္သတိ၀င္သြားခဲ့ပါသည္။
``အရီးပ်ိဳဆီ ေငြနည္းနည္းလွည့္ခ်င္လုိ႕….၊ အဲဒါ….လဲ့ရီ အဲလုိမ်ိဳးတစ္ခါမွ မေျပာဖူးပါဘူး အရီးပ်ိဳရယ္။ အခုက…ခိခိ..ခိခိကုိ
ေဆးရုံတင္ရဖုိ႕ျဖစ္လာလုိ႕…´´
အရီးပ်ိဳ အံ့ၾသလန္႔ဖ်တ္သြားရျပန္သည္။
``ခိခိ..။ ခိခိ…ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ လဲ့ရီရယ္…´´
မ်က္ရည္ေလးတလည္လည္ႏွင ့္လဲ့ရီရွင္းျပေနတာကုိ နားေထာင္ရင္း အရီးပ်ိဳ၏ မ်က္၀န္းေတြ စုိစြတ္လာ ၾကပါသည္။
``စိတ္မပူပါနဲ႔လဲရီရယ္။ ရိုးရုိးဖ်ားတာ နာတာမ်ိဳးပဲျဖစ္မွာပါ။ အဖ်ားကရက္လည္းရွည္သြား၊ ကေလးကလည္း ႏုေသးေတာ့
နည္းနည္းျပင္းထန္သလုိထင္ရတာ ေနမွာပါ´´
………ကဲ…အရီးပ်ိဳဆီက ဘယ္ေလာက္လုိခ်င္လဲ။´´
``ဟုိ…အရီးပ်ိဳ…။ ဒီ..ဒီဆြဲႀကိဳးေလး ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ မသိဘူး´´
``မလိုပါဘူးလဲ့ရီရယ္။ အရီးပ်ိဳကုိ ဘယ္လုိမ်ားထင္ေနလဲဟယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြေျပာေနရတာ ခရီးဖင့္လိုက္တာ…´´
……ကဲ၊သမီးလိုခ်င္တာသာေျပာ။ ထပ္လုိေသးရင္ ျပန္လာဦး..ဟုတ္လား။´´
``ေက်း…ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အရီးပ်ိဳရယ္။´´
``မလုိပါဘူးဟယ္။ ေနဦး… အရီးပ်ိုဴပါ တစ္ခါတည္းလုိက္ခဲ့မယ္…´´
ဘုရား…ဘုရား…။ ခိခိတစ္ေယာက္ ေနေကာင္းက်န္းမာပါေစ….။
***************
အိပ္မက္မွာ ဖိုးသိၾကားကုိ မၾကာခဏ ျမင္မက္ေနမိျခင္းဟာ မိမိ၏ စိတ္စြဲလန္းမႈေၾကာင့္ဟု အရီးပ်ိဳလက္ခံ ပါသည္။ ဒါေပမယ့္…..
``ဖိုးသိၾကားတစ္ေယာက္တည္း မေနခ်င္ဘူး။ ခိခိကုိေခၚေပး….´´
အဲဒီလုိ ငုိယုိပူစာေသာ အိပ္မက္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာႏွင့္အတူ အထိန္႕ တလန္႕ရွိလွသည္။ ၿပီး…ခိခိေနမေကာင္းျဖစ္ရပုံကုိလည္းၾကည့္….။ အျခားကေလး အေဖာ္ရြယ္တူေတြႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ေဆာ့ကစားေန လွ်က္က …
``ဟုိုိမွာ…ဖိုးသိၾကား….´´
ဆုိကာ ရုတ္တရက္ႀကီး လမ္းေပၚေျပးထြက္သြားခဲ့တာ။ အရွိန္ျဖင့္ေမာင္းလာခဲ့ေသာ ဆိုင္ကယ္က အခ်ိန္မီရုံကေလး
ဘရိတ္အုပ္ႏုိင္ခဲ့လုိ႕ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ ေခ်ာ္လဲျပီးပြန္ပဲ့ေသာ ဒဏ္ရာအရွိန္ျဖင့္ ခိခိကေလးဖ်ားေလၿပီ။
ဘရိတ္အုပ္ႏုိင္ခဲ့လုိ႕ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ ေခ်ာ္လဲျပီးပြန္ပဲ့ေသာ ဒဏ္ရာအရွိန္ျဖင့္ ခိခိကေလးဖ်ားေလၿပီ။
ထုိအဖ်ားက ရက္ေၾကာရွည္ၾကာ လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ခိခိတစ္ေယာက္ ေဆးရုံေပၚေရာက္ခဲ့ရၿပီ။
အရီးပ်ိဳသည္ ခိခိထံ ေန႕စဥ္သြားေရာက္ သတင္းေမးကာ ဒီရက္ထဲမွာအိပ္မက္ေတြ ရက္ဆက္လာခဲ့တာအတြက္ အျပစ္တစ္ခု က်ဴးလြန္ထားမိသလုိ လိပ္ျပာမလုံရွိလွသည္။ အိပ္မက္ကလန္႕ႏုိးတုိင္းလည္း ဗ်ာေပြေသာခံစားခ်က္တုိ႕ျုဖင့္……
``ဖုိးသိၾကား ေကာင္းရာသုကတိေရာက္ပါေစ…..´´
``ခိခိကေလး အျမန္ဆုံးျပန္လည္ေနေကာင္းက်န္းမာပါေစ…..´´
လက္အုပ္တခ်ီခ်ီ ဆုေတာင္းရတာအေမာ။
ကုိယ့္အိပ္ယာထဲက ကုိယ့္အိပ္မက္ကုိ ကုိယ္တုိင္ဖြင့္မေျပာလွ်င္ ဘယ္သူသိမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ အရီးပ်ိဳ ေနာက္ေက်ာမလုံပါ။
ဖိုးသိၾကား ဆံုးၿပီးစကေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေနေသာ အရီးပ်ိဳသည္ သူတပါးမိသားစုေတြ စုစုရုံးရုံး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျမင္ရလွ်င္ မရွဳစိမ့္သျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲဖယ္ေနခဲ့ၿမဲ။ ရပ္ကြက္ထဲရွိ နာေရးကိစၥမွန္သမွ် ရင္းႏွီးေနသူေတြေရာ၊ မ်က္မွန္းတန္မိရုံေတြပါမက်န္ သတင္းၾကားသည္ႏွင့္ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူတကာေတြ ငုိေၾကြးေနၾက၊ ပူေဆြး ေသာကေရာက္ေနၾကတာ ျမင္ေနရလွ်င္ပဲ အရီးပိ်ဳ၏ ခံစားေနရသမွ်ေသာကတုိ႕ ေျပေလ်ာ့သက္သာ ရာရ သြား ခဲ့သလုိပင္။
ခ်စ္ေသာသူတုိ႕ႏွင့္ ေကြကြင္းရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡသည္ အရီးပ်ိဳတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ေတာ့ မျဖစ္သင့္ ဘူးမဟုတ္လား။
``ေဆြနည္း၊မ်ိဳးနည္း ငါ့သားေလးလည္း အေဖာ္ရမွာပဲ….´´
အဲသလုိ အရီးပ်ိဳသည္ စိတ္ေတြတည္ျငိမ္ အနည္ထုိင္စျပဳလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ မိမိ၏အေတြး၊ ၀န္တုိမစၧရိယစိတ္ တုိ႕အတြက္ ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕ရန္ သတိတရရွိလာခဲ့ပါသည္။ ဘုရား…..ဘုရား…။ သည္လုိ ယုတ္ညံ့နိမ့္က်ေသာ
အေတြးစိတ္ကူးမ်ိဳးေတြကုိ ဘူရားတပည့္ေတာ္၏ ခႏၶာကုိယ္အတြင္းမွ ဖယ္ရွားရွင္းလင္း ေပးေတာ္မူပါ။
အေတြးစိတ္ကူးမ်ိဳးေတြကုိ ဘူရားတပည့္ေတာ္၏ ခႏၶာကုိယ္အတြင္းမွ ဖယ္ရွားရွင္းလင္း ေပးေတာ္မူပါ။
ထုိအခ်ိန္ေရာက္ေလမွ တရားရိပ္သာသြားရန္ အရီးပ်ိဳသတိရလုိက္ေတာ့တာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္… ကုိယ္ေရာက္ဖူးက်င္လည္ေနက်၀န္းက်င္ေဒသလည္းမဟုတ္ျပန္တာ ေၾကာင့္ ေျခလွမး္တုံ႕ရျပန္သည္။ ၿပီး… ေသြးရူးေသြးတန္း ျဖစ္ေလမွ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းေျပး၀င္ေဆာက္တည္ရာရွာမိေသာ အျဖစ္မ်ိဳးကုိလည္း ဘ၀င္မက်ႏုိင္ပါ။
အရီးပ်ိဳ၏ ေနအိမ္မွာ ဆီမီးၿမိဳင္ၿမိဳင္၊ ေမႊးရနံ႕တေ၀ေ၀ျဖင့္ ညစဥ္ဘုရား၀တ္တက္၊ အမွ်ေ၀….။ ၿပီး…
၀င္ေလသသိ…၊ ထြက္ေလသိ….။
၀င္ေလသသိ…၊ ထြက္ေလသိ….။
ေဆာက္တည္ရာရ တည္ၿငိမ္စျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ အရီးပ်ိဳသည္ တခါတရံ ဖိုးသိၾကားကုိ အိပ္မက္ျမင္မက္မိျပန္လွ်င္ မ်က္ရည္ အရႊဲသားျဖင့္ ငုတ္တုတ္မုိးလင္းရျပန္ေတာ့သည္။ခုေတာ့ ဖိုးသိၾကားက…
``ခိခိကုိေခၚေပး…..´´
……..တဲ့ေလ။ အဲဒီအိပ္မက္မ်ိဳးေတြက ခိခိေနမေကာင္းေၾကာင္း ၾကားသိရကတည္းက ရက္ျခားဆုိသလို အရီးပ်ိဳထံ ေရာက္လာတတ္ခဲ့တာ။
ဖုိးသိၾကား… အဲဒီလိုမေျပာရဘူး……။ ထုိစကားကုိ ေျပာမည္ၾကံတုိင္း မေျပာျဖစ္မီ အိပ္မက္မွလန္႕ႏုိးခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္မုိ႕ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေဒါသျဖစ္မိရေသးသည္။
တကယ္က မိမိစိတ္ေနမွန္ခဲ့လွ်င္ ဒီအိပ္မက္မ်ိဳး ျမင္မက္လာစရာ အေၾကာင္းကုိမရွိတာ..။ အရီးပ်ိဳသည္ မိမိ ကုိယ္ကုိအျပစ္ တင္ဖို႔ရင္း အခ်ိန္ႏွင့္အမၽွ စိတ္ပင္ပမ္းျခင္းႀကီးစြာ ရွိေနရေတာ့သည္။
``ခိခိကုိ ကၽြန္မတုိ႕ လက္လႊတ္ရေတာ့မလားမသိပါဘူး အရီးပိ်ဳရယ္….´´
ဒုတိယအႀကိမ္ေငြလာအယူမွာ မ်က္ရည္အရႊဲသားႏွင့္ ေျပာသြားခဲ့ေသာ လဲ့ရီ၏စကားေတြကုိ ႏွစ္သိမ့္တုန္႕ ျပန္မျပဳႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း အရီးပ်ိဴ၏ နားထဲကမထြက္။ ၿပီး…..
``ခိခိကုိေခၚေပး…၊ခုေခၚေပး…´´
ဖိုးသိၾကား၏ အသံေတြ…။ အရီးပ်ိဳ ေခါင္းေတြေနာက္ကာ ေအာ့အန္ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္လာရသည္။ အိပ္ယာ ထဲမွာ ခဏငယ္ကေလး လဲေလ်ာင္းလုိက္ခ်င္တာေတာင္ မ၀ံ့ရဲေတာ့ျပန္။ မေတာ္တဆ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့လွ်င္ ဖိုးသိၾကား ေရာက္လာမွာလား…….။
အရီးပ်ိဳသည္ ပန္းေတြေ၀ေနေသာ ေနအိမ္ဘုရားေက်ာင္းေလးမွာပင္ ေရခ်မ္း၊ဆီမီး၊အေမႊးန႕ံသာတုိင္ေတြ စီစီညီညီကပ္လွဴပူေဇာ္ကာ ဘုရား၀တ္ျပဳေနလုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္…ကုိယ္တုိင္အမွ်အတန္းေပးေ၀…ကာ ကုိယ္တုိင္သာဓု အ ႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚဆုိေနလုိက္ျပန္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထုိင္ပုံစံမပ်က္ ၊မ်က္လႊာကေလးအသာခ်လွ်က္ ၿငိမ္သက္ေနလုိက္ သည္။
အာရုံမွာ….
၀င္ေလသိ……။ထြက္ေလသိ……..။
ဖိုးသိၾကား…..။ဟင့္အင္း……
၀င္ေလသိ…..
ခိခိကေလးေရာ…ေနေကာင္းရဲ႕လား….
၀င္ေလသိ……၊ထြက္ေလသိ.......
********
``ခိခိေရ…ခုမွေနေကာင္းစပဲရွိေသးတယ္။ဘယ္ကုိတုန္း…..”
``အရီးပ်ိဳ ဆီကုိ….´´
********
``ခိခိေရ…ခုမွေနေကာင္းစပဲရွိေသးတယ္။ဘယ္ကုိတုန္း…..”
``အရီးပ်ိဳ ဆီကုိ….´´
``ဟယ္…မသြားရပါဘူး သားေလးရယ္..။ လာ….ျပန္လာခဲ့”
``ဟင့္….´´
``ဒီမွာ ေမေမေျပာတာ နားေထာင္စမ္း သားေလး။ အရီးပ်ိဳက အခု သူ႕အိမ္မွာမေနေတာ့ဘူး…။ အဲ.. အရီးပ်ိဳ အိမ္ေျပာင္းသြားၿပီ သားေလးရဲ႕´´
``ဘယ္ကုိေျပာင္းသြားတာလဲ….´´
``ဟုိး…အေ၀းႀကီးကုိ….။ ဖိုးသိၾကားေနာက္ကုိ လုိက္သြားတယ္……´´။ ။
``ဒီမွာ ေမေမေျပာတာ နားေထာင္စမ္း သားေလး။ အရီးပ်ိဳက အခု သူ႕အိမ္မွာမေနေတာ့ဘူး…။ အဲ.. အရီးပ်ိဳ အိမ္ေျပာင္းသြားၿပီ သားေလးရဲ႕´´
``ဘယ္ကုိေျပာင္းသြားတာလဲ….´´
``ဟုိး…အေ၀းႀကီးကုိ….။ ဖိုးသိၾကားေနာက္ကုိ လုိက္သြားတယ္……´´။ ။
သတုိး
