ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ဆရာ၀န္ အိမ္အျပန္ကုိ အႀကိဳေထာက္သည့္ကားက
ေဆးခန္းေရွ႕မွာ ရပ္ထားဆဲမုိ႔ အေ၀းမွပင္ လွမ္းျမင္ရလွ်င္ စိတ္ပူပန္မႈ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ေျပရေလသည္။
“ကံေကာင္းတယ္ သမီးေရ…။ ဆရာ၀န္မ မျပန္ေသးဘူးဟ။
ေဆးခန္း မပိတ္ေသးဘူး”
သမီးကုိ အားေပးရင္း ဆုိကၠားကုိ အားကုန္က်ံဳးနင္းပစ္လုိက္သည္။
ေဆးခန္းမ်က္ႏွာစာရွိ ေခါက္တံခါးတခ်ိဳ႕က ပိတ္လက္စ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူနာေစာင့္
ထုိင္ခုံတန္းလ်ားမွာပင္ ေစာင့္ဆုိင္းလက္စ လူနာ တစ္ေယာက္တေလမွ် မက်န္ေတာ့ၿပီ။ ဆရာ၀န္မ…
ပစၥည္းပစၥယေတြ သိမ္းဆည္းၿပီးၿပီလား။ တေအာင့္ခဏေတာ့ အခ်ိန္ေပးကာ သမီးကုိ ၾကည့္ေပးဖုိ႔
ေတာင္းပန္ရမည္ပင္။ သမီးႀကီး ဖ်ားေနတာ သုံးရက္ရွိၿပီ။ သမီးႀကီးက ပင္ကုိယ္ႏႈတ္နည္းလြန္းလွသည္သာမက
အားငယ္ပူပန္တတ္လြန္းသူလည္း ျဖစ္သည္။ မိဘကုိ သိတတ္ငဲ့ညွာသူလည္း ျဖစ္ေသးသည္မုိ႔
ေတာ္တန္ရုံ နာဖ်ားမက်န္းကိစၥကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္ဟမေျပာ။
ခပ္ႏုံးႏုံးႏြမ္းလ်ဟန္ႏွင့္ နီျမန္းမ်က္ႏွာပ်က္ေနတတ္သည္ကုိ အေမက ရိပ္မိကာ
ေမးစမ္းလာလွ်င္ေတာင္ မပြင့္တပြင့္သာ ၀န္ခံတတ္သူ ျဖစ္သည္။ မိဘက နဖူးကေလးစမ္းကာ
ယုယဟန္ျပလွ်င္ မ်က္ရည္က လည္ခ်င္ျပန္သည္။ ခါတရံ တိတ္တိတ္ကေလးႀကိတ္ကာ ကြယ္ရာမွာ
မ်က္ရည္က်တတ္ေသးသူျဖစ္သည္။
“နင္ကလည္း လူကသာ တဲကုတ္ထဲေနၿပီး စိတ္ကေတာ့
မင္းသမီး..”
ေျပာေပမယ့္
သမီးႀကီးဖ်ားနာလွ်င္ အငယ္ေတြထက္ပုိလုိ႔ စိတ္ရွဳပ္ဗ်ာမ်ားရပါသည္။
စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ေျပာင္းရပါမည္လားဟု စိတ္မရွည္၊ ဆူပူခ်င္ေသာ္လည္း နာလန္ထရက္
ေနာက္က်ေႏွးေကြးေနလွ်င္ေတာ့ ပူပန္ရသည္။ ေက်ာင္းစာမွာ စိတ္၀င္တစား ႀကိဳးစားၿပီး
ထူးခၽြန္ျပန္လွတဲ့ သမီးက ေက်ာင္းပ်က္ရက္မ်ားလာလွ်င္ စာေျခာက္ကာ တငုိငုိ တရယ္ရယ္
ျပဳတတ္ျပန္ေသးသည္။
“ဆရာ၀န္ မျပန္ေသးဘူး မဟုတ္လား”
သူတို႔ဆုိကၠားကုိ
ႀကိဳတင္ျမင္ေတြ႔ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနပုံရေသာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုက ကားျပတင္းမွထြက္ျပဴကာ
အကဲခပ္ေနတာ သိသာလွစြာ။
“ရွိပါတယ္။ အထဲမွာ…”
ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ
တုန္႔ျပန္စကားေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ အမွတ္မဲ့ၾကည့္မိစဥ္ လြင့္ခနဲ
မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ပစ္လႊတ္ကာ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္လႊဲသြားေလသည္။ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္
အံံ့အားသင့္သြားရေသာ္လည္း တုန္႔ျပန္စူးစမ္း မျပဳအားေသး။ တဟီးဟီးအဖ်ားတက္ေနဆဲမုိ႔
ေစာင္ေခါင္ၿမီးၿခံဳကာလုိက္ပါလာခဲ့ေသာ သမီးႀကီးကုိ သူ႔အေမတစ္ေယာက္တည္း
တြဲကူဖုိ႔မႏုိင္နင္းသည္မုိ႔ သူပဲ ေပြ႕ယူခ်ီမလုိက္ရပါသည္။
“ေဒါက္တာ့ကုိ အားနာလုိက္တာဗ်ာ။ သမီးရယ္
ဖ်ားေနတာ သုံးရက္ရွိၿပီ။ အဲဒါ.. အဖ်ားမက်လုိ႔…”
ပါရာစီတေမာလ္ျဖစ္ျဖစ္၊
ဒီကုိဂ်င္ျဖစ္ျဖစ္ လက္သင့္ရာေဆးတစ္လုံးကုိ ေရေႏြးပူပူႏွင့္ေသာက္ေစကာ
ေစာင္ၿခံဳအိပ္ေပ်ာ္ေစၿပီး ေခၽြးထုတ္ေပးသည့္ သူတုိ႔ရပ္ကြက္၏ ကုထုံးကုိ ဆရာ၀န္မလည္း
အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ေနပုံ။ အဖ်ားမက်ေသာေၾကာင့္ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔မွ
ေဆးခန္းေရာက္လာရသည့္အတြက္ ထူးျခားစြာခံစားျပစ္တင္ျခင္း မျပဳပါ။
“ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း လာျပဖုိ႔ပါပဲ ေဒါက္တာရယ္။
တစ္ရက္.. တစ္ရက္နဲ႔..”
ေျပာလွ်က္မွ
ႏႈတ္စကားေတြ တစ္ဆုိ႔ေပ်ာက္ဆုံးကုန္ျပန္သည္။ အဖ်ားေသြးတုိင္းသည့္ ဖန္ျပြန္ေခ်ာင္းေလးကုိ
သမီး၏ ခ်ိဳင္းၾကားသုိ႔ ထုိးညွပ္ေပးရင္း ဆရာ၀န္မက နားလည္စြာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ဆတ္ျပေလသည္။
မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္၊ စိတ္ၿငိဳျငင္ဟန္ နည္းနည္းမွ် မျပပဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႀကိဳဆုိကာ
သမီးအား အေရးတယူ စမ္းသပ္ေပးေနေသာ ဆရာ၀န္မကုိ အားနာေက်းဇူးတင္လွစြာ…
“ခုလည္း အလုပ္ သိမ္းၿပီးၿပီးခ်င္း
ကမန္းကန္းေျပးလာခဲ့တာ။ ေဒါက္တာ ေဆးခန္းပိတ္ေနၿပီလားလုိ႔ တထင့္ထင့္နဲ႔…”
ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းကိရိယာမွ
ေလေဘာလုံးေလးကုိ ဆုတ္ညွစ္ေနရင္း…
“ဘာ အလုပ္ လုပ္လဲ”
“ဆုိကၠား နင္းပါတယ္”
သူ႔
ဇနီးက ၀င္ေျဖေပးသည္။ ထုိစဥ္ လူနာၾကည့္သည့္ အခန္း၀မွ ခန္းဆီးစေလး လႈပ္ခါသြားလွ်င္…
“ဟန္နီ…အခန္းထဲ ၀င္မလာနဲ႔ေလ”
ကားထဲမွာ
ေတြ႕ခဲ့ေသာ သူငယ္မကေလးက သူ႔မာမီစကားကုိ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ျဖင့္ လွစ္ခနဲ ေျခဖ်က္ပစ္ကာ
လူနာကုတင္နားအထိ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ကေလး တုိးေရႊ႕လာခဲ့ေတာ့သည္။ ခ်ိဳရႊင္ျမဴးထူးေသာ
ခ်စ္စဖြယ္ဟန္ပန္ကေလးသည္ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း အေပၚတြင္ေတာ့ ၀ဲခနဲ
စိမ္းေတာက္ကၽြတ္ဆတ္သြားေတာ့ျပန္။
“က်ဴရွင္တက္ရင္း ဒဏ္ရာရလာတယ္ေလ။ ခါတုိင္း
အိမ္ကကားနဲ႔ ႀကိဳပုိ႔ေနက်ကုိ ဒီေန႔မွ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူသြားခ်င္တာတဲ့။
တစ္ေန႔တေလ ေပးလႊတ္လုိက္တာ..။ လမ္းေပၚရပ္ေနတုန္း ဆုိကၠားက ေျခဖမုိးေပၚ
ျဖတ္ႀကိတ္သြားလုိ႔တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့.. ဆုိကၠားမုိ႔လုိ႔…”
ကေလးမ၏
ေျဖမုိးေပၚမွ ပတ္တီးေဖြးေဖြးကုိ မ၀ံ့တ၀ံ့ ခုိၾကည့္ရင္း အသိစိတ္မွာ နံနက္ခင္းက
အျဖစ္ကုိ ဒိန္းခနဲ ျပန္လည္ အမွတ္ရမိသြားဆဲ…
“ဆုိကၠားဆရာေတြကလည္း ဂ်ိန္းစဘြန္းေတြပဲ
ဆရာမရဲ႕။ အိမ္ကေယာက်္ားလည္း အတူတူပဲ။ အတင္း တရၾကမ္းနင္းၾကတာ…”
မိန္းမက
မသိႏုိးနားႏွင့္ ၀င္ပါျဖည့္စြက္ေပးေနျပန္သည္မုိ႔ တင္းခနဲ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ဒါေပမယ့္
သူေျပာတာ အမွန္ေတြဆုိေတာ့ နာသာခံခက္ေပ။ သူ႔ အေၾကာင္းသိေနေသာ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕က
သူ႔ဆုိကၠားကုိ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ မေရွာင္သာ၊ မေရွာင္ရက္လုိ႔
ဆုိကၠားေပၚ ထုိင္မိၾကလွ်င္ေတာင္…
“ငါတုိ႔ အလွ်င္ မလုိဘူးေနာ္။
ျဖည္းျဖည္းနင္း…”
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ မလုိေပမယ့္ က်ဳပ္ ေက်ာင္းႀကိဳေပးဖုိ႔
ရွိေသးတယ္”
သူက
မခုိမခန္႔ ရယ္စစမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ အရွိန္မေလွ်ာ့ခ်င္။
“သမီး အျမန္ဆုံး ျပန္ေနေကာင္းေအာင္
ေဆးထုိးေပးလုိက္မယ္ေနာ္ သမီး”
ေဆးထုိးအပ္ျဖင့္
ပုလင္းငယ္မွာ ေဆးရည္မ်ားကုိ စုတ္ယူေနစဥ္…
“ဟုိတစ္ဘက္ ဆုိကၠားဆရာကလည္း ကေလးကုိ ဘယ္နား
နာသလဲ။ ထိမိခုိက္မိသလား.. ဘာညာ မေမးမျမန္းနဲ႔ ကေလးကုိေတာင္
ျပစ္တင္ေငါက္ငန္းသြားေသးတာတဲ့။
သူ႔ဒက္ဒီေရာ.. ကၽြန္မေရာ စိတ္ေတြတုိလုိ႔…။ က်ိဳးပဲ့ မသြားတာ
ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္”
ေဆးထုိးအပ္ျမင္သည္ႏွင့္
ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္လာေသာ သမီးကုိ သူ႔အေမက ေခ်ာ့ေနသည္။
“ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းေအာင္လုိ႔ပါ။ သမီး မနာေအာင္ ထုိးေပးပါ့မယ္ ေနာ္။ ခဏေလး…”
ဆရာမႀကီးကပါ
၀င္ေခ်ာ့ေနေပမယ့္ ေဆးထုိးေၾကာက္ေသာသမီးက ကုတင္ေပၚ ေလွ်ာင္းေနလွ်က္ကေန
မ်က္ရည္တလည္လည္ႏွင့္ သူ႔အေမကုိ လွမ္းဖက္တြယ္ထားသည္။
“ သမီး.. ညည္း ကေလးေပါက္စန မဟုတ္ဘူးေနာ္”
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူမျဖစ္ေသာ
သမီးသည္ အေဖ ေလသံတင္းလွ်င္ေတာ့ ရြံ႕ရွိန္ေၾကာက္လန္႔တတ္ျပန္သည္။ သမီးတုိ႔ႏွင့္
သက္ရြယ္တူေလာက္ရွိမည့္ ဟုိကေလးမေတြလည္း သူ.. သေဟာက္သဟန္းျပဳခဲ့ေတာ့
ရုတ္တရက္ေၾကာက္လန္႔က်န္ရစ္ကာ စကားတစ္ခြန္းတစ္စေတာင္ မတုန္႔ျပန္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး
မဟုတ္လား။ အဲဒီကေလးမေတြ အုပ္စုထဲက ကာယကံရွင္ေကာင္မေလးက သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွာ
ေရာက္ရွိေနတဲ့ ကေလးမတဲ့လား။ ဆရာ၀န္မရဲ႕ သမီးေလး…။
တကယ္က
လြတ္မည္အထင္ႏွင့္ ဆုိကၠားကုိ ကပ္အေကြ႕မွာ သူမ၏ ေျခဖမုိးဖ်ားကေလးကုိ အမွတ္မဲ့
ျဖတ္ႀကိတ္မိသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အိမ္ကသမီးကုိ ေဆးခန္းျပဖုိ႔ေတာင္ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္
ရက္ေရႊ႕လာခဲ့ရတာမုိ႔ စိတ္ညစ္စိတ္ရွဳပ္ေနရသည့္ၾကားမွာ စကားေတြ ရွည္ေန၊
ရွဳပ္မေနခ်င္ေတာ့သည္မုိ႔ ကေလးမကုိ ေသခ်ာေတာင္ မၾကည့္ခဲ့။
“ညည္းတုိ႔ကေရာ… လမ္းေဘး ကပ္မရပ္ပဲ ဘာလုိ႔
လမ္းမလည္ ထြက္ရပ္ေနၾကတာလဲ”
ႏႈတ္ေတြ႕သလုိ
ခပ္ေငါက္ေငါက္ တစ္ခ်က္ေအာ္ပစ္ခဲ့လုိက္ကာ ေနာက္ေၾကာင္းမွ် လွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့ၿပီ။
“ၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီေတြ
ပုိမ်ားလာသလုိပဲေနာ္။ ဆုိကၠား နင္းရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
ဆရာ၀န္မ၏
အမွတ္မဲ့စကားက မိန္းမကုိ ငုိခ်င္လွ်က္ လက္တုိ႔ေပးေလသည္။
“ဒီလုိပါပဲ ဆရာမေရ..။ မရတေမာ့၊ ရတေမာ့
ဆုိသလုိပါပဲ။ ဟုိနား၊ ဒီနား ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ သြားရတာ ပုိျမန္ျမန္လည္းေရာက္၊
ေၾကာ့ေၾကာ့ကေလးလည္း လုိက္ရတာ မဟုတ္လား။ မႏုိင္ရင္ကာ ကုန္ေတြ၊ ၀န္စည္စလယ္ေတြပါမွပဲ
ဆုိကၠားငွားၾကေတာ့တယ္ေလ..။ အိမ္က ဆုိကၠားလည္း ကုိယ္ပုိင္မုိ႔သာပဲ။ အုန္နာခ
မေပးရလုိ႔ မငတ္ေသးေပမယ့္ မျပင္ဆင္ႏုိင္တာၾကာေတာ့ ဂ်ဳံးဂ်ံဳးက်ေနၿပီေလ။
သမီးေနမေကာင္းတာေတာင္ ဒီေန႔မွ ေဆးခန္းေရာက္လာတာသာၾကည့္ေတာ့….”
ေျပာလွ်က္က
လက္ထဲ ခပ္က်စ္က်စ္ဆုတ္ထားေသာ ေငြစကၠဴလိပ္ကေလးကုိ ျဖန္႔ျဖည္ေနျပန္ရင္း…
“ဆရာမ.. မရုိမေသ၊ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္ေလာက္…”
“မာမီ…”
သူ..
ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကေလးမက သူ႔မာမီအနားသုိ႔ လွစ္ခနဲ ေျပးကပ္လုိက္ေလကာ သူတုိ႔
မိသားစုထံ အၾကည့္တစ္ခ်က္ေ၀့လုိက္လွ်က္…
"မာမီ… ေဆးဖုိး မယူပါနဲ႔ေနာ္။ သူက ဟန္နီတုိ႔
ေက်ာင္းကပဲ။ တန္းခြဲခ်င္း မတူေပမယ့္ စာအရမ္းေတာ္ေတာ့ ဟန္နီက သူ႔ကုိ အားက်ၿပီး
သိေနတာေပါ့။ သူကေတာ့ ဟန္နီ႔ကုိ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”
ကုတင္ေပၚမွာ
သူမိခင္၏ ရင္ခြင္ထဲ ေမွးမွီထားဆဲ သမီးအား ရႊန္းလဲ့စြာ စုိက္ၾကည့္လွ်က္
လွမ္းၿပံဳးျပေလလွ်င္ သမီးကလည္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း တုန္႔ျပန္ၿပံဳးျပေဖာ္ရေလသည္။
“သိပါတယ္။ နင္လည္း စာေတာ္တာပဲကုိ..”
သမီး၏
စကားသံခပ္တုိးတုိးေလးေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာကေလးလည္း ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္
ၿပံဳးလဲ့ခ်ိဳရႊင္ေနေလသည္။ လက္လွမ္းေတာ့မလုိ ဆရာ၀န္မက သူ႔မိန္းမလက္ထဲမွ
ေငြစကၠဴေတြကုိ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျပန္တြန္းလုိက္ကာ…
“ဟန္နီက အဲဒီလုိပဲ..”
ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနဟန္
အထင္းသား။ မိန္းမ၏ ေက်းဇူးတင္စကားတဖြဖြကုိ မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္မွ
မ်က္၀န္းတြင္စိမ့္အုိင္လာေသာ မ်က္ရည္တုိ႔ကုိ မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခပ္ထုတ္ရင္း
မႏုိင္မနင္းရွိေနဆဲ…။
“ဦးေလး…က သူ႔အေဖကုိး။ ဟန္နီက ပါစင္ဂ်ာ
လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္ ထင္ေနတာ..”
ပြင့္လင္းစြာ ဆုိေနျပန္ရင္း…
“ဟန္နီ႔သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြ
မ်ားလွၿပီ။ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ ဂရုစုိက္လုိက္ပါဦးေနာ္။ ေနာက္ေန႔လည္း မာမီ့ဆီ
ထပ္လာျပပါဦး”
အိမ္အျပန္ခရီးမွာေတာ့
မသိႏုိးနားမိန္းမက မ်က္ေစာင္းတခ်ီခ်ီ၊ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္…။
“ရွင့္ သမီး နားခ်င္ေနၿပီရွင့္။ ဆုိကၠားကုိ
ဘယ္လုိနင္းေနတာလဲ…။ တုန္႔ေႏွးေႏွးနဲ႔…တကတည္း”
သတုိး
သတိုး ဆိုတဲ႕ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ ခိုင္မာသထက္ မာလာတယ္လို႕ ခံစားေနရတယ္အကို ...တစ္ပုဒ္ဆို တစ္ပုဒ္ဆိုရေလာက္ေအာင္ပါပဲ....
ReplyDeleteမထင္မွတ္တဲ့ ရိုက္ခ်က္ေလး၀င္လာတယ္ အကို...။
ReplyDeleteစဖတ္ေနရင္း အခန္းေတြမွာ ထံုးစံအတိုင္း လက္လုပ္လက္စားဘ၀သမားေတြရဲ႕နင္းျပားခံရမႈ၊ စိတ္အေျခအေနကို သာ ေရးခဲ့မယ္ မွတ္ခဲ့တာ..။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ စိတ္ရင္းေလးတစ္ခုကို လွစ္ခနဲဲျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါ ဆိုကၠားဆရာၾကီးသာမက ကိုယ္ပါ ေမာက်သြားခဲ့ရတယ္..။
ညီၤမသူသူ
ေတာ္လိုက္တာဗ်ာ ... ကေလး နဲ႔ မလိုက္ဘူး ... ျဖဴလိုက္တဲ႔ စိတ္သေဘာထား ၊ ရင့္က်က္လိုက္တဲ႔ ေျပာပုံဆိုေပါက္ နဲ႔ ဗ်ာ ... ။ စိတ္ အေကာင္းစားေတြ ရွားပါးလာတဲ႔ ေခတ္ မွာ ... အဲလို ကေလးေတြ ရွိတယ္ လို႔ ဖတ္ရတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ ... ကိုသတိုးေရ ...
ReplyDeleteဟား ရင္ထဲကုိ ခံစားသြားရတယ္၊၊ ဖြဲ႕ႏြဲ႕သြားတာ တကယ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ :)
ReplyDeleteမုိးေနေသြး
လွည့္ကြက္ကေလး အေတာ္လွတယ္...မထင္တဲ့ အေပါက္က တိုးထြက္သြားတာ တကယ့္ အိုဟင္နရီပဲ ကိုသတိုး...တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ အတတ္ပညာပိုင္း ပိုေျပာင္ေျမာက္လာတာျမင္ရေတာ့ ၀တၳဳတိုေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ပီတိျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ...
ReplyDeleteေကာင္းတယ္။ ဇာတ္မနာေပမဲ့..ဇာတ္ေတာ့ ေအာင့္သြားရတာေပါ့။ း)
ReplyDeleteသူ႔ဘ၀န႔ဲ သူေပဘဲ သတုိးေရ။
ReplyDeleteပညာတတ္ စိတ္ႏုံ
ပညာမဲ့ စိတ္ႏုံ
ပညာတတ္ စိတ္ျမတ္
ပညာမဲ့ စိတ္ျမတ္ ဆုိသလုိေပါ့။
ေဒါက္တာ့သမီး ကေလးမေလးရဲ့ နားလည္မႈ ရွိတတ္ပုံကုိ အားက်သြားတယ္။
မ်က္ရည္ေတာင္ လည္မိတယ္ ကိုသတိုးေရ
ReplyDeleteစာေရးေကာင္းတာလည္း အားက်မိပါတယ္။
အနာဂတ္တခါးကိုေခါက္လိုက္တဲ့ ေ၀ဒနာအသံကိုၾကားလိုက္မိပါတယ္ ။ စာနာ နားလည္ျခင္း ... တဲ့ ...
ReplyDeleteHello! This is kinmd of off topic but I need some advice from an established blog.
ReplyDeleteIs it very hard to set up your own blog? I'm not very techincal but I can figure things out
pretty fast. I'm thinking about making my ownn but I'm not sure where to begin.
Do you have any tips or suggestions? Appreciate it
Visit my web page; auto blogs
ခ်မ္း သာ ႂကြယ္ ဝ တဲ့ ၊ ျပည့္ စံု တဲ့ ႏိုင္ ငံ က လူ မ်ိဳး ေတြ က ပို ျပီး စိတ္ ေကာင္း ေမြး ျမဴ ႏိုင္ ၾက တယ္ ၊ သ ေဘာ ထား ပို ၾကီး တယ္ ၊ စာ နာ စိတ္ ပို မ်ား တယ္ ' ဆို တဲ့ စစ္ တမ္း ေလး တစ္ ခု ဖတ္ လိုက္ မိ ဘူး တာ ျပန္ သ တိ ယ သြား တယ္ ။
ReplyDeleteဘ၀အေမာေတြၾကား ဘ၀ရဲ့ ဘ၀ေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္္..
ReplyDelete