Sunday, April 3, 2011

ပန္ပါ

၀ါေရႊေရာင္ပိေတာက္ဖူးတုိ႕ တစ္ႀကိမ္ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္းသၾကၤန္က်ရန္ ရက္အနည္းငယ္လုိပါ ေသးသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ေသာသၾကၤန္ ေရာက္မလာေသးေသာ္လည္းတူးပို႕..တူးပုိ႕… သၾကၤန္ဒုိးသံမ်ားကေတာ့ ဒီႏွစ္မွ ပုိလုိ႕ေတာင္ျမဴးၾကြၿမိဳင္ဆုိင္ေနသလုိပင္။

``ဒီႏွစ္ သၾကၤန္ ငါအေရာက္ျပန္လာခဲ့မယ္ မီ´´

ညီ့ထံမွ ေစပါးလုိက္ေသာ အမွာစကားကုိ ရရွိ၊ ၾကားသိၿပီးခ်ိန္မွစလုိ႕သၾကၤန္က်ဖုိ႕ မီ…ေမွ်ာ္ေမာစိတ္ေစာ ေနခဲ့ပါသည္။

ၿခံေထာင့္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးမွာ ပိေတာက္ဖူးလက္က်န္တုိ႕ စိမ္းျမျမ၊စီရရီက်န္ရွိေနေသးသည္။ စိမ္းညိဳစုိလက္ အရြက္ဖားဖားတုိ႕ၾကားမွ ေရႊ၀ါအဆင္းႏွင့္ ၀င္းလက္ပြင့္ဖူ းလာ ေတာ့မည့္ ပိေတာက္ပန္းတုိ႕ ကလည္း ညီျပန္ေရာက္အလာကုိေစာင့္ႀကိဳငံ့လင့္ေနၾကသည္ထင့္။

* * *

မီ ႏွင့္ ညီတုိ႕သည္ ငယ္ႏုစဥ္ကေလးဘ၀မွာကတည္းက ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာအတူေဆာ့စား ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ …ညီခူးေပးေသာ ပိေတာက္တစ္ခက္ကုိျဖင့္ မီ တစ္ခါဖူးမွ် မပန္ဆင္ခဲ့စဖူး။

``ညီေရ….ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ေနာ္´´

ညီကေတာ့ အေရးမထားစြာ``အင္း´´ တစ္လံုးထက္မပုိတတ္ခဲ့။

``ညီေရ…ငါတုိ႕ၿခံမွာ ဒီမနက္ ပိေတာက္ေတြ စပြင့္တယ္´´
``ဟုတ္လား..။လာ…သြားၾကည့္ရေအာင္´´

…ရယ္လုိ႕ ညီ..ဘယ္ေတာ့မွ မဆုိခဲ့ပါ။

``ညီရယ္…လာပါ။မီ့ကုိ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးေပးစမ္းပါ´´

..ဟုေတာ့ မီ့ႏႈတ္က အတင္းအက်ပ္ ထုတ္ေဖၚ မေတာင္းဆုိခ်င္ခဲ့ေပ။ မီလည္းပဲမိန္းကေလးပီပီ ပန္းႀကိဳက္တတ္ေသးေသာ္လည္း ေကသာရြရြ ပန္ဆင္ရန္အတြက္ေတာ့ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးတရ ရွိခဲ့ဖူးတာမဟုတ္။

ဒါေပမယ့္ မီ့ဖုိ႕ရယ္လုိ႕ ညီကစိတ္လုိလက္ရ ခူးလာေပးခဲ့လွ်င္ေတာ့အမွန္တကယ္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္မည့္ သူျဖစ္ပါသည္။ ညီ ခူးယူေပးေသာ ပိေတာက္ပန္းတုိ႕ကုိ အဦးဆုံး ဘုရားမွာ ကပ္လွဴပူေဇာ္မည္။ ၿပီး…မီ့ အိပ္ခန္းပန္း အုိး ေလးမွာ လွပေ၀ဆာစြာ ထုိးစုိက္ထားဦးမည္။ညီကမီကုိ ပန္ေစခ်င္သည ္ဆုိလွ်င္တာ့ ေကသာဆံစပ္မွာ တစ္ပြင့္၊တစ္ခက္ထုိးစုိက္ပန္ဆင္ကာ အမူပုိ အၿပံဳးႏွင့္ ျငဴစူေရာင္ျပဳမိဦးေတာ့မည္။

ဒါေပမယ့္…ညီသည္ ပိေတာက္၀ါတုိ႕ ဖူးပြင့္ေလတုိင္း မီ့ကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သတိမရခဲ့ပါေပ။

* * *

``ဟယ္…ညီ၊ ပိေတာက္ပန္း တက္ခူးေနတာလား´´
``အင္း……´´

မီတုိ႕ႏွစ္ေယာက္သားထုိ႕ထက္ပု္၍ စကားမဆုိျဖစ္ၾကေတာ့။ သူ..အပင္ေပၚမွခူးယူေခၽြခ်ေပးေသာ ပိေတာက္ခက္ေတြကုိ မီက တစုတစည္းတည္းျဖစ္ေအာင္ေကာက္ယူစုေဆာင္း ေပးထားရသည္။ ၿပီး ေရႊ၀ါေရာင္ ပိေတာက္ပြင့္ဖတ္တုိ႕ႏွင့္လုိက္ဖက္သင့္ေတာ္ရုံ အေနေတာ္ဖယ္ခ်န္ကာ အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြကုိေခၽြပစ္ရသည္။ ညီက ထုိပိေတာက္၀ါတုိ႕ကုိ လွလွပပစည္းေႏွာင္ထုတ္ပုိး ေန ေတာ ့ လည္း ေဘးကကူညီ၊ၾကည့္ေပးရုံပင္။ ဘယ္သူ႕အတြက ္လဲရယ္လုိ႕ မီမေမးပါ။ ေမးေနစရာ လုိေသး လုိ႕လား။ မီဖုိ႕မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနၿပီးသားပဲေလ။

``မီ…ဒီည ….နင္တုိ႕ ယိမ္းအက တုိက္ရဦးမွာလား´´
``အင္းေလ…..´´
``ညက်ရင္ နင့္ကုိ ငါလုိက္ပုိ႕ေပးမယ္´´

မီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ မဲ့ေကြးထားျပလုိက္သည္။ သူကမ်ား မီ့ကုိသႀကၤန္ယိမ္းတုိက္ေနေသာ ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံဆီ လုိက္ပုိ႕ေပးဦးမလုိ႕တဲ့။

ညီတုိ႕အေၾကာင္းကုိ မီက ေနာေက်ေနေအာင္သိထားၿပီးသူမုိ႕ မယုံၾကည္ပါ။ မီတုိ႕ယိမ္းအဖြဲ႕မွ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ညီ…ပတ္သက္ရန္ႀကိဳးစားေနတာျဖစ္ရမည္။ မီ့အထင္မမွားဘူးဆုိလွ်င္ဒီႏွစ္ခရုိင္သႀကၤန္မယ္ဆုအတြက္ လ်ာထားတစ္ေပးခံထားရေသာ `ေရႊရည္´´ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

အဲဒီညေန ညီ့ဆုိင္ကယ္ေပၚက မီအဆင္း၊ ဓမၼာရုံထဲ၀င္ေရာက္ၿပီးခဏအၾကာမွာပင္ ေရႊရည္တုိ႕အုပ္စု ေရာက္လာခဲ့ၾကေတာ့ ပိေတာက္ပန္းေတြ ထိန္၀ါေ၀လုိ႕ပင္။

``မီ…ပန္ဦးမလား´´

ေရႊရည္ကေမးေတာ့….

``ဟင့္အင္း…။ အဲဒါ မီတုိ႕ၿခံထဲက ပြင့္တာေလ….။ မီက ပနး္မပန္တတ္လုိ႕……´´

တကယ္လည္း မီက စင္ေပၚမွာ ဧည့္ခံကျပေနစဥ္ ပန္ထားရေသာ ပိေတာက္ပန္း အတုကုိေတာင္ စင္ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တတ္သူမုိ႕ယိမ္းေခါင္းေဆာင္ဆရာမ၏ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကုိ အၿမဲခံယူ ေနရသူျဖစ္ေလသည္။


* * *

“ေရႊရည္က လွတယ္မဟုတ္လား…မီ”
““အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”

မီ့မ်က္ေစာင္းတုိ႕ သူ႕ထံလြင့္ခနဲ ေရာက္ေလလွ်င္ သူက လွစ္ခနဲၿပံဳးလုိက္ကာ ….

“သႀကၤန္အတက္ေန႕က်မွ ငါ့ကုိ အေျဖေပးမွာတဲ့”
“…………………..”
“ငါ ေစ်းဆစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူးဟာ…”
“အဲဒါ…ငါနဲ႕ဆုိင္လုိ႕လား….”
“နင္ကလည္း….အသားလြတ္ႀကီး စြတ္ေအာ္ေနစရာလား။ ငါကဆုိးတုိင္ပင္၊ေကာင္းတုိင္ပင္ သူငယ္ခ်င္း ေတြမုိ႕ နင့္ကုိေျပျပတာ….”

မီ့ေလသံ အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ခ်ရေတာ့သည္။ သုိ႕ေသာ္…

“အဲဒါေတြ ငါ့ လာမေျပာနဲ႕…“

ဒါေပမယ့္ ခဏေနေတာ့လည္း ဒီစကားေတြဆီပဲ ျပန္ဦးတည္လာျပန္ေတာ့တာပင္။

အဲဒီေရႊရည္ဟာ ရုပ္ကေလးလွသေလာက္ အထာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ စိတ္ကစားတတ ္ ေသးတာ။ ညီအပါအ၀င္ သူမကု္ိ ပတ္သက္ ႏြယ္ငင္လာသူမွန္သမွ်ကုိ မွ်တစြာအေရာတ၀င္ေနတတ္သူဆုိတာ ညီမသိဘူးလား။ သိလည္းပဲ ညီ ဂရုစုိက္လိမ့္မည္ မထင္။ မီကလည္း သူတပါးမေကာင္းသတင္းေျပာရန္ ႏႈတ္တြန္႕၀န္ေလးလွပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ညီဟာ ေရႊရည့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ စြဲလန္းခဲ့ၿပီလဲ မသိ။ အဲဒီလုိဆုိလွ်င္ေတာ့ ညီ ခံစားနာက်င္ရ ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။

ညီ့ႏွလုံးသားမွာ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ရမွာမ်ိဳးေတာ့ မီမလုိလားတာအမွန္ ။ ဒါေပမယ့္….

“ငါ……ရင္ေတြခုန္ေနတယ္ မီရဲ႕”
“ျဖစ္တတ္တာပဲေလ…..”
“အံမယ္…..နင္က ဆရာမႀကီးစတုိင္နဲ႕။ ေနစမ္းပါဦး။ နင္က ဘယ္တုန္းက အဲလုိခံစားဖူးလုိ႕လဲ”
“ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ေစာင့္ၾကည့္ၾကတဲ့ ညတုန္းကေလ………”
“အာကြာ……။ ေအာင္စာရင္းရင္ခုန္တာနဲ႕ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး…။ တစ္မ်ိဳးစီပဲ ။ သိလည္းမသိပဲနဲ႕…..”
“ဟုတ္ကဲ့။ ကၽႊန္မကေတာ့ မသိနားမလည္ပါဘူး လူႀကီးမင္းရယ္…။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့သတိေပးလုိက္ပါမယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္မထားပါနဲ႕။ ကဲ…… ၾကြေပေတာ့။ နားၿငီးတယ္…………”

* * *

“ယိမ္းႏြဲ႕ကာ တီးကြက္နဲ႕အတူ က…စဥ္……လက္ခုတ္သံ စည္းခ်က္လုိက္မွာလား…………”

စင္ေပၚမွာ မီတုိ႕အဖြဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနစဥ္ကတည္းက ပရိတ္သတ္ၾကားမွာ ညီ့ကုိလွမ္းေတြ႕လုိက္ေသးသည္။

သီခ်င္းၿပီး၍ စင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ့ မီတုိ႕ကုိ လွမ္းေတြ႕ျမင္သာရုံခပ္ေ၀းေ၀း ကေန ၾကည့္ေငးေနတာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ေရႊရည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရႊရည့္ကုိ သတင္းလွမ္းပုိ႕ရင္း တြတ္ထုိးေနၾကတာကုိ မီက ဂရုစုိက္မေနပဲေခါင္းေပၚက ပိေတာက္ပန္းေျခာက္ အတုေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။

“မီ….ပန္းေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ေနျပန္ၿပီလား။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖုိ႕ရွိေသးတာ သိသားနဲ႕။ အဲဒီကေလးမ ကေတာ့…..”

မီ မ်က္ႏွာႀကီးမအီမလည္ႏွင့္ စူပုတ္ေနရေတာ့သည္။

“မီ…ဘာျဖစ္ေနျပန္တာလဲ…”
“ငါ ဆူခံထိထားတာ နင္မၾကားဘူးလား”
“ၾကားတယ္ေလ။ နင္ကလည္းနင္ပဲကုိ……….”
“ငါ ဇက္ေညာင္းလုိ႕………..”
“အပုိေတြ…..။ ညီက နင့္ကုိ အေရးမလုပ္ပဲ ေရႊရည့္ကုိပဲ ခစားေနလုိ႕မဟုတ္လား…..”
“မိႏြယ္ေနာ္….။ငါ စိတ္တုိေနတာ။ မဟုတ္တာေတြ လာမေျပာနဲ႕”
“ကဲပါ။ မေျပာနဲ႕ဆုိ မေျပာပါဘူး။ ေရာ့….အခ်ိဳရည္ဗူး ယူလုိက္ဦး။ဒီမွာမုန္႔လည္းစား…..။ ဒီည ညည့္နက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္ဟ…”

မီ တကယ္ပဲ ဗုိက္ဆာေနတာမုိ႕ မိႏြယ္လက္လွမ္းေသာ မုန္႕ကုိ ပလုတ္ပေလာင္း စားကာ အခ်ိဳရည္ႏွင့္ ေမွ်ာခ်ေနလုိက္သည္။

“ဟဲ့ ..ဟုိမွာေတြ႕လား။ ဒီအခ်ိဳရည္နဲ႕ မုန္႕လာေၾကြးတဲ့ အန္ကယ္လ္နဲ႕အန္တီတုိ႕ လင္မယားေလ… ။ သူတုိကေဘးက တစ္ေယာက္က သူတုိ႕သားတဲ့…အမုိက္စားပဲဆရာ……“
“………………..”
“နင့္ ညီေတာ့ ခံရၿပီထင္တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္က ေရႊရည္နဲ႕ ဘာလုိလုိပဲတဲ့။သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းစေနၾကတာ…”

မီ ေသာက္လက္စ အခ်ိဳရည္ေတာင္ သီးသြားရေလသည္။

* * *

သၾကၤန္ အတက္ေန႕……။

ညီ့စကားအရ ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ေသာေန႕ ျဖစ္ေလသည္။

သုိ႕ေသာ္………

“ေရႊရည္ ပုံေျပာသြားၿပီ….ေတာက္”
“ဟဲ့..သူ႕မွာ ဘာအခက္အခဲရွိလုိ႕ေရာက္မလာႏုိင္တာလဲ စုံစမ္းပါဦးေတာ့….”
“စုံစမ္းၿပီးၿပီ။ သူ႕ အေကာင္သစ္နဲ႕ ေရပက္ခံထြက္လည္ေနတာေလ…”

မီ ဘာဆက္ေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့။ ထုိေန႕ တစ္ေန႕လုံး ညီတစ္ေယာက္အိမ္ျပန္မေရာက္ေတာ့……

“မီေရ…ညီ ဘယ္ေတြသြားတတ္သလဲ။ သမီးသိလား...”

ညီ့အေမက ဖုန္းဆက္ေမးေလလွ်င္ မီလည္းမသိတတ္ႏုိင္။

ညေနပုိင္းမွာ မီတုိ႕ယိမ္းအက တစ္ဖြဲ႕လုံး ေရပက္ခံကားျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲလည္ရန္လူႀကီးမ်ားက စီိစဥ္ေပးပါသည္။

“ဟဲ့ တုိ႕ေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့ဆုိင္ကယ္ဟာ ညီတုိ႕မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဟဲ့ မူးေနၾကၿပီ ထင္တယ္”

ညီတုိ႕ဆုိင္ကယ္သည္ မီတုိ႕ကားကု္ ေက်ာ္တက္သြားလွ်င္ရႏိုင္လွ်က္ႏွင့္ေက်ာ္မတက္။ ေနာက္က ကပ္လုိက္လာရင္း ႏႈတ္ကလည္း ဘာေတြေအာ္ဟစ္ေနမွန္းမသိ။

မီတုိ႕ကားေပၚမွာလည္း ကက္ဆက္က သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးထား ေသာေၾကာင့္အားလုံးသံၿပိဳင္ လုိက္ေအာ္ဆုိေနၾကရာ ဆူညံေနေလၿပီ။ ညီတုိ႕ ဆုိင္ကယ္ကုိေရႊရည္လည္း ေတြ႕ထားၿပီးျဖစ္ပုံရကာ မျမင္ေယာင္ ျပဳေနခဲ့ေလသည္။

မီတုိ႕၏ေရပက္ခံကား ည ရပ္ကြက္ထဲျပန္၀င္ေလမွ ညီတုိ႕တေတြ ဆုိင္ကယ္ကု္ိ၀ူးခနဲ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္လမ္းခြဲသြားေလသည္။


* * *


မီတုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးက ညီထြက္ခြာသြားခဲ့တာ သၾကၤန္သုံးႏွစ္ပင္ ျဖတ္သန္း လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။

ညီ မရွိေတာ့ေသာ သႀကၤန္ရက္မ်ားသည္ မီအတြက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းခဲ့ ေတာ့ေပ။

မီတုိ႕ ေခါင္းရင္းၿခံသုိ႕ ညီတုိ႕သားအမိေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကစဥ္ မီႏွင့္သူ ငါးတန္းႏွစ္ကတည္းက သၾကၤန္ေတြမွာ အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးၾကတာ…..။

မီတုိ႕တေတြ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ညီသည္ မီ့အနားမွာ အၿမဲရွွိ မေနတတ္ခဲ့ေတာ့ပါ။

“ညီ…နင္တုိ႕ေရပက္ခံထြက္ၾကမလုိ႕ဆုိ….”
“ေအးေလ။ ဘာလဲ…နင္က လုိက္ခ်င္ျပန္ၿပီလား….”

အမွန္ေတာ့ မီလည္းလုိက္လည္ခ်င္လုိ႕သာ စကားစမိတာျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ့္…“နင္လည္းလုိက္ခဲ့ပါလား မီ” ဟု သူက စမေခၚပဲေတာ့မီဘက္ကခြင့္ေတာင္းခံၿပီး မလုိက္လုိပါ။ သူကလည္း…..

“လုိက္မေနပါနဲ႕ မီရယ္။ သၾကၤန္လည္တာ မိန္းခေလးေတြအတြက္ မေကာင္းပါဘူး။မေထာ္မနန္းေတြ နင္လည္းျမင္ေတြ႕ ေနတာပဲ မဟုတ္လား“
“ဒါဆုိ..နင္တုိ႕ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ေကာင္မေလးေတြက်ေတာ့ေရာ…“
“သူတုိ႕က သူတုိ႕ပဲေလ…။ နင္လုိက္မတုနဲ႕…။လုိအပ္ရင္ ငါကသူတုိ႕အားလုံးကု္ိလ်စ္လွ်ဴရွဳႏုိင္တယ္။ နင္ပါလာရင္သာ ငါ ေနာက္ဆံငင္ေနရမွာ…”
“ငါက ဘာျဖစ္ေနမွာမုိ႕လဲ…”
“နင္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့။ဒါေပမယ့္ …..အာကြာ။မလည္ခ်င္ပါနဲ႕ဆုိကြာ…။ ငါနဲ႕လည္းမလုိက္နဲ႕..။ ဘယ္သူေခၚလုိ႕မွလုိက္မလည္ပါနဲ႕မီရယ္…ေနာ္။ပလိစ္….”
“…………………”
“ငါ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕က်ရင္ နင့္ကုိ နံနက္အေစာႀကီးဘုရားလုိက္ပုိ႕ေပးမယ္ကြာ…။ ေက်နပ္ေတာ့ ဟုတ္လား….”

ဒီေလာက္ဆုိလွ်င္ပင္္ မီေက်နပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕ေရာက္တုိင္း မီ့အားဘုရားပုိ႕ေပးေနက် ညီသည္ထုိႏွစ္သႀကၤန္မွာေတာ့ မီ့အေပၚ ကတိပ်က္ခဲ့ေတာ့သည္။

မီကေတာ့ ဘုရားေပၚမွာ ညီ့အတြက္ ပန္း၊ေရခ်မ္း၊အေမႊးနံ႔သာတုိင္သက္ေစ့ထြန္းလွဴကာ ညီတစ္ေယာက္ က်န္းမာပကတိရွိႏုိင္ပါေစေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေတာင္းဆုေခၽြ ေနခဲ့မိသည္။

မီတုိ႕ ေရပက္ခံကားေနာက္မွ ကပ္လွ်က္လုိက္ပါလာခဲ့ၾကၿပီး လမ္းခြဲအထြက္မွာပင္ ညီတုိ႕ ဆုိင္ကယ္အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ…။ ညီကဆုိင္ကယ္ေနာက္မွလုိက္စီးသူမို႕ အေ၀းႀကီး လြင့္သြားကာဒဏ္ရာပု္ိမုိျပင္းထန္ခဲ့ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ အလယ္ပုိင္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေနထုိင္ေသာညီ့ဖခင္ထံ ဖုန္းဆက ္ ကာရန္ကုန္မွာႀကိတင္ေစာင့္ဆုိင္း ေနေစရသည္။ သတိမရေသးေသာ ညီ့ကုိေတာ့ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးသုိ႕ လႊဲပုိ႕ရန္ စီစဥ္ၾကရျပန္သည္။

ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္လနီးပါးခြဲစိတ္ ကုသအၿပီး ညီတစ္ေယာက္ ျပန္လည ္ ေနေကာင္း က်န္းမာလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ မီလည္း ၿမိဳကကေလးမွေန ညီကုိေမွ်ာ္ရင္းေမာလွၿပီ။

ဒါေပမယ့္ မီတုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးသုိ႕ ညီတစ္ေယာက္ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။ ညီ့ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက နယ္လုၾကရင္း လမ္ခြဲခဲ့ၾကအၿပီး …ညီကသူ႕ေမေမႏွင့္လုိက္ပါေနထုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ညီဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဖခင္ႏွင့္တလွည့္ျပန္ေနကာ တကသုိလ္ဆက္တက္ေစရန္စီစဥ္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေခါင္းမာေသာ ညီက အေ၀းသင္ပဲယူကာ ၿမိဳ႕ကေလးမွတဖ၀ါးမခြာ။

“ငါက နင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့မွာစုိးလုိ႕ သိလား”

ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အေျပာမွာ အမွန္တ၀က္မက ပါ၀င္ေနတာ မီခံစားနားလည္ေက်နပ္ေနခဲ့ဖူးသည္။

အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မိခင္ေၾကာင့္ ညီပ်က္စီးရသည္ဟုအျပစ္တင္ဖုိ႕ကာ အဘြားႏွင့္ဖခင္က ေဆးရုံမွအဆင္းတြင္ သူ႕ကုိတစ္ပါတည္းေခၚခ်သြားေတာ့သည္။

ညီ…ဟုိၿမိဳ႕ကေလးသုိ႕ေရာက္စကေတာ့ မီ့ထံ တယ္လီဖုန္းေလာက္ လွမ္းဆက္ေဖၚရေသးသားပင္။

“ငါ…ေဖေဖ့ ပြဲရုံမွာ ၀င္ကူေနရၿပီ…”

….ဆုိကာ တျဖည္းျဖည္းေသြးေအးသြားေသာအခါ တစ္ႏွစ္လုံးေနမွတစ္ႀကိမ္၊ႏွစ္ႀကိမ္ စကားေျပာျဖစ္ၾကရုံရွိေတာ့သည္။ ခု…ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္… မိံထံဖုန္းဆက္ခဲ့ လွ်င္ေတာ့ ……

“မီတုိ႕ ၿခံထဲက ပိေတာက္ပင္ႀကီး အဖူးေတြနဲ႕လား”
“တစ္ႀကိမ္ေတာင္ ပြင့္ၿပီးသြားၿပီ”
“ဟာကြာ ။နစ္နာလုိက္တာ”

မီက….

“ဘာ ဇာတ္လမ္းေတြ လာရွာဦးမလုိ႕လဲ”

သူ တဟဲဟဲသာ ရယ္ေမာေနခဲ့သည္။

“ေနဦး…။ပိေတာက္ေတြပြင့္တာျမင္ရင္ နင္ေရာ…ငါ့ကုိ သတိမရေနဘူးလား”

မကြယ္မ၀ွက္ ၀န္ခံေၾကးဆုိလွ်င္ေတာ့ မီ သူ႕အားျပင္းျပင္းျပျပ သတိရ ေနတတ္တာေပါ့။ ႏႈတ္ကေတာ့…..

“ငါ နင့္လုိ ပိေတာက္ရူးမဟုတ္ဘူး ”

ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။


* * *

သႀကၤန္ရက္အတြင္းအေရာက္လာခဲ့မည္ဆုိေသာ ညီက တကယ္တမ္းမွာ သႀကၤန္လြန္ေလမွေရာက္လာႏုိင္ေတာ့သည္။

သႀကၤန္၇က္္အတြင္းမွာ သူ႕ဖခင္ဘက္မွ ေဆြမ်ိးူမ်ား၏ အလွဴရွိ ေနလုိ႕ဟုဆုိပါသည္။ ညီ့အဖြားက ညီ့ကုိပါ ရဟန္ခံေပးခ်င္သည္ျဖစ္ျပန္ရာ ရွင္လိန္ျပန္ညီတစ္ေယာက္ ကတုံးအသစ္စက္စက္ႏွင့္ မီ့ထံသုိ႕ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။

“မီ ..ပိေတာက္ေတြက်န္ေသးလား”
“ဘယ္လုိျဖစ္ေနလဲ …..အသည္းအသန္။ တုိ႕ၿမိဳ႕မွာ နင္မရွိကတည္းက ပိေတာက္လက္က်န္ေတြ အမ်ားႀကီး….”

ပိေတာက္ပင္ေအာက္သုိ႕ သူႏွင့္အတူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ရျခင္းပဲျဖစ္သည္။

“နင္..ခဏေလးေစာင့္ဦး မီ”
“ဟဲ့…”

တားမႏုိင္၊ဆီးမရစြာ ပိေတာက္ပင္ေပၚ တလႊားလႊားေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။

“မီေရ…ဖမ္းထား…..ေရာ့….”

မီကေတာ့ ေအးေဆးစြာ …ပိေတာက္ေတြ ေျမေပၚေရာက္ၿပီးမွ တစ္ခက္ခ်င္းေကာက္ယူစုပုံ ေပးထားလုိက္ပါသည္။

အကုိင္းနိမ့္တစ္ခုဆီအေရာက္မွာေတာ့ ညီသည္ မီ့ေရွ႕တည့္တည့္သုိ႕ ရုတ္တရက္ ခုန္ခ်လုိက္ေတာ့တာမုိ႕ မီလန္႕သြားရတာကုိ ညီကသေဘာက်ရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္။

“ေရာ့…….”

မီက သူမ၏ လက္ကေလးကု္ိ ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္ သိမ္း၀ွက္လုိက္ကာ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ ဆုတ္လုိက္မိေသးသည္။

“ပိေတာက္လက္ေဆာင္ေလ မီရဲ႕…။ နင့္ဖုိ႕…...”

မီ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့လုိက္ေေတာ့သည္။


* * *


“ဒီ ငု၀ါပင္ကေလးက နင္ကုိယ္တုိင္စုိက္ထားတာေပါ့။ ဟုတ္လား….မီ”

မီ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ပါသည္။ ညီက ေလးေလးနက္နက္ၿပံဳးေနခဲ့လွ်က္က…..

“……ဟုတ္တယ္ေနာ္။ မီေျပာမွ ေတြးမိတယ္။ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါသာပြင့္တယ္ရယ္လု္ိ႕ ပိေတာက္ကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ရွိေနၾကတာ..။ ဒါေပမယ့္ပိေတာက္အလွက ခဏပဲ။ ငု၀ါပန္းေလး ေတြကမွ ဘယ္သူသိသိ၊မသိသိ တစ္ေႏြလုံးလွေန၊ ေ၀ေနေတာ့တာပဲ…”

အဲဒီ ဇြတ္တရြတ္ႏုိင္ေသာညီက အညာမွ သူ႕အေဖႏွင့္အဘြားကုိ ခ်က္ခ်င္းႀကီး လွမ္းမွာကာ သူ႕အေမႏွင့္အတူ မီ့မိဘေတြထံ လာေရာက္ ေၾကာင္းလမ္းၾကေတာ့မည္။ ၿပီး.....

“တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တူတူေနရင္ ငု၀ါပန္းတစ္ပင္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္စုိက္ေပးဦးမယ္”

………..တဲ့။

မီ ျငင္းလုိက္ျပန္လွ်င္လည္း အႏွစ္ႏွစ္၊ အလလက ….ငယ္သံေယာဇဥ္ေတြကုိမေထာက္ညွာရာ ေရာက္မွာ စုိးပါသည္။ ။



သတုိး

2 comments:

  1. ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)April 3, 2011 at 2:35 PM

    ခ်စ္စရာ ၀တၳဳေလးဘဲ
    ရာသီခ်ိန္ခါနဲ႔ ကိုက္ညီေနတာမို႕ သၾကၤန္ကိုေတာင္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္သြားမိရတယ္။
    သိပ္လွတဲ႔ ငု၀ါရယ္ ပိေတာက္ရယ္ နဲ႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးဘဲ

    ReplyDelete
  2. ၿကိုက္တယ္ဗ်ာ...

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။