ၾကည့္ခ်င္ပြဲ

ခပ္တည္တည္ပဲ...။

ဦးထုပ္နက္နက္ ေဆာင္းထားတယ္။

၀တ္စုံအနက္ ထက္ေအာက္ဆင္ယင္လုိ႔

လူႀကီးလူေကာင္းစတုိင္လ္ အျပည့္ဖမ္းထားတယ္။

လည္တုိင္က လိပ္ျပာပုံ ဖဲျပားျဖဴေလးကေတာ့

ရြဲ႕ေစာင္းေနေလရဲ႕

ဒါေပမယ့္

ၾကည့္ႏုိင္မွ ျမင္ရလိမ့္မယ္။

မ်က္မွန္ ႏွစ္ထပ္ တပ္ထားတာလည္း ထူးျခားတယ္။

ခပ္တည္တည္ပဲ...။

ျဖဴလြသန္႔စင္ထင္ရတဲ့ လက္ကုိင္ပု၀ါ တစ္ထည္

ဦးထုပ္နက္အတြင္းထဲ.....

ရြရြကေလး ပစ္ခ်ျပတယ္။

ၿပီးေတာ့...

လက္အိတ္နက္ လက္ေတြကုိ လွပစြာ ေ၀့၀ုိက္ေျပာင္းႏြဲ႕ကစားလုိက္တယ္။

ခပ္တည္တည္ပဲ...။

ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔တယ္။

"အဟမ္း..."

(လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ အၿမဲတေစ

ခဲက်ပ္ပိတ္ဆုိ႔ေနပုံ ရတယ္)

ခပ္တည္တည္ပဲ...။

မ်က္ေတာင္ မခတ္ၾကပါနဲ႔။

နားရြက္ေတာင္ မလႈပ္လုိက္မိေစနဲ႔။

ဆူညံသံေတြ ေသာ့ပိတ္ေပးပါ။

ေက်းဇူးျပဳ၍...ၿငိမ္ပါ။

ရွဳလွည့္ပါ။

မ်က္ေစ့တစ္မွိတ္၊ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္အတြင္းမွာ

ေျပးလာထြက္ပ်ံ

ေကာင္းကင္တိမ္ယံထက္မွာ

ငွက္ခ်ိဳးေရႊျဖဴ ကူလိမ့္ႏုိး...။

တစ္စကၠန္႔...

တစ္မိနစ္...

တစ္နာရီ...

............

ေဟာ... တစ္ရာသီ...

.......

...........

ေငးေငးေမ့ေမ့

ေမာ့မယ့္သာေမာ့ေနမိၾကတာ

တကယ့္ ဇာတ္လုိက္ က

ဘယ္ဆီရြာရုိး

သေ၀ထုိးေနသလဲ မသိ။

ခုထိကုိ....

လက္ခုပ္သံ မၾကားရေသးဘူး။       ။

                                   သတုိး