ရိပ္ႀကီးခုိလွ်င္…………..

                                   

                                                                                               

                တာလမ္းက ဖုံေနေအာင္ ေကာင္းလွသည္။ တရုတ္ဆုိင္ကယ္ေလးက ၿငိမ့္ေနေအာင္ ေျပးသည္။ တာတစ္ဖက္မွာ ေရြးျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးက တျပန္႔တေျပာ ေရလႊာသင္ျဖဴးခင္းေနသည္။။ မုန္တုိင္းဆင္ၿပီးစမုိ႔ ေမာႏြမ္းၿငိမ္သက္ေနသလုိမ်ိဳး၊ မဟုတ္လွ်င္လည္း မၾကာခင္ မုန္တုိင္းလႈိင္းၾကမ္း ဆင္ေတာ့မည္မုိ႔  အားယူကာ ဆင္ႀကံ ႀကံေနသလုိမ်ိဳးဟု မၾကည္လင္ေသာ စိတ္အခံႏွင့္ ေတြးမိေသးသည္။

                        တာအတြင္း ရြာကေလးေတြကုိေတာ့ ငယ္ငယ္က ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ရင္းႏွီးေနသလုိ စိတ္မွထင္သည္။ ထင္းစုတဲ့။ ကန္႔ဘလာငူတဲ့။ ကုိယ္သြားခ်င္သည့္ ၾကာနီကန္ေက်းရြာကေတာ့ တာလမ္းနွင့္ ေ၀းလွမ္းသည္။ ငယ္ငယ္က ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း အလည္ေရာက္ဖူးေနက်မုိ႔ အုန္းပင္စုစုကုိ လွမ္းျမင္ရုံႏွင့္ မွတ္မိေနသည္။ အဲသည္စဥ္ကေတာ့ ၾကာနီကန္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေရြးျမစ္ကုိ ေရေက်ာ္ေခ်ာင္းကေလးက ဆက္ေပးထားသည္။ ေရ၀က္က်ခ်ိန္ေလာက္အထိ ေလွ၊ သမာန္ေတြ ျဖတ္လုိ႔ရေသးသည္။ ေရစစ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေရေက်ာ္ေခ်ာင္းကုိ မည္သည့္ေရယာဥ္မွ ကူးျဖတ္မရႏုိင္ေတာ့။ ခုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ ေလွျဖင့္ ေလွာ္ခတ္ခဲ့ရေသာ ေရေက်ာ္ေခ်ာင္းကေလးလည္း ေကာခဲ့ၿပီ။ လြင္ျပင္ငယ္ေလး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

ၾကာနီကန္ေက်းရြာႏွင့္ ကပ္လွ်က္ သြတ္မုိးေျပာင္ေျပာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ေနအိမ္တန္းမ်ားကေတာ့ မိဦးေက်းရြာ။ လြန္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ လြန္ေခ်ာင္း။ ေရွ႕မွာ ဥကၠံ၊ ပ်ဥ္ေထာင္တြင္း။

                        ဟုိတုန္းက တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ ကူးလူးသြားလာခ်င္လွ်င္ ေလွျဖင့္သာ ေလွာ္ခတ္သြားၾကရတာျဖစ္သည္။ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ ျခားေနတာ မဟုတ္လား။ တာလမ္းပတ္လုိက္ေသာအခါ ေခ်ာင္းေတြလည္း တာအတြင္းသုိ႔ ေရာက္ကာ ေကာကုန္ၿပီ။ ေႏြအခါ ကုန္းေၾကာင္းေျခက်င္လမ္းေပါက္ခဲ့ၿပီ။ ပတ္လမ္းတာႀကီးကုိ ေျမျပန္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ဆုိင္ကယ္၊စက္ဘီး၊ဒိန္းေဒါင္းေတြကအစ ကားႀကီးပါ မက်န္ သြားလမ္း၊လာလမ္း သာခဲ့ၾကေတာ့ၿပီ။ ေကာင္းေလစြ..။

                        သုိ႔ေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ေရြးျမစ္နံေဘး ကမ္းႏွင့္နီးနီး ကပ္သီကာ ေရဆန္၊ ေလဆန္ ေလွခတ္သြားခဲ့ဖူးတာလည္း လြမ္းစရာေကာင္းလွပါသည္။ ေရြးျမစ္ကမ္းနံေဘးက လမု၊ လဘ၊ သမွည့္၊ ဗုိင္းေတာင့္၊ သခြတ္၊ ကန္႔ဘလာစေသာ ဒီေရေတာတန္းေတြလည္း ခုခါ မရွိေတာ့ၿပီ။ လမုပန္းဖူးေလးေတြျပဳတ္၊  ငါးပိခ်က္ခ်ဥ္ခ်ဥ္၊စပ္စပ္ကေလးႏွင့္ တုိ႔ျမဳတ္စားရလွ်င္ ထမင္းၿမိန္လွတာ။ ကန္႔ဘလာသီး၊ လမုသီးမွည့္ေတြကလည္း ငါးပိေဖ်ာ္ႏွင့္ လုိက္ဖက္လွသည္ပင္။ ငယ္ငယ္က လတာျပင္မွာ ကန္႔ဘလာသီးမွည့္၊ လမုသီးမွည့္ ေကာက္ခဲ့ဖူးတာ၊ ကန္႔ဘလာသီးခ်ဥ္ခ်ဥ္၊ လမုသီးခ်ဥ္ခ်ဥ္တုိ႔ကုိ ရွဳံ႕ရွဳံ႕မဲ့မဲ့၊ မက္မက္ေမာေမာ စားခဲ့ဖူးတာ ခုျပန္ေတြးလွ်င္ေတာင္ ခု သြားရည္ယုိတုန္း။ ပါးေတြ က်ဥ္တက္လာတုန္း။

                        ဗုိင္းေတာင့္သီးရွည္ေမ်ာေမ်ာေတြကုိလည္း ကေလးဘ၀ကေတာ့ အလြန္သေဘာက်သည္။ သူ႔အညွာႏွင့္ သီးေတာင့္ရွည္ကေလးကုိက အျမင္ဆန္းကာ လုိက္ဖက္ေနတာျဖစ္သည္။ ဗုိင့္ေတာင့္ပင္ရဲ႕ ထူးျခားမႈကေတာ့ သူ႔အျမစ္ေတြက ေျမျပင္ေပၚ ပင္စည္တစ္၀က္နီးပါးမွ စတင္ထြက္ေနတာပဲျဖစ္သည္။ အသြယ္သြယ္ကားေနေသာ ဂါ၀န္ဖားဖားေလး ၀တ္ထားသလုိမ်ိဳး ။ အေမက ဗုိင္းေတာင့္ျမစ္ကုိ ပုလင္းဖုံးေဖာ့ဆုိ႔လုပ္ေပးရန္ အေဖ့ကုိ ပူဆာတတ္သည္။

                        သမွည့္သီးကေတာ့ အသည္းပုံေလးမုိ႔ ကဗ်ာဆန္လွသည္ ထင္ရသည္။ သမွည့္သီးမွည့္ခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ငါးတန္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကုိခ်က္ေသာ ဟင္ရံပြဲကုိ အေငြ႕တလူလူ၊ ခ်ိဳအီေနေအာင္ စားရတတ္သည္။ ငါးတန္ေတြ၏ အစာက သမွည့္သီးေတြ ျဖစ္ေနသည္ကုိး။

                        မဒမတုိ႔၊ ကနစုိတုိ႔လုိ အပင္ေတြကေတာ့ ေရြးျမစ္ေအာက္ဖက္ဆီမွာ ေပါက္ေရာက္ေနေသးသည္ဟု အေဖက ေျပာဖူးသည္။ အပင္ကုိ မျမင္ဖူးေသာ္လည္း ကုိယ္တုိ႔အိမ္ၿခံ၀န္းကုိ မဒမသား နီရဲရဲေတြႏွင့္ ၀န္းခတ္ထားေသာေၾကာင့္ သိေနသည္။ ကနစုိေမ်ာသား ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကလည္း အိမ္အခ်င္တန္းအျဖစ္ သုံးၾကတာ သိသည္။ ၿပီးေတာ့ သင္ေပါင္းသားကေတာ့ ရြာမွာ မီးဖုိေခ်ာင္၊ ဘိနပ္ခၽြတ္ အခင္းအျဖစ္သုံးၾကရသည္။ သင္ေပါင္းပင္က ဆူးေတြကားေနသည္တဲ့။ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြ ထင္းေလွျပန္အ၀င္တုိင္း သင္ေဖာင္းဖူးေတြ လက္ေဆာင္ေပးလာတတ္သည္။ သင္ေပါင္းဖူး အူတုိင္ႏုႏုေလးေတြက အစိမ္းအတုိင္း စားလွ်င္လည္း ခ်ိဳလွသည္။ မ်ားမ်ားစားလွ်င္ ၀မ္းေဖာတတ္သည္ဟု အေမက ဟန္႕သည္။ အေမ့အလစ္ေစာင့္ကာ ခုိးစားရသည္။ သင္ေပါင္းဖူးက ငရုပ္စပ္စပ္ႏွင့္ ဟင္းခ်က္လွ်င္လည္း ထမင္းၿမိန္လွသည္ပင္။ အခ်ိဳခ်က္ျပန္လွ်င္လည္း ဆိမ့္ဆိမ့္ကေလး အလြန္စားေကာင္းလွတာျဖစ္သည္။ ေရလုံျပဳတ္ကာ ငါးပိရည္ႏွင့္ အတုိ႔အျမဳတ္ လုပ္စားေတာ့လည္း ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္။ သင္ေပါင္းပုိးကေတာ့ ရေတာင့္ရခဲ့ျဖစ္သည္။ ေရႊ၀ါေရာင္သန္းေနေသာ လႈတ္တြန္႕တြန္႔ သင္ေပါင္ပုိးမွာ အူယားစရာေကာင္းလွေသာ္လည္း ထမင္းဦးေပါင္းထဲ ထည့္ႏွပ္ရုံႏွင့္ ခ်ိဳအီစိမ့္သက္ေနတာမုိ႔ ထမင္းႏွင့္နယ္စားလွ်င္ ဆီမလုိ။ ဆားကေလး ျပက္သိကာျဖဴးရုံမွ်ႏွင့္ ျပည့္စုံၿပီ။ သင္ေပါင္းသီးေတြရလွ်င္ေတာ့ ကစားစရာ အသစ္အဆန္းပဲ ျဖစ္သည္။ သင္ေပါင္းသီးက ပန္းခုိင္ကားကားႀကီးလုိ အလြန္လွသည္။ အစိမ္ေရာင့္ ရင့္ရင့္။ မွည့္လာလွ်င္ လိေမၼာ္၀ါေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္သည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားလွ်င္ ေစးထန္းထန္း တစ္မ်ိဳးအရသာပင္။ အခြံကေတာ့ ဖန္တြတ္သည္။

                        ငယ္ငယ္က ရြာကုိ အလည္ေရာက္ျဖစ္တုိင္း ဒီေရာက္ေတာထဲ၀င္၊ ထင္းေခြရတာ စိတ္လည္းညစ္၊ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ လတာျပင္မွာ ဒူးေကာက္ခြက္နစ္ေနေသာ ရႊံ႕ဗြက္ရုန္းရတာ ေတာသားေတြေလာက္ ခရီးမတြင္။ သူရုိ႕ေတာ့ ခရာဆူးေတာထဲလည္း ခပ္ရဲရ၊ဲ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ျဖတ္နင္းေလွ်ာက္သြားေနၾကတာပင္။ ကုိယ္ကေတာ့ ေရွ႕မွာကြယ္ကာေနေသာ ခရာဆူးပင္ကေလးကုိပင္ ရြရြကေလးကုိင္ဖယ္ကာ ဖြဖြကေလးလွမ္းေနျပန္သည္မုိ႔ သူတုိ႔အဖုိ႔ ရယ္ပြဲဖြဲ႕စရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ကုိယ္က ခေရာင္းေတာတုိးရတာ စိတ္ပ်က္ေသာ္လည္း ဆူးပန္းပြင့္ ခရမ္းေဖ်ာ့ကေလးေတြကုိေတာ့ ခ်စ္သည္။ ညွာတံအျဖဴပုိင္းေလးေတြကုိ စုတ္ယူလွ်င္ လွ်ာဖ်ားမွာ ခ်ိဳျမျမအရသာ အေတြ႕ကုိလည္း ႀကိဳက္သည္။ ၿပီး ၾကက္ဖသီးဟု ေခၚၾကေသာ ခင္မြန္သီးေလးေတြသည္လည္း ငွက္ကေလးေတြ ပုံသ႑ာန္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသလုိ စားလုိ႔ အလြန္ခ်ိဳျပန္သည္။ က်ီးေသရြက္ကုိေတာ့ အရသာ မခံတတ္။ သူရုိ႕ ရြာသားေတြကေတာ့ က်ီးေသရြက္၊ က်ီးေသသီး အားလုံးကုိ တုိ႔စရာ လုပ္ေနၾကျပန္တာပင္။

 သမွည္ကုိင္းေျခာက္ေတြကုိ ထင္းေခြၾကျပန္လွ်င္လည္း ကုိယ့္ထင္းစည္းကေလးက ခပ္ေသးေသးပင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထင္းစည္းေသးေသးေလးကုိ ထမ္းကာ လာလမ္းအတုိင္း ေတာတုိးျပန္ထြက္ရတာ ေသခ်င္ေစာ္နံေနေတာ့ၿပီ။ သူရုိ႕ကေတာ့ ထင္းစည္းႀကီးေတြ ပခုံးေပၚေစြ႕ကနဲထမ္းတင္ကာ ေရွ႕ကေန ေျပးေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ ခုေတာ့ထင္းရွားလုိ႔ဆုိၿပီးညည္းၾက၊ျငဴၾကသံရြာလုံးညံေနၿပီ။

                        ဒီေတာထဲမွာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ကဏန္းခ်ိတ္ လုိက္ရတာပဲ ျဖစ္သည္။ ကုိယ္တုိ႔ ႀကီးေတာ္(ကိုယ္တုိ႔ အားလုံးက အေမ့ဘက္မွ အစ္မမုိ႔ ႀကီးႀကီးဟုေခၚၾကသည္။ ) တစ္ေယာက္က ကဏန္းခ်ိတ္အလြန္ေတာ္သူဟု နာမည္ႀကီးလွသည္။ ကဏန္းခ်ိတ္ထြက္ၾကသူခ်င္းအတူတူ သူတကာထက္ သူက ကဏန္းပုိရေလ့ၿမဲ။ ႀကီးႀကီးက သူ႕ကဏန္းတြင္းေတြကုိ ကုိယ့္အမွတ္အသားနွင့္ကုိယ္ မွတ္သားထားတတ္သည္တဲ့။ သူဘာသာ ရက္ပတ္တြက္မွတ္သားထားကာ အလွည့္က် ႏႈိက္ယူေနတာ ျဖစ္သည္။ ႀကီးႀကီး၏ ကဏန္းခ်ိတ္ပညာကုိေတာ့ ကုိယ္ေတြ႕မုိ႔ အံ့ၾသအားက်ခဲ့ဖူးသည္။ ကဏန္းတြင္း တစ္တြင္းျမင္သည္ႏွင့္ ကဏန္းရွိေနသလား၊ မရွိေတာ့ဘူးလား အတတ္သိသည္။ဘယ္ေလာက္ေကာက္ေကြ႕ေနေသာကဏန္းတြင္းျဖစ္ပါေစ တြင္းထဲသုိ႔ သံခ်ိတ္ေကာက္ကေလးႏွင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ထုိးခ်ိတ္ဆြဲယူလုိက္ရုံႏွင့္ ကဏန္းက သူ႕သံခ်ိတ္ကုိ လက္မႏွင့္ ညွတ္လွ်က္ ပါလာၿပီးသား။ ထုိသုိ႕မဟုတ္ပါကလည္း သံခ်ိတ္ႏွင့္ အသာကေလး တြင္းအျပင္ေရာက္ေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထုတ္ႏုိင္ခဲ့တာပင္။ လက္မႀကီးတကားကားႏွင့္ သူ႕အသက္အႏၱရာယ္ကုိ ခုခံကာကြယ္ေနဟန္ရွိေသာ ကဏန္းေကာင္ကုိ သူတကာေတြလုိ လက္မကုိ သံခ်ိတ္လက္ကုိင္ႏွင့္ လွမ္းရုိက္ခ်ိဳးၿပီးမွ ဖမ္းတာမ်ိဳး ႀကီးႀကီးက လုပ္ေလ့မရွိပါ။ ကဏန္းေကာင္ကုိ လက္မ ပုံမပ်က္ေအာင္  သူ႔လက္နဲ႔ပဲ က်င္လည္လွပစြာ ဖမ္းႏုိင္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ႀကီးႀကီးကုိ အားက်အတုခုိးကာ သူမ်ား သံခ်ိတ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ထုတ္ေပးေသာ ကဏန္းေကာင္ကုိ လက္ႏွင့္ ဖမ္းဖူးသည္။ ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေသာ ကဏန္းေကာင္က ကုိယ့္လက္မကုိ သူ႔လက္မႏွင့္ ညွတ္လုိက္ရာ မလႊတ္ေတာ့။ နာလုိက္သည္ျဖစ္အင္မွာ ဆုိဖြယ္ရာ မရွိ။ စိတ္ႀကီးေသာကဏန္းေကာင္က မလႊတ္ေတာ့ သူ႕လက္မကုိ ကုိယ္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေအာင္ ရုိက္ခ်ိဳးပစ္ၿပီးမွ သြားႏွင့္ကုိက္ျဖဳတ္ယူခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ရက္ခန္႔ ေအာ္ငုိေနရေတာ့သည္။

                        ကဏန္းက အႏၱရာယ္ျပဳတတ္ေသာ္လည္း အရသာ အလြန္ရွိသည္။  လသာရက္ေတြမွာေတာ့ အခြံမ်ားကာ လမုိက္ရက္ေတြမွာ အသားျပည့္ေနတတ္သည္။ ျပဳတ္စားလွ်င္လည္း ေကာင္းသည္။ ကန္စြန္းရြက္၊ ေတာင္သလဲရြက္ႏွင့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္စားလည္းပဲ မရုိးႏုိင္။ ကဏန္းဦးေႏွာက္ကုိ ထမင္းပူပူႏွင့္ ဆီဆမ္း၊ ဆားျဖဴးစားခဲ့ဖူးသည့္ အရသာကုိ ေတာ့ ခုထိ မေမ့ႏုိင္ေသး။

                        ငယ္ငယ္က ေတာတုိးခဲ့ဖူးေသာ ဓနိပင္တန္းေတြလည္း မရွိေတာ့ေပ။ တာပတ္လုိက္ေသာအခါ ေရငန္ေတြ ခ်ိဳကာ ဓနိပင္ေတြလည္း ေသကုန္ၿပီ ထင့္။ တာအျပင္ဘက္မွာလည္း ပုဇြန္ကန္ေတြ အၿပိဳင္းအရုိင္းမုိ႔ ဓနိေတာျပဳန္းရျပန္ေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႔သားေတြအတြက္ ၀ါးက်ဥ္ေထာက္အသစ္ႏွင့္ခံယူကာ  နံနက္ေစာေစာယူလာေပးေသာ ဓနိရည္ခ်ိဳခ်ိဳကုိ လြမ္းလွေတာ့သည္။ ထုိဓနိရည္ခ်ိဳကုိ မီးအပူေပးႀကိဳကာ သကာရည္အျဖစ္ ေကာက္ညွင္းႀကိဳးျဖတ္လုပ္ေကၽြးၾကျပန္ေတာ့လည္း အႀကိဳက္ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္ပင္။

                        ရြာကုိ နံနက္ေစာေစာေရာက္လွ်င္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းပူပူေလးကုိဆုတ္ကာ ငါးပိကင္ေမႊးေမြးႏွင့္ စားခ်င္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ရြာမွာ ေကာက္ညွင္းမစုိက္ၾကေတာ့ဘူး ထင္ရဲ႕။ လသာသာမွာ မုန္႔ဆန္းေထာင္းၾကေသာ ဆုံသံမၾကားရတာေတာင္ ၾကာလွၿပီဟု ရြာကလူေတြ ၿမိဳ႕သုိ႔လာစဥ္ ေျပာသံၾကားဖူးသည္။

                        ရြာကေလးလည္း အေတာ္ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ ဒီေရအတက္အက် ရွိေသာ ေခ်ာင္းကုိခြကာ ဟုိဘက္ကမ္း၊ ဒီဘက္ကမ္း ခြေဆာက္ထားေသာ တဲကေလးေတြက မေျပာင္းလဲဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေခ်ာင္းေရက ေသေနၿပီ။ ေခ်ာင္းေကာေရတိမ္ျဖစ္လာကာ ေရအေရာင္က စိမ္းညစ္ညစ္။

                        ငယ္ငယ္က တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ ေျပးေဆာ့ခဲ့ဖူးေသာ မီးေသြးဖုိေတြကေတာ့ အုတ္ပုံ အၿပိဳအပ်က္မ်ားအျဖစ္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကေလးလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘးမွာ ထင္းပုံႀကီးေတြ ဟီးထေနခဲ့ဖူးတာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိလြန္းလွသည္။ ထင္းသမာန္ႀကီးေတြကလည္း လက္ညိွးထုိးလုိ႔ မလြဲႏုိင္ေအာင္ပင္ ေခ်ာင္းလယ္မွာ စီတန္းလွ်က္ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ေရႊေဌးျမင့္၊ လွျမတ္ေကသီ၊ ခ်မ္းသာႀကီး စသည့္ရန္ကုန္သြားမည့္ သေဘၤာႀကီးေတြက ညေနတုိင္း ေရာက္လာဆုိက္ကပ္တတ္ေသးသည္။ မီးေသြးဖုိေတြက မီးေသြးအိတ္ေတြ ၀ုိ္င္းတင္ေပးလုိက္ၾကသည္။ လႊဲေငြေတြ ေရတြက္ရင္း အေမကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သည္။ မီးေသြးအလုပ္သမားေတြ၊ အလုပ္သမေတြကေတာ့ အၿမဲတမ္း ပုံဖမ္းမရေအာင္ မည္းနက္ေနခဲ့ၾကတာ။ သူတုိ႔လည္း အလုပ္မွာေတာ့ စကားေဖာင္ဖြဲ႕မပ်က္ မီးေသြးအိတ္ထည့္ရင္း၊ အိတ္ေတြ ျပန္ခ်ဳပ္ရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။ ထင္းက်ည္ေထာက္ေတြ အိမ္အျပန္ေပးလုိက္လွ်င္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အေမက ထင္းက်ည္ေထာက္ေတြအား အလုပ္သမားေတြကုိ မေပးေတာ့။ အေမမွ မဟုတ္။ ဘယ္ ဖုိသူႀကီးမွ ထင္းက်ည္ေထာက္ေတြ အလုပ္သမားကုိ မေပးႏုိင္ၾကေတာ့။ အေမေျပာေတာ့ ထင္းက်ည္ေထာက္က အရင္လုိ မေပါမ်ားေတာ့ဘူးတဲ့။ ေစ်းေကာင္းလည္း ရေနၿပီ မဟုတ္လား။ ထင္းေလွသူႀကီးေတြကလည္း ေတာမွာ ထင္းရွားလာၿပီဟု ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းျငဴၾကတာ ၾကားဖူးလွၿပီ။

 အေဖအပါအ၀င္ မီးေသြးဖုိ ပုိင္ရွင္အားလုံးက အရင္ကေတာ့ မဒမ၊ ျမင္းက မွ မဟုတ္လွ်င္ မီးေသြးထင္းလုိ႔ မွတ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္။ ခုေတာ့ လမု၊ လဘ၊ ကန္႔ဗလာ၊ သစ္ပင္မွန္သမွ် ထင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ရေတာ့ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ အပင္ႀကီးမွ မဟုတ္။  လမု၊ လဘ အပင္အႏုေပါက္လည္း မျငင္းဆန္ႏုိင္ၾကေတာ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လယ္ရုိင္းေတြဆီတက္ကာ ေျမႀကီးအတြင္း နစ္ေနေသာ မဒမ အျမစ္ငုတ္ေတြကုိ ေပါက္တူးႏွင့္ တူးဆြေဖာ္ယူကာ ထင္းမီးေသြးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရသည္အထိ ျဖစ္လာၾကေတာ့ၿပီ။ ကုိယ္တုိင္ လက္ပမ္းက်ခ်ိန္ေရာက္မွ ေနာက္က သစ္ေတာကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ဖုိ႔ သတိရေတာ့ ေနာက္က်လြန္းေနခဲ့ၿပီ။ ခါးလည္သာသာ လမုပင္၊ ကန္႔ဘလာပင္ က်ိဳးက်ဲသာ ယုိင္ယဲ့ယဲ့ က်န္ေတာ့သည္။ ကုိယ့္အရပ္ဟာ ပင္လယ္နွင့္ နီးလြန္းလွတာ သိပင္သိျငား ပင္လယ္ဘယ္မွာ မျမင္ဖူးၾကေသာ အျဖစ္မွ ပင္လယ္ကုိ တုိးလွ်ိဳေပါက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိ႔ ရႏုိင္လာေတာ့ၿပီ။ ကားဆီးထားေသာ သစ္ေတာေတြ မရွိေတာ့ၿပီေလ။

                        ေန႔စဥ္ ေရႊဥ ဥေပးေနေသာ ငန္းကုိ တစ္ခ်က္တည္း ရုိက္သတ္စားသူ၏ အျဖစ္ကမွ ေတာ္ဦးမည္။ ဘ၀စဥ္ဆက္ မွီခုိေနလာေသာ သဘာ၀တရားႀကီးကုိ ကုိယ္တုိ႔ေတြ တစ္ကုိယ္စာ သက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္ရုံ မ်က္ေတာင္တဆုံး အေတြးတိမ္တိမ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ုိင္း၀န္းဖ်က္ဆီးခဲ့လုိက္ၾကတာ။ ကမာၻေက်ာ္ ပင္လယ္လိႈင္းႀကီးက အဆီးအတားမဲ့ ခဏအတြင္း ေက်ာ္လႊားခုန္ပ်ံကာ ကုန္းေျမေပၚအလြယ္တကူလႊမ္းဖုံးလာေလမွ ေနာက္တရခ်င္မိေတာ့ ေနာက္က်လြန္းခဲ့ၿပီ။  အသက္အုိးအိမ္မ်ားစြာ ရင္းႏွီးေပးဆပ္လုိက္ရျပန္ေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရေကာင္းမွန္း သိၾကၿပီ။ သဘာ၀တရားႀကီး၏ ဒဏ္ခတ္မႈက ၿပီးဆုံးခဲ့ၿပီထင္ရေသာ္လည္း ရာသီဥတုေတြ မမွန္ေသး။ အခါမဲ႔ မုိးေတြ ရြာသြန္းတတ္လာသည္။ မုိးရာသီလည္းပဲ ေနက်ဲက်ဲ ဆာဟာရငယ္ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တာ။ မုန္တုိင္းသတိေပးခ်က္ေတြကလည္း တစ္ႏွစ္တာလုံး ၾကားေနရျပန္ေတာ့တာ..။

“အဲဒါေတြလာေျပာေနရေအာင္မင္းက ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏုိင္လုိ႕ တုန္း”

                        ႀကီးႀကီး၏ သားအႀကီးဆုံး၊ သားသမီ္း ငါးေယာက္၏ ဖခင္၊ ၊ ေျမး တစ္က်ိပ္ေျခာက္ေယာက္တုိ႔၏ အဖုိး၊ ကုိယ္တုိ႔ အစ္ကုိက ေငၚေတာ္ေငါက္ေတာက္ ဆုိလာေတာ့ရုတ္တရက္ႏႈတ္တုန္႔ဆြံ႕အသြားရေသးသည္။

“ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ အားလုံး၊ အားလုံး…”

“မင္းႏွယ္ကြယ္။ အားအားလပ္လပ္…”

                        စကားမဆုံးမီကုိယ္တုိ႔ မရီးက ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳးမွ အားမနာ သန္းဥစမ္းရင္း မဲ့ရြဲ႕ျပသည္။

“ဟာ.. အဲလုိ လက္လြတ္မေျပာၾကနဲ႔ဦးဗ်ာ။ ဒီမွာ..”

လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ရွင္းလုိက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သတိတရ ေသာက္ေရ တစ္ဖန္ခြက္ ေတာင္းရျပန္ေတာ့သည္။ ကုိယ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္ေျပာခ်င္ေသးသည္ေလ။ ရာသီဥတုကလည္း ပူလြန္းလုိက္တာ ဟူး…။

                         

                                                                                                               သတုိး