ဆူးႀကိမ္လုံး

လူကုိ ေျခဆုံးေခါင္းဖ်ား၊ ထက္ေအာက္စုံဆန္ သိသာစြာ အကဲခပ္ေနပုံက အနည္းငယ္ ရုိင္းျပလြန္းသည္ဟု ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မအား တုန္႔ျပန္ မၾကည့္ရဲခဲ့ပါ။ သူမက ကၽြန္မထက္ အပုံႀကီး စီနီယာက်ေသာ ၀ါရင့္ဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက လုပ္သက္ လက္ငါးေခ်ာင္းေတာင္ မျပည့္ေသးေသာ ဆရာမ ေပါက္စေလးမွ်သာ။ သင္ၾကားမႈ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ေက်ာင္းသားစရုိက္မ်ိဳးစုံတုိ႔အား အေလွ်ာ့အတင္းမွန္မွန္ ထိန္းညွိကာ ဆုံးမသြန္သင္၊ ဆြဲေဆာင္ပဲ့ျပင္ရာမွာ ကၽြန္မထက္ ေရွ႕က်ေသာ ၀ါရင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအားလုံး အား စံထားကာ သင္ယူရပါဦးမည္။ 

************

အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ သူမထံမွလည္း ကၽြန္မ လုိခ်င္လုိအပ္ေသာအရာ မ်ားစြာကုိ စုတ္ယူရရွိႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိတာ ျဖစ္ပါသည္။

**************

ကၽြန္မ၏ ပထမဆုံးပုိစတင္က ၿမိဳ႕ႏွင့္ေ၀းလွမ္းေသာ ေက်းရြာအုပ္စု ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္သည္။ အထက္တန္းေက်ာင္း ဖြင့္ခြင့္ရခဲ့တာပင္ ကၽြန္မ အလုပ္မ၀င္မီ တစ္ႏွစ္နီးပါးခန္႔က ျဖစ္သည္မုိ႔ အသားမက်ေသးေသာေက်ာင္းမွာ အသစ္စက္စက္ ဆရာမေပါက္စ ကၽြန္မအတြက္ အစစ၊ အရာရာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့ပါသည္။ သြားေရးလာေရး၊ ေနေရးစားေရးက အစ အဆင္မေျပဟု ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရေသာ္လည္း ခုေနျပန္ေတြးေတာ့ လြမ္းလြမ္းတတ ျဖစ္ရျပန္သည္ပင္။ အထူးသျဖင့္ ရုိးသား၍ အရုိင္းဆန္ေသာ ေတာသူေတာင္သား၊ ကၽြန္မ၏ တပည့္မ်ားပဲေပါ့။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ရစဥ္က ကၽြန္မ ထခုန္မတတ္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာ္လည္း သူတုိ႔ေလးေတြ၏ ငုိမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကုိ အျမင္မွာေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ငုိခဲ့ရေသးသည္ပင္။ သူတုိ႔ႏွင့္ေ၀းရာ ၿမိဳ႕သုိ႔ ကၽြန္မအား တင္ေဆာင္ေခၚသြားေတာ့မည့္ သေဘာၤကေလး ျမစ္လည္ေရာက္သည္အထိ ျမင္ကြင္းတဆုံး ကမ္းလုံးညႊတ္မွ် လုိက္ပုိ႔ကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကျပန္လွ်င္ ကၽြန္မ ၀မ္းပန္းတနည္း၊ မ်က္ရည္လည္ရႊဲ ၾကားက ရွက္ရြံ႕ရေကာင္းမွန္း သတိရေသးသည္။ ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းမ်ားစြာထဲက ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလ ကေလးပဲ သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ေနႏုိင္စြမ္းသတၱိ ရွိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ သူတုိ႔အေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့ရဲ႕လား။ ကၽြန္မတုိ႔၏ ေတြ႕ဆုံႀကံဳကြဲ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈက အနည္းငယ္ေတာ့ ျမန္ဆန္လွခ်ည့္ဟု ေတြးကာ ေနာင္တႏွင့္ လိပ္ျပာမလုံခ်င္။

အခ်ိန္အားကေလးရတုိင္း လိပ္ျပာေဆးသည့္သေဘာလည္း သက္ေရာက္၊ ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းသား မ်ားကုိလည္း အမွန္တကယ္ သတိရကာ စိတ္မွန္းျဖင့္ လြမ္းေနမိေသးသည္မုိ႔ သူတုိ႔ေလးေတြ၏ ပုံသ႑န္၊ အက်င့္စရုိက္ကေလးေတြကုိ တစ္ေၾကာင္းဆြဲပုံေဖာ္ကာ ေျပာျပျဖစ္ေသးရာ…

“ဒီလုိ ပါပဲေအ။ ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကံဳဆုိေတာ့ လြမ္းမဆုံးဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ရုိးဟုိးဟုိးေနလုိ႔ သင္းတုိ႔တေတြနဲ႔မ်ား ေ၀းေလ၊ ေကာင္းေလ…”

ကၽြန္မ၏ စိတ္လိပ္ျပာကေလး လန္႕ကာေျပးေလလွ်င္ ကၽြန္မလည္း အလန္႔တၾကား ႏႈတ္ပိတ္ေနလုိက္ရေတာ့သည္။

***************

ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္စ ႏွစ္မွာ ကၽြန္မ အတန္းပုိင္ မရခဲ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာရင္းဇယားမ်ား ျပဳစုထိန္းသိမ္းေရးတာ၀န္ အနည္းငယ္မွ် သက္သာေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မ အအားမေနခဲ့ပါ။ သင္ၾကားေရးမွာ ပုိလုိ႔ အာရုံစုိက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေ၀ယ်၀စၥ မ်ားျပားရွဳပ္ေထြးလွသျဖင့္ အတန္းမွန္မွန္မ၀င္ႏုိင္ေသာ အတန္းပုိင္ဆရာမ်ား၏ ကုိယ္စား ကၽြန္မ တတ္ႏုိင္သမွ် စာသင္ခ်ိန္ကုိ အစားယူကာ စာသင္ဖုိ႔သာ ဆႏၵျပင္းျပေနခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ ကၽြန္မအား ေနာက္ကြယ္မွာသာမက ေရွ႕တင္လည္းပဲ…

“တံမ်က္စည္း အသစ္ကေလးကုိး”

ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ ခီ်မြမ္းေျခေက်ာက္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းသားေတြက နားစြန္နားျဖား ၾကားကာ စပ္စုၾကျပန္ရာ….

“အလုပ္၀င္စမ႔ုိသာ စာေတြ ႀကံဳးသင္ေနတာ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြဆုိ ေသြးေအးၿပီး စာသင္တာလည္း ေလ်ာ့လာမွာလုိ႔ ေျပာတာ”

ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းသူေတြက သူမ၏ ေနာက္ေက်ာအား မ်က္ေစာင္းေယာင္ေယာင္၀ဲလွ်က္ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ၾကတာ ျမင္လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ၏ အေျပာအဆုိကုိ ေက်ာင္းသားေတြ ေရွ႕မွာ ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းသြားေတာ့ဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ သတိေပးလုိက္မိေတာ့သည္။

“အပ်ိဳဆရာမ ဆုိရင္ေတာ့ သင္းတုိ႔က သိပ္ခင္တြယ္တယ္”

ေထာင္းခနဲ ေဒါသႏွင့္ စိတ္ထဲဆာေလာင္လာေပမယ့္ အသက္ျပင္းျပင္းရွဴကာ ပူေလာင္မႈေတြကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေလွ်ာ့လွ် ပစ္ရတာ ပင္ပန္းတႀကီးရွိလွေလသည္။

တကယ္ဆုိ ကၽြန္မ၏ ကေလးေတြက သူတုိ႔ႏွင့္ အသက္အရြယ္ခ်င္း နီးစပ္ေသာ၊ စိတ္၀င္စားရာျခင္းလည္း သိသာစြာ မျခားနားလွေသးေသာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအား ေျပာရဲဆုိရဲ ရွိကာ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္လြယ္ၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာ့ဂုဏ္သိကၡာကုိ အေရာင္မမဲ့ေစပဲလွ်က္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ ရိွျခင္းဟာ သင္ၾကားေရးကုိ မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳသည္ဟု ကၽြန္မ ထင္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေက်ာင္းသား၏ ေလးစားရင္းႏွီးမႈကုိလည္း သင္ၾကားျခင္းျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ရယူရျပန္သည္မုိ႔ ကၽြန္မ စာသင္ဖုိ႔ရန္ ေလာဘ ႀကီးေနတတ္ျပန္ၿမဲ။

“နင္တုိ႔သိပ္စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ ေကာင္းတာပဲ။ အျပင္က်ဴရွင္ေတြအားကုိးနဲ႔ တစ္ေယာက္မွကုိ အခ်ိဳးမေျပေတာ့ဘူး။ နင္တုိ႔ သိပ္သိ၊ သိပ္တတ္ေနၾကၿပီလား။ ဟုတ္လား။ နင္တုိ႔ အတန္းကုိ စာမသင္ခ်င္ေတာ့့ဘူး”

…ေျပာၿပီး စာသင္ခန္းထဲက ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ထြက္လာေသာ သူမ၏ေနာက္မွာ ကေလးမ်ားက ပြစိပြစိ ပြက္ေလာရုိက္က်န္ရစ္ခဲ့တာ သူမ မသိႏုိင္ပါ။

“အဲဒီေကာင္ ပုိၿပီး ရုိင္းစုိင္းလာတယ္”

ကေလးမ်ားဘက္မွ အယူခံ၀င္ခ်င္မိေသာ္လည္း သတိႀကီးႀကီးထားကာ ႏႈတ္ပိတ္ ေနရပါသည္။ သူမတုိ႔တေတြက ကေလးေတြကုိ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲေလာက္ေအာင္ အျပစ္ရွာေတြ႕ တတ္ၾကသူေတြျဖစ္သည္။ ဆံပင္ ဘယ္လုိ လုပ္လာတာလဲ။ ပုဆုိးျပင္၀တ္စမ္းကအစ ေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငန္းကာ ေျပာရမွ ေစးေစးပုိင္ပုိင္ရွိသလုိ ထင္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိလွ်င္ ေခါင္းငုံ႔၊ လက္ပုိက္ကာ ၿပံဳးၿပံဳးကေလးႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲ ခုိးေငးအလာကုိ ေစာင့္ဖမ္းကာ ရွဳတည္တည္ တုန္႔ျပန္တတ္ၾကတာ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္မကေတာ့…

“ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိးဆုိတာ ဖ်က္ဖုိ႔ ျပင္ဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူးကြာ”

“ခု ဖ်က္လုိ႔ လြယ္ေနၿပီ ဆရာမရဲ႕”

“လြယ္ေပမယ့္ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားတယ္ကြ။ ၿပီးေတာ့ လူမွာ ကုိယ္ေရာင္ကုိယ္၀ါရွိတယ္။ ဥပဓိလုိ႔ ေခၚမလားမသိဘူး။ တခ်ိဳ႕ေတြ ရုပ္မလွ၊ မခ်မ္းသာေပမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ အရွိန္အ၀ါတစ္မ်ိဳး ရွိေနတတ္သလုိ ခံစားရတာမ်ိဳးေလ။ ဆရာမကေတာ့ ေဆးမင္ထုိးရင္ ႏွစ္လုိေလးစားစရာ အရွိန္အ၀ါေကာင္းေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ အသေရ ေလ်ာ့တယ္ေပါ့”

“ဗီဒီယုိထဲမွာ ရာကူဇာေတြ ထုိးထားတာ နဂါးရုပ္ႀကီးေတြ အရမ္းလွတာ။ ခုဆုိ အဆုိေတာ္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊မင္းသမီးေတြေရာ…။ အားကစားသမားေတြေရာ… တက္တူးထုိးၾကတာ”

“ဟဲ့.. သူတုိ႔က အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းအရ သူမ်ားထက္ထူးေအာင္၊ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာပါ။ ကုိယ္က ေက်ာင္းသား။ ဘာဆုိင္တာ မွတ္လုိ႔။ အားက်ၿပီး အတုခိုး မေနၾကနဲ႔ ။ မေနႏုိင္လုိ႔ လုပ္ခ်င္လွပါတယ္ဆုိရင္လည္း စေတကာကပ္ၾကည့္…”

“တကယ္လား ဆရာမ”

စကားကၽြံခဲ့ၿပီကုိ သတိရေပမယ့္ ႏုတ္ပယ္ျပင္ဆင္ရန္ ခက္ခဲခဲ့ၿပီမုိ႔ ေနာင္တရခ်င္ၿပီ။

“ေဟ့.. ေက်ာင္းကုိ လုပ္လာလုိ႔ မရဘူးေလ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ မင္းတုိ႔ဘာသာ အိမ္မွာ ကပ္ၾကည့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမ ေျပာရဲပါတယ္။ အဲဒါေတြကုိယ္ေပၚမွာ ရွိေနကာကုိ မင္းတုိ႔ ေရရွည္ မႀကိဳက္ႏုိင္ပါဘူး”

တကယ္လည္း သူတုိ႔တေတြ အၾကာႀကီး မႏွစ္သက္ခဲ့ၾကပါ။ ဘယ္အရာကုိမွလည္း တစြဲတလန္း သိပ္ရွိလွၾကတာ မဟုတ္ေပ။ သူမ်ားလုပ္လွ်င္ လုိက္လုပ္ခ်င္ကာ ခဏၾကာေတာ့လည္း ေမ့ေပ်ာက္လြယ္ၾကသည္သာ။ သုိ႔ေသာ္ မလုပ္နဲ႔ဟု ဇြတ္တားလွ်င္ ေရွ႕တုိးခုိးလုပ္ခ်င္ၾကတာ ဆုိးလွသည္။

“ရုပ္က ဘာရုပ္ထြက္ေနမွန္းမသိဘူး။ သူခိုး၊ ဂ်ပုိးရုပ္”

သူမက ထုိသုိ႔ဆုိဖန္မ်ားေလလွ်င္ေတာ့ ကေလးေတြက အရြဲ႕တုိက္ကာ ဆန္႔က်င္လုိဟန္ ျပၾကျပန္ေတာ့ သည္ပင္။ ေရွ႕တြင္ေတာ့ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းကေလးေတြ လုပ္ျပခဲ့ေပမယ့္ ကြယ္သည္ႏွင့္ ေကာ့ပက္ ေကာ့ပက္ တမင္ေလွ်ာက္ကာ လက္မႏွင့္ လက္သန္းေထာင္လွ်က္ ဖုန္းဆက္ဟန္ လုပ္ျပေနၾကျပန္သည္မုိ႔ ကၽြန္မ မွာ ခုိးရယ္ခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္..။

**************

ေက်ာင္းမွာ လက္ကုိင္ဖုန္း စ,ကုိင္ႏုိင္ခဲ့သူမွာ ကေတာ္ဆရာမ တစ္ေယာက္ဟု ၾကားသိမွတ္သား ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ကေတာ့ လက္ကုိင္ဖုန္းဆုိတာ လူလတ္တန္းစား အမ်ားစုႏွင့္ပင္ အလွမ္းေ၀းေနေသးေသာ အျမင့္စားေစ်းႏႈန္းမုိ႔ က်န္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာ အားက်ေငးေမာလွ်က္က ၾကည့္မရႏုိင္ခဲ့ၾကျပန္။ ငါးသိန္းတန္ လက္ကုိင္ဖုန္း တစ္ေခတ္မွာေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမ အေတာ္မ်ားမ်ား လက္ကုိင္ဖုန္းေတြႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ထုိအခါ ဖုန္းအခြံၿပိဳင္ရသည့္ အလုပ္တစ္လုပ္တုိးလာခဲ့သည္။ ဖုန္းမပိတ္ပဲ စာသင္ခန္းႏွင့္ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲ ၀င္သည့္ကိစၥကုိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက သတိေပးတားျမစ္ထားေသာေၾကာင့္ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာသာ မိမိအိမ္ဆီ အၿပိဳင္ဖုန္းဆက္ကာ မွာတမ္းေခၽြၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ဆရာမေတြကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္၏ အလုပ္ခြင္ဆီ ထမင္းစားေကာင္းရဲ႕လား၊ ညေန အလုပ္ကေန အိမ္တန္းျပန္ေနာ္။ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ စသည္ျဖင့္ အီစီကရီ ၾကရျပန္သည္။ သူမကုိေတာ့ တစ္ေန႔တာ ႀကိမ္ႏႈန္းအမ်ားဆုံး ဖုန္းေျပာသူ ဆရာမ အျဖစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားက အသိမွတ္ျပဳထားၾကပါသည္။

ေက်ာင္းမွာေတာ့ ခပ္ေအးေအးေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ တခ်ိဳ႕က လြဲလွ်င္ အားလုံးက အစစ ၿပိဳင္ဆုိင္ေနၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။ လက္ကုိင္ဖုန္း၊ လက္ကုိင္အိတ္၊ လက္၀တ္ရတနာသာ မက အျဖဴအစိမ္း ဆင္တူ၀တ္စုံကုိပင္ ပိတ္စ တန္ဘုိးခ်င္းၿပိဳင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသုိ႔အလာ ဆုိင္ကယ္၊ ကားလည္း ၿပိဳင္သည္။ ဖိနပ္၊ ေရေမႊးလည္း ၿပိဳင္သည္။ ဆံထုံးႏွင့္ ပန္းလည္း ၿပိဳင္သည္။ အဆုိးဆုံးမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားထံမွ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ခ်င္း ၿပိဳင္ၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။

“ညည္းတုိ႔ေနာ္။ မသိတတ္ၾကတာလား။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာလား။ သီတင္းကၽြတ္တုန္းကလည္း ေရာက္မလာၾကဘူး။ ခု ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မယ္ ဟြန္း”

ကၽြန္မမွာေတာ့ ေရွ႕သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာေသာ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ ေတြကုိပင္ အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ကြဲေတာ့မည့္ဗုံးတစ္လုံးလုိ လက္ခံရန္ တြန္႔ဆုတ္ေတြေ၀ေနရတာ သစၥာ ဆုိ၀ံ့ပါသည္။ သည္ဆရာကုိ ကန္ေတာ့လွ်င္ ဟုိဆရာက ဘာေျပာမလဲဟု ေၾကာက္ရြံလုိ႔သာ ေရာက္လာရေသာ ေက်ာင္းသား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေနမလဲဟု သံသယႏွင့္ အကဲခပ္မပ်က္။ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ေနၾကစဥ္မွာ အသက္ေအာင့္ကာ ဘုရားကုိ အာရုံျပဳေနမိသည့္ၾကားမွ ငါ ကန္ေတာ့ခံထုိက္တဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ ဟုတ္ရဲ႕လားဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေမးခြန္းထုတ္ရတာလည္း အေမာေပ။

“သမီးတုိ႔ကုိေလ။ မုန္႔ ၀ယ္လာမေပးလုိ႔တဲ့…ဟီး…ဟီး”

တစ္လုပ္တစ္ဆုတ္စာ မုန္႔အတြက္လည္း ေျပာစရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတတ္ျပန္တာ မခက္လား။ ေက်ာင္းအပ္လွ်င္လည္း မုန္႔ ၀ယ္လာေစခ်င္ၾကသည္။ ခုံနံပါတ္ ထုတ္လွ်င္လည္း အခ်ိဳရည္ကေလးႏွင့္ တြဲလွ်က္ပါေစခ်င္ၾကသည္။ ဆုိးစာပါေသာ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့…

“ဆယ္တန္းေအာင္မွ တစ္ေက်ာင္းလုံးကုိ အ၀ေကၽြးမယ္ေလ ဆရာမရဲ႕ ဟဲ..ဟဲ”

“နင္တုိ႔က ဒီတစ္သက္ ေအာင္ဦးမွာမုိ႕လား”

မည္းခနဲ မ်က္ႏွာပ်က္က်သြားေသာ ထုိေက်ာင္းသားတုိ႔ ႏွလုံးသားမွာ အမာရြတ္နက္နက္ တစ္ခု စြဲထင္မသြားခဲ့ပါဘူးဟု ဘယ္သူ ျငင္းမလဲ။

**************

“ဘယ္သူ တရားပ်က္ပ်က္ ကုိယ္မပ်က္ဖုိ႔ပဲ လုိတယ္”

ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာမကေတာ့ အခါမ်ားစြာကအတုိင္း ေအးခ်မ္းခ်စ္မက္ဖြယ္ မူပုိင္အၿပံဳးကေလးမပ်က္ သိမ္ေမြ႕စြာ စကားဆုိလွ်က္ေပ။

“သမီး စိတ္ညစ္တယ္ ဆရာမ”

ဆရာမက ဦးေခါင္းကုိ ေရြ႕ေရြ႕ညင္သာ ခါရမ္းလုိက္ေလကာ….

“သမီးကုိ ဆရာမ ေျပာထားဖူးတယ္ေလ။ ဘယ္ေတာ့မွ…၊ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ…”

“ဟုတ္.. သမီး စိတ္ေတာ့ မပ်က္ေသးပါဘူး”

ဆရာမက သူ႕တပည့္မအား ေက်နပ္စိတ္ခ်သြားပုံႏွင့္….

“အဲဒါေတြက အခုိက္အတန္႔ပါ။ ေရရွည္ မတည္ႏုိင္ပါဘူး။ ေခတ္စနစ္ တစ္ခုေျပာင္းရင္း သူ႕အလုိလုိ ေျပာင္းလဲလာလိမ့္မယ္။ မေျပာင္းမလဲလုပ္ေနရင္ သူတုိ႔ေတြ ရပ္က်န္ခဲ့ရလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတယ္”

…..ၿပီးေတာ့ သမီးရဲ႕ တပည့္ေတြ…. ။ ခု ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အသက္အရြယ္မွာေတာင္ သူ႕အသက္အရြယ္နဲ႔တန္ေအာင္ အေကာင္းအဆုိး ခြဲျခားတတ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ေလးေတြက ဒီအသက္အရြယ္၊ ဒီအသိတရားနဲ႔ တသမတ္တည္း ရပ္တန္႔ေနၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေလ ။ ကုိယ္ ျပင္ဆင္ထားရမွာက သူတုိ႔ကုိ လူႀကီးဘ၀နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရမယ့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ဘက္က လိပ္ျပာသန္႔သန္႔၊ ရဲရဲတင္းတင္း ႏႈတ္ဆက္ၿပံဳးျပႏုိင္ဖုိ႔ပဲ”

ကၽြန္မ ေတြေ၀ျခင္းကင္းစြာ ကတိေပးႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ေရွ႕မွာ ကၽြန္မ အတုယူ၊ အားက်ခဲ့ရ၊ အားက်ေနရဆဲ ဆရာမ တစ္ေယာက္လုံး ရွိေနေသးတာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ ဘက္စုံထူးခၽြန္စားေမးပြဲေျဖရန္ ေရြးခ်ယ္ခံရစဥ္က သူ႕အိမ္မွာပဲ ေန႔ေန႔ညည ေခၚထားကာ ထမင္းေကၽြး၊ မုန္႔ဖုိးေပးရင္း စာသင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာမ။ ေတာ္တဲ့သူေတြမွ ဆရာ၊ ဆရာမ ပုိျဖစ္ထုိက္တာ။ ဘီအီးဒီ ၀င္ေအာင္ႀကိဳးစားေနာ္ လုိ႔ တဖြဖြ အားေပးခဲ့ဖူးေသးတာ…။ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္သာမက အလုပ္ခြင္၀င္ေနစဥ္မွာေတာင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ဘာေတြ လုိအပ္ေသးလဲဟု လူႀကံဳတုိင္း ေမးျမန္း ျဖည့္ဆည္းမႈ မပ်က္ကြက္ခဲ့စဖူး။ ဒီလုိေန၊ ဒီလုိစား၊ ဒီလူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ဒီစကားမ်ိဳးဆုိဟု သြန္သင္လမ္းျပခဲ့ရုံမက ဖတ္ဖုိ႔စာအုပ္က အစ ရွာေဖြကာ ပုိ႔ေပးေနတုန္း။

“အားလပ္မွ လာပါေအ။ ညည္းမေရာက္လာအားလည္းပဲ က်ဳပ္က နားလည္ပါတယ္။ ညည္းရဲ႕ သတင္းေကာင္းကိုလည္း အၿမဲ နားစြင့္ထားတာပဲ”

ကၽြန္မရဲ႕ လက္အုပ္ခ်ီမႈကုိ ဆရာမက ေတြေ၀ျခင္းကင္းစြာ ပီတိျဖင့္ခံယူေနေတာ့တာ ကၽြန္မျဖင့္ အားက်မဆုံးႏုိင္ခဲ့။

***********

“၀မ္းမနည္းဘူး”

ထုိစကားကုိ သူမ၏ႏႈတ္မွ မေမွ်ာ္လင့္စြာ ၾကားသိမိရစဥ္ ကၽြန္မ တုန္လႈပ္အံ့ၾသ သြားခဲ့ပါသည္။ သူမကုိယ္တုိင္ကေတာ့ အဆင္ျခင္မဲ့ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ အနည္းငယ္မွ် ေနာင္တရသြားဟန္မရွိ။ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ ရုတ္သိမ္းရေကာင္းမွန္းလည္း သိတတ္ပုံမေပၚခဲ့ေပ။

“၀မ္းမနည္းဘူး”… ဆုိစကားဟာ ၀မ္းသာလုိက္တာ လုိ႔ အဓိပၸါယ္ မသက္ေရာက္မွန္းေတာ့ ကၽြန္မလည္း သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူသားအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ဒီလုိေနစိမ့္ေၾကာင္ေတာင္တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြကုိ လက္လြန္ေျခလြန္ သုံးႏႈန္းဖုိ႔ေတာ့ မသင့္ဟု ထင္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ သူမ၏ တပည့္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္းဆုိးျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ရုံးခန္းကုိ ခဏ.. ခဏ ေရာက္ကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ကေလးေတြဟာ လူလိမၼာေလးေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ဆုိဆုံးမစဥ္မွာေတာ့ ေခါင္းကေလးတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ဟုတ္ကဲ့ခ်င္း ထပ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္သြားလွ်င္ ထင္ရာစုိင္း တတ္ၾကျပန္တာလည္း ေက်ာင္းသားဆုိးကေလးေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဥပကၡာတရားႏွင့္ ဆုတ္နစ္ေစသည္အထိေတာ့ သူတုိ႔ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ဒုကၡမေပးခဲ့ၾကပါဘူး ထင္သည္။ ခုေတာ့.. တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား လူဆုိးေလးႏွစ္ေယာက္၏ ဆုိင္ကယ္အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ရပ္က မရွဳမလွ၊ ပြဲခ်င္းၿပီး…။

အုိး…။ ဘယ္ေလာက္ခါးသီးဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။ ေၾကကြဲဖြယ္လည္း အတိၿပီးေလသည္။ သူမကေတာ့….

“ၾကားၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဆရာကုိ ဆရာမွန္း မသိတဲ့ဟာေတြ….”

ဆရာကုိ ဆရာမွန္း မသိတတ္ေလာက္ေအာင္ အရုိေသတန္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ၀န္းက်င္မွာ မတြယ္က်ယ္ေသးဟု ထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ယုိယြင္းစေတာ့ ျပဳလာေနၿပီလား။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အသြားရွိလွ်င္ အျပန္လည္း ႀကံဳတတ္ေသာ ေမတၱာတရား၏ အနက္သေဘာကုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ေမ့မပစ္သင့္ၾကပါ။

သူမ စာသင္ခန္းထဲမွ ထြက္ခြာသြားေလလွ်င္ ဆူးဒဏ္ရာႏွင့္ ႏွလုံးသားမ်ားစြာကေတာ့ ညည္းျငဴသံ သဲ့သဲ့ျပဳလွ်က္ ႏြမ္းယဲ့စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ။

                                                                                    သတုိး