ကုိယ့္စာသင္ခန္းထဲက
ေက်ာင္းသားတပည့္ေတြ ပညာအေပၚ တန္ဘုိးမထား၊ သေဘာထား မေလးနက္၊ ခံယူခ်က္ ေပါ့တန္၊ ႀကိဳးစားမႈေလ်ာ့လ်ဲလာေနၾကတဲ့အေၾကာင္းကုိ
ပညာေရးနယ္ပယ္တြင္ က်င္လည္ေနၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတုိင္းက အားမလုိ၊အားမရ ျဖစ္ေနၾကရသည္ပင္။
ထုိအေၾကာင္းအရာ၊ ေခါင္းစဥ္သည္ ေက်ာင္းတြင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမေတြသာမက၊ ျပင္ပေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြ၊
က်ဴရွင္ဆရာေတြပါ မက်န္… လူခ်င္းဆုံမိလွ်င္ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးၾက၊ အၿပိဳင္အဆုိင္ ညည္းတြားၾက။
ႀကံရာမရသည့္အဆုံးမွာေတာ့ ပညာေရးစနစ္ႀကီးတစ္ခုလုံးက ကေမာက္ကမႏုိင္လွစြာ ျဖစ္ခ်င္းတုိင္းျဖစ္ပ်က္ကာ
ယုိင္ရြဲ႕ၿပိဳလဲခဲ့ရသည္ကုိသာ လက္ညွိဳးထုိးျပစ္တင္လုိက္ၾကေတာ့သည္ပင္။
ထုိစကား၀ုိင္းေတြမွာ
ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် လက္သုံးစကားကေတာ့…
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာ စံျပဳအတုယူစရာ အနီးကပ္ဆုံးပုဂိဳလ္၊
ကၽြမ္း၀င္က်င္လည္ရာပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း မရွိတာလည္း အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ပဲ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ၿမိဳ႕ငယ္ေလး၏ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်က္က ၂၀%မွ်ထက္ပုိသာရုံ။ ေျဖဆုိသူေက်ာင္းသားတစ္ေထာင္ေက်ာ္အနက္
အစြန္းထြက္မွ်ေသာ ေအာင္ျမင္သူေတြၾကားမွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲရွံဳးနိမ့္ရသည့္ သိမ္ငယ္၀မ္းနည္းခံစားမႈကုိ
ေထာင္ဂဏန္း၀န္းက်င္ ရွဳံးနိမ့္သူ ကုိယ္လုိလူစားအမ်ားႀကီးဆုိေသာ ခံယူခ်က္က ပ်က္ရယ္ျပဳကာ
ေန႔ခ်င္းၿပီး ကုစားေပးႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
ေအာင္ျမင္သူ
အမ်ားစုတုိ႔က်ေတာ့လည္း ေအာင္မွတ္မီရုံမုိ႔ လူရုိေသ၊ ရွင္ရုိေသ ဘြဲ႕လက္မွတ္စကၠဴတစ္ခ်ပ္ရရုံ
အေ၀းသင္တကၠသုိလ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ကာ ေပ်ာ္ေမာ္မဆုံး။ စာသင္ခန္းမွအပ တကၠသုိလ္၀န္းက်င္ေနရာအႏွံ႔
လည္ပတ္ေပ်ာ္ပါးမပ်က္။ ေသာက္စားသုံးၿဖဳန္းၾကလွ်က္။ တခ်ိဳ႕ အတန္းတင္စာေမးပြဲ အခ်ိန္ဇယားပင္
မသိ။ ကုိယ့္ေမဂ်ာမွာ paper ဘယ္ႏွစ္ခုရွိသလဲဆုိတာေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ။ ပညာႏွင့္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကုိ
ခြဲျခားမသိပဲ အေရာေရာ အေထြးေထြး ထင္မွတ္ေတြးကာ ဘြဲ႔ရလည္း ဘာမွ မထူးျခားဘူးဟု သူတုိ႔အားလုံး၏
အသိမွာ အလုိလုိ ျပ႒ာန္းၿပီးျဖစ္ေနႏွင့္ၿပီ။ အားစုိက္ႀကိဳးစားလုိစိတ္တုိ႔ ကုန္ခမ္းေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ၾကတာ
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကပါလိမ့္။
“ပညာကုိ တန္ဘုိးထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေလးတစ္ခု
ရွိရင္ေတာ့….”
@@@@@@@@@@
မဟာပညာေက်ာ္
ေဘာ္ဒါမွ အေဆာင္မွဴးဆရာတစ္ဦးက….
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဘာ္ဒါေရွ႕မွာ အေအးဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ လာဖြင့္တယ္။
ေနၾကာေစ့လုိ၊ အာလူးေၾကာ္လုိ သြားရည္စာထုတ္ေရာင္စုံေလးေတြလည္း တြဲလြဲခ်ိတ္ဆြဲထားေသးတာေလ…။
ကေလးေတြအတြက္ အားလပ္ခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ကေလး ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ခဏတစ္ျဖဳတ္ သြားခ်င္၊ လာခ်င္ရင္
နီးနီးနားနား၊ အဆင္ေျပတာပဲ လုိ႔ အစက ထင္ခဲ့တာ။ ကုိယ္လည္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ အေပၚထပ္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္
ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့ စိတ္ခ်မိတယ္။
…..
တစ္လေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွ ကုိယ့္ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ အကဲမရလြန္းတာနဲ႔ ရိပ္မိေတာ့တာ။ သူက အေအးဆုိင္ကေလး
ဟန္ျပၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘက္မွာ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာပါ ကေလးေတြကုိ ေရာင္းေပးေနတာကုိး။ ေဆးလုံး၊
ေဆးျပားကအစ ..ရတယ္ဆုိတာ သိေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အဲဒီဆုိင္
ေပးမလႊတ္ေတာ့ဘူး။ အံမယ္.. ဒါေတာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကေလးေတြဆီေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးေနေသးတာ။
ေတာင္းပန္တာေရာ.. ၿခိမ္းေျခာက္တာေရာ… နည္းအမ်ိဳးအမ်ိဳးသုံးမွ ဆုိင္ပိတ္သြားတယ္”
@@@@@@@@@@
စကားေျပာလွ်င္
ဟန္မ်ားသေလာက္ ေဖာင္ေဖာင္က်ဲကာ ေဟာင္ဖြာေလ့ၿမဲသူ႕ဟန္အတုိင္း အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာ က…
“တစ္ျမန္ႏွစ္က D-Target ေဘာ္ဒါက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေငြေဆာင္ကမ္းေျခ
အပန္းေျခခရီးစဥ္ စီစဥ္ေပးတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတြလည္း ကေလးထိန္းလုိက္ၾကရတာ..။ ပင္လယ္လည္းျမင္ေရာ…
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ေကာင္ေတြဆုိတာ ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေနေတာ့တာ။
ေရကူးရင္း ေရနက္ပုိင္းကုိ နယ္ကၽြံသြားမွာစုိးလုိ႔ တရရ၊ တဖြဖြသတိေပးေနၾကရတာ ။ ေနာက္ေတာ့
ဆရာ ႏွစ္ေယာက္က ရင့္စုိ႔ေလာက္ ေရနက္မွာ ရပ္ေနၿပီး ကင္းေစာင့္ရေတာ့တယ္။
…အဲ
ျပႆနာက ကုန္းေပၚေရာက္မွ စတာ။ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ညစာစားၾကဖုိ႔ စီစဥ္ေနတုန္း ေက်ာင္းသားအငယ္ႏွစ္ေယာက္
လစ္ထြက္သြားတာ မသိလုိက္ဘူး။ ဆရာတုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္လုိ႔ ဆုိၿပီး လာေျပာမွ
မ်က္ကလူးဆန္ျပာ လုိက္ၾကရတာ…။ ေငြေဆာင္လမ္းက ကြန္ကရစ္လမ္းႀကီးမွ ျဖဴးလုိ႔ပဲ။ ကံေကာင္းလုိ႔
ကေလးႏွစ္ေယာက္က လမ္းေဘးလြင့္က်လုိ႔သာေပါ့။ လမ္းမေပၚသာက်လုိ႔ကေတာ့ မေတြးရဲဘူး။ ဒါေတာင္
ဆုိင္ကယ္ေနာက္က လုိက္စီးတဲ့ကေလး လက္ဖ်ံတစ္ဘက္ သြင္သြင္က်ိဳးသြားခဲ့တာ။ မ်က္ခုံးလည္း
ကြဲသြားတယ္..။ သူတုိ႔ နာရီနဲ႔ ငွားစီးခဲ့တဲ့ ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ ရစရာကုိ မရွိေတာ့ဘူး။ ပုိင္ရွင္က
အေလ်ာ္စကားေျပာေတာ့ …
…အသက္မျပည့္ေသးတဲ့
ကေလးေတြကုိ ဆုိင္ကယ္ငွားရေကာင္းလားလုိ႔ ၀ုိင္းေျပာၾကတာေပါ့။
…ေလ်ာ္ေတာ့
ေလ်ာ္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒီကေလးေတြဆီက ေငြေလး တစ္ေထာင္ေလာက္ကုိ မက္ေမာၿပီး သင့္၊ မသင့္၊ ေတာ္၊
မေတာ္ ဒီလူ မစဥ္းစားတာကုိ အံ့ၾသတာ”
@@@@@@@@@@@@@
“ၿမိဳ႕သစ္က ေဘာ္ဒါတစ္ခုက ေက်ာင္းသားေတြ အရုိက္ခံရလုိ႔တဲ့”
“ဆရာရုိက္တာလား”
“စာသင္ခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေကတီဗီ ဆုိင္မွာ”
“ေဟ…”
သတင္းက
ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ။ ညည့္သန္းေခါင္းေက်ာ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ကေန ခုိးထြက္ခဲ့ေသာ
ေက်ာင္းသားက ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေကတီဗီဆုိင္က ဒီအခ်ိန္အထိ မပိတ္သိမ္းေသးဘူးလား။
ဆုိင္မန္ေနဂ်ာကုိ ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆုိ မွာၾကားထားခဲ့သလုိေတာင္ ဆိုၾကသည္။ ဒီ နယ္ၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတြင္းမွာ
ဒီကေလးအုပ္စုဟာ ေဘာ္ဒါေနေက်ာင္းသားမ်ားဟု ထုိဆုိင္က အေသအခ်ာသိမည္မလြဲ။ တကယ္ဆုိ ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆုိ
ဆုံးမကာ လက္သင့္ခံဖုိ႔ မသင့္။ သက္ဆုိင္ရာ လူႀကီးမိဘ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္ရြာလူႀကီးကုိျဖစ္ျဖစ္
အေၾကာင္းၾကားသင့္သည္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ ေငြေၾကးရလုိမႈတစ္ခုတည္းႏွင့္ မအပ္မေလွ်ာ္ေသာ
အမႈကုိ သူတုိ႔ျပဳမူခဲ့ၾကတာပင္။ အရက္ေသစာပါ စီစဥ္ထားေပးတတ္ေသာ ထုိဆုိင္မွာ ကေလးမ်ားက
အေပ်ာ္လြန္ကာ ထိန္းမႏုိင္ေအာင္ျဖစ္လာေလမွ သီးမခံႏုိင္ျဖစ္ကာ တံခါးမႀကီးကုိ ေသာ့ခ်၊
အခ်ိန္ယူစီစဥ္ ေျပးေပါက္ပိတ္ၿပီးမွ ဆုိင္အလုပ္သမား လူငယ္တုိ႔က ရုိက္ႏွက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
လူ႔ဂုဏ္ျဒပ္ႏွင့္ မအပ္ေလ်ာ္၊ မတန္ရာသူေတြ…။
“ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ တရားဥပေဒအထက္က ေၾကာင္ဖားေတြက ဆီးဆုိ႔အုပ္ဆုိင္းထားခ်င္ေသးတာ။
ဒီဆုိင္မ်ိဳးေတြက သူတုိ႔နဲ႔ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲေလ။ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔
ဆက္စပ္ပတ္သက္ထားၾကတာဆုိေတာ့ ေညာင္ျမစ္တူးရင္း ပုတ္သင္ဥေပၚမွာ စုိးရိမ္ၾကတယ္”
“…………”
“……………..”
@@@@@@@@@
တပည့္ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား၏
အိပ္ကပ္ထဲမွ မုန္႔ဖုိးကုိ သူတုိ႔ ရိကၡာအတြက္ ဖ်ားေယာင္းျမွဴဆြယ္ကာ လက္တြင္းတဆုံးႏႈိက္ယူေနၾကသည့္
ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း အေတြးလက္စသိမ္းလွ်က္…
“ကဲ.. ဒီမွာေဟ့။ လာမယ့္စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သခၤန္းစာအားလုံးကုိ
ဆရာကုိယ္တုိင္ စုစည္းေပးထားတဲ့ Exam Special ။ စာအုပ္တန္ဖုိးကေတာ့ မမ်ားေသာ ႏႈန္းထားနဲ႔…
ဟဲ..ဟဲ”
စာသင္ခန္း၏ေနာက္ဆုံးတန္းမွ
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လက္တစ္ဘက္ေျမာက္တက္လာကာ…
“ဒီရက္ထဲမွာ မုန္႔ဘုိးေတာင္ လက္ထဲျပတ္ေနလုိ႔ပါဆရာ။ အဲဒါ…”
“ရပါတယ္ကြာ။ လကုန္မွေပးေပါ့”
မ်က္ႏွာခ်ိဳၿပံဳးေနလွ်က္
စာအုပ္ဖုိးေငြက်န္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အမည္စာရင္းေရးမွတ္ရန္ အိပ္ကပ္ထဲက ေဘာလ္ပင္ကုိ ခလုတ္ႏွိပ္ဖြင့္ၿပီး
ျဖစ္ေနၿပီ။ ။
သတုိး
