Tuesday, April 26, 2011

စုန္ေရတုိက္စားျခင္း

အျပ ;
............

ဒီေန႕ေတာ့ အေတာ္ အေရာင္းပါးတဲ့ေန႔ပါပဲ။

တစ္ဆုိင္လုံးမွ စားေသာက္သူက တစ္၀ုိင္းထဲသာ ရွိေေနေတာ့တယ္။

မ်က္ႏွာစိမ္း လူငယ္ေလးကေတာ့ ရုပ္ရည္သန္႕ကေလးပဲ။ ၀တ္စားထားပုံးကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပါပဲ။ ကြမ္းရုိးစင္းကေလးေတြ ရိပ္ရိပ္ပါတဲ့ ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴကေလးက လင္းလုိ႕။ ကခ်င္ပုဆုိးကြက္စိတ္ကေလးကေတာ့ အေရာင့္ရင့္မိႈင္းမိႈင္းရယ္…။ ဆံပင္တုိတုိကုိလည္း ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးသင္ထားျပန္ေတာ့ သူ႕ဆုိင္ႏွင့္ ဘယ္လုိမွ မအပ္မရာဟု စိတ္အေတြးနဲ႕တင္ အားနာလွၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေလးနဲ႕ အတူတြဲထုိင္ေနတဲ့သူကေတာ့ ညစ္ေထးေပႀကံေနတာပဲ။ အကၤ်ီက လက္ႏွီးအ၀တ္တစ္စလုိ စြန္းထင္းေပပြလုိ႕။ စုတ္ၿပဲတစ္ခ်ိဳ႕။ အဖာရာ ဗရဗြ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ကုိ ဒူးဆစ္ေအာက္နားကေန ျဖစ္သလုိျဖတ္၀တ္ထားေသးတာ။ အေပါက္အၿပဲ၊ ဖြာရာက်ဲေနျပန္ေတာ့ ဒီေခာတ္အလန္းဒီဇုိင္း ေျပာရမွာေပါ့။ သူကမွ ဆုိင္ကေလးနဲ႕ လုိက္ဖက္ညီေနေတာ့တာ။ အသက္ကေတာ့ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေရာေပါ့။ ေကာင္ေလးနဲ႕ဆုိရင္ ေျမးအဖုိးအရြယ္လုိ႕ေတာင္ထင္ရတယ္။ ေကာင္ေလးကရွိလွမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပါ့။

သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြေတာ့ ဟုတ္ပုံမရ။ အခုမွ ဆုံေတြ႕ၾကရတဲ့ပုံနဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေနၾကျပန္တယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ေလသံက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕၊ စကားနည္းသေလာက္ မေျပာမျဖစ္ စကားေထာက္ရေတာ့လည္း တုိးတိုးကေလးရယ္ဆုိေတာ့ သူ႕ႏႈတ္ထြက္စကားေတြကုိ ေဘးလူေတာင္ မနည္းနားေထာင္ေနရတဲ့ပုံ။ လူၾကမ္းႀကီးကေတာ့ အားပါးတရ၊ ေဟာင္ဖြာဖြာမုိ႕ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ဆုိင္ကေလးထဲမွာ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အသံပဲ လႈပ္ခတ္ေနေတာ့တယ္။

********

အျဖစ္(က);
..........

ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ ျပန္လည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ အနည္းဆုံး ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ထက္ေတာ့ မေလ်ာ့ေတာ့ဘူးေမာင္။

အင္း။ မင္းတုိက္တဲ့အရက္ကုိလည္း ေသာက္ထားမိေနၿပီ။ မင္းကလည္း သိခ်င္လွတယ္ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ။ ေအာ္…အြန္လုိင္းေပၚမွာ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေရးခ်င္လုိ႕..ဟုတ္စ။ ေမာင္ရင္က…ဘာ။ ဘေလာဂ္ စာေရးဆရာလား။ က်ဳပ္တုိ႕ျဖင့္ ၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ။

သူနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔…။ အဲ…အဲဒီအဖြားႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ စေတြၾကတာက မုိးေတြတအားသြန္ခ်သလုိရြာခဲ့တဲ့ တစ္ညမွာေပါ့။ က်ဳပ္က အရက္ကေလးလည္း ခပ္ေထြေထြနဲ႕ အိမ္အျပန္ ညည့္နက္တတ္တဲ့ေကာင္ေလ။ မိန္းမကလည္း ဆုံးၿပီးစ အခ်ိန္ ၊ သားေတြ သမီးေတြကလည္း အနားမွာ တစ္ေယာက္မွ မေနႏုိင္ၾကေတာ့ လူကလြတ္ေနတာ။ဆိပ္ကမ္းမွာ အလုပ္ရွိေနရင္ ထမ္းစရာရွိတာ ထမ္းပုိၿပီး အရက္ဆုိင္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေတာ့တာပဲ။ အခ်ိန္လြန္မွ ကုိယ့္အရွိန္နဲ႕ကုိယ္ သုိင္းကြက္းနင္းၿပီး အိမ္ျပန္တာ။ အဲဒီညက…က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕ တံစက္ၿမိတ္ကေလးေရွ႕မွာ အဖြားႀကီးက မုိးခုိေနတာ။ တစ္ကုိယ္လုံးလည္း မုိးေရေတြ ရႊဲနစ္ေနၿပီး ခုိက္ခုိက္တုန္ေနတာပဲ။

က်ဳပ္လည္း စဥ္းစားမေနအားပါဘူး။ အိမ္ထဲေခၚသြင္းၿပီး ေႏြးေထြးေအာင္ က်ဳပ္မိန္းမက်န္ရစ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ လဲခုိင္းရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေတာင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာႏွမ္းၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေပ်ာက္ဘူး။

န့နက္လင္းေတာ့ အဖြားႀကီး…အသားေတြ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူၿပီး အဖ်ားေတြတက္ေနလုိ႕ က်ဳပ္မွာ အိမ္ေပၚေသသြားၿပီး အမႈပတ္မွာလည္းစုိး။ သူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းလည္း မ်က္ႏွာမလႊဲရက္နဲ႕ ဒုကၡေတြမ်ားလုိက္ေသးတာ။ တစ္ပါတ္ေလာက္ ေဆးကုယူရတယ္ ေမာင္။

*********

အျဖစ္ (ခ) ;
........

ေလာကမွာ ဒီလုိျဖစ္မ်ိဳးေတြ တကယ္ရွိႏုိင္သလားကြာ။ ငါေတာ့ ဒီတစ္ခါပဲ ႀကံဳဖူးေတာ့တယ္။ တစ္ခါဆုိလည္း ဆုိသေလာက္ပဲ ေမာင္ေရ။

သူ႕ဇာတိက က်ဳပ္တုိ႕ၿမိဳ႔နယ္ထဲက ရြာႀကီးတစ္ရြာကဆုိပဲ။ ရြာမွာအိမ္နဲ႕ ၿခံ၀ိုင္းကေလးရွိေပမယ့္ ႀကံဳရာက်ဘမ္း လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကရတာတဲ့။ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္တ့ဲ။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ေတြခြဲဆင္းသြားၾကေတာ့လည္း အဖုိးႀကီး ၊အဖြားႀကီး လင္ကုိယ္ မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ႀကံဳရာ၊က်ရာ ျဖစ္သလုိလုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနခဲ့ၾကေသးတာ။ ဒီလုိနဲ႕ အဖုိးႀကီးဆုံးေတာ့လည္း ကုိယ့္ၿခံ၊ ကုိယ့္အိမ္ေလးမွာပဲ ရာသီစာသီးႏွံေလးေတြစုိက္ပ်ိဳးရင္း ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ စားေသာက္ေနထုိင္ခဲ့ရေသးတာတဲ့။ သားသမီးေတြက သူတုိ႕နဲ႕ အတူလာေနလွည့္ပါ ေခၚေပမယ့္ လုိက္မေနႏုိင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ သမီးလတ္ရဲ႕ေယာက်္ားက သူတုိ႕ရြာမွာ ရန္ပြဲႏႊဲရင္း အမႈေတြဘာေတြျဖစ္ကေရာ။ ေငြလုိေတာ့ အေမ့ဆီ အပူကပ္လာေရာ။ အေမ့မွာလည္း ဒီၿခံ၀ုိင္းေလးတစ္ခုပဲရွိတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ေငြလုိတဲ့ သမီးသာမက က်န္သားႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေမ့ၿခံေလးကုိ မ်က္စပစ္ေနၾကတာ အေမသိတယ္။

``ၿခံကေလးေရာင္းလုိက္ရင္ ငါ…ဘယ္မွာ ေနမလဲ။´´
``အိမ္မွာလုိက္ေန´´

သားႀကီးရဲ႕စကားကုိ သားလတ္နဲ႕ သမီးငယ္ကလည္း ေထာက္ခံတယ္။

``အေမ ေပ်ာ္သလုိ တစ္လွည့္စီ လုိက္ေနလည္း ျဖစ္တာပဲ။´´
``အင္းေလ။ သမီးတုိ႕လည္း အေမ့ကုိ ျပဳစုခြင့္ရခ်င္ေသးတာေပါ့´´

အေမႀကီးက မ်က္ရည္ က်ရွာတယ္။ သြားေလသူ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးကုိလည္း သတိရရဲ႕။ သားသမီးေတြရဲ႕ သိတတ္မႈအတြက္လည္း ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္မိရဲ႕။ ပီတိတေ၀ေ၀နဲ႕ သားႀကီးအိမ္ေပၚတက္လုိက္သြားမိေတာ့တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ မၾကာလုိက္ဘူး။ ၿခံေရာင္းရေငြကေလးက အသုံးမွ မခံတာ ကလား။ ေငြကုန္တာနဲ႕ ေခၽြးမႀကီးက ပညာျပလာတယ္။ သားႀကီးက မျမင္ေယာင္၊ မၾကားေယာင္ျပဳေနတယ္။ ၿခံေရာင္းရေငြ အညီအမွ်ရခဲ့တာကုိ နည္းအံ့ထင္ၿပီး ေစာင္းေျမာင္းျငဴစူဖူးတဲ့ ေခၽြးမငယ္ကလည္း အရိပ္အေယာင္ျပလုိ႕ ႀကိဳျငင္းႏွင့္ေနၿပီ။ သားငယ္ကလည္း မိနး္မၾသဇာေအာက္မွာ ေနသားက်ၿပီးသူ မဟုတ္လား။ သူစိမ္းဘက္ခပ္ပါပါ သမီးအိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႕ေယာက်္ားရဲ႕ ဘီးလူးဆုိင္းမွာ စီးခ်က္ညီညီ အသုံးေတာ္ခံေနခဲ့ၿပီ။ အဖြားအုိတစ္ေယာက္ ကူကယ္ရာမဲ့ဘ၀မွာ ၾကာရွည္သီးခံမေနႏုိင္ဘူး။ အဲေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး ေျခဦးတည့္ရာထြက္လာခဲ့လုိက္တာ အဲဒီမွာ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕တာပဲ။

********

အျဖစ္ (ဂ);
.........

က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္က တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕စားရတဲ့သူဆုိေပမယ့္ ကိုယ့္အေမအရြယ္ ဒုကၡသည္ႀကီးကုိ မ်က္ႏွာလႊဲမထားႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ။

က်ဳပ္္က နံနက္မုိးမလင္းခင္ အိမ္ကထြက္ အလုပ္သြား၊ မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္၊ ညည့္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့တာ။ ထမင္းဟင္းကိစၥလည္း လမ္းေဘးဆုိင္မွာပဲ ျဖစ္သလုိ ရွင္းတာ..။ အဖြားႀကီးေရာက္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ပါ စဥ္းစားရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဖြားႀကီးက မပူနဲ႕တဲ့။ သူ႕ဘာသာ ရွာေဖြစားမယ္တဲ့။ ၿပီးေရာ…က်ဳပ္အိမ္ေပၚမွာ သေဘာရွိသလုိသာေနေပေတာ့လုိ႕။ ခမ်ာ ေက်းဇူးတင္လုိ႕ မ်က္လုံးမႈန္သီသီက မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ၀ဲလုိ႕။

က်ဳပ္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အနားသတ္မဲ့တဲ့လူလည္းဆုိတာ ကုိယ့္အိမ္ေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီအဖြားႀကီး ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိတာေတာင္ သူမ်ားျပန္ေျပာမွ သိရေတာ့တဲ့ အျဖစ္။ အဖြားႀကီးက လူစည္ကားတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ လုိက္ၿပီး ေတာင္းရမ္းေနတာကုိး။ ေန႕တဓူ၀ ဘုံဆုိင္ေလာက္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ က်ဳပ္အတြက္ အဲဒီဆုိင္ေတြဆီ ေျခဦးမွ မလွည့္ဖူးေတာ့ မသိလုိက္တာ ဆန္းသလား။

တစ္ေန႕ေတာ့ လုိင္းေမာ္ေတာ္တစ္စီးဆီ ကုန္ေတြဆင္းခ်ေပးရင္း အဖြားႀကီးနဲ႕ အမွတ္မထင္ ဆုံျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ အတက္အဆင္းမွာ အဖြားႀကီး ေျခေခ်ာ္က်မွာတုိ႕၊ဘာတုိ႕ ပူတာေပါ့။ အေမႀကီး ေနာက္ဆုိ ကမ္းနားကုိ မဆင္းနဲ႕ ေျပာမိေသးတယ္။ အဲဒီေန႕က ရြာမွာက်န္ရစ္တဲ့ သူ႕သားႀကီးကေမြးတဲ့ ေျမးအႀကီးေကာင္အတြက္ ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြ သေဘၤာစာေရးကတဆင့္ ပုိ႕ေပးခဲ့တာဆုိပဲ။ ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္လုိ႕ေတာင္ က်ဳပ္က ျငဴစူမိေသးရဲ႕။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ကုိယ့္ကုိေတာင္ မၾကည္ျဖဴတဲ့ဟာေတြ။ မိမွန္း၊ ဘမွန္း မသိတတ္တဲ့ဟာေတြကုိ လွည့္ၾကည့္စရာလားလုိ႕။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မိဘေမတၱာဆုိတာ ပြဲရုံတုိ႕ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႕မွာ မွည့္ေလ့ရွိတဲ့ နာမည္ေလာက္နားလည္တဲ့ဟာေတြ။

ဒါေပမယ့္ မိခင္ကေတာ့ ဘယ္ရမွာလဲ။ ဘာေလးရရ ကမ္းနားဆင္းၿပီး ေလွႀကံဳေမွ်ာ္တတ္တာ။ သူစားဖုိ႕ အိမ္ေတြကေပးလုိက္တတ္တဲ့ ပန္းသီးေလးတစ္လုံးကအစ ၿမိဳမက်ပဲ လွမ္းပုိ႕တတ္တာ သိလာရေတာ့ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဖြားႀကီး အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီလားလုိ႕ ေတြးတယ္။ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္ေတြကုိလည္း လြမ္းလွေရာေပါ့။ အဖြားႀကီး က်ဳပ္အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း သူ႕သားသမီးေတြကုိ အသိေပးသင့္တယ္လုိ႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ အေမကုိ ျပန္လာေခၚၾကလိမ့္မယ္လုိ႕ေတာ့ တယ္ မထင္ပါဘူး။ က်ဳပ္အထင္လည္း မလြဲပါဘူး။ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ ေရာက္မလာၾကပါဘူး။

********

အျဖစ္(ဃ);
..........

အကုသုိလ္ဆုိတာ အေဖာ္နဲ႕ အေပါင္းနဲ႕လာတတ္တယ္ ဆုိတဲ့စကား သိပ္မွန္တာပဲ။

အဖြားႀကီး ကားတုိက္ခံလုိက္ရတယ္ တဲ့။ က်ဳပ္ ၾကား ၾကားခ်င္း အေျပးေရာက္သြားေတာ့ ေဆးရုံမွာတင္ ဆုံးႏွင့္ရွာပါၿပီ။

အမွန္ေတာ့ အဖြားႀကီးဟာ ကားတုိက္ခံရလုိ႕ ေသတာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႕လည္ေၾကာင္ေတာင္ ေနပူႀကီးထဲမွာ မူးၿပီး လဲက်သြားတာ။ သူလဲက်တာက ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလာတဲ့ ကားေပၚကုိေလ။ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ဘာမွ ရွာမေတြ႕ပဲ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ၿပီး ေသရေတာ့တာ။

ဒါေပမယ့္ ကားေပၚပါလာတဲ့ မိသားစုက သေဘာထားျပည့္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၾကြယ္ပုိးၾကြယ္၀ မိသားစုေတြဆုိေတာ့ အဖြားႀကီးရဲ႕ေဆးရုံကိစၥ၊ နာေရးကိစၥ အားလုံးကုိ ကူညီစီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ သူ႕သားသမီးေတြကုိလည္း အေၾကာင္းၾကားၾကရတာေပါ့.။ ဒါေပမယ့္ အသုဘသာ ရက္လည္သြားေရာ။ ဘယ္သူမွ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ လာမျပၾကပါဘူး။

ကားပုိင္ရွင္ မိသားစုကလည္း တေမွာင့္။ သူ႕သမီးေလးက ညတုိင္းအိပ္မက္မက္ေနတယ္တဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဖြားႀကီးက ညိွဳးငယ္ငုိယုိေနတာတဲ့။ ရြာမွာက်န္ရစ္တဲ့ သားသမီးေတြကုိ အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတယ္တဲ့။ သူ႕ဆီေခၚလာေပးဖုိ႕ အထပ္ထပ္ေတာင္းပန္သတဲ့။ အဲဒါ အဖြားႀကီးကုိ ရည္စူးၿပီး အလွဴအတန္းေလး လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္ေပါ့။ ျဖစ္ျပန္ေရာ..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထိ က်ဳပ္လက္ခံႏုိင္ပါတယ္။ ခက္တာက သူ႕သားသမီးေတြကုိလည္း အဖြားႀကီး စကားအတုိင္း မွာေပးပါတဲ့ေလ။ အဖြားႀကီးကုိ ရည္စူးလုိ႕ ရြာမွာအလွဴေလး၊ အတန္းေလးျပဳခုိင္းရေအာင္ သူတုိလည္း ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေပးခ်င္တယ္တဲ့။ က်ဳပ္ဘ၀င္မက်လွေပမယ့္ သူတုိ႔ တတ္ႏုိင္လုိ႕ သူတုိ႕ေပးတာ။ ၾကားလူ က်ဳပ္က ဘာေျပာေနေတာ့မွာလဲ။ ကေလးမက ေျပာေသးတာ။ သူတုိ႕က ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ပါ့မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေသခ်ာစာနဲ႕ေရးေပးတာ။ က်ဳပ္ကုိစာပုိ႔ၿပီး မွာေပးဖုိ႕ အထပ္ထပ္ေျပာေနေသးရဲ႕။

ေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး ထင္ထားေပမယ့္ ေရာက္လာၾကေတာ့လည္း ဆုိင္းမဆင့္၊ ဗုံးမပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းကုိ ေရာက္ခ်လာၾကတာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အံ့အားကုိသင့္လုိ႔။

သမီးနဲ႕ေခၽြးမေတြ ငုိသံပြက္ေလာရုိက္ေနျပန္ေတာ့တာ က်ဳပ္ရဲ႕ တဲသာသာအိမ္ကေလးကုိ ၿပိဳက်ေတာ့မတတ္ပဲ။ သူတုိ႕ အေမရဲ႕ သတင္းကုိ ခုမွ ရလုိ႕ ခ်က္ခ်င္း၊ အားခ်င္းလုိက္လာၾကတာဆုိပဲ။ လုိင္းေမာ္ေတာ္ ဆုိက္ကပ္ခ်ိန္မဟုတ္လုိ႕ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွနဲ႔ေတာင္ လာခဲ့ၾက သတဲ့ဗ်ာ။

အေမကုိတငုိရင္း ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ၾကေသးတာေပါ့။ အေမႀကီးေပ်ာက္လုိ႕ အရပ္တကာလွည့္ၿပီး စုံးစမ္းၾက၊ ရွာေဖြၾကတာ လည္းပါရဲ႕။ ေဆးရုံေရာက္ေနတယ္လုိ႕ ခုမွၾကားသိေတာ္မူၾကဆုိပဲ…ထြီ။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေျပာခ်လုိက္ခ်င္တာ အူကုိယားေနတာပဲ။
အလွဴရွင္သားအဖေတြ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ အရွိန္က်လုေနၿပီျဖစ္တဲ့့ အဆုိ၊ အငုိေတြက တစ္စခန္းထလာျပန္ေရာ။ သမီးႀကီးက ဒီတစ္ခါ မ်က္ျဖဴလန္ၿပီးတက္သြားလုိ႕ ေယာက်္ားေတြက ႏွာႏွပ္ေပးၾက၊ က်န္မိန္းမေတြက ယပ္ခတ္ေပးၾကနဲ႕ ဟုတ္ ဟုတ္ေသးေတာ့။ မေနႏုိင္တဲ့ အဆုံးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေရာက္ေနက်ဘုံဆုိင္ကေလးဆီပဲ ထြက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့တယ္။ သင္းတုိ႕တေတြကုိ ေက်ာခုိင္းခဲ့ရတာေတာင္ နားထဲ၊ အူထဲမွာ ပလုံစီထေနေသးတယ္။

ဟုိမိသားစုက အဖြားအတြက္သူတုိ႕တေတြ ရည္စူးအလွဴလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ သားသမီးေတြလည္း တတ္ႏုိင္သေရြ႕ အေမ့အတြက္ ရည္စူးလွဴဒါန္း၊ အမွ်ေပးေ၀ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး အားလုံးမ်က္ႏွာစုံညီေရွ႕မွာ မတည္အလွဴေငြ ငါးသိန္းေပးလုိက္ေသးသတဲ့။

သင္းတုိ႕လား…ေငြရၿပီးကတည္းက ေပ်ာက္သြားလုိက္ၾကတာ အလွဴသတင္းလည္း မၾကားဘူး။ လူသတင္းလည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္္ကေရာ။

ေျပာခဲ့ပါပေကာ။ ေလာကမွာ ဒီလုိ သားသမီးေတြလည္း ရွိေသးတယ္ဆုိတာ ယုံခ်င္စရာေတာင္ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ ယုံရင္ေတာ့လည္း မင္းေရးမယ့္ ဇာတ္လမ္းမွာ ထည့္ေရးေပါ့ကြာ။

မင္းကအစေဖာ္ေပးလုိ႕သာ ေျပာရတာ။ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြကုိ ႏွစ္ခါျပန္မေတြးခ်င္၊ မေျပာခ်င္ဘူး။ မင္းကေတာ့ က်ဳပ္ကုိျပဳစုထားတဲ့ မ်က္ႏွာလည္းရွိေတာ့ ေဟး…ေဟး..။ သြားေတာ့မယ္ေမာင္၊ ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ဆုံၾကေသးတာေပါ့ကြာ။

********
အေတြး ;
..........

တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္ခြာသြားတဲ့ လူႀကီးရဲ႕ ေက်ာျပင္ကုိ ေငးေမာရင္း လူငယ္ေလးကေတာ့ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္။

လူငယ္ေလးရဲ႕ အေတြးထဲမွာ…

သူ…ခုနစ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ၿမိဳ႕ကစာတစ္ေစာင္ေရာက္လာအၿပီး အေဖတုိ႕ေမာင္ႏွမတေတြ ၀မ္းသာအူျမဴးေနခဲ့ၾကတာ….

အားခ်င္း ပဲ့ေထာင္ေလးနဲ႕ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး လုိက္ပါသြားၾကေတာ့ သူတုိ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးမွန္း မသိတတ္ခဲ့ေသးတဲ့ သူက အဖြားပုိ႕ေပးခဲ့တဲ့ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စုံေလးႏွင့္ ရပ္လွ်က္ ေငးက်န္ရစ္ခဲ့တာ….

ခုေတာ့ အေဖတုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြ၊ သူတုိ႕ရဲ႕ ဇနီးခင္ပြန္းေတြ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အစုလုိက္ပဲ့ေထာင္ ေစာင္းေမွာက္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ လူငယ္ေလး သိသြားခဲ့ရပါၿပီ။ ။



ျမတ္စုိး
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆုံး ၀တၳဳတုိပါ။

8 comments:

  1. ေကာင္းလုိက္တဲ့၀တၳဳေလး။ ဒီ၀တၳဳေလးသာ အြန္လုိင္း၀တၳဳတုိဆုမွာ ၀င္ျပိဳင္ခဲ့ရင္ ပထမဆုရမွာ ေသခ်ာတယ္ ။ ဒီဘေလာ့ဂ္က ၀တၳဳအားလံုး ရသေျမာက္တဲ့လက္ရာေတြခ်ည္းပါဘဲ။

    ReplyDelete
  2. ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္တန္တယ္.... ဖတ္ရင္းနဲ႕ေပးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနရတာ အရသာရွိလွတယ္.. း))))

    ခင္မင္လ်က္
    ေန၀ႆန္

    ReplyDelete
  3. ဟူးးးး
    ျမင္ေယာင္ျပီး ေမာသြားတယ္

    ReplyDelete
  4. သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ပထမဆံုးလက္ရာေပမဲ႔ ေကာင္းတယ္
    ကိုယ္တိုင္ဘေလာဂ္႕ေလး လုပ္ျပီး ေရးသင္႕တယ္။ လက္ရာေကာင္းမို႔ ဆက္လက္ေရးပါဦးလို႔ အားေပးပါရေစ

    ReplyDelete
  5. ဟန္ၾကည္April 27, 2011 at 11:25 PM

    အရသာရွိတယ္...ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေတြးေနရတာ ေကာင္းတယ္...ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွာ အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းသြားတာမ်ဳိးေလ...စာဖတ္သူရႈံးၿပီး စာေရးတဲ့သူႏိုင္သြားတာပဲ...ဒါမွ ဖတ္ရက်ဳိးနပ္တာ...ေက်ေက်နပ္နပ္ အရႈံးေပးလိုက္တယ္...

    ReplyDelete
  6. ပထမဦးဆုံး လက္ရာေပမဲ့ ကုိယ္ပုိင္ Style နဲ႔ ဟန္ရွိတယ္။ ဆက္ေရးပါ အားေပးပါမယ္။

    ReplyDelete
  7. လာေ၇ာက္ခံစားသြားပါတယ္ရွင္႔
    ၀ထၳဳေကာင္းေလးဖတ္ရလုိ႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

    ReplyDelete
  8. ဒီလို သားသမီးမ်ိဳးေတြ အျပင္မွာလည္း ရွိၾကတာပဲ..
    သူတို႕ ေစတနာ သူတို႕ အက်ိဳးေပးတာပါပဲ..ေလွမေမွာက္ရင္လည္း စာဖတ္သူေတြ ထင္လိုက္ၾကသလိုပဲ ျဖစ္သြားမယ္ လို႕ ထင္ပါတယ္..။
    ဒီဘေလာ့မွာ တင္သမွ် ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ ဝတၱဳေကာင္းေလးေတြ ခ်ည္းပါပဲ.. မဖတ္ရေသးတာေတြ ခုမွ လာျပန္ဖတ္ပါတယ္..။

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။