Sunday, January 22, 2012

ကမ္းပါးစြန္းမွာ.........


   

                        ပယင္းေရာင္ အၾကည္ရည္တုိ႔ကုိ ဖန္ခြက္ အသီးသီးမွာ ညီတူညီမွ်ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ ျဖည့္ေလာင္းလုိက္ခ်ိန္အထိ ႏွစ္ဖက္နားအစုံသည္ ညည္းအူအီေတာက္တာ ဦးေခါင္းေတြလည္း ကုိက္ခဲမူးေ၀ေနဆဲျဖစ္သည္။ တႏုံ႔ႏုံ႔ အေတြးက အျမင္အာရုံေတြကုိ ေ၀၀ါးမႈိင္းရီလာေစသလုိ စိတ္မွာထင္လ်က္ ပ်ိဳ႕အန္ေအာ္ဂလီဆန္လာျပန္သည္။ သည္အလုပ္က ထြက္ပစ္လုိက္မွ ေအးမွာပဲ။ သုိ႔ေပမယ့္ အေတြးသည္ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသးေသာ စိတ္ကူးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
“ခ်ီးယား..”
                        လက္ထဲရွိ ဖန္ခြက္ေတြကုိ ကုိင္ေျမွာက္ထိတုိက္လုိက္ၾကသည္။ လည္ေခ်ာင္းဆီမွ အပူစီးေခ်ာင္းကေလးက ရင္ထဲမွာ ခပ္ေႏြးေႏြး ေနသာေစရုံကေလး ျဖစ္သည္။။ ခႏၵာကုိယ္အတြင္း လွည့္ပတ္စီးဆင္းေနေသာ ေသြးေတြပါ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေႏြးေထြးစြာ လွည့္ပတ္မႈ ျမန္ဆန္လာေတာ့သလုိ စိတ္ထင္ေရာက္သည္။  လူလည္း သြက္သြက္လက္လက္ ျဖစ္လာၿပီ။ သုိ႔ေပမယ့္ အေတြးလည္ျပန္က မၿပီးဆုံးတတ္ေသး။
                        ဦးစီးမွဴးတစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕နယ္ အစည္းအေ၀း သြားရမည္ သတင္းၾကားကတည္းက မ်က္ခုံးလႈပ္ေနခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ဦးစီးျပန္လာလွ်င္ သူတုိ႔ တစ္ရုံးလုံး အဆူအေျပာ၊ အႀကိမ္းအေမာင္းခံရေတာ့မွာ ေဗဒင္ေမးစရာမလုိေအာင္ ေသခ်ာေနေတာ့ၿပီ မဟုတ္လား။
                        အာလူးေၾကာ္ တစ္ဖတ္ေကာက္၀ါးလွ်က္ ၿမိဳ႕နယ္ တာ၀န္ရွိ ပုဂိဳလ္ေလးထံ စိတ္မွန္းေရာက္ျပန္သည္။  သည္ၿမိဳ႕ကေလးကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လာတာျဖင့္ မၾကာေသး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဂုဏ္သတင္းကေတာ့ အလွ်င္အျမန္ ေမႊးလြင့္လုိ႔ ေနခဲ့ၿပီ။ အသက္ကေလးက ႒ာနဆုိင္ရာ အရာရွိေတြ အားလုံးထက္ အပုံႀကီး ငယ္ႏုေပမယ့္ အေျပာအဆုိ၊ အမူအယာ ရုိင္းျပခက္ထန္သည္ဟု ပခုံးတြန္႔ၾကတာ ျမင္ရ၊ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ဦးေလးအရြယ္၊ အေဖအရြယ္ အရာရွိႀကီးေတြကုိ “ခင္ဗ်ား” လုံးရုိက္ကာ မေထာက္မညွာတမ္း၊ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ထုိးႏွက္တုိက္ခုိက္တတ္ပါေသး သတဲ့။ လကုန္ရက္ အစည္းအေ၀း တက္ေရာက္ရေတာ့မည့္ အေရးကုိ  ႒ာနဆုိင္ရာ ဦးစီးအရာရွိႀကီးေတြအားလုံးက တြန္႔ဆုတ္ေလးကန္လွ်က္ ရွိေနၾကရေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
                        သူတုိ႔၏ ဦးစီးမွဴးသည္လည္း လပတ္အစည္းအေ၀းမုိ႔ တက္ရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ သားရဲတြင္းထဲ ဆင္းရအံ့ဆဲဆဲ လူတစ္ေယာက္လုိ မူပ်က္ကာ ျပာယာခပ္လွ်က္ မိမိႏုိင္စားရေသာ ရုံး၀န္ထမ္းေတြကုိသာ မာန္မဲဟိန္းေဟာက္ေနျပန္ေတာ့သည္ပင္။ အစည္းအေ၀းမွ ျပန္ေရာက္လွ်င္လည္း ကုိယ္တုိင္ ဟိန္းေဟာက္ခံခဲ့ရသမွ် မေက်နပ္ႏုိင္ခဲ့သည္မ်ားကုိ ၀န္ထမ္းမ်ား အေပၚမွာသာ ျပစ္တင္ပုံခ်ကာ တစ္ရွည္တစ္လ်ား ဆူပူျမည္တြန္ဦးေတာ့မွာ အေတြ႕အႀကံဳအရ သိေနႏွင့္ၾကၿပီ။
                        စီးကရက္ တစ္လိပ္ကုိ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ ခ်ိပ္လွ်က္ ခ်က္ခ်င္း မီးမညိွ ျဖစ္ေသး။ တကယ္ဆုိ သူတုိ႔၏ ဦးစီးဟာ အစည္းအေ၀းမွာကတည္းက က်ိဳးေၾကာင္းသင့္ ျပန္ေျပာကာ ေျဖရွင္းျပခဲ့သင့္သည္ ဟူေသာ အေတြးကုိ ၿပီးဆုံးေအာင္ ဆက္ေတြးေနလုိက္သည္။။ အစည္းအေ၀းဆုိသည္မွာ ရာထူးအာဏာပုိႀကီးမားသူ၏ ႏႈတ္ထြက္စကား အလုံးစုံကုိ ထုိင္းနားေထာင္ရုံဟု စြဲေနခဲ့ၾကတာ ဆုိးလြန္းသည္။ အမည္တပ္ကာ ေမးျမန္းလာလွ်င္ မ၀ံ့တ၀ံ့၊ ၀ွက္၀ွက္ကြယ္ကြယ္ ေလွ်ာက္တင္ၾကလိမ့္မည္။ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းလာလွ်င္ ေခါင္းငုံခံလုိက္မည္။ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ခဲမေျပသမွ် ေဖာက္ထုတ္ဖြင့္ခ်ခ်င္လွ်င္လည္း အရပ္အေန မသင့္ေတာ္ေသးဟု အံႀကိတ္ကာ ဇြတ္မ်ိဳခ်ခဲ့ေပေရာ့။ မိမိရုံးသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေလမွ ေရငုံေခါင္းငုံ႕ခံလာခဲ့ရသမွ် ေအာင့္လုံးေတြကုိ မိမိႏုိင္စားသမွ်ရေနေသာ လက္ေအာက္၀န္ထမ္းေတြထံ ပုံခ် ေဖာက္ခြဲ ပစ္ၾကေတာ့သည္ ။
သူတုိ႔၏ ဦးစီးမွဴးသည္လည္း နဂုိမူလကတည္းက တစ္ဖက္သား၏ အားနည္းခ်က္ကုိ ဖိနင္းအႏုိင္က်င့္ရန္ ၀န္ေလးလွသူမဟုတ္။ စကားတစ္စရလွ်င္ မဆုံးစတမ္း၊ မၿပီးစတမ္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ရွိတတ္သူ၊ စကားတန္ရွည္ကာ ဇီဇာေၾကာင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသးသည္ မဟုတ္လား။
                        စီးကရက္ကုိ မီးညိွၿပီး အဆုတ္ထဲသုိ႔ အားပါးတရွိဳက္သြင္းကာ ဟူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ မီးခုိးေငြ႕ေတြႏွင့္အတူ သက္ျပင္းေမာေတြပါ ေရာေႏွာလြင့္ပ်ံလုိ႔သြားသည္။
                        သည္ရုံးသုိ႔ ဦးစီးအရာရွိအသစ္ ေျပာင္းလာၿပီးကတည္းက အလုပ္ လုပ္ရတာ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ထြက္မယ္ ဆုိစကားေတြလည္း ညံေနေအာင္ ၾကားေနရသည္ပင္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူမွ ထြက္စာ မတင္ျဖစ္ၾကေသး။ ဆုံလည္ႏြားေတြလုိ စိတ္လက္မၾကည္သာႏုိင္ပါပဲ တေပေပ လည္ေနၾကျပန္ေတာ့သည္ပင္။
                        ဖန္ခြက္ ထဲမွာ ေျပာင္ေနၿပီ။ ထပ္ျဖည့္ၾကရျပန္သည္။
                        ကုိယ့္အထက္လူႀကီးကုိ အရွိ၊အမွန္ ျပန္မေျပာရဲၾကတာ အရုိးစြဲေနၿပီမုိ႔ မေက်နပ္ႏုိင္လည္းပဲ ဇြတ္မွိတ္ေအာင့္အည္း သီးခံရျပန္ရသီးေတာ့မွာပဲ။ ေရြးခ်ယ္စရာ နည္းပါးလွေသာ အေျခအေနမွာ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ မေက်နပ္ႏုိင္ဘူးဆုိလွ်င္ လဲေသလုိက္ေတာ့။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေမတၱာပုိ႔လွ်က္ မ်က္ႏွာကုိ ဆတ္ခနဲေမာ့သည္။ ဂြတ္ခနဲ…။ ေနာက္တစ္ခြက္..။
                                                *********
                        ကုိယ္ေရခ်ိန္ကေလးႏွင့္ကုိယ္ အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းမ်ားကေတာ့ ယုိင္နဲ႔ေနေသာ္လည္း ျမဴးသြက္ေနျပန္တာပင္။ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ ရွိေနတတ္ေသာ အိမ္သူကုိပင္ ပုိတုိးလုိ႔ ခ်စ္ၾကင္နာခ်င္မိသည္။ သည္အေဖ၊ သည္အေမႏွင့္ သမီးေလးလည္း ပါ၀င္ေသာ  မိသားစုကေလးသည္  စည္းလုံးခ်စ္ၾကည္စြာ ေနေပ်ာ္ေက်နပ္စရာ ဟု သူ မၾကာခဏ ေတြးလွ်က္ ဂုဏ္ယူခ်င္ျပန္သည္။။
                        သုိ႔ေပမယ့္ ခက္တာက သမီးပဲ ျဖစ္သည္။
“သမီးေရ…”
                          လွ်ာေလး၊အာေလးႏွင့္ ေခၚလွ်င္ တုန္႔ျပန္မထူးခ်င္ေတာ့။ ေပြ႕ခ်ီေခ်ာ့ျမဴေမႊးၾကဴခ်င္မိလွ်င္လည္း ေျပးေရွာင္ပုန္းလွ်ိဳးေနတတ္သည္။ မိခင္ကုိသာ အတင္းဖက္တြယ္တက္ကာ သူ႕ကုိယ္လုံးေလးကုိ က်ံဳ႕၀င္သြားေတာ့မတတ္ ပု၀င္ပုန္းခုိေနျပန္တာ အသည္ယားခ်င္စရာ။ မေရွာင္ႏုိင္သည့္အဆုံး အေဖ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အမိခံလုိက္ရလွ်င္ေတာင္ ကုိယ္ကုိ လိ္န္တြန္႔ ရုန္းကန္ေနျပန္ ေသးေတာ့ မခက္လား။
“သမီးေရ..။ လာဦး၊ ေဖ့ဆီကုိ လာပါဦး”
                        သူ႔အသံ ဗလုံးဗေထြးႀကီးကုိ သမီးက မတုန္႔ျပန္ပါ။
“သမီး.. လာဦးဆုိ…”
                        အလုပ္ထဲမွာ၊ အမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာမွာ စိတ္ရွည္သီးခံတတ္သူအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရေသာသူက အိမ္မွာေတာ့ စကားတစ္ခြန္းကေန ႏွစ္ခြန္းဆင့္လာရလွ်င္ ေဒါသစြက္ခ်င္ၿပီ။ မူးေနေသာ အရွိန္ကေလးကလည္း သူ႔ ေဒါသ အရွိန္ကုိ ဒီဂရီတုိးျမင့္ေစသည္။ သမီးကလည္း သူ႕ေဒါသရိပ္ေငြ႕ကုိ ျမင္သိနားလည္ေနျပန္ရာ ပုိ၍ပင္ အနားကပ္မခံေတာ့ျပန္။
“က်ဳပ္က ညည္းအေဖေလ။ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား”
                        ဖခင္၏ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ အေျပာကုိ အကင္းပါးေသာ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူမကလည္း ရိပ္မိနားလည္ ေနသည္ပင္။
“လာ.. ေဖ့ကုိ အာဘြားေပးပါဦး သမီးေလးရယ္”
                        တရိပ္ရိပ္၊ တရွိန္ရွိန္တက္လာေနေသာ ေဒါသေတြကုိ ဇြတ္ၿမိဳခ်ကာ ေလသံကုိလည္း ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ သမီးက အေမထက္၊ အေဖကုိ ပုိ၍ ခင္မင္တြယ္ကပ္တတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ အရပ္ထဲက ရင္းႏွီးသူေတြထဲမွာ မူးရူးေသာင္းက်န္းေနတတ္ၾကသူေတြကုိ  သမီးျမင္ေတြ႕ဖူးထားခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမူးသမားဆုိလွ်င္ သမီးက ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ အေဖ၊ အေမတုိ႔ကလည္း အခြင့္သင့္တုိင္း သမီးကုိ ထုိအမူးသမားေတြႏွင့္ လွည့္ပတ္ေျခာက္လွန္႔ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခုေတာ့ အမူးသမားဆုိလွ်င္ အေဖကုိပင္ အနားမကပ္ခ်င္ေတာ့ေပ။
“ကေလး သူ႕ဘာသာ ေနပါေစကြယ္။ ထမင္းပြဲ ျပင္ၿပီးၿပီ။ လာ.. စားလုိက္ေတာ့”
                        ဇနီးသည္က သူ႕အား ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ အာရုံလႊဲရန္ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ေပမယ့္…
“မင္း အသာေနစမ္းပါ။ သမီး…လာစမ္း ဆုိ ။ ေဖေဖ ေခၚေနတာ”
                        မိခင္၏ ရင္ခြင္ၾကားမွ ကေလးငယ္ကုိ ဇြတ္အတင္း ၀င္လုသည္။ အေမက ကေလးအသား နာက်င္မွာ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ အလုိက္သင့္လႊတ္ေပးရွာသည္။ သမီးငယ္က ေၾကာက္လန္႔တၾကား တြန္းထုိးရုန္ကန္ေတာ့ၿပီ။
“ျဖန္း…”
                        လက္ဖ၀ါးတစ္ဘက္ သမီး၏ တင္ပါးေပၚ ေရာက္သြားသည္။ သမီးက စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ငုိေတာ့၏။
“မငုိနဲ႔..။ တိတ္စမ္း”
                        လက္ဖ၀ါး တစ္ဖက္ ေနာက္တစ္ခ်က္။ သမီးက အသံအထြက္ရဲေတာ့ေသာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြက်ကာ ကုိယ္လုံးေလးပင္ တုန္ရင္ေနၿပီ။
“ကုိ…”
                        ဇနီးသည္၏ ေတာင္းပန္မႈက အရာမေရာက္ပါ။
“ေနာက္တစ္ခါ အေဖေခၚရင္ တစ္ခြန္းထဲနဲ႔ လာမွာလား”
                        သမီး ေခါင္းညိတ္ေစခ်င္သည္။
“ေမးေနတယ္ေလ။  ေနာက္တစ္ခါ အေဖေခၚရင္ တစ္ခြန္းထဲနဲ႔ လာမွာလားလုိ႔ ”
“ေခါင္းညိတ္လုိက္ေလ သမီးရဲ႕”
                        အေမက မေနႏုိင္စြာ ၀င္ေျပာေပးေလမွ သမီးက ခပ္ဆဆ ေခါင္းညိတ္ျပေဖာ္ရေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း သမီးက ေခါင္းညိတ္ျပလာေသာအခါ  မေက်နပ္ႏုိင္ေတာ့ျပန္။
“မရဘူး။ ပါးစပ္ကေျပာ…”
                        သမီးက အသံတိတ္ ႀကိတ္ရွဳိက္ေနျပန္သည္။
“ေျပာေလ…”
                        ရွဳိက္ငင္ေနၿမဲ။
‘ေဟ့။ ေမးေနတာ ေျပာေလ”
                        သမီး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက တလႈပ္လႈပ္။ သုိ႕ေသာ္ အသံထြက္မလာ။ သူလုိခ်င္ေသာ အေျဖကုိ မရရွိျခင္းက သူ၏ ေဒါသကုိ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေပးသလုိပင္။ သမီးက သူ႕ကုိ အာခံသလား။ သူ႔လက္တစ္ဖက္ ေလထဲေျမာက္တက္သြားသည္။ သမီးက က်ီခနဲ ေအာ္ဟစ္ငုိလုိက္သည္။ မိခင္က သမီးကုိ  ေျပးေပြ႕ကာ သူ႕အား ရန္ေတြ႕ရင္းငုိ၏။ သူတုိ႔မိသားစုကေလး၏ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈ အၿပီးသတ္ကုိ သူ.. မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ မူးရီေမွာင္မုိက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
                        ********
                        ႀကိတ္ၿမံဳထားရေသာ အနာတရတုိ႔သည္ မျမင္သာသည္မုိ႔ ေမ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္လုိ႔ ရေနသည္ထင္ပါ၏။
                        ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္လင္းကတည္းက သမီးအား ဇြတ္ျပန္ေခ်ာ့ရင္း၊ မုန္႔၀ယ္ေကၽြးရင္း၊ အရုပ္ေတြ လုိက္၀ယ္ေပးရင္း သူတုိ႔၏ မိသားစုေလးၾကားမွာ ပုံမွန္ခံစားမႈျဖင့္ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျပန္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ သုိ႕ေသာ္…
“ေနာက္တစ္ခါ ငါေခၚရင္ တစ္ခြန္းထဲနဲ႔ လာမွာလား။ ေမးေနတာ ေျဖေလ…။ ကဲဟယ္…။ ျဖန္း… ျဖန္း…။ အဲဒါ ငါ့ကုိ အာခံဦး။ ျပန္မေျပာပဲ ပါးစပ္ႀကီး ပိတ္ေနဦး ။ ဖုန္း…”
                        သမီးက သူ႔ႏွင့္ ရြယ္တူနီးပါး Pooh အရုပ္ႀကီးကုိ ၀ါးျခမ္းတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တျဖန္းျဖန္း၊ တဖုန္းဖုန္း ရုိက္ႏွက္ေနပါသည္။ ႏႈတ္ကလည္း လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မျခား တတြတ္တြတ္ ျမည္တြန္ႀကိမ္းေမာင္းေနျပန္ေတာ့သည္။ သူ သမီးအနားသုိ႔ ညင္သာစြာ တုိးလွမ္းလွ်က္…
“သမီး…”
                        ခပ္တုိးတုိး ေခၚလုိက္လွ်င္ သမီးက ဟီးခနဲ ရွက္ရယ္ ရယ္ေမာလုိက္လွ်က္…
“အရုပ္ႀကီးနဲ႔ ရုိက္တမ္းကစားေနတာေလ ေဖေဖ။ သူက သိပ္ေခါင္းမာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္ေအာင္ တုတ္နဲ႔ရုိက္ၿပီး ဆုံးမေနရတာေပါ့”
                        သူ႕ မ်က္ႏွာ ေႏြးခနဲ ပူသည္။ သုိ႕ေသာ္  သမီးမသိေအာင္ သက္ျပင္းႀကိတ္ရွိဳက္လွ်က္…
“ကဲ.. လာပါ သမီးရယ္။ သမီးပဲ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ စီးခ်င္တယ္ဆုိ။ ေမေမေရာ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား။ ေခၚလုိက္ေတာ့…”
“ဟုတ္.. ေဖေဖ”
                        သမီးက ေမေမ့အခန္းထဲသုိ႔ ေျပးသြားမည္ ဟန္ျပင္ၿပီးမွ ခ်ာခနဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ…
“ဟြန္း.. ငါ့စိတ္ကုိ နင္သိတယ္ေနာ္ ။ေဖေဖရွိလုိ႔ နင္ သက္သာသြားတယ္ မွတ္ပါ။”
                        သမီးက သူ႕ထံ တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပကာ ရႊင္သြက္ျမဴးျပေျပးထြက္သြားေလလွ်င္ သူကေတာ့ လက္ထဲမွာ သမီးထံမွ ဆြဲယူထားလုိက္ရေသာ ၀ါးျခမ္းတစ္ေခ်ာင္းကုိင္လွ်က္၊ ငူငူိင္လွ်က္…။   
                       
                                                                                                သတုိး

7 comments:

  1. ဟုတ္တယ္ေနာ္ ..အတုၿမင္အတက္သင္ေနတဲ႕ ကေလးအရြယ္.... နဲ႕ အလုပ္ကအဆင္မေၿပမွဳေတြကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ထြက္ေပါက္ရွာၾကတဲ႕ အခါ.....
    ခံစားအားေပးလွ်က္ပါအကို....

    ReplyDelete
  2. ကိုသတိုးက ေရးလက္ရွိတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀တၳဳတိုကိုအဲဒီေလာက္အေတြးစိတ္ၿပီးေရးရတာမ်ဳိးကို ေရးဖို႕အေတြးသိပ္မရတတ္ဘူး။ ဆက္လုပ္ပါဗ်ာ။ ေကာင္းပါတယ္။ အားေပးပါတယ္။

    ReplyDelete
  3. စိတ္ထဲက အစိုင္အခဲေတြကို ေနရာလႊဲမွားၿပီး ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို သမီးျဖစ္သူရဲ႕ သိစိတ္ကေန မွတ္ၿပီး ပညာေပးသြားတာေလးက အေဖ့အတြက္ ေၾကကြဲစရာ...။

    ReplyDelete
  4. သန္႔စင္မႈကို အေရာင္ေတြဆိုးတာ ဘယ္သူေတြလဲ ... လို႔ေမးၾကည့္ၿပီး ... အာဏာျပတဲ့ လူႀကီးေတြပဲ လို႔ ေျဖမိေစပါတယ္ ...

    ReplyDelete
  5. ကိုသတိုး . . ကိုသတိုး ၀တၳဳေလးကို ဖတ္ျပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္ ျမတ္ပန္းႏြယ္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေလးနဲ႔ ယွဥ္တြဲျပီး သတိရမိတယ္ . . အေဖနဲ႔ သမီး ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေလးေတြကိုေပါ့ . . . အတုျမင္ အတတ္သင္ . . ကေလးေတြဟာ ပင္ကို သဘာ၀ ရိုးစင္းလွပါတယ္ . . လူႀကီးေတြဆီက ျမင္တဲ့ အေရာင္ကို သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဆိုးလိုက္တတ္ႀကတယ္

    ခင္မင္စြာျဖင့္
    ဗညားရွိန္

    ReplyDelete
  6. ကေလးေလးရဲ႕ အျပဳအမူေလးက ဒီဇာတ္လမ္းကို အျမင့္ဆံုး ပို႔ေပးလိုက္တာပါပဲ။ အဆင့္လိုက္ စိတ္ထြက္ေပါက္ေလးေတြကို စီကာစဥ္ကာ ျပသြားတာ လွတယ္။

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။