သြားေလသူ မသက္ပန္သာ
သူ႕အျဖစ္ကုိသိလွ်င္ ထုံးစံမပ်က္ ျငဴစူဆူပူဦးမွာ ေသခ်ာေပမယ့္ သူ႔အား
မခက္ပန္ႏွင့္ေတာ့ ၾကည္ျဖဴႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။ တေလာကလုံးမွာ
မသက္ပန္ႏွင့္ အေစးကပ္ဆုံးျဖစ္ေသာ၊ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံလုိ႔
ရေနေသးသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဟာ မခက္ပန္ တစ္ေယာက္တည္းသာ မဟုတ္လား။
မခက္ပန္က သူ႔အစ္မ
မသက္ပန္လုိ မဟုတ္။ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ၿငိမ္းၿငိမ္းေအးေအး။ ထာ၀စဥ္ ဆူေလာင္ညံစာေနတတ္ေသာ
အစ္မႏွင့္ေတာ့ ကြာခ်င္တုိင္း ကြာလွသည္။ သူ႔ကုိ ညီမငယ္ႏွင့္
ႏႈိင္းယွဥ္ေတြးေတာေနမိတာ မသက္ပန္သာ သိႏုိင္လွ်င္ေတာ့ ေဒါပြလုိ႔ ဆုံးမည္ မထင္။
ေျပာႏုိင္ေသာ အရပ္မွာ ရွိႏုိင္ေသးလွ်င္ေတာ့…
“ရွင္က ဒါေတြကုိ
ဘယ္တုန္းကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္ေနတုနု္း။ ေနႏွင့္ဦး”
..ဟု ႀကိမ္းေမာင္းပစ္တင္ဦးမည္
ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ… မသက္ပန္ အေပၚ သစၥာ မပ်က္ခဲ့ေၾကာင္းေတာ့ မသက္ပန္
သိေစခ်င္ပါသည္။ မသက္ပန္ သက္ရွိထင္ရွားရိွစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ မိန္းမ
တစ္ေယာက္အေပၚမွာမွ မရုိးမသားစိတ္ျဖင့္ မျပစ္မွားခဲ့ဖူးတာ က်ိန္ဆုိ၀့ံပါသည္။
အခုကေတာ့ မသက္ပန္လည္း သူ႔အနားမွာ အတူ ရွိမေနႏုိင္ေတာ့ၿပီ မဟုတ္လား။
သမီးႀကီးတုိ႔လည္း
အုိးအိမ္ကုိယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သမီးငယ္တစ္ေယာက္သာ အနားမွာ ရွိေတာ့သည္။
သမီးငယ္သည္ေရာ..သူ႔အနားမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနႏုိင္မည္လဲ။ သူလည္း အခ်ိန္တန္
အရြယ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ အေတာင္အလက္စုံလွ်င္ ဖခင္အားငဲ့ကြက္ကာ ပ်ံသန္းထြက္ခြာ
မျပဳပဲေနမွာမဟုတ္။ သူ႔အားငဲကြက္ရသျဖင့္ သမီးငယ္ရဲ႕ ဘ၀လမ္းမွာ ေႏွာင့္ေနွးရတဲ့
အျဖစ္မ်ိဳးလည္း မႀကံဳဆုံေစခ်င္ပါ။ သူ႔အနားမွာ မိခင္၏ကုိယ္စား တုိးတုိးတုိင္ပင္ေဖာ္
တစ္ေယာက္ ရွိေနလွ်င္ေတာ့ သမီးလည္း သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆံငင္စရာ မလုိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။
မကြယ္မ၀ွက္ ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ ေဆးေပးမီးယူ တီးတုိးေဖာ္တစ္ေယာက္ကုိ သူကုိယ္တုိင္က
လုိအပ္ေတာင့္တပါသည္။ ႏွစ္ေတြလည္း မနည္းလွေတာ့ဘူးမဟုတ္လား မသက္ပန္ရယ္။
**********
မသက္ပန္ ရွိစဥ္တုန္းကေတာ့
သူဟာ မသက္ပန္ေစညႊန္သမွ် နာခံေနပ်ာ္ခဲ့ေသာ သက္ရွိ အရုပ္ တစ္ရုပ္ေပ။
မသက္ပန္ဟာ အလြန္အင္မတန္ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိတတ္သူ ျဖစ္သည္။
ေမွ်ာ္ျမင္စနစ္ႀကီးသေလာက္ ပစိပစပ္ေတာ့လည္း မ်ားလွေသးသည္။ သူမ်က္ေစ့ထဲ
အျမင္မေတာ္တာေတြ႕လွ်င္ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ေတြ႔သမွ်လူကုိ စြာလန္ညံစာေနတတ္ျပန္ေသးတာ။
အိမ္မွာေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာပင္ မရွိ။ သမီးသုံးေယာက္ဆုိလွ်င္ အလုပ္အကုိင္ကုိယ္စီ၊
အိမ္ေထာင္ကုိယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ေနသည့္တုိင္ သူတုိ႔အေမ၏ အဆုိအေျပာ မလြတ္ခဲ့ၾကရေပ။
သမီးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သားသမက္မ်ားကုိလည္း အလြတ္မေပး။ ေျပာစရာရွိလွ်င္
ခင္ပြန္းသည္ကုိပင္ ခ်မ္းသာေပးသူ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း အိမ္ေထာင္သက္တမ္း
တစ္ေလွ်ာက္ သူတုိ႔ လင္မယား စကားမ်ားရ၊ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ရေသာေန႔ရက္ေတြ
မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ ခါတရံ သူႏွင့္ မသက္ပန္တုိ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
မေခၚမေျပာပဲ ေနခဲ့ၾကတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေပ။ ခါတရံ သည္မိန္းမကုိ ထားရစ္ခဲ့ကာ
ေရာက္ရာေပါက္ရာ ထြက္သြားခ်င္မိတတ္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ… မသက္ပန္ႏွင့္ ၾကာၾကာေ၀းေ၀း
ေနလုိ႔မျဖစ္တာ မသက္ပန္က သူ႔ထက္ပင္ ပုိလုိ႔သိတတ္ေနျပန္ေသးေတာ့၏။
“ရွင္
သြားၾကည့္လုိက္ေလ။ ရွင့္ ဆုိးမ်ဳိးသည္းညည္းကုိ ဒီမိန္းမကလြဲၿပီး ဘယ္သူ
မခံႏုိင္မလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံႏုိင္မလဲဆုိတာ အဲေတာ့မွ ရွင္သိမွာ…”
မသက္ပန္ ေျပာလည္း
ေျပာခ်င္စရာ။
ယေန႔ထိ
တည္တံ့ေအာင္ျမင္ေနဆဲျဖစ္ေသာ၊ ႀကီးမားလွသည္ မဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း ကုန္အမ်ဳိးအမည္စုံေသာ
ကုန္စုံဆုိင္ကေလးသည္ မသက္ပန္၏ စိတ္ကူး၊ မသက္ပန္၏ လက္ေျခအင္အားတုိ႔ျဖင့္သာ
အေကာင္တည္ေပၚလာခဲ့တာ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက သိၾကသည္။
သူကေတာ့…
“ေကာင္းျမတ္ဆန္စက္မွာ
ခြံ၀ါဆန္ အိတ္ႏွစ္ဆယ္ ရွင္ သြားသယ္လုိက္”
“ဟ… မင္းပဲ အိတ္သုံးဆယ္
ခ်န္ထားေပးပါ လုိ႔ ဖုန္းဆက္ထားတယ္ မဟုတ္လား”
“ပုသိမ္ဘက္မွာ
သက္ငယ္စပါးေတြ ေပၚေနၿပီ။ ဒီရက္ပုိင္းထဲမွာပဲ ဆန္သစ္ေတြ ထုိးလာေတာ့မွာ။ ဆန္းေစ်းက
က်ရိပ္ျပေနတာ ရွင္မသိဘူးလား။ ထိန္းေရာင္းလုိ႔ ရရုံ ဆယ္အိတ္ဆုိ ေတာ္ၿပီ။ ကၽြန္မ
ဖုန္း ျပန္ဆက္ထားၿပီးၿပီ”
သူ ခြန္းတုန္႔မျပန္အားမီ…
“ဒီေန႔သြားယူ ရမွာေနာ္။ ရွင္ မ်က္ႏွာျပၿပီး
ေဘာက္ခ်ာယူလာ၊ တင္ေပးလုိက္တဲ့ ဆန္အိတ္ေတြ သယ္ယူလာခဲ့ရုံပဲ”
ခါတရံက်ေတာ့ မသက္ပန္၏
ေစ့စပ္ေသခ်ာမႈေတြဟာ သူ႔သိကၡာႏွင့္ မာနကုိ ထိပါးသလုိ ခံစားရသည္။
အိမ္ေထာင္ဦးစီးအရာက်သလုိ ထင္ေယာင္လွ်က္ မေက်နပ္။
“ငါက အစစ
မင္းသင္ျပမွ တတ္ရ၊ သိရမယ့္ ငတုံးလား။ ငါ့ အသိနဲ႔ငါ ေတြးေတာ ဆုံးျဖတ္ပါရေစ”
“ဟမ္…မေလး။
ေတြးစမ္း၊ ေတာစမ္းပါ။ ရွင့္ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ၿပီး လုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္စမ္းပါ။ ဒီက
မသက္ပန္တုိ႔က မေနႏုိင္၊ မထုိင္ႏုိင္ ၀င္ပါစြက္ဖက္ေနတယ္မ်ား ရွင္ထင္ေနသလား။
ရွင့္ကုိ အားမရ၊ စိတ္တုိင္း မက်ႏုိင္လြန္းလုိ႔သာ ဟြန္း”
သူကလည္း သူ။
ဘာေလးလုပ္လုိက္၊ လုပ္လုိက္ အရာရာႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေပ။
“ရွင္ကုိယ္တုိင္
ေလွထဲဆင္းၾကည့္ခဲ့ပါတယ္ ဆုိတဲ့ သစ္မာသား ထင္းေတြ ဟုိမွာ လာပုိ႔သြားၿပီ။
ေရစုိစက္လက္ေတြ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား”
“ဒီေလာက္လည္း
မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ တစ္ေန႔ေလာက္ ေနလွမ္းလုိက္ရင္ ေျခာက္သြားမွာပါ”
“ေစာင့္ၾကည့္လုိက္ပါ။
ဒီညေနမွ မေျခာက္မေသြ႕ ေရာင္းတမ္းမ၀င္ရင္ ေနာက္ေန႔ေတြ ရွင္ပဲ ေနဆက္ျပ။ တစ္ေယာက္တည္း
အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပေတာ့”
တကယ္က ထင္းေလွသမား
လင္မယားကုိ သူတုိ႔ထင္းေတြထက္ ပုိလုိ႔ အာရုံေရာက္ေနမိခဲ့တာ မသက္ပန္ သိလုိ႔ မျဖစ္ပါ။
အသက္ကေလးေတြက ရွိလွမွ အစိတ္ထက္မပုိ။ အႀကီးကေလးက ငါးႏွစ္သားေလာက္ ရွိမည္ထင္၏။ ပိန္ပိန္လွီလီွ၊
ေပလူးညစ္ပတ္ကာ ႏြံႏွစ္ေရာင္ထေနေသာ အသားအေရကေလးႏွင့္။
“ကေလးကုိ
ေက်ာင္းမထားဘူးလား”
“ရြာမွာ ေနတုန္းက
ထားျဖစ္တယ္ ဦးေလး။ ကၽြန္မတုိ႔ ထင္းေလွထဲဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းတစ္၀က္နဲ႔ သူလည္း ပါလာတာ။
လယ္အလုပ္ျပန္၀င္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ထားရမွာပဲ။ အတန္းမရလဲ ေနပေစ…”
အေမလုပ္သူက လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ကုိ ရင္ခြင္ထဲထားရင္း ေလွေပၚရွိ
ယာယီထင္းမီးဖုိေလးမွာ မီးေမႊးေနသည္။ အႀကီးေကာင္ေလးက သူ တတ္သေလာက္ ဆန္ေဆးျပင္ဆင္လာခဲ့ေသာ
ထမင္းအုိးကုိ မီးဖုိေပၚ တင္လုိက္သည္။ ၿပီး ျမစ္ကမ္းနားလတာျပင္ေပၚ တင္က်န္ေနေသာ
အမႈိက္ပုံ၊ ဒုိက္သေရာပုံေတြၾကားမွာေပါက္ေနေသာ ကန္စြန္းညြန္႔ေလးေတြ
ေလွ်ာက္ခ်ိဳးေနျပန္ရဲ႕။ ကန္စြန္းညြန္႔ခ်ိဳးရင္း က်ဴရုိးေလးေတြကုိ ပီပီလုပ္ကာ တပီပီ
မႈတ္လွ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပန္ေသးေတာ့…။
“ေျမြပါးကင္းပါး
ကေလးကုိ မခုိင္းပါနဲ႔ ဟယ္”
“ကၽြန္မ မခုိင္းလည္း
လစ္တာနဲ႔ ဆင္းေဆာ့ေနက် ဦးေလးရဲ႕။ ေဆာ့ၿပီး ျပန္လာရင္ တုိ႔စရာ
အရြက္နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ခူးလာျပန္တာပဲ”
ကေလးငယ္၏ သိတတ္မႈအတြက္
မိခင္ငယ္က ရုိးစင္းေနသလုိ ထူးေထြေသာ ခံစားခ်က္ကင္းစြာ အမွတ္မဲ့ပင္ ဆုိသည္။
“ဦးေလး
ခဏေစာင့္ေနာ္။ သူ႕အေဖ ပြဲရုံမွာ ထင္းေရာင္းဖုိ႔ သြားစပ္ေနတာ။ ခဏေန ေရာက္ေတာ့မွာပါ။
ဒီတစ္ပါတ္ တင္လာတဲ့ ထင္းစည္းေတြက နည္းနည္းစုိေတာ့ ၀ယ္သူေတြက အင္တင္တင္လုပ္ေနၾကတာ။
ဦးေလးက ကၽြန္မတုိ႔ေလွတစ္စီးလုံး ခ်ဳပ္ယူမွာဆုိရင္ေတာ့ ေစ်းသင့္ေအာင္ ညွိေပးခုိင္းပါ့မယ္”
…..ထင္းစည္းက
ၿမိဳ႕ေပၚမွာသာ စုိသေလး၊ ေျခာက္သေလး၊ သစ္မာသားမွနဲ႔ စံေရြးေနတာ ဦးေလးရဲ႕။
ေတာထဲမွာေတာ့ ခ်ဥ္သီးပင္ေအာက္ ခ်ဥ္သီးရွား ဆုိသလုိပဲ။ ထင္းတစ္ေခ်ာင္းရဖုိ႔ အေတာ္
မလြယ္ေတာ့တာ။ ဒီၾကားထဲ အဖမ္း အဆီးက ရွိေသးတာ”
လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္မွာ သူရင္းငွား
လုပ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြဟု ဟကားေျပာရင္း သိခဲ့ရသည္။။ ေႏြအလုပ္၊ မုိးအလုပ္ႏွင့္ စား၀တ္ေနေရး အလွ်င္မမီၾကေတာ့
စပ္ကူးမတ္ကူးကာလမွာ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ ထင္းခုတ္ေနၾကရတာ ထင္ရဲ႕။
“ေဟာ…အေဖ ျပန္လာၿပီ။
အေဖ.. ေရတက္လာရင္ သားတုိ႔ ဂဏန္းေထာင္ၾကမယ္”
ဘယ္က၊ ဘယ္လုိ ေကာက္ယူလာမွန္းမသိေသာ
ၾကြက္အေသႀကီးကုိ ကုိင္ေျမွာက္ျပရင္း အေဖလုပ္သူထံ ၀မ္းသာအားရေျပးသြားႀကိဳဆုိသည္။
အေမက အနံ႔တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ နံေစာ္ပုတ္အဲ့ေနၿပီျဖစ္ေသာ ၾကြက္ေသႀကီးေၾကာင့္ သူ
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ကာ အေရာင္းအ၀ယ္ပ်က္မွာ ပူပန္သြားသည္ထင့္။ ကေလးငယ္ကုိ တစ္ခ်က္
က်ိန္ဆဲလုိက္ရင္း ၾကြက္အေသေကာင္ပုတ္ကုိ ျပန္လြင့္ပစ္ရန္ ေျပာေနသည္။
“ယူလုိက္ပါ
ဦးေလးရယ္။ အလုပ္မရွိလြန္းလုိ႔သာ ဒီ အလုပ္ လုပ္ေနရတာ။ စိတ္ပ်က္လွပါၿပီ။ ေရာက္
ေရာက္ခ်င္း ေရာင္းမထြက္ပဲ ခုလုိ ရက္ၾကာေနေတာ့ စားရိတ္လည္း ပြန္းလွၿပီဗ်။ ေရတက္ဦး
အခ်ိန္ကေလး တစ္ဖက္က ဂဏန္းေထာင္ေနရတာသာ ၾကည့္ေတာ့။ ဂဏန္းဒုိင္ကုိ သြင္းလုိ႔ရရင္
ေစ်းဖုိးေလး ခုမိတာေပါ့။ မဟုတ္လည္း ဟင္းစားေတာ့ ျဖစ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ေလွလည္း ၾကည့္ဦး။ ျဖင္ဖုိ႔ဆင္ဖုိ႔
ေ၀းလုိ႔ ေရနံေခ်းေတာင္ အလွ်င္မမီေတာ့ ဒီပုိးက်ၿပီး ဇကာေပါက္ ျဖစ္ေနၿပီ”
ဟုတ္ပ။ ေလွက
ေရနံေရာင္ေ၀းလုိ႔ လူေတြႏွင့္ ဆင္တူ ႏုံးႏွစ္ အေရာင္ ထြက္ကာ ဂ်င္းေတြ၊ ေရညိွိေတြပင္
ကပ္တြယ္ေနၿပီ။ ဂင္တုိတုိ၊ ညွင္းဆုိးဆုိး ကေလးအေဖက ဖြာလန္က်ဲ ဆံပင္ရွည္ေတြကုိ
ကုတ္ဖြရင္း ရင္းႏွီးစြာ ညည္းျငဴလာေတာ့ ထုိထင္စည္းေတြကုိ သူ ေစ်းမဆစ္ပဲ
၀ယ္ခဲ့လုိက္မိေတာ့သည္။
“ငါ ေသခ်ာ ေလွထဲ
ဆင္းၾကည့္လာခဲ့တာ။ ထင္းေျခာက္ေတြမွ ။ အသားကလည္း ေကာင္း…”
ထင္းေျခာက္ရသည္အထိ
တစ္ပတ္ေလာက္ ေန႔ဆက္ ထမ္းထုတ္၊ ေနလွမ္း၊ ျပန္သိမ္းရင္း ေခၽြးတစုိစုိရွိေလသည့္တုိင္
ထင္းေလွသမားမိသားစုကုိ သူ ့အာရုံပုံရိပ္မွာ ေမ့ေပ်ာက္မရႏုိင္ခဲ့ေပ။
**********
ဒီရက္ေတြထဲမွာေတာ့ သူ႔
အာရုံပုံရိပ္မွာ မခက္ပန္တစ္ေယာက္တည္းသာ မင္းမူေနေတာ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္
သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကုိ မခက္ပန္ၾကားႏုိင္ေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကံေဆာင္ရပါ့။ သူက
ရင္ခုန္သံခ်င္း ရင္ႏွီးခြင့္ကုိ ေတာင္းခံလုိက္လွ်င္ မခက္ပန္ကေရာ အၾကည္အသာ နားလည္
လက္ခံပါမည္လား။
သူသိေနေသာ မခက္ပန္သည္
အေနအထုိင္ အလြန္က်စ္လ်စ္ကာ အိေျႏၵစည္းရုိးကလည္း ျမင့္မားၿမဲျမန္လွေလတာ။ လြန္ခဲ့ေသာ
ငါးႏွစ္၊ မသက္ပန္ မဆုံးမီ သုံးႏွစ္ခန္႔ကတည္းက ေယာက်္ားက အိမ္ေထာင္သစ္
ထူသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အဲသည္စဥ္က သူတုိ႔၏ သားငယ္ေလးေတာင္ မူလတန္းတက္စ ရွိေသးသည္။ ခု
ကေလးပင္ အလယ္တန္းတက္ရေတာ့မည္။ ေယာက်္ားပစ္သြားေသာ တစ္ခုလပ္ဘ၀ကုိ
ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္ဆုိင္ကာ ကုိယ့္အေပၚ ပတ္၀န္းက်င္က ေလးစားမႈမေလ်ာ့ေအာင္
ေနထုိင္တတ္ခဲ့တာ မခက္ပန္မုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ အရပ္ထဲမွာ ေရႊတုိမယ္စေလးေတြ
အေပါင္အႏွံလက္ခံရင္း၊ ေငြတုိးေၾကးတုိးေလးေတြ ယုံၾကည္ရသူေတြထံ အတုိးအရင္းပြားေစရင္
သားအမိႏွစ္ဦးသား ပူပန္မႈကင္းကင္း ေနထုိင္ႏုိင္ခဲ့သည္ပဲ မဟုတ္လား။
ေငြေရး၊
ေၾကးေရးမွာေတာ့ မခက္ပန္သည္လည္း သူ႔အစ္မႏွင့္ တူလွစြာ အင္မတန္ တင္စီး၊
ေစးပုိးလွသူဟု နာမည္ေက်ာ္ပါသည္။ မသက္ပန္ႏွင့္ သက္ဆုံးတုိင္ အတူေနကာ၊ မသက္ပန္၏
အႏြံတာခံလာခဲ့ရေသာသူက မခက္ပန္၏ ဆုိးမ်ိဳးသည္းညည္းကုိလည္း မညည္းမျငဴ ခံႏုိင္လိမ့္မည္
ထင္ပါသည္။ မခက္ပန္၏ သားကေလးကုိလည္း သမီးတုိ႔ႏွင့္ထပ္တူ
ခ်စ္ျမတ္အလုိလုိက္ႏုိင္ပါသည္။ ခက္တာက မခက္ပန္ကုိ နည္းနည္းေတာ့ အားနာမိေန၏။
**********
“ရွင္က ေနရာတကာ
အားနာတတ္လြန္းေနတာ”
တကယ္က သူ
အားနာမႈလြန္ကဲျခင္းဟာ မသက္ပန္ ေ၀ဖန္တာထက္ အမ်ားႀကီး ပုိလြန္ပါသည္။ သူက
သနားေအာင္ေျပာလာလွ်င္ သနားႏွင့္သည္။ ဘယ္ေလာက္ ခံထားရလည္း ေတာင္းပန္လာလွ်င္
အလြယ္တကူ ေက်ေအးေမ့ေပ်ာက္ပစ္ႏုိင္သည္။ ဒီလူ ကုိယ့္အေပၚ မေကာင္းဘူးဆုိတာ သိလည္းပဲ
ျပတ္ျပတ္သားသား သူစိမ္းစကားမဆုိရက္။ အရပ္ထဲက ကေလးငယ္ေတြကပင္ မသက္ပန္ထံ ေစ်းဖုိး
ေၾကြးက်န္ေပးစရာရွိလွ်င္ …
“ဦးေသာ္ကုိ ဟုိေန႔က
ေသခ်ာေျပာၿပီး ဆပ္ခဲ့တယ္ေလ”
…ဟု ေျပာင္က်က် ခုတုံးလုပ္၀ံ့ရဲၾကသည္ အထိျဖစ္ေလသည္။
“ဒီ
လက္ေတာက္ေလာက္ကေလးေတြကုိေတာင္ မဟုတ္တာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္ မေျပာရဲဘူးလား”
“ဟာ… ငါးဆယ္၊
တစ္ရာေလာက္ ေငြနဲ႔ ငါက ဒီကေလးေတြကုိ ဖက္ၿပိဳင္ျငင္းရမွာလား”
“ဒါဆုိလည္း ရွင္
သူတုိ႔အိမ္လုိက္သြားၿပီး လုပ္ေကၽြးေနလုိက္”
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္
ကေတာက္ကဆျဖစ္ေနစဥ္ ေစ်း၀ယ္ေရာက္လာလွ်င္ သူက မ်က္ႏွာမႈန္ေတဆဲကုိ
ျပင္ဆင္ရေကာင္းမွန္းမသိ။ မသက္ပန္တုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ သတ္မယ္ျဖတ္မယ္
ေမာင္းကုန္တင္ေနလည္း ေစ်း၀ယ္အရိပ္ျမင္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာထားက
ခ်က္ခ်င္းခ်ဳိရႊင္ေဖာ္ေရြသြားေတာ့သည္မွာ မင္းသမီးရွဳံးေတာ့သည္။ ၿပီး…
အိမ္သားတစ္ေယာက္စီကုိ ဆူပူျမည္တြန္မပ်က္ ေစ်းေရာင္းတတ္တာလည္း မသက္ပန္မုိ႔သာဟု
မခ်ီးက်ဴးခ်င္ေပမယ့္ မခီ်းက်ဴးပဲ မေနႏုိင္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း သူတုိ႔၏
ကုန္စုံဆုိင္ကေလးဟာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သေဘာမေနာေကာင္းေသာ ဦးေသာ္တုိ႔ဆုိင္ဟု ဘယ္သူကမွ
ေယာင္ရမ္းေျပာဆုိေဖာ္မရပဲ ႏႈတ္ခ်ိဳ၊ လက္တုိေသာ မသက္ပန္ဆုိင္ဟုသာ
မည္တြင္ေက်ာ္ၾကားေနျပန္တာ ျဖစ္မည္။
**********
မသက္ပန္ရွိစဥ္ကေတာ့
သူ႔ညီမကုိ အုိးအိမ္သစ္ ထူေထာင္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းခဲ့ဖူးတာပင္။ မခက္ပန္က အင္း..အဲ..
မလႈပ္ေသာ္လည္း ေတြေတြကေလး ေငးေနတတ္တာ မွတ္မိေနသည္။ ၿပီး…
“မမ ကေတာ့
အိမ္ေထာင္ေရးကံေကာင္းခဲ့တာကုိး ေျပာအားရွိတာေပါ့”
..ဟု သူ႔ထံ
အၾကည့္တေ၀့ျဖင့္ ဆုိတတ္ခဲ့ေသးသည္။ ၿပီး… ေယာက်္ားေတြဟာ အလြန္ မမွ်တေသာ အေတြးအေခၚ
ရွိၾကေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအရာကုိ အမိအရယူကာ မင္းမူတတ္ၾကေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြကုိ
သူတုိ႔၏ အလုပ္အေကၽြးျပဳရုံမွ်သာ အသိမွတ္ျပဳၾကတာ ျဖစ္ေၾကာင္း မဲ့မဲ့ကေလး
ဆုိတတ္ျပန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သူ႕အား သတိတရျဖင့္..
“အစ္ကုိႀကီး
ကန္ေတာ့္ေနာ္။ ခက္ပန္ေျပာတဲ့ အထဲမွာ အစ္ကုိႀကီးေတာ့ မပါ ပါဘူး”
…ဟု ခြင့္လႊတ္ခ်င္စရာ
အၿပံဳးကေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္တတ္ေသးရဲ႕။
**********
မခက္ပန္ဟာ အၾကည့္အၿပံဳးကအစ သိပ္ကုိ သိမ္ေမြ႕တာပဲဟု မၾကာခဏ
ေတြးေနမိတတ္ၿပီ။ အိမ္ေထာင္ ထိမ္းသိမ္းမႈမွာလည္း အိမ္က မသက္ပန္တုိ႔ လုိက္မမီ။
မသက္ပန္က စီးပြားရွာရာမွာ
အစြမ္းအစ ျပႏုိင္သေလာက္ မိသားစုဘ၀မွာေတာ့ လစ္ဟင္းပ်က္ကြက္မႈ မ်ားလြန္းခဲ့သည္ပင္။
သူ မသက္ပန္ကုိ အျပစ္ရွာေနတာ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔အိ္မ္ေထာင္သက္တစ္ေလွ်ာက္ အိမ္မႈကိစၥ၊
မိသားစု ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လုိ႔ မသက္ပန္အေပၚ ဘယ္တုန္းဆီကမွ အျပစ္တင္ ပုံမခ်စဖူး။
ပြဲလန္းသြားစရာရွိလုိ႔
အ၀တ္အစား အဆင္သင့္မရွိလည္းပဲ ကုိယ့္ဘာသာ ရွာေဖြကာ သင့္ရာ ၀တ္စားတတ္ခဲ့သည္ပင္။
ၾကမ္းခင္းေတြ သဲတရွပ္ရွပ္ျဖစ္ေနလည္း အျမင္မေတာ္လွ်င္ ကုိယ္တုိင္ တံျမက္လွည္းဖုိ႔
၀န္မေလးခဲ့။ ထမင္းစားပြဲမွာထုိင္စဥ္ ဟင္းမခ်က္အားလုိ႔ အေၾကာင္းျပလာလည္းပဲ
လက္ဘက္သုတ္တစ္ပြဲ၊ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အုိးျဖင့္ ထမင္းၿမိန္ေအာင္ စားတတ္ခဲ့သည္။ သမီးေတြ
အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့လည္း ခ်ိဳသည္၊ခါးသည္ မဆုိတတ္ခဲ့ပါ။ သူတုိ႔ ဆင္ေပးတာ၀တ္ကာ
ေကၽြးတာကုိပဲ မညည္းမျငဴ စားခဲ့သည္။ ႀကိဳက္လွ်င္ ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေလြးသည္။
မႀကိဳက္လွ်င္ ၀မ္း၀ရုံ ျဖည့္သည္။
ဒါေပမယ့္ သမီးမ်ားအား
ဆုိဆုံးမရာမွာေတာ့ မသက္ပန္တစ္ေယာက္ တဆိတ္ နည္းလမ္းမက်ဟု ဘ၀င္မက်ခ်င္။
အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားမွာ အေမႏွင့္သမီးတုိ႔တေတြ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ သာယာျငင္းေျပာင္းစြာ
စကားဆုိသင့္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ မသက္ပန္တုိ႔ကေတာ့ စြာေလာင္ၿမဲအေလ့ကုိ မစြန္႔။
သမီးအပ်ိဳမေတြကုိ ေစ်း၀ယ္ထူထူ၊ လူသူေလးပါးမေရွာင္ ေအာ္ဟစ္တႀကီး ရွိတတ္ျပန္ေလတာ။
“သမီးတုိ႔က
အရြယ္ေလးေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ မင္း ေျပာတာဆုိတာေတြက မဟုတ္ေသးဘူး”
“အဲေလာက္
ေျပာတာေတာင္ ရွင့္သမီးေတြ ေတာ္ကာက်လုိ႔လား”
သမီးႀကီး ခ်စ္သူေနာက္လုိက္ေျပးတာ သိသိခ်င္း ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္မွာ
ခုနစ္သံခ်ီဟစ္ကာ ရပ္ကြက္ကုိ အလန္႔တၾကား ေၾကာ္ျငာခဲ့ေသာ မသက္ပန္ပါေပ။
“တိတ္စမ္းပါ။ မင္း
မရွက္တတ္ေပမယ့္ ငါ ရွက္တယ္”
ေျပာေလမွ ပုိမုိ
အတြန္႔တက္ခ်င္ေသာ မသက္ပန္အား ထုိတစ္ႀကိမ္ လက္ျပန္တစ္ခ်က္ ရုိက္ခဲ့မိဖူးသည္။ သည္
တစ္ႀကိမ္တည္းပါပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ဟစ္တႀကီး ျဖစ္ၾကလည္းပဲ သူ
မသက္ပန္အား ရုိက္ႏွက္ရန္ေ၀းလုိ႔ လက္ျဖင့္ရြယ္ရန္ပင္ စိတ္ကူး မ၀င္ခဲ့ဖူးပါ။
သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ သမီးအတြက္ ပူပန္၀မ္းနည္းေနခဲ့တာ။
ယူက်ံဳးမရ ႏွေမ်ာေၾကြကြဲေနခဲ့ခ်ိန္မုိ႔သာ။ သူ႕သမီးေလးက ငယ္ရြယ္လြန္းေသးသည္။ ၿပီး…
သမီးက ဆုိင္မွာ လက္တုိလက္ေတာင္း အကူေခၚခုိင္းထားေသာ ေကာင္ေလးႏွင့္
ထြက္ေျပးသြားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒါဟာလည္း အေမလုပ္သူ မသက္ပန္တစ္ေယာက္ ဇာတ္ၾကမ္းတုိက္တာ
လြန္သြားခဲ့လုိ႔သာဟု သူက စြတ္စြဲလုိပါသည္။
တကယ္က ႀကိဳးခ်င္းထားလွ်င္
ႀကိဳးခ်င္းၿငိိတတ္ေသာ သေဘာကုိ သူတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံး သိသိႀကီးႏွင့္ မႈမွတ္မထားခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။
အရပ္ထဲ နားလွ်ံေလမွ မိဘနားသုိ႔ ေရာက္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ငယ္ထိတ္ေျမြေပါက္သလုိ
ခံစားခဲ့ၾကရတာလည္း မိဘ ႏွစ္ဦးစလုံးပါပင္။ ေကာင္ေလးကုိ အလုပ္ထုတ္ပစ္ခဲ့တာအထိ
မသက္ပန္ကုိ သူ ေထာက္ခံဆဲ။ သမီးကုိ အိမ္ထဲမွာပဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားကာ
ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကစုိ႔ဟု မသက္ပန္က ဆုံးျဖတ္သည္။ သူ႔အစ္ကုိ အႀကီးဆုံးရွိရာ
တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာသုိ႔ ေစပုိ႔ထားရန္ သူက အဆုိျပဳခဲ့သည္။ ထုိအဆုိကုိ မသက္ပန္
ပယ္ခ်ခဲ့ျခင္းဟာ သာမန္ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေသာ အစ္ကုိႀကီးက ႏြမ္းပါးလုိ႔
မပတ္သက္ခ်င္ခဲ့တာလားဟု သူ သံသယရွိေလသည္။ မသက္ပန္ဟာ ေဆြရယ္မ်ိဳးရယ္လုိ႔
ခင္မင္ကၽြမ္း၀င္ရေကာင္းမွန္း နားမလည္။ အမူအက်င့္က အလြန္ ဥတစ္လုံး ဆန္လွတာ။ သူ႔သမီးကုိ
သူ႔မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္၊ မ်က္ကြယ္မွာ စိတ္မခ်ႏုိင္တာလည္း ပါမည္ပင္။
ဒါေပမယ့္ သမီးကုိ ေအးေအးသာသာ နားခ်ပါေတာ့လား။ ခုေတာ့ လူၾကားမေကာင္းစကားေတြႏွင့္
သမီးႀကီးကုိ အရွက္သည္းေစခဲ့သည္။ သမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိပါ မဆီမဆုိင္ဆြဲထည့္ကာ
ႀကိမ္းေမာင္းပစ္တင္သည္။ သမီးႀကီး၏ တလြဲမာနႏွင့္ သတၱိကုိ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေပးဖုိ႔
မသက္ပန္သည္ ႏႈတ္စကားေတြ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ရင္း အားျဖည့္ေပးခဲ့ေလတာ ကုိယ္တုိင္
သတိျပဳမိခဲ့ပါရဲ႕လား။
***********
မသက္ပန္ႏွင့္ သူ႔ၾကားမွာ
အေခၚအေျပာ စိမ္းတန္းျပတ္ေတာက္ခဲ့ရတာ အရွည္ၾကာဆုံးေသာ ကာလ တစ္ခုေပ။ သမီးအတြက္
စိတ္ႏွလုံး ညိွဳးခ်ဳံးေနရတာျခင္းအတူတူ လက္ပါသည္အထိ ေဒါသေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ သူ႔အား
မသက္ပန္က စိတ္နာမေျပ။ သူကလည္း အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလွ်င္ ႏႈတ္စကားေတြ ဖြာဖြာႀကဲကာ
ဦးတည္ရာေပ်ာက္သြားရတတ္သည့္ မသက္ပန္ကုိ စိတ္ခုေနမိဆဲ။ သမီးတုိ႔ကုိ
သူ႔ေကာင္ေလးေတြဘက္က ျပန္သိမ္းထားသည္တဲ့။ သမီး၏ ေကာင္ေလးေတြဘက္မွ
စတင္ဆက္သြယ္လာမည့္အခ်ိန္ကုိ ႏွစ္ဦးသား မတုိင္ပင္ပဲ ႀကိတ္ေမွ်ာ္ကာ
စိတ္ေမာေနခဲ့ၾကျပန္တာပင္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ေလး၏ မိဘမ်ားဘက္မွ ဆက္သြယ္မလာခဲ့တာ
လခ်ီၾကာလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ မသက္ပန္တစ္ေယာက္ ၀သီပါ အတုိင္း အသံျမည္လာခဲ့ၿပီ။
“အဲဒီ
မိန္းခေလးအေၾကာင္း ငါ့ေရွ႕မွာ လာမေျပာနဲ႔”
ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခ်ခဲ့ကာ
ရင္ေတြပူေနခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံျပဳရမည္
မေတြးမႀကံတတ္ပဲ ရွိဆဲ သမီးႏွင့္ သမက္တုိ႔ အိမ္ေပၚေရာက္လာခဲ့ၾကတာ မသက္ပန္ေၾကာင့္ဟု
မ်က္ႏွာလႊဲထားလွ်က္က သူသိေနပါသည္။
“မဂၤလာကိစၥ အ၀၀က
က်ဳပ္တုိ႔တာ၀န္ခ်ည္းပဲ”
“ဟ..
ေယာက်္ားေလးရွင္ဘက္က ဒီလုိ မ်က္ႏွာလြဲ၊ ခဲပစ္လုပ္လုိ႔ရမလား။ လူထဲ ေနၾကတဲ့ သူေတြ..”
“လူထဲေနေပမယ့္ အသိ
မရွိဘူး။ ေငြလည္း မရွိဘူးတဲ့ရွင္။ ကဲ.. ရွင္ လူျမင္တင့္တယ္ခ်င္ရင္ ရွင့္သားမက္
မဟာဒုတ္ကေလးကုိပဲ ေဇာတိကျဖစ္ေအာင္ ခ်ီးျမွင့္ေပးလုိက္ပါဦး”
မိန္းခေလးရွင္ဘက္က
ဦးစီးက်င္းပေသာ မဂၤလာပြဲကုိ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ လာဧည့္ခံေပး၊ ကန္ေတာ့ခံေပးၾကေသာ
ခမည္းခမက္လက္သစ္ေတြကုိ သူတုိ႔ကုိယ္စား စာနာစြာ အားနာမ်က္ႏွာပူေနခဲ့ေသးေတာ့။
“ရွင္က အားနာေနပါ။
သူတုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္း လက္တစ္ဆုတ္စာက လူႀကံဳကမ္းလုိက္တဲ့ လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းနဲ႔ ေငြေတြ
ေရာက္မလာဘူးတဲ့။ ရွင္သိလား”
“ဟာ… ဘယ္ေလာက္
အဖုိးတန္တာေတြ ပါေနလုိ႔ ျဖတ္ယူထားရတာတုန္း။ မႀကံေကာင္း၊ မစီရာ..”
“စားေကာင္းတာ၊
မစားေကာင္းတာ သူတုိ႔ မွာ မရွိဘူး။ ရွင့္ ခမည္းခမက္ေတြက အၿမီးက်က္ အၿမီးစားေတြဆုိတာ
ရွင္ သိေအာင္ေျပာျပတာ။ ရွင့္ သမက္ေတာ္ဖ်ားလည္း ၾကားသိရသေလာက္ေတာ့
ဒီအခ်ိဳးအတုိင္းပဲ”
တုန္႔ျပန္စကား ရွာမရေအာင္
ရင္ထဲ ဆုိ႔ၾကပ္နင့္သီးေနဆဲ…
“အရက္ဆုိင္မွာ
ေသာက္စားမူးရူးၿပီး ေတြ႔ရာလူကုိ ရန္စ။ ဟုိတစ္ဘက္က ဒုတ္ဆြဲ၊ ဓါးဆြဲ ကြဲၿပဲလာေတာ့
ခ်ဳပ္ရုိးျပၿပီး ေရာ္ေၾကး၀ုိင္းေတာင္းၾကသတဲ့”
သမီးႀကီးရယ္ ဟုသာ
ယူႀကံဳးမရ ညည္းမိေတာ့သည္။ ကုိယ့္ၿခံ၀င္လွ်င္ ကုိယ့္ႏြားဟု သတ္မွတ္ရမွာေပမယ့္ မိသားစုထဲမွာ
ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ အပထားလုိ႔ ကုိယ့္က်င့္ႏွင့္ စာရိတၱေလးေတာ့
ႀကံ့ခုိင္မားမတ္ေစခ်င္မိရဲ႕။
“အလတ္မကုိလည္း
ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီဆယ္တန္းကုိ ေျဖလာခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိေနၿပီလဲ။
က်ဴရွင္ အေၾကာင္းျပၿပီး ေယာင္းမ ျမင္းစီးထြက္ေတာ့မွ ရင္က်ိဳးရရင္ ႏွစ္ခါဆုိ
မခံႏုိင္ဘူး”
ဆိတ္ဆိတ္ေနလွ်က္
၀န္ခံမိရေတာ့သည္။
***********
ခုတေလာမွာ သူ
အေနအထုိင္ပုိမုိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လာခဲ့ၿပီး အေတြးတစ္ေလွမွာ မခက္ပန္ႏွင့္အတူ
ႏွစ္ကုိယ္တူဘ၀ကုိ တည္ေဆာက္ရင္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရွာေနမိေတာ့သည္။
အထူးသျဖင့္
သမီး၊သားမက္မ်ား သူ႔ၾသဇာကုိ လက္မခံ၊ ဖီဆန္ၾကသည့္ အခါတုိင္း။ သုိ႔မဟုတ္
မသက္ပန္ရွိစဥ္က အနားမွ် မသီရဲခဲ့ေသာ သူ႔ ညီအစ္ကုိ၊ ေမာင္ႏွမမ်ား၏
က်ားပိန္တြယ္နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ အႏုိင္က်င့္ခံရသည့္ အခါတုိင္း ျဖစ္သည္။
မသက္ပန္သည္ ခင္ပြန္းႏွင့္
သားသမီမ်ားအတြက္ အစစ၊ စြမ္းေဆာင္ျဖည့္ဆည္းရင္း တင့္ေတာင့္တင့္တယ္
လုပ္ငန္းစီးပြားတစ္ရပ္ကုိ စြန္႔ခြာခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကုိယ္တုိင္အတြက္ေတာ့
ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္ပင္ သုံးစြဲခြင့္ မရခဲ့တာ သူ စိတ္မေကာင္းပါ။ ရုတ္တရက္၊
ခ်က္ခ်င္းႀကီး ႏႈတ္မဆက္၊ လက္မျပအားေလာက္ေအာင္ မသက္ပန္အား အေလာတႀကီး
ေခၚငင္ဆြဲယူသြားရက္ေသာ ရွင္ေသမင္း၏ ရက္စက္မႈမွာ သူ လူးလိမ့္ပူေဆြးခဲ့ရသည္။
ယူက်ံဳးမရ တသ ေၾကကြဲခဲ့ရသည္။
အဲဒီညေနရီမွာ မသက္ပန္ဟာ
ဆံပင္အုံတစ္ေထြးႀကီးႏွင့္ ဦးေခါင္းကုိ ဇိမ္ေျပနေျပ ေလွ်ာ္ေနလုိက္တာ အၾကာႀကီးေပ။
ထုံးစံအတုိင္း သူအပါအ၀င္ အိမ္သားအားလုံးကုိလည္း တစ္ဖ်စ္ေတာက္ေတာက္
ျမည္တြန္မပ်က္ခဲ့။
သမီးႀကီးႏွင့္
သူ႔ခင္ပြန္းလည္း အလည္ေရာက္ေနခဲ့ၾကသည္။ သူက ေျမးေပါက္စကုိ ျမွဴေခ်ာ့ေနမိခဲ့သည္
ထင္၏။ ေျမးငယ္ကုိ အတူထားကာ ခ်စ္ၾကင္နာလုိလွေသာ္လည္း သူ႔အေဖကုိ
မ်က္ေစ့စပါးေမြးစူးလြန္းလွကာ သီးမခံႏုိင္ေတာ့သည့္အဆုံး ေျမးငယ္
အခါလည္ေက်ာ္အရြယ္မွာ ထုိက္သင့္သေလာက္ ေပးေ၀ရင္းႏွီးကာ အိမ္ခြဲဆင္းေစခဲ့ရသည္။
သမီးလတ္ကေတာ့
အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက ေယာကၡမအိမ္ လုိက္ေနခဲ့သည္။ သမီးလတ္က အေဖတူမုိ႔ ေအးစက္စက္။
မသက္ပန္ စိတ္တုိင္းက်ခဲ့ေသာ သူ႕အိမ္သားကေတာ့ ရုိးလြန္းသည္သာမက ႏုံအသည့္ဘက္ေတာင္
ေရာက္ေနျပန္သည္မုိ႔ ခုေတာ့ မသက္ပန္တစ္ေယာက္ အားမလုိ၊ အားမရ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ထားရာေန၊
ေစရာသြားသည့္ သားမက္ကုိ ေတာင့္တခဲ့ေသာ မသက္ပန္တစ္ေယာက္ ခုိင္းမွလုပ္တတ္ေသာ
သားမက္ေတာ္ကုိ ၿငိဳ ျငင္စျပဳခဲ့ၿပီ။
သမီးငယ္ကုိေတာ့
အရိပ္ၾကည့္ေနရေတာ့တာပင္။ သူကေလးက တစ္မိေပါက္ တစ္ေယာက္ထြန္းကာ တကၠသုိလ္
ေရာက္ခဲ့သည္။ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္မွာ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲေတာင္ ေျဖဆုိဖုိ႕နီးေနၿပီ။
မၾကာခင္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မည္။ ဒါေပမယ့္ ပညာပုိတတ္လာသေလာက္ မိဘတုိ႔၏
ေျပာတတ္ဆုိတတ္သလုိ ေျပာဆုိျပဳမူဆုံးမမႈေတြက သမီးငယ္ႏွင့္ အလွမ္းကြာေ၀းလုိ႔
လာခဲ့ျပန္ၿပီ။
“တုိးတုိးေျပာပါ
ေမေမရယ္။ လူၾကားမေကာင္းပါဘူး”
“မတုိးဘူးဟယ္။ က်ယ္က်ယ္ပဲ။
ဘာျဖစ္လဲ။ က်ဳပ္တစ္သက္လုံး ဒီလုိပဲ ေျပာလာတာ။ ဘယ္သူ႔ ေ-ာက္ဂရုစုိက္ေနရဦးမွာလဲ”
အလြယ္တကူ
မ်က္ရည္လည္တတ္သူမွာလည္း တစ္အိမ္လုံးမွာ သည္ သမီးငယ္ တစ္ေယာက္သာ။
“ညည္း ရွက္တတ္ရင္
က်ဳပ္ စိတ္တုိင္းက်ေအာင္ေန။ က်ဳပ္ သေဘာမေတြ႕တာ လုပ္လာလုိ႔ကေတာ့ က်ဳပ္က ခုနစ္သံခ်ီ
ဟစ္ပစ္မွာပဲ”
ဆုိေပမယ့္ ထုိေန႔က
ေမွာင္စၿပိဳးခ်ိန္အထိ သမီးငယ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့တာ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးစ
ဆံပင္ေထြးႀကီးကုိ ဖားလ်ားျဖန္႔ခ်ထားကာ သနပ္ခါး အေဖြးသား၊ လုံခ်ည္ ရင္လ်ားႏွင့္
ႏႈတ္ကလည္း အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးေသာ သမီးကုိ စိတ္မွန္းေရာက္ကာ တတြတ္တြတ္ဆီမန္း မန္းေနျပန္ေတာ့တာ။
စုန္းမႀကီး က်ေနတာပဲ။ ၿငိဳျငင္မိသည့္ၾကားက သူ ၿပံဳးလုိက္မိေသးသည္ ထင္၏။
“ဘာရွာေနတာလဲ”
“ေဆးပုလင္းရွာတာ။
ေခါင္းထဲ မူးေနာက္ေနာက္ ရွိလုိ႔”
“မူးဦးမွာပဲ။
က်ပ္က်ပ္ ေဒါသ ေရွ႕ေရာက္”
က်ီစယ္သေယာင္
ျပစ္တင္ခ်င္ေသးေသာ သူ႔အား ထုံးစံမပ်က္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ပစ္ေၾကြးထားခဲ့ ၿပီး
ေဆးကုိ တစ္ရွိန္ထုိး ေမာ့ေသာက္၊ ေရတစ္ခြက္ပါ ဆင့္ေသာက္ခ်လုိက္ရင္း အိမ္ေနာက္ဖက္ဆီ
လွမ္း၀င္သည္။ တပုိတပါးသြားသည္ဟု စိတ္ေအးလက္ခ်ရွိဆဲ…
“ဦး…ေသာ္”
မသက္ပန္ သူ႔ကုိ
အားကုိးတႀကီး လွမ္းေခၚခဲ့ေသးသလား။ ၀ုန္းခနဲ လဲၿပိဳသံေၾကာင့္ သူ လႊားခနဲ
ေျပး၀င္သည္။
“မသက္ပန္”
ပုံလွ်က္သား
ၿပိဳလဲေခြေခါက္ေနေသာ မသက္ပန္အား စုိးရိမ္တႀကီး ေျပးေပြ႕လုိက္သည္။ သားသမီးေတြ
၀ုိင္းအုံလာၾကသည္။
“ေမေမ..”
မတုန္႔ျပန္ပါ။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ရွိသေလာက္
ဘယ္သူ႔ကုိ မဆုိ ပက္ခနဲ ခြန္႔တုန္႔ျပန္တတ္ေသာ မသက္ပန္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့အခါမွ
မတုန္႔ျပန္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ သားမက္အႀကီးက ဆုိင္ကယ္တစ္စီးျဖင့္ ေျပးေျပးလႊားလႊား
ဆရာ၀န္ပင့္ေခၚလာခဲ့ေသးေသာ္လည္း မသက္ပန္တစ္ေယာက္ အခါမ်ားစြာတုန္းကလုိ သံသာညံစာ မႀကိဳဆုိႏုိင္ေတာ့ရွာ။
“ေမေမ့…..”
သမီးတုိ႔ သံၿပိဳင္
ေအာ္ငုိလုိက္ၾကသည္။ သူကေတာ့ ယုံၾကည္ဖုိ႔ ခက္ခဲေနဆဲ။ ေဆးေလးတစ္လုံးေတာင္
ထုိးမေပးလုိက္ရပါလား မသက္ပန္ရယ္ဟု ယူႀကံဳးမရ။
“မသက္ပန္ေရ…”
**********
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မခက္ပန္ကုိ
အျမန္ဆုံး ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မည္။
မခက္ပန္က သူ႕အား
ေလးစားရင္းစြဲျဖင့္ ေတာက္ေတာက္ခါးခါးေတာ့ စိမ္းကားရက္စက္ ႏုိင္မည္ မထင္။ ဒါေပမယ့္
ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့လည္း တုန္႔ျပန္ရဲမည္ မဟုတ္ပါ။ သူ သိပ္ေတာ့ မေစာင့္ဆုိင္းခ်င္ဘူး။
သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ လက္က်န္ေန႔ရက္ေတြက တတိတိပါးလ်လုိ႔လာေနတာ မဟုတ္လား မခက္ပန္ရဲ႕ ဟု
ေျပာျပတုိက္တြန္းရဦးမည္။ အားနားေပမယ့္ သူ႕ကုိ ခြင့္လြတ္ပးဖုိ႔ မသက္ပန္ကုိ တမ္းတ
တုိင္တည္မိတာလည္း အခါေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာေပ။
သမီးတုိ႔ကေရာ ဖခင္၏
ငယ္မူျပန္ ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္ခြင့္ျပဳႏုိင္ပါ့မလား။ အခြင့္သင့္လွ်င္ သမီးႀကီးကုိ
အလွ်င္ဦးဆုံး ဖြင့္ေျပာတုိင္ပင္ရမည္။ သမီးလတ္ကေတာ့ အေနေအးသမားမုိ႔ သိပ္ ကိစၥမရွိ။
အကဲဆတ္ကာ ဖခင္ကုိ ၀န္တုိပူပန္တတ္ေသာ သမီးငယ္ကုိ သမီးႀကီးကမွ တဆင့္ သိေစမည္။
ဒါေပမယ့္ သမီးေတြကေတာ့ ဖခင္၏ အေရးကိစၥကုိ ရိပ္မိဖုိ႔ေ၀းလုိ႔
အေမရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ့ေသာ ပစၥည္းဥစၥာစာရင္းကုိသာ ပုိမုိအာရုံ၀င္စားေနၾကျပန္သည္ထင့္။
သမီးလတ္က ေယာကၡမႏွင့္ ေနရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဟု ညည္းျငဴငုိေၾကြးျပလာသည္။
အိမ္ငွားေနမလားဆုိေတာ့…
“အိမ္ငွားဘ၀နဲ႔
မေနတတ္ဘူး”
မေျခာက္ေသြ႕တတ္ေသးေသာ
မ်က္ရည္ေတြကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္ကာ မ်က္ႏွာေမာ့ခ်ီလွ်က္ တင္းတင္းဆုိသည္။
သမီးႀကီးကလည္း အိမ္ငွားဘ၀မွာ ေန႔စဥ္ႀကံဳဆုံရင္ဆုိင္ရသမွ် ဒုကၡ၊ ေသာကတုိ႔ကုိ
ခုိညည္းသလုိ ညည္းရင္း တေစ့တေစာင္း ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ျပဳေနျပန္ၿပီ။ အေမြ
ဆုိစကားကုိ သူတုိ႔ သြယ္၀ုိက္ဆုိေနၾကတာ ရိပ္မိနားလည္ပါသည္။ သူ႔မွာ
၀တၱရားရွိရုံမွ်မက ေစတနာလည္း ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဖေဖစီစဥ္ပါ့မယ္ ဆုိစကားမွ
မဆုံးမီ…
“ရွင္က လက္ရွိ၊ အတြင္းလူေလ”
ညီမငယ္ကုိ
ပုတ္ခတ္ႏွင့္ၾကျပန္ၿပီ။
“အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ။
ညေလးက ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႔နဲ႔ ဒုိးတူေပါင္ဖက္ ဒီေန႔အထိ ေနေနတာေလ။ မမတုိ႔သာ မရွက္မေၾကာက္
ေဖေဖမေသခင္ အေမြလုခ်င္ေနၾကတာ”
“ကဲ.. ေတာ္ၾကစမ္း”
ဆုိသည့္တုိင္
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေစာင္ေပေနၾကဆဲ။ ျငဴစူ ေစာင္းေျမာင္းၾကဆဲ။
မသက္ပန္ကုိ ဆုိလွ်င္
သူတုိ႔ ဒီလုိ ဆုိစကားေတြ ႏႈတ္ထြက္ရဲၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။ မသက္ပန္ကလည္း သီးခံမည့္သူ
မဟုတ္ေပ။ သူ႔ကုိေတာ့ သက္ရွိထင္ရွား အေဖရယ္လုိ႔ သိမွတ္ၾကရုံထက္
မပုိႏုိင္ၾကေတာ့ဘူးထင့္။
***********
သူ႔ကုန္စုံဆုိင္၏
မတည္ရင္းႏွီးထားမႈ၊ လည္ပတ္ေငြ၊ ၿပီး.. အတြင္းပစၥည္းပမာဏ ဆုိတာေတြအားလုံးကုိ သူ
ဘယ္တုန္းဆီကမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့စဖူး။ မသက္ပန္ ရွိစဥ္တုန္းကေတာ့ အစစ၊ အရာရာ မသက္ပန္သာ
…။ ခုေတာ့ ဒါေတြကုိ သူ သိဖုိ႔ လုိအပ္လာခဲ့ၿပီ။
သမီးႀကီးတုိ႔၏ ကုိယ္စီမိသားစုဘ၀၊ လက္မလြတ္ေသးေသာ
သမီးငယ္၏ေနာင္ေရး..။ ၿပီး သူႏွင့္ မခက္ပန္တုိ႔၏ အနာဂါတ္ဘ၀အေရးကုိလည္း
ေမွ်ာ္ေတြးထည့္တြက္သင့္သည္ မဟုတ္လား။
အားလုံးအဆင္ေျပေစဖုိ႔ သူ ရည္ရြယ္ႀကိဳးပမ္းေနဆဲ…သမီးႀကီးကျဖင့္
အိမ္တစ္လုံးေတာင္ ေစ်းဆုိင္ထားႏွင့္ၿပီ ဆုိပါလား။
“ငါ့ဆီက ပုိက္ဆံကုိ လက္ဖ၀ါးျဖန္႕ရုံနဲ႔
အလုိလုိက်လာလိမ့္မယ္လုိ႔မ်ား သင္းတုိ႔ ထင္ေနၾကတာလား”
သူ နည္းနည္းေတာ့
စိတ္ကြက္ခ်င္မိခဲ့သည္။
“အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေတာ့
က်လာမွာပဲလုိ႔ တြက္ထားၾကမွာပဲေလ။ ေဖေဖ့ဆီက မရခင္ တျခားက ဆြဲလြဲၿပီး
စာခ်ဳပ္လုိက္ၾကၿပီ ဆုိလားပဲ။ ေဖေဖ မေပးပဲ ေနလုိ႔မရေအာင္ တုိက္စစ္ဆင္ေနတာ
ျဖစ္မွာေပါ့”
“ဟာ..
မုိက္မဲလုိက္ၾကတဲ့ ဟာေတြ”
သားမက္ႏွင့္
သမီးႀကီးတုိ႔ကေတာ့ ေပါ့ပါးရယ္ျမဴးရိပ္ မေလွ်ာ့။
“တန္လြန္းလုိ႔ပါ
ေဖေဖရဲ႕။ လက္လြတ္မွာလည္း စုိးလုိ႔ပါ။ အားလုံး အေျပ မေခ်ရေသးဘူး ။ တခ်ိဳ႕တစ္၀က္ပဲ။
ဒါေတာင္ လုိတဲ့ေငြအားလုံး အန္တီေလးဆီက ဆြဲရတာ။ တျခားသူဆီက ယူရရင္ ဘယ္လြယ္မလဲ”
မခက္ပန္က တူမေတြ၏ အေရးကုိ
ပူပန္ကူပံ့ေပးရေကာင္းမွန္းလည္း သိသတဲ့။ သူ ရင္ထဲေႏြးလွသည္။ ဒီ အခုိက္အတန္႔ဟာ
သမီးတုိ႔ကုိ ဖြင့္ဟ တုိင္ပင္သင့္ေသာ အခ်ိန္ပဲ။ အုိး.. ဒါေပမယ့္ မခက္ပန္ကုိ အရင္
ဖြင့္ေျပာတုိင္ပင္သင့္တာ မဟုတ္လား။ သမီးႀကီးတုိ႔ ေပးရန္ရွိေသာ ေငြကုိ
ျပန္ေပးႏုိင္ခ်ိန္က်မွ ေက်းဇူးစကားဆုိရမည္။
“ကုိယ့္သမီးေတြကုိ
ခုလုိ ေဖးမေဖာ္ရတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။
သမီးတုိ႔ေတြကေတာ့ မခက္ပန္ ကူညီေပးလုိ႔ အသီးသီးအသက အဆင္ေျပလုိ႔၊
ေပ်ာ္ရႊင္လုိ႔။ ကုိယ္တစ္ေယာက္ပဲ…”
စိတ္ကူးမွာ ရွက္ေႏြးရင္ခုန္လွ်က္
ပစၥည္းခန္းကုိ အျမန္ျပတ္ေအာင္ျဖတ္ရေတာ့မည္ဟု သူ အားစုိက္ႀကိဳးပမ္းဆဲ..။
**********
ခုလုိနာဖ်ားမက်န္းရွိခ်ိန္က်ေတာ့လည္း
မခက္ပန္ကုိ အနားမွာ ရွိေစဖုိ႔ သူ ေတာင့္တတတ္လာခဲ့ျပန္တာပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ေဆးျပဖုိ႔
ဒီရက္ေတြထဲ တစ္လုံးလုံး၊ တတြဲတြဲ ရွိေနတတ္ၾကေသာ သမီးႀကီးႏွင့္ မခက္ပန္ပဲ
လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့ၾကေတာ့ ေရာဂါကုိ သူ မေၾကာက္ေတာ့။ သူတုိ႔ ေခၚရာလုိက္ကာ၊
သူတုိ႔ေျပာျပသမွ် ေစ့ငုမိသေလာက္ေတာ့ သူ႔ ေရာဂါ အေဆာက္အဦးဟာ မေသးေကြး၊ မေပါ့ဆ
တန္ရာ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အား ဘာမွ မေျပာၾက။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ေမးစမ္းမရ။
“ဘာမွ
မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ေဖေဖ၊ စုိးရိမ္စရာ မရွိဘူးလုိ႔ ဆရာႀကီးက ေျပာလုိက္တယ္”
ဘယ္လုိပင္ ေျပာလာၾကေပမယ့္ ရုိးတုိးရိပ္တိတ္ အသိႏွင့္ပင္ သူ
တုန္လႈပ္ႏွင့္ေနခဲ့ၿပီ။ စိတ္ကူးအိမ္ ျပိဳကြဲကာ ကံ ေစျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မွာလုိ
ေျခာက္ျခားေသြးပ်က္ေနလွ်က္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ဆဲ…
“ဆရာႀကီးက
ခုေလာေလာဆယ္ ေဆးရုံကဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္နားဖုိ႔ေျပာတယ္။ ေသာက္ေဆး တစ္လစာ ေပးထားတယ္”
ဆုိလာေတာ့ သူ႔ေရာဂါက ကုသ
ေပ်ာက္ကင္းရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ၿပီ ဟု လက္ေလွ်ာ့လုိက္ၾကၿပီ ထင္၏။ ဘာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆုိင္ရမွာပဲ။ မသက္ပန္ေတာင္ သူ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာစီးစြာ
ရင္ဆုိင္သြားႏွင့္ ခဲ့ေသးတာပဲ။ မသက္ပန္ေရ.. က်ဳပ္ လုိက္ခဲ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ မသက္ပန္
ေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ အိမ္မွာပဲ ျပန္ေသခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ့္
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ မေသႏုိင္ေသးတာ ဆုိးတာပဲ။ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ ေပးလုိက္ေသာ
ေဆး၀ါးမ်ိဳးစုံကုိ ေသာက္ၿမိဳေနရသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဘာေဆးမွ မေသာက္ခ်င္ဘူး။
ေဆးေသာက္ရတာ ေရာဂါခံေနရသေလာက္ ပင္ပန္းသည္။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါက မေလွ်ာ့။ အေကာင္းသားကေန
ရုတ္တရက္ အသက္ရွဴၾကပ္လွ်က္ မ်က္ျဖဴဆုိက္ရတတ္တာ။ ၿပီး ေပါင္တစ္ဖက္က
တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲေနတတ္သည္။ အဲဒါကေရာ ေရာဂါလကၡဏာ တစ္ခုပဲလား မသိေပမယ့္ ခံရခ်က္ကေတာ့
ဆုိး၀ါးလုိက္တာ။ တစ္ပါတ္ တစ္ခါေလာက္ ျဖစ္ေနရာက ခုေနာက္ပုိင္း ကုိက္ခဲရက္ေတြ
စိတ္လုိ႔လာသည္။ ေသမယ့္ ေရာဂါဆုိလည္း
ေသပါရေစ။ မေသမီ ကုိက္ခဲနာက်င္မႈျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ညည္းျငဴေနရသည့္ အျဖစ္ကုိေတာ့
ကယ္တင္ကုစားေပးၾကပါ။
ဒါေပမယ့္ တစ္လျပည့္လုိ႔
ေဆးရုံကုိျပန္သြားလည္း ဘာအေၾကာင္းမွ မထူးေတာ့ဘူးဟု သူ႔ အိပ္မက္မင္းသမီး မခက္ပန္က
ယတိျပတ္ ဆုိရက္ခဲ့ သတဲ့။ ဘုရား…။ မခက္ပန္ဟာ သူ႔အေပၚ ဒီေလာက္
စိမ္းကားရက္စက္တတ္ခဲ့လိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းဆီကမွ မထင္ရက္ခဲ့စဖူး။ ထုိခဏငယ္မွာပင္
လႈိက္လွဲ၀မ္းနည္းလာေတာ့လွ်က္ မ်က္ရည္လည္ခ်င္သည္။
ေသမွာျဖင့္လည္း ေသပါရေစေတာ့။ ဒါေပမယ့္
မေသမီ ခံရခ်က္ဆုိး၀ါးေသာ နာက်င္ကုိက္ခဲမႈေလးေလာက္ေတာ့ သက္သာရာ ရခ်င္ပါသည္။
သက္ေတာင့္သက္သာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေလး ႏွလုံးသြင္းမွန္စြာ ဘ၀ ကူးပါရေစ။
“ေငြပုိ
အကုန္မခံနဲ႔။ သူစားခ်င္တာေလးေကၽြးၾက၊ အားရေအာင္ ေျခဆုတ္လက္နယ္ျပဳၾက”
သူ႔ မ်က္ကြယ္ရာမွာ
ေျပာထြက္ခဲ့ၾကေသာ မခက္ပန္၏ စကားကုိ သူ႕ဆီ ဘယ္သူ သယ္ေဆာင္လာခဲ့သလဲ။ သမီးေတြကလည္း
နားေယာင္ၾကသည္ပင္။ မသက္ပန္၏ သမီးေတြဟာ ဒီေလာက္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္နည္းၾကသလား။
သမီးႀကီးကေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာကုိ မရွိ။ မခက္ပန္၏ ေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစား သစၥာေတာ္ခံ ၊
ၾသဇာခံ လုံးလုံးျဖစ္ေနၿပီ။ ေလာဘကြယ္ကာ
ေမာဟတိမ္သလႅာ ဖုံးေနေလေတာ့ အမွန္ကုိ မျမင္ႏုိင္ၾကေတာ့ၿပီထင့္။
ဒါေပမယ့္ သမီးတုိ႔
ေဖေဖ့အား ငဲ့ညွာသင့္ပါသည္။ ေဖေဖ့ကုိ ေဆးရုံမပုိ႔ပဲ ဟုိမွ၊ သည္မွ
ေဆးၿမီးတုိေလးေတြႏွင့္ စတိသေဘာ ကုေပးေနရုံႏွင့္ ေဖေဖ ထူးျခားသက္သာ
မလာႏုိင္တာေလာက္ေတာ့ ေတြးၾကည့္ေပးသင့္ပါသည္။ မခံမရပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အသည္းအသန္
ေရာဂါေဖာက္ေလလွ်င္ နီးစပ္ရာ အေထြေထြေရာဂါကု ဆရာ၀န္ေလးႏွင့္ လက္ပူတုိက္ကုသေစကာ
ကမၼသကာ မလုပ္သင့္ပါ။
“ငါ့ကုိ
ေဆးရုံျပန္ပုိ႔ေပးၾကပါ။ ငါ ေသရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိက္ခဲေနတာေလး
သက္သာရုံဆုိ ေတာ္ပါၿပီ။ ငါ သက္သက္သာသာေလး
ေသခ်င္လုိ႔ပါ”
“ေဆးရုံဆုိေတာ့
က်န္တဲ့သူေတြမွာ တာ၀န္ႀကီးတာေပါ့ အစ္ကုိႀကီးရယ္။ ေဆးရုံမွာဆုိရင္ အစ္ကုိႀကီးကုိ
ဘယ္သူမွ ေျခဆုတ္လက္နယ္ မျပဳႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြလည္း ေနာက္မွာ
ကုိယ္စီက်န္ခဲ့ၾကေတာ့ သူတုိ႔လည္း ေနာက္ဆန္ငင္ၾကရမွာ မဟုတ္လား”
သူ မသိခ်င္ပဲ
သိလုိက္ရၿပီ။ မခက္ပန္ဟာ အေၾကာင္းျပစကားလွလွေတြႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးေနတာ သက္သက္ဆုိတာ။
သူ႕ကုိ လက္လရွည္ၾကာ ေဆး၀ါးကုသေပးရင္း သူ႔ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ လုံးပါးပါးလာခဲ့လွ်င္
သမီးႀကီးတုိ႔ထံမွ ရရန္ေငြေၾကြးုတုိ႔ကုိ ျပန္ရဖုိ႔ လက္ခက္ေတာ့မွာ မခက္ပန္တစ္ေယာက္
တင္ႀကိဳပူပန္ေနသည္ မဟုတ္လား။
ေဆးကုသစားရိတ္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ သူ႔စည္းစိမ္ေတြ ကုန္မသြားေလာက္ပါဘူးဟု
ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။
“ကင္ဆာဆုိရင္ ကုမရတာ
မ်ားတာပဲ။ ေႏွးတာ ျမန္တာပဲ ကြာတယ္။ ေပ်ာက္မွာေသခ်ာရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္
အေၾကာင္းလားကြယ္။ အခုက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကုရမယ္မွန္းလည္းမသိဘူး။ ရွိတာေတြ ျဖဴခါျပာခါ
က်မွ သူက ေသသြားရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ နင္တုိ႔ပဲ ဒုကၡေရာက္ၾကမွာ”
အမွန္က သမီႀကီးဆီက
သူရဖုိ႔ က်န္တဲ့ ေငြေၾကးေတြ ဆုံးရွံဳးသြားမွာ စုိးရိမ္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡနဲ႔
လွည့္ေျခာက္ေတာ့လည္း သမီးတုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ ရွာၾကမည္ပင္။
ေရခဲတုံး သားမက္ႏွင့္
သမီးကလည္း အားကုိးမရ။ အေခ်ာင္သာ ရခ်င္သူ သားမက္ႏွင့္ သမီးႀကီးကေတာ့ ဆုိစရာပင္
မရွိ။ အတူေန သမီးေလးကလည္း အေဖ ဘယ္ေလာက္ ညည္းျငဴေနပါေစ။ အလွျပင္မပ်က္။
ေစ်းေရာင္းၿမဲလွ်က္။
ခါတရံ သူမ်က္ရည္က်လွ်င္
နာက်င္ကုိက္ခဲမႈေၾကာင့္ဟု ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလႊဲခ်င္ၾကေသးသည္။ မွန္ေတာ့လည္း
မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အသည္းႏွလုံး၏ အတြင္းနက္နက္ တစ္ေနရာက
ပုိ႔လုိ႔နာက်င္ရေသာေၾကာင့္ဆုိတာ သူတုိ႔ တကယ္ မစာနာ၊ မသိတတ္ၾကဘူးလား။ မသက္ပန္သာ
ရွိလွ်င္ သူ႔ကုိ ခုလုိ လ်စ္လွ်ဴ ရွဳထားရက္မွာလား။
မသက္ပန္ရယ္…။
**********
ရုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီ အတြင္းထဲကေန တဆစ္ဆစ္ကုိက္ခဲကာ ခံခက္နာက်င္မႈက
ေပါင္တံတစ္ေလွ်ာက္ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းပ်ံ႕လႊမ္း လွ်ံတက္ကာ အသားစုိင္ထဲ
ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ထြက္ေတာ့မလား ထင္ရ၏။ ၿငိမ္သက္ေလွ်ာင္းစက္ အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ဖုိ႔ေ၀းလုိ႔
ေမွးခနဲ ငုိက္မိလွ်င္ေတာင္ ေငါက္ခနဲ ထထုိင္မိေတာ့သည္။ ထုိင္ေနျပန္လည္း ေနမထိပါ။
သည္ေပါင္တံတစ္ဖက္ကုိ ဘယ္ေနရာ ထားရမွန္းမသိ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ေပါင္အရင္းကေန
ျဖတ္ထုတ္လႊင့္ပစ္ခ်င္သည္။ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ နာက်င္ေအာ္ညည္းရင္း
မ်က္ႏွာအႏံွ႕ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ စီးက်သြယ္ဆင္း သည္သာမက တစ္ကုိယ္လုံး
ေစးထန္းလာကာ ေခၽြးျဖင့္နစ္သည္။ အသက္ရွဴမွ် မ၀ခ်င္ၿပီ။ ေမာႏြမ္းႏုံးခ်ိကာ
ေဖ်ာ့ေတာေပ်ာ့ေခြက်သည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္မွာ သတိပင္လစ္မတတ္ မ်က္ျဖဴဆုိက္ရ၏။
“ငါ့ကုိ
ေဆးရုံပုိ႔ေပးၾကပါ…”
ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ။
သူ ေတာင္းပန္ေနမိျပန္ၿပီ။ သူ တကယ္ကုိ ေတာင့္တငံ့လင့္စြာ ေတာင္းပန္ေနတာျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖင့္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာေနသည္ဟု သူတုိ႔က
ထင္ျမင္ယူဆေနၾကသည္။ သူ စိတ္တုိလာကာ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္မိလွ်င္ သူ႔အနားမွာ ဘယ္သူမွ
ေနၾကေတာ့မွာ မဟုတ္။ အခုေတာင္ အနားမွာ ခဏငယ္မွ် ေျခဆုတ္လက္နယ္ ျပဳေပးၾကရုံ။ ၿပီး
ေဆးတုိက္ၾကမည္။ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ အာရုံၿငိမ္ၿငိမ္ နာၾကားၾကည္ညိဳလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့ေသာ
ပ႒ာန္းတရားေခြ ဒီဗီဒီတစ္ခ်ပ္ ၀တၱရားေက် ဖြင့္ေပးထားခဲ့လိမ့္ဦးမည္။ သူကေတာ့
ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေသာ စိတ္ႏွင့္ …
“မသက္ပန္ေရ…”
သဲ့သဲ့မွ်သာ တ
ညည္းႏုိင္လွ်က္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရွဳိက္ငင္ငုိခ်ပစ္လုိက္စဥ္
သက္ျပင္းရွဳိက္သံတုိးယဲ့ယဲ့ကေလးက နားစည္ကုိ လာရုိက္သည္ထင္၏။ မသက္ပန္…။ မသက္ပန္၏
သက္ျပင္းရွဳိက္သံကုိ သူမွတ္မိသည္။ သူ႔ကုိ စိတ္တုိင္းမက်သည့္အခါတုိင္း
မွ်ဥ္းရွဳိက္ေနက် သက္ျပင္းသံေပါ့။ ရဖူးေနက် သနပ္ခါးရနံ႔က ပုိလုိ႔ေသခ်ာသြားေစသည္။
သူ အားကုိးတႀကီး၊ မ်က္လႊာကေလးကုိ
အားယူဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မသက္ပန္ျဖင့္ မဟုတ္ပဲ။ ဒါဆုိ ဘယ္သူလဲကြယ္။
သူ႔ဘက္ကုိ တေစာင္းေပးၿပီးထုိင္ေနတာတာမုိ႔ မ်က္ႏွာေဘးတုိက္ အေနအထားကုိ
သူမမွတ္မိတာျဖစ္မည္။ ယဥ္စစ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကုိ သတိျပဳမိသြားေတာ့ ဒါ..ဒါ
မခက္ပန္ေပါ့။ ဒီဘက္ကုိ တစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ပါဦး မခက္ပန္ရယ္။ သူ႔စိတ္စကားေတြကုိ ၾကားသိသြားသလုိ
မခက္ပန္၏ မ်က္ႏွာေငြလကေလး လွည့္လာသည္။ ၿပီး ျပဳေနက် သိမ္ေမြ႕ၿပံဳးကေလး။
ေအးျမလုိက္တာ မခက္ပန္ရယ္။ ထုိစဥ္မွာပဲ မခက္ပန္က လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွ
ရယ္ေမာလုိက္ေတာ့တာ။ ဘုရား.. မခက္ပန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ဆီမွာ ေဖြးခနဲ လက္သြားတာ
အစြယ္တစ္စုံပါလား။ သူ စိမ့္ေၾကာက္သြားသည္။
မလာနဲ႔။ သူဆီ
မလာပါေတာ့နဲ႔ မခက္ပန္ရယ္။
ဒါေပမယ့္ မခက္ပန္က
သူ႔ထံ တစစ တုိးလွမ္းလာေနျပန္ေတာ့ သူအားကုန္သုံးကာ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္သည္။
ဒါေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းေတြ ေျခာက္ကပ္အက္ကြဲကာ အသံေတြေပ်ာက္ဆုံးေနျပန္ၿပီ။ ေရ..
ေရငတ္လုိက္တာ။ ေဇာေခၽြးမ်ားစိမ့္ျပန္လွ်က္ တကယ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
ေတာင့္တမိေတာ့သည္မွာ…
“မသက္ပန္ု
ျမန္ျမန္လာေခၚလွည့္ပါ” ။ ။
သတုိး
ခပ္ေအးေအး အေဖက ဒီအိမ္မွာ ဘာမွ အာဏာမရွိသလိုပါပဲလား။
ReplyDeleteေတာ္ပါေပတယ္ စာေရးဆရာ။ ဇာတ္သိမ္းပုိင္းဖတ္လိုက္မွပဲ ကၽြတ္သြားေတာ့တယ္။ ဟားဟား....
ReplyDeleteစိတ္ကူးမွာ ရွက္ေႏြးရင္ခုန္လွ်က္ ... ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ခံစားခ်က္ကို ထည့္ေရးလိုက္ေလသလားဆိုတာ ...
ReplyDelete