အတိတ္(၁)
ကုိကိုေ၀လင္းတစ္ေယာက္ သားကုိ သတိမွရေသးရဲ႕လားမသိဘူး။ သားကေတာ့ သူ႕ကုိ တစ္ေန႕မွ ေမ႕လုိ႕မရခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းရင္းဘက္ၿခံက ေမာင္ႏွမတေတြနဲ႕ ေဆာ့ကစားျဖစ္တုိင္း. “ ကုိကုိေ၀လင္းရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပ ဲ” လုိ႕ေတြးမိတယ္။
ထူးထူးတုိ႕ေမာင္ႏွမက သိပ္ၿပီးအစအေနာက္သန္တာပဲ။ အတူေဆာ့ျဖစ္တုိင္းနွစ္ေယာက္သား သားကုိပဲ ၀ုိင္းစေနၾကတာပဲ။ သား သူတုိ႕ေၾကာင့္ ခဏခဏငုိရတယ္။ သူတုိ႕ေရွ႕မွာမ်က္ရည္က်ရတာလည္း ရွက္ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႕က သားကုိမေခ်ာ့ၾကတဲ့အျပင္ အာၿဗဲႀကီးနဲ႕ ၀ုိင္းေအာ္ၿပီး ပုိလုိ႕ေတာင္ စလုိ႕ေနာက္လုိ႕ေကာင္းေနၾကေသးတယ္။
“ဒီေလာက္ စတာေလးနဲ႕ ငုိစရာလား။မင္း.... ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလား။”
ထူးထူးရဲ႕အစ္ကုိက အဲလုိေျပာလာရင္ သားရင္ထဲ စူးေအာင့္ေနေအာင္နာတယ္။သူ႕ကုိ သားအစိမ္းလုိက္ ၀ါးစားပစ္ခ်င္ တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကု္ိ လက္ဖမုိးနဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို ပြတ္သုတ္ပစ္ၿပီး စိမ္းစိမ္းစူးစူးစုိက္ၾကည့္ပစ္လု္ိက္တယ္။
“ေအးေလ........တဆိတ္ရွိ မ်က္ရည္က်ဖုိ႕ပဲ။ နင္က အေျခာက္လား....ဟုတ္လား”
သားမ်က္လုံးထဲမွာ ျပာမႈိင္းသြားတာပဲ သိတယ္။သားကုိယ္မွာ အသိျပန္ကပ္ေတာ့ လူက ထူပူၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္ေနတာပဲ။ ဟုိေမာင္ႏွမနွစ္ေယာက္လည္း အလဲလဲ၊ အကြဲကြဲနဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေျပးေရာက္လာၾကမွန္းမသိတဲ့ လူႀကီးေတြက ထူမေထြးပုိက္ထားရၿပီ။ ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႕မ်က္ရည္ေတြေပလူးၿပီး လူႀကီးေတြကုိ တုိင္ၾကေတာၾကၿပီ။
သူတုိ႕တေတြ အဲလုိ ငုိႀကီးခ်က္မျဖစ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ သား အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။သားမ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ဘယ္လုိ ခမ္းေျခာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္မသိဘူး။ ရန္ျဖစ္ရပါ့မလားလုိ႕ သူတုိ႕အေဖ၊အေမေတြက ဆူဆူပူပူ၊ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာေနၾကတာၾကားေနရေပမယ့္ နားထဲ၀င္မလာ သလုိပဲ။ေမေမ၀ါးျခမ္းနဲ႕ ဆက္တုိက္ရုိက္ေနလည္း သိသိႀကီးနဲ႔ပဲ နာရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ သားေၾကာင့္ သူတုိ႕တေတြ နာက်င္ငုိယုိၾကရတာ မ်က္စိထဲကမထြက္ဘူး။ သိပ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕ေတြဆုိရင္ေတာ့ သားမွာ အတူတူေဆာ့ကစားဖုိ႕ အေဖၚမရွိျပန္ဘူးဆုိတာေတြးမိေတာ့ ပ်င္းစရာ ႀကီးပဲ။
“ကုိကုိေ၀လင္း ျပန္ေရာက္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ...........”
အတိတ္(၂)
ထူးထူးတုိ႕ေမာင္ႏွမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီးရင္ ႏွစ္ရက္၊သုံးရက္ေလာက္ မေခၚမေျပာနဲ႕ စိတ္ေကာက္ေနၾကျပန္ေရာ....။ အဲဒီိအခါေတြဆုိ ဟုိေမာင္ႏွမေတြက အခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး ခ်စ္ခင္စည္းလုံးေနၾကျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႕တေတြ သားျမင္သာ တဲ့ေနရာမွာ ေရြးၿပီးေဆာ့ၾကတယ္။ သားၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အသံေတြျမွင့္ၿပီး စကားေျပာၾကတယ္။ သားလည္း သူတုိ႕အရိပ္ျမင္တာနဲ႕ ျပန္ေခၚခ်င္ေနၿပီ။ အတူ၀င္ေဆာ့ခ်င္ပါၿပီ။ အခ်ိန္တန္ရင္ သားကပဲ ျပန္စေခၚရမွာေသခ်ာ ေနေပမယ့္ ျမန္ျမန္ႀကီးျပန္ေခၚေျပာဖုိ႕ၾကေတာ့ သားႏႈတ္တုံ႔ေနေသးတာေပါ့။ (သူတုိ႕ကလည္း သားဘက္က စၿပီးျပန္လာအေခၚကုိ အုိက္တင္ခံၿပီးေစာင့္ေနတာ သားသိတာေပါ့.။) သူတုိ႕ေဆာ့လုိ႕ အရွိန္ရလာၿပီ။ ပုိေပ်ာ္စရာေကာင္းလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သားလည္းအေရးမလုပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမိရင္းက ခုိးခိုးၾကည့္ၿပီး မရုိးမရြျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
“ေဟး.........”
လွမ္းေခၚမိလုလုေပမယ့္ သားစိတ္ကုိ အတင္းထိန္းခ်ုဳပ္ထားရတယ္။ျခံေနာက္ဖက္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာေနလုိက္တာေပါ့။
“......ကုိကုိေရ၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေတာ့ေလကြာ။ ဒီမွာ ညီတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလွၿပီ။”
“......မင္းျပန္လာရင္ ညီနဲ႕ ကု္ိကုိအတူတူေဆာ့ၾကမယ္ေလ။ညီ့မွာေမေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ေသနပ္ရွိတယ္ကြ။ တုိ႕တေတြ စစ္တိုက္တမ္းေဆာ့ရေအာင္ေလ။ကုိကုိက ညီ့ေသနတ္ကုိယူေပါ့။စစ္ဗုိလ္ႀကီးလုပ္..။ ညီ ကေတာ့ ပ်ဥ္ျပားေသနပ္နဲ႕လည္း ေဆာ့လုိ႕ျဖစ္တာပဲ။ ညိီက လူဆိုးပဲလုပ္မွာပါ။”
“......အင္းပါ။ညီက ကုိကုိ႕ကုိပဲ အႏုိင္ေပးမွာပါ။ ကုိကုိက ဒုိင္းကနဲျပစ္ၿပီး ညီကုိေသဖုိ႕ေျပာရင္ ညီေသေပး မွာပါ ဟား..ဟား”
“ဟာ...တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာေနတယ္ေဟ့.......၊အရူး........”
“ဟုတ္တယ္၊ ေဆြလင္း....အရူး၊အရူး......ေဆြလင္း..........”
အဲဒီေမာင္ႏွမကုိ ေတြ႕ရာခဲေသးေသး တစ္လုံးနဲ႕ လွမ္းထုပစ္ခဲ့တယ္။မင္းတုိ႕တေတြ ငါ့ ကုိကုိေ၀လင္းျပန္လာမွေတြ႕မယ္။
အတိတ္(၃)
“ကုိကုိေ၀လင္းက ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲေမေမ”
“ျပန္လာမွာေပါ့ ေဆြလင္းရယ္၊ ာဘာလုိ႕ ခဏခဏေမးေနရတာလဲ”
“ေစာင့္ရတာ ၾကာလွၿပီေမရဲ႕...”
“အင္း....ေရာက္လာမွာေပါ့၊ သူတုိ႕ က ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာ ေနၾကတာဆုိေတာ့ ေမတုိ႕ဆီ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္ ေရာက္လာႏုိင္ပါ့မလဲ”
“ကုိကုိ ေ၀လင္းက ဘယ္သူေတြနဲ႕ေနတာလဲေမ”
“ဘုိးဘိုး၊ ဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕ ေနတာေလ၊ေဖေဖ့ရဲ႕ အေဖနဲ႕ အေမေပါ့။”
“ေအာ္ သားလည္းေတြ႕ဖူးခ်င္လုိက္တာ...”
“ေနာက္မွေပါ့၊ ကဲ...စကားမမ်ားနဲ႕ သားေလးရယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖျပန္လာေတာ့မယ္ေလ”
“ဟင္....ဒါဆုိသားအိပ္ေတာ့မယ္”
ဟုတ္ပါရဲ႕။ေမေမ့ကုိ အေမးအျမန္းထူေနတာနဲ႕ ေဖေဖ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကုိေတာင္ေမ့ေတာ့မလုိ႕။ ေဖေဖကအိမ္အ၀င္၀ ေ၇ာက္တာနဲ႕ သားနာမည္ကု္ိပဲ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚလာလိမ့္ဦးမွာေသခ်ာေပမယ့္ သားေဖေဖ့ကုိ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူး။ေဖေဖ့ကုိယ္က ေခၽြးနံ႕၊အရက္နံ႔ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္စူး နံေစာ္ေနတာမုိ႕ သားကေဖေဖ့အနားမကပ္ခ်င္ဘူး။သားကုိနမ္းလာျပန္ရင္ လည္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကမ္းၾကမ္းႀကိီးေတြက စူးတယ္။နာလုိ႕ေအာ္မိ၊ ရုန္းမ္ိျပန္ရင္လည္း သားအရုိက္ခံထိဦးမွာ။
အိပ္ယာက ေနျမင့္မွ ထေလ့ရွိတဲ့ေဖေဖက မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးတာနဲဲ႕အျပင္ထြက္ေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကမထြက္ခင္ ေမေမနဲ႕သားကု္ိ နမ္းေမႊးႏႈတ္ဆက္ဖုိ႕ေတာ့ သတိရတတ္ပါေသးတယ္။ ၿပီး......တစ္ေနကုန္အိမ္ျပန္မကပ္ေတာ့ပဲ အခ်ိန္လြန္၊ညဥ့္နက္မွ အိမ္တံခါးကုိ ေျခကန္ဖြင့္၀င္လာတတ္တယ္။ ေမေမကနံေဘး၀န္းက်င္ကုိ အားနာလုိ႕ တုိးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ေဖ်ာင္းဖ်မိရင္ ပုိဆုိးတယ္။
“ဘယ္သူ႕ ေသာက္ဂရုစုိက္ရဦိးမွာလဲ”
ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္မူးမူး ၊ သားကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
“သားေရာ.........”
အၿမဲေမးတယ္။
“အိပ္ၿပီေပါ့။ ညဥ့္ပဲ နက္လွၿပီ.....”
သား အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာ ေမေမသိတယ္။ ေဖေဖကလည္း ရိပ္မိေနပုံပဲ။
“သြား ႏိႈးခဲ့”
ႏႈတ္္္္္္္္္္္္္္္္ကေျပာၿပိီးတဒုိင္းဒုိင္းျမည္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္အိပ္ယာထဲ လွမ္း၀င္လာခဲ့ေတာ့တာ။ ေစာင္ေခါင္းၿမိးၿခံဳေအာက္မွာ သားေခၽြးျပန္ေနတယ္။
“ကုိ၊ မႏႈိးပါနဲ႔ကြယ္။ ကေလး အိပ္ပါေစ”
“ဘာ...၊အေဖတစ္ေယာက္လုံးအိမ္ျပန္ေရာက္တာေတာင္ ထြကိေတြကေဖၚမရဘူး။ ဒီေကာင္ ဘာေကာင္လဲ။ ေဟ့ ေဆြလင္း.....ထစမ္း ၊ဖ်န္း.........”
သား“အားကနဲ” လန္႕ေအာ္မိၿပီး ခ်က္ခ်င္းထ ထုိင္မိေတာ့တာပဲ။
သူ၀ယ္လာတဲ့မုန္႕ေတြ အတင္းစားေစျပန္တာပဲ။ သား စားခ်င္စိတ္မရွိလည္းပဲ ဇြတ္ၿမိဳခ်ရေတာ့တယ္။မဟုတ္ရင္......
“မင္းက အာခံတာလား.....”
နားရင္းတီးတာ ခံရျပန္ေရာ..........။ေဖေဖက စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္လုိ႕ သား ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။
“မင္းကအေဖလား၊ငါကအေဖလား....”
ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အသက္ရွဴက်ပ္ေအာင္လည္း လုပ္တတ္ေသးတယ္။ ေကာင္းေပေကာင္းရဲ႕ ေျပာေနလ်က္ကသား... အျပဳအမူ၊ စကားတစ္ခြန္းကုိ အထအနေကာက္ၿပိီး ထရုိက္တတ္ေသးတာ။
“........ဒါေပမယ့္ သားတစ္ေယာက္ပါ အေမ..........၊အေမတစ္ခု၊သားတစ္ခုမုိ႕ သာပဲေလ...........”
အဲဒီသီခ်င္းကုိ သားဆုိခဲ့မိတာ နံနက္ခင္း၊ အေဖအျပင္မထြက္မီ ၾကားသြားခဲ့တာေပါ့။နံနက္တုန္းကေတာ့ ေကာင္းၿပီေကာင္းရဲ႕ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးထြက္သြားေလတဲ့အေဖဟာ ည အိမ္ျပန္အေရာက္မွာေတာ့..........
“အဲဒီ နိမိတ္မရွိတဲ့ သီခ်င္းကုိ မင္း ဘယ္ကရလာတာလဲ။ မင္းက ငါ့ကုိ ေသေစခ်င္ေနတာလား။ ဟုတ္လား........”
သား စိတ္ညစ္ရျပန္ေတာ့တယ္။
သား ေတြးေနမိတယ္။ ေဖေဖကုိ ေသေတာ့ မေသေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိကုိေ၀လင္းလုိ အေ၀းႀကိးကုိ အၾကာႀကီးထြက္သြားေစ ခ်င္မိတယ္။ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားတုိ႔က ေဖေဖနဲ႕ ကုိကုိေ၀လင္းကုိ ျပန္လဲေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္။
ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ သား ေရာက္ေနက် ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ဘုိးဘိုးနဲ႕ ဘြားဘြားတုိ႕ဆီလွမ္းေျပာလုိက္မိေသးတယ္။
“ဘုိးဘိုးနဲ႕ ဘြားဘြား...ကုိကုိေ၀လင္းကုိ သားဆီျပန္ပုိ႕ေပးပါေနာ္။ေဖေဖ့ကုိပဲ ေခၚထားလုိက္ပါ။”
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)
“ရန္မရိိပ္ၿငိမ္”သုိ႕ ကလ်ာလင္း အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မ တစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ငွာနတစ္ခုမွ ဦးစီးအရာရွိတစ္ဦးဧသမီးျဖစ္ေသာကၽြန္မသည္္ ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သုိ႕ စတင္ေျခခ်မိခိ်န္မွစကာ မိမိကုိယ္ကုိ ေသးငယ္သြားေတာ့သလုိ ခံစားခဲ့ရသည္။ သစ္ပင္၊ ပန္းမာလ္တုိ႕ျဖင့္ေ၀ဆာၿမိဳင္ဆုိင္လွေသာ ၿခံ၀န္းက်ယ္ႀကိီးအလည္မွာ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ္လည္း ဟိန္းမားခန္႕ထည္ဆဲတုိက္ႀကီးက ဟီးထလုိ႕ေနသည္။ ထုိေနရာမွာ ရန္မခဧ အရွင္သခင္ဘြားဘြားႏွင့္ အေျခြအရံမ်ားေနထုိင္ၾကပါသည္။ဘြားဘြား ၏သားသမီးမ်ားက ရန္မခတုိက္ႀကီးဧေျခရင္းဘက္မွာ ထုိတုိက္ႀကီးဘက္သုိ႕မ်က္ႏွာမူလ်က္ ပုံစံတူ အစီအရီ လုံးခ်င္းတုိက္ တစ္လုံးစီႏွင့္ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့ ဒီပုံစံတူေလးေတြက ေလးလုံးေတာင္မွေနာ္။ နင့္ အေဖတုိ႔က ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္တည္းရွိတာဆုိ။ က်န္တဲ့တစ္လုံးက ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ။”
စပ္စုတတ္ေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ အေမးကုိ ကလ်ာက မၾကားဟန္ျပဳေနခဲ့ေလသည္။
ကလ်ာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတုိ႕က အၿပံဳးရိပ္၇ိပ္ျဖင့္ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထုိအၿပံဳးတုိ႕တြင္ ေဖၚေရြႏွစ္လုိမႈအခ်ိဳးအစား နည္းပါးလြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္မခံစားမ္ိေလသည္။
ကလ်ာတုိ႕ အိမ္မွအျပန္တြင္ ကလ်ာကလြဲလွ်င္ သူ႕မိသားစုသည္ ခင္စရာမေကာင္းဟု တိတ္တခု္ိးမွတ္ခ်က္ျပဳကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ ကလ်ာကအလည္ ဖိတ္လာခဲ့လွ်င္ေတာင္ ဇြတ္ႀကီးအေၾကာင္းရွာျပကာ ကၽြန္မေရွာင္ေလ့ၿမဲ။
ေက်ာင္းမွာေန႕စဥ္ေတြ႕ေနရေသာ ကလ်ာ့ေမာင္ေလးသည္ ကၽြန္မတုိ႕ထက္ အသက္မ်ားစြာ ကြာေသာ္လည္းကေလးႏွင့္ မလုိက္ေသာ ၾကြေစာင္းေစာင္းဂ်စ္ကန္ကန္ကေလးမုိ႕ ကလ်ာကုိယ္တုိင္က ၾကည့္မရခဲ့ပါ။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကလ်ာ့ အစ္ကုိ ကုိေတဇာလင္းျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ သိထားေသာကုိေတဇာဟ အၾကည့္၊ အျပံဳးမ်ားကုိ ကၽြန္မ မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား အေရာင္မပါပဲ ျဖဴျဖဴစင္စင္ တစ္ခါတေလေတာင္ မေတြးမႀကံခဲ့စဖူးဟု ထင္ရသည္။ ထုိ႕ျပင္ ရန္မခမိသားစု၀င္တုိင္းသည္ အျပန္အလွန္ အကၽြမ္းတ၀င္ ၊ရင္းႏွီးခင္မင္ဖုိ႕ရန္ ၀န္ေလးလြန္းလွသလုိ စိတ္ကထင္ေနမိသည္။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)
ကၽြန္မတုိ႕ဆယ္တန္းေအာင္ေသာႏွစ္မွာ ေဆြလင္းတုိ႕မိသားစု ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သုိ႕ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတာ ကလ်ာ့ စကားမ်ားအရ သိႏွင့္ ေနခဲ့ပါသည္။ ကလ်ာ့ေဖေဖမွာ အမွန္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ ရွိေနခဲ့တာျဖစ္ေလသည္။ ဘြားဘြားက သားသမီးေလးေလာက္စလုံး၏ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ကုိယ္တုိင္စိတ္ႀကိဳက္စီမံခန္႕ခြဲမည္စိတ္ကူးကာ တုိက္ေလးလုံးကုိ ပုံစံတူစိတ္တုိင္းက်ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့သတဲ့။ တကယ္တန္းမွာလည္း ဘြားဘြားဧ သားသမီးမ်ားက ဘြားဘြားစိတ္ေက်နပ္ေလာက္စရာ ၾသဇာတည္ခဲ့ၾကသည္သာျဖစ္ပါသည္။ အင္း.......ေဆြလင္း၏ မိခင္ကလြဲလွ်င္ေပါ့။
ေဆြလင္း၏ဖခင္မွာ ပုံမွန္အေျခအေနမွာ စိ္တ္ထားႏွလုံးေကာင္းမြန္သူ ၊ အေပါင္းအသင္း ပတ္၀န္းက်င္းၾကားမွာတည္ၾကည္ေျဖာင့္ မတ္သူ၊ တဖက္သားအေပၚ အနစ္နာခံ ကူညီတတ္သူရယ္လုိ႕ ေကာင္းသတင္းေက်ာ္ေစာေသာ္လည္း သူ မူးၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့သူ၏ဆုိးမ်ိဳးသည္း ညည္းကုိ ဘယ္သူမွမခံလုိၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ၏အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း မူးယစ္ျခင္းကသာပုိင္ဆုိင္ထားျပန္ရာ ေဆြလင္းတုိ႕မိခင္ ကံဆုိးဖုိ႕သာ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ခ်စ္သူအေပၚ ခ်စ္ေသာစိတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုလုံးကုိ စြန္႕လၽႊတ္ရဲခဲ့ေသာ ေဆြလင္းမိခင္ဧ သတၱိကုိလည္း အံ့ၾသ မဆုံးျဖစ္ရသည္။ တစ္သက္လုံးမိဘအလုိက်လိမၼာခဲ့ေလေသာ သမီးအမြန္သည္ တစ္ႀကိမ္ဆုိ....ဆုိသေလာက္ ရင္ခြင္ကုိေျခစုံကန္ေလေသာအခါ မာနႀကီးလြန္းလွေသာဘြားဘြားခမ်ာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္မတတ္အထိနာခဲ့ရပါသည္။
“ငါ့မွာ သားသမီးသုံးေယာက္ပဲရွိတယ္”
ေဆြလင္း၏ မိခင္အား သားသမီးစာရင္းမွ အၿပီးအပုိင္ ထုတ္ပယ္ထားခဲ့တာ ေဆြလင္းအသက္တမွ် မကေတာ့ၿပီ။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၃)
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့လည္း ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိတေတြ ရန္မခအိမ္ရိပ္ကုိ ျပန္လည္ခုိလႈံ ၾကရျပန္သည္ပင္။ဒါေပမယ့္..........
“မုိက္ဇာတ္ သိမ္းသြားၿပီဆုိလုိ႕ တစ္မီးၿငိမ္းမလားမွတ္ပါတယ္။ အဆြယ္အပြားကထားခဲ့ရေသးတယ္ေလ။ သင္းေသြးပါတဲ့ဟာကေလးကေရာ ဘာထူးဦးမွာလဲ။ ဘမ်ိဳးဘုိးတူလာဦးမွာေပါ့။”
ေဆြလင္းေျခာက္တန္းႏွစ္ အေရာက္မွာ သူ႕အားstudy guideေပးရန္ ကၽြန္မကုိ စတင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့စဥ္က ဘြားဘြား၏ စကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေဆြလင္းက ဘြားဘြားေျပာသလုိ လူဆုိးေလးမဟုတ္ရွာသလုိဘြားဘြားသည္လည္း ေဆြလင္းအား ႏႈတ္စကားတုိ႕ႏွင့္ ဆန္႕က်င္စြာ ဥပကၡာမျပဳရက္ခဲ့တာ ကၽြန္မရိပ္မိနားလည္ေနပါသည္။
“အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ ဆုံးမပါ ဆရာမရယ္။အပ္ပါတယ္။ မလိမၼာလုိ႕ကေတာ့ က်ဳပ္က အေမေရာ၊သားေရာ အိမ္ေပၚမွာ မထားဘူး။ ရုိက္ခ်မွာ..........”
ေဘးအျမင္မွာေတာင္ နားထဲနင့္ေနေစမည့္စကားကုိ ဘြားဘြားက ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိအတြက္ သီးသန္႕ကုိ သုံးစြဲေျပာဆုိေနတာျဖစ္သည္။ ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိျမင္လွ်င္ စိတ္အနာေတြအသစ္ျဖစ္ကာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေလ့ၿမဲမုိ႕ ေဆြလင္းက ဘြားဘြားကုိေရွာင္ကာ အခန္းေအာင္းေန ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိအခါေဆြလင္းကုိမျမင္လွ်င္ ေနမထိေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကိုယ္သတိမျပဳုမိခင္အေခၚလႊတ္ကာ ျမည္တြန္ဆူပူျပန္ေတာ့သည္။
ရန္မခ၏ ၾသဇာအတည္ဆုံး ဘြားဘြားကမွ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူးဆုိေတာ့ က်န္အရိပ္ခုိသူအခ်င္းခ်င္းက ဆုိစရာမရွိေတာ့ၿပီ။ ေဆြလင္းမုိ႕နာမည္ ၾကားလွ်င္ေတာင္ ရန္မခတစ္ျခံလုံးက ၀ုိင္း၀န္းႏုိင္စားဖုိ႕သာ ေတြးမိေတာ့သည္အထိျဖစ္သည္။ ရန္မခသုိ႕ ကၽြန္မ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္မွာလည္း ထုိေဆြလင္းအား ၀ုိင္းပယ္ၾကေသာ အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ေဆြလင္းႏွင့္အတန္းတူ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲသုံးေယက္ စာသင္၀ုိင္းတစ္၀ုိင္းျပဳလုပ္ရန္ ဘယ္သူကမွ လက္မခံလုိခဲ့ၾကေပ။
ေဆြမ်ိဳူရင္းခ်ာမ်ားၾကားမွာ ခုလုိစိတ္၀မ္းကြဲျပားေနတဲ့ အျဖစ္အေပၚ ဘြားဘြားအျမင္မေတာ္ေသာ္ ၊ သေဘာမေတြ႕ေသာ္လည္း ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိ ဘက္မွ ကြယ္ကာေျပာဆုိေပးရာ ေရာက္မွာစုိးေသာေၾကာင့္ ႏႈတ္တုံ႕ေနမိသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ....
“ဘယ္သူနဲ႕မွ မေရာရေတာ့လည္း ေကာင္းတာပဲ။မင္း...သူတုိ႕အားလုံးထက္ပု္ိေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစား”
အသံတုန္တုန္ကုိထိန္းရင္း ေ၀့ခနဲ ၀ဲတက္လာေသာ မ်က္ရည္တုိ႕ကုိ မ်က္ႏွာပင့္ေမာကာ မ့်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ထုတ္ပစ္ေနေသးသည္။ ၿပီး ...ခပ္တုိးတုိးဆုိေသးသည္မွာ...
“ေျမးခ်င္းအတူတူပါပဲဆရာမရယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႕ကု္ိေတာ့ ပို္ဂရုစုိက္ေပးပါ”
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၄)
ေဆြလင္း၏ ထူးျခားခ်က္မွာ အၿမဲေတြးေတြးေငးေငးျဖင့္ ႏြမ္းမႈိင္ျငိမ္သက္လြန္းျခင္းပဲျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မွာေတာ့ စူးစူးစုိက္စုိက္ စိတ္၀င္တစားရွိတတ္ပါသည္။ ဥာဏ္လည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ထုိးထြင္းသိျမင္ေသာ အေျမာ္အျမင္မ်ိဳးလည္း သူ႕စရုိက္သဘာ၀မွာ ေပၚလြင္သည္။ ေဆြလင္းအဖုိ႕ ရန္မခတုိ႕ကုိ ေရွာင္ဖယ္ရန္ နည္းလမ္းမွာလည္း အခန္းေအာင္း၍စာေအာ္က်က္ေနျခင္း၊ အတြက္ပုစာၦတစ္ခုျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ တခါတရံ ကၽြန္မရွင္းျပေနေသာ သခၤန္းစာတစ္ခုကုိ ေခါင္းႀကီးေအာက္စုိက္ကာနားေထာင္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ စာရြက္ေပၚတေဖါက္ေဖါက္က်လာေလမွ ကၽြန္မ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ရတာေတြ ရွိေသးသည္။
“ဘြားဘြား ဆူလုိ႕”
“ေမေမ ေနမေကာင္းလုိ႕”
တခါတရံ သူ၏ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ၊ညီအစ္ကုိမ်ားက မတူမတနသလုိ ႏွိမ္ခ်ေစာ္ကားလုိက္ၾကလုိ႕ ဆုိတာေတြလည္း ၾကားရတတ္ေသးသည္။
ကၽြန္မရန္မခမွာ ေဆြလင္းကုိစာသင္ေနေသာ သုံးႏွစ္အတြင္းမွာ ေဆြလင္း၏ မိခင္ကုိျမင္ေတြ႕ရခဲလွပါသည္။ သူမသည္ ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သု္ိ႕ ေရာက္ၿပီးကတည္းကတေရွာင္ေရွာင္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနတတ္သည္။
တခါေတာ့ သူ၏ ေမေမ အေတာ္ေနမေကာင္းဟုဆုိကာ ေဆြလင္း ရွဳိက္ႀကီးတငင္ငုိေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ၏မိခင္ထံ လူနာသတင္းေမး ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။
အန္တီ ေဒၚခင္ေမလတ္မွာ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ပိန္ပါးကာလွပ္လွပ္ယဲ့ယဲ့ကေလးသာ ရွိေလသည္။
“ေမေမဆူတာေျပာတာ အန္တီ ခံႏုိင္ပါတယ္၊။ အငယ္ေတြကအစ တႏြယ္ငင္တစင္ပါ အားလုံးကအရုိေသတန္ၾကတာ၊ လူရာမသြင္းတာက်ေတာ့ ခံျပင္းလုိ႕မဆုံးဘူး။အံံလည္းၾသမိတယ္...”
တုိးသဲ့ေသာေလသံမွာပင္ မာနရိပ္ကေလး အထင္းသား။ သူမသည္လည္း ရန္မခရိပ္ျငိမ္မွ မာနမင္းသမီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။
“ဒီကုိျပန္လာတာ ကုိယ့္အတြက္မဟုတ္ဘူးဆရာမ။ ေဆြလင္းရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ကူးေတြမွားသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေဆြလင္းခမ်ာ တစ္ေန႕မွစိတ္မခ်မ္းသာခဲ့ရပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားျပန္ေရာက္မွပဲ သူစိမ္းေတြၾကားမွာထက္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ပင္ပမ္းဆင္းရဲရေတာ့တာ...........”
“...............”
“သူ႕အဘြားက ပစ္ပစ္ခါခါလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႕ေတာ့ အန္တီအၾကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အန္တီသာမရွိေတာ့ရင္ဆုိၿပီး ဒီသားေလးကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္ဘူး ဆရာမရယ္”
ခ်ိဳင့္ခြက္မ်က္၀န္းမ်ားမွ စိမ့္အုိင္ျပည့္လွ်မး္လာေသာ သူမ၏မ်က္ရည္မ်ားကုိ ကၽြႏ္မ မေမ့ရက္ခဲ့ေပ။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၅)
သူ႕မိခင္ ရုတ္တရက္ဆုံးပါးသြားျခင္းက ေဆြလင္းအား အေတာ္အထိနာေစခဲ့ပါသည္။ ေဆြလင္းသည္အိပ္ယာထဲမွာ တစ္ပါတ္ခန္႕လဲသြားရ ေတာ့သည္။ အစားအေသာက္လည္းမ၀င္။ ေခ်ာ့ေမာ့ေကၽြးလု္ိ႕မရ။ အိပ္ယာေပၚမွာပဲ တေခြေခြ၊တညိဳးငယ္ငယ္ ေနေလေတာ့သည္။ ညပုိင္းေတြမွာ မအိပ္ပဲတစ္ေယာက္တည္း တတြတ္တြတ္ဆုိေနတတ္ေသးသည္ဟု အိမ္အကူမိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာသျဖင့္သိရသည္။ ကၽြန္မ ျပန္ေမးေတာ့....
“ေမေမနဲ႕စကားေျပာေနတာ...”
“ဟဲ့......”
“ေမေမ့ကုိ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕တာပါ။”
သူနာလန္ထလာခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဟုိအရင္ကထက္ပင္ ၾကည္လင္ရႊင္လန္းေနျပန္ေသးေသာေၾကာင့္ ထူးျခားမႈကုိ သတိျပဳမိ၊ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္မိရျပန္သည္။
“ေဆြလင္း...ငုိေသးလား”
သူ ၿပံဳးလွ်က္သာ ေခါင္းခါျပသည္။
တစ္ေန႕.....ကၽြႏ္မ သူတုိ႕အိမ္သုိ႕ စာသင္ရန္အေရာက္၊ ဘြားဘြားက ေဆြလင္းအား ဆူဆူူပူပူျပဳေနတာႏွင့္ႀကံဳရျပန္သည္။
“ေဇယ်ာတုိ႕နဲ႕ သုံးေယာက္ တစ္ေယာက္ ဖုိက္တင္ခ်ၾကတာ ဘြားဘြားသိသြားလုိ႕”
သူ႕အမူအယာအ ေအးစက္စက္။
``ဘာလုိ႕ ရန္ျဖစ္ရတာလည္းေဆြလင္းရယ္။ဒဏ္ရာရခဲ့ေသးလား”
ေဆြလင္းေခါင္းညိတ္ျပတာေၾကာင့္ ကၽြႏ္မပူပန္ရျပန္သည္။
“သားမဟုတ္ဘူးဆရာမ။ ဟုိေကာင္ေတြရသြားတာ။ သား ဘယ္လုိလုပ္လုိက္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ အာလူးသီးတဲ့လူနဲ႕။ ဒူးၿပဲတဲ့လူနဲ႕.....”
ကၽြန္မတေလွ်ာက္လုံးသိလာတဲ့ ေၾကာက္ဆုတ္ဆုတ္၊ ရြံ႕တြန္႕တြန္႕ေဆြလင္းေၾကာင့္ ဟုိကေလးေတြအနာတရျဖစ္ကုန္ၾကရတာ ကၽြန္မ ကုိယ့္နားေတာင္ ကုိယ္မယုံခ်င္။
“ဘဘနဲ႕ ႀကီးႀကီးတုိ႕ေရာ၊ ေလးေလးတုိ႕ေတြပါ အမ်ိဳးေတြ တတ္နဲ႕ခ်ီၿပီးသားကုိ သတ္ဖုိ႕လာၾကတာ....။ဘြားဘြားသာ မရွိရင္ သားေတာ့ေသၿပီ။”
ဘုရား...။ ဒါေပမယ့္ ေဆြလင္းကေတာ့ေအးေဆးေနၿမဲပင္။
“ေနာက္တစ္ခါ ရန္မျဖစ္ပါနဲ႔ေဆြလင္းရယ္။ ဆရာမေျပာတာ နားေထာင္ေနာ္”
“သားကေတာ့ စမျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႕က အလကားေနရင္းလည္း လာလာစေနၾကတာ...”
“သူတုိ႕စေတာ့လည္း မင္းကေရွာင္ေနေပါ့၊”
“သား ေရွာင္လုိ႕မ ရဘူး ဆရာမ။ လူႀကီးေတါကုိ ျပန္တုိင္လုိ႕လည္းမရဘူး၊။ သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္က ေျမွာက္ေပးေနၾကတာ ေတာင္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။။ သားကေတာ့ ဘြားဘြားရုိက္ခ်င္လည္းရုိက္ပေစ၊ ျပန္ခ်ေတာ့မွာပဲ”
“ဟဲ့ ........... ”
ေဆြလင္းမွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိသတၱိေတြ၀င္ေရာက္လာခဲ့သလဲ။
“ကုိကုိ ေ၀လင္းကေျပာတယ္။ ျပန္မခ်ရင္ စေၾကာက္တဲ့။ျပန္သာတီး၊ဦီးေအာင္ေဆာ္ တဲ့ ။ သားကုိထိရင္ သူပါ ၀င္ကူေပးမယ္တဲ့။”
ကုိကုိေ၀လင္း...........။ ထုိအမည္ကုိ ကၽြန္မ တခါမွ မၾကားဖူးခဲ့ပါ။
“ဘယ္က ကုိကုိ ေ၀လင္းလဲ”
``သားရဲ႕အျမြာ အစ္ကုိေလ။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေဖေဖ့ဘက္က ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕သြားေနတာ...။ဒီက ဘြားဘြားကုိ ျပန္မေျပာနဲ႕ေနာ္။ဘြားဘြားႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး”
``ကုိကုိ ေ၀လင္းက သားလုိမဟုတ္ဘူး။ သတၱိသိပ္ေကာင္းတယ္။သားလည္းသူ႕လုိ သတၱိမ်ိဳး ရွိခ်င္တယ္ ဆရာမ။ သူကေျပာတယ္။သတၱိရွိခ်င္ရင္ ျပန္ခ်တဲ့။ သားက ျပန္ခ်ေတာ့မယ္”
“ေနဦး မင္းက သူနဲ႕ ဘယ္မွာေတြ႕တာတုန္း”
“ေက်ာင္းမွာ........၊ ကုိကုိေ၀လင္းက သားကုိ ေက်ာင္းမွာ လာေတြ႕တာ။”
“ဘယ္တုန္းကလဲ“
“ၾကာလွၿပီ။ ဟုိအရင္တုန္းကေတာ့ အၾကာႀကီးေနမွ တစ္ေခါက္လာေတြ႔တာ။ ေမေမဆုံးၿပီးေနာက္ေတာ့ ခဏခဏ လာတယ္။”
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေျပာေနတဲ့ ေဆြလင္းရဲ႕ ပုိင္ႏုိင္ေသခ်ာဟန္မ်ိဳး ယခုတစ္ႀကိမ္သာ ျမင္ေတြ႕ဖူးသည္မုိ႕ ကၽြႏ္မ ေငးခနဲေတာင္ ျဖစ္ရသည္။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၆)
အဲဒီေန႕က ရန္မခသုိ႕ ကၽြန္မေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ေဆြလင္းေက်ာင္းကျပန္ေရာက္မလာေသးေပ။ သူ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေနာက္က်မည့္ အေၾကာင္း ကၽြန္မကုိႀကိဳတင္ေျပာမထားခဲ့ပါ။
ပူပန္တတ္ေသာ ဘြားဘြားကေတာ့ သူမ၏ ေသာကတုိ႕ကုိတဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေရရြတ္ျခင္းျဖင့္ ပုံေဖၚေနပါသည္။ ဘြားဘြားသည္ စိတ္မာန္ႀကီးေသာလူႀကီးပီပီ ေဆြလင္း အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေသာ အျပစ္ကုိပုံႀကီးခ်ဲ႕ကားရင္း ေဆြလင္း၏ အေဖအေမတုိ႕အေပၚ အခဲမေက်ႏုိင္ေသးေသာအနာ ေဟာင္းမ်ားကုိပါ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနေတာ့တာမုိ႕ ကၽြန္မေဆြလင္း၏စာၾကည့္ခန္းက ေစာင့္ေနတာ ပုိေကာင္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္မိသည္။
စာၾကည့္ခန္ တံခါးကုိ ဆြဲအဖြင့္..ကၽြန္မ ထိတ္ခနဲလန္႕သြားရပါသည္။
“ေအာ္...သီရိပါလား။ ၀င္လာခဲ့ေလ”
အေရးမထားဟန္ ေပါ့့့့့့့့ပါးေသာ သူ႕အၾကည့္အၿပံဳးတုိ႕ကုိ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ပါ။
“ရပါတယ္ကုိေတဇာ။ ကၽြန္မ ေဆြလင္းကုိ အျပင္ကပဲ ျပန္ေစာင့္ပါမယ္။”
သူ ကၽြန္မေရွ႕ကုိ လွစ္ခနဲ ေရာက္လာခဲ့လိမ့္မည္ဟု ႀကိဳတင္ေတြးမထားမိတာ ကၽြန္မ၏ ေပါ့ေလ်ာ့မႈပဲျဖစ္သည္။
“ေနပါဦး သီရိရာ၊ ကုိယ္ မင္းကုိ စကားနည္းနည္းေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႕ပါ”
“ေျပာစရာရိွတာ ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ ေျပာၾကတာေပါ့ ကုိေတဇာ”
ပိတ္ရပ္ထားေသာသူ႕ကုိ ေကြ႕ေရွာင္ကာ ကၽြန္မ လွမ္းထြက္ရန္ျပင္သည္။
“ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ကုိေတဇာ”
ကၽြန္မ ေထာင္းခနဲ ေဒါသ ထြက္လာေသာ္လည္း ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္သာ ေျပာျဖစ္သည္။ ဆုတ္ဆြဲထားေသာလက္အစုံကုိ အနည္းငယ္ေျဖေလ်ာ့ေပးရုံသာမုိ႕ ကၽြန္မ က်ိတ္ရုန္းေသာ္လည္း မလြတ္သာ။
“ကုိေတဇာ ကၽြန္ၤမကုိ လႊတ္လုိ႕ ေျပာေနတယ္ေနာ္”
ကၽြန္မ အေတာ္ေဒါသ မႊန္ေနၿပီ။ထုိစဥ္.....
“ဟာ..ဆရာမ၊ ဟင္ ...ကုိေတဇာ.......´´
ကၽြန္မေက်ာင္းသား၏ေရွ႕မွာ ခုလုိ မဖြယ္မရာ အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ လာရင္ဆုိင္ရတာမုိ႕ ဆူေ၀လာေသာေဒါသျဖင့္ ကၽြန္မအားကုန္သုံးကာ ေဆာင့္ရုန္းပစ္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲခနဲ ေ၀့တက္လာၾကၿပီ။
“ကုိေတဇာ ဆရာမကုိ လႊတ္လုိက္ေတာ့ေလ”
ေဆြလင္းက ကုိေတဇာ့ကုိေတာ့ အရြယ္ခ်င္းလည္းကြာကာ နဂုိကတည္းက ခပ္ရွိန္ရွိန္မုိ႕ မယုတ္မလြန္၀င္ေျပာသည္။
“ေဟ့ေကာင္..။မင္းနဲ႕မဆုိင္ဘူး။မင္း၀င္မပါနဲ႕ သြား”
ကုိေတဇာ့မ်က္ႏွာ သေျပမွည့္ေရာင္ညိဳေလသည္။ ေဆြလင္းမ်က္ႏွာလည္း ရဲရဲနီေနေတာ့ၿပီ။
“ကုိေတဇာ၊ သား ဘြားဘြားနဲ႕ျပန္တုိင္မွာေနာ္“
ေဆြလင္းအသံေတြ တုန္ခုိက္ေနသလား။
“တုိင္ခ်င္ရာတုိင္ကြာ။ မ်ိဳးမစစ္ေကာင္”
ကုိေတဇာႏႈတ္မွဖရုႆ၀ါစာေတြမဆုံးလုိက္ႏုိင္။ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားသုိ႕ ေဆြလင္းလႊားခနဲ ခုန္အုပ္၀င္ေရာက္လာပုံက ေလလို္လွ်င္ျမန္ လြန္းလွသည္။ ကုိေတဇာ အားခနဲ ေအာ္လ်က္ပုံလ်က္လဲသြားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာေသြးနီနီတုိ႕ ျဖာခနဲ။ သူ႕လက္မွလြတ္ေျမာက္သြားေသာ ကၽြန္မသည္ ေနာက္သုိ႕ တစ္ခ်က္ခုန္ေရွာင္လုိက္မိကာ....
“ေဆြလင္း ေတာ္ေတာ့”
ေဆြလင္းက မရပ္ပဲ ကုိေတဇာ ရင္ဘတ္ေပၚခြစီးကာ ေကာ္လာစ နွစ္ဘက္ကုိ စုကုိင္ဆြဲညွစ္ေနျပန္သည္။
”ေဆြလင္း ေတာ္ေတာ့လုိ႕ေျပာေနတယ္”
၇န္မခ နယ္ေျမမွာ ကၽြန္မ၏ သံကုန္သံျပာ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ညံသြားေတာ့သည္။ အုန္းတသဲသဲ ဆူဆဲေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားမွာ ေဆြလင္းေရာ.....။ ေဆြလင္းအတြက္ပူပန္ဖုိ႕ ကၽြန္မ သတိရေတာ့ သူ႕ကုိမျမင္ရ၊ ေဆြလင္းေရ......။
ကုိေတဇာ၏ ဦးေခါင္းကုိ သူထုခ်လုိက္ေသာ သစ္သားပန္းပု ၇ုပ္က သူ႕နံေဘးမွာလဲလ်က္။
“ေဆြလင္း ေဟ့ေကာင္။ မင္းဒီေန႕ အေသပဲ”
ရန္မခ အုပ္စု၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းသံေတြၾကားမွာ ဟိန္းခနဲ ရယ္ေမာခနဲ႕သံ။ဘုရားေရ....။အဲဒါ ေဆြလင္းလား....။
“ဟား....ဟား....ခင္ဗ်ားတုိ႕ႏုိင္ခ်င္တုိင္ ႏိုင္လုိ႕ရတဲ့ ေဆြလင္း မရွိဘူး ။က်ဳပ္နာမည္ ေ၀လင္း၊ ေဆြလင္းရဲ႕ အစ္ကုိ ေ၀လင္း....”
“...................”
“လာ...ကပ္ရဲေကာင္ ကပ္လာၾကည့္။ အသက္ခ်င္း လဲျပစ္မယ္”
ဘယ္သူမွေနရာ မေရြ႕ၾက။
“ေဟ့ေကာင္ ေဆြလင္း”
“မေခၚနဲ႕။ က်ဳပ္ ေဆြလင္းမဟုတ္ဘူးဆုိ”
ဟင့္အင္း။ သူ ေဆြလင္းပါ။ ကၽြန္မသိတယ္။ ကၽြန္မ မသိႏုိင္တာက ၇ုတ္တရက္ႀကီး ခက္ထန္ရုိင္းၾကမ္းသြားတဲ့ သူ႕အျပဳအမူေတြ....။
“ေဆြလင္း.....”
“ေဆြလင္း.....”
ဘြားဘြားႏွင့္ ကၽြန္မ ႀကိဳတင္တုိင္ပင္ထားသည့္အလား သူ႕အနားေရာက္သြားေတာ့....
“မလာနဲ႕....”
“ေျမးရယ္......”
ဘြားအသံတုန္ခုိက္ကာမ်က္ရည္ၿဖိဳင္က်လာတာကုိ ေငးခနဲေတြေ၀သြားသလုိ သူမင္သက္ေနဆဲ......။ ဘြားကဇြတ္ၾကီးပင္ သူ႕ထံေျပး၀င္ကာ သုိင္းအဖက္၊ ေဆြလင္းတစ္ေယာက္ေက်ာက္ဆစ္တစ္ရုပ္လုိ ေတာင့္တင္းေအးစက္ေနေတာ့ၿပီ။
ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)
အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ ညီ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္ေနမိေသးတယ္ကုိကုိ။
ဒါေပမယ့္ အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလာရင္ မင္းေရာက္လာမွာပဲဆုိတာ ယုံၾကည္ထားေတာ့ ေအးေဆးပဲ။
ခုဆုိရင္ညီံကုိ ေလက်ယ္ေနက် ရန္မခညီေနာင္ေတြအကုန္လုံး ညီ့ကုိ ၿဖံဳေနၾကၿပီ ဟား.....ဟား....။ သူတုိ႕ရဲ႕ ဆရာၾကီး ကုိေတဇာ တစ္ေယာက္ လည္းေခါင္းေပါင္းအေဖြးသားနဲ႕ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရျဖစ္ေနေပမယ့္ မလႈပ္ရဲရွာဘူး။ ညီကုိထိရင္ ရန္မခကေနေခါင္းနဲ႕ဆင္းရမယ္လုိ႕ အားလုံးကုိ ဘြားဘြားက တစ္ခ်က္ လႊတ္အမိန္႕ထုတ္ထားလုိက္ၿပီေလ။ဒီလုိဆုိေတာ့ ဘြားဘြားက သားကုိခ်စ္လုိ႕ေနမွာေပါ့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့ေနာ္။
သားဘက္မွာ ဘြားဘြားနဲ႕ ဆရာမ ၇ွိေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရန္မခက ေနေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ေနေသးတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကုိကုိ ညီ့ဆီ မၾကာမၾကာေတာ့ လာေတြ႕ေနာ္။ ညီ....မင္းကုိ ေမွ်ာ္ေနမယ္။
ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)
အဲဒီ ေဒါက္တာမ်က္မွန္ေပးတဲ့ ေဆးေတြေသာက္တုိင္း သားအရမ္းအိပ္ငုိက္ေတာ့တာပဲ။
ခုလည္း သူေပးထားတဲ့ေဆးေတြ ေသာက္ေနရဆဲ ....မ်က္၀န္းေရွ႕မွာလႈပ္လႈပ္လႊဲလႊဲလုပ္ေနတဲ့ ခ်ိန္သီးကေလးေနာက္ အၾကည့္ေတြလုိက္ပါရင္း သားအိပ္ငုိက္လာျပန္ၿပီ။
“ေမာင္ေဆြလင္း ”
“ခင္ဗ်ာ...”
“အိပ္ခ်င္လာရင္ အိပ္လုိက္ေတာ့ေလ”
“.........”
“ေမာင္ေဆြလင္း”
“အင္...............”
“ေမာင္ေ၀လင္းကုိသိလား၊ ႏႈတ္နဲ႕ေျပာ...”
“ဟုတ္”
“သူကဘယ္သူလဲ”
“သားရဲ႕ အျမြာ အစ္ကု္ိ”
“သူက ဘယ္မွာေနတာလဲ”
“သား.............. မသိဘူး။ကုိကုိက.....ကုိကုိက...ေသသြားၿပီ။အသက္ငယ္ငယ္မွာပဲေသသြားခဲ့ဲဲဲတာ တဲ့။ သား မမွတ္မိပါဘူး။ ေမေမကလည္းမေျပာခဲ့ဘူး။ဘုိဘုိးဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕ သြားေနတယ္လုိ႕ပဲ သားသိထားတာ။“
`` .....................´´
”ခုမွ....၊ရန္မခကုိေရာက္မွ ေမေမက အမွန္အတုိင္းေျပာတာ..............”
“........................”
“.......................´´
ကုိကိုေ၀လင္းတစ္ေယာက္ သားကုိ သတိမွရေသးရဲ႕လားမသိဘူး။ သားကေတာ့ သူ႕ကုိ တစ္ေန႕မွ ေမ႕လုိ႕မရခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းရင္းဘက္ၿခံက ေမာင္ႏွမတေတြနဲ႕ ေဆာ့ကစားျဖစ္တုိင္း. “ ကုိကုိေ၀လင္းရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပ ဲ” လုိ႕ေတြးမိတယ္။
ထူးထူးတုိ႕ေမာင္ႏွမက သိပ္ၿပီးအစအေနာက္သန္တာပဲ။ အတူေဆာ့ျဖစ္တုိင္းနွစ္ေယာက္သား သားကုိပဲ ၀ုိင္းစေနၾကတာပဲ။ သား သူတုိ႕ေၾကာင့္ ခဏခဏငုိရတယ္။ သူတုိ႕ေရွ႕မွာမ်က္ရည္က်ရတာလည္း ရွက္ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႕က သားကုိမေခ်ာ့ၾကတဲ့အျပင္ အာၿဗဲႀကီးနဲ႕ ၀ုိင္းေအာ္ၿပီး ပုိလုိ႕ေတာင္ စလုိ႕ေနာက္လုိ႕ေကာင္းေနၾကေသးတယ္။
“ဒီေလာက္ စတာေလးနဲ႕ ငုိစရာလား။မင္း.... ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလား။”
ထူးထူးရဲ႕အစ္ကုိက အဲလုိေျပာလာရင္ သားရင္ထဲ စူးေအာင့္ေနေအာင္နာတယ္။သူ႕ကုိ သားအစိမ္းလုိက္ ၀ါးစားပစ္ခ်င္ တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကု္ိ လက္ဖမုိးနဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို ပြတ္သုတ္ပစ္ၿပီး စိမ္းစိမ္းစူးစူးစုိက္ၾကည့္ပစ္လု္ိက္တယ္။
“ေအးေလ........တဆိတ္ရွိ မ်က္ရည္က်ဖုိ႕ပဲ။ နင္က အေျခာက္လား....ဟုတ္လား”
သားမ်က္လုံးထဲမွာ ျပာမႈိင္းသြားတာပဲ သိတယ္။သားကုိယ္မွာ အသိျပန္ကပ္ေတာ့ လူက ထူပူၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္ေနတာပဲ။ ဟုိေမာင္ႏွမနွစ္ေယာက္လည္း အလဲလဲ၊ အကြဲကြဲနဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေျပးေရာက္လာၾကမွန္းမသိတဲ့ လူႀကီးေတြက ထူမေထြးပုိက္ထားရၿပီ။ ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႕မ်က္ရည္ေတြေပလူးၿပီး လူႀကီးေတြကုိ တုိင္ၾကေတာၾကၿပီ။
သူတုိ႕တေတြ အဲလုိ ငုိႀကီးခ်က္မျဖစ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ သား အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။သားမ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ဘယ္လုိ ခမ္းေျခာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္မသိဘူး။ ရန္ျဖစ္ရပါ့မလားလုိ႕ သူတုိ႕အေဖ၊အေမေတြက ဆူဆူပူပူ၊ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာေနၾကတာၾကားေနရေပမယ့္ နားထဲ၀င္မလာ သလုိပဲ။ေမေမ၀ါးျခမ္းနဲ႕ ဆက္တုိက္ရုိက္ေနလည္း သိသိႀကီးနဲ႔ပဲ နာရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ သားေၾကာင့္ သူတုိ႕တေတြ နာက်င္ငုိယုိၾကရတာ မ်က္စိထဲကမထြက္ဘူး။ သိပ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕ေတြဆုိရင္ေတာ့ သားမွာ အတူတူေဆာ့ကစားဖုိ႕ အေဖၚမရွိျပန္ဘူးဆုိတာေတြးမိေတာ့ ပ်င္းစရာ ႀကီးပဲ။
“ကုိကုိေ၀လင္း ျပန္ေရာက္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ...........”
အတိတ္(၂)
ထူးထူးတုိ႕ေမာင္ႏွမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီးရင္ ႏွစ္ရက္၊သုံးရက္ေလာက္ မေခၚမေျပာနဲ႕ စိတ္ေကာက္ေနၾကျပန္ေရာ....။ အဲဒီိအခါေတြဆုိ ဟုိေမာင္ႏွမေတြက အခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး ခ်စ္ခင္စည္းလုံးေနၾကျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႕တေတြ သားျမင္သာ တဲ့ေနရာမွာ ေရြးၿပီးေဆာ့ၾကတယ္။ သားၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အသံေတြျမွင့္ၿပီး စကားေျပာၾကတယ္။ သားလည္း သူတုိ႕အရိပ္ျမင္တာနဲ႕ ျပန္ေခၚခ်င္ေနၿပီ။ အတူ၀င္ေဆာ့ခ်င္ပါၿပီ။ အခ်ိန္တန္ရင္ သားကပဲ ျပန္စေခၚရမွာေသခ်ာ ေနေပမယ့္ ျမန္ျမန္ႀကီးျပန္ေခၚေျပာဖုိ႕ၾကေတာ့ သားႏႈတ္တုံ႔ေနေသးတာေပါ့။ (သူတုိ႕ကလည္း သားဘက္က စၿပီးျပန္လာအေခၚကုိ အုိက္တင္ခံၿပီးေစာင့္ေနတာ သားသိတာေပါ့.။) သူတုိ႕ေဆာ့လုိ႕ အရွိန္ရလာၿပီ။ ပုိေပ်ာ္စရာေကာင္းလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သားလည္းအေရးမလုပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမိရင္းက ခုိးခိုးၾကည့္ၿပီး မရုိးမရြျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
“ေဟး.........”
လွမ္းေခၚမိလုလုေပမယ့္ သားစိတ္ကုိ အတင္းထိန္းခ်ုဳပ္ထားရတယ္။ျခံေနာက္ဖက္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာေနလုိက္တာေပါ့။
“......ကုိကုိေရ၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေတာ့ေလကြာ။ ဒီမွာ ညီတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလွၿပီ။”
“......မင္းျပန္လာရင္ ညီနဲ႕ ကု္ိကုိအတူတူေဆာ့ၾကမယ္ေလ။ညီ့မွာေမေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ေသနပ္ရွိတယ္ကြ။ တုိ႕တေတြ စစ္တိုက္တမ္းေဆာ့ရေအာင္ေလ။ကုိကုိက ညီ့ေသနတ္ကုိယူေပါ့။စစ္ဗုိလ္ႀကီးလုပ္..။ ညီ ကေတာ့ ပ်ဥ္ျပားေသနပ္နဲ႕လည္း ေဆာ့လုိ႕ျဖစ္တာပဲ။ ညိီက လူဆိုးပဲလုပ္မွာပါ။”
“......အင္းပါ။ညီက ကုိကုိ႕ကုိပဲ အႏုိင္ေပးမွာပါ။ ကုိကုိက ဒုိင္းကနဲျပစ္ၿပီး ညီကုိေသဖုိ႕ေျပာရင္ ညီေသေပး မွာပါ ဟား..ဟား”
“ဟာ...တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာေနတယ္ေဟ့.......၊အရူး........”
“ဟုတ္တယ္၊ ေဆြလင္း....အရူး၊အရူး......ေဆြလင္း..........”
အဲဒီေမာင္ႏွမကုိ ေတြ႕ရာခဲေသးေသး တစ္လုံးနဲ႕ လွမ္းထုပစ္ခဲ့တယ္။မင္းတုိ႕တေတြ ငါ့ ကုိကုိေ၀လင္းျပန္လာမွေတြ႕မယ္။
အတိတ္(၃)
“ကုိကုိေ၀လင္းက ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲေမေမ”
“ျပန္လာမွာေပါ့ ေဆြလင္းရယ္၊ ာဘာလုိ႕ ခဏခဏေမးေနရတာလဲ”
“ေစာင့္ရတာ ၾကာလွၿပီေမရဲ႕...”
“အင္း....ေရာက္လာမွာေပါ့၊ သူတုိ႕ က ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာ ေနၾကတာဆုိေတာ့ ေမတုိ႕ဆီ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္ ေရာက္လာႏုိင္ပါ့မလဲ”
“ကုိကုိ ေ၀လင္းက ဘယ္သူေတြနဲ႕ေနတာလဲေမ”
“ဘုိးဘိုး၊ ဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕ ေနတာေလ၊ေဖေဖ့ရဲ႕ အေဖနဲ႕ အေမေပါ့။”
“ေအာ္ သားလည္းေတြ႕ဖူးခ်င္လုိက္တာ...”
“ေနာက္မွေပါ့၊ ကဲ...စကားမမ်ားနဲ႕ သားေလးရယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖျပန္လာေတာ့မယ္ေလ”
“ဟင္....ဒါဆုိသားအိပ္ေတာ့မယ္”
ဟုတ္ပါရဲ႕။ေမေမ့ကုိ အေမးအျမန္းထူေနတာနဲ႕ ေဖေဖ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကုိေတာင္ေမ့ေတာ့မလုိ႕။ ေဖေဖကအိမ္အ၀င္၀ ေ၇ာက္တာနဲ႕ သားနာမည္ကု္ိပဲ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚလာလိမ့္ဦးမွာေသခ်ာေပမယ့္ သားေဖေဖ့ကုိ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူး။ေဖေဖ့ကုိယ္က ေခၽြးနံ႕၊အရက္နံ႔ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္စူး နံေစာ္ေနတာမုိ႕ သားကေဖေဖ့အနားမကပ္ခ်င္ဘူး။သားကုိနမ္းလာျပန္ရင္ လည္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကမ္းၾကမ္းႀကိီးေတြက စူးတယ္။နာလုိ႕ေအာ္မိ၊ ရုန္းမ္ိျပန္ရင္လည္း သားအရုိက္ခံထိဦးမွာ။
အိပ္ယာက ေနျမင့္မွ ထေလ့ရွိတဲ့ေဖေဖက မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးတာနဲဲ႕အျပင္ထြက္ေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကမထြက္ခင္ ေမေမနဲ႕သားကု္ိ နမ္းေမႊးႏႈတ္ဆက္ဖုိ႕ေတာ့ သတိရတတ္ပါေသးတယ္။ ၿပီး......တစ္ေနကုန္အိမ္ျပန္မကပ္ေတာ့ပဲ အခ်ိန္လြန္၊ညဥ့္နက္မွ အိမ္တံခါးကုိ ေျခကန္ဖြင့္၀င္လာတတ္တယ္။ ေမေမကနံေဘး၀န္းက်င္ကုိ အားနာလုိ႕ တုိးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ေဖ်ာင္းဖ်မိရင္ ပုိဆုိးတယ္။
“ဘယ္သူ႕ ေသာက္ဂရုစုိက္ရဦိးမွာလဲ”
ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္မူးမူး ၊ သားကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
“သားေရာ.........”
အၿမဲေမးတယ္။
“အိပ္ၿပီေပါ့။ ညဥ့္ပဲ နက္လွၿပီ.....”
သား အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာ ေမေမသိတယ္။ ေဖေဖကလည္း ရိပ္မိေနပုံပဲ။
“သြား ႏိႈးခဲ့”
ႏႈတ္္္္္္္္္္္္္္္္ကေျပာၿပိီးတဒုိင္းဒုိင္းျမည္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္အိပ္ယာထဲ လွမ္း၀င္လာခဲ့ေတာ့တာ။ ေစာင္ေခါင္းၿမိးၿခံဳေအာက္မွာ သားေခၽြးျပန္ေနတယ္။
“ကုိ၊ မႏႈိးပါနဲ႔ကြယ္။ ကေလး အိပ္ပါေစ”
“ဘာ...၊အေဖတစ္ေယာက္လုံးအိမ္ျပန္ေရာက္တာေတာင္ ထြကိေတြကေဖၚမရဘူး။ ဒီေကာင္ ဘာေကာင္လဲ။ ေဟ့ ေဆြလင္း.....ထစမ္း ၊ဖ်န္း.........”
သား“အားကနဲ” လန္႕ေအာ္မိၿပီး ခ်က္ခ်င္းထ ထုိင္မိေတာ့တာပဲ။
သူ၀ယ္လာတဲ့မုန္႕ေတြ အတင္းစားေစျပန္တာပဲ။ သား စားခ်င္စိတ္မရွိလည္းပဲ ဇြတ္ၿမိဳခ်ရေတာ့တယ္။မဟုတ္ရင္......
“မင္းက အာခံတာလား.....”
နားရင္းတီးတာ ခံရျပန္ေရာ..........။ေဖေဖက စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္လုိ႕ သား ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။
“မင္းကအေဖလား၊ငါကအေဖလား....”
ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အသက္ရွဴက်ပ္ေအာင္လည္း လုပ္တတ္ေသးတယ္။ ေကာင္းေပေကာင္းရဲ႕ ေျပာေနလ်က္ကသား... အျပဳအမူ၊ စကားတစ္ခြန္းကုိ အထအနေကာက္ၿပိီး ထရုိက္တတ္ေသးတာ။
“........ဒါေပမယ့္ သားတစ္ေယာက္ပါ အေမ..........၊အေမတစ္ခု၊သားတစ္ခုမုိ႕ သာပဲေလ...........”
အဲဒီသီခ်င္းကုိ သားဆုိခဲ့မိတာ နံနက္ခင္း၊ အေဖအျပင္မထြက္မီ ၾကားသြားခဲ့တာေပါ့။နံနက္တုန္းကေတာ့ ေကာင္းၿပီေကာင္းရဲ႕ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးထြက္သြားေလတဲ့အေဖဟာ ည အိမ္ျပန္အေရာက္မွာေတာ့..........
“အဲဒီ နိမိတ္မရွိတဲ့ သီခ်င္းကုိ မင္း ဘယ္ကရလာတာလဲ။ မင္းက ငါ့ကုိ ေသေစခ်င္ေနတာလား။ ဟုတ္လား........”
သား စိတ္ညစ္ရျပန္ေတာ့တယ္။
သား ေတြးေနမိတယ္။ ေဖေဖကုိ ေသေတာ့ မေသေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိကုိေ၀လင္းလုိ အေ၀းႀကိးကုိ အၾကာႀကီးထြက္သြားေစ ခ်င္မိတယ္။ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားတုိ႔က ေဖေဖနဲ႕ ကုိကုိေ၀လင္းကုိ ျပန္လဲေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္။
ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ သား ေရာက္ေနက် ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ဘုိးဘိုးနဲ႕ ဘြားဘြားတုိ႕ဆီလွမ္းေျပာလုိက္မိေသးတယ္။
“ဘုိးဘိုးနဲ႕ ဘြားဘြား...ကုိကုိေ၀လင္းကုိ သားဆီျပန္ပုိ႕ေပးပါေနာ္။ေဖေဖ့ကုိပဲ ေခၚထားလုိက္ပါ။”
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)
“ရန္မရိိပ္ၿငိမ္”သုိ႕ ကလ်ာလင္း အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မ တစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ငွာနတစ္ခုမွ ဦးစီးအရာရွိတစ္ဦးဧသမီးျဖစ္ေသာကၽြန္မသည္္ ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သုိ႕ စတင္ေျခခ်မိခိ်န္မွစကာ မိမိကုိယ္ကုိ ေသးငယ္သြားေတာ့သလုိ ခံစားခဲ့ရသည္။ သစ္ပင္၊ ပန္းမာလ္တုိ႕ျဖင့္ေ၀ဆာၿမိဳင္ဆုိင္လွေသာ ၿခံ၀န္းက်ယ္ႀကိီးအလည္မွာ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ္လည္း ဟိန္းမားခန္႕ထည္ဆဲတုိက္ႀကီးက ဟီးထလုိ႕ေနသည္။ ထုိေနရာမွာ ရန္မခဧ အရွင္သခင္ဘြားဘြားႏွင့္ အေျခြအရံမ်ားေနထုိင္ၾကပါသည္။ဘြားဘြား ၏သားသမီးမ်ားက ရန္မခတုိက္ႀကီးဧေျခရင္းဘက္မွာ ထုိတုိက္ႀကီးဘက္သုိ႕မ်က္ႏွာမူလ်က္ ပုံစံတူ အစီအရီ လုံးခ်င္းတုိက္ တစ္လုံးစီႏွင့္ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့ ဒီပုံစံတူေလးေတြက ေလးလုံးေတာင္မွေနာ္။ နင့္ အေဖတုိ႔က ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္တည္းရွိတာဆုိ။ က်န္တဲ့တစ္လုံးက ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ။”
စပ္စုတတ္ေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ အေမးကုိ ကလ်ာက မၾကားဟန္ျပဳေနခဲ့ေလသည္။
ကလ်ာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတုိ႕က အၿပံဳးရိပ္၇ိပ္ျဖင့္ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထုိအၿပံဳးတုိ႕တြင္ ေဖၚေရြႏွစ္လုိမႈအခ်ိဳးအစား နည္းပါးလြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္မခံစားမ္ိေလသည္။
ကလ်ာတုိ႕ အိမ္မွအျပန္တြင္ ကလ်ာကလြဲလွ်င္ သူ႕မိသားစုသည္ ခင္စရာမေကာင္းဟု တိတ္တခု္ိးမွတ္ခ်က္ျပဳကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ ကလ်ာကအလည္ ဖိတ္လာခဲ့လွ်င္ေတာင္ ဇြတ္ႀကီးအေၾကာင္းရွာျပကာ ကၽြန္မေရွာင္ေလ့ၿမဲ။
ေက်ာင္းမွာေန႕စဥ္ေတြ႕ေနရေသာ ကလ်ာ့ေမာင္ေလးသည္ ကၽြန္မတုိ႕ထက္ အသက္မ်ားစြာ ကြာေသာ္လည္းကေလးႏွင့္ မလုိက္ေသာ ၾကြေစာင္းေစာင္းဂ်စ္ကန္ကန္ကေလးမုိ႕ ကလ်ာကုိယ္တုိင္က ၾကည့္မရခဲ့ပါ။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကလ်ာ့ အစ္ကုိ ကုိေတဇာလင္းျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ သိထားေသာကုိေတဇာဟ အၾကည့္၊ အျပံဳးမ်ားကုိ ကၽြန္မ မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား အေရာင္မပါပဲ ျဖဴျဖဴစင္စင္ တစ္ခါတေလေတာင္ မေတြးမႀကံခဲ့စဖူးဟု ထင္ရသည္။ ထုိ႕ျပင္ ရန္မခမိသားစု၀င္တုိင္းသည္ အျပန္အလွန္ အကၽြမ္းတ၀င္ ၊ရင္းႏွီးခင္မင္ဖုိ႕ရန္ ၀န္ေလးလြန္းလွသလုိ စိတ္ကထင္ေနမိသည္။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)
ကၽြန္မတုိ႕ဆယ္တန္းေအာင္ေသာႏွစ္မွာ ေဆြလင္းတုိ႕မိသားစု ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သုိ႕ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတာ ကလ်ာ့ စကားမ်ားအရ သိႏွင့္ ေနခဲ့ပါသည္။ ကလ်ာ့ေဖေဖမွာ အမွန္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ ရွိေနခဲ့တာျဖစ္ေလသည္။ ဘြားဘြားက သားသမီးေလးေလာက္စလုံး၏ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ကုိယ္တုိင္စိတ္ႀကိဳက္စီမံခန္႕ခြဲမည္စိတ္ကူးကာ တုိက္ေလးလုံးကုိ ပုံစံတူစိတ္တုိင္းက်ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့သတဲ့။ တကယ္တန္းမွာလည္း ဘြားဘြားဧ သားသမီးမ်ားက ဘြားဘြားစိတ္ေက်နပ္ေလာက္စရာ ၾသဇာတည္ခဲ့ၾကသည္သာျဖစ္ပါသည္။ အင္း.......ေဆြလင္း၏ မိခင္ကလြဲလွ်င္ေပါ့။
ေဆြလင္း၏ဖခင္မွာ ပုံမွန္အေျခအေနမွာ စိ္တ္ထားႏွလုံးေကာင္းမြန္သူ ၊ အေပါင္းအသင္း ပတ္၀န္းက်င္းၾကားမွာတည္ၾကည္ေျဖာင့္ မတ္သူ၊ တဖက္သားအေပၚ အနစ္နာခံ ကူညီတတ္သူရယ္လုိ႕ ေကာင္းသတင္းေက်ာ္ေစာေသာ္လည္း သူ မူးၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့သူ၏ဆုိးမ်ိဳးသည္း ညည္းကုိ ဘယ္သူမွမခံလုိၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ၏အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း မူးယစ္ျခင္းကသာပုိင္ဆုိင္ထားျပန္ရာ ေဆြလင္းတုိ႕မိခင္ ကံဆုိးဖုိ႕သာ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ခ်စ္သူအေပၚ ခ်စ္ေသာစိတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုလုံးကုိ စြန္႕လၽႊတ္ရဲခဲ့ေသာ ေဆြလင္းမိခင္ဧ သတၱိကုိလည္း အံ့ၾသ မဆုံးျဖစ္ရသည္။ တစ္သက္လုံးမိဘအလုိက်လိမၼာခဲ့ေလေသာ သမီးအမြန္သည္ တစ္ႀကိမ္ဆုိ....ဆုိသေလာက္ ရင္ခြင္ကုိေျခစုံကန္ေလေသာအခါ မာနႀကီးလြန္းလွေသာဘြားဘြားခမ်ာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္မတတ္အထိနာခဲ့ရပါသည္။
“ငါ့မွာ သားသမီးသုံးေယာက္ပဲရွိတယ္”
ေဆြလင္း၏ မိခင္အား သားသမီးစာရင္းမွ အၿပီးအပုိင္ ထုတ္ပယ္ထားခဲ့တာ ေဆြလင္းအသက္တမွ် မကေတာ့ၿပီ။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၃)
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့လည္း ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိတေတြ ရန္မခအိမ္ရိပ္ကုိ ျပန္လည္ခုိလႈံ ၾကရျပန္သည္ပင္။ဒါေပမယ့္..........
“မုိက္ဇာတ္ သိမ္းသြားၿပီဆုိလုိ႕ တစ္မီးၿငိမ္းမလားမွတ္ပါတယ္။ အဆြယ္အပြားကထားခဲ့ရေသးတယ္ေလ။ သင္းေသြးပါတဲ့ဟာကေလးကေရာ ဘာထူးဦးမွာလဲ။ ဘမ်ိဳးဘုိးတူလာဦးမွာေပါ့။”
ေဆြလင္းေျခာက္တန္းႏွစ္ အေရာက္မွာ သူ႕အားstudy guideေပးရန္ ကၽြန္မကုိ စတင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့စဥ္က ဘြားဘြား၏ စကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေဆြလင္းက ဘြားဘြားေျပာသလုိ လူဆုိးေလးမဟုတ္ရွာသလုိဘြားဘြားသည္လည္း ေဆြလင္းအား ႏႈတ္စကားတုိ႕ႏွင့္ ဆန္႕က်င္စြာ ဥပကၡာမျပဳရက္ခဲ့တာ ကၽြန္မရိပ္မိနားလည္ေနပါသည္။
“အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ ဆုံးမပါ ဆရာမရယ္။အပ္ပါတယ္။ မလိမၼာလုိ႕ကေတာ့ က်ဳပ္က အေမေရာ၊သားေရာ အိမ္ေပၚမွာ မထားဘူး။ ရုိက္ခ်မွာ..........”
ေဘးအျမင္မွာေတာင္ နားထဲနင့္ေနေစမည့္စကားကုိ ဘြားဘြားက ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိအတြက္ သီးသန္႕ကုိ သုံးစြဲေျပာဆုိေနတာျဖစ္သည္။ ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိျမင္လွ်င္ စိတ္အနာေတြအသစ္ျဖစ္ကာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေလ့ၿမဲမုိ႕ ေဆြလင္းက ဘြားဘြားကုိေရွာင္ကာ အခန္းေအာင္းေန ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိအခါေဆြလင္းကုိမျမင္လွ်င္ ေနမထိေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကိုယ္သတိမျပဳုမိခင္အေခၚလႊတ္ကာ ျမည္တြန္ဆူပူျပန္ေတာ့သည္။
ရန္မခ၏ ၾသဇာအတည္ဆုံး ဘြားဘြားကမွ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူးဆုိေတာ့ က်န္အရိပ္ခုိသူအခ်င္းခ်င္းက ဆုိစရာမရွိေတာ့ၿပီ။ ေဆြလင္းမုိ႕နာမည္ ၾကားလွ်င္ေတာင္ ရန္မခတစ္ျခံလုံးက ၀ုိင္း၀န္းႏုိင္စားဖုိ႕သာ ေတြးမိေတာ့သည္အထိျဖစ္သည္။ ရန္မခသုိ႕ ကၽြန္မ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္မွာလည္း ထုိေဆြလင္းအား ၀ုိင္းပယ္ၾကေသာ အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ေဆြလင္းႏွင့္အတန္းတူ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲသုံးေယက္ စာသင္၀ုိင္းတစ္၀ုိင္းျပဳလုပ္ရန္ ဘယ္သူကမွ လက္မခံလုိခဲ့ၾကေပ။
ေဆြမ်ိဳူရင္းခ်ာမ်ားၾကားမွာ ခုလုိစိတ္၀မ္းကြဲျပားေနတဲ့ အျဖစ္အေပၚ ဘြားဘြားအျမင္မေတာ္ေသာ္ ၊ သေဘာမေတြ႕ေသာ္လည္း ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိ ဘက္မွ ကြယ္ကာေျပာဆုိေပးရာ ေရာက္မွာစုိးေသာေၾကာင့္ ႏႈတ္တုံ႕ေနမိသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ....
“ဘယ္သူနဲ႕မွ မေရာရေတာ့လည္း ေကာင္းတာပဲ။မင္း...သူတုိ႕အားလုံးထက္ပု္ိေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစား”
အသံတုန္တုန္ကုိထိန္းရင္း ေ၀့ခနဲ ၀ဲတက္လာေသာ မ်က္ရည္တုိ႕ကုိ မ်က္ႏွာပင့္ေမာကာ မ့်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ထုတ္ပစ္ေနေသးသည္။ ၿပီး ...ခပ္တုိးတုိးဆုိေသးသည္မွာ...
“ေျမးခ်င္းအတူတူပါပဲဆရာမရယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႕ကု္ိေတာ့ ပို္ဂရုစုိက္ေပးပါ”
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၄)
ေဆြလင္း၏ ထူးျခားခ်က္မွာ အၿမဲေတြးေတြးေငးေငးျဖင့္ ႏြမ္းမႈိင္ျငိမ္သက္လြန္းျခင္းပဲျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မွာေတာ့ စူးစူးစုိက္စုိက္ စိတ္၀င္တစားရွိတတ္ပါသည္။ ဥာဏ္လည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ထုိးထြင္းသိျမင္ေသာ အေျမာ္အျမင္မ်ိဳးလည္း သူ႕စရုိက္သဘာ၀မွာ ေပၚလြင္သည္။ ေဆြလင္းအဖုိ႕ ရန္မခတုိ႕ကုိ ေရွာင္ဖယ္ရန္ နည္းလမ္းမွာလည္း အခန္းေအာင္း၍စာေအာ္က်က္ေနျခင္း၊ အတြက္ပုစာၦတစ္ခုျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ တခါတရံ ကၽြန္မရွင္းျပေနေသာ သခၤန္းစာတစ္ခုကုိ ေခါင္းႀကီးေအာက္စုိက္ကာနားေထာင္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ စာရြက္ေပၚတေဖါက္ေဖါက္က်လာေလမွ ကၽြန္မ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ရတာေတြ ရွိေသးသည္။
“ဘြားဘြား ဆူလုိ႕”
“ေမေမ ေနမေကာင္းလုိ႕”
တခါတရံ သူ၏ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ၊ညီအစ္ကုိမ်ားက မတူမတနသလုိ ႏွိမ္ခ်ေစာ္ကားလုိက္ၾကလုိ႕ ဆုိတာေတြလည္း ၾကားရတတ္ေသးသည္။
ကၽြန္မရန္မခမွာ ေဆြလင္းကုိစာသင္ေနေသာ သုံးႏွစ္အတြင္းမွာ ေဆြလင္း၏ မိခင္ကုိျမင္ေတြ႕ရခဲလွပါသည္။ သူမသည္ ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သု္ိ႕ ေရာက္ၿပီးကတည္းကတေရွာင္ေရွာင္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနတတ္သည္။
တခါေတာ့ သူ၏ ေမေမ အေတာ္ေနမေကာင္းဟုဆုိကာ ေဆြလင္း ရွဳိက္ႀကီးတငင္ငုိေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ၏မိခင္ထံ လူနာသတင္းေမး ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။
အန္တီ ေဒၚခင္ေမလတ္မွာ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ပိန္ပါးကာလွပ္လွပ္ယဲ့ယဲ့ကေလးသာ ရွိေလသည္။
“ေမေမဆူတာေျပာတာ အန္တီ ခံႏုိင္ပါတယ္၊။ အငယ္ေတြကအစ တႏြယ္ငင္တစင္ပါ အားလုံးကအရုိေသတန္ၾကတာ၊ လူရာမသြင္းတာက်ေတာ့ ခံျပင္းလုိ႕မဆုံးဘူး။အံံလည္းၾသမိတယ္...”
တုိးသဲ့ေသာေလသံမွာပင္ မာနရိပ္ကေလး အထင္းသား။ သူမသည္လည္း ရန္မခရိပ္ျငိမ္မွ မာနမင္းသမီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။
“ဒီကုိျပန္လာတာ ကုိယ့္အတြက္မဟုတ္ဘူးဆရာမ။ ေဆြလင္းရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ကူးေတြမွားသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေဆြလင္းခမ်ာ တစ္ေန႕မွစိတ္မခ်မ္းသာခဲ့ရပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားျပန္ေရာက္မွပဲ သူစိမ္းေတြၾကားမွာထက္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ပင္ပမ္းဆင္းရဲရေတာ့တာ...........”
“...............”
“သူ႕အဘြားက ပစ္ပစ္ခါခါလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႕ေတာ့ အန္တီအၾကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အန္တီသာမရွိေတာ့ရင္ဆုိၿပီး ဒီသားေလးကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္ဘူး ဆရာမရယ္”
ခ်ိဳင့္ခြက္မ်က္၀န္းမ်ားမွ စိမ့္အုိင္ျပည့္လွ်မး္လာေသာ သူမ၏မ်က္ရည္မ်ားကုိ ကၽြႏ္မ မေမ့ရက္ခဲ့ေပ။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၅)
သူ႕မိခင္ ရုတ္တရက္ဆုံးပါးသြားျခင္းက ေဆြလင္းအား အေတာ္အထိနာေစခဲ့ပါသည္။ ေဆြလင္းသည္အိပ္ယာထဲမွာ တစ္ပါတ္ခန္႕လဲသြားရ ေတာ့သည္။ အစားအေသာက္လည္းမ၀င္။ ေခ်ာ့ေမာ့ေကၽြးလု္ိ႕မရ။ အိပ္ယာေပၚမွာပဲ တေခြေခြ၊တညိဳးငယ္ငယ္ ေနေလေတာ့သည္။ ညပုိင္းေတြမွာ မအိပ္ပဲတစ္ေယာက္တည္း တတြတ္တြတ္ဆုိေနတတ္ေသးသည္ဟု အိမ္အကူမိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာသျဖင့္သိရသည္။ ကၽြန္မ ျပန္ေမးေတာ့....
“ေမေမနဲ႕စကားေျပာေနတာ...”
“ဟဲ့......”
“ေမေမ့ကုိ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕တာပါ။”
သူနာလန္ထလာခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဟုိအရင္ကထက္ပင္ ၾကည္လင္ရႊင္လန္းေနျပန္ေသးေသာေၾကာင့္ ထူးျခားမႈကုိ သတိျပဳမိ၊ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္မိရျပန္သည္။
“ေဆြလင္း...ငုိေသးလား”
သူ ၿပံဳးလွ်က္သာ ေခါင္းခါျပသည္။
တစ္ေန႕.....ကၽြႏ္မ သူတုိ႕အိမ္သုိ႕ စာသင္ရန္အေရာက္၊ ဘြားဘြားက ေဆြလင္းအား ဆူဆူူပူပူျပဳေနတာႏွင့္ႀကံဳရျပန္သည္။
“ေဇယ်ာတုိ႕နဲ႕ သုံးေယာက္ တစ္ေယာက္ ဖုိက္တင္ခ်ၾကတာ ဘြားဘြားသိသြားလုိ႕”
သူ႕အမူအယာအ ေအးစက္စက္။
``ဘာလုိ႕ ရန္ျဖစ္ရတာလည္းေဆြလင္းရယ္။ဒဏ္ရာရခဲ့ေသးလား”
ေဆြလင္းေခါင္းညိတ္ျပတာေၾကာင့္ ကၽြႏ္မပူပန္ရျပန္သည္။
“သားမဟုတ္ဘူးဆရာမ။ ဟုိေကာင္ေတြရသြားတာ။ သား ဘယ္လုိလုပ္လုိက္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ အာလူးသီးတဲ့လူနဲ႕။ ဒူးၿပဲတဲ့လူနဲ႕.....”
ကၽြန္မတေလွ်ာက္လုံးသိလာတဲ့ ေၾကာက္ဆုတ္ဆုတ္၊ ရြံ႕တြန္႕တြန္႕ေဆြလင္းေၾကာင့္ ဟုိကေလးေတြအနာတရျဖစ္ကုန္ၾကရတာ ကၽြန္မ ကုိယ့္နားေတာင္ ကုိယ္မယုံခ်င္။
“ဘဘနဲ႕ ႀကီးႀကီးတုိ႕ေရာ၊ ေလးေလးတုိ႕ေတြပါ အမ်ိဳးေတြ တတ္နဲ႕ခ်ီၿပီးသားကုိ သတ္ဖုိ႕လာၾကတာ....။ဘြားဘြားသာ မရွိရင္ သားေတာ့ေသၿပီ။”
ဘုရား...။ ဒါေပမယ့္ ေဆြလင္းကေတာ့ေအးေဆးေနၿမဲပင္။
“ေနာက္တစ္ခါ ရန္မျဖစ္ပါနဲ႔ေဆြလင္းရယ္။ ဆရာမေျပာတာ နားေထာင္ေနာ္”
“သားကေတာ့ စမျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႕က အလကားေနရင္းလည္း လာလာစေနၾကတာ...”
“သူတုိ႕စေတာ့လည္း မင္းကေရွာင္ေနေပါ့၊”
“သား ေရွာင္လုိ႕မ ရဘူး ဆရာမ။ လူႀကီးေတါကုိ ျပန္တုိင္လုိ႕လည္းမရဘူး၊။ သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္က ေျမွာက္ေပးေနၾကတာ ေတာင္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။။ သားကေတာ့ ဘြားဘြားရုိက္ခ်င္လည္းရုိက္ပေစ၊ ျပန္ခ်ေတာ့မွာပဲ”
“ဟဲ့ ........... ”
ေဆြလင္းမွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိသတၱိေတြ၀င္ေရာက္လာခဲ့သလဲ။
“ကုိကုိ ေ၀လင္းကေျပာတယ္။ ျပန္မခ်ရင္ စေၾကာက္တဲ့။ျပန္သာတီး၊ဦီးေအာင္ေဆာ္ တဲ့ ။ သားကုိထိရင္ သူပါ ၀င္ကူေပးမယ္တဲ့။”
ကုိကုိေ၀လင္း...........။ ထုိအမည္ကုိ ကၽြန္မ တခါမွ မၾကားဖူးခဲ့ပါ။
“ဘယ္က ကုိကုိ ေ၀လင္းလဲ”
``သားရဲ႕အျမြာ အစ္ကုိေလ။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေဖေဖ့ဘက္က ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕သြားေနတာ...။ဒီက ဘြားဘြားကုိ ျပန္မေျပာနဲ႕ေနာ္။ဘြားဘြားႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး”
``ကုိကုိ ေ၀လင္းက သားလုိမဟုတ္ဘူး။ သတၱိသိပ္ေကာင္းတယ္။သားလည္းသူ႕လုိ သတၱိမ်ိဳး ရွိခ်င္တယ္ ဆရာမ။ သူကေျပာတယ္။သတၱိရွိခ်င္ရင္ ျပန္ခ်တဲ့။ သားက ျပန္ခ်ေတာ့မယ္”
“ေနဦး မင္းက သူနဲ႕ ဘယ္မွာေတြ႕တာတုန္း”
“ေက်ာင္းမွာ........၊ ကုိကုိေ၀လင္းက သားကုိ ေက်ာင္းမွာ လာေတြ႕တာ။”
“ဘယ္တုန္းကလဲ“
“ၾကာလွၿပီ။ ဟုိအရင္တုန္းကေတာ့ အၾကာႀကီးေနမွ တစ္ေခါက္လာေတြ႔တာ။ ေမေမဆုံးၿပီးေနာက္ေတာ့ ခဏခဏ လာတယ္။”
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေျပာေနတဲ့ ေဆြလင္းရဲ႕ ပုိင္ႏုိင္ေသခ်ာဟန္မ်ိဳး ယခုတစ္ႀကိမ္သာ ျမင္ေတြ႕ဖူးသည္မုိ႕ ကၽြႏ္မ ေငးခနဲေတာင္ ျဖစ္ရသည္။
အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၆)
အဲဒီေန႕က ရန္မခသုိ႕ ကၽြန္မေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ေဆြလင္းေက်ာင္းကျပန္ေရာက္မလာေသးေပ။ သူ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေနာက္က်မည့္ အေၾကာင္း ကၽြန္မကုိႀကိဳတင္ေျပာမထားခဲ့ပါ။
ပူပန္တတ္ေသာ ဘြားဘြားကေတာ့ သူမ၏ ေသာကတုိ႕ကုိတဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေရရြတ္ျခင္းျဖင့္ ပုံေဖၚေနပါသည္။ ဘြားဘြားသည္ စိတ္မာန္ႀကီးေသာလူႀကီးပီပီ ေဆြလင္း အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေသာ အျပစ္ကုိပုံႀကီးခ်ဲ႕ကားရင္း ေဆြလင္း၏ အေဖအေမတုိ႕အေပၚ အခဲမေက်ႏုိင္ေသးေသာအနာ ေဟာင္းမ်ားကုိပါ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနေတာ့တာမုိ႕ ကၽြန္မေဆြလင္း၏စာၾကည့္ခန္းက ေစာင့္ေနတာ ပုိေကာင္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္မိသည္။
စာၾကည့္ခန္ တံခါးကုိ ဆြဲအဖြင့္..ကၽြန္မ ထိတ္ခနဲလန္႕သြားရပါသည္။
“ေအာ္...သီရိပါလား။ ၀င္လာခဲ့ေလ”
အေရးမထားဟန္ ေပါ့့့့့့့့ပါးေသာ သူ႕အၾကည့္အၿပံဳးတုိ႕ကုိ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ပါ။
“ရပါတယ္ကုိေတဇာ။ ကၽြန္မ ေဆြလင္းကုိ အျပင္ကပဲ ျပန္ေစာင့္ပါမယ္။”
သူ ကၽြန္မေရွ႕ကုိ လွစ္ခနဲ ေရာက္လာခဲ့လိမ့္မည္ဟု ႀကိဳတင္ေတြးမထားမိတာ ကၽြန္မ၏ ေပါ့ေလ်ာ့မႈပဲျဖစ္သည္။
“ေနပါဦး သီရိရာ၊ ကုိယ္ မင္းကုိ စကားနည္းနည္းေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႕ပါ”
“ေျပာစရာရိွတာ ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ ေျပာၾကတာေပါ့ ကုိေတဇာ”
ပိတ္ရပ္ထားေသာသူ႕ကုိ ေကြ႕ေရွာင္ကာ ကၽြန္မ လွမ္းထြက္ရန္ျပင္သည္။
“ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ကုိေတဇာ”
ကၽြန္မ ေထာင္းခနဲ ေဒါသ ထြက္လာေသာ္လည္း ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္သာ ေျပာျဖစ္သည္။ ဆုတ္ဆြဲထားေသာလက္အစုံကုိ အနည္းငယ္ေျဖေလ်ာ့ေပးရုံသာမုိ႕ ကၽြန္မ က်ိတ္ရုန္းေသာ္လည္း မလြတ္သာ။
“ကုိေတဇာ ကၽြန္ၤမကုိ လႊတ္လုိ႕ ေျပာေနတယ္ေနာ္”
ကၽြန္မ အေတာ္ေဒါသ မႊန္ေနၿပီ။ထုိစဥ္.....
“ဟာ..ဆရာမ၊ ဟင္ ...ကုိေတဇာ.......´´
ကၽြန္မေက်ာင္းသား၏ေရွ႕မွာ ခုလုိ မဖြယ္မရာ အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ လာရင္ဆုိင္ရတာမုိ႕ ဆူေ၀လာေသာေဒါသျဖင့္ ကၽြန္မအားကုန္သုံးကာ ေဆာင့္ရုန္းပစ္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲခနဲ ေ၀့တက္လာၾကၿပီ။
“ကုိေတဇာ ဆရာမကုိ လႊတ္လုိက္ေတာ့ေလ”
ေဆြလင္းက ကုိေတဇာ့ကုိေတာ့ အရြယ္ခ်င္းလည္းကြာကာ နဂုိကတည္းက ခပ္ရွိန္ရွိန္မုိ႕ မယုတ္မလြန္၀င္ေျပာသည္။
“ေဟ့ေကာင္..။မင္းနဲ႕မဆုိင္ဘူး။မင္း၀င္မပါနဲ႕ သြား”
ကုိေတဇာ့မ်က္ႏွာ သေျပမွည့္ေရာင္ညိဳေလသည္။ ေဆြလင္းမ်က္ႏွာလည္း ရဲရဲနီေနေတာ့ၿပီ။
“ကုိေတဇာ၊ သား ဘြားဘြားနဲ႕ျပန္တုိင္မွာေနာ္“
ေဆြလင္းအသံေတြ တုန္ခုိက္ေနသလား။
“တုိင္ခ်င္ရာတုိင္ကြာ။ မ်ိဳးမစစ္ေကာင္”
ကုိေတဇာႏႈတ္မွဖရုႆ၀ါစာေတြမဆုံးလုိက္ႏုိင္။ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားသုိ႕ ေဆြလင္းလႊားခနဲ ခုန္အုပ္၀င္ေရာက္လာပုံက ေလလို္လွ်င္ျမန္ လြန္းလွသည္။ ကုိေတဇာ အားခနဲ ေအာ္လ်က္ပုံလ်က္လဲသြားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာေသြးနီနီတုိ႕ ျဖာခနဲ။ သူ႕လက္မွလြတ္ေျမာက္သြားေသာ ကၽြန္မသည္ ေနာက္သုိ႕ တစ္ခ်က္ခုန္ေရွာင္လုိက္မိကာ....
“ေဆြလင္း ေတာ္ေတာ့”
ေဆြလင္းက မရပ္ပဲ ကုိေတဇာ ရင္ဘတ္ေပၚခြစီးကာ ေကာ္လာစ နွစ္ဘက္ကုိ စုကုိင္ဆြဲညွစ္ေနျပန္သည္။
”ေဆြလင္း ေတာ္ေတာ့လုိ႕ေျပာေနတယ္”
၇န္မခ နယ္ေျမမွာ ကၽြန္မ၏ သံကုန္သံျပာ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ညံသြားေတာ့သည္။ အုန္းတသဲသဲ ဆူဆဲေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားမွာ ေဆြလင္းေရာ.....။ ေဆြလင္းအတြက္ပူပန္ဖုိ႕ ကၽြန္မ သတိရေတာ့ သူ႕ကုိမျမင္ရ၊ ေဆြလင္းေရ......။
ကုိေတဇာ၏ ဦးေခါင္းကုိ သူထုခ်လုိက္ေသာ သစ္သားပန္းပု ၇ုပ္က သူ႕နံေဘးမွာလဲလ်က္။
“ေဆြလင္း ေဟ့ေကာင္။ မင္းဒီေန႕ အေသပဲ”
ရန္မခ အုပ္စု၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းသံေတြၾကားမွာ ဟိန္းခနဲ ရယ္ေမာခနဲ႕သံ။ဘုရားေရ....။အဲဒါ ေဆြလင္းလား....။
“ဟား....ဟား....ခင္ဗ်ားတုိ႕ႏုိင္ခ်င္တုိင္ ႏိုင္လုိ႕ရတဲ့ ေဆြလင္း မရွိဘူး ။က်ဳပ္နာမည္ ေ၀လင္း၊ ေဆြလင္းရဲ႕ အစ္ကုိ ေ၀လင္း....”
“...................”
“လာ...ကပ္ရဲေကာင္ ကပ္လာၾကည့္။ အသက္ခ်င္း လဲျပစ္မယ္”
ဘယ္သူမွေနရာ မေရြ႕ၾက။
“ေဟ့ေကာင္ ေဆြလင္း”
“မေခၚနဲ႕။ က်ဳပ္ ေဆြလင္းမဟုတ္ဘူးဆုိ”
ဟင့္အင္း။ သူ ေဆြလင္းပါ။ ကၽြန္မသိတယ္။ ကၽြန္မ မသိႏုိင္တာက ၇ုတ္တရက္ႀကီး ခက္ထန္ရုိင္းၾကမ္းသြားတဲ့ သူ႕အျပဳအမူေတြ....။
“ေဆြလင္း.....”
“ေဆြလင္း.....”
ဘြားဘြားႏွင့္ ကၽြန္မ ႀကိဳတင္တုိင္ပင္ထားသည့္အလား သူ႕အနားေရာက္သြားေတာ့....
“မလာနဲ႕....”
“ေျမးရယ္......”
ဘြားအသံတုန္ခုိက္ကာမ်က္ရည္ၿဖိဳင္က်လာတာကုိ ေငးခနဲေတြေ၀သြားသလုိ သူမင္သက္ေနဆဲ......။ ဘြားကဇြတ္ၾကီးပင္ သူ႕ထံေျပး၀င္ကာ သုိင္းအဖက္၊ ေဆြလင္းတစ္ေယာက္ေက်ာက္ဆစ္တစ္ရုပ္လုိ ေတာင့္တင္းေအးစက္ေနေတာ့ၿပီ။
ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)
အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ ညီ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္ေနမိေသးတယ္ကုိကုိ။
ဒါေပမယ့္ အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလာရင္ မင္းေရာက္လာမွာပဲဆုိတာ ယုံၾကည္ထားေတာ့ ေအးေဆးပဲ။
ခုဆုိရင္ညီံကုိ ေလက်ယ္ေနက် ရန္မခညီေနာင္ေတြအကုန္လုံး ညီ့ကုိ ၿဖံဳေနၾကၿပီ ဟား.....ဟား....။ သူတုိ႕ရဲ႕ ဆရာၾကီး ကုိေတဇာ တစ္ေယာက္ လည္းေခါင္းေပါင္းအေဖြးသားနဲ႕ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရျဖစ္ေနေပမယ့္ မလႈပ္ရဲရွာဘူး။ ညီကုိထိရင္ ရန္မခကေနေခါင္းနဲ႕ဆင္းရမယ္လုိ႕ အားလုံးကုိ ဘြားဘြားက တစ္ခ်က္ လႊတ္အမိန္႕ထုတ္ထားလုိက္ၿပီေလ။ဒီလုိဆုိေတာ့ ဘြားဘြားက သားကုိခ်စ္လုိ႕ေနမွာေပါ့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့ေနာ္။
သားဘက္မွာ ဘြားဘြားနဲ႕ ဆရာမ ၇ွိေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရန္မခက ေနေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ေနေသးတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ကုိကုိ ညီ့ဆီ မၾကာမၾကာေတာ့ လာေတြ႕ေနာ္။ ညီ....မင္းကုိ ေမွ်ာ္ေနမယ္။
ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)
အဲဒီ ေဒါက္တာမ်က္မွန္ေပးတဲ့ ေဆးေတြေသာက္တုိင္း သားအရမ္းအိပ္ငုိက္ေတာ့တာပဲ။
ခုလည္း သူေပးထားတဲ့ေဆးေတြ ေသာက္ေနရဆဲ ....မ်က္၀န္းေရွ႕မွာလႈပ္လႈပ္လႊဲလႊဲလုပ္ေနတဲ့ ခ်ိန္သီးကေလးေနာက္ အၾကည့္ေတြလုိက္ပါရင္း သားအိပ္ငုိက္လာျပန္ၿပီ။
“ေမာင္ေဆြလင္း ”
“ခင္ဗ်ာ...”
“အိပ္ခ်င္လာရင္ အိပ္လုိက္ေတာ့ေလ”
“.........”
“ေမာင္ေဆြလင္း”
“အင္...............”
“ေမာင္ေ၀လင္းကုိသိလား၊ ႏႈတ္နဲ႕ေျပာ...”
“ဟုတ္”
“သူကဘယ္သူလဲ”
“သားရဲ႕ အျမြာ အစ္ကု္ိ”
“သူက ဘယ္မွာေနတာလဲ”
“သား.............. မသိဘူး။ကုိကုိက.....ကုိကုိက...ေသသြားၿပီ။အသက္ငယ္ငယ္မွာပဲေသသြားခဲ့ဲဲဲတာ တဲ့။ သား မမွတ္မိပါဘူး။ ေမေမကလည္းမေျပာခဲ့ဘူး။ဘုိဘုိးဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕ သြားေနတယ္လုိ႕ပဲ သားသိထားတာ။“
`` .....................´´
”ခုမွ....၊ရန္မခကုိေရာက္မွ ေမေမက အမွန္အတုိင္းေျပာတာ..............”
“........................”
“.......................´´
သတုိး
