တကယ္က ႏႈတ္စကားေလး တစ္ခြန္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ တားျမစ္ခဲ့သင့္တယ္။ ေကာင္ေလးဘက္က ေဖးမကာကြယ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသိတရားက ေသြးေၾကာင္ေႏွာက္ယွက္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္အာေစးမိေနခဲ့ရတယ္။
တကယ္ဆုိ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလည္း
မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီပုဂဳိလ္ေတြရဲ႕ စားပြဲ၀ုိင္းအျပင္ တျခားစားပြဲ၀ုိင္း ႏွစ္၀ုိင္းေလာက္လည္း
ရွိေနေသးတယ္။ တစ္၀ုိင္းက ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ေနာက္တစ္၀ုိင္းက ေလးေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း
သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ တစ္၀ုိင္း ၀ုိင္းထားၾကတာပဲ။
ဟုိပုဂဳိလ္ကလည္း တစ္ကုိယ္ေတာ္ ထုိင္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ
မ်က္ႏွာဖုံးမဟုတ္ေပမယ့္ ထင္ရွားတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ပဲ။ ေခၽြရံသင္းပင္းေပါမ်ားသူပဲ။
သူ႕လုိ လုပ္ငန္းရွင္၊ စီးဖြားဖက္ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြ အားလုံးဟာလည္း
ဟုိပုဂဳိလ္နဲ႔ အလုိတူ၊ အလုိပါေတြခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခြန္းတစ္စ ၀င္ေျပာစ,ေနာက္ေနတဲ့သူနဲ႔၊
အနည္းဆုံး ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေထာက္ခံသေယာင္ျပဳေနၾကတဲ့ သူခ်ည္းပဲ။
ဒီဆုိင္ေလးရဲ႕ တည္ေနရာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ရဲ႕
အစြန္အဖ်ားက်ေနတယ္။ သိပ္ႀကီးလည္း ထည္ထည္၀ါ၀ါမဟုတ္ေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးပဲ။ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ေ၀ေနတဲ့
ၿခံ၀န္းရဲ႕အလည္မွာ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာ တည္ေနပုံကေလးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကုိ
စိတ္၀င္စားေစခဲ့တာ။ ၿပီး .. အစားအေသာက္လည္း ဖြယ္ရာစုံလင္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာကုိး။ အဓိက
စည္ဘီယာအျပင္ အရက္ျပင္းတခ်ိဳ႕လည္း ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကတာကုိး။
ညေန..ညေန စည္တယ္ေလေလ့လုိ႔
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္းၾကား သတင္းေလြ႕ေလြ႕ျဖစ္ေနတာ မၾကာလွေသးတဲ့ ဆုိင္ကေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ေတာ့ ည ဆယ့္တစ္နာရီ ထုိးလုေနခဲ့ပါၿပီ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူပ်ိဳည ဧည့္ခံပြဲဟာ ည ရွစ္နာရီေလာက္ကတည္းက
ၿမိဳ႕ထဲက ဆုိင္တစ္ခုမွာ သုိင္းသုိင္း၀ုိင္း၀ုိင္း၊ စည္းစည္ကားကားပါ။ သူ႔အလုပ္၊ ကုိယ့္အရွဳပ္ေတြနဲ႔
ဆုံျဖစ္ၾကဖုိ႔မလြယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတုိးခ် ၀ုိင္းဖြဲ႕ျဖစ္ၾကရင္းက အဲဒီဆုိင္ကေလးအေၾကာင္း
တစ္ေယာက္က စကားစ ေဖာ္ေပးတာနဲ႔ စိတ္ျမန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အခုသြားၾကမယ္ ျဖစ္လာေရာ…။
ၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဖင္က်ားဆုိင္ကယ္ညွပ္ထားၾကသူခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ ခဏနဲ႔ ေရာက္သြားျဖစ္ၾကေရာ
ဆုိပါေတာ့။
ဆုိင္ကေလးကလည္း ဧည့္ေမွ်ာ္ဖုိ႔
ပန္းလွၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၀တၱရားေက်ဧည့္ခံတယ္။ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း
လက္ရွိစားပြဲ၀ုိင္းေတြသိမ္းတာနဲ႔ ဆုိင္ပိတ္ဖုိ႔တာစူေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ မီႏူးထဲက ဖတ္မိသမွ်
အစားအေသာက္ေတြလည္း မရႏုိင္ေတာ့တာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း မရမေန မွာယူဖုိ႔
ဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ပါဘူး။ စားခ်င္စိတ္လည္း သိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဗုိက္ထဲမွာ အရည္ေရာ၊
အဖတ္ေရာ ၀င္တန္သေလာက္ ၀င္ထားၿပီးခဲ့ၿပီ ဥစၥာ။ ဒါေပမယ့္ အရက္နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ေသာက္ၾကဖုိ႔ေတာ့
အားလုံးက စိတ္၀မ္းလက္ညီ ေသြးေတာင္းေနၾကပါတယ္။ ေအးေအးလူလူ စကား၀ုိင္းေလးျဖစ္ရုံပဲ။
ႏြမ္းနယ္ငုိက္ျမည္းခ်င္ဟန္နဲ႔
စားပြဲထုိးေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာၾကားသမွ်ကုိ စိတ္၀င္တစား၊ မွတ္သားေနသေယာင္ေဆာင္ေနေပမယ့္
သူ႔အာရုံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စားပြဲမွာ ရွိမေနတာ အသိသာႀကီးပဲ။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက တစ္ဖက္စားပြဲကုိ
ေ၀့၀ဲေနတာ။ ၿပီး… ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ရယ္ခ်င္စစ…။ အဲဒီေတာ့မွ တစ္ဆုိင္လုံးမွာ ရွိသမွ် လူအားလုံးရဲ႕အာရုံဟာ
အဲဒီစားပြဲမွာပဲ စုရုံးေရာက္ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ သတိျပဳမိသြားရေတာ့တာပဲ။
အားခနဲ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံတစ္ခု
လြင့္လာတယ္။ အသံက လုိတာထက္ပုိလုိ႔ စူးစူးရွရွ က်ယ္ေလာင္ေနေလရဲ႕။ ရွဳံ႕မဲ့ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကလည္း
အမူပုိလွတယ္ ထင္မိတယ္။ ဒီဆုိင္က စားပြဲထုိး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္မွာလုိ႔ ေတြးရင္းမ်က္ႏွာလႊဲမိစဥ္
အားခနဲ တစ္ခ်က္ ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။
“သူတုိ႔
သားအဖေတြက ညတုိင္း အဲလုိပဲ”
ေရသန္႔ဗူး လာခ်ေပးရင္း စားပြဲထုိးေကာင္ေလးက
ရွင္းျပေနတယ္။ ဟုိဘက္၀ုိင္းက အသံစူးစူးနဲ႔ စာပြဲထုိးေကာင္ေလးက သူ႔ထက္ အေတာ္ငယ္မယ္ ထင္တယ္။
ရွိလွ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့။ ဒီ့ထက္ ငယ္ခ်င္ေတာင္ ငယ္ေနလိမ့္ဦးမွာ…။ အဲဒီကေလးကုိ တစ္၀ုိင္းလုံးက
၀ုိင္းစေနာက္ေနၾကတာပဲ။
“မင္းအေမ…”
သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားမွာ
စားပြဲ၀ုိင္းအလြတ္တစ္လုံးျခားေနေသးတဲ့အျပင္ စကားသံက ခပ္တုိးတုိးမုိ႔ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရေပမယ့္
ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္း အဓိပၸါယ္ရတဲ့စကားပဲလုိ႔ နားလည္လုိက္တယ္။ တစ္၀ုိင္းလုံးက ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနၾကတယ္။
ေကာင္ေလးကေတာ့ ဆတ္ဆတ္ခါနာသြားတဲ့ပုံ။ မ်က္ႏွာခပ္ညိဳညိဳကေလးက မီးေရာင္ေအာက္မွာ အေရာင္ရင့္လာတယ္။
ပ်က္က်ခ်င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မ်က္ႏွာကုိ ဇြတ္ႀကီးၿပံဳးျပထားရပုံက သိပ္ေတာ့ အခ်ိဳးမက်ခ်င္။
ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ရယ္သံၾကားက တဒီးဒီး တီးတုိးစကားသံ။ ေျပာၿပီးသားစကားကုိပဲ
အရသာေတြ႕သြားကာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေၾကာ့ျပန္ၿပီထင္ပါတယ္။ အုန္းခနဲ ရယ္ေမာပြဲက်သြားျပန္တယ္။
“ဦးေနာ္……သားျပန္ေျပာမွ
မနာနဲ႔”
“အံမာ…
မင္းက… ငါ့ကုိ ဘာ ျပန္ေျပာမွာလဲ။ ေျပာရဲရင္ ေျပာစမ္း”
ဟုိပုဂိဳလ္က တစ္ခြန္းမွ မေျပာရခင္
စိတ္တုိႏွင့္ေနၿပီမုိ႔ ေကာင္ေလး မလႈပ္၀့ံေတာ့ဘူးထင္ရဲ႕။
“ေဟ့ေယာင္…
အရာ မယြင္းေသးပါလား။ ဘာေငးေနတာလဲ”
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္တုိ႔လာေလမွ
ေရွ႕ကဖန္ခြက္ကုိ လွမ္းကိုင္ဖုိ႔ သတိရသြားတယ္။ ေပါေလာေပၚေနတဲ့ ေရခဲတုံးေလးေတြ လံုးပါး
ပါးေတာ့မယ္။ ဖန္ခြက္ကုိ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာေတ့လုိက္ဆဲ…
“အား..”
နာနာက်င္က်င္စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္လုိက္တဲ့
ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက ဒီတစ္ခါ တကယ္နာက်င္ရွက္ရြံ႕ေနခဲ့တာ အထင္းသား။ ဟုိလူရဲ႕ လက္တစ္ဖက္က
ေကာင္ေလးရဲ႕ ေပါင္ခြၾကားေနရာမွာ မိမိရရ၊ ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ဆုတ္ကုိင္ထားတယ္ ထင္ရဲ႕။ ေကာင္ေလးကလည္း
သူ႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ကာကြယ္တြန္းဖယ္ရင္း ကုိယ္ကေလးကုိ လိမ္ဖယ္ကာ ခပ္သာသာရုန္းေနေသးေပမယ့္
ဘယ္လုိမွ မလြန္႔လႈပ္သာတဲ့ပုံ။
“ေျပာဦးမလား”
“မေျပာေတာ့ပါဘူး
ဦးရဲ႕။ ေၾကာက္ပါတယ္…အား..ေအာင့္တယ္ဗ်”
ကုိယ့္သားအရြယ္ကေလးက ၀န္ခံေတာင္းပန္ေနေပမယ့္
တစ္ဘက္ပုဂိဳလ္ကေတာ့ ေက်နပ္အားရပုံ မေပၚဘူး။ လက္လႊတ္မေပးဘူး။
“လႊတ္ပါ
ဦးရဲ႕…ကၽြတ္..ကၽြတ္”
ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။ ကေလးသနားပါတယ္။
အဲဒီခဏမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔အနား ေျပးသြားၿပီး ေကာင္ေလးကုိယ္စား ၀င္ေျပာေပးခ်င္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနရာက ေရႊ႕မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ကလည္း တြန္႔ဆုတ္ေတြေ၀ေနဆဲ။ ဆုိင္ပုိင္ရွင္
ျဖစ္ပုံရတဲ့ ေကာင္တာကလူကလည္း တစ္စက္ကေလးေတာင္ လွမ္းမတားဘူး။ သူ႕အတြက္ ျမင္ေနက် ရုိးအီေနတဲ့
ျမင္ကြင္းလုိမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လွမ္းေငးလုိ႔ သူကပါ အားေပးအားေျမွာက္လုပ္ေနေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔၀ုိင္းဆီ ေျပးသြားျပန္လာလုပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကေတာင္ သခင္အားရ ၀င္ေအာ္ေနျပန္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြ ေျပာေနျဖစ္ၾကသလဲ
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စားအားေတာ့ဘူး။ ကေလး.. သနားပါတယ္။ လူႀကီးက စေနာက္ေတာ့ ခ်စ္ႏုိးက်ီစယ္တာရယ္လုိ႔
ကြယ္ကာႏုိင္ေပမယ့္ ကေလးက ျပန္လွန္ ႏႈတ္လွန္ထုိးေတာ့ မုိက္ရုိင္းလွတယ္လုိ႔ စိတ္ဆုိးခ်င္ၾကဦးမွာ။
ဟုိပုဂိဳလ္က ေကာင္ေလးကုိ သူ႕နံေဘးက
ကုလားထုိင္လြတ္တစ္လုံးမွာ ထုိင္ေစတယ္။
“ဒါ…ကုန္ေအာင္ေသာက္ရင္
လႊတ္ေပးမယ္”
သူ႔လက္က ေကာင္ေလးရဲ႕ ေပါင္ခြၾကားထဲမွာ
ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ေနရာယူထားဆဲ။ က်န္လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ေရသန္႔ဗူးထဲကေရကုိ ဖန္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္ေပးတယ္။
“ေသာက္ခ်င္ဘူး…”
“ေသာက္ရမယ္….ဒီမွာ”
“အား… ေသာက္မယ္။ ေသာက္မယ္”
မ်က္ႏွာကေလး မဲ့လွ်က္ သနားစဖြယ္
ဆုိေနျပန္တယ္။ ေရတစ္ဖန္ခြက္ ခ်က္ခ်င္းကုန္သြားတယ္။ လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့ေလ…။ ဒါေပမယ့္ ဟုိပုဂဳိလ္က
အားရေက်နပ္ႏုိင္ျခင္း မရွိဘူး။
“တယ္ဟုတ္ပါလားကြ။
ေနာက္တစ္ခြက္…ေရာ့”
“အာ… အရက္ေတာ့
မေသာက္ဘူးဗ်ာ”
“တကယ္ မေသာက္ဘူးလား”
“အား… ေသာက္မယ္..
ဖြီး”
“ေဟ့ေကာင္..
မင္း ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလား။ အခု ၿမိဳခ်စမ္း။ ေထြးခ်ပစ္ရင္ ထပ္နာမယ္ေနာ္။ အဲဒါ ပုိက္ဆံနဲ႔
၀ယ္ထားရတာ”
ဖန္ခြက္ေတြထဲ အရက္လုိက္ျဖည့္ေပးေနတဲ့
စားပြဲထုိးေကာင္ေလးကုိ ေျပာမိတယ္။
“သူ႔ကုိ
တစ္ခုခု လွမ္းခုိင္းလုိက္ပါလားကြာ။ ငါတုိ႔၀ုိင္းအတြက္ အာလူးေၾကာ္ ယူလာေပးခုိင္းလုိက္”
စားပြဲထုိးေလးက…
“မရဘူး
အစ္ကုိရ။ သူတုိ႔၀ုိင္းရွိေနသမွ် အဲဒီေကာင္ ဘယ္မွ မသြားရဘူး။ ဘာမွ ခုိင္းလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။
လုိသမွ် လုပ္ေပးၿပီးရင္ အဲလုိပဲ ၀ုိင္းစေနၾကတာပဲ”
“စတာမွ
မဟုတ္ေတာ့ပဲ ကြာ”
“က်န္တဲ့သူေတြက
နည္းနည္း ေတာ္ေသးတယ္ ။ အဲဒီလူႀကီးက အဆုိးဆုံးပဲ။ တခါတေလ သူပဲ စ.. ၿပီး သူပဲ စိတ္ဆုိးေနတာပဲ”
ျပန္ၾကရေအာင္ကြာ.. လုိ႔ ေျပာၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ ေနရာကေန အရင္ဆုံး ထထြက္ခဲ့လုိက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရင္ ရွိေနႏွင့္တဲ့ စားပြဲႏွစ္၀ုိင္းလည္း
ဘယ္အခ်ိန္က ထျပန္သြားခဲ့ၾကသလဲ မသိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ ၀ုိင္းကေရာ.. ဒီည သိမ္းျဖစ္ၾကဦးမွာလား။
အေတြးနဲ႔ ခ်ာလည္မူးေနတယ္။
“မင္းေကာင္ေလး…
အရက္ေကာင္းမွန္း သိသြားၿပီကြ။ ဒုတိယခြက္ကုိ ၾကည္ၾကည္သာသာ ေသာက္ေနၿပီ”
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ရယ္ရယ္ေမာေမာျပန္ေျပာလာေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏုိင္ဘူး။
သူ႕ သားေတြ၊ သမီးေတြေတာင္
အထက္တန္းတက္ေနရေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ သူ႕သားသမီးေတြကုိေရာ ဘယ္လုိ ဆက္ဆံသလဲ။ ကုိယ္႕သားသမီးဆုိရင္ေတာ့
အထြဋ္တင္ထားမယ့္သူခ်ည္းပါပဲ။ သူမ်ားသားငယ္ လူမမယ္ေလးကုိေတာ့ စိတ္ထင္သလုိ ႏွိပ္စက္ေနလုိက္တာ။
ေတာ္ေတာ္ေအာက္တန္းက်တဲ့လူ။
“ငါ့ ဆုိင္ကယ္
မင္းေမာင္းကြာ”
“ဘာလဲ..
မူးေနၿပီလား”
သူငယ္ခ်င္းကုိ ခြန္းတုန္႔ျပန္ေျဖရွင္းမေနေတာ့ပဲ
လက္ထဲက ဆုိင္ကယ္ေသာ့ကုိ လက္လွမ္းေပးလုိက္တယ္။
နံနက္လင္းလုိ႕ ရဲစခန္းက ခဏလုိက္ခဲ့ပါ
လာေခၚေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္လွေပါ့။
“ေမးခြန္း
နည္းနည္း ေမးရုံပါ။ ဆရာတုိ႔ ရွိေနခ်ိန္မွာ ျမင္တာၾကားတာေလးေတြ ေျပာျပပါ”
…တဲ့။ ဘုရားေရ..။ ဒါဆုိ… ေကာင္ေလးေရာ..။
လမ္းၾကားတစ္ခုမွာ ပစ္ထားခံခဲ့ရတဲ့
လူေသအေလာင္းဟာ အဲဒီေကာင္ေလး ဟုတ္ရဲ႕လား။
“ေသခ်ာပါတယ္
ဆရာ။ စားပြဲထုိးအႀကီးေကာင္ေလးကုိ လွည့္ပတ္ေမးေတာ့ အားလုံးေျပာျပၿပီးေနပါၿပီ”
…. ကေလးက အူရုိင္းဆုိေတာ့
၀မ္းထဲ အရက္ကေလးေရာက္တာနဲ႔ ရုိင္းေတာ့တာ။ သူ႔ကုိလည္း အႏုိင္က်င္ထားတာေတြ မ်ားလွၿပီကုိး။
တစ္ခြန္းမက်န္ခံပက္၊ ရုိင္းရုိင္းစုိင္းစုိင္းတုန္႔ျပန္ေတာ့ ၀ုိင္းၿပီး ရုိက္ႏွက္၊
ကန္ေက်ာက္နဲ႔ ေသြးထြက္သံယုိအထိ ျဖစ္ကုန္တာ။ ဆုိင္ရွင္ကလည္း ေဖာက္သည္ကုိသာ အားေတြနာ၊
ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေတာင္းပန္တာေတြ လုပ္တာ။ ကေလးကုိေတာ့ အျပစ္ေပးရမယ္ဆုိၿပီး ႀကိဳးတုတ္ၿပီး
အခန္းတစ္ခုထဲ ထည့္ပိတ္ထားခဲ့တာတဲ့ေလ”
စားပြဲထုိး အႀကီးေလးက…
“သားတုိ႔က
ေန႔တုိင္း ေနျမင့္မွ အိပ္ယာထၾကတာ။ အဲဒီညကေတာ့ သား…ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ညက သူ႔ကုိ
အခန္းထဲ ထမ္းေခၚကတည္းက လူက ေပ်ာ့ေခြၿပီး သတိလစ္ေနခဲ့တာဆုိေတာ့ စိတ္ထဲ ထင့္ေနတာ။ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့လည္း
ခဏေလးနဲ႔ လန္႔ႏုိးလာေတာ့ သူ႔ကုိ စိတ္မခ်တာနဲ႔ သူ႕အခန္းကုိ သြားေခ်ာင္းၾကည့္တာ။ သူ…
သူ… ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေသေနလဲ မသိဘူး”
“အခု ပစ္ထားခဲ့တဲ့ေနရာကုိ
ဘယ္သူ သယ္လာသလဲ”
ေကာင္ေလး ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားတယ္။
“သား…သား..
ေၾကာက္လုိ႔ပါ။ ခုိင္းတာမလုပ္ရင္၊ သူမ်ားေတြကုိ ျပန္ေျပာရင္ သားကုိပါ သတ္မယ္…တဲ့”
သူ႔ကုိ ေငြေပးၿပီး ရြာျပန္ေျပးခုိင္းခဲ့တာကလည္း
အခ်င္းခ်င္း လက္လြန္ေျခလြန္လုပ္ခဲ့ၿပီး ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားခဲ့သူလုိ အမ်ားအျမင္မွာ
ေတြးခ်င္စရာျဖစ္ေအာင္ အကြက္ခ် စီစဥ္ခဲ့ၾကတာသာ ျဖစ္မွာပဲ။ သူက လူကင္းပါၿပီး စကားေျပာ
ခ်က္ခ်ာလည္၀ယ္လုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ကေလး တဆတ္ဆတ္တုန္လုိ႔ မ်က္ရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္က်ေနတဲ့
ေကာင္ေလးဆီမွ မ်က္ႏွာလႊဲမိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္လိပ္ျပာေလး မလုံမလဲ၊ ရွက္ရြ႕ံလုိ႔လည္း ေနခဲ့ေပါ့။
တကယ္က ႏႈတ္စကားေလး တစ္ခြန္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ တားျမစ္ခဲ့သင့္တယ္။
ေကာင္ေလးဘက္က ေဖးမကာကြယ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အသိတရားက ေသြးေၾကာင္ေႏွာက္ယွက္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္အာေစးမိေနခဲ့ရတယ္။
“မတရားမႈတခုမွာ ၾကားေန တယ္ဆိုရင္ သင္ဟာ ဖိႏွိပ္သူဘက္က လိုက္ဖို႕ေရြးခ်ယ္လိုက္တာနဲ႕
အတူတူပဲ”
(ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆုရ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး)
(ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆုရ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး)
ၾကားေနသူတုိင္းလည္း ဒီကမာၻေက်ာ္စကားကုိ
ၾကားဖူးခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ။
