အစားအေသာက္
အင္မတန္ခုံမင္ၿပီး အလြန္လည္း အေကာင္း ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကုိေထြးေလးက ထမင္း၀ုိင္းမထုိင္ခင္…
“ေမ့.. ဘာဟင္းခ်က္လဲ”
ဟင္းကုိ အလွ်င္ ေမးတတ္ေလ့ၿမဲ။
“ဒီေန႕ေတာ့ ေစ်းသြားဖုိ႔ ေနာက္က်ေနတာနဲ႔ ျဖစ္သလုိပဲ၊ ၾကာရုိးခ်ဥ္ရည္ဟင္းပဲ
ခ်က္လုိက္ေတာ့တယ္ အေထြးေလးေရ။ ဂ်ဳိလီရယ္ေလ…”
အေမ့စကားမွ
မဆုံးေသးခင္ ကုိေထြးတစ္ေယာက္ ထမင္းစားပြဲနံေဘးမွာ ၀ုန္းဒုိင္းက်ဲေနျပန္ေတာ့တာပဲ။ ႏႈတ္ကလည္း…
“အေမကလည္း တစ္ေန႔လာလည္း ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္။ တစ္ေန႔လာလည္း ခ်ဥ္ရည္ဟင္းပဲ…
ဒါပဲ။ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥေတာင္ ဂ်ိဳလီယူလာေရာင္းေပးမွ စားရတယ္.. ဟြန္း။ အသားေလး၊ ငါးေလးမ်ား
ခ်က္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘူးလား”
အေမ့ကုိ
မ်က္ရည္ေလး တလည္လည္နဲ႔ ဂ်ီက်ေနရင္းက…
“အဲဒီ ဂ်ိဳလီကလည္း အသား၊ ငါး မေရာင္းတတ္ဘူးလား မသိဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဗူးသီး၊
ခရမ္းသီးေတြ လာေရာင္းလုိက္။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ၊ ကန္စြန္းရြက္ေတြ လာေရာင္းလုိက္။ သူ႕
အသီးအရြက္ေတြက ေရာင္းလုိ႔ကုိ မကုန္ႏုိင္ဘူး”
“အခု အသီးအရြက္ေတြ ေရာင္းလုိ႔ကုန္သြားလုိ႔ ၾကာရုိးခ်ိဳးၿပီး လာေရာင္းသြားၿပီေလ”
ကုိကုိႀကီးက
ရယ္ျမဴးရိပ္ပါးပါးနဲ႔ လွမ္းစေတာ့ ကုိေထြးတစ္ေယာက္
ရွဴးရွဴးရွားရွား ျဖစ္လာၿပီး …
“အဲဒီ ဂ်ိဳလီ ေနႏွင့္ဦး။ ဒီတစ္ခါ သပြတ္သီးေတြ၊ ခ၀ဲသီးေတြ၊ ေဂၚရခါးသီးေတြ
လာေရာင္းလုိ႔ကေတာ့ တုတ္နဲ႔ကုိ ရုိက္လႊတ္မယ္”
ေခ်ာေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ပဲ
ထမင္း၀ုိင္းထုိင္ျဖစ္သြားေတာ့လည္း ကုိေထြးတစ္ေယာက္ ၾကာရုိးခ်ဥ္ရည္ ဟင္းရည္ပူပူေတြကုိ
ထမင္းပူပူေပၚ ရႊဲအုိင္ေနေအာင္ဆမ္းကာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ငုံ႔ေလြးေနျပန္တာပဲ။ ႏူးအိေထြးေနတဲ့
ၾကာရုိးေလးေတြ ၿမံဳ႕၀ါးေနျပန္တာပါပဲ။ လူႀကီးေတြကုိ တုပၿပီး အတုိ႔အျမဳပ္ပါ ႀကိဳက္တတ္ခ်င္ေသးတဲ့
ကုိေထြးဟာ အေမကုိယ္တုိင္ အခ်ဥ္တည္ထားတဲ့ ၾကာရုိးခ်ဥ္ဖတ္ကုိ ထမင္းထဲထည့္ျမဳတ္ၿပီး ငါးပိရည္ေဖ်ာ္တုိ႔တိဆမ္းကာ
ပလုတ္ပေလာင္း၀ါးေနျပန္ရင္း ငရုပ္သီးစပ္လာရင္ ၾကာရုိးခ်ဥ္ေရကုိပဲ အရည္ေသာက္ လုပ္ပစ္ရျပန္ရင္း
တရွဴးရွဴးႏွင့္ ထမင္းၿမိန္ေနျပန္တာပင္။
“ကုိေထြးက ၾကာရုိးဟင္း ႀကိဳက္ပါတယ္ အေမရ။ ခ်ဥ္ဖတ္လည္း သူ႔လက္ခ်ည္းပဲ
ေတြ႔လား။ မနက္ျဖန္ ဂ်ိဳလီလာရင္ ၾကာရုိးေတြ ခ်ိဳးခဲ့ဖုိ႔ မွာထားဦး”
၀ုိင္း၀န္းစေနာက္ေလမွ
သတိရၿပီး ၀ါးလက္စ ထမင္းပလုတ္ပေလာင္းၾကားက ေအာ္ဟစ္ေနျပန္တာ …
“မမွာနဲ႔။ အဲဒီ ဂ်ိဳလီ အိမ္ေရွ႕လာရပ္ရင္ တကယ္ ရုိက္လႊတ္မွာ…”
*******
ဒါေပမယ့္
အခ်ိန္တန္ရင္ ဂ်ိဳလီက အိမ္ေရွ႕ ေရာက္လာျပန္တာပဲ။ တစ္ေန႔မွ မပ်က္ကြက္စဖူး။ ေရာက္လာတုိင္းလည္း
ပလပ္စတစ္ဇလုံ ျပာညစ္ညစ္ႀကီးတစ္လုံးက ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္တင္လွ်က္သားပဲ။ သူ႕ဇလုံႀကီးထဲမွာ
ၿခံထြက္ အသီးအႏွံေတြ ပါေလ့ၿမဲေပါ့။ ဗူးသီး၊ ခရမ္းသီး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သခြားသီး၊ သပြတ္သီး၊
ခ၀ဲသီး၊ ရုံးပတီသီး..။ မ်ိဳးစုံလုိ႔ပဲ။ ၾကက္ဟင္းခါးသီး၊
ေဂၚရခါးသီး၊ ေရွာက္သီး၊ သံပုရာသီးတုိ႔လည္း ပါတတ္ေသးတယ္။ ဒညင္းသီး၊ မရမ္းသီး၊ သရက္သီးတုိ႔ကေတာ့
ရာသီအလုိက္ပဲ ရတတ္ေလတာ။ ခါတေလက် အေမက …
“ဂ်ိဳလီေရ…။ သရက္ကင္းေလးမ်ား ေပၚဦးေပၚဖ်ား ရရင္ ခ်န္လာခဲ့စမ္းပါ”
အဲလုိ
ႀကိဳတင္မွာထားရင္ ဂ်ိဳလီက သရက္ကင္းေပၚတာနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့ ဖယ္ခ်န္ေပးထားၿပီး တခုတ္တရ ယူလာေပးတတ္သူပါ။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ …
“အသားေတြ ယားလုိ႔ ဂ်ိဳလီရယ္။ တစ္အိမ္လုံး လုိလုိ ျဖစ္ေနတာ”
စကားမွ
မဆုံးေသးခင္…
“ဒါမ်ား အစ္မရယ္။ ကၽြန္မ အလာ၊ လမ္းမွာ ေလာက္ေသရြက္ေတြ ေပါက္ေနတာ
ေတာထေနတာပဲ။ ေလာက္ေသရြက္ကုိ အေျခာက္လွမ္းၿပီး လက္ဘက္ေျခာက္ခပ္သလုိ ေရေႏြးၾကမ္းထဲ ခပ္ေသာက္စမ္း။
အသားအေရ ယားတာယံတာ အရမ္းေကာင္းတာေပါ့။ ေသာက္လို႔လည္း
အင္မတန္ေကာင္းတာ။ ေမႊးေနတာပဲ။ ကၽြန္မ နက္ျဖန္ ခူးလာေပးမယ္”
ေစတနာ
အရင္းခံေကာင္းသေလာက္ ေလာကြတ္လည္းေကာင္းလွတဲ့ ဂ်ိဳလီပါပဲ။
သူ႔ဇလုံျပာျပာညစ္ညစ္ႀကီးေပၚမွာ ဇကာႀကီးတစ္ထပ္
တင္ထားလုိက္ေသးတာ။ ဇကာထဲမွာလည္း ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ကန္စြန္းရြက္၊ ျမင္းခြာရြက္၊ မႈိနတုိ
တုိ႔လုိ အရြက္စိမ္းစိမ္းလတ္လတ္ေတြ စုံလုိ႔ပဲ။ နံနံပင္တုိ႔၊ ပင္စိမ္းတုိ႔လုိ ဟင္းေမႊးရြက္ကေလးေတြလည္း
ပါရဲ႕။ ပဲေတာင့္ရွည္၊ ပဲေဇာင္းလ်ားတုိ႔လုိ႔ သီးေတာင့္ရွည္ေတြလည္း အစည္းလုိက္ကေလးေတြ
ပါတတ္ေသးတာ။ အာ၀ါးသီး၊ ျငဳပ္သီးစိမ္းေတြလည္း အပုံလုိက္ကေလးေတြ…။ မုိးဦး၊ ေလဦးဆုိ
ေကာက္ရုိးမႈိ ႏုႏုေလးေတြ ဖူးတံခ်ီလုိ႔ ပါလာတတ္ေသးတယ္။ မႏုိင္မနင္း ရြက္သယ္လာရတဲ့ သူ႔ေစ်းဗန္းက
တစ္အိမ္၀င္တုိင္း တစ္ခါ လူကူေခၚၿပီးမွ ေခါင္းေပၚက ခ်လုိ႔ရတတ္တာ..။
သူ႕ေစ်းဗန္းမုိ႔ တစ္အိမ္၀င္ျဖစ္ရင္ အေရွ႕အိမ္၊
အေနာက္အိမ္၊ ေျခရင္း၊ ေခါင္းရင္း အိမ္ေတြပါမက်န္ ၀ုိင္းအံုလာရေတာ့တာ။ ဂ်ိဳလီကေတာ့ ေခါင္းခုပုဆုိးပုိင္းေလးနဲ႔
ေခၽြးသုတ္ရင္း၊ စိတ္ေအးလက္ခ် ထုိင္နားအေမာေျဖရင္း ဘယ္သူေရ၊ ဘယ္၀ါေရ တရင္းတႏွီး အသံျပဳလုိ႔
ဆုိင္းခင္းကာ ေရာင္း၀ယ္မပ်က္တတ္သူ…။
***********
ဂ်ိဳလီ အိမ္ေရွ႕လာရပ္ရင္ ရုိက္လႊတ္ဖုိ႔
အေၾကာင္းစပ္ဆုိင္တုိင္း ႀကိမ္း၀ါးတတ္တဲ့ ကုိေထြးကလည္း တကယ္ေတာ့ ဂ်ိဳလီ့ကုိ ခင္မင္ကာ
ေမွ်ာ္ေနတတ္သူေတြထဲမွာ အ၀င္အပါတစ္ေယာက္ပါ။ ဂ်ိဳလီက ေစ်းေတာင္းအေလးအပင္ႀကီးကုိ မႏုိင္မနင္း
ရြက္သယ္လာရတဲ့ၾကားက သူလာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေလ့က်ေပါက္ေနတတ္တဲ့ ေတာပန္းကေလးေတြ၊
ကစားစရာ အသီးကေလးေတြ ခူးလာေပးတတ္သူကုိး။ ကုိေထြးက
ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ ေတာစံပါယ္ပြင့္ျဖဴေတြရဲ႕ အနံ႔ေမႊးေမြးကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြဲလန္းသူ။ အေရာင္ဆန္းတဲ့
ပ်ဥ္းမပန္းရဲရဲေလးေတြကုိလည္း ႏွစ္လုိခ်စ္မက္သူကုိး။ ခါတေလ ငွက္ေပါက္စ ေသးေသးေလးသ႑န္
ခ်စ္စဖြယ္ ခင္မြန္သီး ခ်ိဳခ်ိဳကေလးေတြ စားရတတ္ေသးတာ။ မုိးနံသီး နီရဲရဲေလးေတြကလည္း ျမျမကေလးခ်ိဳရဲ႕။
တစ္ခါက ဂ်ိဳလီခူးလာေပးတဲ့ အုိးပုတ္သီးေတြစားၿပီး ကုိေထြးတစ္ေယာက္ လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းလုံး
ျပာႏွမ္းေနတာေၾကာင့္ အေမ့မွာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရေသးတာ။ ကုိေထြးအေပၚ ဂ်ိဳလီ သံေယာဇဥ္ပုိလြန္းလွတာကုိ
ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ မမလတ္ကေတာ့…
“ဂ်ိဳလီ့ သား”
ဒီလုိ စေနာက္ခံရတုိင္း ကုိေထြးခမ်ာ ငုိမဲ့မဲ့နဲ႔
ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေနမလားလုိ႔ သံသယ ၀င္မိတတ္ေသးရဲ႕။
“ဂ်ိဳလီက ကေလး ခ်စ္တတ္လြန္းတာ။
ကေလးသည္းညည္းမ်ား သူမုိ႔ ခံႏုိင္လြန္းတယ္”
တကယ္က ဂ်ိဳလီ့မွာ ကေလးေတြ ဒီေလာက္မ်ားလွတာ။
အႀကီးဆုံးကေလးေတာင္ လူပ်ဳိေပါက္စန အရြယ္ျဖစ္ေနၿပီ။
“ဆရာေတာ္ယူၿပီး ရွင္ျပဳေပးထားတာေလ။
ရွင္လိန္ျပန္ၿပီးကတည္းက ထြားလာလုိက္တာ..”
ဂ်ိဳလီက သူ႕သားႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနတဲ့ပုံ။
သူ႔ေအာက္က သမီးကေတာ့ မူလတန္းၿပီးလုိ႔ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖြတ္။ အိမ္သိပ္လုံတဲ့ ေကာင္မေလးဆုိၿပီး ရွာႀကံ အမႊန္းတင္ေနျပန္ေသးတာ။
ေကာင္မေလးေအာက္က ကေလးက ကုိေထြးနဲ႔မွ သက္ရြယ္တူ။ ဒီႏွစ္ ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ သုံးတန္းတက္ေနရၿပီဆုိေတာ့
အတန္းလည္း အတူတူပဲေပါ့။ ကုိေထြးထက္ လူေကာင္ေသးတယ္ဆုိေတာ့ အေမက ကုိေထြးရဲ႕ ေက်ာင္းစိမ္းလုံခ်ည္၊
အက်ီ ၤအက်ေလးေတြ ေလွ်ာ္ဖြတ္ထုတ္ပုိး ေပးလုိက္တတ္တယ္။
သူ႔ေအာက္မွာ အငယ္ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂ်ိဳလီ ေမြးစားထားတာတဲ့။ ပထမေယာက်္ားရဲ႕
ေနာက္အိမ္ေထာင္ကေမြးတာ။ ပုလုေကြးဘ၀နဲ႔ အမိမဲ့့သြားခဲ့ရရွာတဲ့ ကေလးငယ္ကုိ ဂ်ိဳလီက တတိယေယာက်္ားနဲ႔
ဆန္႔က်င္ကာ အိမ္ေထာင္ အကြဲခံၿပီးကုိ ေမြးခဲ့တာ ဆုိရဲ႕။ အငယ္ဆုံးကေလးက လာမယ့္ႏွစ္မွ မူလတန္းတက္ရမွာ..။
“တစ္ဖေအစီဆုိေပမယ့္ ခ်စ္ခင္စည္းလုံးၾကတဲ့
ကေလးေတြ”
လုိ႔လည္း ဆုိတတ္ျပန္ေသးတာ။ အသက္ သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္သာ
ရွိဦးမယ့္ ဂ်ဳိလီက ကေလး ေလးေယာက္ (ေမြးစား တစ္ေယာက္ မပါ)ကုိ အေဖ သုံးေယာက္နဲ႔ ေမြးထားတာလုိ႔ အံ့ၾသတႀကီး သိလုိက္ရခ်ိန္မွာ ကုိကုိႀကီးက သူ႔ကုိ
ဂ်ိဳလီလုိ႔ နာမည္ေပးလုိက္ေတာ့တာပဲ။
“ဟဲ့ အဲဒါ ဘာ နံမည္လဲ”
မသိႏုိးနားဟန္ေလးနဲ႔ ေမးလာရွာတဲ့ ဂ်ိဳလီ့မ်က္ႏွာကုိ
ရယ္ခ်င္ပက္က်ိအၿပံဳးနဲ႔ ကုိကုိႀကီးက…
“ႏုိင္ငံျခားက အကယ္ဒမီ ရုပ္ရွင္
မင္းသမီးေပါ့။ အရမ္းေခ်ာတာပဲ…”
..ဆုိေတာ့ ဂ်ိဳလီက အလန္႔တၾကားနဲ႔…
“ဟဲ့ နင္တုိ႔ ဖင္ေပၚ၊ ေခါင္းေပၚ မင္းသမီးေတြနဲ႔ေတာ့ ငါ့ကုိ
မႏႈိင္းၾကနဲ႔ေနာ္”
မမလတ္နဲ႔ ကုိေထြးတုိ႔မွာ ဂ်ိဳလီ့ အေျပာေၾကာင့္
ရယ္လုိက္ရတာ။
************
တကယ္က ဂ်ိဳလီဟာ အက်ည့္တန္လွသူေတာ့ မဟုတ္ဘူးလုိ႔
မမလတ္ကေျပာေလ့ရွိတယ္။ အသားလတ္လတ္၊ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ကလည္း မနိမ့္မျမင့္ပဲ။ လုံးတန္ရပ္တန္ကေလး။ မ်က္ႏွာက လုံးလုံးေသးေသးေလးနဲ႕
မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ ဒါေပမယ့္
သနပ္ခါးဘဲက်ား ထူပိန္းပိန္းႀကီးနဲ႔ ဆီေ၀းတဲ့ ဆံပင္နီေၾကာင္က စုတ္တိစုတ္ဖြား။ တီရွပ္တစ္ထည္ေပၚမွာ
အကြက္က်ဲက်ဲ ေယာက်္ားရွပ္ အကီ် ၤညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ပြပြႀကီးတစ္ထည္ကုိ ၾကယ္သီးမတပ္ပဲ ႀကံဳသလုိ
ထပ္စြပ္ထားျပန္ေတာ့ အၿမ ဲ ဖရုိဖရဲႀကီး။ အပြင့္မေပၚေတာ့တဲ့
လုံခ်ည္ႏြမ္းႏြမ္းကုိ ခပ္တုိတုိ၊ စြန္ေထာင္စြဲ ၀တ္ထားတတ္ေသးတာ။
“သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ၀တ္စားလာပါေတာ့လား
ဂ်ိဳလီရယ္။ ညည္းကုိမ်ား ေယာက်္ားေတြက ဘယ္လုိ ႀကိဳက္ၾကပါလိမ့္ ဟယ္”
ဂ်ိဳလီက
မေလွ်ာ့ဘူး။
“လူမလွေပမယ့္ အသည္းႏွလုံးက လွတာကုိး အစ္မတုိ႕ရယ္ ဟီ ဟီ”
သူ႔စကားကုိ
သူျပန္ သေဘာက်ကာ တဟိဟိ ရယ္ေနတတ္ေသးတာ။
“အဲဒီ အေကာင္ေတြအားလုံး လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ေကာင္ေတြျဖစ္မွာပဲ။ ညည္းလုပ္စာကုိ
မွီခုိစားခ်င္လုိ႔သာ ..။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”
“အစစ္ပဲ။ အားကုိးအားထားေလးမ်ား ရမလားလုိ႔ လင္ယူမိခဲ့တာ။ တစ္ခါမွ
ကံမေကာင္းေသးဘူး”
ရွဳံ႕ရွဳံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔
ေျပာၿပီး ရယ္ျပန္တာပဲ။
“ဒါေပမယ့္ လင္ တစ္ေယာက္ကြဲရင္ အနည္းဆုံးကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ က်န္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ
မဟုတ္လား ဟြန္း”
ဂ်ိဳလီ
ျပန္ေျဖပုံကုိ ၾကည့္ဦးေလ။
“အဲ.. ကေလးေတြ ေမြးရတာေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ပါတယ္ အစ္မရဲ႕”
…
တဲ့။ ဒါဆုိ ညည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္သစ္ ထူဦးမယ္ ဆုိၿပီး ရည္ရြယ္ေနေသးတာလား ဆုိၿပီး ၀ုိင္းေမးၾကေတာ့
ဂ်ိဳလီက ခ်က္ခ်င္း မေျဖဘူး။ နဖူးေပၚမွာ စုိ႔ေနတဲ့ ေခၽြးစေတြကုိ ေခါင္းခုပုဆုိးနဲ႔ တုိ႔သုတ္ေနရင္း
ေတြးေတြးဆဆ ဟန္ႏွင့္…
“အားကုိးအားထားျပဳလုိ႔ ရမလားလုိ႔ ျပဳခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ေတြကလည္း အရက္သမား၊
ေလာင္းကစားသမားနဲ႔ ကုိယ္လုံခ်ည္နား ခုိစားမယ့္သူရယ္…ပဲ ။ တစ္သက္လုံး လင္ကုန္ရွဳံးလာခဲ့တာဆုိေတာ့
စိတ္ပ်က္ေနပါၿပီ။”
“ေအးေလဟယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့လည္း ညည္းပဲ ဦးေဆာင္ရွာေကၽြးရဦးမွာပဲ။
ခုအတုိင္းလည္း ကုိယ့္ဘာသာ လုပ္စားေနရတာပဲ မဟုတ္လား”
“ ဒီအတုိင္းေနဖုိ႔က်ေတာ့လည္း ကၽြန္မဘ၀က သိပ္ မလုံၿခံဳလွဘူး အစ္မတုိ႔ရဲ႕။
ကုိယ္ရွာေကၽြးရရင္ လည္း ေကၽြးရပါေစ။ ကုိယ့္မိသားစုကုိ တန္ဘုိးထားၿပီး ေရွ႕က မားမားမတ္မတ္
ရပ္တည္ေပးမယ့္ သူ ေတြ႕ရင္ေတာ့လည္း…”
မမလတ္က
ႏွာေခါင္းရွဳံ႕ေနေပမယ့္ ကုိကုိႀကီးကေတာ့ အဲဒါမွ ဂ်ိဳလီဆုိၿပီး ေကာင္းခ်ီးေပးေနေလရဲ႕။
*******
ကုိကုိႀကီးက
အဲဒါမွ ဂ်ိဳလီကြလုိ႔ ေအာ္ဟစ္ေကာင္းခ်ီးေပးရင္း လက္တု႔ိေျပာျပလာေတာ့ ကုိေထြးခမ်ာ မယုံၾကည္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
ကုိေထြးအသိမွာ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဖုိႀကီးနဲ႔ ဂ်ိဳလီ့အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ
ဇနီးေမာင္ႏွံအျဖစ္ ဘယ္လုိမွ ဆက္စပ္လုိ႔ မရခဲ့ဘူး။ ဂ်ိဳလီက ေမေမ့ အရြယ္၊ ဟုိလူႀကီးက
ဖုိးဖုိးတုိ႔ အရြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ကုိေထြးကေတာ့ အဖုိးႀကီးကုိ ဂ်ိဳလီ့ အေဖလုိ႔ပဲ
စြဲထင္ေနမိတာပဲ။
ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္
ေစ်းေရာင္းထြက္တဲ့ အခါတုိင္း သူ႕အဖုိးႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေနာက္က လုိက္ပါလာတတ္ၿမဲပဲ။
အဖုိးႀကီးက ဟင္းရြက္စုံေတြ၊ သစ္သီးေတြပါတဲ့ ဆုိင္းထမ္းႀကီးကုိ ေရွ႕ေနာက္ထမ္းပုိးလွ်ိဳထမ္းလုိ႔။
ဂ်ိဳလီက ေရွ႕ကေန ပုိက္ဆံအိတ္ကေလး ခ်ဳိင္းၾကားညွပ္လုိ႔ ေကာ့ပက္၊ ေကာ့ပက္နဲ႔။ အလဲ့ကြယ္..
ဂ်ိဳလီရယ္ေလ။ သနပ္ခါး ပါးပါးမႈန္မႈန္နဲ႔ သပ္ရပ္သားနားလုိ႔ရယ္ ။
ဂ်ိဳလီက
သူတစ္ခုခု ခုိင္းစရာ ရွိတုိင္း အိမ္ကလူႀကီး၊ ဟုိလူႀကီးနဲ႔ ခမ်ာ အနားမေနရရွာပါဘူး။ သူမ်ားၿခံ၀ုိင္းေလးကုိ
ပုိင္းငွားၿပီး သီးပင္၊ စားပင္ေတြလည္း ကုိယ္တုိင္ စုိက္ထားေသးတာတဲ့။
“ဂ်ိဳလီတုိ႔ကေတာ့ သူေ႒းျဖစ္ ႀကံေနတာေပါ့ေလ”
“မဟုတ္ရပါဘူး အစ္မတုိ႔ရယ္။ စားမယ့္ ပါးစပ္ေပါက္ေတြက တုိးလာဦးမွာဆုိေတာ့ေလ”
ဂ်ိဳလီ့ဆီက
ရွက္စႏုိးဟန္ကေလးကုိ အျမင္မွာ သူ႔၀မ္းဗုိက္ ပုံ႔ပုံ႔ေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္ အကဲ ခပ္မိၾကေတာ့တာ။
“ဂ်ိဳလီတုိ႔ကေတာ့ စံပဲဟယ္”
ဂ်ိဳလီကေတာ့
ေက်နပ္ရႊင္ျမဴးေနဟန္နဲ႔ မ်က္ႏွာကေလးကုိေတာင္ ပင့္ေမာ့ကာ မာန္၀င့္ေနျပန္ေသးရဲ႕။
***********
ဂ်ိဳလီတုိ႔
ရြာက ကုိေထြးတုိ႔ၿမိဳ႕ရဲ ဆင္ေျခဖုန္းမွာ။ ၿမဳ႕ိနဲ႔ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းမုိ႔ ေ၀းလွမ္းလွတယ္ မဆုိႏုိင္ေပမယ့္ ေျခက်င္ခရီးက တစ္နာရီခြဲေလာက္ ေလွ်ာက္ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္
ဂ်ိဳလီကေတာ့ တစ္ေန႔ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ အသြားအျပန္ ေလွ်ာက္ေနလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဗုိက္ႀကီး
တကားကားနဲ႔လည္း ေျခကုန္သုတ္ေနတာပဲ။
ဂ်ိဳလီတုိ႔ရြာကေလးက
သဲကုန္းမုိ႔မုိ႔ ရြာတန္းရွည္ေလးတဲ့။ ရြာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္၊ အေနာက္ဘက္မွာ လယ္ကြင္းေတြရွိေပမယ့္
တစ္ရြာလုံးက ရာသီေပၚသီးႏွံ စုိက္ပ်ိဳးျခင္းကုိပဲ အဓိကထားၾကတာပါ။
တစ္ႏွစ္လုံး ရင္းႏွီးထားၿပီး
တစ္ေႏြဆန္းမွ ေငြေပၚတဲ့ လယ္အလုပ္ကုိ မိရုိးဖလာ လုပ္ကုိင္ေနၾကေပမယ့္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အဆင္မေျပျခင္း အေၾကာင္းတရား
မ်ားစြာတုိ႔နဲ႔ ႏွစ္စဥ္ ရင္ဆုိင္ႀကံဳေတြ႔ေနရတာ ၾကာလာေတာ့ ၿငီးေငြ႕ စိတ္ပ်က္ေနခဲ့ၾကၿပီ။
ကၽြဲနဲ႔ ႏြားနဲ႔ ဖက္ရုန္းၿပီး တစ္မုိးတြင္းလုံး ပင္ပမ္းဆင္းခံခဲ့ ရေပမယ့္ ရာသီဥတုက
ႏွစ္တုိင္း ေဖာက္ျဖန္ေနေလ့ၿမဲ။ အခါမဲ့မုိးကဖ်က္လုိ႔၊ ပုိးက်လုိ႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ မုိးတြင္း၀မ္းစာေတာင္ မခ်န္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြ
ၾကာလွေပါ့။ ပုိလွ်ံစပါးေလး ၿဖိဳးေဖ်ာက္ျမင္ဖူးရတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာလည္း စပါးေစ်းက စုိက္ဆင္းက်ေနႏွင့္တာခ်ည္းပဲ။
ဆန္၀ယ္စားရတဲ့ ႏွစ္ေတြဆုိရင္ေတာ့ ဆန္ေစ်းက ၀ီေခၚေနျပန္ေတာ့ၿပီ။ လယ္သမားျဖစ္ၿပီး ဆန္ကုိ
လက္လီစိတ္ ၀ယ္စားေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ထင္သာျမင္သာ
ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြရေနတဲ့ ရာသီကုန္ စုိက္ပ်ိဳးျခင္းကုိ ပုိလုိ႔ အားသန္ေနမိၾကတယ္။
ညေနညိဳမွာ
ေရေလာင္း၊ ေပါင္းသင္ၿပီး ခူးဆြတ္စရာ ရွိတာေတြ ခူးဆြတ္၊ စည္းေႏွာင္ကာ ေရစုိပုဆုိးပုိင္းကေလးနဲ႔
အုပ္ထား။ နံနက္မလင္းမီ ေဖာက္သယ္ေပးဖုိ႔ ၿမိဳ႕ေစ်းကုိ ေျခက်င္အေျပးေလွ်ာက္ၾက။ ပါလာတဲ့
အသီးအႏွံေတြ ေရာင္းခ်လုိ႔ လက္ထဲေငြေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေစ်းထဲလွည့္ကာ လုိအပ္သမွ် ဆန္၊ ဆီ၊
ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္ကအစ ၀ယ္ျခမ္းလုိ႔ ျပန္ၾက။
ကုိယ္ပုိင္ေျမယာကြက္ကြက္ကေလးေတာင္ မပုိင္ဆုိင္ဖူးတဲ့ ဂ်ိဳလီက…
“စိတ္မပူပါဘူးေနာ္။ ကၽြန္မေသသြားရင္ေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ေျမ ေျခာက္ေပေလာက္ေတာ့
ပုိင္ခြင့္ရဖူးမွာပါ”
သူ႔စကား
သူ သေဘာေတြက်လုိ႔ မ်က္၀န္းေလးေတြ ေ၀ရီရီနဲ႔ တသိမ့္သိမ့္ရယ္ေနတတ္ျပန္တယ္။
ဂ်ိဳလီက ကုိယ္ပုိင္ၿခံ မရွိေသးေတာ့
သူမ်ားၿခံမွာ အသီးအရြက္ေတြ ခူးဆြတ္ရာမွာ၊ စည္းေႏွာင္ရာမွာ အငွားကူေနက်။ နံနက္က် ေစ်းလုိက္
ပုိ႔ေပးပါဦးဆုိလည္း လေရာင္ မႈန္ျပျပမွာ တစ္ႏိုင္၀န္ရြက္ပုိးၿပီး မညည္းမျငဴ လုိက္ပုိ႔ေပးတာပဲ။
အဲေတာ့ ကုိေထြးတုိ႔ဆီ လက္လီျပန္ေရာင္းဖုိ႔ ဂ်ိဳလီ့ကုိ ေဖာက္သည္ေပးၾကေတာ့လည္း သူတကာထက္
ဦးစားေပးခံရေတာ့တာေပါ့။
ဒီရက္ေတြမွာေတာ့
ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မကူႏုိင္အားေတာ့သလုိ ကုိေထြးတုိ႔ဆီကုိေတာင္ ေစ်းေရာင္း
မလုိက္ႏုိင္ျပန္ေတာ့ဘူး။ သူ႕အဖုိးႀကီး ေစ်းေရာင္းလာရင္းေျပာသြားတာေတာ့ ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္
တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ ခ်ဴခ်ာလာခဲ့ေတာ့ကာ အရမ္းပိန္သြားသတဲ့။ ကုိယ္၀န္လရင့္လာသလုိ ေျခလက္ကေလးေတြ
ေရာင္အမ္းေနျပန္သတဲ့။ သူ႔အဖုိးႀကီးကေတာ့ ဆုိင္းထမ္္းေလး တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ေန႔တုိင္း ေရာက္လာေနတတ္တယ္။
ဂ်ိဳလီ့က်န္းမာေရးကုိ ဂရုစုိက္ေပးဖုိ႔ တရရ ၀ုိင္းမွာၾကတာ ကုိေထြးၾကားေနတယ္။ ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္
က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ရင္ေသြးေလးဖြားျမင္ႏုိင္ဖုိ႔သာ ဆုေတာင္းေပးၾကရေတာ့မွာ..။
ဒါေပမယ့္
ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္ ခုတစ္ႀကိမ္မွာ ကံမေကာင္းခဲ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားဖုိ႔
ဘယ္အခါမွ မတြန္႔ဆုတ္၊ ပင္ပန္းတႀကီးလည္း မခံစားခဲ့ရတဲ့ ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္ လုံေလာက္တဲ့ အဟာရ
မျပည့္၀ႏုိင္ခဲ့ေတာ့ အရမ္းကုိအားနည္းေဖ်ာ့ေတာ့ေနျပန္ကာ ေမြးဖြားခ်ိန္ ေႏွာင္းလြန္သြားခဲ့ျပန္တယ္တဲ့။ အရပ္လက္သည္ရဲ႕ တတ္သိသမွ် လက္တည့္စမ္းမႈမွာ ကေလးငယ္ကေလးဟာ
အေမ့၀မ္းထဲမွာတင္ သက္တမ္းကုန္ႏွင့္ခဲ့တယ္။ ၀ိညဥ္မဲ့ သားငယ္ကုိ ျပင္ပေရာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း
ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္ ေဆးရုံဆီ ေျပးလုိက္ရေသးသတဲ့။
“သူ႕ကေလး အဖတ္မတင္တာ သိရင္ ဂ်ိဳလီ စိတ္ေကာင္းမွာကုိ မဟုတ္ဘူး”
မမလတ္က စာစာနာနာ ညည္းရွာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဂ်ိဳလီကုိ ယဲ့ယဲ့ကေလးအျဖစ္မွ် နာလန္ထူခြင့္ ျပန္ေပးခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာကုိ ေက်းဇူးတင္သင့္ၾကတယ္
မဟုတ္လား။
မၾကာခင္မွာပဲ
ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္ ဟင္းရြက္စုံေတြ ေခါင္းေပၚ မႏုိင္မနင္း ရြက္တင္လုိ႔ ဟုိအိမ္၊သည္အိမ္၊
ဟုိလူ၊ ဒီလူ ဟစ္ေအာ္ ေစ်းေခၚရင္း ေရာက္လာဦးမွာလား။
***********
“ဟာ.. ဂ်ိဳလီ၊ ေစ်းျပန္ထြက္ႏုိင္ၿပီလား။ ရွင္းရွင္း ေနေကာင္းသြားၿပီလား”
ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္
ေစ်းျပန္ထြက္လာေတာ့ သတင္းေမးၾကသူေတြနဲ႔ အုံဖြဲ႕ေနေတာ့တာ။ ခႏာကုိယ္ကေလးကေတာ့ ျဖဴေလ်ာ္ပါးလွပ္ေနေတာ့တာ။
သူ႕အဖုိးႀကီးေရာဆုိေတာ့ ကုိယ္တစ္ျခမ္း ေလျဖန္းခ်င္သလုိ ျဖစ္သြားလုိ႔တဲ့။ လက္တစ္ဖက္က
ေျမွာက္ေရႊ႕လုိ႔ မရပဲ ပါးတစ္ဖက္လည္း ရြဲ႕ေစာင္းသြားျပန္သည္တဲ့။ ဂ်ိဳလီ့မ်က္ႏွာေသးေသးေလးေပၚက
ျမင္ေတြ႔ေနက် အၿပံဳးရိပ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေသးတဲ့တြက္ စိတ္သက္သာရာရေပမယ့္ အံ့ၾသမိေနမိၾကျပန္တယ္။
သည့္ထက္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကုိ
ေနာက္ထပ္မၾကာခင္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္ ဖန္းတီးခဲ့ျပန္တယ္။
အဲဒီေန႔က
ဂ်ိဳလီတစ္ေယာက္ ေစ်းဗန္းႀကီးနဲ႔ လမ္းထဲေရာက္လာတာ ဘယ္သူမွ သတိမျပဳမိၾကဘူး။ တစ္လမ္းလုံးကလည္း
အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ မႀကံဳစဖူး အျဖစ္အပ်က္မွာ မင္သက္မိေမာ နစ္ေမ်ာေနမိၾကတာ။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတစ္ခုမွာ
ဘယ္သူ၊ ဘယ္အခ်ိန္က လာပစ္သြားမွန္းမသိတဲ့ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ ငုိသံကုိ ၾကားမိၾကတာ
ဂ်ိဳလီေရာက္မလာခင္ မိနစ္ပုိင္း အလုိမွာပဲေလ။
ကုိေထြးတုိ႔ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားက
ေျမနိမ့္ပုိင္းဆုိေတာ့ တစ္မုိးလုံး ေရ၀ပ္ေနတတ္တာ။ မုိးေႏွာင္းပုိင္းမွာေတာ့ တခ်ိဳေနရာေတြသာ
ေရစပ္စပ္ေပမယ့္ ေရမတင္ေတာ့တဲ့ ေနရာေျမသားေတြကေတာ့ စုိစိစိ ၊ အိေပ်ာ့ေပ်ာ့။ အခ်ိဳရည္ဗူးခြံ၊
ေရသန္႔ဗူးခြံ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္သာမက စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမွန္သမွ် စည္းကမ္းမဲ့ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ၾကတာေၾကာင့္
ညစ္တီးညစ္ပတ္။ အနံ႔အသက္ကလည္း ဆုိးလြန္းလွေတာ့ ဘယ္သူမွ ေျခခ်ဖုိ႔ မ၀ံ့ရဲၾကဘူး။ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕
ငုိသံကုိ ဘယ္သူက စၾကားသိ၊ ေတြ႕ျမင္ခဲ့တယ္ မသိေပမယ့္ ဘယ္သူမွလည္း ရုတ္တရက္ အနားမကပ္ရဲေသးဘူး။
တ၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ရင္ အသံေပ်ာက္လုလု ကေလးငယ္ကုိ တခ်ိဳ႕က တုတ္တံကေလးနဲ႔ လွမ္းၿပီး တုိ႔ထိဖုိ႔
ႀကိဳးစားေနျပန္တာေၾကာင့္ ၀ုိင္းေအာ္၊ ဟန္႔တားၾကရျပန္တာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
လူအုပ္ၾကားထဲကေန တုိးထြက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြက ေနာက္ေဖး လမ္းၾကား ရႊံ႕ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့မွာ တစြပ္စြပ္၊ မတန္႔မနား။ ဂ်ိဳလီရယ္ေလ။ အနီးအနား ရွိသမွ်
လူအားလုံးရဲ႕ တဟင္ဟင္၊ တဟယ္ဟယ္ အံၾသေရရြတ္သံေတြ ၾကားမွာ အႏွီးမလုံမလဲနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ငုိယုိတြန္းထုိးရင္း
ေပလူးခဲ့ဟန္ရွိတဲ့ ရႊံ႕စက္တခ်ိဳ႕နဲ႔ စုိလူးေပက်ံေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးကုိ ေကာက္ယူေပြ႕ခ်ီလုိ႔
ပါးခ်င္းအပ္ထားလုိက္ေတာ့တာ။
“ဒီလုိပဲ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကရင္ ကေလး ေသသြားလိမ့္မယ္”
ကေလးငယ္ကုိ
ခပ္တင္းတင္းေပြ႔ပုိက္လုိ႔ လူအုပ္ကုိ လွမ္းေျပာျပစ္တင္ေနျပန္ေသးတာ။
“ပုိင္ရွင္က ဘယ္သူမွန္းမသိ”
“ပုိင္ရွင္ ဘယ္သူဆုိတာ ေနာက္ တစ္ကိစၥေလ။ ေလာေလာဆယ္ ကေလး အႏၱရာယ္
မျဖစ္ဖုိ႔ ပုိ အေရးႀကီးတယ္”
လူအုပ္ထဲက
ထြက္လာတဲ့အသံကုိ ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္တယ္။ ၿပီး…
“ပုိင္ရွင္ စုံစမ္းလုိ႔ မရလည္း အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကၽြန္မ ေမြးစားမယ္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
အေမ လွမ္းေအာ္ဟန္႕တားေနတာကုိ ဂရုျပဳရေကာင္းမွန္း မသိတတ္ေတာ့ပဲ လူအုပ္ၾကားထဲကေန တုိးထြက္လာတဲ့
ကုိေထြးက …
“ဂ်ိဳလီ။ ဒီေစာင္ပုိင္းေလးနဲ႔ ေထြးထားေပးလုိက္”
ဂ်ိဳလီက
ကေလးငယ္ကုိ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ရင္ခြင္မွာ ေထြးေပြ႕ရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က ကုိေထြးကုိ လက္လွမ္းတြဲကာ
လူအုပ္ၾကားထဲ တုိး၀င္လာေတာ့ ၀ုိင္းအုံေနတဲ့ လူစုႀကီးက ရွဲခနဲ လူစုကြဲေလတယ္။ တခ်ိဳ႕က
သူတုိ႔ကုိယ္ေတြဆီက ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားနံ႔ေၾကာင့္ မႏွစ္ၿမိဳ႕သလုိ ႏွာေခါင္း ရွဳံလုိက္ၾကေသးရဲ႕။
ရပ္ရြာလူႀကီးေတြ
ေရာက္လာေတာ့လည္း ဂ်ိဳလီက ကေလးငယ္ကုိ ဘယ္သူ႕ဆီမွ လက္လွမ္းမေနပါဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ဂ်ိဳလီ့လက္ထဲက
ေမြးကင္းစကေလးငယ္ကုိ လက္လွမ္းယူဖုိ႔ ဟန္ျပင္ မေနၾကပါဘူး။ ဂ်ိဳလီနဲ႔ အနီးဆုံးမွာေတာင္
ကုိေထြးကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူးထင္ရဲ႕။
“ပုိင္ရွင္ စုံစမ္းမရဘူးဆုိရင္ ဒီကေလးကုိ ကၽြန္မ ေမြးစားမယ္ေနာ္။
ေမြးစားပါရေစ”
ဒီစကားတစ္ခြန္းပဲ
အထပ္ထပ္ ဆုိေနျပန္ေတာ့တာ။
**************
“မင္းသမီး ဂ်ဳိလီဆုိရင္ေလ။ သူကုိယ္တုိင္ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြအျပင္
ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက တျခားကေလးေတြ အမ်ားႀကီးကုိလည္း ေမြးစားခဲ့တာ…”
ကုိကုိႀကီး
ေျပာျပခဲ့ဖူးတာကုိ မွတ္ထားၿပီး ကုိကုိႀကီးရဲ႕ စကားအတုိင္း ကုိေထြးက ျပန္ေျပာေတာ့ ဂ်ိဳလီက
သေဘာတက် ၊ အားက်မခံ…
“ဟုတ္လား။ ဒီ ဂ်ိဳလီလည္း သူ႕ေလာက္သာ ခ်မ္းသာရင္ သူ႔ထက္မကတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားႀကီးကုိ
ေကာက္ယူေမြးစားၿပီးသားပဲ။ သိလား အေထြးေလး”
ေမွးမွိတ္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးရဲ႕ ပန္းေသြးေဖ်ာ့ မ်က္ခြံမုိ႔ကေလးေတြ၊ ပါးစုံ႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြ၊
ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္လႊာေသြး ႏႈတ္ခမ္းႏုေထြးေလးေတြကုိ ဖြဖြကေလးတုိ႔ထိၾကည့္ကာ ျမွူဴေခ်ာ့ေနရင္း
ညြတ္ေပ်ာင္းၾကည္ႏူးမႈ တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ကုိေထြးတစ္ေယာက္
ရင္ၿငိမ့္ၿငိမ့့္ခုန္လာျပန္ရဲ႕။ ေနေပ်ာ္စရာ ၀န္းက်င္ေလးက စိမ့္သက္ေႏြးေထြးလုိ႔ပါလား
။ ။
သတုိး
ReplyDeleteဖတ္ေနရင္း ဖတ္ေနရင္းနဲ႕
ခံစားခ်က္ေတြ တနင့္တပိုး
ရင္ေတြထဲ နင့္ေနေအာင္ခံစားမိတယ္..
ဒီ ဂ်ိဳလီလည္း သူ႕ေလာက္သာ ခ်မ္းသာရင္ သူ႔ထက္မကတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားႀကီးကုိ ေကာက္ယူေမြးစားၿပီးသားပဲ။
သိလား အေထြးေလး”
ျပံဳးခ်င္စရာ သနားခ်င္စရာေလး..
ReplyDeleteကိုသတိုးစာေတြဖတ္ရတာ မၾကားဖူးတဲ႕ အသီးအရြက္ေတြလည္း ၾကားရသိရတယ္။
ေနရာေဒသ မတူေတာ႕ အသီးအရြက္ေတြ ေပါက္ေရာက္တာျခင္းလည္း မတူ...
ကိုယ္မသိတဲ႕ နာမည္ေတြေတြ႔ရင္ စိတ္ဝင္စားမိတယ္။
ဒီဝတၳဳထဲက ဂ်ုဳိလီလို လူဆင္းရဲေပမဲ႕ ေစတနာ မဆင္းရဲတဲ႕ လူေတြအေၾကာင္း ၾကားရတာ တကယ္ကို သေဘာက်စရာဘဲ။
ဒီထံဲက ဂ်ိဳလီလည္း ပညာတတ္မဟုတ္ ခ်မ္းသာၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ မိခင္စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ မင္းသမီးဂ်ိဳလီ နဲ႕ မနိမ့္ဘူးဗ် ။
ReplyDeleteတစ္ခါတေလ က်ေနာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအေၾကာင္းက စာေတြ ရုပ္ရွင္ေတြထပ္ ဆန္းေနေသးေတာ့တာ ။
စာေကာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူး ေက်ာင္းဆရာ း)
ေကာင္း၏
ReplyDeletecool!
ReplyDeletethnx 4 sharing..!
Anne
လူသားခ်င္းခ်စ္တတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ မဆင္းရဲလို႔ လူသားပီသတဲ့ ဂ်ိဳလီလို ကိုယ္ခ်င္းစာေစတနာျပည့္သူေတြမ်ားလာပါေစလို႔ ...
ReplyDelete