“ပြဲဟု ကရန္ ခုနစ္သံခ်ီဆြယ္….
ေၾသာ္… သြားလုိက္ၾကတာ
လူေတြ၊ မနည္း တယ္
လာေလ…
ေစာ ေစာ သြားမွ တုိ႔ ေနရာ ရမယ္”
ငယ္ငယ္ကေတာ့ အရပ္ထဲ ဇာတ္ပြဲကမည္
သတင္းၾကားလွ်င္ သူတုိ႔ ကေလးတစ္သုိက္မွာ ဂဏွာမၿငိမ္ၾကေတာ့ၿပီ္။ ဘယ္ေတာ့လဲ၊ ဘယ္သူေတြ
လာက ၾကမွာလဲ။ ေန႕ေန႕ညည လူစုစု စကား၀ုိင္းမွာ ထုိအေၾကာင္းအရာသာ မင္းမူေနေတာ့တာ။ ကေလးေတြ
ခမ်ာ နံေဘးမွာ ရပ္ေငးကာ နားစြင့္ရင္း လူႀကီးေတြထက္ပင္ စိတ္ေစာေမွ်ာ္ေမာေနႏွင့္ခဲ့ၿပီ။
အေ၀းႀကီးမွ
ၾကားေနရေသာ ေၾကာ္ျငာလွည္းဆီ အေျပးသြားကာ ႀကိဳႏွင့္ၾကသည္။ ဂီတသံ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ေနာက္ခံျဖင့္
အေျပာေကာင္း အညႊန္းေကာင္းလွသည့္ ေၾကာ္ျငာစကားေတြဟာ အရွိထက္ပုိမုိ ခ်ဲ႕ကားထားတတ္ၿမဲဆုိတာ
မရိပ္မိ၊ နားမလည္တတ္ေသးေသာ ကေလးဘ၀ေတြမုိ႔ နားစြင့္မိသမွ် အလုံးစုံကုိ အဟုတ္ထင္၊ ယုံမွတ္ေနၾကျပန္ေတာ့တာ
ျဖစ္သည္။ တုိးတုိးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕ လုယက္ယူထားရေသာ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ကေလးကုိလည္း ေပ်ာက္ရွသြားမွာ၊
စုတ္ၿပဲသြားမွာ ပူပန္ၾကသည္။ ရြရြကေလး ေခါက္ကာ အိပ္ကပ္ထဲမွာ ဖြဖြကေလး ထည့္သည္။ ေၾကာ္ျငာလွည္းေနာက္
တစ္ေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေနၾကေသာ ကေလးတန္းႀကီးမွာ တရွည္တလ်ား။ သူတုိ႔သြားရာ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
ဖုံလုံးေတြ တလိမ့္လိမ့္ ထလွ်က္က်န္ရစ္သည္။
တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြ အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာ
လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ ေမွ်ာ္ေနၾကျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕မွာ ကေလးႏုိ႔စုိ႔ေတြ ခါးထစ္ခြင္ထားလုိက္ေသးသည္။
အပ်ိဳမတစ္ခ်ိဳ႕ ခြင္ေပၚ တင္ထားလွ်က္သား ထမင္းအုိးက ဆူေ၀ေပ်ာ့ၿပဲကာ ပစ္လုိက္ရေတာ့မလုိမုိ႔
ဆူပူက်ိန္းေမာင္းခံေနရၿပီ။
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရ။ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြလည္း
ပုတီးတစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္၊ ဟန္မပ်က္ၾကသေယာင္ ေနၾကေပမယ့္ မသိမသာ နားစြင့္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
အမွန္တကယ္ ေျပာၾကေၾကးဆုိလွ်င္ေတာ့
သူတုိ႔ဘ၀မွာ ပြဲငတ္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ တစ္ႏွစ္လုံးေနလုိ႔ေတာင္ ပြဲတစ္ခ်ီ ၾကည့္ခြင့္ႀကံဳၾကရသည္မဟုတ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္၊ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ သည္လုိပြဲမ်ိဳးကုိ ဘယ္သူမွ လက္မလႊတ္ခ်င္ၾကတာ
ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးေတြသာမက လူႀကီးေတြလည္း မက်န္ အားလုံးလူကုန္ ေမွ်ာ္လင့္တက္ၾကြစြာ ျပင္ဆင္ႏွင့္ေနခဲ့ၾကတာ
ျဖစ္သည္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကေတာင္ ပြဲရက္နီးၿပီလားဟု သတင္းေမးေနေသး ဆုိပဲ။
*************
ရုံအ၀င္မွာ ရုံဆင္ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြက
ဟီးထ ေနပါသည္။ မင္းသားကလည္း ခ်ိဳရႊင္ေသာ အၿပံဳးႏွင့္ ေတာက္ၾကြားလွပေနျပန္သည္။ မ်က္ႏွာျပည့္
ကုိယ္တစ္ပုိင္းပုံလည္း ေတြ႔ရသည္။ ကုိယ္လုံးျပည့္ပုံေတြလည္း ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပုံေတြမွာ
ျမန္မာ၀တ္စုံျပည့္ႏွင့္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ေခတ္မီ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ပြဲေစ်းတန္းလည္း အေတာ္စည္ကားေနၿပီ။
တစ္သက္လုံးက ေစ်းမေရာင္းစဖူး၊ လယ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာသာ ေကာက္စုိက္ပ်ိဳးႏုတ္လုပ္ေနၾကေသာ
လယ္သူမေတြလည္း ခါေတာ္မီ ေစ်းသည္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ မတတ္တတတ္ႏွင့္ လုပ္ထားေသာ သူတုိ႔၏
မုန္႔ေတြမွာ အသုတ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး။ ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေထာက္..။ ဒါေလာက္သာျဖစ္သည္။
ဒီ့ထက္ပုိမုိ ဖြယ္ရာေအာင္လည္း မလုပ္တတ္၊ မေရာင္းတတ္ၾကပါ။ အျမတ္ရေရးအတြက္ ဒီေလာက္ႀကီးလည္း
ေျမာ္ေျမာ္ျမင္္ျမင္ ရွိၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေရာင္းသမွ် မုန္႔အားလုံး ေရာင္းကုန္ရသည္ပဲ။
ပြဲခင္းႀကီးၾကပ္သူေတြလည္း
ပြဲခင္းအႏွံ႔ လမ္းသလားရင္း အလုပ္ရွဳပ္ဟန္ ေဆာင္ေနၾကပါသည္။ သူတုိ႔၏ လမ္းေလွ်ာက္ပုံက
ဟုိအရင္ႏွင့္မတူ။ ေျမာက္ၾကြားၾကြားႏုိင္လွသည္ဟု ထင္ၾကေသာ္လည္း ဘယ္သူမွေတာ့ ထုတ္ေဖာ္ေ၀ဖန္ရန္
မရဲ။ ဇရွိေသာ ကာလသားတစ္ခ်ိဳ႕ပင္ သူ႕တုိ႔ကုိယ္မွ အရက္နံ႔ကုိ ႀကီးၾကပ္သူေတြ မရွဴရွိဳက္မိ၊
မရိပ္မိၾကေစရန္ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္သြားၾကရသည္။ ႀကီးၾကပ္သူေတြကလည္း အမူးသမားတုိ႔ကုိေတာ့
မျမင္မသိေယာင္ေဆာင္ ေပးေဖာ္ရၾကပါသည္။
မ်က္ျဖဴဆုိက္ေလ၊
ဆရာႀကိဳက္ေလ ဆုိေသာ ‘မူ’ႏွင့္ အရက္ပုန္းဆုိင္ေလးေတြလည္း မနည္းမေနာ။ အံၾသစရာ ေကာင္းသည္မွာ
ထုိဆုိင္ေလးေတြအားလုံးမွာ တစ္ညတာလုံး ေသာက္သုံးသူ မျပတ္ၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။
ပြဲခင္းႏွင့္
မနီးမေ၀းဆီမွ ေျခာက္ေကာင္ဂ်င္၀ုိင္းကလည္း တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ခုိးလုပ္ေနရသည္သာဆုိလွ်က္ အုန္းတသဲသဲေပ။ တိတ္တိတ္ပုန္း
အေပါင္ဆုိင္ေလးေတြလည္း တစ္ညလုံးဖြင့္ထားရသည္ ဆုိပါလား။
ျမန္မာဆုိင္း၀ုိင္းႀကီးက ေဗထိေဆာ္ကာ
ပြဲၾကည့္ေခၚေခ်ၿပီ။ ရုံထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား႕ႏွင့္ ကေလးငယ္ အရြယ္စုံတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္နက္လုၿပီ။
ဖ်ာေနရာ ရွာၾကသည္။ သူ႕ေနရာ၊ ငါ့ေနရာ ျငင္းခုန္ရင္း ရန္ျဖစ္ၾကရျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးငယ္ေတြကေတာ့
ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ေဆာ့ကစားမပ်က္ၾကျပန္။
ယေန႔ည တင္ဆက္မည့္ အစီအစဥ္ေၾကျငာသံကုိ ေျပးလႊား၊ လႈပ္ရွားမပ်က္ နားစြင့္ထားၾကသည္။ ဧည့္ခံဆုိင္း၀ုိင္းႏွင့္
ေခတ္ေပၚတီး၀ုိင္းမွ ၿမိဳင္ဆုိင္ျမဴးၾကြစြာ တီးမႈတ္ကာ ဧည့္ခံသီခ်င္းဆုိလွ်င္ ဆုိင္း၀ုိင္းအနီးမွာ
လူေတြ စုေ၀းေရာက္သြားျပန္ေတာ့သည္။
ရုတ္တရက္ မီးေတြေမွာင္သြားသည္။
ဇာတ္စင္ေထာင့္ဆီမွ ေရာင္စုံဆလုိက္မီးေတြ ပြဲခင္းအႏွံ႕ ပ်ံ႕က်ဲ၀ဲျဖာက်လာသည္။။ ဆူေလာင္လႈပ္ရွားေနမႈမ်ား
ခဏေတာ့ ၿငိမ္သြားၾကသလုိ ရွိသည္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူကာ စင္ေနာက္ဆီမွ ေၾကျငာသံ ထြက္ေပၚလာသည္။
“မဂၤလာပါ ေရႊပြဲလာ…”
ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါ ကန္႔လန္႔ကာႀကီးက
တလြန္႔လြန္႔လႈပ္ရွားလာကာ ခုပဲ ရင္ကုိခြဲကာ ပြင့္အာလုိက္ေတာ့မွာလုိ။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းေတာ့
ပြဲမစႏုိင္ၾကေသးတာ သိေနႏွင့္ၾကသည္မုိ႔ ေၾကာ္ျငာသူက ေျပာၿမဲေျပာေနစဥ္ ပရိတ္သတ္ကလည္း
ဆူၿမဲ ဆူညံေနျပန္ဆဲ။ ေျပးၿမဲ ေျပးလႊားေနၾကဆဲ။
*****************
ဇာတ္သမားျပန္လွ်င္ မွတ္သားစရာက်န္မည္ဟု
လူႀကီးေတြေျပာၾကေသာ္လည္း ကေလးေတြက သူတုိ႔ထက္ပုိမုိကာ မွတ္မိစြဲၿမဲလြယ္ၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။
မုိးလင္းလွ်င္ သူတုိ႔ကေလးေတြ၏ႏႈတ္ဖ်ား၌ ေရပန္းစားေနေတာ့သည္မွာ ညက ဇာတ္ထဲမွာ ေျပာၾကေသာ
ဇာတ္စကားမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕မွာ သစ္ပင္အရိပ္တြင္ ယိမ္းကေနႏွင့္ၾကၿပီ။
ေယာက်္ားေလးတစ္စုကေတာ့ ေသနပ္တကားကားႏွင့္ ျပဇာတ္ထဲက စကားေတြကုိ အျပန္အလွန္၊ အခ်ီအခ်
ဆုိေနၾကျပန္သည္။
သူတုိ႔တေတြသည္ ညဦးမွာေတာ့ မိဘေတြႏွင့္အတူ
ပြဲခင္းထဲသုိ႔ ၀င္ခဲ့ၾကသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မီးေရာင္အားကုိးျဖင့္ တေမာ့တေမာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရေသာဇာတ္စင္ေပၚမွ
မင္းသား၊ မင္းသမီးတုိ႔၏ မ်က္ႏွာမူယာကုိ စင္ေအာက္အေ၀းမွ အကဲဖမ္းရတာ အားမရ။ အေမ့အလစ္အငုိက္ကုိ
အခြင့္ေကာင္းယူကာ တုိးရင္းေ၀ွ႔ရင္း ဇာတ္စင္ေပၚေရာက္သြားၾကရေတာ့သည္။ ဇာတ္စင္ေပၚမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားမွာလည္း
တဟင္ဟင္း တားရင္းဆီးရင္းျဖင့္ ကေလးတစ္အုပ္ကုိေတာ့ လ်စ္လွ်ဴရွဳေနရေတာ့သည္ပင္။
ထုိအခါ ဇာတ္စင္ေပၚ တက္ခါနီးအခ်ိန္အထိ
ဇာတ္တုိက္၍မၿပီးႏုိင္ေသာ ယိမ္းအဖြဲ႕ကုိလည္း ခုိးရယ္ျဖစ္ရသည္။
ဇာတ္စင္ကြက္ကြက္ တစ္ေနရာထဲမွာပင္
ေနာက္ခံကားခ်ပ္ေတြ တစ္ခ်ပ္ၿပီး တစ္ခ်ပ္ ေျပာင္းကာ တဲကုတ္ျဖစ္လုိက္၊ နန္းေတာ္ျဖစ္လုိက္။
ခါတရံ ေတာလမ္းကေလးလည္းျဖစ္သြားသည္။ ခါတေလ ျမစ္ျပင္က်ယ္
လႈိင္းေဖြးေဖြးေနာက္ခံမွာ တံတားႀကီးတစ္စင္းလည္း ေပၚလာတတ္သည္။ ဇာတ္ေသတၱာႀကီးကုိ ေရႊေရာင္ကားခ်ပ္ဖုံးလုိက္လွ်င္
ရာဇပလႅင္ ျဖစ္သည္တဲ့ေလ။ ျပဇာတ္ထဲမွာ ေသြးေတြအုိင္ထြန္းလွ်က္ ဆန္႔တငင္ငင္ ေသခဲ့ရသူကလည္း
ဇာတ္စင္ေနာက္ဖက္ ဇာတ္ေသတၱာတစ္လုံးမွာ အက်အနထုိင္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္တေငါ့ေငါ့ လုပ္ေနျပန္ေပါ။
ပရိတ္သတ္ေတြ
သနားမ်က္ရည္ ျဖာျဖာေ၀ေနရေသာ မင္းသားေလး၏ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္မွာ တစ္ဖက္လွည့္ကာ ခိုးၿပံဳးေနသည္ကုိလည္း
ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္ရေတာ့သည္သာ။ အ၀တ္အစားထည္လဲ ေျပာင္းလွ်က္ လူၾကမ္းျဖစ္လုိက္၊ ဇာတ္လုိက္သူေတာ္စင္ျဖစ္လုိက္
လုပ္တတ္ေသးတာလည္း မၾကည့္ခ်င္၊ ျမင္လွ်က္သား။ တခါတရံ သူပဲအေဖ၊ သူပဲသား…။ မ်က္ေစ့ေရွ႕
တစ္ထုိင္တည္းမွာပင္ ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လြဲလုပ္ျပေနျပန္တာ သဘာ၀ မက်။ ယုံၾကည္၍မရေသာ္လည္း
သူဇာတ္မွာ သူပဲ အခရာ မဟုတ္လား။
“ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ”
သနားစဖြယ္ ဆုိအၿပီး ကားလိပ္အခ်မွာ…
“--- မ။ ေနႏွင့္ဦး။
ျပဇာတ္ၿပီးမွ နင္နဲ႔ငါ ေတြ႔မယ္”
ႀကိမ္းေမာင္းစကားႏွင့္အတူ `ဇာတ္စင္ေထာင့္မွ
ပယင္းရည္ေတြ ေျပးေမာ့လုိက္ျပန္တာ။
တစ္ခါတစ္ရံ
ႏွစ္ပါးခြင္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနေသာ မင္းသားထံမွ မ်က္လုံးေရႊ႕မရပဲ ဇာတ္စင္ေပၚ အာရုံမေရာက္ႏုိင္တာလည္း
ရွိေသးသည္။
သူတုိ႔က မင္းသားဟု ေခၚၾကတာ ၾကားရေသာေၾကာင့္သာ
မင္းသားဟု သိရတာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လုိမွ ယုံၾကည္ခ်င္စရာ မေကာင္း။ အသားကလည္း ေနေလာင္သမန္းဆီတက္ေနေသာ
ေတာသားေတြႏွင့္ နင္လား၊ငါလားေပ။ မ်က္ႏွာကလည္း လိေမၼာ္သီးတစ္လုံးႏွယ္ ဖုထစ္ပြေယာင္းေနျပန္တာ။
ထုိမ်က္ႏွာေပၚမွာ မိတ္ကပ္ျဖဴျဖဴေတြ တျပင္ႀကီးေဖြးေအာင္လိမ္းလွ်က္ ဟိုဒီေလွ်ာက္သြားကာ
ဟိန္းေဟာက္ေနျပန္ေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္ေအာ့အန္ခ်င္သည္။
ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အခ်ိဳးမညီစြာ
ေနရာလြဲမွားတည္ရွိေနေသာ မ်က္ခုံး၊မ်က္လုံး၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္းမွန္သမွ်ကုိ မိတ္ကပ္ႏွင့္ဖုံးပစ္ကာ
တစ္ခုခ်င္းစီကုိ ေနရာတက်၊ လွပေအာင္ ပန္းခ်ီေရးသလုိ ပုံေဖာ္ယူၿပီးေသာအခါ အေစာက ေတြ႔လုိက္ရေသာ
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တျခားစီ။ မ်က္ခုံးမည္းကေလးက ဇင္ေယာ္ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ မ်က္လုံးမ်က္ေတာင္ေလးေတြကလည္း
နက္ေမွာင္ေကာ့ရႊန္းကာ သက္တံေရာင္စုံ လက္ျဖာေနျပန္တာ။ ႏွာတံကေလးစင္းေဖ်ာင့္လွ်က္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးကေလးမွာ
စုိရဲကာ ပြင့္အာေတာ့မည့္ ႏွင္းဆီငုံကေလးပမာ။ ေတာင္ရွည္ပုဆုိးေလးမကာ ေခါင္းေပါင္းစကေလး
တစ္ခါခါႏွင့္ မီးေရာင္ေအာက္ကုိ ၀င္လုိက္လွ်င္ေတာ့ သူတုိ႔၏ မင္းသားေလးသည္ အေ၀းၾကည့္အျမင္မွာ
နတ္သားေလးတစ္ပါးႏွင့္ မျခားနားလွေတာ့။ ရြာ၏ကြမ္းေတာင္ကုိင္မ်ားသာမက ကေလးအေမ၊ တစ္ခုလတ္၊
မုဆုိးမပါ မက်န္ ရင္ခုန္ျမန္ေတာ့ၿပီ။ လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းျဖာင္း။ ရုံပြင့္ထြက္ေတာ့မလား
ထင္ရသည္။ ပန္းစည္းေတြ ပလူပ်ံေတာ့သည္။ မုိးလင္း၍ ပတ္စာခြာ၊ ဖ်ာသိမ္းခ်ိန္ေရာက္သည့္တုိင္
ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ၀ါစာကမာ ဆုိ၊ငုိ၊ေျပာေနလုိက္၊
စင္ေနာက္ဖက္ဆီ ေျပး၀င္ကာ တဖ်တ္ဖ်တ္၊
တဖတ္ဖတ္ မိတ္ကပ္ဖုိ႔ေနလုိက္သည္မွာ စင္ေပၚတက္ ကျပရသည္ထက္ ပုိမုိပင္ပန္းေသာဟူ၏။
***********
ပြဲသြားေၾကာ့ေၾကာ့၊ ပြဲျပန္ေမာ့ေမာ့လုိ႔သာ
ဆုိၾကတာ။ ပြဲခင္းမွာ တစ္ညလုံး တေမာ့ေမာ့၊ တေသာေသာ ပြဲက်လာခဲ့ရသမွ် နံနက္လင္းလွ်င္ေတာ့
အအိပ္ပ်က္ဒဏ္ ခံၾကရၿပီ။ အအိပ္ပ်က္ေတာ့ အစားလည္း ပ်က္ခ်င္သည္။ အလုပ္အကုိင္လည္း လစ္ဟင္းရျပန္သည္။
ကေလးတခ်ိဳ႕ နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္ က်န္ရစ္လွ်င္ေတာာ့ အမိ၊အဖႏွင့္တကြ နီးစပ္ရာ လူႀကီးမိဘေတြပါ
အလုပ္ရွဳပ္က်န္ရစ္သည္။
မုိက္မဲေသာ မိန္းမ တခ်ိဳ႕ကေတာ့
မင္းသားေလး၏ ႏုပ်ိဳလွပမႈအေၾကာင္း မစားရ၊ ၀ခမန္း ရႊန္းရႊန္းေ၀လွ်က္ လက္ရွိေသာက၊ ဒုကၡတုိ႔ကုိ
လ်စ္လွ်ဴရွဳခ်င္ေနၾကျပန္သည္။ ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ လူႀကီးသူမ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တရားက်စြာ ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္ေပ။
ဇာတ္စင္၏ အတြင္း၊အျပင္ကုိ သိျမင္ႏွံ႕စပ္ခဲ့ၾကေသာ ကေလးတစ္ခ်ိဳမွာလည္း သူတုိ႔၏ အေတြ႕အႀကံဳကုိ
မႈမွတ္မထားစြာ အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ေတာ့ သူတုိ႔အားလုံး ပြဲၾကည့္ခ်င္ပုိးေတြ
တရြရြ ထလာခဲ့ျပန္ၿပီ။ ပြဲေမွ်ာ္ၾကျပန္ၿပီ။
*************
“ပြဲဟု ကရန္ ခုနစ္သံခ်ီဆြယ္….
ေၾသာ္… သြားလုိက္ၾကတာ
လူေတြ၊ မနည္း……တယ္
လာေလ
ေစာ ေစာ သြားမွ တုိ႔ ေနရာ ရမယ္”
ေဟာ… အရပ္ထဲ ဇာတ္ပြဲ ကျပန္ေတာ့မည္။ ပြဲၿပီးမီးေသ မျဖစ္ၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္မည္ထင့္။ ။
သတုိး
