Monday, November 14, 2011

အဆုံးမဲ့ နိဂုံး (ဇာတ္သိမ္း)

http://consciouslifestyles.files.wordpress.com/2011/09/stop-violence-agains-women.jpg 
(ေျခာက္)
                        ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖင့္ ကုိကုိႀကီးတစ္ေယာက္ ပြဲခ်င္းၿပီး ဆုံးပါးကြယ္လြန္သြားခဲ့ရေသာ္လည္း ကုိကုိႀကီးႏွင့္ တစ္ခရီးတည္း ပါသြားခဲ့ေသာ မမရည္ကေတာ့  ေသကံ မေရာက္ခဲ့ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ေဆးရုံမွာ ရက္လမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့သည့္တုိင္ မမရည္၏ ေျခေအာက္ပုိင္းမ်ားကေတာ့ ျပန္လည္မလႈပ္ရွားႏုိင္ေတာ့ၿပီ။
                        မမရည္၏ မိဘမ်ားက မမရည္အား မိဘအိမ္မွာ ျပန္လာေနရန္ ကမ္းလွမ္းေခၚငင္ၾကသည္။ မမရည္ကေတာ့ မထင္မွတ္စြာ တူးတူးခါးခါး ျငင္းပယ္ခဲေလသည္။
                        မမရည္၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ကုိယ့္အိမ္ကုိယ့္ယာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ မိဘအ္ိမ္သည္လည္း တစ္အုိးတစ္အိမ္ ခြဲခြာေနထုိင္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူစိမ္းႏွင့္ မျခားနားလွေတာ့ပါတဲ့။ ေႏြးေထြးမႈတုိ႔ ေအးခဲခဲ့ၿပီဟု ဆုိျပန္သည္။ ငယ္ရြယ္သူမ်ားကလည္း စိမ္းကားႏွိမ့္ခ်ၾကမွာ မလုိလားပါတဲ့။ မိမိက ဒုကၡိတဘ၀မွာ ေရာက္ေနရျပန္သည္မုိ႔  ပုိမုိေအာက္က်ကာ မ်က္ႏွာငယ္ရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳး အေရာက္မခံႏုိင္ဟု ခပ္တင္းတင္းဆုိသည္။ ကုိကုိႀကီးႏွင့္ ေမာင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ ေလးေတာ္တင္ပြဲမွာ မ်က္ႏွာလုိက္ခဲ့ၾကေသာ မိဘမ်ားအေပၚ စိတ္အနာ မေျပေသးတာလည္း ပါ၀င္လိ္မ့္မည္ဟု ကၽြန္မေတြးမိသည္။
                        ၿပီး.. ဘယ္လုိ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္ ဆုိဦးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ သုံးႏွစ္နီးပါး သစၥာတည္စြာ ခ်စ္ျမတ္ၾကင္နာခဲ့ေသာ ခင္ပြန္းသည္အေပၚ မမရည္တစ္ေယာက္ နီးစပ္မႈျဖင့္ အားကုိးတြယ္ငင္ခ်င္ခဲ့ၿပီ ထင္ပါသည္။ ထုိသံေယာဇာဥ္သည္ မမရည္အား ကုိကုိႀကီး၏ အရိပ္အေငြ႔မ်ား ယွက္သန္းဆဲျဖစ္ေသာ သည္ေနအိမ္၊ ႒ာနေလးအေပၚ ခုံမင္တြယ္တာတတ္ေစခဲ့ဟန္တူပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ ေဆးရုံမွ ဆင္းစ အစဦးကာလမ်ားမွာမမရည္၏ မိခင္အပါအ၀င္ သူမ၏ ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ား၊ ကၽြန္မတုိ႔ လင္မယား စသည္တုိ႔ျဖင့္ မမရည္တစ္ေယာက္ အေျခမပ်က္၊ အားမငယ္ၾကရေလေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းေဖးမ ၾကရေတာ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ မမရည္က သူ႕အတြက္ အျခားသူေတြမွာ ဒုကၡမပုိေစလုိဟု ဆုိကာ စါယ္ရွယ္နာ့စ္တစ္ေယာက္သာ အနားမွာ ေနေစေတာ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္မွာေတာ့ မမရည္၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားမွာ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မည့္အျပင္ အေဖာ္သဟဲအျဖစ္ပါ အားကုိးအားထားျပဳႏုိင္မည့္ ေဆြးမ်ိဳးနီးစပ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာပဲ အနားမွာ ျပဳစုလွ်က္ ေနေစေတာ့သည္။
ခင္ပြန္းသည္ဆုံးၿပီးစ အလွအရြယ္တင့္ဆဲျဖစ္ေသာ မုဆုိးမ ပူပူေႏြးေႏြးတစ္ေယာက္၊ ၿပီးေတာ့.. မသန္မစြမ္း ဒုကၡိတတစ္ေယာက္၏ အထီးက်န္အားငယ္မႈကုိ ကၽြန္မ စာနာႏုိင္ပါသည္။ ယခုလုိဘ၀မ်ိဳး ရင္ဆုိင္က်ေရာက္ေနရသည့္တုိင္ မိဘေဆြမ်ိဳးအားလုံးကုိ အာခံမာန္၀င့္ေနႏုိင္ျခင္းမွာလည္း ထုိမိဘေဆြမ်ိဳးတုိ႔ထက္  ကၽြန္မတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံအား  ပုိမုိအားကုိးခင္တြယ္၍ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကၽြန္မ ေတြးယူၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။
ကၽြန္မ၏ တာ၀န္၀တၱရားခ်ိန္မ်ားမွ အပျဖစ္ေသာ ကုိယ္ပုိင္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားကုိ မမရည္၏ ကရိကထ၊ ဗာဟီရမ်ားအတြက္ ေပးဆပ္ အသုံးးခ်ေနရျခင္းအေပၚ ကၽြန္မ အနည္းငယ္မွ်ပင္ မတြန္႔တုိခဲ့မိပါ။ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိၚႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ မမရည္အား ထင္မွတ္ မၿငိဳျငင္ခဲ့ဖူးတာလည္း အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ မမရည္အား အနည္းငယ္မွ်ပင္ သေဘာထား မႀကီးႏုိင္ခဲ့။
မမရည္၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥ အေသးအမႊားကေလးမ်ားမွအစ ၀တၱရားထက္ပုိလြန္ကာ ေစတနာပုိ ဂရုတစုိက္ ျပဳစုယုယမႈမပ်က္ေသာ ကၽြန္မက…
“ဒီေန႔ ေနေကာင္းရဲ႕လား မမရည္”
                        …ဆုိေသာ ေမာင့္ ႏႈတ္စကားတစ္ခြန္းကုိပင္ ေစာင့္ၾကည့္၀န္တုိေနမိတတ္ျပန္သည္။ ထုိစကားထဲမွာ သာမန္ထက္ပုိလြန္ေသာ ၾကင္နာမႈ အရိပ္အေငြ႕ေတြ အဘယ္မွ်အထိ ေပ်ာ္၀င္ပါရွိေနႏုုိင္သလဲ။  ၾကြင္းက်န္ရစ္ဆဲျဖစ္ေသာ အတိတ္က သံေယာဇာဥ္ အရိပ္ေငြ႕ေတြကုိေရာ ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေ၀့ကဲဖိတ္လွ်ံက်ေနမလားဟု ေစာင့္ၾကည့္အကဲခပ္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာရတာ အေမာ။
                        မမရည္အားလည္း  ေစာင့္ၾကည့္ရန္မေမ့ပါ။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ၏ အျပဳအမူ၊ စကားသံတုိ႔သည္ ‘ မမရည္ေနာ္…သတိထား။ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင့္အေပၚ နည္းနည္းေလးမွ ရွင္ စိတ္မလည္မိေစနဲ႔’ ဟု ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာသည့္တုိင္ သိသာလြန္းေနေပလိမ့္မည္။
                        မမရည္၏ ကြယ္ရာမွာေတာ့…
“ မမရည္က ခုထိ လွေနတုန္းပဲေနာ္.. ေမာင္”
                        ..ဟု ေမာင့္အား ေသြးတုိးစမ္းမိတတ္ျပန္သည္။ ထုိအခါ ေမာင္က…
“ေမာင့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ခင္မင္းကုိ မီမယ္ မထင္ပါဘူးကြာ”
                        ၿပံဳးျမျမ ၊ ခ်စ္မက္ဖြယ္ရာ ဆုိလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ထုိခဏငယ္မွာ ကၽြန္မ ႏွစ္သိမ့္ၾကည္ႏူးမဆုံး ရွိေနျပန္ေတာ့ကာ အရာရာကုိ ေပါ့ပါးစြာ ေမ့ေလ်ာ့ထားႏုိင္ျပန္သည္။
                        ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ…
“မမရည္က ေမာင့္ အခ်စ္ေဟာင္း မဟုတ္ဘူးလား။ သံေယာဇဥ္ အၾကြင္းအက်န္ နည္းနည္းေလးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ ကၽြန္မက ယုံရမွာလား”
                        …ဟု စကားစစ္ထုိးမိျပန္ေတာ့သည္။
“အား.. သြားစမ္းပါကြာ။ ဒီမွာ ခုခ်ိန္မွာ ေမာင္ခ်စ္ေနရမွာက ေမာင့္ဇနီးမယားပဲေလ။ ခင္မင္းပဲေလ..”
                        ေမာင္ကေတာ့ ပါးနပ္လိမၼာစြာ ေခ်ာ့ေမာ့ ႏွစ္သိမ့္တတ္ေလသည္။ ေမာင့္ရဲ႕ ေစာင့္စည္းမႈ၊ တည္တံမႈတုိ႔ကုိ ကၽြန္မ အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ခ်င္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ အဘယ္သုိ႕ေသာ သံသယနတ္ဆုိးတုိ႕က ကၽြန္မ၏ ႏွလုံးအိမ္ကုိ ပူးကပ္ေႏွာင့္ယွက္ေနၾကသည္ မသိတတ္ႏုိင္။
                        ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္မတြင္ ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ သံသယျမဴမႈန္တုိ႔ စုဖြဲ႕ေပါက္ကြဲေစရန္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အတိအပ တုိးဖြဲျဖစ္တည္ လာခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္ပါသည္။
                        ************
                        (ခုနစ္)
                        ျပႆနာ၏ အစကုိ သယ္ေဆာင္လာခဲ့သူကေတာ့ မမရည္၏ ေမြးသမိခင္ပဲ ျဖစ္သည္။
                        မမရည္ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာဒုကၡမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ မမရည္၏ ကံဇာတာအား နာမည္ႀကီး ေဗဒင္လကၡဏာ ဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ တစ္ဦးထံမွာ တြက္စစ္ေမးျမန္းလာခဲ့သည္တဲ့။ ထုိဆရာ၏ ပညာအလုိအရ မမရည္သည္ ေနအိမ္မွ ေခတၱယာယီ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ရမည္ဟု အခါေတာ္ေပးလုိက္သည္တ့ဲ။
                        အစဦးကတည္းက တင္ႀကိဳျငင္းဆန္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ မမရည္၏ မိဘမ်ားအိမ္မွာ ကိန္းခန္းအလုိအရ အရပ္မတည့္ျပန္ပါ။  ထုိအခါ မမရည္အတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးေသာ ေနရာ႒ာနသစ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔၏ ေနအိမ္ပင္ ျဖစ္လာရေတာ့သည္။
                        စကားအစမွာကတည္းက မႏွစ္ၿမိဳ႕၊ သေဘာမက်ႏုိင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မမရည္က ကၽြန္မတုိ႔၏ ေနအိမ္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ဗနထုိင္ဖုိ႔  ၾကည္သာေအးေဆးစြာ ေခါင္းညိတ္လုိက္ေသာအခါ ပုိ၍ပင္ ေဒါသ ဆူေ၀ခ်င္စရာ ေကာင္းေနျပန္ေတာ့သည္။
                        ေဗဒင္ေမးလာခ့ဲသူသည္ မမရည္၏ မိခင္ျဖစ္ေနလုိ႔သာေပါ့။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္သာ ျဖစ္ခြင့္ရွိလွ်င္ အဲဒီအိမ္ကလည္း မမရည္အတြက္ မေကာင္းေသးဘူး မမရည္။ အဲဒီမွာ မမရည္ရဲ႕ အူ၊ အသည္းေတြကုိ ႏုတ္ယူစားေသာက္မယ့္ စုန္းမတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္ဟု ဇြတ္ေျပာမိမည္ ထင္သည္။ ခုေန ကၽြန္မမွာသာ ဖန္ဆင္းတတ္သူတစ္ေယာက္၏ တန္ခုိးၾသဇာမ်ိဳး ရွိႏုိင္ခဲ့လွ်င္ မမရည္အား ဟုိး.. အေ၀းႀကီး ေမာင္းႏွင့္ကင္းလြတ္ရာ ဆီ ေ၀းလြင့္ေအာင္ ဖန္တီးလႊင့္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ခုေတာ့ မတတ္သာ။
                        အေရးထဲမွာပင္ မမရည္၏ အေဖာ္၊ အကူေကာင္မေလးကလည္း မမရည္ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္စဥ္ သူ႕မိဘေတြရွိရာ ရြာသုိ႔ခဏ ျပန္ခ်င္းေသးသတဲ့။ ေသလုိက္ေတာ့။
                        ကၽြန္မသည္ မမရည္ႏွင့္ ပတ္သက္ေလမွ ေမာင့္အား ေျမမွာမပုံရဲ၊ ခ်ံဳမွာလည္း မတင္ရဲေသာ ျဗဟၼာဦးေခါင္း ကုိင္ထားမိသူႏွယ္ ရူးႏွမ္းတြန္႔တုိေနမိေတာ့သည္။
                        **********


(ရွစ္)
                        ကၽြန္မသည္ မမရည္အေပၚ အဘယ္မွ်အထိ မုန္းမ်က္ေနမိသည္လည္းဆုိတာ ထုိည အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးခ်ိန္ေရာက္မွပင္ ဆင္ျခင္ထိတ္လန္႔စြာ သိတတ္ႏုိင္ခဲ့ေတာ့သည္။
                        ကၽြန္မတုိ႔အိမ္သုိ႔ မမရည္ေရာက္ရွိခဲ့တာ ရက္သတၱ တစ္ပါတ္ခန္႔ပင္ ရွိဦးမည္။ ထုိကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကၽြန္မသည္ မမရည္အေပၚ ၀တၱရား ေက်ျပြန္ရုံမွ်မက ေစတနာယုယမႈတုိ႔ ပုိလြန္ခဲ့တာ က်ိန္တြယ္သစၥာဆုိ၀ံ့ပါသည္။ မမရည္အေပၚ သံသယႏွင့္ မုန္းမ်က္၀န္တုိ ေနမိျခင္းတုိ႔ကုိလည္း အထူးဆင္ျခင္ ထိန္းသိမ္းေနမိေသးသည္။
                        ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး မစၦရိယ အေတြးတုိ႔ႏွင့္ နစ္မြန္းပူေလာင္ေနမိျခင္းသည္ မိမိထက္ ႀကီးျမတ္သူႏွစ္ဦးအေပၚ ျပစ္မွားေနမိျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ ဆင္ျခင္ရေတာ့မည္။ ေမာင့္ကုိလည္း အားနာစရာ..။ တကယ္ဆုိ မမရည္လည္း သနားစရာ ေကာင္းပါသည္။
                        ကၽြန္မ ထုိသုိ႔ ဆင္ျခင္ထိန္ခ်ဳပ္ေနမိသည့္ၾကားမွပင္  ထုိညက ျမင္မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္က ဆုိးရြားျပင္းထန္လြန္းေတာ့သည္။
                        ေမာင္ႏွင့္ မမရည္တုိ႔သည္ ကၽြန္မ တင္ႀကိဳထိတ္လန္႔၊ စုိးရိမ္ေနသည့္အတုိင္းပင္ ကၽြန္မ၏ မ်က္ကြယ္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနခ့ဲၾကသည္တဲ့။  အိပ္မက္မွာေတာ့ ေမာင္က မမရည္အား ကယုကယင္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးသား တြယ္မွီးနီးကပ္လြန္းလွေသာ အေနအထားမွာ ကၽြန္မက ပက္ပင္းမိခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္၏ အေျခအေနမွာ ဘယ္လုိမွ ျငင္းဆန္ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏုိင္ေသာ အေျခအေနပဲ ျဖစ္သည္။
                        ကၽြန္မ၏ ၀မ္းနည္းယူက်ံဳးမရ ခံစားမႈမ်ားကုိ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ပါ။ အျမင္တြင္ မ်က္ရည္ေငြ႕တုိ႔ ကာဆီးပိတ္ဖုံးေနခ့ဲသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ… ေဒါသေတြ တရိပ္ရိပ္ ဆူေ၀လာေတာ့သည္။
                        ထုိအခ်ိန္ခဏမွာ ေမာင္ကေတာ့ ဘယ္ဆီ ေရာက္ရွိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလဲ မသိ။  ကၽြန္မ၏ ေဒါသမ်ားကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ကာ ေမာင္ ေျပးၿပီေပါ့။
                        မမရည္ကေတာ့ သတၱိေကာင္းလွစြာ ကၽြန္မကုိပင္ ထီမထင္ဟန္ျဖင့္ အံတုခ်င္ေနခဲ့ေသးသည္။ ကၽြန္မ၏ ဆင္ျခင္မဲ့ ေဒါသတရားတုိ႔သည္ ထုိအခါမွ မမရည္အေပၚ အထိန္းသိမ္းမဲ့ က်ေရာက္သင့္ေလာင္ေစခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
                        ကၽြန္မသည္ မမရည္အား အၿငိဳးတႀကီး ၊ သဲသဲမဲမဲ တုိက္ခုိက္သတ္ပုတ္မိေတာ့သည္။ မမရည္က ကၽြန္မအား တန္ျပန္မခုခံ။ ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ျခင္းလည္း မျပဳ။ ထုိအခါ ကၽြန္မသည္ မမရည္၏ လည္ၿမိဳအား အားကုန္သုံးကာ စိတ္ရွိ လက္ရွိ  ဖ်စ္ညွစ္ေနမိေတာ့ၿပီ။
                        မမရည္၏ မ်က္လုံးအစုံတုိ႔ ျပဴးက်ယ္လာ။  လွ်ာ အလ်ားလုိက္ ထြက္က်လွ်က္ ကၽြန္မ၏ လက္တြင္းမွာ သူမ၏ ကုိယ္ခႏၵာ ေတာင့္မတ္စန္႔ထြက္လာေသာအခါမွ ကၽြန္မ ထိတ္လန္႔တၾကား ဟစ္ေအာ္မိလွ်က္ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးလာခဲ့ေတာ့သည္။
                        ထုိညက ကၽြန္မ ျပန္လည္အိပ္စက္ မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ပဲ တလူးလြန္႔လြန္႔ျဖင့္သာ နံနက္လင္းခဲ့ရေတာ့သည္။ ေမာင္ကေတာ့ ကၽြန္မ၏ နံေဘးမွာ အပူပင္ကင္းမဲ့စြာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ အျပစ္ ကင္းသန္႔ဟန္ရွိေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာဆီ တစိမ့္စိမ့္စုိက္ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ေနမိျပန္သည္။ အားနာပါတယ္ ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကုိ ေစာ္ကားမိျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မ၏ မသိစိတ္ကပင္ ေမာင့္အေပၚ သံသယေတြ စြန္းထင္းေနခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
                        ထုိအခ်ိန္မွာ အိပ္ယာထက္တြင္ မလႈပ္သာ မလွည့္သာျဖင့္ ေညာင္းခ်ိပင္ပမ္းမႈအား အန္တုသီးခံကာ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ဇြတ္ႏွစ္ႀကိဳးစားေနရရွာမည့္ မမရည္ကုိလည္း စာနာသနားစိတ္ ၀င္မိေသးသည္။ မမရည္လည္း ကၽြန္မကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ။
                        သုံးေလာကတြဋ္ထား ရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရား…။
                        ကၽြန္မ၏ ႏွလုံးအိမ္တြင္ ပူးကပ္ ေႏွာင့္ယွက္ကာ ပူပန္ေသာကတုိ႔ကုိသာ တုိးပြားပ်ံ႕ႏွံ႕ေစေသာ သံသယနတ္ဆုိးတုိ႔အား မဟာကရုဏာေတာ္ျဖင့္ ဖယ္ရွင္းေပးလွည့္ပါ။

                        **********
(ကုိး)
                        နံနက္လင္းလွ်င္ နီရဲက်ိန္းစပ္ေနေသာ အိပ္ပ်က္မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ မီးဖုိေဆာင္ အတြင္းမွာ ထုံးစံမပ်က္ အလုပ္ရွဳပ္ေနျပန္ေတာ့ၿပီ။ ေမာင့္အတြက္ နံနက္စာအား ထုံးစံမ်ားထက္ ေစတနာပုိလြန္၊ ဂရုစုိက္စြာ ျပင္ဆင္ေပးေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ မမရည္ အတြက္…။
                        ခဏၾကာလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ မမရည္၏ အခန္းသုိ႔ သြားရဦးမည္။ မမရည္ အိပ္ယာႏုိးေနႏွင့္ၿပီလား။
“ႏုိးေနတာ ၾကာၿပီလား မမရည္။ ညက အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား”
                        ပဋိသႏၵာရစကား ဆုိျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ၏ အၿပံဳးမ်က္ႏွာသည္ အခါတုိင္းေန႔မ်ားထက္ ထူးျခားၾကည္စင္ေနေစဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ယုံၾကည္ပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ မမရည္၏ ေ၀ယ်၀စၥမ်ားကုိ ၾကည္ျဖဴစြာ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ေပးရပါဦးမည္။
“ခင္မင္းလည္း ေန႔တုိင္း အဖုိ႔ ပင္ပန္းလွတယ္ကြယ္။ မမရည္ အားနာလွၿပီ”
                        မမရည္က ေျပာလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ ၾကည္လင္စြာ ၿပံဳးျပ ႏွစ္သိမ့္ရဦးမွာေပါ့။
                        ကၽြန္မသည္ ညက အိပ္မက္အတြက္ မမရည္အား တိတ္တဆိတ္ အားနာေနမိသည္မွ အပ လိ္ပ္ျပာသန္႔စင္စြာပင္ မမရည္၏ အခန္းသုိ႔ ေျခလွမ္းျပင္ေနမိေတာ့သည္။
“ေဒါက္… ေဒါက္…။ ေမာင္ေရ…”
                        ေမာင့္ အခန္းေရွ႕ အေရာက္မွာ အသံျပဳလုိက္မိေသးေသာအခါ ေမာင္လည္း အိပ္ယာမွ နုိးထေနႏွင့္ဟန္ျဖင့္ တုန္႔ျပန္အသံျပဳသည္။
“မမရည္ေရ…။ ႏုိးေနၿပီးလား”
                        မမရည္၏ အခန္းေရွ႕ အေရာက္မွာကၽြန္မ အသံေပးကာ ရပ္တန္႔နားစြင့္မိေသးသည္။  တုန္႔ျပန္သံ မၾကားရ။ မမရည္ အိပ္ယာက မႏုိးေသးဘူးလား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မမရည္ သည္အခ်ိန္အထိ အိပ္စက္ေနတတ္သည့္ အက်င့္ မရွိပါ။
                        မမရည္၏ အခန္းတံခါးသည္ ဘယ္အခါမွ် ခ်က္ခ်မထားတတ္ေသာ အေလ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မ အခန္းတ့ခါးကုိ ေပ့ပါးညင္သာစြာ တြန္းဖြင့္၀င္လုိက္မိေတာ့သည္။
“ဟင္…”
                        ကၽြန္မအား ေစာင့္ႀကိဳလွ်က္ရွိေသာ မမရည္၏ အေနအထားမွာ ကၽြန္မ လုံး၀ မေမွ်ာင္လင့္ဖူးေသာ အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။  ကၽြန္မ၏ ခႏၵာကုိယ္ တစ္ခုလုံး ေအးစက္ေတာင့္တင္းကာ အသက္ရွဴရပ္တန႔သြၾးေတာ့ မတတ္ပင္။
“ ေမာင္ေရ…”
                        ကၽြန္မ၏ အသံက စူးရွအက္ကြဲေနမွာ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။
                        ကၽြန္မ၏အသံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ေမာင္ အေျပးအလႊား ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ ေရြ႕လ်ား လႈပ္ရွားမရပဲ ရွိေနေလသည္။
“မမရည္..”
                        မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေခါင္းအုံးႀကီးပိကာ ေတာင့္မတ္စန္႔ရံ႕ ပုံစံႀကီးႏွင့္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ မမရည္၏ ပုံစံ မူမမွန္မႈအား ေမာင္လည္း ျမင္ေတြ႕သြားေလၿပီ။
                        ေမာင္က ကၽြန္မ၏ ပခုံးကုိ တစ္ခ်က္ ဖ်စ္ညွစ္အားေပးဟန္ျပဳကာ မမရည္၏ အနီးသုိ႔ အလွ်င္စလုိ တုိးကပ္သြားသည္။ မမရည္၏ အနီးတစ္၀ုိက္ လွည့္လည္စစ္ေဆးေနကာ ညစ္ညဴး စိတ္ရွဳပ္ဟန္ျပသည္ကုိ ကၽြန္မ မ်က္ေတာင္မခပ္၊ အသက္ရွဴရပ္တန္႔ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။
                        ေဟာ.. ေမာင္ ကၽြန္မဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာလွည့္လာၿပီ။ ဟင့္အင္း ေမာင္။ မမရည္ကုိ ကၽြန္မ မသတ္ဘူးေနာ္။
                        ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ မ်က္၀န္းမွာ ကၽြန္မ မေတြ႕ျမင္လုိေသာ (ရင္ဆုိင္ရန္ အင္အားမရွိေသာ)  သံသယေတြ စြန္းေပေနသည္ဟု ကၽြန္မ ထင္လုိက္သည္။
                         ေမာင္ ကၽြန္မထံ တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လာေနၿပီ။ ကၽြန္မ ဦးေခါင္းကုိ ျပတ္ထြက္မတတ္ ျပတ္ထြက္မတတ္ ရမ္းခါထားႏွင့္ခဲ့သည္။
“ခင္မင္း”
“ဟင့္အင္း ။ ခင္မင္း သတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
                        ကၽြန္မ ဗလုံးဗေထြး ျငင္းဆန္မိစဥ္ ေမာင္ ကၽြန္မအနီးသုိ႔ ေရာက္လာကာ ကၽြန္မ၏ ပခုံးႏွစ္ဘက္အား ညင္သာဖြဖြ ဆုတ္ကုိင္လွ်က္…
“ခင္မင္း..”
“ဟင့္အင္း”
                        ျငင္းဆန္ခုိက္မွာပင္ ကၽြန္မ မုိက္ခနဲ မူးေ၀ျပာေမွာင္ကာ အသိကင္းေပ်ာက္ သြားရေတာ့၏။                ။

                                                                                                                              သတုိး


9 comments:

  1. စိတ္ထဲက ၾကိတ္ျပီးသဝန္တိုေနတာကိုးးး။ လႊတ္ထားျပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္ရင္ ေအးသြားမွာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ထင္တဲ့အတိုင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တာပါ။ ဇာတ္လမ္းေလး ဖတ္လို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။

    ReplyDelete
  2. ေန႔လည္က ပထမပိုင္းလာဖတ္တယ္။
    အဲထဲက ဘာျဖစ္မလဲဆိုျပီး ဒုတိယပိုင္းဖတ္ခ်င္ေနတာ။
    ေၾကာက္စရာေနာ္။
    သူ႔ဘာသာ ပူေလာင္မွန္းသိရက္နဲ႔ မထိန္းႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာ။ ေကာင္းတဲ့စိတ္က တစ္၀က္၊ ေနာက္ ပူေလာင္တဲ့ စိတ္ကတစ္၀က္နဲ႔။ အရမ္းသနားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။
    ဇာတ္ေကာင္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏုိင္ျပီး ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ အဆံုးမဲ့ နိဂံုးပါပဲ။

    ReplyDelete
  3. မိန္းမေတြရဲ႕ သဝန္တို သံသယကို ေပၚလြင္ထင္ရွားေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ႔ ဝတၳဳေလးဘဲ..
    အစကေန အဆံုး ေပါင္းဖတ္သြားတယ္
    ဒုတိယပိုင္းကို ဖတ္ေနရင္း တစ္ခုခု မျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္.
    ဝတၳဳမွန္းသိေနေပမဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ရဲ႕ သက္ဝင္မႈက ဖမ္းစားလြန္းေတာ႔ တကယ္ျဖစ္ေနသလို ထင္လာမိတယ္။
    ဆုေတာင္းမျပည္႔ဘူး မမရည္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားတယ္..
    မေသခ်ာတာက ခင္မင္းက တကယ္သတ္တာလား..
    အိပ္မက္ထဲမွာ မသိစိတ္ရဲ႕ ေစခိုင္းမႈနဲ႔ သတ္မိတာလား..
    ေသေစခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလြန္းေတာ႔ အိပ္မက္ထဲမွာ သတ္သလိုနဲ႔ အျပင္မွာ သတ္လိုက္မိတာလား...
    စတဲ႔ အေတြးမ်ားစြာနဲ႔.......
    သဝန္တိုမႈဆိုတာ တကယ္ကို ပူေလာင္ရပါတယ္..

    ReplyDelete
  4. မမရည္က နားလည္စြာ သူ႔ဖာသာသူ အဆုံးစီရင္သြားပုံ ရပါတယ္။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္မွာ မနာလုိ၀န္တုိစိတ္ရွိတာ မဆန္းပါဘူး။ ေယာက်္ားေတြမွာေတာင္ ရွိေနတတ္တာ။

    ခင္မင္းပါ အသက္ပါသြားေလသလား မသိ။ း(

    ခင္မင္လွ်က္

    ReplyDelete
  5. အရမ္းေကာင္းတယ္အကို...စိတ္ဝင္စားလြန္းလို႕ အသက္ရူဖို႕ေတာင္ ေမ႕ေလာက္ေအာင္ပဲ ..သံသယက ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းတယ္ေနာ္... သဝန္တိုတက္တာလဲ ၿပႆနာအၾကီးၾကီး ၿဖစ္ေစတာပဲ...

    ReplyDelete
  6. စာေရးဆရာဆိုးတယ္ဗ်ာ..။အဆံုးသတ္နဲ႔ စာဖတ္သူကို ငိုင္က်သြားေအာင္၊ အေတြးေတြ ပြားသြားေအာင္ လုပ္ထားရက္တယ္။ မမရည္ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာမျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ ခင္မင္းရဲ႔ စိတၱဇအိပ္မက္က ၀န္တိုမႈေတြလႊမ္းၿပီး မသိစိတ္နဲ႔ သတ္မိသြားတာ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...။ :)

    ReplyDelete
  7. ဟန္ၾကည္November 15, 2011 at 7:41 PM

    အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ ကိုသတိုး ပို႔စ္ေတြတက္ေနတာ သတိမထားလိုက္မိဖူးျဖစ္ေနတယ္...အဆင္ေတာ့ေျပသားပဲ ေစာင့္စရာမလိုေတာ့ဘဲ ႏွစ္ပုဒ္လံုး အစအဆံုးဖတ္လိုက္ရတယ္...

    အေရးအသား၊ အယူအဆ၊ အသယ္အပို႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိတဲ့ ၀ထၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕ဗ်ား...

    ReplyDelete
  8. အိပ္မက္ေယာင္ျပီး သတ္လိုက္မိေလသလား??? သူ႕ဘာသာေတာ့ သတ္ေသမယ္မထင္ဘူးေလ.. ဆိုေတာ့ကာ ဝတၳဳေလးက အရမ္းေကာင္းလြန္းပါတယ္ဗ်ာ။။။

    ReplyDelete
  9. ၁ ကိုပါ ျပန္ျပီးေတာ့ ဖတ္ေႏႊးျပီး ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ။

    ေျပာျပရမွာကို ခက္တယ္ လို႔ ဆိုရမယ္။

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။