ေရွ႕တုိး ေနာက္ငင္

                        အရြယ္ေရာက္ သားေတာ္ေမာင္အား က်ိဳးေၾကာင့္သင့္ ဆုိဆုံးမမည္ႀကံတုိင္း သူ၏အဖြား၊ ကၽြန္မ၏ ေဒၚေလးက ေျမးဘက္မွ အစဥ္ ေဖးမကြယ္ကာေလ့ၿမဲမုိ႔ အလြန္စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွေတာ့သည္။ တခါတရံ “ညည္းတုိ႔ငယ္တုန္းက ဒီ့ထက္ဆုိးေသး”… ဟု သားေရွ႕မွာ မဆင္မျခင္ အျမစ္ေဖာ္၊ အေၾကးလွန္တတ္ျပန္ေသးရာ သားက တျပန္ ၿပံဳးစစ၊ ခနဲ႔ၾကည့္ခံရျပန္ေတာ့ တႏုံ႔ႏုံ႔ ေဒါသျဖစ္ရျပန္သည္။ ေဒၚေလးဟာ ကၽြန္မအား ၀မ္းႏွင့္မလြယ္ခဲ့ရရုံတမည္ ေကၽြးေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူလည္းျဖစ္၊ တစ္သက္လုံးက ႏႈတ္လွန္ျပန္ေျပာသည့္ ထုံးစံလည္း မရွိခဲ့စဖူးမုိ႔ ကၽြန္မ ၿငိမ္ဆိတ္ႀကိတ္မွိတ္ခံေနခဲ့ရေသာ္လည္း သားကုိေတာ့ ေနႏွင့္ဦးဟု အံတႀကိတ္ႀကိတ္၊ လက္ညွိဳးတစ္ေထာင္ေထာင္ ျပဳမိျပန္သည္။

                        ယခုႏွစ္မွ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစ၊ ဖြံ႕ထြားျဖဴစင္ကာ အရပ္ႀကီးမုိးထုိးထြက္လာေသာ သားသည္ ေျပာမႏုိင္၊ ဆုိမရ လူဆုိးေလးေတာ့ မဟုတ္ရွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေခတ္၊ သူတုိ႔လုိ လူငယ္ေလးေတြ၏ ေျပာဆုိျပဳမူပုံ။ ၀တ္စားဆင္ယင္တတ္ပုံေလးေတြကအစ… တခါတရံ မိခင္မ်က္ေစ့မွာပင္ အခ်ိဳးသိပ္မေျပခ်င္တတ္ျပန္ပါ။ အက်ၤ ီ က်ပ္က်ပ္၊ ေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္၀တ္တတ္တာ အျပစ္မေျပာခ်င္ေသာ္လည္း အထုိင္၊ အထမွာပင္ ခါးနားတစ္၀ုိက္မွာ လက္တစ္၀ါးခန္႔လြတ္ေနတတ္ျပန္တာ သေဘာမက်ပါ။ လူႀကီးသူမေရွ႕မွာ မလြဲကင္းသားစြာ လက္ေျခေျမွာက္ ျပဳရလွ်င္ သူတုိ႔အကၤ် ီက ရင္ညြန္႔ေရာက္လုေတာ့မလုိမုိ႔ အရုိေသတန္ရာ မေရာက္ေပဘူးလား။ သူ႔အဘြားကေတာ့…

“ေယာက်္ားေလးပဲေအ…။ ကုိယ္ဗလာနဲ႔ေနလည္း ဘာျဖစ္မွာ လုိက္လုိ႔…”

“ကုိယ္ဗလာကမွ ေတာ္ဦးမယ္။ ခုေတာ့ ခါးတုိျပတ္ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းခေလး ဘေလာက္စ္ေတြက်ေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ အက်ၤ ီတစ္ထည္လုံးလည္း ေဒါက္ေတြက ပတ္ခ်ာလည္။ သူတုိ႔မွာ ရွဳိက္ဖုိအသြယ္သြယ္ ဘာမ်ားေဖာ္စရာ ရွိလုိ႔တုန္း”

“အဲဒါေတြ ခုမွ ၀တ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူးေအ..။  ညည္းတုိ႔ငယ္ငယ္ ၀င္းဦးတုိ႔၊ ေဇာ္၀မ္းတုိ႔၊ ေက်ာ္ဟိန္းတုိ႔ ေခတ္ကတည္းက ေဒါက္ေတြနဲ႔ က်ပ္ထုတ္စည္းေတြ ၀တ္ခဲ့တာပဲကုိ။ ခုမွ အဆန္းလုပ္ေနၾကတာ။ ကေလးေတြေခတ္ကမွ ယဥ္ေသးတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းကဆုိ ညည္းဦးေလးေတြလည္း လုိက္၀တ္ၾကတာပဲ။ လက္ေတြကလည္း အလိန္ေတြ။ မီးပူတုိက္ရ၊ ေခါက္သိမ္းရတာ သိပ္လက္၀င္တာေပါ့။ ေကာ္လံေတြကလည္း အျပားႀကီးေတြ ခၽြန္ျမလုိ႔…။ လက္ဖတ္ျပားႀကီးေတြကလည္း အႀကီးႀကီးႀကီးေတြ…”

                        ေဒၚေလးေအာက္က ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးသည္မုိ႔ ဦးေလးတုိ႔ေခတ္ အဆင္အယင္ကုိ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ ယဥ္ပါးခဲ့ဟန္တူပါသည္။ ပရက္စေလကုိ ေဒၚေလးမသိတာ ကၽြန္မ ကံေကာင္းသြားသည္။ သိမ်ားသိလွ်င္ ထည့္သြင္းကုိးကားဖုိ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ တုိးဦးေတာ့မည္။                                           

                                                @@@@@

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလုံးအား ယခုလုိဘ၀ အေျခတက် ျဖစ္လာသည္အထိ အရိပ္ၾကည့္ျပဳစုခဲ့ရသူမွာ ေဒၚေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ဦးမွ ထပ္ဆင့္ေပါက္ပြားလာခဲ့သည့္ သားလက္ထက္မွာလည္း ေဒၚေလး၏ အသက္ရွဴသံတုိင္းသည္ သားမွ သားသာ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ၿပီ။ သား၏ အေဖေရာ၊ ကၽြန္မပါ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ပြဲရုံအလုပ္မွာ မုိးလင္းမုိးခ်ဳပ္ ေခါင္းစုိက္နစ္ျမဳတ္ေနရခ်ိန္မွာ သားသည္လည္း ေဒၚေလး၏ လက္ေပၚမွာသာ လူလားေျမာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။

                        သားက တစ္ခုခု လုိခ်င္ပူဆာလွ်င္ အေဖႏွင့္ အေမက ခ်င့္ခ်ိန္ေနဆဲ အဖြားကုိ ေခါင္းေ၀ွ႔လုိက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရတတ္တာ သားတစ္ေယာက္ ေနာေက်ေနခဲ့ၿပီ။ ဟင္းဒ္ဖုန္းပူဆာလာခဲ့ခ်ိန္မွာလည္း ၀ယ္ေပးသင့္၊ မေပးသင့္ ကၽြန္မက သူ႔အေဖႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းရုိက္ေနဆဲ …

“ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ အဖြားေလး ၀ယ္ေပးမယ္”

                        ေျပာကာ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းပင္ မေစာင့္ခ်င္ခဲ့ေသာသားအား စာေမးပြဲ ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း လက္ထဲသုိ႔ ဖုန္းထည့္ေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။

“ေဒၚေလးကလည္း.. တစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ ကဒ္ေတြ ထြက္ေတာ့မယ့္ဟာ…”

“ညည္းတုိ႔ဟာက ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒကာပါေအ…။ က်ဳပ္လည္း စုံစမ္းၾကည့္ၿပီးပါၿပီ။ က်ဳပ္ေျမးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုဆုိခုမွ ႀကိဳက္တာ။ ကုိယ္လည္း တတ္ႏုိင္ေနတာကုိ…”

                        ႏွစ္သိန္းတန္ ဂ်ီအက္စ္အမ္ ကုိင္ထားေသာ သားက ခုတစ္ခါ စီဒီအမ္ေအက အင္တာနက္လုိင္းဆြဲအားပုိေကာင္းသည္ ဆုိလာျပန္ၿပီ။

“လက္ရွိကုိ လက္မဲ့မလုပ္ရဘူး”

                        ကၽြန္မ စကားမွ မဆုံးခင္ ဂ်ီအက္စ္အမ္ကုိ တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းႏွင့္ရေအာင္ေရာင္းကာ တစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ စီဒီအမ္ေအ ဆင္းမ္ကဒ္ကုိ ခုနစ္ေသာင္းခြဲႏွင့္ ၀ယ္ေပးခဲ့ျပန္သည္။

“မတန္မရာ ေစ်းေတြကုိ ေဒၚေလးကလည္း…”

“ခင္မ်ာမ်ား ေနကုန္ေနခမ္း အလုပ္အကုိင္ဖ်က္ၿပီး တန္းစီေစာင့္တုိး ထားရတာပါေအ။ ဒါေတာင္ ကံတရားက မ်က္ႏွာသာေပးလုိ႔ မဲေပါက္လုိ႔ ရၾကတာပါ။ ကုိယ္က လုိခ်င္တဲ့အခ်ိန္ အဆင္သင့္ရတာ တန္ပါတယ္”

                        ေဒၚေလးေတြးသလုိ ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသေယာင္ပါပင္။ ဆင္းကဒ္ရပါမည့္အေရး ဓါတ္ပုံေျပးရုိက္ၾက၊ မိတၱဴေျပးဆြဲရ။ မဲႏႈိက္သည့္ေနရာမွာလည္း တစ္ေနကုန္ တေမာ့တေမာ ေစာင့္ဆုိင္းေမွ်ာ္ေမာမဆုံးမုိ႔ ကုိယ္စိတ္ပင္ပန္းၾကရရွာပါသည္။ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ဆင္းကဒ္ေလွ်ာက္ထားၾကသူ အားလုံးနီးပါးဟာ ကုိယ္တုိင္သုံးစြဲဖုိ႔ ရည္ရြယ္သူ မရွိသေလာက္ နည္းပါးလွသည္ ဆုိတာပင္။ မဲေပါက္လွ်င္ ျပန္ေရာင္းစားမည္ ဆုိတဲ့သူေတြခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ ဖုန္းကုိင္မည့္သူအားလုံးမွာ တစ္ဆင့္ခံ ျပန္၀ယ္သုံးေနၾကသူခ်ည္းပင္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဟင္းဒ္ဖုန္းမကုိင္ေသးပဲ ခုထိေတာင့္ခံေနဆဲ။ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။ ပြဲရုံမွာေရာ..၊ အိမ္မွာပါ ႀကိဳးဖုန္းတစ္လုံးစီ ရွိၿပီးသား မဟုတ္လား။ သားတုိ႔အေဖမွာလည္း ဟင္းဒ္ဖုန္းတစ္လုံးရွိေနေသးသည္ပင္။ တစ္ေထာင့္ငါးရာတန္ ဆင္းမ္ကဒ္ကုိ တစ္ေထာင့္ငါးရာက်ပ္ထက္ တစ္က်ပ္ေတာင္ ပုိမေပးခ်င္ပါ။ ေဒၚေလးကေတာ့ ကၽြန္မအား ေလွာင္ၿပံဳးသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေထာပနာျပဳေလသည္။

                                                @@@@@

“ဘြားေလးက ေမေမ့ထက္ အမ်ားႀကီး ပုိၿပီး ေခတ္အျမင္ရွိတယ္”

                        သားက က်ီစယ္သလုိဆုိလာတုိင္း မခံခ်ိလွေသာ္လည္း ကၽြန္မ တုန္႔ျပန္အား ေလ်ာ့ေနတတ္သည္။ ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ ေနထုိင္၀တ္စားတာကအစ ေခတ္မီသပ္ရပ္ေၾကာ့ေမာ့တာလည္း ကၽြန္မ မျငင္းႏုိင္ပါ။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္သီသီစြန္းလာၿပီျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေပမယ့္ မိတ္ကပ္ပါးပါးျခယ္ေလ့ၿမဲ။ မ်က္ခုံးေမြးေသးေသးတင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကုိလည္း ဆုိးေဆးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တင္ျပန္ၿမဲ။ အလွဴအတန္း၊ အခမ္းအနားတခ်ိဳ႕မွာသာ ျမန္မာရင္ဖုံးအက်ၤ ီ ၀တ္ေလ့ရွိတာျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ပါတိတ္အဆင္ႏုတ္ႏုတ္၊ အေရာင္စုိႏုႏု၀မ္းဆက္ႏွင့္။ ရင့္ေစ့၊ ခါးတင္ေလးေတြႏွင့္ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းေနတတ္ျပန္သည္။ ဆံပင္ကုိလည္း ထာ၀စဥ္နက္ေမွာင္ေျပာင္လက္ေနေစကာ ဆံထုံးပုံ႔ပုံ႔မွာ ၀တ္စုံႏွင့္အဆင္အေသြးတူ ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ယဥ္စစ ပန္ထားေလ့ၿမဲ။

                        ေဒၚေလးအား သိေဟာင္း၊ ကၽြမ္းေဟာင္းမ်ားက အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည္ဟု အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးလွ်င္ ၿပံဳးပီတိ တေ၀ေ၀ ရွိေနတတ္သည္။ တကယ္လည္း ေဒၚေလးဟာ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ အပုံႀကီး ႏုပ်ိဳစုိလန္းေနသူ ျဖစ္ပါသည္။

“ေဒၚေလး.. ခုေတာင္ ဒီေလာက္ ႏုတုန္း၊ ေခ်ာတုန္း။ ငယ္ငယ္ကဆုိ ခ်စ္ႀကိဳက္သူေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနမွာပဲ။ ဘာလုိ႔ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ရတာလဲ”

                        ကၽြန္မေတာ့ ထုိေမးခြန္းမ်ိဳး တစ္သက္လုံးမေမးရဲခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ၀မ္းကြဲ အစ္ကုိ၊ အစ္မေတြကေတာ့ ႀကံဳလွ်င္၊ ဆုံလွ်င္ ရယ္ရႊန္းဖတ္ရႊန္း ေမးရဲၾကသည္။ ထုိအခါတုိင္း..

“က်ဳပ္က အပ်ိဳမျဖစ္ခင္ကတည္းက ကေလးအေမျဖစ္လာတာကုိး”

                        ကၽြန္မတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအား ခ်စ္ႏုိးမႈကုိ ဖုံးကြယ္မရႏုိင္သည့္ၾကားမွ ျငဴစူေယာင္ျပဳတတ္ျပန္သည္။ ကၽြန္မက ေမြးကတည္းက မိဘမဲ့ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ေမေမ… ကၽြန္မကုိယ္၀န္ကုိ လြယ္ပုိးထားရစဥ္မွာပင္ ေဖေဖတစ္ေယာက္ ေရလမ္းခရီးမွာ သေဘာၤနစ္ျမဳတ္ ေသဆုံးခဲ့ရသည္။ ေသာကေတြႏွင့္ ယုိင္နဲ႔ကာ ၿပိဳလဲလုလု ေမေမကေတာ့ ကၽြန္မအား ေမြးဖြားအၿပီး မွာပင္ ဆုံးျပန္သည္။ ကၽြန္မသည္ ဖုိးဖုိးဖြားဖြားလက္ထဲမွာ ေဒၚေလး၏ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈတုိ႔ျဖင့္ ႀကီးျပင္းလူလားေျမာက္ခဲ့ရပါသည္။

                        သားတုိ႔အေဖ၏ မိခင္ကေတာ့ ေဒၚေလး၏ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သားတစ္ေယာက္အေမ၊ မုဆုိးမဘ၀ျဖင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ရုန္းကန္ေနရစဥ္ ေဒၚေလးက အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီေပးခဲ့ဖူးတာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါျဖင့္ မ်က္ကြယ္ျပဳမည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚေလး၏လက္သုိ႔ သားလူမမည္ကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် အပ္ႏွံသြားခဲ့သည္။ သူ.. ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေရာက္ရွိသည့္ႏွစ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မူလတန္းေက်ာင္း စတက္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးသည္။

                                                @@@@@

                        ေဒၚေလး၏ လက္ထဲမွ စီဒီအမ္ေအ ဆင္းမ္ကဒ္မ်ားကုိ အမွတ္မဲ့ ျမင္ေတြ႔လုိက္ေလလွ်င္ အံ့ၾသမင္သက္မိလွ်က္ မယုံၾကည္ႏုိင္ခဲ့။

“ဘာခက္လုိ႔တုန္းေအ..။ က်ဳပ္တစ္သက္လုံး ဒီအလုပ္လုပ္ၿပီး ညည္းတုိ႔ကုိ ဒီအေျခအေနအထိေရာက္ေအာင္ ေမြးေကၽြးခဲ့တာ ဥစၥာ”

                        မွန္ေသာစကားသာျဖစ္သည္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ မျငင္းဆန္သာျပန္။

                        ကၽြန္မတုိ႔ငယ္စဥ္ သမ၀ါယမအေရာင္းဆုိင္ေလးေတြ ရပ္ကြက္တုိင္းမွာ တြင္က်ယ္ေနခဲ့ေသာကာလကုိ ကၽြန္မ ေျပးသတိရမိျပန္သည္။ သြားတုိက္ေဆးႏွင့္ ဆပ္ျပာ ခြဲတမ္းရမည္ဟု ရပ္ကြက္သ/မဆုိင္ေရွ႕ရွိ သင္ပုန္းမွာ ေၾကျငာထားတာေတြ႔လွ်င္ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ေမွ်ာ္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကသည္။ ေရနံဆီ၊ ဖေယာင္းတုိင္၊ ဓါတ္ခဲ  စသည္ျဖင့္လည္း ထုတ္ေရာင္းေပးတတ္ေသးသည္။ ခါတရံ ပုဆုိးၾကမ္း၊ ဂြမ္းေစာင္၊ ေမာင္ဗမာစက္ဘီး.. စသည္ျဖင့္ကုိေတာ့ မဲႏႈိက္ေပးတတ္ပါသည္။ စက္ဘီးမဲေပါက္သူဟာ သိန္းဆုေပါက္သလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ရကာ အမ်ားက ၾကည့္ေငးအားက်ၾကရသည္။ ။ စက္ဘီးက တစ္ဆင့္ျပန္ေရာင္းလွ်င္ အျမတ္ေငြအမ်ားဆုံး ရတတ္သည္ကုိး။ စက္ဘီးမွ မဟုတ္ပါ။ သမဆုိင္က ေရာင္းခ်ေပးသမွ် ခြဲတမ္းပစၥည္းေတြကုိ မည္သည့္ မိသားစုေတြမွ ကုိယ္တုိင္ သုံးစြဲၾကတာ မဟုတ္ပါ။ သုံးစြဲႏုိင္ေသာ အင္းအား၊ အေျခအေနလည္း ဘယ္သူ႔မွာမွ မရွိၾကေပ။ ထုတ္ေရာင္းေပးသမွ်ကုိ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္သူအား လက္လႊဲျပန္လည္ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္ လတ္တေလာ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကုိ ေျဖရွင္းတတ္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။

                        ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ေထာင္စု တစ္ေထာင္နီးပါးရွိသည္။ အိမ္ေထာင္တစ္စုလွ်င္ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ တစ္အုပ္စီ ရွိၾကေလသည္။ ေဒၚေလးထံမွာ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ သုံးရာေက်ာ္ရွိသည္ဟု ေဒၚေလး ခဏ.. ခဏ ေျပာဖူးတာ မွတ္မိသည္။ ေဒၚေလး၏ အလုပ္က အရပ္အေခၚ “ဆြဲျခင္းသည္”…။ အိမ္ရွင္မမ်ားက ေဒၚေလးထံမွာ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ကုိ အၿပီးအပ္ထားကာ လုိအပ္ေသာေငြကုိလည္း ႀကိဳတင္ယူငင္ သုံးစြဲလုိ႔ ကုန္ႏွင့္ၾကၿပီ။ သ/မဆုိင္မွ သၾကား၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတုိက္ေဆးမွ အစ ေရာင္းခ်ေပးသမွ် ခြဲတမ္းပစၥည္းအားလုံးကုိ သူတုိ႔၏ ကုန္၀ယ္စာအုပ္ျဖင့္ ေဒၚေလးက ကုိယ္စားထုတ္ယူရသည္။ ထုတ္ေစ်းမွာ ျပင္ပေပါက္ေစ်းႏွင့္ျဖတ္၍ တစ္ဦးခ်င္းကုိ အျမတ္ေငြျပန္ရွင္းေပးခ်ိန္မွာေတာ့ ႀကိဳတင္ေငြကုိလည္း ခုႏွိမ္ယူထားလုိက္ရသည္ပင္။ ႀကိဳတင္ေငြအတြက္ အတုိးမေပးရေသာေၾကာင့္ အိမ္ရွင္မတုိ႔လည္း ကရိကထ မမ်ားပဲ အဆင္ေျပလွသည္။ ေဒၚေလးအတြက္လည္း ကုန္ပစၥည္း မ်ားမ်ားရသည္။ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကုိ ေဒၚေလးက ၿမိဳ႕မေစ်းမွ ကုန္စုံဆုိင္ႀကီးသုိ႔ တဖန္ျပန္ေပးသြင္းရာ အျမတ္ၿမိဳးမ်က္ခဲ့သည္ ဆုိပါစုိ႔။

                        ဖုန္းကဒ္ေတြ ထုတ္ေရာင္းေပးလာစဥ္ သူ႔မူလလက္ငုတ္စီးပြားႏွင့္ သေဘာသဘာ၀ ဆင္တူလွေၾကာင္း ေဒၚေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေတြးမိလုိက္ပါလိမ့္ဟု အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးရေတာ့သည္။

“ေဒၚေလးရဲ႕ ဆင္းမ္ကဒ္ေတြကုိ ဘယ္သူေတြ ၀ယ္မွာလဲ။ ေနာက္ထပ္ ကဒ္အသစ္ေတြ ထြက္လာရင္ ေဒၚေလးလက္ထဲ ပုိက္မိေနမွ ဒုကၡ”

“ညည္းေလာက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေတြးတတ္ပါ့ ေအရယ္။ အခုက အရပ္ထဲ မဲေပါက္တဲ့သူေတြဆီက ၀ယ္ထားတာေလ။ အခုအခ်ိန္က ကဒ္ထုတ္ေပးစဆုိေတာ့ ေစ်းသိပ္မေျမာက္ခင္ ၀ယ္ထားလုိက္တာေပါ့။ မၾကာဘူး..။ တကယ္သုံးမယ့္သူေတြလုိက္လာရင္ ေစ်းက ထပ္ေျမာက္သြားေတာ့မွာ..။ အဲအခ်ိန္မွ ထုတ္ေရာင္းမွာေပါ့”

“ေဒၚေလးဆီ ဘယ္သူေတြ လာ၀ယ္ၾကမွာလဲ”

                        ေဒၚေလးက စိတ္မရွည္သလုိ ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ျပျပန္သည္။

“ညည္းပြဲရုံမွာ တင္ထားမွ ေရာင္းရမွာ လုိ႔ ညည္းက ထင္ေနလုိ႔လား။ ၿမိဳ႕ေပၚက ဖုန္းဆုိင္ေတြအားလုံး ဆင္းမ္ကဒ္ လုိက္၀ယ္ စုေနၾကတာပဲ။ ခုအခ်ိန္က ထုတ္ေပးၿပီးစမုိ႔ နည္းနည္း အ၀ယ္ေအးေနေသးလုိ႔။ ေနာက္တစ္သုတ္ထုတ္မေပးခင္ စပ္ကူးမတ္ကူးက် အ၀ယ္လုိက္လာေတာ့မွာ။ အဲဒီက် သူတုိ႔မွာ ေရာင္းလုိ႔ကုန္ရင္ ငါ့ဆီက လာယူျဖဳန္းေပးၾကမွာေပါ့။ ဆုိင္အားလုံးကုိ ေသခ်ာဆက္သြယ္ေျပာထားၿပီးသား…”

                        တုန္႔ျပန္စကား ဆြံ႔ရွားရပါ၏။

                                                @@@@@

                        သားက မေျပာမဆုိ ၀မ္းေ၀းေခၚသလား မေျပာတတ္ေသာ ဆံပင္ပုံစံသစ္ႏွင့္ တသြင္ထူးေနရာ ကၽြန္မ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ရျပန္သည္။ ေဆးေရာင္စုံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းဆုိးေနေသာ ဆံပင္ကုိ ေနာက္ေစ့ႏွင့္ ေဘးႏွစ္ဘက္ အေျပာင္နီးပါး တုိတုိပါးကာ ငယ္ထိပ္ေပၚမွာေတာ့ ရွည္လ်ားထုိးေထာင္ဖြာရာေခြေကာက္ေနရာ မ်က္ႏွာျပည္ေဖာင္းေသာ သားမ်က္ႏွာက ပန္းအုိးေလးတစ္လုံးႏွယ္ အျမင္ေတာ့ ဆန္းလွသည္ပင္။

“ကုိယ္ေမြးထားတဲ့ရုပ္ ကုိယ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့ အျဖစ္ပါလားဟယ္။ ကာတြန္းရုပ္ကေလးက်ေနတာပဲ”

                        ထုံးစံအတုိင္း ေျမးဘက္မွ ၀င္ပါကာ ေျပာလာပုံက…

“ညည္းတုိ႔တုန္းကလည္း ပန္႔ေကဆုိလား.. အဲဒီဆံပင္ပုံစံကလည္း အဲလုိပဲ ခပ္ဆင္ဆင္ မဟုတ္ဘူးလား။ ညည္းေရာ.. ညည္းေယာက်္ားေရာ.. တပန္႔ထဲ ပန္႔ခဲ့ဖူးတာ ေမ့ေနၿပီလား။ ဟြန္း…ေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး”

                        အဲသည္စဥ္က ကၽြန္မက ထမီတုိတုိ၊ ဆံပင္အေက်ေကာက္ႏွင့္..။ သား၏ အေဖကလည္း ရခုိင္လုံခ်ည္ကုိ ဒူးဆစ္ထိေရာက္လုခမန္း ခပ္တုိတုိပင္။ ေခြေကာက္ရွဳပ္ေထြးေနေသာ ပန္႕ခ္ဆံပင္ပုံေလးကေတာ့ သား၏ အေဖႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ နဖူးေပၚမွာဆင္တူ…။ ငယ္ကဓါတ္ပုံေတြက သက္ေသအျဖစ္ မိသားစုအယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ခုတုိင္ရွိဆဲမုိ႔ ကၽြန္မ ေရွာင္လြဲမရစြာ ၀န္ခံရအံ့ဆဲဆဲ။

“ညည္းတုိ႔ ေျပာေနေတာ့... ေခတ္က ဆန္းသစ္ေျပာင္းလဲလာ ဆုိ…၊ အပုိေတြ။ အရင္အေဟာင္းေတြ ပုံစံေျပာင္းၿပီး တစ္ပတ္လည္လာတာမ်ား…က်ဳပ္အဘြားႀကီးေတာင္ ျမင္တယ္။ ဟြန္း …ေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး”

                                                                        သတုိး