Wednesday, February 1, 2012

ခ်ိတ္ဆြဲထားပါသတဲ့ေလ ေရသဖန္းပင္မွာ...



သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားေျပာင္းလဲမႈကုိ သတိထားမိလာတာ သိပ္ေတာ့ မၾကာေသးဘူး။ ရာထူးေနရာက ပုိေနၿမဲ၊ က်ားေနၿမဲေပမယ့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္နဲ႔ တြင္က်ယ္၀င္ဆန္႔မႈကေတာ့ အားလုံးထက္ ေရွ႕ထြက္ထင္ရွားလြန္းေနတယ္။
စကတည္းကသာ ဒီလုိမွန္းသိရင္ တစ္ေဆာင္တည္း အတူေနျဖစ္ၾကဖုိ႔ ေခၚထားျဖစ္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ရုပ္ရည္ကေလးက စင္စင္သန္႔သန္႕ကေလး။ ေစတနာသက္၀င္ ခ်စ္ခ်င္စရာေလးမုိ႔ ေနလက္စအေဆာင္မွာ အဆင္မေျပဘူးေျပာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ကုိယ္ေတြအေဆာင္မွာ ေျပာင္းလာေနဖုိ႔ ေျပာလုိက္မိေတာ့တာ ေနာင္တရခ်င္ၿပီ။ ကုိယ့္ႏွစ္ေယာက္ခန္းက လူျပည့္ေနလုိ႔ သူကုိ တျခားတစ္ခန္းမွာ ေနေစရတာအတြက္ေတာင္ ေနာက္ဆန္ငင္မိခဲ့ေသးတာပါ။ ခုေတာ့ ကုိယ္ေခၚလာေပးတဲ့ အေဆာင္သူက အခ်ိဳးမေျပေတာ့ အေဆာင္ပုိင္ရွင္ အန္တီကေတာင္ ကုိယ့္ကုိ အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ ေလသံထြက္လာေနၿပီ။
ခါတုိင္း အလုပ္က အတူတူျပန္ေနက်ပါ။ ခုေတာ့ အခ်ိန္ပုိဆင္းရျပန္ၿပီတဲ့။ သူ ေျပာရင္ ယုံမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူေဌးကုိယ္တုိင္က ၀န္ထမ္းအားလုံးေရွ႕မွာ ေၾကာ္ျငာသလုိ ေျပာေတာ့ လက္မခံလုိ႔လည္း မရေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ပုိ ဆင္းရေလာက္ေအာင္  ဒီေလာက္ႀကီးလည္း အလုပ္ရွဳပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိၾကတာေပါ့။ အခ်င္းခ်င္းလည္း တြတ္ထုိးျဖစ္ၾကေသးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ သူကုိယ္တုိင္က အမ်ားထဲက တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ ေရြးခ်န္ေခၚခံရတာကုိ ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနတဲ့ပုံ။ 
သူေဌးကလည္း သူ႔ကုိ တစ္ဆိတ္ေတာ့ အေရးေပးလြန္းတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ ခန္းဆီးထူထူေတြခ်ထားတဲ့ ရုံးခန္းထဲကုိ ဖုိင္တစ္ခုပုိက္ၿပီး ၀င္သြားးလုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ အလုပ္အျပန္ သူေဌးကုိယ္တုိင္ လုိက္ပုိ႔ရတာနဲ႔။ အေဆာင္ျပန္အ၀င္ ေနာက္က်လုိ႔ ၿငိဳျငင္ဆူက်ိန္းခ်င္လာတဲ့ အန္တီႀကီးကုိလည္း ကုိယ္တုိင္၀င္ေတြ႕ၿပီး ခြင့္ေတာင္းေပးရတာနဲ႔။ 
  ၿပီး.. မန္ေနဂ်ာေယာင္ေယာင္ သူေဌးသားနဲ႔လည္း အေရာတ၀င္ရွိလြန္းလွတာ။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေတြလား ဆုိၿပီး စပ္စုေစာင္းငဲ့ခ်င္ၾကသူေတြလည္း ဇေ၀ဇ၀ါပါပဲ။ သူေဌးသားက လူလြတ္ဆုိေတာ့ ယုိးစြတ္ခ်င္စရာေပါ့။ သူေဌးကုိယ္တုိင္နဲ႔လားလုိ႔ေတာ့ မေတြးေကာင္းဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစကားေတြအရ သားေရႊေသြးေလးအတြက္ ပီတာဖခင္ႀကီးက ေဘးဆီးရန္ကာ ၀င္ပါလာခဲ့တာ လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူတုိ႔ရဲ႕ ရင္းႏွီးေရာေနွာလြန္းလွတဲ့ အျပဳအမူ၊ အေနအထုိင္ေတြက မေတြးေကာင္း၊ မေတြး၀ံ့တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေယာက္ယက္ခပ္ေစခဲ့ျပန္တယ္။  
သူတုိ႔ဘာသာ ဘယ္အေျခအေနရွိရွိ ကုိယ္နဲ႔ေတာ့ တုိက္ရုိက္ မသက္ဆုိင္လွဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သက္ဆုိင္တယ္လုိ႔ ယူဆခ်င္ရင္လည္း ယူဆလုိ႔ ရႏုိင္တဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။  အေဆာင္ တစ္ခုတည္း အတူေနၿပီး  အလုပ္ထဲမွာလည္း အတူတူ အလုပ္လုပ္ေနၾကရင္း ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ ဆက္ဆံပတ္သက္ေနၾကရသူေတြ မဟုတ္လား။ 
အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားၾကားမွာလည္း အဖုအထစ္ဆုိတာေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ၀န္ထမ္းမွန္သမွ် အလုပ္ရွင္ ေစညႊန္ရာ လုိက္နာၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ အလုပ္ရွင္ကုိ ေစာဒက တက္ရဲတဲ့ အလုပ္သမားဆုိတာ ရွိကုိ မရွိတာ။ ရွိခဲ့တယ္ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီလူ အလုပ္ဘယ္ႏွစ္ေနရာ ေျပာင္းေနရၿပီလဲလုိ႔ ေမးလုိက္စမ္းခ်င္တယ္။ ေန႔မကူးခင္၊ လမကူးခင္ အလုပ္ျဖဳတ္ခံထိသြားရမွာေပါ့။
 ဒီေန႔ေခတ္အခါမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပလွပါတယ္ ဆုိတဲ့လူက ခပ္ရွားရွားရယ္။ မေလာက္မင လစာေလးနဲ႔ မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ အလွ်င္မီေအာင္ ေျပးလႊားရင္း အံခဲရုန္းကန္ေနၾကရသူခ်ည္းပဲ။ ဘြဲ႕လက္မွတ္တစ္ခုေလာက္ လက္ထဲဆုတ္ထားႏုိင္ရုံနဲ႔ အလုပ္က ရဖုိ႔ လြယ္ကူလွတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ၿမိဳ႕ပတ္ၿပီး လူစည္ကားရာ၊ ဆုိင္တကာလွည့္၊ ကုမၸဏီေတြေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းသလားရင္း အလုပ္ေခၚစာ ရွာေဖြၾကရတာ မဟုတ္လား။ ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းေထာင္ထားၿပီး ၀န္းထမ္းအလုိရွိသည္ ဆုိတုိင္းလည္း အစစ္အမွန္ မဟုတ္ေသးဘူး။ တခ်ိဳ႕က အဲဒီေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းကုိ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး နည္းဗ်ဴဟာတစ္ခုလုိ အသုံးခ်တတ္ၾကေသးတာပါ။ ၀န္းထမ္းအသစ္ေတာင္ ထပ္တုိးေခၚယူရေလာက္ေအာင္ လုပ္ငန္းအ၀၀က တုိးတက္ေနပါတယ္လုိ႔ အျမင္ေကာင္းရေစခ်င္ၾကတာ။ လုပ္ငန္းေတာင္  ထပ္မံတုိးခ်ဲ႕ေနရပါတယ္လုိ႔ ျမင္သူတကာတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀င္မွာ အထင္ေရာက္ေစခ်င္တဲ့သေဘာလည္း ေဆာင္ခ်င္တတ္ၾကေသးတာပါ။ အင္တာဗ်ဴးလုပ္မယ့္ေန႔မွာ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါ့မယ္ ဆုိၿပီး ေလွ်ာက္လႊာကုိ ခပ္တည္တည္လက္ခံလုိက္ၾကျပန္ေတာ့ လုိင္စင္ဓါတ္ပုံဖုိး၊ မိတၱဴဖုိးေတြ အလဟသႆ ဆုံးရွံဳးခံလုိက္ၾကရျပန္ေရာေလ…။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကာ္ျငာမွာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပမထားတဲ့ ေန႔စြဲေတြကုိ ကုိးကားကာကြယ္ၿပီး ေဖာင္ပိတ္သြားပါၿပီ လုိ႔ ရုပ္တည္နဲ႔ ၿဖီးျဖန္းတတ္ၾကေသးတာ။
တုိက္ဆုိင္ကံေကာင္းၿပီး အလုပ္ရခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔လုပ္ငန္းက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ တာရွည္ခံႏုိင္မလဲဆုိတာလဲ ပူပန္ရေသးတာပါ။ အနည္းဆုံး လုပ္ငန္းခ်ံဳ႕ပစ္ခ်င္လုိ႔ ၀န္ထမ္းေလွ်ာ့ေပါ့ရပါတယ္ အေၾကာင္းျပၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္ခံထိသြားႏုိင္ေသးတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မလုိ႔ ရလာခဲ့တဲ့ အလုပ္ေနရာေလး၊ ဒီေန႔အထိ ကုိယ္ကုိ လုိအပ္ေနေသးလုိ႔ လုပ္ခြင့္ရေနတဲ့ အလုပ္ကေလးကုိ  အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ ဘယ္သူမွ လက္မလႊတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဘယ္ေလာက္ သေဘာဆုိးတဲ့အလုပ္ရွင္နဲ႔႔ဲ ေတြ႕ရပါေစ၊ တတ္ႏုိင္သမွ်ေတာ့ ကုိယ့္ဘက္က အေလွ်ာ့ေပးၾကရတာပါပဲ။ စိတ္ရွည္သီးခံၾကရတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ၀န္ထမ္းဆုိတာလည္း စက္ရုပ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူးေလ။ ခံစားတတ္ၾကတယ္။ နာက်င္၀မ္းနည္းတတ္ၾကတယ္။ စိတ္ႏွလုံး ညွဳိးခ်ံဳးပင္ပန္းရတာေတြလည္း ရွိတာပဲ။ အလုပ္ခြင္ထဲကဖိအားေတြနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးလွတဲ့ ကုိယ့္ဘ၀အေျခအေနေၾကာင့္ ထြက္ေပါက္ပိတ္မိေနၾကရတာေတြ ေရာေႏွာေပါင္းစပ္လုိက္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ အသက္ရွဴရတာေတာင္ ေလ၀၀ မရွဴရသလုိ မြန္းက်ပ္ေနရတတ္ျပန္တာ။ 
ရင္ထဲမေခ်ာင္ေတာ့ ႏႈတ္ဖြာတတ္ၾကလာတယ္။ ဘ၀တူ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ နားေထာင္ေပးရင္း၊ ကုိယ့္ေ၀ဒနာ၊ ကုိယ့္အခက္အခဲေတြ ရင္ဖြင့္ျပရင္း မရွိတဲ့ထြက္ေပါက္ကေလးတစ္ခု ေတြ႔ရေလႏုိးႏုိး ေမွ်ာ္လင့္ကုိးမိတတ္လာၾကတာေပါ့။ အလုပ္သမား ၀န္ထမ္းေတြ စုဆုံမိတဲ့အခါ ကုိယ္ေတြရဲ႕ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀ကုိ  စိတ္နာမေျပသမွ် အလုပ္ရွင္ရဲ႕  အားနည္းခ်က္၊ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မႈနဲ႔ အလုပ္သမားအေပၚ ႏုိင္စားလုိမႈ၊ စာနာစိတ္ကင္းမဲ့မႈေတြကုိ ဖြဲႏြဲ႕ေျပာၾကရတာေလာက္ ႏႈတ္ၿမိန္ဖြယ္ ေကာင္းလွတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီလုိ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးမွာ အလုပ္သမားအားလုံးက တက္ညီလက္ညီ ရွိၾကတယ္။ ဘာသာစကား၊ ေလယူေလသိမ္းကအစ ထပ္တူက်တယ္ေျပာရေတာ့မွာ..။ 
ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စတာပါပဲ။ ကုိယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း အမွတ္တမဲ့ ရင္ဖြင့္တုိင္တည္မိခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ေန႔တစ္၀က္မကုန္ခင္ အလုပ္ရွင္ရဲ႕နားကုိ ေပါက္ၾကားသြားတတ္တာ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ခါ မကေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ အစကေတာ့  အေၾကာင္းရင္းကုိ ရွာေဖြမရ။ ရုပ္လုံးမေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ သူေဌးက ပါးနပ္လြန္းလုိက္တာလုိ႔ အံအားတသင့္ ။ ထိတ္လန္႕လုိ႔လည္း သြားမိၾကေသးရဲ႕။ ဒီလုိ ကြက္ေက်ာ္ရုိက္တတ္လုိ႔..၊ လွ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္လြန္းလုိ႔လည္း  သူေဌးျဖစ္ေနတာရယ္လုိ႔ ေလးစားမိၾကေသးရဲ႕။ ေန႔ေျပာေနာက္ၾကည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းကုိေတာင္ သတိတရ ဆင္ျခင္ရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ မိမိတုိ႔ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္ခ်င္မိေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီလုိ လူမိခံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးက တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမက၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာေတာင္ မယုံၾကည္ခ်င္စရာ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေနာက္ေက်ာမေပးရဲေတာ့သလုိ သံသယ ၀င္မိၾကေတာ့ၿပီ။ သစၥာေဖာက္က ငါလား၊ နင္လား။ မဟုတ္ရင္ သူ… ဘယ္သူပါလိမ့္။
သိပ္ၾကာၾကာ အခ်ိန္မယူလုိက္ၾကရပါဘူး။ လက္သည္ တရားခံကုိ အလုိလုိ ရိပ္မိနားလည္လာရေတာ့တယ္။ အံ့လည္း ၾသမိရဲ႕ ။ စိတ္လည္း ဆုိးၾကရဲ႕ ။ ဒါေပမယ့္ သူႏွင့္ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ရန္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရဲ။ သူက အမ်ားထင္ျမင္ယူဆထားၾကသလုိ သူလုိငါလုိ ပမႊား၀န္းထမ္းကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္တာ သိထားႏွင့္ၾကၿပီ မဟုတ္လား။ သူ႔ေနာက္မွာ တံတုိင္းထူထူ ရွိႏွင့္ေနၿပီ။
အံၾသရတာက သူ႕ကုိပဲ ။ အလုပ္ထဲ ၀င္လာစ၊ စတင္ေတြ႕သိ စကေန ယေန႔အခ်ိန္အထိ မေျပာင္းလဲေသးဘူး ထင္ရတဲ့  သူ႔ဟန္ပန္၊ သူ႕ေလသံေတြက သူ ဒီလုိ လုပ္ခဲ့မယ္လုိ႔ ထင္ရက္စရာမရွိ။ တကယ့္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႕ကေလး။ ေလယူေလသိမ္းကလည္း သူလုိ ခ်ိဳသာႏူးညံ့လွတာမ်ိဳး ႏွစ္ေယာက္မရွိႏုိင္ဟု ထင္ရဲ႕ ။ နယ္မွာ ေရာဂါသည္မိခင္ႏွင့္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသးသတဲ့။ အေဖကေတာ့ ငယ္ကတည္းက ဆုံးပါးသြားခဲ့သလုုိ ဆုိဖူးတာပင္။ ရတတ္သမွ် လစာေလးကုိ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းကာ အေမ့အိမ္စရိတ္၊ ေဆး၀ါးကုသ စရိတ္အျဖစ္ အကူအပံ့ျဖစ္ေစရဦးမွာလုိ႔လည္း သနားစဖြယ္ ဆုိတတ္ခဲ့ျပန္တာ။ မိမိကုိယ္တုိင္ ေက်ာင္းမၿပီးေသးပဲ ရပ္နားထားရေသာ္လည္း ေမာင္ေလး၏ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိေတာ့ တတ္ႏုိင္သမွ် ေထာက္ပံ့ျဖည့္ဆည္းေပးေနရတဲ့ သူ႕ဘ၀ေလးကုိ ကရုဏာသက္မိခဲ့ၾကတာ။
 ခုေတာ့ လခမွန္မွန္မေပးႏုိင္လုိ႔ မၾကာခဏ ဆင္းေပးရလုဆဲဆဲ အေဆာင္ကေလးဆီမွေန တုိက္ခန္းကေလးဆီ ေျပာင္းေရႊ႕ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ရပ္နားထားရတဲ့  အေ၀းသင္တကၠသုိလ္စာေမးပြဲအတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ေက်ာင္းလခေငြလည္း ေပးသြင္းၿပီးခဲ့ၿပီ။ ထမင္းျဖဴတစ္ထုတ္ကုိ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲႏွင့္ ေရာေမႊကာေျဖရွင္းေနက် ေန႔လည္စာကလည္း ဆီစုိစုိ ဟင္းအမည္ မထပ္ေတာ့။ သူေဌးကုိ ဦးဟု ခၽြဲႏြဲ႔ခ်င္သလုိ ေခၚတတ္ၿပီး မန္ေနဂ်ာ သူေဌးသားကုိေတာ့ ကုိ… ဟု ႏြဲ႕တာခ်င္ေနျပန္တာ။ ေယာက်္ားေလး၀န္ထမ္းေတြက သိပ္ပုိင္တဲ့မင္းပဲ ဟု မၾကားတၾကားစလာလွ်င္ အရုိးခံမ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ပင္။ သုိ႔ေပမယ့္ ညေနတုိင္လည္း ထုိ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးဟာ သူေဌးရုံးခန္းသုိ႔၀င္ရကာ သူ ထင္မွတ္မထားေသာ အျခားျပစ္မႈတစ္ခုအတြက္ သတိေပးခံရဖုိ႔ ေသခ်ာေနခဲ့ၿပီ။ 
သူ႔ အဆင္တန္ဆာေတြ ေတာက္ေျပာင္လာလွ်က္ သူ႕သြင္ျပင္ဆင္းလ်တုိ႔ မွိန္ေဖ်ာ့ညိွဳးငယ္လာျပန္တာလည္း အံ့ၾသစရာ။ ဘ၀တူ၀န္ထမ္းေတြႏွင့္ သူ သင္းကြဲလာခဲ့သလုိ အားလုံးက ခံစားမိလာၾကေပါ့။ သူလည္း ထပ္တူခံစားခ်က္ ျဖစ္ေပၚေနမွာပဲထင္တယ္။ တျခားသူေတြမွာ ရင္ဖြင့္စရာ ရွိေပမယ့္ သူမွာေတာ့ အထီးတည္း။ သူ႔ကုိ နားလည္စာနာေပးႏုိင္မယ့္ နားတစ္စုံ၊ ရင္ခြင္တစ္ခုကုိ သူ ေတာင့္တေနမွာလား။ ႏွစ္သိမ့္မယ့္ အားေပးေဖာ္က ဘယ္မွာလည္း။
ေမာင္ေလးဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ သတင္းေၾကာင့္ သူ ရက္အနည္းငယ္စာ ခဏပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ အေမ အသဲအသန္ ေနေကာင္းဘူး ဆုိတဲ့ ဖုန္းသတင္းေၾကာင့္ အေမာတေကာ နယ္ျပန္ေျပးရျပန္ေရာ..။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အသက္ကုိေတာင္ မမီခဲ့ဘူးဆုိျပန္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရုံပဲ တတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူရဲ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနားအတြက္ ၀ိရိယထား စီစဥ္ေပးခဲ့တဲ့ သူေဌးက မိခင္ရဲ႕ နာေရးကိစၥအတြက္ ေငြးေၾကးအနည္းငယ္ ေပးလုိက္ရုံ။ ဒါဟာ ေနာက္ဆုံးပတ္သက္မႈပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အလုပ္နားရက္ေတြတုိင္း အေဆာင္ေရွ႕ ကားကေလးေလွ်ာခနဲထုိးဆုိက္လာၿပီး ညိွဳ႕ ၿပံဳးကေလးနဲ႔အႀကိဳေထာက္တတ္တဲ့ သူေဌးသားေလးလည္း ကားဂိတ္ေတာင္ လုိက္ပုိ႔ မေပးေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ မတက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဘယ္သူမွ ၀မ္းမသာသလုိ၊ ၀မ္းနည္းျခင္းလည္း မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူးတဲ့။ 
အလုပ္ကုိလည္း သူ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ ေမွ်ာ္မေနမိၾကေတာ့ ဘယ္သူမွလည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ၿမိဳ႕ကေလးဆီက သူရဲ႕ လက္ထပ္မဂၤလာသတင္းက သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာမထည့္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ၾကတာလည္း ဘာမွ မဆန္းၾကယ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲမွာ သူ မရွိေတာ့တဲ့အခါ လတ္လပ္ေပါ့ပါးလုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာေတြ ေရာက္ရွိလာလိမ့္မလား။ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္လည္း အေျခအေနက ေျပာင္းလဲထူးျခားမလာၾကေသးဘူး။ သူစားပြဲ၊ သူ႕ကုလားထုိင္မွာ တျခားတစ္ေယာက္က ေနရာ၀င္ယူလုိ႔ သိမ္ေမြ႕ညံ့သက္တဲ့ ေလသံကေလးနဲ႔ မခုိ႔တရုိ႕ ျပံဳးေနျပန္ၿပီ မဟုတ္လား။
 အဲဒီတစ္ေယာက္ဟာ သူတုိ႔နဲ႔ အျဖစ္တူ၊ ဘ၀တူ ၀န္ထမ္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာလည္း တကယ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာ မေကာင္းလွေတာ့ပါဘူးေလ။    ။
         
                                                                        သတုိး

ပုံေလးကုိ ဒီေနရာ http://thettantcho.grou.ps/talks/5159596 က ယူလာခဲ့တာပါ။

6 comments:

  1. အင္း.... ဘာေၿပာရမွန္း မသိေအာင္ပါပဲ...အကို.. ရံုးေတြမွာ အဲလိုေတြ ကလည္း မ်ားသား..ေနာ္..

    ReplyDelete
  2. စိတ္ညစ္စရာပါဗ်ာ

    ReplyDelete
  3. ေရးၿပီးေျပာသြားလုိက္တာ အဲဒီ့ပတ္ဝန္းက်င္ေရာက္ေနရသလုိပါပဲ၊
    ဒီလုိပါပဲ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေပါ့၊ သူလုိလူေတြက ကမာၻေပၚမွာ အမ်ားသားပဲ၊
    သီလ ဆုိတဲ့ စကားကုိ ဘာသာျပန္ တတ္ခဲ့က်ရင္ေတာ့ မျဖစ္တန္ေကာင္းပါရဲ႕။

    ReplyDelete
  4. ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)February 3, 2012 at 8:58 PM

    ျဖစ္ရေလ။ း(

    ဒီပုိ႔စ္ေလးက အဲဒီလုိ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ သင္ခန္းစာတစ္ခုခုေတာ့ေ ေပးေနသလုိပါဘဲ။

    ReplyDelete
  5. ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းေလးက ေကာင္းလြန္းတယ္။ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးကို ခ်ဳိးေကြ႕ေပးလိုသလိုလို ဒါမွမဟုတ္ ရည္ရြယ္ရာကို ထိေရာက္ေအာင္ မီးေမာင္းထိုးေပးလိုက္သလုိလို...

    လက္ရာေတြကေတာ့ ေကာင္းလ်က္ပါပဲဗ်ာ

    ReplyDelete
  6. အ့ဲဒီလိုဘ၀ေတြ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တကယ္ရွိေနတယ္ ကိုသတိုးေရ...။

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။