Sunday, February 12, 2012

လက္ေဆာင္


“ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္ႏွစ္ရက္ေန႔က ျပည္ေထာင္စုေန႔ေလ…”
“ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္သုံးမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ …”

ၿပံဳးျမရႊင္သြက္လွတဲ့ ဟန္ပန္ေလးႏွင့္ စကားတီတာဆုိတတ္လွေသာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္မေလးသည္ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးကုိလည္း ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္တတ္ေသးသူ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ အတူ ေနရာအႏွံ႔ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္ေသးသည္တဲ့။ ခ်စ္သူေပးေသာ လက္ေဆာင္ တစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္ကုိ မက္ေမာစြာ ငံ့လင့္လွ်က္ရွိသည္ ဟုလည္း ပြင့္လင္းစြာ ၀န္ခံၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ၿပီး ၾကည္ႏူးဆြံ႕ပ်ံ႕ဖြယ္ရာ ေကာ္ဖီဆုိင္ တစ္ဆုိင္ဆုိင္မွာ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ တြတ္ထုိးခ်င္ျပန္သတဲ့။

“ကုိယ္ အဲဒီေန႔မွာ သြားစရာ တစ္ခုရွိေနတယ္”

…ဆုိလွ်င္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းစူခ်င္ၿပီ။

“ဒါဆုိ ဒီလုိ လုပ္ရေအာင္ေလ…”
“ဘယ္လုိမွ မလုပ္နဲ႔။ ကုိကုိ႔ကုိ မုန္းလုိက္ၿပီ”
“ဟာ… ဘယ္တုန္းက…”
“အခုပဲ”
ေျပာၿပီး ေျခေဆာင့္ကာ လွည့္ထြက္ရန္ ေျခဟန္ျပင္ေတာ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထုိေကာင္မေလးသည္ စိတ္ဆုိးစိတ္ေကာက္ျမန္ဆန္သေလာက္ ေခ်ာ့ေမာ့သည့္အခါ အလြယ္တကူ စိတ္ေျပၾကည္လင္လာတတ္ျပန္တာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ ကံေကာင္းလွပါသည္။ ထုိေန႔ေရာက္ခဲ့လွ်င္လည္း ႏွင္းဆီနီနီ ပန္းစည္းႀကီးကုိ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ တယုတယေပြ႔ပုိက္ကာ ေခ်ာကလက္ ၿမံဳ႕၀ါးမပ်က္ပဲ…

“ကုိကုိ သြားခ်င္တဲ့ဆီ သြားလုိ႔ရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လုံေမကေတာ့ ကုိကုိေနာက္ တေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေနမွာပဲေနာ္။ ကုိကုိ မေခၚလည္း လုိက္မွာပဲ”

ညစ္က်ယ္က်ယ္ ဆုိေနျပန္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိရသည္။

“ကုိကုိကလည္း လုံ႔ကုိ အတူေခၚသြားခ်င္တာပါ။ လုံ လုိက္ခ်င္ပါ့မလား မေသခ်ာလုိ႔သာ မေခၚျဖစ္ခဲ့တာ”
“အခုကစၿပီး ေသခ်ာလုိက္ေတာ့”

ကၽြန္ေတာ္က ရႊီခနဲ ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္လုိက္ေတာ့ လုံက ၿပံဳးစစ မ်က္ေစာင္း၀င့္သည္။

ၿမိဳ႕ထဲမွာ တုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကုိင္ကာ ၾကည္ႏူးၿပံဳးျမေနခဲ့ေသာ လုံသည္ အရာအားလုံးကုိ မေထမဲ့ျမင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသလား ထင္ရသည္။ ဆုိင္ကယ္ တစ္ခ်က္ အခုန္မွာေတာ့ ေက်ာက္ခင္းလမ္းၾကမ္းကုိ သတိျပဳမိသြားေတာၿပီ။ သတိမထားမိခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းမ်ား၏ ေျပာင္းလဲမႈ၊ ႏုံခ်ာမႈတုိ႔ကုိလည္း သတိထားမိသြားရကာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။

“ကုိကုိ ဘယ္သြားေနတာလဲ”

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖပဲ လည္ျပန္ၿပံဳးျပလုိက္သည္။ လုံသည္ တစ္စုံတစ္ရာအား သတိတရ လန္႔ဖ်တ္သြားဟန္ရွိလာေတာ့ကာ…

“ကုိကုိ… ကုိကုိ… လုံ႔ကုိ ခုိးလာတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္က သေဘာတက် တဟားဟားရယ္ေလ လုံေၾကာက္လာေလျဖစ္ေနသည္။

“ကုိကုိ လုံေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။ လုံ…လုံ ေၾကာက္လုိ႔ပါ။ အဲလုိ မဟုတ္ဘူး မုိ႔လားဟင္”

ေနာက္ၾကည့္မွန္မွတဆင့္ လွမ္းျမင္ေတြ႔ေနရေသာ လုံမ်က္ႏွာေလးက သနားၾကင္နာခ်င္စရာ ေကာင္းေနခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကုိ ေက်ာ္၍ၾကည့္ကာ ဆုိင္ကယ္ ေရွ႕ျခင္းထဲမွ သစ္သီးႏွင့္ မုန္႔၊ အခ်ိဳရည္ပုလင္းေတြဆီ အကဲခတ္ေနျပန္သည္။

“ကုိကုိ႕ကုိ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ လုိက္ခဲ့ပါ လုံရယ္။ ေရာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့။ ဒီ ေရွ႕နားေလးတင္ဆုိ ေရာက္ၿပီ္”

လုံ ယုံၾကည္ပုံမရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအား မရအရ လွမ္းၾကည့္ အကဲခပ္ေနျပန္သည္။ လက္ထဲမွာ အျမတ္တႏုိး ေပြ႕ပုိက္ထားဆဲ ပန္းစည္းႀကီးကုိလည္း ေယာင္ယမ္းကာ လႊင့္ပစ္မိေတာ့မေယာင္။

“လုံ… ပန္းစည္းႀကီး လြတ္က်က်န္ခဲ့ ဦးမယ္ေနာ္”

ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ၿခံ၀န္းကိ်ဳးက်ဲႏွင့္ တဲသာသာ အိမ္ကေလးေတြက လုံ႔အဖုိ႔ စိမ္းသစ္ေနဟန္ရွိပါသည္။

“ဒီဘက္ေတြကုိ လုံ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူး”

…ဟုလည္း ရုိးသားစြာ ၀န္ခံရွာပါသည္။ ၿခံ၀န္းတစ္ခုဆီ လွမ္း၀င္လုိက္ေသာအခါ လုံသည္ ဆုတ္တြဲထားေသာ လက္ေတြကုိ ေဆာင့္ရုန္းပစ္ေလကာ ၿခံ၀မွာ ေျခစုံရပ္ေနေတာ့သည္။

“လာပါ လုံရဲ႕။ ဒါ.. ကုိကုိ႔ ေဘာ္ဒါတစ္ေယာက္ ေနတဲ့ၿခံပါ။ ၿခံထဲမွာလည္း သူ တစ္ေယာက္တည္း…”

ေျပာေလမွ လုံ႔မ်က္ႏွာသည္ ၿပိဳလုမိုးႏွယ္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။

“ကုိကုိ… အႀကံဆုိးပဲ။ လုံ ကုိကုိ႔ကုိ မုန္းမိေတာ့မယ္”

လုံ႔ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စ တခ်ိဳ႕ဳေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရခ်င္လာခဲ့ပါသည္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လုံတုိ႔က ႏွစ္ဘက္မိဘ ေက်နပ္ ၾကည္ျဖဴၿပီး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္အကုိင္ အတည္တက်ႏွင့္ ႏွစ္ကုိယ္တူေန႔ရက္ေတြအတြက္ ႀကိဳးပမ္းဆဲ ကာလမုိ႔သာ လက္ထပ္ရက္ကုိ ေရႊ႕ဆုိင္းထားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။

“ကုိကုိ လုံ႔ကုိ အိမ္ျပန္ပုိ႔ပါေနာ္”

ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ဖြင့္ဟ၀န္ခံလု ဆဲဆဲ…

“ေဟာ.. လူကေလးလား။ သူငယ္ခ်င္းပါ ပါလာတာလား။ အိမ္ထဲေခၚခဲ့ေလ”

ခပ္အုပ္အုပ္ ဆူညံသံကုိ အဖုိးက ၾကားႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။ အသက္ ရွစ္ဆယ္နားနီးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဖုိးက က်န္းမာသည္။ သတိလည္း ေကာင္းသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္ႀကိ္မ္ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေျခတစ္ဖက္က်ိဳးအက္ခဲ့ဖူးေသာ အဖုိးက ခ်ိဳင္းေထာက္ကေလး အားျပဳကာ ၿခံ၀န္းထဲမွာသာ က်င္လည္ေနရရွာသူမုိ႔ စိတ္ကေတာ့ အားငယ္ႏြမ္းလ်ေနခဲ့ဖူးတာ။

“မခ်မ္းသာေပမယ့္ အဖုိးတစ္ေယာက္စာေတာ့ သူတုိ႔ သဒါၵၾကပါတယ္ လူကေလးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီေခတ္က အိမ္ရွိလူကုန္ တစ္ေနကုန္ အိမ္ကထြက္ၿပီး ရုန္းကန္ႏုိင္မွ ၀မ္း၀ရုံ ရွိတာ မဟုတ္လား။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းနဲ႔ က်ဴရွႈင္ ကူးရင္းနဲ႔ မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ အလုပ္ရွဳ႔ပ္၊ အေဖနဲ႔ အေမက အလုပ္မွာ ေနကုန္ေနခမ္း၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း တီဗြီေရွ႕မွာ တန္းစီ အပမ္းေျဖၾကရင္း အိပ္ယာဆီ တန္း၀င္ၾကျပန္ေတာ့ အဖုိးကလည္း အလိုက္သိရတာေပါ့။ ဘုရားစင္နဲ႔ အိပ္ယာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ေပါ့။ ဒီလုိ ေနရတာပဲေလ…”

အားလပ္ရက္တခ်ိဳ႕တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အေရာက္လာမည္ဆုိေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္……..

“လူကေလးက အဖုိးနဲ႔ အေဖာ္လာေနေပးမယ္ဆုိတာ ဘာအတြက္လည္း”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု၏ home care အစီအစဥ္အေၾကာင္းေျပာျပလွ်င္ေတာ့ အဖုိးတစ္ေယာက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈ မ်က္ရည္ေတြ သီေ၀့လွ်က္ သာဓု အထပ္ထပ္ေခၚခဲ့ေသးတာ ျဖစ္သည္။

“…. အဖုိး တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေနတတ္ပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ေျပာစရာေလးေတြရွိတတ္တာေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေျပာျပခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ အသက္အရြယ္က ေၾကာင္အုိေတာ့ ၾကြက္မေလး ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ အလုိက္သိတတ္ရတာေပါ့။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ ကုိယ္လက္မအီမသာ ျဖစ္လာလုိ႔ေတာင္ ကုိယ့္ဘာသာ ေဆးေပးေနရတဲ့ ဘ၀ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အားငယ္တယ္။ လူေလး ေရာက္လာမွ စကားေျပာေဖာ္ရေတာ့ ၀မ္းသာေနတာ။ ေက်းဇူးလည္း တင္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာမယ့္ အားလပ္ရက္ေတြကုိ ေမွ်ာ္ေနရွာတတ္တဲ့ အဖုိးက အိမ္အ၀င္၀မွာ ေျခတစ္ဖက္တြဲလဲခ်လွ်က္ ထုိင္ကာ ဆုိင္ကယ္ စက္သံကုိ နားစြင့္ေနေလ့ၿမဲ။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိက္ကယ္စက္သံၾကားကတည္းက အိပ္ယာဆီမွ ဖင္ေရႊ႕တရြတ္ဆြဲကာ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာတာ ျဖစ္မည္။ အဖုိး၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာေနေသာ မ်က္၀န္းေ၀သီတုိ႔အား လုံတစ္ေယာက္ လွမ္းေငးေနဆဲ….

“သူက မလုိက္ခ်င္ဘူး လုပ္ေနတယ္ အဖုိး”

ကၽြန္ေတာ္၏ မခ်ိဳမခ်ဥ္ အၿပံဳးကုိ အဖုိးနားမလည္ေသာ္လည္း လုံတစ္ေယာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ရိပ္မိနားလည္လာဟန္ျဖင့္ အဖုိးထံ ခပ္ဆဆ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တုိးလွမ္းသြားပါသည္။

"အဖုိးအတြက္ မိတ္ေဆြအသစ္ ေခၚလာေပးတာ။ သူ႔နာမည္က လုံေမပ်ိဳတဲ့ အဖုိး"

လုံကလည္း...

“ဟက္ပီး ဗယ္လင္တုိင္းပါ အဖုိး”

ပန္းစည္းႀကီး လက္ထဲေရာက္လာသည့္တုိင္ အဖုိးက လုံ႔စကားကုိ နားလည္ဟန္မရွိတာ ရိပ္မိသြားလွ်င္ေတာ့ လွ်ာတစ္လစ္ႏွင့္ ပခုံးတြန္႔သည္။ ၿပီး... အဖုိးအား ေႏြးေထြးစိတ္ရွည္စြာ ၿပံဳးျပေနလွ်က္…

“’ဒီေန႔က ကုိယ္ ခ်စ္တဲ့၊ ခင္တဲ့သူေတြကုိ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ေန႔ေလ အဖုိးရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ လုံတုိ႔က အဖုိးအတြက္ လက္ေဆာင္လာေပးၾကတာ။ လုံက အဖုိး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလုိ႔လည္း ဆုေတာင္းေပးတာ”

အဖုိးႏွင့္အၿပိဳင္ ႏွစ္လုိၾကည္ႏူးစြာ ၿပံဳးျမေနသည့္တုိင္ လုံက ကၽြန္ေတာ္ထံ မ်က္ေစာင္းလွလွေတြ ပစ္လႊတ္လုိ႔ပဲ မဆုံးေတာ့ႏုိင္။ ။

သတုိး

9 comments:

  1. အဖိုးတေယာက္ ၾကည္ႏူး ဝမ္းသာသြားတဲ့ ဗယ္လင္တိုင္းေပါ့... ဟုတ္တယ္ အသက္ၾကီးလာတဲ့သူေတြအတြက္ စကားေျပာေဖၚဆိုတာ သိပ္ကို အေရးတၾကီး လိုအပ္ပါတယ္... း)

    ReplyDelete
  2. ဟန္ၾကည္February 12, 2012 at 11:49 AM

    အိုး တကယ္လွတဲ့အေတြးေလးပါလား...ကြန္ဂရက္ပါ ကိုသတိုး...တစ္ခါမွ မေတြးဖူးတဲ့ အေတြးမ်ဳိးမို႔...

    ReplyDelete
  3. စာေလးအဆံုးမွာေတာ႔ တကယ္ကိုၾကည္ႏူးသြားမိတယ္...
    ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ႔ အေတြးေလး..
    ူဗယ္လင္တိုင္းေဒးကို လူငယ္ေတြ ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ၾကတယ္ေတာ႔မသိဘူး
    ဒီဝတၳဳထဲက လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္ျဖတ္တဲ႔သူေတြ မ်ားလာရင္ေတာ႔ ခ်စ္စရာ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးျဖစ္ေနမွာေတာ႔ အေသအခ်ာဘဲ

    ReplyDelete
  4. ဟုတ္ပါတယ္။ ဗယ္လင္တိုင္းေဒးဆိုတာ ဆန္႔က်င္ဘက္ခ်စ္သူ အခ်င္းခ်င္းသာမက၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မည္သူ႔ကိုမဆို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေၾကာင္း ျပေပးႏိုင္တဲ့ေန႔..။ ခ်စ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ ပို႔စ္ေလးပါ ကိုသတိုးေရ...။

    ReplyDelete
  5. တစ္ကယ္ေကာင္းတဲ႕ အၾကံဥာဏ္ေလးပဲ အကိုေရ..:):)

    ReplyDelete
  6. သိပ္ေကာင္းတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးပါပဲလားဗ်ာ။ ဝတၳဳေလးက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ထိထိမိမိရိွလြန္းတယ္။

    ReplyDelete
  7. Very Nice idea! Thanks for sharing it.

    ReplyDelete
  8. အားေပးလ်က္ပါ ၾဆာသတိုး

    ReplyDelete
  9. Goodတယ္ ကိုသတိုးေရ

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။