ဧဒင္မွာ…..

 ထုိေန႔နံနက္ခင္းမွာ ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ အနီရဲရဲ ႏွင္းဆီပန္းစည္းႀကီးကုိ အံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပြ႕ပုိက္္လွ်က္ …

“ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ လျပည့္ရယ္။ ၿပီးေတာ့ လီလီ … ရွင့္ကုိ ခ်စ္လုိက္တာ”

                   ျမဴးျပစြာ တဆြဆြခုန္လွ်က္ သူ႔လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ခုိတြယ္ႏြဲ႕တာ ေနခဲ့မိေသးတာ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ အခါမ်ားစြာကအတုိင္း ႏူးညံ့ရႊန္းလက္ေသာ မ်က္၀န္းေတြႏွင့္ လီလီ့ကုိ ခ်စ္ႏုိးစြာ စုိက္ၾကည့္ကာ ခပ္ေႏြးေႏြး ၿပံဳးေနခဲ့ရုံသာ။ လီလီက သူ႕ကုိယ္စား ႏွင္းဆီပန္းရဲရဲႀကီးေတြကုိ ခုံမင္ႏွစ္လုိစြာ ရွဳိက္ေမႊးပစ္လုိက္မိေတာ့သည္။

                   ရစ္ပတ္ေႏွာင္တြယ္တတ္ေသာ၊ စစ္မွန္ေသာ အခ်စ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳေနသည့္ ႏွင္းဆီနီရဲရဲက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ပြင့္တိတိ။ အုိး.. ။ အဲဒီအဓိပၸါယ္ကုိ လီလီ သိေနသည္။ လျပည့္က လီလီ့ကုိ ထာ၀ရ သစၥာရွိရွိ ခ်စ္ေနမွာပါလုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာ ျဖစ္မည္။

                   ႏႈတ္နည္းေအးေဆးေသာ လျပည့္က လီလီ့ကုိ ပန္းပြင့္ေတြႏွင့္ မၾကာခဏ စကားေျပာတတ္ေလ့ ရွိဖူးတာေလ။ လီလီကလည္း လျပည့္၏ ပန္းစကားေတြကုိ နားလည္ႏုိင္္ေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလ့လာ၊ မွတ္သားထားခဲ့ရေတာ့တာေပါ့။ ဥပမာ… ႏွင္းဆီပန္း တစ္ပြင့္တည္း ေပးလာလွ်င္ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိတယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ ရတာ။ ၿပီးေတာ့  ကုိယ္ မင္းတစ္ေယာက္ကုိပဲ ခ်စ္မွာပါ တဲ့။ ႏွစ္ပြင့္ဆုိလွ်င္ေတာ့ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ခ်စ္ၾကစုိ႔ တဲ့။ သုံးပြင့္ဆုိလွ်င္ I love you!

                    လျပည့္က ႏွင္းဆီ ခုနစ္ပြင့္ကုိ လီလီထံ ေနစဥ္ေပးဆက္ခဲ့ဖူးေသးတာ ျဖစ္သည္။ အဲသည္စဥ္က လီလီ့အခ်စ္ကုိ သူ အရူးအမူး ေတာင္းခံေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

                   လီလီ့ကုိ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမယ့္ေန႔က်ရင္ ႏွင္းဆီနီ တစ္ရာ့ရွစ္ပြင့္တိတိ  လက္ေဆာင္းေပးကာ ခြင့္ေတာင္းခ်င္ျပန္ ေသးသည္တဲ့။ အဲဒီလျပည့္ဟာ အလြန္ စိတ္ကူးယဥ္လွသူလည္း ျဖစ္သည္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း လီလီ ရွင့္ကုိ မျငင္းရက္ခဲ့ေတာ့တာ။ မခ်စ္ပဲမွလည္း မေနႏုိင္ခဲ့တာ လျပည့္ရယ္။

လီလီက သူ႔ကုိ  က်ီစယ္ခ်င္ေသးသည္မုိ႔…

 “လီလီက ႏွင္းဆီ အပြင့္တစ္ေထာင္နဲ႔မွ ရွင့္ရဲ႕ လက္ထပ္ခြင့္ကုိ လက္ခံမွာ “

                   … ဆုိမိေတာ့

“အဲဒါဆုိ လီလီက ကုိယ့္ကုိ ပန္းဆုိင္ျပန္ဖြင့္ၿပီး ေကၽြးရေတာ့မွာ”

                   ….တဲ့။

                                                ***********

ဗယ္လင္တုိင္းေဒးဟု  အမ်ားက သတ္မွတ္ရင္ခုန္ၾကေသာ တိမ္ျပာျပာ၊ ေနသာေန႔ရဲ႕ လမ္းမေတြ ေပၚမွာ၊ ကားေပၚမွာ၊ ပန္းၿခံေတြမွာ အခါတုိင္းထက္ အသြားအလာမ်ား ပ်ားပန္းခပ္ေနလွ်က္..။ သုိ႔ေပမယ့္ လီလီကေတာ့ တစ္ေလာကလုံးမွာ လီလီတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေနေတာ့သလုိ ထင္ေယာင္ေပ်ာ္ရႊင္ကာ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ေနမိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ဘုရားေပၚမွာလည္း သက္ရြယ္တူ လူငယ္ခ်စ္သူ စုံတြဲေတြ အမ်ားသားေပ။ လီလီတုိ႔ႏွယ္ပင္ အက်ၤ  ီ၊ ေဘာင္းဘီ အေရာင္၊ ဒီဇုိင္း ဆင္တူေတြႏွင့္။ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ စုံတြဲတစ္ခ်ိဳ႕ကုိလည္း ျမင္ရတတ္ေသးသည္။ လီလီကေတာ့ လီလီႏွင့္ လျပည့္တုိ႔၏ ရဲရဲပပ လင္းျဖာေနေသာ အသည္းႏွလုံး ဒီဇုိင္းပုံပါသည့္ ဆင္တူအက်ၤ ီေလးကုိ သေဘာအက်ႀကီး က်ေနမိကာ ဘုရား၀တ္ျဖည့္ရတာပင္ စိတ္က မၿငိမ္ခ်င္။

                   လီလီ့အာရုံထဲမွာ ခ်စ္သူမ်ားအၾကား ေခတ္စားလွေသာ ‘လမ္းမခြဲေၾကး ကတိစာခ်ဳပ္ကေလး’ ကလည္း အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ေနရာယူေနခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္သည္။ လျပည့္ကုိ အဲဒီ ဆုိင္ကေလးဆီ ေခၚသြားရမည္။ ထုိစာခ်ဳပ္ကပ္ျပားေလးေပၚမွာ လီလီတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္၊ ၀န္ခံကတိေတြ ထားၾကမည္ေလ။

                   ဆုိင္ကေလးဆီ ေမွ်ာ္လင့္တက္ၾကြစြာ လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ လျပည့္က…

 “ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အႀကိဳလက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကေလးလုိ စိတ္မွာ ထင္ေနတယ္”

                   လီလီတစ္ေယာက္ ရင္ခုန္ျမန္ရျပန္သည္။ အျပန္အလွန္ ကတိစကားေတြႏွင့္ ကုိယ္စီလက္မွတ္ ေရးထုိးအၿပီးမွာေတာ့ လီလီတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဟုိ ယခင္ကာလေတြကထက္ ပုိမုိရင္းႏီွးေစးကပ္လာခဲ့ၿပီဟု ယုံၾကည္မိေတာ့သည္။  ဘာ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မခြဲခ်င္ေတာ့ၿပီ။

                                                **********

                   ကမာၻဦးအစက အာဒံႏွင့္ ဧ၀တုိ႔သည္ လီလီတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပန္၀င္စားလာၾကပါသလားဟု လျပည့္ ခြံ႔ေကၽြးလာေသာ ေခ်ာကလက္ကုိ ၿမံ႕၀ါးလွ်က္ ေတြးေနမိေသးသည္။ ေနဦး..။ ေခ်ာကလက္မွာပါတဲ့ ဓါတ္တစ္မ်ိဳးက အခ်စ္စိတ္ကုိ ႏုိးထေစတယ္ ဆုိပါလား။ လျပည့္ပဲ ေျပာခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္သည္။  ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ တကယ္ရွိေနလွ်င္ လျပည့္ႏွင့္အတူဆုိ လုိက္ပါရဲသည့္ သတၱိထူးတုိ႔ျဖင့္ လီလီတစ္ေယာက္ ျမဴးၾကြေနခဲ့သည္။

                   ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူ႕နယ္ေျမသုိ႔ ေျခခ်မိစဥ္ ဧဒင္၏ အ၀င္၀ မုဂ္ဦးသည္ပင္္ လီလီ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ႏွင့္ ျခားနားလွေၾကာင္းကုိ ခ်က္ခ်င္း အသိ၀င္သည္။ ပန္းေရာင္စုံဖူးပြင့္လွ်က္ စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးမွာ ေတးသီးေနေသာ ငွက္ေက်းတုိ႔လည္း ဘယ္မွာ ရွာမေတြ႔ၿပီ။ အေဆာင္ေဆာင္၊ အခန္းခန္းျဖင့္ မြန္းက်ပ္ေလွာင္အိုက္ခ်င္စရာ။ အလင္းယဲ့ယဲ့ေအာက္မွ မႈိင္းျပျပ ဧဒင္သည္ လီလီမွတ္ထင္ထားသလုိ သာယာၿငိမ္းခ်မ္းလွ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အတိ ရွိမေနႏုိင္ခဲ့ေပ။

 သံသယေငြ႕ေငြ႕ျဖင့္ လီလီ့ေျခလွမ္းမ်ား တုန္႔ေႏွးသြားခဲ့တာကုိ လျပည့္လည္း ရိပ္မိနားလည္ေနမွာပဲ။ လီလီ့လက္ကုိ တြဲဆုတ္ထားတဲ့ လျပည့္ရဲ႕ လက္ေတြက တင္းက်ပ္လာေတာ့သလုိ အေနခက္ရျပန္သည္။

                   ဘုရားေရ..။ ဧဒင္မွာ လီလီတုိ႔ခ်ည္းလည္း မဟုတ္ပါပဲ။ အာဒံ၊ ဧ၀တုိ႔၏ ကုိယ္ပြား၊ ခ်စ္သူစုံတြဲေတြလည္း အမ်ားသားေပ။ ဒါေပမယ့္ လီလီ မႏွစ္မ်ိဳ႕ႏုိင္တာက သူတုိ႔၏ မ်က္၀န္းေတြ၊ အၿပံဳးေတြကုိ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ျခင္းေတြႏွင့္  ေႏြးျမျမ မိန္းမူးရင္ခုန္ဖြယ္ ႏူးညံ့ရႊန္းလက္ေနခဲ့မည္ ထင္ခဲ့တာ။ ခုေတာ့ လူျမင္မခံ၀ံ့ေသာ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားေသာ အလွ်ံတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ကာ ဆူေ၀ေနၾကသည္လား။

လီလီသည္ ဧဒင္ဧည့္ခန္းမွာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိင္ခ်လုိက္လွ်က္ ေနာင္တျဖင့္ ပူပန္စျပဳသည္။ ရွက္ရြံ႕တုန္လႈပ္လွ်က္ ၿပိဳကြဲခ်င္ေနခဲ့ၿပီ။  

“လီလီ…”

                   ငုိင္ငုိင္ကေလး ၿငိမ္ေတြးေနမိလွ်က္ ပါးျပင္ႏွင့္  နီးးကပ္လြန္းလွေသာ ထြက္သက္ေႏြးေႏြးေၾကာင့္ ျဖဳန္းခနဲ လန့္သြားသည္။

‘လီလီ ၿငိမ္လွပါလား။ ေနမေကာင္းဘူးလား”

“အင္း…”

‘ ေခါင္းမူးလုိ႔လား”

“အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္”

                   လီလီက  အခြင့္ေကာင္းကုိ နင္းလုိက္လွ်င္ လျပည့္၏ မ်က္ႏွာႏုႏုက အပ်က္ႀကီး ပ်က္ေလသည္။ လီလီ့ကုိ အဲလုိ အၾကည့္ေတြနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ လျပည့္ရယ္။ လီလီ ရွင့္ကုိ အထင္မေသးခ်င္ဘူး။ မမုန္းခ်င္ပါဘူး။

“အိမ္ျပန္ရေအာင္ လျပည့္ရယ္ ေနာ္”

                   ဘုရားေရ…။ လီလီ  လူကဲခပ္ မွားေတာ့မလား မသိ။ လျပည့္၏ ႏူးည့ံေႏြးေထြးခဲ့ဖူးေသာ မ်က္ႏွာရိပ္မွာ လီလီ တစ္ခါဖူးမွ် မႀကံဳဆုံခဲ့ဖူးေသာ သူတစ္စိမ္းတစ္ေယာက္၏ အရိပ္တစ္မ်ိဳး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ သလဲ။ ေႏြးေထြးႏူးညံ့ဟန္ေဆာင္ထားေသာ အၿပံဳးျမျမတုိ႔သည္လည္း  လီလီ့အား အလုိလုိက္မည့္ဟန္လည္း  စြန္းစမထင္ေတာ့ေပ။ လီလီသည္ ထုိခဏငယ္မွာပင္ ၀မ္းနည္းလွ်က္ တျပိဳင္နက္မွာ ထိတ္လန္႔သည္ထက္ ထိန္႔လန္႔လုိ႔ လာခဲ့ေတာ့့ၿပီ။

မျဖစ္ဘူး။ လီလီ အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ရေတာ့မည္။ ၾကည္ျဖဴႏွစ္လုိၿပီးသား ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ဟာ နံရံတစ္ခ်ပ္ျခားထားေသာ အေမွာင္ကမာၻငယ္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ျဖဴစင္ႏုိင္ၾကပါမလဲ။

‘’ဒီထိေတာင္ ေရာက္လာၿပီးမွကြာ။ ကုိယ္ ဂ်ဳစ္တစ္ခုခု သြားယူေပးမယ္ေလ။ ခဏေနရင္ ေကာင္းသြားမွာ…”

                    လီလီ့ျငင္းဆန္စကားကုိ ဂရုစုိက္ေဖာ္မရပဲ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးဆုိစကားႏွင့္အတူ လျပည့္တစ္ေယာက္ အပါးမွ ခြာသည္။ ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပံဳးတုံ႕ေနေသာ ေကာင္တာမွ လူႏွင့္ တြတ္ထုိးေနစဥ္  လီလီ လွစ္ခနဲ ေနရာမွ ထသည္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေျပးရန္ ေျခဟန္ျပင္လွ်က္ အေျပး…။ တစ္လွမ္း…။ ႏွစ္လွမ္း…။

 အင့္ခနဲ တစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ မုဂ္ဦးအ၀င္၀မွာ ၀င္တုိက္မိကာ  လူက လည္ထြက္သြားရလွ်က္  ပုံလွ်က္သား ပစ္လဲက်သြားရသည္ ။ နာက်င္မႈကုိ အမႈမထားအား။ အားယူကာ ကုန္းထလုိက္ရင္း အနီးသုိ႔ ေရာက္လာသည့္ အင္အား ႀကီးမားပုံရေသာ တစ္ဖက္လူကုိ အၿငိဳးတႀကီး ေမာၾကည့္မိလွ်င္..။

                   ဟင္ခနဲ မင္သက္မိလွ်က္ ေနရာမွာ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္သြားရသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း လီလီအား ျမင္ေတြ႕သြားေတာ့ကာ အံ့အားတသင့္ တုန္လႈပ္လွ်က္။

“ေဖေဖ…”

                   လီလီ့ စိတ္အေတြးထဲက အသံကုိ ေဖေဖ မၾကားႏုိင္ပါ။ ေဖေဖ့နံေဘးက ေမေမ မဟုတ္ေသာ ေဖေဖ့ ဧ၀မေလးကေတာ့ လီလီ့တုိ႔ အျဖစ္ကုိ အနည္းငယ္မွ် ရိပ္စားမိဟန္မတူ။ လီလီ့အား ဖ်တ္ခနဲ သာမန္မွ် တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေဖေဖ့လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ယီးေလးခုိလွ်က္ ဧဒင္နန္းဆီ ေမွ်ာ္ေမာ စိတ္ေစာေနျပန္ေတာ့သည္ လား။    

“လီလီ…”

“လီလီ…”

                   လီလီ ေနာက္လွည့္ မၾကည့္ျဖစ္ပါ။ လျပည့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖေဖပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ..လီလီ ဂရုမစုိက္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အားလုံးကုိ လီလီမုန္းသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ အေ၀းဆုံးကုိ လီလီ ေျပးပုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္ၿပီ။

                   အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္း၀င္လာတဲ့ ကားတစ္စီး၏ အရိပ္က မ်က္၀န္းေထာင့္မွာ ဖ်တ္ခနဲ အရိပ္ထင္ရုံ။ ဒုန္းခနဲ ျမည္ဟီးသံက ကၽြီခနဲ ဘရိတ္အုပ္သံထက္ စကၠန္႔မ်ားစြာ ေနာက္က်သြားခဲ့ေပါ့ ။ ေလထဲမွာ ေျမာက္တက္သြားသလုိ အသိေမွာင္။ လီလီ့ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ရင္ဘတ္အစုံေပၚ  ႏွင္းဆီပန္းေတြ လာတင္မေပးၾကဖုိ႔  သူတုိ႔အားလုံးကုိ မွာခဲ့ခ်င္ေသးသည္။     ။

                                                                                                                 သတုိး

http://www.facebook.com/#!/tin.nwe1

ခ်စ္ျခင္းကုိ ဖြဲ႕ဆုိခဲ့ေသာ

 “ဘ၀မွာ အရူးသြပ္၊ အမက္ေမာဆုံး အလုပ္ကုိ ေျပာပါဆုိလွ်င္ စာေရးျခင္းဟုသာ ကၽြန္မ ေျပာရမည္ထင္ပါသည္”

သူမအား လူခ်င္းမရင္းႏွီးခင္၊ အြန္လုိင္း မသုံးတတ္ခင္ကတည္းက မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွ သူမ၏ ၀တၳဳတုိကေလးေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးေနႏွင့္ခဲ့တာ။ အြန္လုိင္းသုံးတတ္စ၊ အြန္လုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္ဖြရွဳပ္ရင္း သူမ၏ စာမ်က္ႏွာဆီ မ်က္ေစ့လည္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတာ။ ေနာက္ေတာ့ မၾကာခဏ သူမ၏ “ေမဇူး၏ စိတ္ကူးအိမ္” စာမ်က္ႏွာဆီ မၾကာခဏ အလည္ေရာက္ကာ ၀တၳဳတုိကေလးေတြ ဖတ္ရွဳအားေပးျဖစ္ခဲ့ျပန္တာ..။

စိတ္ခံစားမႈ မွန္သမွ် စာရြက္မ်ားေပၚ သြန္ခ်ရင္း အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ကပင္ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ ပုံႏွိပ္မွတ္တမ္းတင္ျခင္း ခံခဲ့ရေသာ သူမအား ပထမဆုံး ေမးျဖစ္ေသာ ေမးခြန္းမွာ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူမ၏စာေတြ ဘာေၾကာင့္ အေတြ႕ရနည္းသြားတာလဲ ဟူ၍ပင္။ ဒီေမးခြန္းကုိ…

“အျခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာတုိ႔ ဦးေႏွာက္ကုိ ဖိစီးလာသည့္အခါ ငယ္စဥ္ကလုိ စာေရးမသြက္ေတာ့ပါ။ ဒီလုိႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ၀တၳဳမ်ား စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ က်ဲပါးလာခဲ့ေတာ့သည္” လုိ႔ အမွာစာေလးမွာ ေျဖခဲ့ဟန္တူပါသည္။

သူမ၏ ထူးျခားမႈကေတာ့ တစ္ဖက္သားကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစတတ္တာ၊ ထာ၀စဥ္ခ်ိဳရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တက္ၾကြရႊင္လန္းလွ်က္ မည္သူ႕ကုိ မဆုိ အကူအညီေပးရန္ အသင့္ရွိေနတတ္တာပဲ ျဖစ္သည္။  ႀကီးမားမ်ားျပားလွတဲ့ အလုပ္တာ၀န္၊ ၀တၱရားေတြၾကားမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ နစ္ျမဳတ္ေနသည့္ၾကားမွ အခြင့္ရသည္ႏွင့္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ မညည္းမျငဴ၊ တက္ၾကြရႊင္လန္းစြာ ပါ၀င္ရင္း၊ စာေပ၀ါသနာပုိးကေလးကုိလည္း တယုတယေမြးျမဴရင္း ၀တၳဳတုိ လုံးခ်င္းစာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ကုိ သူမ ႀကိဳးစားဖန္းတီး ႏုိင္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ ထပ္တူ ၀မ္းေျမာက္ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့ၾကပါသည္။

“ဘတ္ေဒး ဗယ္လင္တုိင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ ၀တၳဳမ်ား”

…တဲ့။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ စတင္ ျဖန္႔ခ်ီလုိက္ေသာ သူမ၏ ၀တၳဳတုိမ်ားသည္ တကယ္ပဲ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးႏွင့္ လုိက္ဖက္ေျပျပစ္စြာ ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ထုံမႊမ္းေနခဲ့ပါသည္။ မာတိကာမွာ ၀တၳဳတုိ (၁၀) ပုဒ္ထဲေတြ႕ရေတာ့ နည္းလုိက္တာဟု အားမလုိ ၊အားမရ ေတြးခဲ့မိေသးသည္။ တကယ္ဖတ္ေသာအခါ ၀တၳဳတုိ တစ္ပုဒ္ခ်င္းစီသည္ လုံးခ်င္း၀ထၳဳရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္စီႏွယ္ပင္ ရွည္လ်ားေကြ႕ေကာက္စြာ သက္၀င္နစ္ေမ်ာရေသာ ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ပမာ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။

ပထမဆုံး တစ္ပုဒ္မွာ “ေ၀းလြင့္လိပ္ျပာ” ။ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးေနာက္ခံ သုံးပြင့္ဆုိင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မာယာမပါ၊ လွည့္ဖ်ားျခင္းကင္းေသာ ခ်စ္ျခင္း၊ ၿပီး.. အခ်စ္ႏွင့္ ေ၀းလြင့္ေကြကြင္းရျခင္းဆင္းရဲမွာ အၿပံဳးမပ်က္စတမ္း နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္ၾကေသာ၊ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး အလုိက္သိ၊ ျဖည့္ဆည္း ေပးတတ္ၾကေသာ စိတ္ေနစရုိက္ကေလးေတြကုိ ဖတ္ရွဳခဲ့ရသည္။ ဂရုဏာျဖင့္ မ်က္ရည္သီေ၀့ခ်င္ေသာ္မွ စာေရးသူက ႏူးညံ့ျငင္သာစြာ စာဖတ္သူအား ထြက္ေပါက္ေပး ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ေသးသည္။ စာေရးသူ၏ ေအာင္ျမင္ေသာ ၀တၳဳ၊ ဗြီဒီယုိအျဖစ္ အသက္သြင္းခံရသည္ အထိ တာသြားခဲ့ေသာ ၀ထၳဳ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။

ဒုတိယတစ္ပုဒ္ “အရိပ္မဲ့ ႏွလုံးသား” ကေတာ့ မာနႀကီးၿပီး ထက္ျမက္ေသာ (သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ မျမင္သိ၊ နားမလည္ႏုိင္တဲ့ ႏွလုံးသားတစ္စုံကေတာ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ)  မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အခ်စ္၊ ဘ၀ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ခံစားခ်က္ပင္။

“မာနကုိ ဖက္တြယ္ရင္း က်န္ရွိတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ငါ ရင္ဆုိင္ရဦးမွာ”

..မာန္တင္းႏုိင္ခဲ့တဲ့ မုိးပပက…

ဒုိင္ယာယီရီထဲမွာ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားေသာ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္အတူ..

“ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကၽြန္မ အနားကုိ ‘ကုိ’ ေရာက္လာရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ”

…တဲ့ေလ။ ကံဆုိးတာက သူမဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္က တကယ္ပဲ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ သူမရဲ႕ ကုိ ကေရာ.. သူမထံ တကယ္ေရာက္ခဲ့သလား။

 တတိယ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ "ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ အခ်စ္တစ္ခု" ကေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္ တစ္ခုႏွစ္မွာ ခ်စ္သူေတြ အျဖစ္ လက္တြဲခဲ့ၾကသူ၊ အေျခခံ လူတန္းစား ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးတုိ႔၏ မသိမသာ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာေသာ ခံစားခ်က္၊ ဘ၀အျမင္၊ လက္ေဆာင္၊ ေတြးျမင္ဆုံးျဖတ္ပုံေတြကုိ ၂၀၀၁/ ၂၀၀၂/ ၂၀၀၃/ ၂၀၀၄/ ၂၀၀၅/ ၂၀၀၆/ ၂၀၀၇/ ၂၀၀၈ စသည့္ျဖင့္ ခုႏွစ္အလုိက္ ဆစ္ပုိင္းပုံေဖာ္သြားသည္မွာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလြန္းလွေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ "စတုတၳေျမာက္အိပ္မက္" ျဖစ္သည္။ အိပ္မက္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အစြဲအလန္းႀကီးသူ တစ္ေယာက္၏ အခ်စ္၊ ဘ၀၊ ခံစားခ်က္ကုိ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေရးဖြဲ႕ထားလွ်က္ အဆုံးသတ္မွာေတာ့ စာေရးသူက ေမးခြန္းတစ္စျဖင့္ စာဖတ္သူကုိ မဆုံးတမ္း အေတြးေထြျပားေစရျပန္ေတာ့သည္။

"လမ္းခြဲ.". ... ။ အံၾသသြားသည္။ အခ်စ္ေနာက္ခံ မဂၢဇင္း ၀တၳဳတုိ တစ္ပုဒ္အတြက္ စာေရးသူ၏ အရင္းအႏွီးကား ႀကီးမားလြန္းသည္ဟု ဆုိခ်င္သည္။ သူမ၏ အားထုတ္မႈကုိလည္း ေလးစားရပါသည္။ စာေရးသူေရြးခ်ယ္ေသာ ေနာက္ခံမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ မစိမ္းလွေသာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ၊ ပုဇြန္ေမြးျမဴေရးကန္မ်ား အေၾကာင္းျဖစ္သည္။  သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူမေလာက္ ႏႈိက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ မေလ့လာ မိခဲ့၊ မသိပါ။ စာေရးသူ ဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးမွာ M.Sc (Zoogloy ) ႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးသူ၊ နည္းျပဆရာမလုပ္ရန္ ရည္ရြယ္ေစာင့္ဆုိင္းရင္း ပုဇြန္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွာ အလုပ္၀င္ျဖစ္၊ ႏုိင္ငံျခားပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ပင္ပန္းတႀကီး၊ ေနပူထဲေျပးလႊား ပညာသင္ယူကာ ႏူးညံ့ေအးေဆးေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္မလုိက္ တက္ႀကြလႈပ္ရွားေသာ၊ ထက္ျမက္ေသာ ၊ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စ ရွိေသာ နာမ၀ိေသသနတုိ႔ျဖင့္ ရုပ္လုံးၾကြေနပါသည္။ ဇာတ္ေကာင္၏ လႈပ္ရွားျပဳမူပုံ၊ ခံစားခ်က္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားမွာ ေလးစားႏွစ္သက္စရာ....။ လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ တစိ့္စိမ့္ ခံစားဖတ္ရွဳခ်င္စရာ ေကာင္းလြန္းလွေတာ့သည္။

မ်က္ရည္ခံ မွဲ႔ကေလး ကုိယ္တုိင္ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ္လည္း အစြဲအလန္းမထားခ်င္ေသာ၊ အယူသီးသူမ်ားကုိလည္း ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ခ်င္ေသာ အရြဲ႕တုိက္ခ်င္စိတ္ႏွင့့္ ေကာင္မေလး ‘ေမပန္းဖူး’ အေၾကာင္း “သက္မဲ့ဆူး၏ ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္း”

အသက္အရြယ္၊ အေတြ႕အႀကံဳအရ ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲခါးသီးလာတတ္တာ..။ ရင္ခုန္စြဲလန္းလွေသာ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးဟာ ခုေတာ့လည္း…။ ဘတ္ေဒးဗယ္လင္တုိင္း ထဲက ဇာတ္ေကာင္ အိမ့္သဲျပည့္ ကေတာ့ ေန႕စြဲေတြကုိ မုန္းတယ္…တဲ့ေလ။

ေနာက္…  GTI ေက်ာင္းႀကီးေနာက္ခံ အတိတ္ပန္းခ်ီ…။

ေနာက္… အဆင္ျခင္မဲ့ မုိက္မွားက်ဴးလြန္မႈအတြက္  ေနာင္တတရားက က်ိန္စာသဖြယ္ျဖစ္ကာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ခံစားေပးဆပ္ေနရရွာေသာ ေမးစုိးသူ ၏ခင္ပြန္း။ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕ဒဏ္ရာမ်ားအတြက္ “က်ိန္စာ”

”ေတြ႕ခြင့္မႀကံဳ

ဆုံခြင့္မရ

ဘ၀ခ်င္းပင္ ဘယ္လုိေ၀းေစဦးေတာ့

သူ.. ရွိေနေသးတယ္ဆုိတဲ့

အသိေလးနဲ႔သာ…”

…ကဗ်ာေလးနဲ႔ သက္မွဴးညီညီ ဆုိေသာ မိန္းခေလး၏ ခရစ္စမတ္ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းေလးသည္လည္း ဆြံ႔ပ်ံ႕ဖြယ္ရာပင္။

၀တၳဳတုိ (၁၀) ပုဒ္ထဲဟု အားမရခ်င္သလုိ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဒီ၀တၳဳတုိစု စာအုပ္ကေလးသည္ တစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီး ခဏနား၊ စဥ္းစားရင္း ေတြးေတာရင္း၊ ရင္ခုန္စြာ ႏွစ္သက္မိရင္း အားရေက်နပ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ထပ္ဆင္ေျပာလုိေသးသည္မွာ ‘လမ္းခြဲ’  ၀တၳဳတုိပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း၏ ခံစားခ်က္အရ ဤစာအုပ္တြင္ပါရွိလာေသာ ၀တၳဳတုိအားလုံးအနက္ အေကာင္းဆုံး ၀တၳဳတုိဟု သတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့သည္။ ထုိျပင္ လမ္းခြဲ ကုိ တင္ဆက္မႈ ပုံစံတစ္မ်ိဳးျဖင့္ အားပါးတရ ထပ္မံခံစား အားေပးခ်င္မိပါေသးသည္။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ဖတ္ျဖစ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အႀကိဳက္ညီၾကမည္ ထင္မိပါ၏။

မေမဇူးသည္ မအားလပ္ေသာ တာ၀န္မ်ားၾကားမွ ယခုကဲ့သုိ႕ေသာ ထိရွနက္ရွုိဳင္းသည့္ ခံစားမႈ တစုံတရာေပးစြမ္းေသာ ၀တၳဳတုိ အသစ္ကေလးေတြ ထပ္မံေရးဖြဲ႕လာဦးမည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ ဆက္လက္အားေပးေနပါဦးမည္။ မေမဇူး ဆက္လက္ခ်ီတက္ ေအာင္ျမင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေခၽြလွ်က္…..

MMG ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ မေမဇူးသုိ႔ ခ်စ္ခင္စြာ….

                                                                                             ကုိသတုိး

လက္ေဆာင္

“ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္ႏွစ္ရက္ေန႔က ျပည္ေထာင္စုေန႔ေလ…”

“ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္သုံးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ …”

ၿပံဳးျမရႊင္သြက္လွတဲ့ ဟန္ပန္ေလးႏွင့္ စကားတီတာဆုိတတ္လွေသာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္မေလးသည္ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးကုိလည္း ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္တတ္ေသးသူ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ အတူ ေနရာအႏွံ႔ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္ေသးသည္တဲ့။ ခ်စ္သူေပးေသာ လက္ေဆာင္ တစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္ကုိ မက္ေမာစြာ ငံ့လင့္လွ်က္ရွိသည္ ဟုလည္း ပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ၿပီး ၾကည္ႏူးဆြံ႕ပ်ံ႕ဖြယ္ရာ ေကာ္ဖီဆုိင္ တစ္ဆုိင္ဆုိင္မွာ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ တြတ္ထုိးခ်င္ျပန္သတဲ့။

“ကုိယ္ အဲဒီေန႔မွာ သြားစရာ တစ္ခုရွိေနတယ္”

…ဆုိလွ်င္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းစူခ်င္ၿပီ။

“ဒါဆုိ ဒီလုိ လုပ္ရေအာင္ေလ…”

“ဘယ္လုိမွ မလုပ္နဲ႔။ ကုိကုိ႔ကုိ မုန္းလုိက္ၿပီ”

“ဟာ… ဘယ္တုန္းက…”

“အခုပဲ”
ေျပာၿပီး ေျခေဆာင့္ကာ လွည့္ထြက္ရန္ ေျခဟန္ျပင္ေတာ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထုိေကာင္မေလးသည္ စိတ္ဆုိးစိတ္ေကာက္ျမန္ဆန္သေလာက္ ေခ်ာ့ေမာ့သည့္အခါ အလြယ္တကူ စိတ္ေျပၾကည္လင္လာတတ္ျပန္တာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ကံေကာင္းလွပါသည္။ ထုိေန႔ေရာက္ခဲ့လွ်င္လည္း ႏွင္းဆီနီနီ ပန္းစည္းႀကီးကုိ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ တယုတယေပြ႔ပုိက္ကာ ေခ်ာကလက္ ၿမံဳ႕၀ါးမပ်က္ပဲ…

“ကုိကုိ သြားခ်င္တဲ့ဆီ သြားလုိ႔ရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လုံေမကေတာ့ ကုိကုိေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေနမွာပဲေနာ္။ ကုိကုိ မေခၚလည္း လုိက္မွာပဲ”

ညစ္က်ယ္က်ယ္ ဆုိေနျပန္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိရသည္။

“ကုိကုိကလည္း လုံ႔ကုိ အတူေခၚသြားခ်င္တာပါ။ လုံ လုိက္ခ်င္ပါ့မလား မေသခ်ာလုိ႔သာ မေခၚျဖစ္ခဲ့တာ”

“အခုကစၿပီး ေသခ်ာလုိက္ေတာ့”

ကၽြန္ေတာ္က ရႊီခနဲ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္လုိက္ေတာ့ လုံက ၿပံဳးစစ မ်က္ေစာင္း၀င့္သည္။

ၿမိဳ႕ထဲမွာ တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကုိင္ကာ ၾကည္ႏူးၿပံဳးျမေနခဲ့ေသာ လုံသည္ အရာအားလုံးကုိ မေထမဲ့ျမင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသလား ထင္ရသည္။ ဆုိင္ကယ္ တစ္ခ်က္ အခုန္မွာေတာ့ ေက်ာက္ခင္းလမ္းၾကမ္းကုိ သတိျပဳမိသြားေတာၿပီ။ သတိမထားမိခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းမ်ား၏ ေျပာင္းလဲမႈ၊ ႏုံခ်ာမႈတုိ႔ကုိလည္း သတိထားမိသြားရကာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။

“ကုိကုိ ဘယ္သြားေနတာလဲ”

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖပဲ လည္ျပန္ၿပံဳးျပလုိက္သည္။ လုံသည္ တစ္စုံတစ္ရာအား သတိတရ လန္႔ဖ်တ္သြားဟန္ရွိလာေတာ့ကာ…

“ကုိကုိ… ကုိကုိ… လုံ႔ကုိ ခုိးလာတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္က သေဘာတက် တဟားဟားရယ္ေလ လုံေၾကာက္လာေလျဖစ္ေနသည္။

“ကုိကုိ လုံေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။ လုံ…လုံ ေၾကာက္လုိ႔ပါ။ အဲလုိ မဟုတ္ဘူး မုိ႔လားဟင္”

ေနာက္ၾကည့္မွန္မွတဆင့္ လွမ္းျမင္ေတြ႔ေနရေသာ လုံမ်က္ႏွာေလးက သနားၾကင္နာခ်င္စရာ ေကာင္းေနခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကုိ ေက်ာ္၍ၾကည့္ကာ ဆုိင္ကယ္ ေရွ႕ျခင္းထဲမွ သစ္သီးႏွင့္ မုန္႔၊ အခ်ိဳရည္ပုလင္းေတြဆီ အကဲခတ္ေနျပန္သည္။

“ကုိကုိ႕ကုိ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ လုိက္ခဲ့ပါ လုံရယ္။ ေရာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့။ ဒီ ေရွ႕နားေလးတင္ဆုိ ေရာက္ၿပီ္”

လုံ ယုံၾကည္ပုံမရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအား မရအရ လွမ္းၾကည့္ အကဲခပ္ေနျပန္သည္။ လက္ထဲမွာ အျမတ္တႏုိး ေပြ႕ပုိက္ထားဆဲ ပန္းစည္းႀကီးကုိလည္း ေယာင္ယမ္းကာ လႊင့္ပစ္မိေတာ့မေယာင္။

“လုံ… ပန္းစည္းႀကီး လြတ္က်က်န္ခဲ့ ဦးမယ္ေနာ္”

ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ၿခံ၀န္းကိ်ဳးက်ဲႏွင့္ တဲသာသာ အိမ္ကေလးေတြက လုံ႔အဖုိ႔ စိမ္းသစ္ေနဟန္ရွိပါသည္။

“ဒီဘက္ေတြကုိ လုံ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး”

…ဟုလည္း ရုိးသားစြာ ၀န္ခံရွာပါသည္။ ၿခံ၀န္းတစ္ခုဆီ လွမ္း၀င္လုိက္ေသာအခါ လုံသည္ ဆုတ္တြဲထားေသာ လက္ေတြကုိ ေဆာင့္ရုန္းပစ္ေလကာ ၿခံ၀မွာ ေျခစုံရပ္ေနေတာ့သည္။

“လာပါ လုံရဲ႕။ ဒါ.. ကုိကုိ႔ ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ ေနတဲ့ၿခံပါ။ ၿခံထဲမွာလည္း သူ တစ္ေယာက္တည္း…”

ေျပာေလမွ လုံ႔မ်က္ႏွာသည္ ၿပိဳလုမိုးႏွယ္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။

“ကုိကုိ… အႀကံဆုိးပဲ။ လုံ ကုိကုိ႔ကုိ မုန္းမိေတာ့မယ္”

လုံ႔ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စ တခ်ိဳ႕ဳေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရခ်င္လာခဲ့ပါသည္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လုံတုိ႔က ႏွစ္ဘက္မိဘ ေက်နပ္ ၾကည္ျဖဴၿပီး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္အကုိင္ အတည္တက်ႏွင့္ ႏွစ္ကုိယ္တူေန႔ရက္ေတြအတြက္ ႀကိဳးပမ္းဆဲ ကာလမုိ႔သာ လက္ထပ္ရက္ကုိ ေရႊ႕ဆုိင္းထားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။

“ကုိကုိ လုံ႔ကုိ အိမ္ျပန္ပုိ႔ပါေနာ္”

ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ဖြင့္ဟ၀န္ခံလု ဆဲဆဲ…

“ေဟာ.. လူကေလးလား။ သူငယ္ခ်င္းပါ ပါလာတာလား။ အိမ္ထဲေခၚခဲ့ေလ”

ခပ္အုပ္အုပ္ ဆူညံသံကုိ အဖုိးက ၾကားႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။ အသက္ ရွစ္ဆယ္နားနီးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဖုိးက က်န္းမာသည္။ သတိလည္း ေကာင္းသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္ႀကိ္မ္ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေျခတစ္ဖက္က်ိဳးအက္ခဲ့ဖူးေသာ အဖုိးက ခ်ိဳင္းေထာက္ကေလး အားျပဳကာ ၿခံ၀န္းထဲမွာသာ က်င္လည္ေနရရွာသူမုိ႔ စိတ္ကေတာ့ အားငယ္ႏြမ္းလ်ေနခဲ့ဖူးတာ။

“မခ်မ္းသာေပမယ့္ အဖုိးတစ္ေယာက္စာေတာ့ သူတုိ႔ သဒါၵၾကပါတယ္ လူကေလးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီေခတ္က အိမ္ရွိလူကုန္ တစ္ေနကုန္ အိမ္ကထြက္ၿပီး ရုန္းကန္ႏုိင္မွ ၀မ္း၀ရုံ ရွိတာ မဟုတ္လား။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွႈင္ ကူးရင္းနဲ႔ မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ အလုပ္ရွဳ႔ပ္၊ အေဖနဲ႔ အေမက အလုပ္မွာ ေနကုန္ေနခမ္း၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း တီဗြီေရွ႕မွာ တန္းစီ အပမ္းေျဖၾကရင္း အိပ္ယာဆီ တန္း၀င္ၾကျပန္ေတာ့ အဖုိးကလည္း အလိုက္သိရတာေပါ့။ ဘုရားစင္နဲ႔ အိပ္ယာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ေပါ့။ ဒီလုိ ေနရတာပဲေလ…”

အားလပ္ရက္တခ်ိဳ႕တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အေရာက္လာမည္ဆုိေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္……..

“လူကေလးက အဖုိးနဲ႔ အေဖာ္လာေနေပးမယ္ဆုိတာ ဘာအတြက္လည္း”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု၏ home care အစီအစဥ္အေၾကာင္းေျပာျပလွ်င္ေတာ့ အဖုိးတစ္ေယာက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈ မ်က္ရည္ေတြ သီေ၀့လွ်က္ သာဓု အထပ္ထပ္ေခၚခဲ့ေသးတာ ျဖစ္သည္။

“…. အဖုိး တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေနတတ္ပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာေလးေတြရွိတတ္တာေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာျပခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ အသက္အရြယ္က ေၾကာင္အုိေတာ့ ၾကြက္မေလး ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ အလုိက္သိတတ္ရတာေပါ့။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ ကုိယ္လက္မအီမသာ ျဖစ္လာလုိ႔ေတာင္ ကုိယ့္ဘာသာ ေဆးေပးေနရတဲ့ ဘ၀ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အားငယ္တယ္။ လူေလး ေရာက္လာမွ စကားေျပာေဖာ္ရေတာ့ ၀မ္းသာေနတာ။ ေက်းဇူးလည္း တင္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာမယ့္ အားလပ္ရက္ေတြကုိ ေမွ်ာ္ေနရွာတတ္တဲ့ အဖုိးက အိမ္အ၀င္၀မွာ ေျခတစ္ဖက္တြဲလဲခ်လွ်က္ ထုိင္ကာ ဆုိင္ကယ္ စက္သံကုိ နားစြင့္ေနေလ့ၿမဲ။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိက္ကယ္စက္သံၾကားကတည္းက အိပ္ယာဆီမွ ဖင္ေရႊ႕တရြတ္ဆြဲကာ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာတာ ျဖစ္မည္။ အဖုိး၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာေနေသာ မ်က္၀န္းေ၀သီတုိ႔အား လုံတစ္ေယာက္ လွမ္းေငးေနဆဲ….

“သူက မလုိက္ခ်င္ဘူး လုပ္ေနတယ္ အဖုိး”

ကၽြန္ေတာ္၏ မခ်ိဳမခ်ဥ္ အၿပံဳးကုိ အဖုိးနားမလည္ေသာ္လည္း လုံတစ္ေယာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ရိပ္မိနားလည္လာဟန္ျဖင့္ အဖုိးထံ ခပ္ဆဆ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တုိးလွမ္းသြားပါသည္။

"အဖုိးအတြက္ မိတ္ေဆြအသစ္ ေခၚလာေပးတာ။ သူ႔နာမည္က လုံေမပ်ိဳတဲ့ အဖုိး"

လုံကလည္း...

“ဟက္ပီး ဗယ္လင္တုိင္းပါ အဖုိး”

ပန္းစည္းႀကီး လက္ထဲေရာက္လာသည့္တုိင္ အဖုိးက လုံ႔စကားကုိ နားလည္ဟန္မရွိတာ ရိပ္မိသြားလွ်င္ေတာ့ လွ်ာတစ္လစ္ႏွင့္ ပခုံးတြန္႔သည္။ ၿပီး... အဖုိးအား ေႏြးေထြးစိတ္ရွည္စြာ ၿပံဳးျပေနလွ်က္…

“’ဒီေန႔က ကုိယ္ ခ်စ္တဲ့၊ ခင္တဲ့သူေတြကုိ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ေန႔ေလ အဖုိးရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ လုံတုိ႔က အဖုိးအတြက္ လက္ေဆာင္လာေပးၾကတာ။ လုံက အဖုိး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလုိ႔လည္း ဆုေတာင္းေပးတာ”

အဖုိးႏွင့္အၿပိဳင္ ႏွစ္လုိၾကည္ႏူးစြာ ၿပံဳးျမေနသည့္တုိင္ လုံက ကၽြန္ေတာ္ထံ မ်က္ေစာင္းလွလွေတြ ပစ္လႊတ္လုိ႔ပဲ မဆုံးေတာ့ႏုိင္။ ။

သတုိး

ရိပ္ႀကီးခုိလွ်င္…………..

                                   

                                                                                               

                တာလမ္းက ဖုံေနေအာင္ ေကာင္းလွသည္။ တရုတ္ဆုိင္ကယ္ေလးက ၿငိမ့္ေနေအာင္ ေျပးသည္။ တာတစ္ဖက္မွာ ေရြးျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးက တျပန္႔တေျပာ ေရလႊာသင္ျဖဴးခင္းေနသည္။။ မုန္တုိင္းဆင္ၿပီးစမုိ႔ ေမာႏြမ္းၿငိမ္သက္ေနသလုိမ်ိဳး၊ မဟုတ္လွ်င္လည္း မၾကာခင္ မုန္တုိင္းလႈိင္းၾကမ္း ဆင္ေတာ့မည္မုိ႔  အားယူကာ ဆင္ႀကံ ႀကံေနသလုိမ်ိဳးဟု မၾကည္လင္ေသာ စိတ္အခံႏွင့္ ေတြးမိေသးသည္။

                        တာအတြင္း ရြာကေလးေတြကုိေတာ့ ငယ္ငယ္က ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ရင္းႏွီးေနသလုိ စိတ္မွထင္သည္။ ထင္းစုတဲ့။ ကန္႔ဘလာငူတဲ့။ ကုိယ္သြားခ်င္သည့္ ၾကာနီကန္ေက်းရြာကေတာ့ တာလမ္းနွင့္ ေ၀းလွမ္းသည္။ ငယ္ငယ္က ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း အလည္ေရာက္ဖူးေနက်မုိ႔ အုန္းပင္စုစုကုိ လွမ္းျမင္ရုံႏွင့္ မွတ္မိေနသည္။ အဲသည္စဥ္ကေတာ့ ၾကာနီကန္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေရြးျမစ္ကုိ ေရေက်ာ္ေခ်ာင္းကေလးက ဆက္ေပးထားသည္။ ေရ၀က္က်ခ်ိန္ေလာက္အထိ ေလွ၊ သမာန္ေတြ ျဖတ္လုိ႔ရေသးသည္။ ေရစစ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေရေက်ာ္ေခ်ာင္းကုိ မည္သည့္ေရယာဥ္မွ ကူးျဖတ္မရႏုိင္ေတာ့။ ခုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ ေလွျဖင့္ ေလွာ္ခတ္ခဲ့ရေသာ ေရေက်ာ္ေခ်ာင္းကေလးလည္း ေကာခဲ့ၿပီ။ လြင္ျပင္ငယ္ေလး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

ၾကာနီကန္ေက်းရြာႏွင့္ ကပ္လွ်က္ သြတ္မုိးေျပာင္ေျပာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ေနအိမ္တန္းမ်ားကေတာ့ မိဦးေက်းရြာ။ လြန္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ လြန္ေခ်ာင္း။ ေရွ႕မွာ ဥကၠံ၊ ပ်ဥ္ေထာင္တြင္း။

                        ဟုိတုန္းက တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ ကူးလူးသြားလာခ်င္လွ်င္ ေလွျဖင့္သာ ေလွာ္ခတ္သြားၾကရတာျဖစ္သည္။ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ ျခားေနတာ မဟုတ္လား။ တာလမ္းပတ္လုိက္ေသာအခါ ေခ်ာင္းေတြလည္း တာအတြင္းသုိ႔ ေရာက္ကာ ေကာကုန္ၿပီ။ ေႏြအခါ ကုန္းေၾကာင္းေျခက်င္လမ္းေပါက္ခဲ့ၿပီ။ ပတ္လမ္းတာႀကီးကုိ ေျမျပန္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ၿပီးေသာအခါ ဆုိင္ကယ္၊စက္ဘီး၊ဒိန္းေဒါင္းေတြကအစ ကားႀကီးပါ မက်န္ သြားလမ္း၊လာလမ္း သာခဲ့ၾကေတာ့ၿပီ။ ေကာင္းေလစြ..။

                        သုိ႔ေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ေရြးျမစ္နံေဘး ကမ္းႏွင့္နီးနီး ကပ္သီကာ ေရဆန္၊ ေလဆန္ ေလွခတ္သြားခဲ့ဖူးတာလည္း လြမ္းစရာေကာင္းလွပါသည္။ ေရြးျမစ္ကမ္းနံေဘးက လမု၊ လဘ၊ သမွည့္၊ ဗုိင္းေတာင့္၊ သခြတ္၊ ကန္႔ဘလာစေသာ ဒီေရေတာတန္းေတြလည္း ခုခါ မရွိေတာ့ၿပီ။ လမုပန္းဖူးေလးေတြျပဳတ္၊  ငါးပိခ်က္ခ်ဥ္ခ်ဥ္၊စပ္စပ္ကေလးႏွင့္ တုိ႔ျမဳတ္စားရလွ်င္ ထမင္းၿမိန္လွတာ။ ကန္႔ဘလာသီး၊ လမုသီးမွည့္ေတြကလည္း ငါးပိေဖ်ာ္ႏွင့္ လုိက္ဖက္လွသည္ပင္။ ငယ္ငယ္က လတာျပင္မွာ ကန္႔ဘလာသီးမွည့္၊ လမုသီးမွည့္ ေကာက္ခဲ့ဖူးတာ၊ ကန္႔ဘလာသီးခ်ဥ္ခ်ဥ္၊ လမုသီးခ်ဥ္ခ်ဥ္တုိ႔ကုိ ရွဳံ႕ရွဳံ႕မဲ့မဲ့၊ မက္မက္ေမာေမာ စားခဲ့ဖူးတာ ခုျပန္ေတြးလွ်င္ေတာင္ ခု သြားရည္ယုိတုန္း။ ပါးေတြ က်ဥ္တက္လာတုန္း။

                        ဗုိင္းေတာင့္သီးရွည္ေမ်ာေမ်ာေတြကုိလည္း ကေလးဘ၀ကေတာ့ အလြန္သေဘာက်သည္။ သူ႔အညွာႏွင့္ သီးေတာင့္ရွည္ကေလးကုိက အျမင္ဆန္းကာ လုိက္ဖက္ေနတာျဖစ္သည္။ ဗုိင့္ေတာင့္ပင္ရဲ႕ ထူးျခားမႈကေတာ့ သူ႔အျမစ္ေတြက ေျမျပင္ေပၚ ပင္စည္တစ္၀က္နီးပါးမွ စတင္ထြက္ေနတာပဲျဖစ္သည္။ အသြယ္သြယ္ကားေနေသာ ဂါ၀န္ဖားဖားေလး ၀တ္ထားသလုိမ်ိဳး ။ အေမက ဗုိင္းေတာင့္ျမစ္ကုိ ပုလင္းဖုံးေဖာ့ဆုိ႔လုပ္ေပးရန္ အေဖ့ကုိ ပူဆာတတ္သည္။

                        သမွည့္သီးကေတာ့ အသည္းပုံေလးမုိ႔ ကဗ်ာဆန္လွသည္ ထင္ရသည္။ သမွည့္သီးမွည့္ခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ငါးတန္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကုိခ်က္ေသာ ဟင္ရံပြဲကုိ အေငြ႕တလူလူ၊ ခ်ိဳအီေနေအာင္ စားရတတ္သည္။ ငါးတန္ေတြ၏ အစာက သမွည့္သီးေတြ ျဖစ္ေနသည္ကုိး။

                        မဒမတုိ႔၊ ကနစုိတုိ႔လုိ အပင္ေတြကေတာ့ ေရြးျမစ္ေအာက္ဖက္ဆီမွာ ေပါက္ေရာက္ေနေသးသည္ဟု အေဖက ေျပာဖူးသည္။ အပင္ကုိ မျမင္ဖူးေသာ္လည္း ကုိယ္တုိ႔အိမ္ၿခံ၀န္းကုိ မဒမသား နီရဲရဲေတြႏွင့္ ၀န္းခတ္ထားေသာေၾကာင့္ သိေနသည္။ ကနစုိေမ်ာသား ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြကလည္း အိမ္အခ်င္တန္းအျဖစ္ သုံးၾကတာ သိသည္။ ၿပီးေတာ့ သင္ေပါင္းသားကေတာ့ ရြာမွာ မီးဖုိေခ်ာင္၊ ဘိနပ္ခၽြတ္ အခင္းအျဖစ္သုံးၾကရသည္။ သင္ေပါင္းပင္က ဆူးေတြကားေနသည္တဲ့။ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြ ထင္းေလွျပန္အ၀င္တုိင္း သင္ေဖာင္းဖူးေတြ လက္ေဆာင္ေပးလာတတ္သည္။ သင္ေပါင္းဖူး အူတုိင္ႏုႏုေလးေတြက အစိမ္းအတုိင္း စားလွ်င္လည္း ခ်ိဳလွသည္။ မ်ားမ်ားစားလွ်င္ ၀မ္းေဖာတတ္သည္ဟု အေမက ဟန္႕သည္။ အေမ့အလစ္ေစာင့္ကာ ခုိးစားရသည္။ သင္ေပါင္းဖူးက ငရုပ္စပ္စပ္ႏွင့္ ဟင္းခ်က္လွ်င္လည္း ထမင္းၿမိန္လွသည္ပင္။ အခ်ိဳခ်က္ျပန္လွ်င္လည္း ဆိမ့္ဆိမ့္ကေလး အလြန္စားေကာင္းလွတာျဖစ္သည္။ ေရလုံျပဳတ္ကာ ငါးပိရည္ႏွင့္ အတုိ႔အျမဳတ္ လုပ္စားေတာ့လည္း ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္။ သင္ေပါင္းပုိးကေတာ့ ရေတာင့္ရခဲ့ျဖစ္သည္။ ေရႊ၀ါေရာင္သန္းေနေသာ လႈတ္တြန္႕တြန္႔ သင္ေပါင္ပုိးမွာ အူယားစရာေကာင္းလွေသာ္လည္း ထမင္းဦးေပါင္းထဲ ထည့္ႏွပ္ရုံႏွင့္ ခ်ိဳအီစိမ့္သက္ေနတာမုိ႔ ထမင္းႏွင့္နယ္စားလွ်င္ ဆီမလုိ။ ဆားကေလး ျပက္သိကာျဖဴးရုံမွ်ႏွင့္ ျပည့္စုံၿပီ။ သင္ေပါင္းသီးေတြရလွ်င္ေတာ့ ကစားစရာ အသစ္အဆန္းပဲ ျဖစ္သည္။ သင္ေပါင္းသီးက ပန္းခုိင္ကားကားႀကီးလုိ အလြန္လွသည္။ အစိမ္ေရာင့္ ရင့္ရင့္။ မွည့္လာလွ်င္ လိေမၼာ္၀ါေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္သည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားလွ်င္ ေစးထန္းထန္း တစ္မ်ိဳးအရသာပင္။ အခြံကေတာ့ ဖန္တြတ္သည္။

                        ငယ္ငယ္က ရြာကုိ အလည္ေရာက္ျဖစ္တုိင္း ဒီေရာက္ေတာထဲ၀င္၊ ထင္းေခြရတာ စိတ္လည္းညစ္၊ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ လတာျပင္မွာ ဒူးေကာက္ခြက္နစ္ေနေသာ ရႊံ႕ဗြက္ရုန္းရတာ ေတာသားေတြေလာက္ ခရီးမတြင္။ သူရုိ႕ေတာ့ ခရာဆူးေတာထဲလည္း ခပ္ရဲရ၊ဲ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ျဖတ္နင္းေလွ်ာက္သြားေနၾကတာပင္။ ကုိယ္ကေတာ့ ေရွ႕မွာကြယ္ကာေနေသာ ခရာဆူးပင္ကေလးကုိပင္ ရြရြကေလးကုိင္ဖယ္ကာ ဖြဖြကေလးလွမ္းေနျပန္သည္မုိ႔ သူတုိ႔အဖုိ႔ ရယ္ပြဲဖြဲ႕စရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ကုိယ္က ခေရာင္းေတာတုိးရတာ စိတ္ပ်က္ေသာ္လည္း ဆူးပန္းပြင့္ ခရမ္းေဖ်ာ့ကေလးေတြကုိေတာ့ ခ်စ္သည္။ ညွာတံအျဖဴပုိင္းေလးေတြကုိ စုတ္ယူလွ်င္ လွ်ာဖ်ားမွာ ခ်ိဳျမျမအရသာ အေတြ႕ကုိလည္း ႀကိဳက္သည္။ ၿပီး ၾကက္ဖသီးဟု ေခၚၾကေသာ ခင္မြန္သီးေလးေတြသည္လည္း ငွက္ကေလးေတြ ပုံသ႑ာန္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသလုိ စားလုိ႔ အလြန္ခ်ိဳျပန္သည္။ က်ီးေသရြက္ကုိေတာ့ အရသာ မခံတတ္။ သူရုိ႕ ရြာသားေတြကေတာ့ က်ီးေသရြက္၊ က်ီးေသသီး အားလုံးကုိ တုိ႔စရာ လုပ္ေနၾကျပန္တာပင္။

 သမွည္ကုိင္းေျခာက္ေတြကုိ ထင္းေခြၾကျပန္လွ်င္လည္း ကုိယ့္ထင္းစည္းကေလးက ခပ္ေသးေသးပင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထင္းစည္းေသးေသးေလးကုိ ထမ္းကာ လာလမ္းအတုိင္း ေတာတုိးျပန္ထြက္ရတာ ေသခ်င္ေစာ္နံေနေတာ့ၿပီ။ သူရုိ႕ကေတာ့ ထင္းစည္းႀကီးေတြ ပခုံးေပၚေစြ႕ကနဲထမ္းတင္ကာ ေရွ႕ကေန ေျပးေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ ခုေတာ့ထင္းရွားလုိ႔ဆုိၿပီးညည္းၾက၊ျငဴၾကသံရြာလုံးညံေနၿပီ။

                        ဒီေတာထဲမွာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ကဏန္းခ်ိတ္ လုိက္ရတာပဲ ျဖစ္သည္။ ကုိယ္တုိ႔ ႀကီးေတာ္(ကိုယ္တုိ႔ အားလုံးက အေမ့ဘက္မွ အစ္မမုိ႔ ႀကီးႀကီးဟုေခၚၾကသည္။ ) တစ္ေယာက္က ကဏန္းခ်ိတ္အလြန္ေတာ္သူဟု နာမည္ႀကီးလွသည္။ ကဏန္းခ်ိတ္ထြက္ၾကသူခ်င္းအတူတူ သူတကာထက္ သူက ကဏန္းပုိရေလ့ၿမဲ။ ႀကီးႀကီးက သူ႕ကဏန္းတြင္းေတြကုိ ကုိယ့္အမွတ္အသားနွင့္ကုိယ္ မွတ္သားထားတတ္သည္တဲ့။ သူဘာသာ ရက္ပတ္တြက္မွတ္သားထားကာ အလွည့္က် ႏႈိက္ယူေနတာ ျဖစ္သည္။ ႀကီးႀကီး၏ ကဏန္းခ်ိတ္ပညာကုိေတာ့ ကုိယ္ေတြ႕မုိ႔ အံ့ၾသအားက်ခဲ့ဖူးသည္။ ကဏန္းတြင္း တစ္တြင္းျမင္သည္ႏွင့္ ကဏန္းရွိေနသလား၊ မရွိေတာ့ဘူးလား အတတ္သိသည္။ဘယ္ေလာက္ေကာက္ေကြ႕ေနေသာကဏန္းတြင္းျဖစ္ပါေစ တြင္းထဲသုိ႔ သံခ်ိတ္ေကာက္ကေလးႏွင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ထုိးခ်ိတ္ဆြဲယူလုိက္ရုံႏွင့္ ကဏန္းက သူ႕သံခ်ိတ္ကုိ လက္မႏွင့္ ညွတ္လွ်က္ ပါလာၿပီးသား။ ထုိသုိ႕မဟုတ္ပါကလည္း သံခ်ိတ္ႏွင့္ အသာကေလး တြင္းအျပင္ေရာက္ေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထုတ္ႏုိင္ခဲ့တာပင္။ လက္မႀကီးတကားကားႏွင့္ သူ႕အသက္အႏၱရာယ္ကုိ ခုခံကာကြယ္ေနဟန္ရွိေသာ ကဏန္းေကာင္ကုိ သူတကာေတြလုိ လက္မကုိ သံခ်ိတ္လက္ကုိင္ႏွင့္ လွမ္းရုိက္ခ်ိဳးၿပီးမွ ဖမ္းတာမ်ိဳး ႀကီးႀကီးက လုပ္ေလ့မရွိပါ။ ကဏန္းေကာင္ကုိ လက္မ ပုံမပ်က္ေအာင္  သူ႔လက္နဲ႔ပဲ က်င္လည္လွပစြာ ဖမ္းႏုိင္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ႀကီးႀကီးကုိ အားက်အတုခုိးကာ သူမ်ား သံခ်ိတ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ထုတ္ေပးေသာ ကဏန္းေကာင္ကုိ လက္ႏွင့္ ဖမ္းဖူးသည္။ ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေသာ ကဏန္းေကာင္က ကုိယ့္လက္မကုိ သူ႔လက္မႏွင့္ ညွတ္လုိက္ရာ မလႊတ္ေတာ့။ နာလုိက္သည္ျဖစ္အင္မွာ ဆုိဖြယ္ရာ မရွိ။ စိတ္ႀကီးေသာကဏန္းေကာင္က မလႊတ္ေတာ့ သူ႕လက္မကုိ ကုိယ္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေအာင္ ရုိက္ခ်ိဳးပစ္ၿပီးမွ သြားႏွင့္ကုိက္ျဖဳတ္ယူခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ရက္ခန္႔ ေအာ္ငုိေနရေတာ့သည္။

                        ကဏန္းက အႏၱရာယ္ျပဳတတ္ေသာ္လည္း အရသာ အလြန္ရွိသည္။  လသာရက္ေတြမွာေတာ့ အခြံမ်ားကာ လမုိက္ရက္ေတြမွာ အသားျပည့္ေနတတ္သည္။ ျပဳတ္စားလွ်င္လည္း ေကာင္းသည္။ ကန္စြန္းရြက္၊ ေတာင္သလဲရြက္ႏွင့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္စားလည္းပဲ မရုိးႏုိင္။ ကဏန္းဦးေႏွာက္ကုိ ထမင္းပူပူႏွင့္ ဆီဆမ္း၊ ဆားျဖဴးစားခဲ့ဖူးသည့္ အရသာကုိ ေတာ့ ခုထိ မေမ့ႏုိင္ေသး။

                        ငယ္ငယ္က ေတာတုိးခဲ့ဖူးေသာ ဓနိပင္တန္းေတြလည္း မရွိေတာ့ေပ။ တာပတ္လုိက္ေသာအခါ ေရငန္ေတြ ခ်ိဳကာ ဓနိပင္ေတြလည္း ေသကုန္ၿပီ ထင့္။ တာအျပင္ဘက္မွာလည္း ပုဇြန္ကန္ေတြ အၿပိဳင္းအရုိင္းမုိ႔ ဓနိေတာျပဳန္းရျပန္ေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႔သားေတြအတြက္ ၀ါးက်ဥ္ေထာက္အသစ္ႏွင့္ခံယူကာ  နံနက္ေစာေစာယူလာေပးေသာ ဓနိရည္ခ်ိဳခ်ိဳကုိ လြမ္းလွေတာ့သည္။ ထုိဓနိရည္ခ်ိဳကုိ မီးအပူေပးႀကိဳကာ သကာရည္အျဖစ္ ေကာက္ညွင္းႀကိဳးျဖတ္လုပ္ေကၽြးၾကျပန္ေတာ့လည္း အႀကိဳက္ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္ပင္။

                        ရြာကုိ နံနက္ေစာေစာေရာက္လွ်င္ ေကာက္ညွင္းေပါင္းပူပူေလးကုိဆုတ္ကာ ငါးပိကင္ေမႊးေမြးႏွင့္ စားခ်င္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ရြာမွာ ေကာက္ညွင္းမစုိက္ၾကေတာ့ဘူး ထင္ရဲ႕။ လသာသာမွာ မုန္႔ဆန္းေထာင္းၾကေသာ ဆုံသံမၾကားရတာေတာင္ ၾကာလွၿပီဟု ရြာကလူေတြ ၿမိဳ႕သုိ႔လာစဥ္ ေျပာသံၾကားဖူးသည္။

                        ရြာကေလးလည္း အေတာ္ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ ဒီေရအတက္အက် ရွိေသာ ေခ်ာင္းကုိခြကာ ဟုိဘက္ကမ္း၊ ဒီဘက္ကမ္း ခြေဆာက္ထားေသာ တဲကေလးေတြက မေျပာင္းလဲဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေခ်ာင္းေရက ေသေနၿပီ။ ေခ်ာင္းေကာေရတိမ္ျဖစ္လာကာ ေရအေရာင္က စိမ္းညစ္ညစ္။

                        ငယ္ငယ္က တက္ခ်ည္ဆင္းခ်ည္ ေျပးေဆာ့ခဲ့ဖူးေသာ မီးေသြးဖုိေတြကေတာ့ အုတ္ပုံ အၿပိဳအပ်က္မ်ားအျဖစ္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းကေလးလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘးမွာ ထင္းပုံႀကီးေတြ ဟီးထေနခဲ့ဖူးတာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိလြန္းလွသည္။ ထင္းသမာန္ႀကီးေတြကလည္း လက္ညိွးထုိးလုိ႔ မလြဲႏုိင္ေအာင္ပင္ ေခ်ာင္းလယ္မွာ စီတန္းလွ်က္ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ေရႊေဌးျမင့္၊ လွျမတ္ေကသီ၊ ခ်မ္းသာႀကီး စသည့္ရန္ကုန္သြားမည့္ သေဘၤာႀကီးေတြက ညေနတုိင္း ေရာက္လာဆုိက္ကပ္တတ္ေသးသည္။ မီးေသြးဖုိေတြက မီးေသြးအိတ္ေတြ ၀ုိ္င္းတင္ေပးလုိက္ၾကသည္။ လႊဲေငြေတြ ေရတြက္ရင္း အေမကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သည္။ မီးေသြးအလုပ္သမားေတြ၊ အလုပ္သမေတြကေတာ့ အၿမဲတမ္း ပုံဖမ္းမရေအာင္ မည္းနက္ေနခဲ့ၾကတာ။ သူတုိ႔လည္း အလုပ္မွာေတာ့ စကားေဖာင္ဖြဲ႕မပ်က္ မီးေသြးအိတ္ထည့္ရင္း၊ အိတ္ေတြ ျပန္ခ်ဳပ္ရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။ ထင္းက်ည္ေထာက္ေတြ အိမ္အျပန္ေပးလုိက္လွ်င္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အေမက ထင္းက်ည္ေထာက္ေတြအား အလုပ္သမားေတြကုိ မေပးေတာ့။ အေမမွ မဟုတ္။ ဘယ္ ဖုိသူႀကီးမွ ထင္းက်ည္ေထာက္ေတြ အလုပ္သမားကုိ မေပးႏုိင္ၾကေတာ့။ အေမေျပာေတာ့ ထင္းက်ည္ေထာက္က အရင္လုိ မေပါမ်ားေတာ့ဘူးတဲ့။ ေစ်းေကာင္းလည္း ရေနၿပီ မဟုတ္လား။ ထင္းေလွသူႀကီးေတြကလည္း ေတာမွာ ထင္းရွားလာၿပီဟု ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းျငဴၾကတာ ၾကားဖူးလွၿပီ။

 အေဖအပါအ၀င္ မီးေသြးဖုိ ပုိင္ရွင္အားလုံးက အရင္ကေတာ့ မဒမ၊ ျမင္းက မွ မဟုတ္လွ်င္ မီးေသြးထင္းလုိ႔ မွတ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္။ ခုေတာ့ လမု၊ လဘ၊ ကန္႔ဗလာ၊ သစ္ပင္မွန္သမွ် ထင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ရေတာ့ၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ အပင္ႀကီးမွ မဟုတ္။  လမု၊ လဘ အပင္အႏုေပါက္လည္း မျငင္းဆန္ႏုိင္ၾကေတာ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လယ္ရုိင္းေတြဆီတက္ကာ ေျမႀကီးအတြင္း နစ္ေနေသာ မဒမ အျမစ္ငုတ္ေတြကုိ ေပါက္တူးႏွင့္ တူးဆြေဖာ္ယူကာ ထင္းမီးေသြးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရသည္အထိ ျဖစ္လာၾကေတာ့ၿပီ။ ကုိယ္တုိင္ လက္ပမ္းက်ခ်ိန္ေရာက္မွ ေနာက္က သစ္ေတာကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္ဖုိ႔ သတိရေတာ့ ေနာက္က်လြန္းေနခဲ့ၿပီ။ ခါးလည္သာသာ လမုပင္၊ ကန္႔ဘလာပင္ က်ိဳးက်ဲသာ ယုိင္ယဲ့ယဲ့ က်န္ေတာ့သည္။ ကုိယ့္အရပ္ဟာ ပင္လယ္နွင့္ နီးလြန္းလွတာ သိပင္သိျငား ပင္လယ္ဘယ္မွာ မျမင္ဖူးၾကေသာ အျဖစ္မွ ပင္လယ္ကုိ တုိးလွ်ိဳေပါက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိ႔ ရႏုိင္လာေတာ့ၿပီ။ ကားဆီးထားေသာ သစ္ေတာေတြ မရွိေတာ့ၿပီေလ။

                        ေန႔စဥ္ ေရႊဥ ဥေပးေနေသာ ငန္းကုိ တစ္ခ်က္တည္း ရုိက္သတ္စားသူ၏ အျဖစ္ကမွ ေတာ္ဦးမည္။ ဘ၀စဥ္ဆက္ မွီခုိေနလာေသာ သဘာ၀တရားႀကီးကုိ ကုိယ္တုိ႔ေတြ တစ္ကုိယ္စာ သက္ရွင္ရပ္တည္ႏုိင္ရုံ မ်က္ေတာင္တဆုံး အေတြးတိမ္တိမ္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ုိင္း၀န္းဖ်က္ဆီးခဲ့လုိက္ၾကတာ။ ကမာၻေက်ာ္ ပင္လယ္လိႈင္းႀကီးက အဆီးအတားမဲ့ ခဏအတြင္း ေက်ာ္လႊားခုန္ပ်ံကာ ကုန္းေျမေပၚအလြယ္တကူလႊမ္းဖုံးလာေလမွ ေနာက္တရခ်င္မိေတာ့ ေနာက္က်လြန္းခဲ့ၿပီ။  အသက္အုိးအိမ္မ်ားစြာ ရင္းႏွီးေပးဆပ္လုိက္ရျပန္ေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရေကာင္းမွန္း သိၾကၿပီ။ သဘာ၀တရားႀကီး၏ ဒဏ္ခတ္မႈက ၿပီးဆုံးခဲ့ၿပီထင္ရေသာ္လည္း ရာသီဥတုေတြ မမွန္ေသး။ အခါမဲ႔ မုိးေတြ ရြာသြန္းတတ္လာသည္။ မုိးရာသီလည္းပဲ ေနက်ဲက်ဲ ဆာဟာရငယ္ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တာ။ မုန္တုိင္းသတိေပးခ်က္ေတြကလည္း တစ္ႏွစ္တာလုံး ၾကားေနရျပန္ေတာ့တာ..။

“အဲဒါေတြလာေျပာေနရေအာင္မင္းက ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏုိင္လုိ႕ တုန္း”

                        ႀကီးႀကီး၏ သားအႀကီးဆုံး၊ သားသမီ္း ငါးေယာက္၏ ဖခင္၊ ၊ ေျမး တစ္က်ိပ္ေျခာက္ေယာက္တုိ႔၏ အဖုိး၊ ကုိယ္တုိ႔ အစ္ကုိက ေငၚေတာ္ေငါက္ေတာက္ ဆုိလာေတာ့ရုတ္တရက္ႏႈတ္တုန္႔ဆြံ႕အသြားရေသးသည္။

“ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ အားလုံး၊ အားလုံး…”

“မင္းႏွယ္ကြယ္။ အားအားလပ္လပ္…”

                        စကားမဆုံးမီကုိယ္တုိ႔ မရီးက ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳးမွ အားမနာ သန္းဥစမ္းရင္း မဲ့ရြဲ႕ျပသည္။

“ဟာ.. အဲလုိ လက္လြတ္မေျပာၾကနဲ႔ဦးဗ်ာ။ ဒီမွာ..”

လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ရွင္းလုိက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သတိတရ ေသာက္ေရ တစ္ဖန္ခြက္ ေတာင္းရျပန္ေတာ့သည္။ ကုိယ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္ေျပာခ်င္ေသးသည္ေလ။ ရာသီဥတုကလည္း ပူလြန္းလုိက္တာ ဟူး…။

                         

                                                                                                               သတုိး