အခါတပါးမွာေပါ့။
ေတာကစားရင္း မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားလာတဲ့ မင္းသားငယ္တစ္ပါးဟာ ျခံ၀န္းနယ္ေျမတစ္ခုဆီ အမွတ္မဲ့ေရာက္ရွိသြားပါသတဲ့။
ျခံ၀န္းက်ယ္တစ္ေနရာမွာ သရက္ပင္ေပါက္ကေလးေတြ စီတန္းစုိက္ပ်ဳိးေနတဲ့ အဖုိးအုိတစ္ေယာက္က မင္းသားငယ္ကုိ ခရီးဦးႀကဳိဆုိရွာတယ္။ မင္းသားငယ္ဟာ ၾကည္ႏူးစိတ္ႏဲ႕ ျပဳံးျမလ်က္...
“အဘုိး..ဒီသရက္ပင္က အသီးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္စားသုံးရဖုိ႕ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးမဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပ မင္းသားရယ္ ..အဖုိးတုိ႕အသက္အရြယ္မွာ ေသဖုိ႕တစ္ခုကလြဲလု္ိ႕ ဘာကုိမ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနႏုိင္ဦးမွာလဲ။ ေနာင္လာေနာင္သား သင္းတုိ႕ေလးေတြ အတြက္ပါပဲ။”
ၾကည္ႏူးမဆုံးရွိလွတဲ့မင္းသားငယ္ဟာ...
“အဖုိးရဲ႕ေစတနာကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒီမွာ..မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာရွင္အဖုိးအတြက္ တုံ႕ျပန္လက္ေဆာင္”
ေက်နပ္အားရ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပ ထြက္ခြာသြားတဲ့ မင္းသားငယ္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကုိ ၾကည့္ေငးက်န္ရစ္တဲ့အဖုိးအုိဟာ ...
“ေတာက္..ပတၱျမားလက္စြတ္တုိ႕ ဘာတုိ႕လုိ အဖုိးတန္လက္ေဆာင္ဆုိရင္လည္းဟုတ္ေသးရဲ႕။ ခုေတာ့...ဒီ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ မ်ဳိးေစ့ထုတ္ၾကီးက ဘာလုပ္ရမွာတုန္း...သြားဟာ..”
အဖုိးအုိ ေဒါသတၾကီးပစ္ေပါက္လုိက္လုိ႕ လြင့္စင္ကြဲထြက္သြားတဲ့ မ်ဳိးေစ့ကေလးေတြဟာ အစုိ႕အေညွာက္အပင္ေတြေပါက္လုိ႕ စိမ္းျမေတာထေနခဲ့ပါျပီ။ ပင္ျခင္းယွက္လိမ္ေနတဲ့ အပင္ငယ္ေတြရဲ႕ အျမစ္ေျခမွာ ပတၱျမားလက္စြတ္တစ္ကြင္း နစ္ျမဳတ္ေနခဲ့တာ အဖုိးအုိေသလြန္ခ်ိန္ထိ သိမသြားခဲ့ပါဘူး။ ။
“သတုိးလုလင္”
No comments:
Post a Comment
စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။