Friday, November 29, 2013

အနာဂါတ္ကုိ ခုိးယူျခင္း



                                          
                        ကုိယ့္စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းသားတပည့္ေတြ ပညာအေပၚ တန္ဘုိးမထား၊ သေဘာထား မေလးနက္၊ ခံယူခ်က္ ေပါ့တန္၊ ႀကိဳးစားမႈေလ်ာ့လ်ဲလာေနၾကတဲ့အေၾကာင္းကုိ ပညာေရးနယ္ပယ္တြင္ က်င္လည္ေနၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတုိင္းက အားမလုိ၊အားမရ ျဖစ္ေနၾကရသည္ပင္။ ထုိအေၾကာင္းအရာ၊ ေခါင္းစဥ္သည္ ေက်ာင္းတြင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမေတြသာမက၊ ျပင္ပေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြ၊ က်ဴရွင္ဆရာေတြပါ မက်န္… လူခ်င္းဆုံမိလွ်င္ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးၾက၊ အၿပိဳင္အဆုိင္ ညည္းတြားၾက။ ႀကံရာမရသည့္အဆုံးမွာေတာ့ ပညာေရးစနစ္ႀကီးတစ္ခုလုံးက ကေမာက္ကမႏုိင္လွစြာ ျဖစ္ခ်င္းတုိင္းျဖစ္ပ်က္ကာ ယုိင္ရြဲ႕ၿပိဳလဲခဲ့ရသည္ကုိသာ လက္ညွိဳးထုိးျပစ္တင္လုိက္ၾကေတာ့သည္ပင္။
                        ထုိစကား၀ုိင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနက် လက္သုံးစကားကေတာ့…
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာ စံျပဳအတုယူစရာ အနီးကပ္ဆုံးပုဂိဳလ္၊ ကၽြမ္း၀င္က်င္လည္ရာပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း မရွိတာလည္း အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ပဲ”
                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး၏ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်က္က ၂၀%မွ်ထက္ပုိသာရုံ။ ေျဖဆုိသူေက်ာင္းသားတစ္ေထာင္ေက်ာ္အနက္ အစြန္းထြက္မွ်ေသာ ေအာင္ျမင္သူေတြၾကားမွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲရွံဳးနိမ့္ရသည့္ သိမ္ငယ္၀မ္းနည္းခံစားမႈကုိ ေထာင္ဂဏန္း၀န္းက်င္ ရွဳံးနိမ့္သူ ကုိယ္လုိလူစားအမ်ားႀကီးဆုိေသာ ခံယူခ်က္က ပ်က္ရယ္ျပဳကာ ေန႔ခ်င္းၿပီး ကုစားေပးႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
                        ေအာင္ျမင္သူ အမ်ားစုတုိ႔က်ေတာ့လည္း ေအာင္မွတ္မီရုံမုိ႔ လူရုိေသ၊ ရွင္ရုိေသ ဘြဲ႕လက္မွတ္စကၠဴတစ္ခ်ပ္ရရုံ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ကာ ေပ်ာ္ေမာ္မဆုံး။ စာသင္ခန္းမွအပ တကၠသုိလ္၀န္းက်င္ေနရာအႏွံ႔ လည္ပတ္ေပ်ာ္ပါးမပ်က္။ ေသာက္စားသုံးၿဖဳန္းၾကလွ်က္။ တခ်ိဳ႕ အတန္းတင္စာေမးပြဲ အခ်ိန္ဇယားပင္ မသိ။ ကုိယ့္ေမဂ်ာမွာ paper ဘယ္ႏွစ္ခုရွိသလဲဆုိတာေတာင္ ဇေ၀ဇ၀ါ။ ပညာႏွင့္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကုိ ခြဲျခားမသိပဲ အေရာေရာ အေထြးေထြး ထင္မွတ္ေတြးကာ ဘြဲ႔ရလည္း ဘာမွ မထူးျခားဘူးဟု သူတုိ႔အားလုံး၏ အသိမွာ အလုိလုိ ျပ႒ာန္းၿပီးျဖစ္ေနႏွင့္ၿပီ။ အားစုိက္ႀကိဳးစားလုိစိတ္တုိ႔ ကုန္ခမ္းေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ၾကတာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကပါလိမ့္။
 “ပညာကုိ တန္ဘုိးထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေလးတစ္ခု ရွိရင္ေတာ့….”
                        @@@@@@@@@@
                        မဟာပညာေက်ာ္ ေဘာ္ဒါမွ အေဆာင္မွဴးဆရာတစ္ဦးက….
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဘာ္ဒါေရွ႕မွာ အေအးဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ လာဖြင့္တယ္။ ေနၾကာေစ့လုိ၊ အာလူးေၾကာ္လုိ သြားရည္စာထုတ္ေရာင္စုံေလးေတြလည္း တြဲလြဲခ်ိတ္ဆြဲထားေသးတာေလ…။ ကေလးေတြအတြက္ အားလပ္ခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ကေလး ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ခဏတစ္ျဖဳတ္ သြားခ်င္၊ လာခ်င္ရင္ နီးနီးနားနား၊ အဆင္ေျပတာပဲ လုိ႔ အစက ထင္ခဲ့တာ။ ကုိယ္လည္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ အေပၚထပ္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့ စိတ္ခ်မိတယ္။
                        ….. တစ္လေက်ာ္ေလာက္ၾကာမွ ကုိယ့္ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ အကဲမရလြန္းတာနဲ႔ ရိပ္မိေတာ့တာ။ သူက အေအးဆုိင္ကေလး ဟန္ျပၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘက္မွာ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းယာပါ ကေလးေတြကုိ ေရာင္းေပးေနတာကုိး။ ေဆးလုံး၊ ေဆးျပားကအစ ..ရတယ္ဆုိတာ သိေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းသားေတြကုိ အဲဒီဆုိင္ ေပးမလႊတ္ေတာ့ဘူး။ အံမယ္.. ဒါေတာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကေလးေတြဆီေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးေနေသးတာ။ ေတာင္းပန္တာေရာ.. ၿခိမ္းေျခာက္တာေရာ… နည္းအမ်ိဳးအမ်ိဳးသုံးမွ ဆုိင္ပိတ္သြားတယ္”
                        @@@@@@@@@@
                        စကားေျပာလွ်င္ ဟန္မ်ားသေလာက္ ေဖာင္ေဖာင္က်ဲကာ ေဟာင္ဖြာေလ့ၿမဲသူ႕ဟန္အတုိင္း အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာ က…
“တစ္ျမန္ႏွစ္က D-Target ေဘာ္ဒါက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေငြေဆာင္ကမ္းေျခ အပန္းေျခခရီးစဥ္ စီစဥ္ေပးတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတြလည္း ကေလးထိန္းလုိက္ၾကရတာ..။ ပင္လယ္လည္းျမင္ေရာ… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ေကာင္ေတြဆုိတာ ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေနေတာ့တာ။ ေရကူးရင္း ေရနက္ပုိင္းကုိ နယ္ကၽြံသြားမွာစုိးလုိ႔ တရရ၊ တဖြဖြသတိေပးေနၾကရတာ ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ ႏွစ္ေယာက္က ရင့္စုိ႔ေလာက္ ေရနက္မွာ ရပ္ေနၿပီး ကင္းေစာင့္ရေတာ့တယ္။
                        …အဲ ျပႆနာက ကုန္းေပၚေရာက္မွ စတာ။ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး ညစာစားၾကဖုိ႔ စီစဥ္ေနတုန္း ေက်ာင္းသားအငယ္ႏွစ္ေယာက္ လစ္ထြက္သြားတာ မသိလုိက္ဘူး။ ဆရာတုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဆုိင္ကယ္ေမွာက္လုိ႔ ဆုိၿပီး လာေျပာမွ မ်က္ကလူးဆန္ျပာ လုိက္ၾကရတာ…။ ေငြေဆာင္လမ္းက ကြန္ကရစ္လမ္းႀကီးမွ ျဖဴးလုိ႔ပဲ။ ကံေကာင္းလုိ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္က လမ္းေဘးလြင့္က်လုိ႔သာေပါ့။ လမ္းမေပၚသာက်လုိ႔ကေတာ့ မေတြးရဲဘူး။ ဒါေတာင္ ဆုိင္ကယ္ေနာက္က လုိက္စီးတဲ့ကေလး လက္ဖ်ံတစ္ဘက္ သြင္သြင္က်ိဳးသြားခဲ့တာ။ မ်က္ခုံးလည္း ကြဲသြားတယ္..။ သူတုိ႔ နာရီနဲ႔ ငွားစီးခဲ့တဲ့ ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ ရစရာကုိ မရွိေတာ့ဘူး။ ပုိင္ရွင္က အေလ်ာ္စကားေျပာေတာ့ …
                        …အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကုိ ဆုိင္ကယ္ငွားရေကာင္းလားလုိ႔ ၀ုိင္းေျပာၾကတာေပါ့။
                        …ေလ်ာ္ေတာ့ ေလ်ာ္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒီကေလးေတြဆီက ေငြေလး တစ္ေထာင္ေလာက္ကုိ မက္ေမာၿပီး သင့္၊ မသင့္၊ ေတာ္၊ မေတာ္ ဒီလူ မစဥ္းစားတာကုိ အံ့ၾသတာ”
                        @@@@@@@@@@@@@
“ၿမိဳ႕သစ္က ေဘာ္ဒါတစ္ခုက ေက်ာင္းသားေတြ အရုိက္ခံရလုိ႔တဲ့”
“ဆရာရုိက္တာလား”
“စာသင္ခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေကတီဗီ ဆုိင္မွာ”
“ေဟ…”
                        သတင္းက ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ။ ညည့္သန္းေခါင္းေက်ာ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္ကေန ခုိးထြက္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားက ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေကတီဗီဆုိင္က ဒီအခ်ိန္အထိ မပိတ္သိမ္းေသးဘူးလား။ ဆုိင္မန္ေနဂ်ာကုိ ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆုိ မွာၾကားထားခဲ့သလုိေတာင္ ဆိုၾကသည္။ ဒီ နယ္ၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတြင္းမွာ ဒီကေလးအုပ္စုဟာ ေဘာ္ဒါေနေက်ာင္းသားမ်ားဟု ထုိဆုိင္က အေသအခ်ာသိမည္မလြဲ။ တကယ္ဆုိ ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆုိ ဆုံးမကာ လက္သင့္ခံဖုိ႔ မသင့္။ သက္ဆုိင္ရာ လူႀကီးမိဘ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္ရြာလူႀကီးကုိျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းၾကားသင့္သည္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ ေငြေၾကးရလုိမႈတစ္ခုတည္းႏွင့္ မအပ္မေလွ်ာ္ေသာ အမႈကုိ သူတုိ႔ျပဳမူခဲ့ၾကတာပင္။ အရက္ေသစာပါ စီစဥ္ထားေပးတတ္ေသာ ထုိဆုိင္မွာ ကေလးမ်ားက အေပ်ာ္လြန္ကာ ထိန္းမႏုိင္ေအာင္ျဖစ္လာေလမွ သီးမခံႏုိင္ျဖစ္ကာ တံခါးမႀကီးကုိ ေသာ့ခ်၊ အခ်ိန္ယူစီစဥ္ ေျပးေပါက္ပိတ္ၿပီးမွ ဆုိင္အလုပ္သမား လူငယ္တုိ႔က ရုိက္ႏွက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ လူ႔ဂုဏ္ျဒပ္ႏွင့္ မအပ္ေလ်ာ္၊ မတန္ရာသူေတြ…။
“ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ တရားဥပေဒအထက္က ေၾကာင္ဖားေတြက ဆီးဆုိ႔အုပ္ဆုိင္းထားခ်င္ေသးတာ။ ဒီဆုိင္မ်ိဳးေတြက သူတုိ႔နဲ႔ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲေလ။ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ထားၾကတာဆုိေတာ့ ေညာင္ျမစ္တူးရင္း ပုတ္သင္ဥေပၚမွာ စုိးရိမ္ၾကတယ္”
“…………”
“……………..”
                        @@@@@@@@@
                        တပည့္ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား၏ အိပ္ကပ္ထဲမွ မုန္႔ဖုိးကုိ သူတုိ႔ ရိကၡာအတြက္ ဖ်ားေယာင္းျမွဴဆြယ္ကာ လက္တြင္းတဆုံးႏႈိက္ယူေနၾကသည့္ ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း အေတြးလက္စသိမ္းလွ်က္…
“ကဲ.. ဒီမွာေဟ့။ လာမယ့္စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သခၤန္းစာအားလုံးကုိ ဆရာကုိယ္တုိင္ စုစည္းေပးထားတဲ့ Exam Special ။ စာအုပ္တန္ဖုိးကေတာ့ မမ်ားေသာ ႏႈန္းထားနဲ႔… ဟဲ..ဟဲ”
                        စာသင္ခန္း၏ေနာက္ဆုံးတန္းမွ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လက္တစ္ဘက္ေျမာက္တက္လာကာ…
“ဒီရက္ထဲမွာ မုန္႔ဘုိးေတာင္ လက္ထဲျပတ္ေနလုိ႔ပါဆရာ။ အဲဒါ…”
“ရပါတယ္ကြာ။ လကုန္မွေပးေပါ့”
                        မ်က္ႏွာခ်ိဳၿပံဳးေနလွ်က္ စာအုပ္ဖုိးေငြက်န္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အမည္စာရင္းေရးမွတ္ရန္ အိပ္ကပ္ထဲက ေဘာလ္ပင္ကုိ ခလုတ္ႏွိပ္ဖြင့္ၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။      
                                                                             သတုိး

Saturday, September 7, 2013

လွပေသာ ဒဏ္ရာ


ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ဆရာ၀န္ အိမ္အျပန္ကုိ အႀကိဳေထာက္သည့္ကားက ေဆးခန္းေရွ႕မွာ ရပ္ထားဆဲမုိ႔ အေ၀းမွပင္ လွမ္းျမင္ရလွ်င္ စိတ္ပူပန္မႈ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ေျပရေလသည္။
“ကံေကာင္းတယ္ သမီးေရ…။ ဆရာ၀န္မ မျပန္ေသးဘူးဟ။ ေဆးခန္း မပိတ္ေသးဘူး”
သမီးကုိ အားေပးရင္း ဆုိကၠားကုိ အားကုန္က်ံဳးနင္းပစ္လုိက္သည္။ ေဆးခန္းမ်က္ႏွာစာရွိ ေခါက္တံခါးတခ်ိဳ႕က ပိတ္လက္စ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူနာေစာင့္ ထုိင္ခုံတန္းလ်ားမွာပင္ ေစာင့္ဆုိင္းလက္စ လူနာ တစ္ေယာက္တေလမွ် မက်န္ေတာ့ၿပီ။ ဆရာ၀န္မ… ပစၥည္းပစၥယေတြ သိမ္းဆည္းၿပီးၿပီလား။ တေအာင့္ခဏေတာ့ အခ်ိန္ေပးကာ သမီးကုိ ၾကည့္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ရမည္ပင္။ သမီးႀကီး ဖ်ားေနတာ သုံးရက္ရွိၿပီ။ သမီးႀကီးက ပင္ကုိယ္ႏႈတ္နည္းလြန္းလွသည္သာမက အားငယ္ပူပန္တတ္လြန္းသူလည္း ျဖစ္သည္။ မိဘကုိ သိတတ္ငဲ့ညွာသူလည္း ျဖစ္ေသးသည္မုိ႔ ေတာ္တန္ရုံ နာဖ်ားမက်န္းကိစၥကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္ဟမေျပာ။ ခပ္ႏုံးႏုံးႏြမ္းလ်ဟန္ႏွင့္ နီျမန္းမ်က္ႏွာပ်က္ေနတတ္သည္ကုိ အေမက ရိပ္မိကာ ေမးစမ္းလာလွ်င္ေတာင္ မပြင့္တပြင့္သာ ၀န္ခံတတ္သူ ျဖစ္သည္။ မိဘက နဖူးကေလးစမ္းကာ ယုယဟန္ျပလွ်င္ မ်က္ရည္က လည္ခ်င္ျပန္သည္။ ခါတရံ တိတ္တိတ္ကေလးႀကိတ္ကာ ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်တတ္ေသးသူျဖစ္သည္။
“နင္ကလည္း လူကသာ တဲကုတ္ထဲေနၿပီး စိတ္ကေတာ့ မင္းသမီး..”
                        ေျပာေပမယ့္ သမီးႀကီးဖ်ားနာလွ်င္ အငယ္ေတြထက္ပုိလုိ႔ စိတ္ရွဳပ္ဗ်ာမ်ားရပါသည္။ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ေျပာင္းရပါမည္လားဟု စိတ္မရွည္၊ ဆူပူခ်င္ေသာ္လည္း နာလန္ထရက္ ေနာက္က်ေႏွးေကြးေနလွ်င္ေတာ့ ပူပန္ရသည္။ ေက်ာင္းစာမွာ စိတ္၀င္တစား ႀကိဳးစားၿပီး ထူးခၽြန္ျပန္လွတဲ့ သမီးက ေက်ာင္းပ်က္ရက္မ်ားလာလွ်င္ စာေျခာက္ကာ တငုိငုိ တရယ္ရယ္ ျပဳတတ္ျပန္ေသးသည္။
“ဆရာ၀န္ မျပန္ေသးဘူး မဟုတ္လား”
                        သူတို႔ဆုိကၠားကုိ ႀကိဳတင္ျမင္ေတြ႔ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနပုံရေသာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုက ကားျပတင္းမွထြက္ျပဴကာ အကဲခပ္ေနတာ သိသာလွစြာ။
“ရွိပါတယ္။ အထဲမွာ…”
                        ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ တုန္႔ျပန္စကားေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ အမွတ္မဲ့ၾကည့္မိစဥ္ လြင့္ခနဲ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ပစ္လႊတ္ကာ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လႊဲသြားေလသည္။ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ အံံ့အားသင့္သြားရေသာ္လည္း တုန္႔ျပန္စူးစမ္း မျပဳအားေသး။ တဟီးဟီးအဖ်ားတက္ေနဆဲမုိ႔ ေစာင္ေခါင္ၿမီးၿခံဳကာလုိက္ပါလာခဲ့ေသာ သမီးႀကီးကုိ သူ႔အေမတစ္ေယာက္တည္း တြဲကူဖုိ႔မႏုိင္နင္းသည္မုိ႔ သူပဲ ေပြ႕ယူခ်ီမလုိက္ရပါသည္။
“ေဒါက္တာ့ကုိ အားနာလုိက္တာဗ်ာ။ သမီးရယ္ ဖ်ားေနတာ သုံးရက္ရွိၿပီ။ အဲဒါ.. အဖ်ားမက်လုိ႔…”
                        ပါရာစီတေမာလ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီကုိဂ်င္ျဖစ္ျဖစ္ လက္သင့္ရာေဆးတစ္လုံးကုိ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ေသာက္ေစကာ ေစာင္ၿခံဳအိပ္ေပ်ာ္ေစၿပီး ေခၽြးထုတ္ေပးသည့္ သူတုိ႔ရပ္ကြက္၏ ကုထုံးကုိ ဆရာ၀န္မလည္း အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ေနပုံ။ အဖ်ားမက်ေသာေၾကာင့္ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔မွ ေဆးခန္းေရာက္လာရသည့္အတြက္ ထူးျခားစြာခံစားျပစ္တင္ျခင္း မျပဳပါ။
“ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း လာျပဖုိ႔ပါပဲ ေဒါက္တာရယ္။ တစ္ရက္.. တစ္ရက္နဲ႔..”
                        ေျပာလွ်က္မွ ႏႈတ္စကားေတြ တစ္ဆုိ႔ေပ်ာက္ဆုံးကုန္ျပန္သည္။ အဖ်ားေသြးတုိင္းသည့္ ဖန္ျပြန္ေခ်ာင္းေလးကုိ သမီး၏ ခ်ိဳင္းၾကားသုိ႔ ထုိးညွပ္ေပးရင္း ဆရာ၀န္မက နားလည္စြာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ဆတ္ျပေလသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္၊ စိတ္ၿငိဳျငင္ဟန္ နည္းနည္းမွ် မျပပဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႀကိဳဆုိကာ သမီးအား အေရးတယူ စမ္းသပ္ေပးေနေသာ ဆရာ၀န္မကုိ အားနာေက်းဇူးတင္လွစြာ…
“ခုလည္း အလုပ္ သိမ္းၿပီးၿပီးခ်င္း ကမန္းကန္းေျပးလာခဲ့တာ။ ေဒါက္တာ ေဆးခန္းပိတ္ေနၿပီလားလုိ႔ တထင့္ထင့္နဲ႔…”
ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းကိရိယာမွ ေလေဘာလုံးေလးကုိ ဆုတ္ညွစ္ေနရင္း…
“ဘာ အလုပ္ လုပ္လဲ”
“ဆုိကၠား နင္းပါတယ္”
                        သူ႔ ဇနီးက ၀င္ေျဖေပးသည္။ ထုိစဥ္ လူနာၾကည့္သည့္ အခန္း၀မွ ခန္းဆီးစေလး လႈပ္ခါသြားလွ်င္…
“ဟန္နီ…အခန္းထဲ ၀င္မလာနဲ႔ေလ”
                        ကားထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ေသာ သူငယ္မကေလးက သူ႔မာမီစကားကုိ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ျဖင့္ လွစ္ခနဲ ေျခဖ်က္ပစ္ကာ လူနာကုတင္နားအထိ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ကေလး တုိးေရႊ႕လာခဲ့ေတာ့သည္။ ခ်ိဳရႊင္ျမဴးထူးေသာ ခ်စ္စဖြယ္ဟန္ပန္ကေလးသည္ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း အေပၚတြင္ေတာ့ ၀ဲခနဲ စိမ္းေတာက္ကၽြတ္ဆတ္သြားေတာ့ျပန္။
“က်ဴရွင္တက္ရင္း ဒဏ္ရာရလာတယ္ေလ။ ခါတုိင္း အိမ္ကကားနဲ႔ ႀကိဳပုိ႔ေနက်ကုိ ဒီေန႔မွ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူသြားခ်င္တာတဲ့။ တစ္ေန႔တေလ ေပးလႊတ္လုိက္တာ..။ လမ္းေပၚရပ္ေနတုန္း ဆုိကၠားက ေျခဖမုိးေပၚ ျဖတ္ႀကိတ္သြားလုိ႔တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့.. ဆုိကၠားမုိ႔လုိ႔…”
                        ကေလးမ၏ ေျဖမုိးေပၚမွ ပတ္တီးေဖြးေဖြးကုိ မ၀ံ့တ၀ံ့ ခုိၾကည့္ရင္း အသိစိတ္မွာ နံနက္ခင္းက အျဖစ္ကုိ ဒိန္းခနဲ  ျပန္လည္ အမွတ္ရမိသြားဆဲ…
“ဆုိကၠားဆရာေတြကလည္း ဂ်ိန္းစဘြန္းေတြပဲ ဆရာမရဲ႕။ အိမ္ကေယာက်္ားလည္း အတူတူပဲ။ အတင္း တရၾကမ္းနင္းၾကတာ…”
                        မိန္းမက မသိႏုိးနားႏွင့္ ၀င္ပါျဖည့္စြက္ေပးေနျပန္သည္မုိ႔ တင္းခနဲ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတာ အမွန္ေတြဆုိေတာ့ နာသာခံခက္ေပ။ သူ႔ အေၾကာင္းသိေနေသာ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕က သူ႔ဆုိကၠားကုိ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ မေရွာင္သာ၊ မေရွာင္ရက္လုိ႔ ဆုိကၠားေပၚ ထုိင္မိၾကလွ်င္ေတာင္…
“ငါတုိ႔ အလွ်င္ မလုိဘူးေနာ္။ ျဖည္းျဖည္းနင္း…”
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ မလုိေပမယ့္ က်ဳပ္ ေက်ာင္းႀကိဳေပးဖုိ႔ ရွိေသးတယ္”
                        သူက မခုိမခန္႔ ရယ္စစမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ အရွိန္မေလွ်ာ့ခ်င္။
“သမီး အျမန္ဆုံး ျပန္ေနေကာင္းေအာင္ ေဆးထုိးေပးလုိက္မယ္ေနာ္ သမီး”
                        ေဆးထုိးအပ္ျဖင့္ ပုလင္းငယ္မွာ ေဆးရည္မ်ားကုိ စုတ္ယူေနစဥ္…
“ဟုိတစ္ဘက္ ဆုိကၠားဆရာကလည္း ကေလးကုိ ဘယ္နား နာသလဲ။ ထိမိခုိက္မိသလား.. ဘာညာ မေမးမျမန္းနဲ႔ ကေလးကုိေတာင္ ျပစ္တင္ေငါက္ငန္းသြားေသးတာတဲ့။  သူ႔ဒက္ဒီေရာ.. ကၽြန္မေရာ စိတ္ေတြတုိလုိ႔…။ က်ိဳးပဲ့ မသြားတာ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္”
                        ေဆးထုိးအပ္ျမင္သည္ႏွင့္ ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္လာေသာ သမီးကုိ သူ႔အေမက ေခ်ာ့ေနသည္။
“ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းေအာင္လုိ႔ပါ။  သမီး မနာေအာင္ ထုိးေပးပါ့မယ္ ေနာ္။ ခဏေလး…”
                        ဆရာမႀကီးကပါ ၀င္ေခ်ာ့ေနေပမယ့္ ေဆးထုိးေၾကာက္ေသာသမီးက ကုတင္ေပၚ ေလွ်ာင္းေနလွ်က္ကေန မ်က္ရည္တလည္လည္ႏွင့္ သူ႔အေမကုိ လွမ္းဖက္တြယ္ထားသည္။
“ သမီး.. ညည္း ကေလးေပါက္စန မဟုတ္ဘူးေနာ္”
                        ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူမျဖစ္ေသာ သမီးသည္ အေဖ ေလသံတင္းလွ်င္ေတာ့ ရြံ႕ရွိန္ေၾကာက္လန္႔တတ္ျပန္သည္။ သမီးတုိ႔ႏွင့္ သက္ရြယ္တူေလာက္ရွိမည့္ ဟုိကေလးမေတြလည္း သူ.. သေဟာက္သဟန္းျပဳခဲ့ေတာ့ ရုတ္တရက္ေၾကာက္လန္႔က်န္ရစ္ကာ စကားတစ္ခြန္းတစ္စေတာင္ မတုန္႔ျပန္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး မဟုတ္လား။ အဲဒီကေလးမေတြ အုပ္စုထဲက ကာယကံရွင္ေကာင္မေလးက သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ကေလးမတဲ့လား။ ဆရာ၀န္မရဲ႕ သမီးေလး…။
                        တကယ္က လြတ္မည္အထင္ႏွင့္ ဆုိကၠားကုိ ကပ္အေကြ႕မွာ သူမ၏ ေျခဖမုိးဖ်ားကေလးကုိ အမွတ္မဲ့ ျဖတ္ႀကိတ္မိသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အိမ္ကသမီးကုိ ေဆးခန္းျပဖုိ႔ေတာင္ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ ရက္ေရႊ႕လာခဲ့ရတာမုိ႔ စိတ္ညစ္စိတ္ရွဳပ္ေနရသည့္ၾကားမွာ စကားေတြ ရွည္ေန၊ ရွဳပ္မေနခ်င္ေတာ့သည္မုိ႔ ကေလးမကုိ ေသခ်ာေတာင္ မၾကည့္ခဲ့။
“ညည္းတုိ႔ကေရာ… လမ္းေဘး ကပ္မရပ္ပဲ ဘာလုိ႔ လမ္းမလည္ ထြက္ရပ္ေနၾကတာလဲ”
                        ႏႈတ္ေတြ႕သလုိ ခပ္ေငါက္ေငါက္ တစ္ခ်က္ေအာ္ပစ္ခဲ့လုိက္ကာ ေနာက္ေၾကာင္းမွ် လွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ၿပီ။
“ၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီေတြ ပုိမ်ားလာသလုိပဲေနာ္။ ဆုိကၠား နင္းရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
                        ဆရာ၀န္မ၏ အမွတ္မဲ့စကားက မိန္းမကုိ ငုိခ်င္လွ်က္ လက္တုိ႔ေပးေလသည္။
“ဒီလုိပါပဲ ဆရာမေရ..။ မရတေမာ့၊ ရတေမာ့ ဆုိသလုိပါပဲ။ ဟုိနား၊ ဒီနား ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ သြားရတာ ပုိျမန္ျမန္လည္းေရာက္၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ကေလးလည္း လုိက္ရတာ မဟုတ္လား။ မႏုိင္ရင္ကာ ကုန္ေတြ၊ ၀န္စည္စလယ္ေတြပါမွပဲ ဆုိကၠားငွားၾကေတာ့တယ္ေလ..။ အိမ္က ဆုိကၠားလည္း ကုိယ္ပုိင္မုိ႔သာပဲ။ အုန္နာခ မေပးရလုိ႔ မငတ္ေသးေပမယ့္ မျပင္ဆင္ႏုိင္တာၾကာေတာ့ ဂ်ဳံးဂ်ံဳးက်ေနၿပီေလ။ သမီးေနမေကာင္းတာေတာင္ ဒီေန႔မွ ေဆးခန္းေရာက္လာတာသာၾကည့္ေတာ့….”
                        ေျပာလွ်က္က လက္ထဲ ခပ္က်စ္က်စ္ဆုတ္ထားေသာ ေငြစကၠဴလိပ္ကေလးကုိ ျဖန္႔ျဖည္ေနျပန္ရင္း…
“ဆရာမ.. မရုိမေသ၊ ကၽြန္မတုိ႔  ဘယ္ေလာက္…”
“မာမီ…”
                        သူ.. ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကေလးမက သူ႔မာမီအနားသုိ႔ လွစ္ခနဲ ေျပးကပ္လုိက္ေလကာ သူတုိ႔ မိသားစုထံ အၾကည့္တစ္ခ်က္ေ၀့လုိက္လွ်က္…
"မာမီ… ေဆးဖုိး မယူပါနဲ႔ေနာ္။ သူက ဟန္နီတုိ႔ ေက်ာင္းကပဲ။ တန္းခြဲခ်င္း မတူေပမယ့္ စာအရမ္းေတာ္ေတာ့ ဟန္နီက သူ႔ကုိ အားက်ၿပီး သိေနတာေပါ့။ သူကေတာ့ ဟန္နီ႔ကုိ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”
                        ကုတင္ေပၚမွာ သူမိခင္၏ ရင္ခြင္ထဲ ေမွးမွီထားဆဲ သမီးအား ရႊန္းလဲ့စြာ စုိက္ၾကည့္လွ်က္ လွမ္းၿပံဳးျပေလလွ်င္ သမီးကလည္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း တုန္႔ျပန္ၿပံဳးျပေဖာ္ရေလသည္။
“သိပါတယ္။ နင္လည္း စာေတာ္တာပဲကုိ..”
                        သမီး၏ စကားသံခပ္တုိးတုိးေလးေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကေလးလည္း ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးလဲ့ခ်ိဳရႊင္ေနေလသည္။ လက္လွမ္းေတာ့မလုိ ဆရာ၀န္မက သူ႔မိန္းမလက္ထဲမွ ေငြစကၠဴေတြကုိ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျပန္တြန္းလုိက္ကာ…
“ဟန္နီက အဲဒီလုိပဲ..”
                        ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနဟန္ အထင္းသား။ မိန္းမ၏ ေက်းဇူးတင္စကားတဖြဖြကုိ မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္မွ မ်က္၀န္းတြင္စိမ့္အုိင္လာေသာ မ်က္ရည္တုိ႔ကုိ မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခပ္ထုတ္ရင္း မႏုိင္မနင္းရွိေနဆဲ…။
“ဦးေလး…က သူ႔အေဖကုိး။ ဟန္နီက ပါစင္ဂ်ာ လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္ ထင္ေနတာ..”
ပြင့္လင္းစြာ ဆုိေနျပန္ရင္း…
“ဟန္နီ႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြ မ်ားလွၿပီ။ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ ဂရုစုိက္လုိက္ပါဦးေနာ္။ ေနာက္ေန႔လည္း မာမီ့ဆီ ထပ္လာျပပါဦး”
                        အိမ္အျပန္ခရီးမွာေတာ့ မသိႏုိးနားမိန္းမက မ်က္ေစာင္းတခ်ီခ်ီ၊ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္…။
“ရွင့္ သမီး နားခ်င္ေနၿပီရွင့္။ ဆုိကၠားကုိ ဘယ္လုိနင္းေနတာလဲ…။ တုန္႔ေႏွးေႏွးနဲ႔…တကတည္း”

                                                                                      သတုိး

Sunday, September 1, 2013

မွတ္မွတ္ရရ မွတ္တမ္း



က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လုိစရာ သီးသန္႔ဘ၀သစ္  တစ္ခုကုိ ဘေလာ့ဂ္ေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ  ျပန္လည္ရရွိပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရခဲ့တာအတြက္ အမွတ္ရေက်းဇူးတင္ရမယ့္ ေလးစားခင္မင္ဖြယ္သူေတြ မ်ားျပားလြန္းလွတယ္။
ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေက်ာ္ ေမ့ေပ်ာက္ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြ ျပန္ေရးဖုိ႔ အၿမဲမျပတ္ တုိက္တြန္းေနတတ္တဲ့ ဆရာ ၿငိမ္းစုိးဦး
အြန္လုိင္းေပၚ ေဖးမေခၚခဲ့ၿပီး ဘေလာဂ္မွာ လုိအပ္သမွ် မၿငီးမျငဴ ေရာင္စုံျခယ္သအလွဆင္ေပးခဲ့တဲ့ ကုိၾကည္ႏုိင္  
တင္သမွ်ပုိ႔စ္ေတြကုိ ဖတ္ေပးၿပီး ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသြားတတ္ၾကတဲ့ လူဇုိးရီး ကုိရီး၊ ညီ စုိးမုိး၊ ညေလး ေသာ္တာ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး ၀တၳဳတုိပုိ႔စ္ေတြကုိ ဖတ္ေပးခဲ့ၾကသူေတြပါ) နဲ႔ ျမန္မာ မာတီပလုိင္းမွ ညီအစ္ကုိ၊ ေမာင္ႏွမ်ား…..
Blogspots မွာ ၀တၳဳတုိေလးေတြ တင္ရင္း ဟုိ၀င္သည္ထြက္ကာလတစ္ခုရဲ႕ ဘေလာ့ဂါေဒးမွာ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္လင့္ခ္ေလးကုိ သူ႔စာမ်က္ႏွာမွာ တခုတ္တရ ေဖာ္ျပေပးခဲ့ၿပီး စာေတြဆက္ေရးဖုိ႔ အားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ပန္ဒုိရာ
ပထမအႀကိမ္ အြန္လုိင္းေရႊ၀တၳဳတုိၿပိဳင္ပြဲကုိ ၀တၳဳတုိေတြ ပုိ႔ေပးဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း လင့္ခ္ေတြေပး၊ ပုိ႔စ္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ လုိအပ္အားနည္းတာေတြကုိ ေထာက္ျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ ျမစ္က်ိဳးအင္း နဲ႔ မေရႊဇင္ (ေရႊစင္ဦး)  ( တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္၊ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးဟာ ပထမအႀကိမ္ အြန္လုိင္းေရႊ၀တၳဳတုိၿပိဳင္ပြဲ က်မွ လူ၀င္လူထြက္ စတင္ေ၀စည္စ ျပဳခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္)
သက္တံ့ဆယ္စင္း” စိတ္ကူးအတြက္ သတိတရ ေရာက္လာၿပီး သက္တံ့ေပၚမွာ ကစားခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ကုိရန္ေအာင္ နဲ႔ ေရးေဖာ္မ်ား အားလုံး
ၾကယ္စင္ ဆယ့္တစ္” စိတ္ကူးရွင္ ဆရာသက္တံ့ခ်ိဳ  ႏွင့္ေရးေဖာ္ၾကယ္စင္မ်ား
မုိင္တုိင္ႏွစ္ဆယ္” ပုိင္ရွင္ ညီမငယ္ အိန္ဂ်ယ္လ္လႈိင္ ႏွင့္ ေရးေဖာ္မ်ား
စကားစျမည္စုိက္ခင္း” စာအုပ္မွ အြန္လုိင္း လင္းေရာင္ျခည္ ေရးေဖာ္မ်ား
ညီငယ္ကုိကုိးအိမ္နဲ႔ စာေရးေဖာ္ စကား၀ါပန္းမ်ား…
တကယ္ေတာ့ ေက်းဇူးမွတ္တမ္းဟာ ဒီထက္မက အဆမ်ားစြာ ရွည္လ်ားသင့္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွတ္တုိင္ေလးကုိ ခုိင္မတ္ၿမဲၿမံေစဖုိ႔ ၊ စိတ္ဓါတ္အင္အားတုိးျဖည့္ေပးခဲ့သူေတြထဲက အထင္ကရ၊ မေမ့မေလ်ာ့ အမွတ္ရေနရမယ့္ သူေတြမုိ႔ပါ။
ေနာက္… ပုိ႔စ္အသစ္တင္တုိင္း ေရာက္လာၿပီး တေဆြးတေႏြး ကြန္မန္႔ေပးတတ္တဲ့ ဆရာ ဦးဟန္ၾကည္၊ သူႀကီးမင္း ကုိကုိေမာင္ (ပန္းရနံ႔)တီတင့္၊ မျမေသြးနီ၊ လင္းေခတ္ဒီႏုိ၊ ကုိညီသစ္….အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ တစ္ဦးခ်င္း၏ အမည္မ်ားကုိ တန္းစီေရးမျပႏုိင္ေပမယ့္ အၿမဲ ေက်းဇူးတင္ အမွတ္ရေနမွာပါ။
ဘေလာ့ဂ္ကေန စာမ်က္ႏွာေတြဆီအကူးမွာ ေဖးကူတဲ့ တြဲလက္မ်ားအျဖစ္ ဆရာမင္းေ၀ဟင္၊ ဆရာ ခ်မ္းထက္ဟန္၊ ဆရာမ ေ၀ (စီးပြားေရးတကၠသုိလ္) ၊ ဆရာမ အျဖဴေရာင္ (ေရႊ)၊ ဆရာမ မီမုိး.. စသည္တုိ႔ကုိလည္း ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္ျပန္ဘူး။
ေနာက္ … ညီငယ္ ကုိဏီ (ဏီလင္းညိဳ) နဲ႔ ညီမငယ္ ေရႊအိမ္စည္
ေမ့ေတာ့မလုိ႔…။ အေရးအေၾကာင္းရွိတုိင္း လွမ္းၿပီး နားပူနားဆာျပဳသမွ် မၿငီးမျငဴ ျဖည့္ဆည္းကူညီေပးေနက် မေမ့ႏုိင္စရာ ၊ ေက်းဇူးတင္ခ်စ္ခင္စရာလူတစ္ေယာက္။ ၾဆာ ေဇာင္း… ပါတဲ့။
ေန႔စြဲေတြကုိ အမွတ္မဲ့ ျဖတ္သန္းတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္းေလး ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲေမးလာရင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ေပမယ့္ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါစာေရးေဖာ္မ်ားနဲ႔ စာလာဖတ္သူေတြ ရွိေနဦးမယ္ဆုိတဲ့ အသိက ေနေပ်ာ္ေက်နပ္စရာ အင္အားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပးတာမုိ႔ ဘေလာ့ဂ္အိမ္ကေလးကုိ တြယ္တာခ်စ္မက္ေနမိဦးမွာပါ။