Sunday, December 11, 2011

ေရာင္းစားျခင္း


                    အားလာ လား…။ နာလုိက္တာဗ်ာ။ အဲဒီမိန္းမ လုပ္လုိက္ရင္ ဒီလုိခ်ည္းပဲဲ။ လက္ကုိ ေဆးလူး၊ ပတ္တီးစည္းတာေလာက္ကုိ လူသတ္ေနသလား မွတ္ရတယ္။
                   က်ဳပ္… စိတ္ေတြ တုိလုိက္တာ။ ဒဏ္ရာေတြကနာ..၊ ျဖစ္ၿပီးသမွ်ကုိ တရိပ္ရိပ္ျပန္ေတြးၿပီး တႏုံ႔ႏုံ႔ ေဒါသေတြက အလိပ္လုိက္တက္။ ဒီၾကားထဲ မိန္းမက အျပဳစု မကၽြမ္းက်င္၊ မျငင္သာေတာ့ က်ဳပ္ေဒါသေတြက အနီးဆုံးမွာ ရွိေနတဲ့ သင္းအေပၚပဲ ပုံက်ရေတာ့တာပဲ။
              သင္းကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ရွဴးရွဴးဒုိင္းဒုိင္း အက်င့္ေတြနဲ႔  တစ္သက္လုံး ရင္းႏွီးယဥ္ပါးလာခဲ့သူဆုိေတာ့ ထူးၿပီး နာရေကာင္းမွန္းလည္း မသိတတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ထုံးစံအတုိင္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ကုိ ပစ္ေကၽြးရင္း အနားကေန ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ထ,ထြက္သြားေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မကုန္ႏုိင္၊ မေျပႏုိင္ေသးတဲ့ ေဒါသ လက္စေတြနဲ႔ သူေနာက္ေက်ာျပင္ဆီ ေစာင္းေစာင္းမဲမဲ လုိက္ၾကည့္ေနရင္း ဒဏ္ရာရထားတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကုိ အမွတ္တမဲ့ လႈပ္ရမ္းလုိက္မိေတာ့……
အား…။ အသည္းခုိက္ေအာင္ နာေနတုန္းပဲဗ်ိဳ႕။
                   လက္က ဒဏ္ရာေတြထက္ ပုိဆုိးေနတာက ရင္ထဲကအနာပဲ။ ခက္တာက က်ဳပ္ ရင္ေတြနာေနရပါတယ္ ဆုိတာကုိ ဘယ္သူကမွ စာနာနားလည္ မေပးႏုိင္ၾကတာပဲ။ အိမ္က မိန္းမေတာင္ က်ဳပ္ကုိ တမဲတရြဲ႕ အျပစ္တင္ခ်င္ေနေသးတာပါ ဆုိ။
“ရွင္ကလည္း ရွင္ပဲ ”
“ဟာ.. မင္း ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း။ ဘာမွမသိ၊ နားမလည္ပဲ ေသာက္တလြဲ…”
                   ဘာတစ္ခြန္းမွ ႏႈတ္က ထြက္မလာေတာ့ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ အထင္အေတြးေတြ ေျပာင္းလဲမသြားေသးတာ စူေအာင့္ေအာင့္ အမူအယာေတြက သက္ေသခံေနတာေပါ့။ ဆက္ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ရွိသမွ်လူေတြ အားလုံးကုိ တစ္စုတစ္ေ၀တည္း ေခၚၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ရဖုိ႔သာ ရွိေတာ့တာေလ။ က်ဳပ္က တစ္ဖက္သားကုိ မနာလုိ တုိရွည္စိတ္နဲ႔ ရန္စေစာ္ကားၿပီး ထုိးၾက၊ ႀကိတ္ၾကရပါတယ္ ဆုိတဲ့ စကားက ခုေလာက္ဆုိ.. ေစ်းတစ္ေစ်းလုံးမွာ ေတာမီးလုိ ပ်ံ႕ေနေလာက္ၿပီ မဟုတ္လား။ ထြီ..။
                   ရလာတဲ့ ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ အရွိန္နဲ႔ တစ္ကုိယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းၿပီး ကုိယ္ေတြလက္ေတြ နာက်င္ခုိက္ခဲလာတယ္။ မိန္းမက နဖူးေပၚလက္တင္ရင္း ကုိယ္ပူစမ္းတယ္။ ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ၿပီးကတည္းက ဆုိင္လည္း ဆက္မထုိင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ အိမ္တန္းျပန္လာ၊ ေဆးတစ္ခြက္ ေသာက္ထားၿပီးသားေပမယ့္ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္  ထပ္ေသာက္ထားလုိက္တယ္။ ေရေႏြးပူပူ ႏွစ္ခြက္၊သုံးခြက္ ဆင့္ေသာက္ၿပီး ေစာင္ေခါင္းၿမီးတင္းတင္းၿခံဳ အိပ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာ့ အနာအက်င္ေတြ ခဏေလာက္ ေလ်ာ့သြားႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ပါဘူး။ လက္ေကာက္၀တ္နဲ႔ လက္ဆစ္ကေလးေတြမွာ တဆစ္ဆစ္၊ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း..။ နံနက္က အေၾကာင္းေတြ ေခါင္းထဲ အစီအရီျပန္ေပၚလာေတာ့ ေဒါသေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာျပန္ရင္း တလူးလြန္႔လြန္႔ ျဖစ္ေနရျပန္ေတာ့တယ္။
                   တက္တစ္ခ်က္ ေခါက္မိျပန္တယ္။ စိတ္ထဲကပါ။ လက္သီးတစ္လုံးပဲ ပစ္ေကၽြးလုိက္ႏုိင္ခဲ့တာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ တကယ္ဆုိ ဒီလုိေကာင္မ်ိဳးကုိ မ်က္ခြက္ႀကီး စုတ္ျပတ္သတ္သြားေအာင္ကုိ လုပ္ပစ္ခဲ့ရမွာ..။ လုပ္မလုိ႔ပဲ။ အနားက အျမင္မေတာ္တဲ့သူေတြ ၀ုိင္းဆြဲၾကလုိ႔ စိတ္ရွိလက္ရွိ မက်ဲလုိက္ရတာ။ ဒီေကာင့္မ်က္ခြက္ကုိ မိမိရရ မထုိးလုိက္ရေတာ့ ေဒါသက တယ္မေျပဘူး။ အဲေတာ့ နီးစပ္ရာ ေစ်းဆုိင္ ၾကမ္းခင္းကုိပဲ ထုိးခ်ပစ္လုိက္ရတယ္ေလ။ ေအးေရာ…။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေဒါသေတြနဲ႔ မႊန္ထူေနတာကုိး။ နာက်င္ရမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ခုမွ.. နည္းနည္း ေသြးေအးသြားမွ ေပါက္ၿပဲစုတ္ျပတ္လာခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက နာၿပီး လက္အဆစ္ေတြက ေရာင္ကုိင္း ကုိက္ခဲလာေတာ့တာ..။
                   က်ဳပ္က သင္းလုိ ေကာင္ကုိ မနာလုိစရာလား။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ကုိယ့္ဂုဏ္ကုိယ့္ေဖာ္ရာ ေရာက္ဦးမယ္။ ဒီေစ်းထဲမွာ ေမးၾကည့္လုိက္ပါဦး။ တစ္ခ်ိန္က ရာဇာငုံးဥဆုိရင္ ကေလးကအစ၊ ေခြးပါမက်န္သိတယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ ရာဇာေန၀င္း နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ တစ္ေခတ္မွာ ဆံပင္ကုိ ေနာက္ကၾကည့္ရင္ ကတုံးသာသာ၊ ေရွ႕ဘက္မွာ ရွည္ရွည္မွ်င္မွ်င္ေလး ဆြဲခ်။ တရုပ္တီရွပ္ေပၚ ရွပ္လက္တုိကြက္ တစ္ထည္ထပ္၀တ္ၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဖင္က်ပ္နဲ႔ စတုိင္ထြားခဲ့့တဲ့ ရာဇာငုံးဥဆုိတာလည္း ေဟာ့ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပဲ။  အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အဲဒီအေကာင္ စားက်က္ေပ်ာက္ၿပီး ခြက္ေမွာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ ရာဇာငုံးဥတုိ႔က ဒီဇုိင္းသစ္နဲ႔ ေစ်းကြက္ကုိ ထုိးေဖာက္ၿပီး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တြင္က်ယ္လာခဲ့တာ။  နံနက္ပုိင္း ေစ်းထဲမွာ လည္ေရာင္းတယ္။ ေန႔လည္နဲ႔ ညေနခင္းေတြမွာ ၿမိဳ႕ထဲ ပတ္ေရာင္းတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးက ကေလးေတြဟာလည္း ငုံးဥျပဳတ္စားခ်င္ရင္ ရာဇာငုံးဥဆီကပဲ ေစာင့္ၿပီး အားေပးခဲ့ၾကတာ။ က်ဳပ္ ငုံးဥေတြက လတ္ဆတ္တယ္။ အားရွိမယ္။ ၿပီး… ငုံဥျပဳတ္စားရင္း သူတုိ႔ရဲ႕ ခေရဇီ ရာဇာ့စတုိလ္ေတြလည္း ၾကည့္ရ၊ ရယ္ေမာရမယ္ေလ။
                   ေနာက္ေတာ့ ငုံးဥက ဒုိင္မွာ ျပတ္တာလပ္တာ ရွိလာေတာ့ ေန႔တုိင္းပုံမွန္ မေရာင္းရေတာ့ျပန္ဘူး။ တခါတစ္ေလ ဆယ့္ေလးငါးရက္ေလာက္ အၾကာႀကီး ကုန္ျပတ္ေနတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရတတ္ျပန္ေတာ့ ေစ်းကြက္က မခုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မိန္းမေရာင္းတဲ့ ဘုရားပန္းေတြကုိ ကူေရာင္းေပးရင္း ၿမိဳ႕ထဲကုိ ဆိုကၠားတစ္စီးနဲ႔ လည္ေရာင္းျဖစ္သြားတယ္။
“ကဲ.. ပန္း ပန္းတိမ္မႏုိင္ေတြ လတ္တယ္ေနာ္။ ၀ယ္ရင္ေရာင္းတယ္။ ေတာင္းရင္ေပးတယ္”
“ေတာင္းရင္ ကုိရာဇာႀကီးက တကယ္ေပးမွာလား”
                   ငုံးဥျပဳတ္ ေဖာက္သည္ေဟာင္းေတြက တျပန္ က်ီစယ္ၾကတယ္။
“တကယ္ပါ။ အတည္ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္.. ရာဇာေျပာတာေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး”
                   သူတကာထက္ ပုိေရာင္း ခ့ဲရျပန္တာပဲ။ ဆုိလုိတာက ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရာဇာ့အတြက္ ေရာင္းကုန္မရွားသလုိ ေရာင္းကြက္လည္း မရွားပါဘူး။ တစ္မိသားစုလုံးကုိ တစ္သက္လုံး ေစ်းေရာင္းၿပီး မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ၀မ္း၀၊ ခါးလွေအာင္ ထားႏုိင္ပါတယ္။
ဆယ္တန္းကုိ တဖုန္းဖုန္းက်ၿပီး အိမ္ေထာင္ အေစာႀကီးက်။ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ အလုပ္လက္မဲ့ အဲဒီေကာင္ကုိ ဒီစားက်က္မွာ ေရၾကည္ရွာေပး၊ မ်က္ႏုေကၽြးခဲ့တာလည္း က်ဳပ္ပဲ။ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္လည္း မကင္းေတာ့ အျမင္မေတာ္ဘူး မဟုတ္လား။
အစက အဲဒီ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ေကာင္ကုိ ေစ်းထဲမွာ ဆုိင္ေနရာရွာေပးၿပီး  ပရိတ္၊ ပ႒ာန္းနဲ႔ ဘုရားရွိခုိး စာအုပ္ကေလးေတြ၊ ေဗဒင္၊  မာၾတာ၊ အိပ္မက္တိတၱံဳ စာအုပ္ကေလးေတြ၊ ႀကီးပြားေရးလမ္းညႊန္တုိ႔ အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳလမ္းညႊန္တုိ႔လုိ စာအုပ္ပါးေလးေတြ၊ ပုံေတာ္ အိပ္ေဆာင္ကေလးေတြ ေရာင္းေစခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ ေ၀ါရွိတုိ႔၊ ျပကၡဒိန္တုိ႔၊ မဂဇင္း၊  ဂ်ာနယ္ အေဟာင္းတုိ႔ အျပင္ ဘုရားကား၊ နတ္ကား မွန္ေဘာင္ေလးေတြပါ ေရာင္းခုိင္းျပန္ေရာ..။ သူ႔ ေရာင္းကုန္ေတြက ေစ်း၀ယ္ခပ္က်ဲက်ဲေပမယ့္ ေရာင္းရတဲ့ တမည္ခ်င္းအေပၚမွာ လည္၀ယ္ရင္ လည္၀ယ္သလုိ အျမတ္မ်ားမ်ား တင္လုိ႔ရတယ္။ ၀ါ၀င္၊ ၀ါထြက္မွာ ၃၇ မင္းနတ္ပုံေတာ္ မွန္ေပါင္ကားေတြ ေရာင္းရတယ္။  ဘယ္ဆရာေတာ္ႀကီး နာမည္ႀကီးလုိ႔ဆုိရင္ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ပုံေတာ္၊ ပုိစတာေတြ ေရာင္းမေလာက္ေတာ့ဘူးပဲ။ တစ္ႏွစ္ဆန္းရင္၊ မင္းသား၊ မင္းသမီးအသစ္ နာမည္ႀကီးရင္လည္း ၿပကၡဒိန္ေတြ အ၀ယ္လုိက္ျပန္တာပဲ။  ပုံေတာ္၊ ပုိစတာ အသစ္ထြက္တုိင္းလည္း လက္ေပြ႕ၿပီး သေဘၤာဆိပ္ေတြ ဆင္းေရာင္းခုိင္းတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲ လွည့္ေရာင္းခုိင္းတယ္။
သူ႕လည္း ေျပာရတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းရတယ္ဆုိေပမယ့္ ဆုိင္ခင္းတဲ့အခါ ေမာ္ဒယ္ေတြ၊ မင္းသမီးေတြနဲ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ပုံေတာ္ေတြကုိ တသီးတျခားစီ       ခင္းဖုိ႔..။ ဘုရားကားေတြ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ပုံေတာ္ေတြကုိ အျမင့္တစ္ေနရာမွာ ျမင့္ျမင့္ျမတ္ျမတ္ကေလးထားၿပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာျဖစ္ေအာင္ ခင္းက်င္းခ်ိတ္ဆြဲပါ။ ပုံေတာ္ေတြကုိ ေရာင္းစားတယ္ သေဘာမထားပဲ ကုသုိလ္မွ်တယ္ သေဘာထားပါ။ အဲဒီအတြက္ သူတုိ႔က ကုိယ္ကုိ သဒၵါေၾကးျပန္ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ မွတ္ပါ။ ကုိယ့္အိမ္မွာ ျပန္သိမ္းရင္ေတာင္ ေခါင္းရင္းေခါင္းဖ်ားမွာ ရုိရုိေသေသ သိမ္းပါ။ အထပ္ထပ္မွာဖူးတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွင္းျပခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ဆုိင္ကုိ နိဗာန္ကုန္ဆုိင္ေလးျဖစ္လာေအာင္ တျဖည္းျဖည္း တုိ႔ခ်ဲ႕ ေျပာင္းလဲယူ ဖုိ႔လည္း လမ္းေၾကာင္းခ်ေပးခဲ့တာပါ။  အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့..
“စိတ္ခ်ပါ။ အစ္ကုိ ေျပာသလုိပဲ ဘုရားခန္းေရွ႕မွာ ခုံကေလးနဲ႔ ပိတ္စျဖဴေလး ခင္းတင္ထားပါတယ္။ ညတုိင္းလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကုိ ရည္မွန္းၿပီး ပန္း၊ေရခ်မ္းနဲ႔၊ အေမႊးနံ႔သာနဲ႔ ပူေဇာ္ၿပီး ရည္မွန္းကန္ေတာ့ပါတယ္..”
“ေကာင္းတယ္။ မင္း..တစ္သက္လုံး ထမင္းမငတ္ေတာ့ဘူး။ ငါေျပာရဲတယ္”
                   သူေရာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ သူကုိယ္တုိင္ ဖတ္ျဖစ္ဖုိ႔လည္း တုိက္တြန္းရေသးတယ္။ စာအုပ္ဆုိတာမ်ိဳးက ဘယ္လုိ အမ်ိဳးအစားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယူတတ္ရင္ ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ္က စာအုပ္ေရာင္းစားေနတာဆုိေတာ့ ပုိေတာင္ ဖတ္သင့္ေသးတယ္။ ေစ်း၀ယ္သူကုိ ေျခေျချမစ္ျမစ္ကေလးရွင္းျပၿပီး ဆြဲေဆာင္ေရာင္းႏုိင္ရင္ ပုိေရာင္းမေကာင္းေပဘူးလား။ သူတုိ႔ကမွ အတန္းပညာ သင့္သင့္တင့္တင့္ သင္ခဲ့ရ၊ တတ္ခဲ့ၾကရေသးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔မွာ အတန္းပညာရယ္လုိ႔ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မသင္ခဲ့ရပါဘူး။ အေမ၊ အေဖကုိငဲ့၊ ညီ၊ ညီမေတြကုိ သက္ညွာရင္း အလယ္တန္းေတာင္ မကုန္ခင္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပညာသိနဲ႔ သညာသိကုိ က်ဳပ္ ခြဲျခားသိလာႏုိင္ခဲ့တာ စာအုပ္ေတြ ဆက္ဖတ္လာခဲ့လုိ႔ေပါ့။ အဲေတာ့ ကုိယ့္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး သူ႕ကုိလည္း စာဖတ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းရတယ္။ လူဆင္းရဲတာ အားငယ္စရာ မဟုတ္ဘူး။ အသိ မဆင္းရဲေစနဲ႔။ အသိမဆင္းရဲရင္ လူဆင္းရဲတာလည္း မၾကာရွည္ဘူး လုိ႔ အားေပးရတယ္။
                   ကုိယ္ရည္ေသြးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ဆုိရင္ ငုံးဥျပဳတ္ေရာင္းခဲ့တုန္းကလည္း သူတကာထက္ ခၽြန္ေအာင္ ေရာင္းခဲ့တာပဲ။  ငုံးဥ အဆင္မေျပေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ဘုရားပန္း ေျပာင္းေရာင္းတယ္။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ဘုရားပန္းလည္း အၾကာႀကီး ေရာင္းဖုိ႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ အသက္ေတြႀကီးလာ။ သားေတြ ၊သမီးေတြ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာကုိယ္ပုိင္ လုပ္ငန္းေလးတစ္ခုေတာ့ အေျခတက် ရွိေနႏုိင္ဖုိ႔ က်ဳပ္ေတြးထားၿပီးသား။ က်ဳပ္ ျမန္မာေဆးေစ်းကြက္ကုိ အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက တေစ့တေစာင္း ေလ့လာေနခဲ့တာ။ စာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဘယေဆးေလာကဟာ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာေနတယ္။ အိမ္တြင္းလုပ္ငန္းငယ္ကေလးေတြအျဖစ္ကေန စက္ေတြသုံးၿပီး ထုတ္လုပ္၊ ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕ထြင္လာေနတာ၊ တီဗီမွာ ၊ ေရဒီယုိနဲ႔ မဂဇင္း၊ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေၾကာျငာေနၾကတာ သတိထားမိခဲ့တယ္။  ျပပြဲေတြ က်င္းပႏုိင္ေနတာလည္း ၾကားသိေနခဲ့ရတယ္။ လူေတြကလည္း ဘယေဆးအေပၚ ယုံၾကည္အားကုိးၿပီး သုံးစြဲမႈေတြ တစ္ေန႔တျခား တုိးပြားလုိ႔လာေနတာပဲ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ ဘယေဆး ေဖာ္စပ္ေရာင္းဖုိ႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ျမန္မာေဆး သီးသန္႔ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ ဖြင့္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ဘယ္..ဆုိင္ခန္းနဲ႔ အိေျႏၵရရ၊ က်က်နန ေရာင္းႏုိင္ဦးမွာတုန္း။ လက္တြန္းလွည္းကေလးနဲ႔ တင္ၿပီး ေစ်းကေလးထိပ္မွာပဲ ေရာင္းေနရေသးတာေပါ့။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆုိင္ခန္းေလးနဲ႔ အတည္တက် ေရာင္းႏုိင္ရမွာေပါ့။
သူ႕ကုိလည္း ကုိယ့္လုိ တစ္ဆင့္ခ်င္း၊ တစ္လွမ္းခ်င္း မွန္မွန္သြားဖုိ႔ အားေပးစကားေျပာရတယ္။  တစ္ေလွ်ာက္လုံး က်ဳပ္စကားနာေထာင္ၿပီး လူေမြးေျပာင္လာတဲ့ေကာင္က ခုေတာ့ လုပ္ပုံက မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အျမင္မေတာ္လုုိ႔ ေျပာမိေတာ့လည္း ကုိယ္ကပဲ သူ႔အေပၚ စိတ္ထားမမွန္လုိ႔ မလုိတမာစိတ္ထားနဲ႔ အျပစ္ရွာတယ္လုိ႔ တျပန္စြတ္စြဲလာတယ္။
                   ၾကည့္ဦး။ ခုတေလာကေလးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အေမစုတုိ႔ ရဲ႕ ဓါတ္ပုံ ၊ ပုိစတာ ဗီႏုိင္းစေတြ ေခတ္စားလာျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ပြေပါက္ပဲေပါ့။ သင္းကလည္း ဒါမ်ိဳးေတာ့ လွ်င္တယ္။ ဗီႏုိင္းဆုိဒ္စုံ မွာခ်လာလုိက္တာ နည္းမွတ္လုိ႔။ ေစ်းကေလးထဲမွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာဆုိတာလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ သားအဖဆုိတာ ပလူပ်ံေနေတာ့တာပဲ။ လူေတြခမ်ာ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေတာင့္တ လာခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ ခ်စ္ျမတ္္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂိဳလ္ေတြရဲ႕ ဓါတ္ပုံကုိ အိမ္နံရံမွာ အျမတ္တႏုိး ခ်ိတ္ဆြဲခြင့္ရၿပီဆုိေတာ့ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သလုိပါပဲ။ ေရာင္းလုိ႔ မႏုိင္ပါဘူးဆုိ..။
                   အဲဒီမွာ ေျပာစရာ စတာပဲ။ တကယ္ဆုိ ပုိစတာေတြအားလုံးကုိ ညကတည္းက ေဘာင္ကေလးေတြ ႀကိဳတင္ညွပ္လာခဲ့ပါေတာ့လား။ ပလပ္စတစ္ေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ တစ္ဘက္ ခြဲေၾကာင္းၾကားကုိ ခြဲၿပီး ဗီႏုိင္းစကုိ ညွပ္သြင္းရတဲ့ အလုပ္ဟာ လက္၀င္သေရာင္ ရွိေပမယ့္ ကၽြမ္းက်င္ရင္ မၾကာပါဘူး။ သူလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္ေနက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ ညဦးက ေဘာင္ညွပ္လာခဲ့တဲ့ ပုံေတြက ေရာင္းလုိ႔ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေရာင္းရင္းခ်ရင္းကပဲ တခါတည္း ေဘာင္ညွပ္ေပးတဲ့ အလုပ္ပါ လုပ္ေနရေတာ့ နည္းနည္း ကသီလင္တ ႏုိင္ၿပီေပါ့။ လူကလည္း အလ်င္စလုိ ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့ ပုိစတာေတြေတြကုိ အေရာေရာ၊ အေႏွာေႏွာ ႀကံဳသလုိခ်ထားၿပီး  ၀ယ္သူကေရြး၊ သူက ျဖစ္သလုိ အေနအထားမွာ ေဘာင္ညွပ္ေပးရင္း ေငြေပး၊ေငြယူလည္း လုပ္ေနရေတာ့ ဗ်ာမ်ားရေတာ့တာေပါ့။ ပုိစတာေတြက ပ်ံ႕က်ဲၿပီး ျမင္မေကာင္းေတာ့တဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႕ ေျမေပၚျပဳတ္က်ေနၿပီ။ မျမင္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ျမင္လွ်က္နဲ႔ ျပန္မေကာက္အားဘူး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီလုိ ပုိစတာမ်ိဳးေတြဟာ ႀကံဳသလုိ ဆုိင္ခင္းၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္းေရာင္းခ်ဖုိ႔ လုံး၀မသင့္ေလ်ာ္ဘူးဆုိတာ နားကုိ မလည္တာ။ သိကုိ မသိတတ္တာ။ အဲေတာ့ ေဘးထြက္ၿပီး ေျမေပၚေရာက္ကုန္တဲ့ ပုိစတာေတြကုိ  ခ်က္ခ်င္း၊ အေရးတယူျပန္ေကာက္မေနေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ကလည္း ဓါးရွည္ႀကီးနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပုံကေလး လုိခ်င္လြန္းေနတာ ၾကာၿပီမုိ႔ အေျပးေရာက္သြားမိေတာ့တာ။ အဲဒီမွာ အျမင္မေတာ္တာနဲ႔ ပက္ပင္းတုိ႔ေတာ့တာပဲ။
                   က်ဳပ္လည္း လူေရွ႕၊ သူေရွ႕ဆုိတာေတြ၊ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေနေတြကုိ တြက္ခ်င့္  မဆင္ျခင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေျမေပၚမွာ ပစၥလကၡတ္ထားၿပီး ထင္တုိင္းက်ဲေနၾကေတာ့တာ၊ ေစ်းေရာင္းရဖုိ႔ တစ္ခုပဲ သည္းသည္းမည္းမည္း အာရုံက်ေနေတာ့တာ ျမင္ျပင္းကပ္လြန္းလုိ႔။ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ နစ္နစ္နာနာေတြ ေျပာထြက္သြားမိေတာ့တာပဲ။
“မင္း အေဖ၊ အေမပုံဆုိရင္ အဲလုိ လုပ္မလား။ ဒါ က မင္းတစ္ေယာက္တည္းမကဘူး။ အားလုံး... တစ္ႏုိင္ငံလုံးရဲ႕ အေဖ ၊ အေမေတြ ကြ”
                   အဲဒီစကားတစ္ခြန္းေတာ့ ထပ္တလဲလဲ ေျပာမိခဲ့တာ မွတ္မိတယ္။ သူကလည္း လူၾကား၊သူၾကားဆုိေတာ့ ရွက္ၿပီး တစ္ခြန္းတစ္စ ျပန္ပက္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာေပၚ လက္သီးတစ္ခ်က္ပစ္ေကၽြးထည့္လုိက္တာ..။ အနီးအနားက လူေတြ ၀ုိင္းလာ၊ ဆြဲၾက၊ လြဲၾက၊ ျဖန္ေျဖၾကမုိ႔ မိမိရရေတာ့ မထိလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ..
“ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ အလုပ္ကုိ ပ်က္စီးရာ၊ ပ်က္စီးေၾကာင္း လာလုပ္တာ”
                   …အဲဒီေကာင္ ေအာက္ကလိအာလုိက္တာ။ က်ဳပ္..  သူ႕ဆီ ေျပးသြားတာ။ ေနာက္က ၀ုိင္းဆြဲထားေတာ့ အနား မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေဒါသက အထြဋ္အထိပ္ေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ နီးရာ ေစ်းဆိုင္ခုံတစ္လုံးကုိ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္  လက္သီးနဲ႔ ထုိးခ်လုိက္တယ္။ မွတ္ကေရာ…။ ေစ်းဆုိင္ပုိင္ရွင္က မ်က္ႏွာနာေနတဲ့သူမုိ႔ ကံေကာင္းလုိ႔ တရားစြဲ မခံရတာ။
                   ဒါေပမယ့္ ညရင့္လာေလေလ လက္က တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲနာက်င္လုိ႔ လာေလေလ..။ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ တက္တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လုိက္မိျပန္ေတာ့ လိမ္းေဆးဗူးႀကီးကုိင္ၿပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထလာတဲ့ မိန္းမက …
“အခံရဆုိးေလာက္ေအာင္ နာေနလုိ႔လား”
                   …တဲ့။ မေျပေသးတဲ့ ေဒါသေတြနဲ႔ အိပ္ယာထဲကေန က်ဳပ္..  ျပန္ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။
“နာတယ္ေဟ့။ နာတယ္။ နာရေကာင္းမွန္းသိလုိ႔ကုိ ပုိနာတယ္….  ေတာက္”


                                                                                          သတုိး

6 comments:

  1. ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)December 12, 2011 at 2:25 AM

    အင္း...
    နာမည္ႀကီးရင္ လမ္းေဘးေရာက္တယ္ဆုိတာ အဲဒါကို ေျပာတာထင္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ အခုထက္ထိ လူေတြကို လုပ္ေကၽြးေနတုန္းဘဲေနာ္။

    သတုိးမင္းလဲ နာမည္မႀကီးခ်င္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ း)

    ReplyDelete
  2. ယုံၾကည္ခ်က္ခ်င္းလြဲေခ်ာ္သြာတာပါ
    နာေအာင္လုပ္တဲ့သူနဲ႔ နာတတ္တဲ့သူ မနာတတ္တဲ့သူ နာရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့သူ နာစရာရွိသူ
    အားလုံးကုိ
    ခြင့္လြတ္လုိက္ၾကပါ၊
    ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဝမ္းသာသြားလိမ့္မည္။

    ReplyDelete
  3. နာတတ္သူမို႔ နာတာပါ ကိုသတိုးေရ...
    ခါေတာ္မွီေတြကေတာ့ လုပ္စားေနတာ ေတြ႔ေနရတာပဲ..။ ၿပီးစလြယ္ စီးပြားျဖစ္ႀကီးကေတာ့ အျမင္ရ ဆိုးလြန္းပါတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္လံုးထဲ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ျမင္လာမိတယ္..။ ကြက္တိပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္သီးေတာ့ မထိုးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

    ReplyDelete
  4. ကုိသတိုးက ဘဝသရုပ္ေဖာ္ေတြေရးရင္ သိပ္ပီျပင္တာဘဲ.. ဒီဝတၳဳေလးကေန ေျပာခ်င္တဲ႕ ရင္ထဲက စကားေတြကို ျမင္လုိက္မိပါရဲ႕..
    လူတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ျမတ္ႏိုးကိုးစားမႈ၊ ႏွစ္ခ်ိဳက္ေလးစားမႈဟာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ စီးပြားစားက်က္ ျဖစ္ၾကရတယ္ေနာ္။

    ReplyDelete
  5. တစ္ကယ္ကိုပဲ ဘဝရသပါလားအကို... ဘာေၿပာရမွန္းမသိေအာင္ပါပဲ...:)

    ReplyDelete
  6. ဒီလို ခဏခဏ နာမိတတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စြန္႔လႊတ္တတ္သူေတြ မဟုတ္လား။ သူတို႔က ငါတို႔ေၾကာင့္ လည္ပတ္ေနႏိုင္ၾကတာပါလား ဆိုျပီး ထပ္ေတာင္မွ ဝမ္းသာၾကလိမ့္ဦးမယ္ ထင္တယ္။

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။