ကုိေငြေမာင္းမွာ ပတၱျမားလက္စြပ္တစ္ကြင္းရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေရႊကြင္းရဲ႕အလယ္မွာ
အရည္လည္ၿပီး တလက္လက္ျဖာေနတဲ့ ဒီေက်ာက္နီရဲရဲေလးဟာ ပတၱျမားဆုိလုိ႕သာ
ပတၱျမားလုိက္ၾကရတယ္။ ရြာကလူေတြအတြက္ေတာ့ ပတၱျမားေ၀းလုိ႕ ဘာေက်ာက္မ်က္ရတနာမွ
ေကာင္းေကာင္းျမင္သိဖူးၾကတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ဂ၀ံေက်ာက္ေတာင္မွ
ၿမဳိ႕ေပၚတက္ ေစ်း၀ယ္ျဖစ္ေလမွ အစုလုိက္၊ အပုံလုိက္ အရြယ္အစားစုံေအာင္
ျမင္ခြင့္ရႏုိင္ၾကတာကုိး။ ေက်ာက္ကုိကြင္းထားတဲ့ေရႊခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမယ္ထင္ပါရဲ႕။
တစ္က်ပ္သားေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမလား မဆုိႏုိင္ဘူး။ ကုိေငြေမာင္းက အရပ္ရွည္ရွည္၊
လူေကာင္ထြားထြားႀကီးဆုိေတာ့ သူ႕လက္ေခ်ာင္းႀကီးေတြကလည္း တုတ္ခဲတစ္ရစ္ေနေတာ့တာ။
လက္စြပ္က ကြင္းကလည္းႀကီး။ ထုကလည္းအထူႀကီး။ အလယ္က ပတၱျမားကလည္း လက္သည္းခြံေလာက္ကုိရွိတာဆုိေတာ့
သူ႕လက္ထဲမွာသာ တင့္တယ္လွတာ ေျပာရမွာပါ။ ေတာ္တန္ရုံလူမ်ိဳးဆုိ ေျခမမွာ
စြတ္ရေလာက္ရဲ႕။
အဲ…လြန္ခဲတဲ့ သုံးႏွစ္ကေတာ့ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ ပတၱျမားလက္စြပ္ႀကီး
ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
*** ** **
*** ** **
ကုိေငြေမာင္းက သူ႕လက္စြပ္ကုိ အလြန္၊ အင္မတန္ တန္ဘုိးထားတဲ့သူပါ။
ဂုဏ္လည္း အလြန္ယူတာ။ ေရႊတန္ဘုိးကေတာ့ မေျပာပေလာက္ပါဘူးတဲ့။ အလယ္က
သူ႕ပတၱျမားႀကီးရဲ႕ တန္ဘုိးကုိက သိန္းငါးဆယ္ေလာက္တန္တာဆုိပဲ။ သူမ်ားေျပာရင္ေတာ့
ဘယ္ယုံၾကမွာတုန္း။ တန္ဘုိးအမွန္ကုိ မသိေပမယ့္ လက္သည္းခြံေလာက္ ေက်ာက္တစ္လုံးကုိ
ကုိယ္ေတြ တစ္ဘ၀လုံး အငတ္ခံၿပီး ရွာေဖြစုေဆာင္းဖုိ႕ေတာင္ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့
ေငြေၾကးပမာဏနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္တန္ဘုိးထားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကးမ်ားလိမ့္မယ္လုိ႕ေတာ့
လက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိေငြေမာင္းကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားဆုိေတာ့လည္း
မယုံလုိ႕က မျဖစ္ျပန္ဘူး။
ေျပာရရင္ ဒီရြာစုေလးမွာ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ အရိပ္ၾသဇာနဲ႕
ကင္းႏိုင္သူရယ္လုိ႕ ခပ္ရွားရွားရယ္။ ဒီရြာစုေလး ခုေလာက္စည္ကားလာခဲ့တာကုိက
ကုိေငြေမာင္းေၾကာင့္လုိ႕ ေျပာရင္ရတယ္။ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ လွည့္လည္
လုပ္ကုိင္စားေသာက္ၾကရင္းက ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ေသာင္တင္ေနျဖစ္ၾကသူေတြနဲ႕
ဒီရြာေလးက စည္ကားလာခဲ့တာေပါ့။
ဒီရြာမွာ၊ မနီးမေ၀း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြမွာ
ကုိေငြေမာင္းပုိင္ဆုိင္တဲ့ လယ္ေတြ၊ ကၽြဲႏြားေတြဆုိတာ လက္ညိဳးထုိးလုိ႕မွ မလြဲတာပဲ။
ခု..ကၽြဲ ႏြားေတြေနရာမွာ စက္ေတြအစားထုိးလားခဲ့ေတာ့လည္း လယ္ထြန္စက္၊
ေပါင္းရွင္းစက္၊ စပါးနယ္၊ ေခၽြေလွ႔စက္ဆုိတာေတြကုိ ကုိေငြေမာင္းပဲ စသုံးခဲ့တာပါ။
ဒီရြာစုေလးမွာ… လယ္ပုိင္၊ ကၽြဲပုိင္
လူနည္းစုကလြဲရင္ က်န္လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုိေငြေမာင္းကုိသာ မွီခုိၿပီး
သူ႕လယ္ပြဲေတြမွာပဲ ၀င္လုပ္ေနၾကရတဲ့ လက္လုပ္လက္စားေတြပါ။ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕အရိပ္နဲ႕
ကင္းခ်င္လုိ႕ တျခားတစ္ေနရာေျပာင္းၿပီး ကူလီကပ္ပါးလုပ္စားမယ္ဆုိလွ်င္ေတာင္
အဲဒီအလုပ္ရွင္က ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ ၾသဇာနဲ႕ မကင္းတဲ့ သူ႔ရဲ႕ေဆြေတာ္ရွစ္ေသာင္းထဲကပဲ
ျဖစ္မွာပဲ။
ၿပီး လက္လုပ္လက္စား၊ ကူလီကပ္ပါးခ်င္းအတူတူမွာ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕
အရိပ္ကုိ မွီခုိရတာက အမ်ားႀကီး သာလြန္ေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္လုိ႕ သူ႔အလုပ္သမားအားလုံးက
သေဘာညီၾကပါတယ္။ ကိုေငြေမာင္းက သူကုိယ္တုိင္ လွ်မ္းလွ်မ္းတင္ေနထုိင္ျပဳမူတတ္သလုိ
အလုပ္သမားခ်င္းယွဥ္ရင္လည္း သူ႔အလုပ္သမားက သူမ်ားတကာထက္ ႏွာတစ္ဖ်ားစာေလာက္ျဖစ္ျဖစ္
ခၽြန္ထြက္ထူးျခားေနေစခ်င္တာ။ အလုပ္မွာ မခုိနဲ႕ ။ မတြက္ကပ္နဲ႕။
အခ်င္းခ်င္းစုစည္းညီညြတ္စြာနဲ႕ သူ႕ကုိသာ ၿခံရံထားၾက။ အဲဒီအလုပ္သမားနဲ႕
သူ႕မိသားစုအေပၚ သူကလည္း ေခၽြတယ္။ က်တယ္။ သူ႕ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေပးေနသမွ် ကာလပတ္လုံး
လုိေငြပုိေငြအေၾကာင္း ဇာခ်ဲ႕ေျပာမေနဘူး။ စားစရာမရွိရင္ ေျပာလွည့္။ အ၀တ္အစားလည္း
မညိွဳးႏြမ္းေစရဘူး။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္
စာသင္ေက်ာင္းေလးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတယ္။ နာဖ်ားမက်န္းရွိလာရင္လည္း
ေဆးရုံေဆးခန္း နီးနီးနားနားမရွိေလေတာ့ စက္ေလွအဆင္သင့္။ ေဆး၀ါးဓါတ္စာလည္း
သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေတာ့ ေရာက္လာဦးမွာ။ အဲေတာ့ ဒီရြာစုကေလးမွာ
ကုိေငြေမာင္းကုိဆုိရင္ ဘုရားတစ္ဆူ၊ ဂူတစ္လုံးလုိ အထြဋ္ထားၿပီး
ေလးစားဦးတင္ၾကေတာ့တာ။
ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာေတာ့လည္းရွိေသးတာေပါ့။ ကုိေငြေမာင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေကာင္းပါတယ္ ဆုိဆုိ။ ဒါေတြအားလုံးဟာ သူ႕အတြက္ ကုိယ္က ရုန္းကန္၊
အလုပ္လုပ္ေပးႏုိင္ေနတုန္းမုိ႕သာ အသာလင့္၊ အဆင္သင့္ရေနတာ မဟုတ္လား။
ေသြးနဲ႕ကုိယ္၊သားနဲကုိယ္ ၾကာရွည္ၾကာမ်ား မက်န္းေရးမမာေရးရွိလာပါၿပီတဲ့။
သူ႕အတြက္လည္း အသုံးမ၀င္ေတာ့တဲဲ့ နာတာရွည္လူမမာသည္နဲ႕ မိသားစုကုိ သူက
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ တာ၀န္ယူေပးမွာတဲ့လဲ။ တျခား ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊
ကုိယ့္အနာဂါတ္ေတြလည္း ကိုယ္စီရွိၾကေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္စား၀တ္ေန
အေရးသုံးပါးစလုံးကုိ သူကပဲ မင္းမူျခယ္လွယ္ေနတာမ်ိဳးကုိ ဘယ္သူက ေရရွည္ သေဘာက်ႏုိင္ပါ့မလဲ။
ဒါေပမယ့္ တုဖက္ၿပိဳင္၊ အာခံဖုိ႕လည္း မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ ကုိေငြေမာင္းက
သူစိတ္တုိင္းက်ေနစဥ္ေတာ့ သူေတာ္စင္အလား ေလးစားၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလွေပမယ့္
သူစိတ္ကြက္ညိဳညင္ခ်င္္စရာ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိမွားသြားခဲ့ရင္ေတာ့
အင္မတန္ေသြးဆုိးသူပါ။ သူ႕လက္ေအာက္မွာ ေစသည့္ကၽြန္၊ ထြန္သည့္ႏြားလုိ မေနႏုိင္လုိ႕
ပခုံးခ်င္းယွဥ္တယ္ထင္လာရင္ လွလွပပ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ပညာေပးတတ္တဲ့ သာဓကေတြလည္း
ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
*** *** ***
လြင္ဦးတုိ႕မိသားစုသုံးေယာက္ ကုိေငြေမာင္းဆီ ေရာက္လာစကတည္းက
ကုိေငြေမာင္းက လြင္ဦးကုိ အလြန္သေဘာက်ခဲ့တာပါ။ လြင္ဦးက လူလုံးလူဖန္ေကာင္းေကာင္း။
အလုပ္မွာလည္း မ်က္ႏွာလႊဲရေလာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ စိတ္ခ်ရတယ္။
သူ႕မ်က္၀န္းစူးစူးေတြက သူ႕ေရွ႕ေနာက္ဆင္ျခင္ တုိင္းထြာဥာဏ္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ကုိ
ေဖၚျပေနတယ္။ ႏႈတ္က စကားတစ္ခြန္းကုိ လြယ္လြယ္မေျပာဘူး။ စကားမဖြာဘူး။
ဆုိခဲေစၿမဲေစဆုိသလုိ အလြန္လည္းစကားတည္သူပါ။ ကုိေငြေမာင္းကုိေတာင္
က်ိဳးေၾကာင္းသင့္ျပန္ေျပာရဲသူမုိ႕ လက္ညိွဳးေထာင္ေခါင္းညိတ္သမား အမ်ားစုၾကားမွာ သူက
တစ္ဘာသာထူးျခားေနတာ ကုိေငြေမာင္းက သတိျပဳမိေနခဲ့တယ္။ ၿပီး…
သူေျမွာက္စားျမွင့္တင္သေလာက္ ေျမာက္တက္မလာတဲ့၊ သူၿခိမ္းေျခာက္သေလာက္လည္း
ေၾကာက္ရြံံ႕လန္႕ရွိန္ဟန္မျပတဲ့ လြင္ဦးကုိ ကုိေငြေမာင္း အထူးသတိထားလာရပါၿပီ။
လြင္ဦးရဲ႕အိမ္သူ ညိဳရိန္တစ္ေယာက္္ကေတာ့ ရုိးလြန္းလုိ႕ ႏုံတဲ့၊ အတဲ့ဖက္ေတာင္ေရာက္ေနတဲ့
ေပါခ်ာခ်ာေကာင္မေလးပါပဲ။ မ်က္လုံးေလးေတြ ၾကည္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ရုပ္ကေလးက
ျဖဴျဖဴစင္စင္၊ ပါးပါးရွားရွားရွိသေလာက္ စကားေျပာရင္ေတာ့ ေတာင္တစ္လုံး၊
ေျမာက္တစ္လုံးဆုိတာလုိ ဘယ္ေျပာလုိ႕ ဘယ္ေရာက္မွန္း သူကုိယ္တုိင္ေတာင္
သိမွသိရဲ႕လားပဲ။ တကယ့္ကုိ အူတူတူ၊ အတတ ကေလးမ။ တစ္ေလာကလုံးမွာ
သူသိတဲ့အေရးကိစၥဆုိလုိ႕ သူ႕ေယာက်္ားလြင္ဦးနဲ႕ အခါလည္ေက်ာ္အရြယ္ သူ႕သား
ေက်ာ္ညိဳဦးပဲ။
လြင္ဦးတုိ႕မိသားစုေတြ
ကုိေငြေမာင္းဆီမွာ သုံးႏွစ္ေလာက္ပဲၾကာခ့ဲတယ္။ တျခားတစ္ေနရာေရႊ႕ရဖုိ႕
အေၾကာင္းေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ကုိေငြေမာင္းတစ္ေယာက္ သူအင္မတန္အားထားရတဲ့လြင္ဦးကုိ
တားဦးမယ္လုိ႕ အားလုံးကထင္ထားခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ကုိေငြေမာင္းက ေအးေဆးပဲ။
အသာတၾကည့္ခြင့္ေပးလုိက္တာမုိ႕ အားလုံးက အံၾသကုန္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကတယ္။
ဘယ္သူမွ ဘာစကားမွ မဆုိ၀ံ့ၾကဘူး။
ကုိေငြေမာင္းက ဟုိတစ္ဘက္ရြာမွာရွိတဲ့ သူပုိင္လယ္တစ္ကြက္ကုိေတာင္
လြင္ဦးတုိ႕မိသားစု ကုိယ္ပုိင္လုပ္ကုိင္စားေစဖုိ႕ အခြင့္ေပးသလုိလုိလည္း တစ္စြန္းတစ
ေျပာၾကရဲ႕။ ေသခ်ာေတာ့ ဘယ္သူမွ ၾကားၾက၊ သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြင္ဦးကလည္း
လက္မခံဘူးတဲ့။
အဲဒီကတည္းက လြင္ဦးတုိ႕မိသားစုတေတြ ေပ်ာက္သြားလုိက္ၾကတာ။
ဘယ္မွာေနလုိ႕ ဘာေတြလုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကတယ္ေတာင္ သတင္းအစအန မရေတာ့ပါဘူး။
ကုိယ္ေတြလည္း ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ကုိယ္ဆုိေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနလုိက္မိၾကတာလည္း
ပါတာေပါ့။ ေဟာ…ခုေတာ့ လြန္ခဲတဲ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္က ေပ်ာက္ရွသြားခဲတဲ့ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕
ပတၱျမားလက္စြပ္ကုိ လြင္ဦးဆီမွာေတြ႕သတဲ့။
*** *** ***
ၾကားရသူအေပါင္း ဘယ္သူမွ ဒီသတင္းကုိ မယုံႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
ေသခ်ာသေလာက္ပဲတဲ့။ ၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ကုိေငြေမာင္းရဲ႕တူတစ္ေယာက္က အေသအခ်ာကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာလာတာပါ။
ဦးေလးရဲ႕ ပတၱျမားလက္စြပ္ျပန္ေတြ႕ၿပီ။ ခုခ်က္ခ်င္းသာ အျမန္ဆုံးလုိက္လာခဲ့..တဲ့။
ကုိေငြေမာင္းကလည္း ဟုတ္ပါ့မလားကြာ။ ေသခ်ာရဲ႕လား..ဆုိၿပီး ျပန္ေမးေနေသးတာပါ။ သူ႔တူက
စိတ္ေတြတုိလာၿပီး…
``ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေပးလုိက္တဲ့လက္စြပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က မမွတ္မိပဲ ေနမလား။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာအနာပါတယ္ဆုိတာကအစ မွတ္မိတယ္။ တိတိက်က် ေျပာႏုိင္တယ္´´
သူ႕တူက ပန္းတိမ္ဆရာေလ။ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ လက္စြပ္ကုိ
သူ႕ပန္းတိမ္ဖုိမွာ ကုိယ္တုိင္ေသခ်ာလုပ္ေပးခဲ့တဲ့သူမုိ႕ ကုိေငြေမာင္းလည္း
ဘာမွျပန္မေျပာသာဘူး။ အားခ်င္း ၿမိဳ႕ေပၚတက္ဖုိ႕ စီစဥ္ရေတာ့တာပဲ။
သူ႕တူဆီလည္းေရာက္ေရာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္၊ မ်က္ရည္အရႊဲသားနဲ႕ ည္ိဳရိန္က
ဆီးငုိေနႏွင့္ေတာ့တာပဲ။
ကံၾကမၼာရဲ႕ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္လွည့္စားပုံမ်ား ၾသခ်ေလာက္ရဲ႕။
ညိဳရိန္တစ္ေယာက္ အထည္ေဟာင္းကုိ ျပန္ေရာင္းထုခြဲဖုိ႕ ေရြးခ်ယ္မိတဲ့သူက
ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ တူအရင္းေခါက္ေခါက္ျဖစ္ေနေလရဲ႕။
``ကၽြန္မလည္း အဲလုိေရာင္းဖူးခ်ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သြားလုိ႕ ဘယ္လာရမွန္းမသိဘူးရယ္။ တည္းခုိတဲ့ အသိအိမ္က သူတုိ႕နဲ႕ရင္းႏွီးတဲ့ ပန္းတိမ္ဖုိရွိတယ္။ ေက်ာက္အေၾကာင္းလည္း နားလည္ဆုိၿပီးေခၚလုိ႕ ေရာက္လာတာ…´´
လက္စြပ္က ေရႊကြင္းေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။
``ဦးေလးတူ ပထမတစ္ခါ အေတာ္ေလးေနမေကာင္းျဖစ္တာနဲ႕ ေဆးကုဖုိ႕ ေငြလုိလုိ႕ ေရာင္းလုိက္ရတယ္´´
အမွန္ေတာ့ အဲဒီတစ္ႀကိမ္မွာကတည္းက ဒီလက္စြပ္ကုိ
အျပတ္ေရာင္းခဲ့ၾကဖုိ႕ သူတုိ႕လင္မယား ဆုံးျဖတ္တုိင္ပင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းက
သူတုိ႕ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္မရဘူး။ မရဆုိ အစြန္းအစသာသာေလာက္ပဲ ေပးၾကတာပါ။
ကုိေငြေမာင္းရဲ႕စကားအတုိင္း သူတုိ႕နားလည္ထားတဲ့ တန္ဖုိးက ပတၱျမားတစ္လုံးတည္းတင္
သိန္းငါးဆယ္ေလာက္တန္တယ္ ဆုိတာကုိး။ ခုေတာ့ သူတုိ႕ရဲ႕ ပတၱျမားရဲရဲက ေပါေပါပဲပဲ
ေရႊေစ်းသာသာေလာက္ပဲ ရမယ္ဆုိလာေတာ့ တစ္ဖက္သားကုိ မသကၤာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႔ကုိ
မသိနားမလည္ဘူးဆုိၿပီး ေစ်းႏွိမ္တာ။ အေခ်ာင္ရဖုိ႕ႀကံၾကတာပဲရယ္လုိ႕ စိတ္ကထင္လာမိၿပီ။
``ဒါဆုိ..ေက်ာက္ကုိ
ျပန္ထုပ္ယူထားလုိက္ေလ။ ေရႊခ်ိန္အရွိပဲ ေပါက္ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းခဲ့လုိက္ေတာ့´´
လတ္တေလာ အဆင္ေျပေစဖုိ႕ ဒီအႀကံက အေကာင္းဆုံးပဲ မဟုတ္လား။
ခုတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ လြင္ဦးတစ္ေယာက္ ရက္ေၾကာရွည္ၾကာ အိပ္ယာထဲလဲၿပီး ေလျဖတ္သလုိ
ကုိယ္တစ္ျခမ္းလႈပ္မရ၊ ေရႊ႕မရေတာ့။ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္တဲ့ ကာလေတြၾကာရွည္လာခဲ့ၿပီ။
ညိဳရိန္ကုိယ္တုိင္ကလည္း မလည္မ၀ယ္၊ လက္တုိငါးရုိးမ်က္ ျဖစ္ေနေတာ့တာမုိ႕
ဒီေက်ာက္ကေလးကုိ စိတ္ျပန္လည္လာမိေတာ့တာ။
ပထမတစ္ေခါက္တုန္းက ေရာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ဆုိင္ကုိေတာင္ စိတ္ထဲ
မရွင္းလုိ႕ ျပန္မသြားမိခဲ့။ ခုေတာ့
ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႕ေတြ႕ေနၿပီ။ သူ႕မိန္းမရဲ႕ ႏုံအမႈကုိ အစင္းသိေနတဲ့
လြင္ဦးတစ္ေယာက္လည္း ခုေလာက္ရွိ လည္ပင္းရွည္လွေရာေပါ့။ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕တူ၊
ပန္းတိမ္ဆရာကလည္း တုိင္မယ္၊ေတာမယ္ တကဲကဲ။ ဖုန္းဆက္ဖုိ႕ တျပင္ျပင္…။
``ၪီးေလး…ညိဳရိန္တုိ႕ မခုိးဘူးဆုိတာ ဦးေလးသိပါတယ္ေနာ္။ အဲဒီလက္စြပ္က ဦးေလးပဲ…´´
``ၪီးေလး…ညိဳရိန္တုိ႕ မခုိးဘူးဆုိတာ ဦးေလးသိပါတယ္ေနာ္။ အဲဒီလက္စြပ္က ဦးေလးပဲ…´´
``ေအးပါ။ ေအးပါ…။
ငါ့တူမ စိတ္မပူပါနဲ႕။ ဦးေလးရွင္းပါ့မယ္´´
ညိဳရိန္ကေတာ့ သူ႕ဦးေလးကုိေငြေမာင္းကုိသာ အားကုိးရွာတယ္။ ကုိေငြေမာင္းကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိကတည္းက…ဦးေလး ေျပလည္ေအာင္ရွင္းပါ့မယ္ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ သူ႕ဦးေလးပစၥည္းကုိ သူ႕ပစၥည္းလုိ သဲသဲလႈပ္လႈပ္ ယမ္းပုံမီးက်ေနရွာတဲ့ ပန္းတိမ္ဆရာလည္း ၾကာလာေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာပါေရာ။ သူ႕ အလုိအတုိင္းသာဆုိ.. သက္ဆုိင္ရာကုိ တုိင္ေတာအေရးယူဖုိ႕ စိတ္ကူး ၿပီးသား။ ညိဳရိန္တုိ႕ကုိ စားဖြယ္စုံလင္၊ အေအးတစ္ပုလင္းစီနဲ႕ သုံး၊ေလးနာရီေလာက္ အခ်ိန္ဆြဲ ဧည့္ေထာက္ခံထားၿပီး ဦးေလးဆီ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားစဥ္ကတည္းက လုိအပ္တာမွန္သမွ် စီစဥ္ၿပီးေနၿပီ။ ဦးေလးကုိ ေက်ာ္မလုပ္ရဲတာမုိ႕သာ ဦးေလးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကုိ စိတ္မရွည္၊ လက္မရွည္ ေစာင့္ေနတာ။ ခုေတာ့ ဦးေလးက မယုံၾကည္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသြးေအးေနပါေရာလား။ ခုိးရာပါပစၥည္းနဲ႕တကြ လက္ပူးလက္က်ပ္မိထားတာေတာင္ ခြင့္လႊတ္ေက်ေအးေပးေတာ့မွာလုိ သူကတစ္ျပန္ တရားခံကုိ ႏွစ္သိမ့္ေဖးမေပးေနေသးရဲ႕။
``ကဲ…ေမာင္ၾကည္တုိးေရ။ ေရအဆုံး ကုန္းတစ္၀က္လုိ႕သာ သေဘာထားလုိက္ရေတာ့မွာပဲကြာ။ ဒီကေလးေတြ လင္မယားက ငါ့ဆီမွာ အလုပ္လုပ္သြားဖူးၾကတယ္။ သားလုိ၊ သမီးလုိေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကတာေလ။ သူတုိ႕တေတြလည္း စားဖုိ႕ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္မုိ႕သာ ခုလုိလုပ္မိတာပါ.။ သူ႕ေယာက်္ားက ခု..အိပ္ယာထဲ လဲေနတယ္လုိ႕ သူေျပာတာ မင္းလည္း ၾကားတယ္မဟုတ္လား။ ဘာအမႈမွ ဆက္လုပ္မေနပါနဲ႕ေတာ့´´
ညိဳရိန္က ဒီစကားမ်ိဳးကုိေတာ့ ၿငိမ္ခံေနဖုိ႕ မျဖစ္မွန္းသိတယ္။
ကုိေငြေမာင္းစကားက ညိဳရိန္တုိ႕ကပဲ သူ႕လက္စြပ္ကုိ ခုိးယူခဲ့တယ္လုိ႕
စြတ္စြဲတဲ့သေဘာေဆာင္ေနတယ္ေလ။ ညိဳရိန္တုိ႕မွ မခုိးပဲ။
``ဦးေလး…´´
ကုိေငြေမာင္းက စကားဆုံးေအာင္ေျပာခြင့္ မေပးပဲ ညိဳရိန္႔ကုိ
ပန္းတိမ္ဆရာအိမ္ကေန ဒယဥ့္တုိက္မတတ္ လက္ဆြဲၿပီးဆင္းတယ္။
*** *** **
ကုိေငြေမာင္းတစ္ေယာက္ သေဘာထားႀကီးလုိက္ပုံေတာ့ လူတုိင္းက
အံ့ၾသအားက်ယူုရေရာ။ ညိဳရိန္႕ကုိ စက္ေလွွေပၚတင္ေခၚၿပီး အိမ္တုိင္ရာေရာက္
လုိက္ပုိ႕ေပးတဲ့အျပင္ လြင္ဦးကုိေတာင္ သတင္းေမးရင္း ဓါတ္စာ၊ေဆး၀ါးေတြပါ
အလွ်ံပယ္ပုိ႕ေပးခဲ့ေသးသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ လြင္ဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ ေစတနာနဲ႕
ထုိက္တန္ပုံမရဘူးထင္ပါရဲ႕။ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ ေဆး၀ါးဓါတ္စာေတြကုိ လုံး၀ မထိမတုိ႕ပဲ
ေနခဲ့ပါသတဲ့။
``သူ႕လိပ္ျပာ သူရွက္ေနမွာေပါ့´´
ပတ္၀န္းက်င္က အတင္းအဖ်င္း၊ သတင္းစကားေတြကုိ လြင္ဦးတစ္ေယာက္
မၾကားမသိႏုိင္ေပမယ့္ တကယ္ရွက္တဲ့စိတ္နဲ႕ပဲ ေသရွာပါတယ္။ ကုိေငြေမာင္း
အိမ္လာေတြ႕ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္လင္းေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာပဲ လြင္ဦးတစ္ေယာက္
အသက္ေပ်ာက္ေနခဲ့ပါသတဲ့။
*** *** ***
လြင္ဦးသတင္းကုိၾကားေတာ့ ကုိေငြေမာင္းမိန္းမ မသိန္းဥက
မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။ ႏႈတ္ကလည္း…
``နင္ေတာ္ေတာ္ ၀ဋ္ႀကီးပါလား လြင္ဦးရယ္။ ေျပးမယ့္ေျပးလည္း ေ၀းေ၀းလံလံ အရပ္ကုိ လြတ္ေအာင္ေျပးပါေတာ့လား။´´
မခ်ိတင္ကဲ ျပစ္တင္ေရရြတ္ေနေသးတာတဲ့။
ညဳိရိန္႕စကားေတြအရ လြင္ဦးတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္
နာဖ်ားမက်န္းရွိခဲ့ရာက ရက္ေၾကာရွည္ၾကာၿပီး နာလန္မထူႏုိင္။ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္တာလည္း
ၾကာလာေတာ့ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲလာေတာ့တာေပါ့။ ညိဳရိန္က ခီ်တုံခ်တုံနဲ႕ သူ၀ွက္ထားတဲ့
ပတၱျမားလက္စြပ္အေၾကာင္း ထုပ္ျပရေကာင္းႏုိး။ ဖြင့္ေျပာရေကာင္းႏုိးနဲ႕ပါ။
မေနႏုိင္တဲ့အဆုံး လြင္ဦးကုိအသိေပးမိေတာ့ ျဖစ္ပ်က္သြားလုိက္တဲ့လြင္ဦးရဲ႕
မ်က္ႏွာဆုိတာ။ ညိဳရိန္႕ကုိေတာင္ မရုိက္စဖူး ရုိက္ႏွက္ခဲ့ေသးတာတဲ့။
``ကၽြန္မ ခုိးယူခဲတာ မဟုတ္ပါဘူး ကုိလြင္ဦးရဲ႕။ ဦးေလးဘာသာ ကၽြန္မတုိ႕အိမ္ေရာက္လာရင္း ဘယ္လုိက်န္ခဲ့လဲ မသိဘူး။ ကၽြန္မ…ကၽြန္မ အျပစ္က ေကာက္ရတဲ့ ပစၥည္းကုိ ျပန္မေပးခဲ့တာပဲရွိတာ။´´
ကုိေငြေမာင္းလုိလူတစ္ေယာက္အဖုိ႕ သူ႕လက္မွာ
တစ္သက္လုံးစြဲစြဲၿမဲၿမဲ၀တ္ဆင္လာခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ဟာ လက္လြတ္စံပယ္
က်ေပ်ာက္ေမ့က်န္စရာလား။ လယ္တစ္ကြက္နဲ႕ လာဘ္ထုိးၿပီး
လြင္ဦးကုိေခၽြးသိပ္ဖုိ႕ႀကိဳးစားခဲ့တာ မေအာင္ျမင္လုိ႕ ဥပါယ္တံမ်ဥ္သုံးၿပီး
ဒီလက္စြပ္ကုိ ရေအာင္ေပးခဲ့တာ။ ညိဳရိန္နားမလည္တတ္ေပမယ့္ လြင္ဦးကေတာ့
ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိေနၿပီ။ အဲဒီေလာက္ထိ အရိပ္သုံးပါးကုိ နားမလည္၊
မသိတတ္ရွာတဲ့ညိဳရိန္႕ကုိ သနားလည္းသနားမိရဲ႕။ ရုိက္ႏွက္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္
ေဒါသေတြလည္း တလိပ္လိပ္ထြက္ရရဲ႕။ သင္း..အဲဒီေလာက္ လူ႕အရိပ္အကဲနားမလည္တတ္ခဲ့လုိ႕သာ
ဟုိတစ္ဘက္သားက မအပ္မရာ ႀကံစဥ္၀ံ့ခဲ့ေလတာ။ မဖြယ္ရာတဲ့စကားမူယာေတြနဲ႕ အတင့္ရဲရဲ
ေသြးတုိးစမ္းခ်င္ခဲ့တာ။ ခုေနျပန္ေတြးမိလွ်င္ေတာင္ ဆံတစ္ပင္တင္းတဲ့စိတ္ေတြ
ေခါင္းေထာင္ထလာၿပီး လြင္ဦးတစ္ေယာက္ လူသတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနမိတုန္း။
လက္စြပ္ကုိ ကုိေငြေမာင္းဆီေရာက္ေအာင္ ျပန္ေပးႏုိင္ဖုိ႕ လြင္ဦး အတန္တန္
အားတင္းႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတာ က်ိန္တြယ္လုိ႕ေတာင္ ေျပာ၀ံ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီပစၥည္းက
ကုိယ့္ေတြလက္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာၾကာလာေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းႏွယ္
စိတ္အထင္ေရာက္ခ်င္ခဲ့ၿပီ။ သူ႕ဥစၥာရွင္ဆီျပန္ေပးဖုိ႕ရာေတာင္
ႏွေမ်ာစုံမက္စိတ္၀င္ေနၿပီ။ ဒီပစၥည္းရဲ႕ တန္ဘုိးအမွန္ကုိ မသိလုိ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
မဟုတ္ရင္လည္း တန္ဘုိးနည္းပစၥည္းတစ္ခုမွ်သာျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ခုလုိခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနစရာမလုိပါ။
ကိုယ္႕ရပ္တည္ခ်က္ကုိ တစ္ေရြးသားေတာင္ အေလွ်ာ့ေပးစရာမလုိ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလက္စြပ္က
ပတၱျမားတစ္လုံးတည္းနဲ႕တင္ သိန္းငါးဆယ္ေလာက္ အဖုိးထုိက္တန္တယ္ဆုိပါလား။ မိမိတုိ႕
မိသားစုအဖုိ႕ ဘယ္တုန္းဆီကမွ စိတ္ကူးနဲ႕ေတာင္ မေမွ်ာ္မွန္းရဲခဲ့တဲ့ အဆမတန္မ်ားျပားခမ္းနားလြန္းလွတဲ့တန္ဖုိးတစ္ရပ္
ဆုိတဲ့အေတြးက အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ လြင္ဦးရဲ႕ေလာဘကုိ ပုတ္ႏႈိးလုိက္တယ္။ လြင္ဦး
ေတြေ၀သြားေတာ့တယ္။
လတ္တေလာအေျခအေနမွာလည္း လြင္ဦးကုိယ္တုိင္
က်န္းမာေရးမေကာင္းလွလုိ႕ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္တာ လနဲ႕ခ်ီၿပီးရွိေနၿပီ။ လက္လႈပ္မွ
ပါးစပ္လႈပ္ႏုိင္မယ့္ ဘ၀ေတြမုိ႕ စား၀တ္ေနေရးက အေတာ့္ကုိ ကသီလင္တ၊
ကေသာင္းကနင္းႏုိင္းလွၿပီ။ ေခ်းငွားထားတာေလးေတြလည္း ျပန္ေပးရဦးမယ္။
အင္း…ဒီကိစၥကုိ ကာယကံရွင္ေတြကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ
မရိပ္မိတန္ဘူးထင္ပါရဲ႕လုိ႕ စြန္႕စြန္႕စားစား၊မုိက္မုိက္မဲမဲ မ်က္ေစ့မွိတ္
အရဲကုိးၿပီး ေတြးပစ္လုိက္မိေတာ့တယ္။
ခုေတာ့ ကုိေငြေမာင္းတစ္ေယာက္ သူ႕ဆီဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ႀကီးကုိ
ေရာက္ခ်လာပါေရာလား။ ညိဳရိန္႕ကုိ အိမ္တုိင္ရာေရာက္၊ ဂရုတစုိက္ လုိက္ပုိ႕ေပးသလုိနဲ႕
စကားေတြရႊန္းရႊန္းေ၀၊ အၿပဳံးေတြ လႈိင္လႈိင္က်ဲသြားလုိက္တာ။ လြင္ဦးကေတာ့
ခ်ဳံးပြဲခ်ငုိမိေတာ့တာ။
ေဘးလူအျမင္မွာ လႈိက္လွဲေဖာ္ေရြၿပီး အလြန္အင္မတန္
သေဘာထားႀကီးမယ့္ပုံထင္ရတဲ့ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ အၾကည့္အၿပံဳးေတြကုိ
အနက္ျပန္ၾကည့္မိတယ္။
``ငါေပးခဲတဲ့ ပစၥည္းကုိ မင္း..ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးလက္ခံခဲ့တယ္ဆုိတာ ငါ…အခုသိၿပိကြ။ ဒီကိစၥမွာ မင္းလည္းအလုိတူအလုိပါ ျဖစ္သြားၿပီ ဟား..ဟား´´
လြင္ဦးရဲ႕နားထဲမွာ ကုိေငြေမာင္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္ထည္၀ါတဲ့
သေရာ္ေမာ္ကား ရယ္ေမာဟားတုိက္သံေတြပဲ ဟိန္းညံပဲ့တင္ေနေတာ့တယ္။
``ငါ..ဘယ္လုိမွ သေဘာမထားဘူး လြင္ဦး။ မင္း..စိတ္ေအးေအးသာေနေတာ့။ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေနေကာင္းေအာင္ပဲ ႀကိဳးစား။ ဟုတ္လား´´
ဒီေလာက္နဲ႕တင္ပဲ လြင္ဦးတစ္ေယာက္ အရွက္အုိးျဖန္းျဖန္းကြဲကာ
ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြ တရိပ္ရိပ္တက္၊ မႈိင္းေ၀မူးရီလွ်က္ အသက္နဲ႕ကုိယ္ အုိးစားခြဲဖုိ႕
လုံေလာက္သြားပါၿပီ။
*** **** ***
လြင္ဦးရဲ႕ စ်ာပနမွာ ဦးစီးစီမံေပးေနတဲ့ ကုိေငြေမာင္းတစ္ေယာက္
ရက္လည္ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာလည္း ညိဳရိန္တုိ႕သားအမိထံ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခားခရီးကုိ
စက္ေလွကေလးတစ္စီးနဲ႕ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္၊ သြားလာ၀င္ထြက္
လည္ပတ္မပ်က္ရွိေနျပန္တာေၾကာင့္ သူ႕မိန္းမ မသိန္းဥက သြားေလသူလြင္ဦးကုိတ,လုိ႕
ရင္ဘတ္စည္တီးေနပါေတာ့သတဲ့။
``ရွက္တတ္တဲ့လူမ်ားက်ေတာ့လည္း အေသေစာၾကတယ္။ အရွက္နည္းတဲ့ တစ္ဘ၀စံေတြကေတာ့ …ဟြန္း။ မေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး။ နင္ ေစာေစာေသသြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ လြင္ဦးရယ္။´´
သတုိး
