အဆုံးမဲ႔ နိဂုံး

                       

(တစ္)

မမရည္အေပၚ ကၽြန္မ၏ မုန္းမ်က္ျခင္းတုိ႔သည္ ကုိကုိႀကီး ရုတ္တရက္ ေသဆုံးသြားခဲ့ခ်ိန္မွ စတင္ခဲ့ပါသည္။

*******

(ႏွစ္)

တကယ္က ကုိကုိႀကီး ေသသြားရမည့္အစား ေမာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မမရည္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေသလြန္သြားၾကဖုိ႔ ေကာင္းသည္ဟု ကၽြန္မ မၾကာခဏ ေတြးေနမိတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအေတြးမ်ိဳး ေတြးမိျခင္းအတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အျပစ္တင္ေနာင္တစိတ္က ထုိအေတြးေနာက္မွာ တစ္ၿပိဳင္နက္ကပ္လွ်က္ ပူးတြဲပါလာခဲ့ျပန္သည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အေျခမျမစ္မရွိတဲ့ အေတြးပါလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မုိက္မဲရူးသြပ္လုိက္ပါသလဲ။

ေမာင့္အေပၚ တြယ္တာခ်စ္မက္ဆဲ၊ ျမတ္ႏုိးကုိးစားဆဲျဖစ္ေသာ ကၽြန္မအတြက္ ေမာင္ ေသလြန္သြားခဲ့လွ်င္ ဆုိေသာ အေတြးသည္ အလြန္တရာ ေသြးပ်က္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဟင့္အင္း..။ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ေမာင္မေသေစရ။ ကၽြန္မ၏ဘ၀အဓိပၸါယ္ ရွင္သန္ျပည့္စုံေစရန္အတြက္မွာ ေမာင္ မရွိလုိ႔ မျဖစ္ပါ။ ေမာင္သည္ ကၽြန္မအတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေတာင့္တမႈ တစ္ခုပဲျဖစ္သည္။

သုိ႔ဆုိလွ်င္ မမရည္ ေသလြန္သြားဖုိ႔ ဆုိေသာ ကၽြန္မ၏ စိတ္အေတြးသည္လည္း တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ဆန္ေနေပေတာ့မည္။

အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေမာင္တုိ႔၊ မမရည္တုိ႔ မေသပဲ တကယ့္တကယ္ ေသဆုံးသြားသင့္သူမွာ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္ေနမလား မသိ။ ညစ္ညဴးေခ်ာက္ျခားဖြယ္ စိတ္အေတြးဒုကၡေတြကုိ ေမာင္ႏွင့္အတူ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့။ ဤကမာၻေလကမွာ ကၽြန္မ မရွိေတာ့ေသာအခါ ကၽြန္မ တင္ႀကိဳထိတ္လန္႔ ေသြးပ်က္ေနခဲ့ရေသာ အျဖစ္ေတြဟာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ေပၚေပါက္လာခဲ့ၾကမည္ ဆုိလွ်င္လည္း ျဖစ္လာၾကပါေစေတာ့။ ကၽြန္မက ဘာတစ္ခုမွ သိတတ္ခံစားႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္။

အုိ..။ ကၽြန္မ၏ အေတြးတုိ႔ မွာယြင္းလဲြေခ်ာ္ေနျပန္ၿပီ။ ဟင့္အင္း.. ကၽြန္မအေပၚ ေထာက္ထားငဲ့ကြက္မႈမဲ့ သစၥာပ်က္ယြင္းၾကမည့္ အျဖစ္ကုိလည္း ကၽြန္မ မလုိလားပါ။ ကၽြန္မ တမလြန္ဘ၀မွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ဦးမည္ ဆုိလွ်င္ေတာင္ ထုိအျဖစ္မ်ိဳးကုိ ေရာက္ရာဘ၀မွ မၾကည္ျဖဴ။ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္။

ဘ၀ကူးေျပာင္းသြားခ်ိန္ထိေတာင္မွ ေမာင့္အေပၚ ခ်စ္ျမတ္တြယ္တာမိေသာ ကၽြန္မ၏ အခ်စ္ေတြက တည္တံ့ခုိင္ၿမဲ ေနဦးမွာပါ ေမာင္ရယ္။

ၿပီး.. ကၽြန္မ ခုံမင္တြယ္တာလွေသာ ေမာင္ပါ၀င္သည့္ ဘ၀ကေလးကုိလည္း ေစာစီးစြာ စြန္႕ခြာမသြားလုိေသးပါ။ ေမာင္ပါ၀င္သည့္ ကၽြန္မတုိ႔၏ ႏွစ္ကုိယ္တူဘ၀ကေလးအား (ေမာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္မျဖစ္ျဖစ္) တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ေသလြန္ျခင္းျဖင့္ ေကြကြင္းရမည့္အျဖစ္ကုိ ကၽြန္မ အေတြးႏွင့္ပင္ ရင္ဆုိင္ရန္မရဲ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္မ၏ အေတြးထြက္ေပါက္မ်ားအားလုံး ပိတ္ဆုိ႔ကုန္ရသမွ် မမရည္အေပၚ ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေသာ မုန္းမ်က္ညိဳးေတးမႈမ်ားကုိသာ သုိမွီးတုိးပြားမိေစခဲ့ေတာ့သည္။

********

(သုံး)

“ခင္မင္းက အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အလုိေလာဘ ႀကီးလြန္းတယ္”

                        ေမာင္က စြတ္စြဲသလုိ ဆုိေလလွ်င္ ကၽြန္မ ဘယ္ခါမွ မျငင္းခဲ့မိပါ။ “အထူးသျဖင့္ ေမာင့္ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေပါ့” ဟု စိတ္စကားျဖင့္ျပန္ေျဖကာ ၿပံဳးၿငိမ္ေနမိတတ္သည္။

                        စင္စစ္ ခင္မင္းျဖဴဆုိေသာ ကၽြန္မက ဟုိး… ငယ္ႏုစဥ္ဘ၀မွာကတည္းက ခ်စ္ျခင္းငတ္မြတ္ခဲ့ရသူေပပဲ။ ကၽြန္မ၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ကံေခလြန္းလွေသာအရာသည္ ထုိ ခ်စ္ျမတ္ယုယခံဘ၀ပဲ ျဖစ္သလုိ ေလာဘတႀကီး လုိခ်င္ေတာင့္တခဲ့ေသာ အရာလည္း ျဖစ္ေလသည္။

                        ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခ်ိနဲ႔ႏုံခဲ့ရေသာ ကၽြန္မ၏ ငယ္ဘ၀ကုိျဖင့္ ကၽြန္မ နည္းနည္းမွ် ျပန္မေတြးခ်င္။ ၀မ္းနည္းနာက်င္ ရလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

                        ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက ဖခင္ကုိ  ‘ေဖႀကီး’ ဟု အားကုိးရုိက်ိဳးစြာ အထြဋ္တင္ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္။ မိခင္ကုိေတာ့ ‘ေမႀကီး’ ဟု ကၽြန္မ ေခၚခြင့္မသာခဲ့ပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွတေတြ ေမႀကီးဟု ေခၚခြင့္ရွိသူမွာ ေဖႀကီး၏ထိပ္ေခါင္တင္ ဇနီးမယားႀကီး ျဖစ္ေလသည္။

                        ေဖႀကီး၏ ‘ပထမ’ ဘ၀ကုိ အနားမွ် မသီႏုိင္ရွာေသာ ကၽြန္မ၏ေမေမကေတာ့ ‘ဒုတိယ’ တစ္ေယာက္၏ ေနာက္ပင္က်ခဲ့ရေသးသည္။ (ေမေမ့ေနာက္မွာ စတုတၳ မရွိေတာ့ျခင္းအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔တေတြ ေဖႀကီးကုိ ေက်းဇူးတင္ရေလမလား မသိ။ )

                        ေဖႀကီးအား ေက်းဇူးတင္စရာ တစ္ခုရွိေသးသည္။ ေဖႀကီး၏ ဒုတိယေျမာက္ ေမေမေဆြ ငယ္ရြယ္ေစာစီးစြာ ဆုံးပါးကြယ္လြန္သြားခဲ့ခ်ိန္မွာ ေဖႀကီးက ေမႀကီးႏွင့္ေမေမ့အား တစ္အိမ္တည္း အတူေနေစကာ လက္၀ဲလက်္ာရံေစလွ်က္  ေသြးစည္းေစခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္သည္။

                        ေဖႀကီးသည္ ကၽြန္မတုိ႔သားအမိအား ေနရာေပးရွာပါ၏။ ေမႀကီးႏွင့္ အျခားသား၊သမီးမ်ားကလည္း ေဖႀကီး၏ၾသဇာအတုိင္း တည္ၾကသည္သာျဖစ္ပါသည္။

                        မည္သုိ႔ဆုိေစ ကၽြန္မတုိ႔သားအမိ ခမ်ာမွာေတာ့ အေနအစား က်ဥ္းက်ပ္သိမ္ငယ္ခဲ့ရတာ အမွန္။ ေမေမက ဘ၀ကုိ နာက်ည္းတတ္လာသည့္အခါ ကၽြန္မအတြက္ အိပ္ယာ၀င္ေတးမ်ားသည္ ၾကားဖူးနား၀ သားေခ်ာ့ေတးမ်ား မဟုတ္ခဲ့ပဲ  အေနာက္နန္းမေတာ္မျမကေလး၏ ‘ျပာျပာညိဳေယာင္’ ပတ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

“ မျမကေလးထက္စာရင္ေတာ့  ေမေမက ေတာ္ဦးမွာေပါ့။ သူ႕ေခတ္အခါအရဆုိ လက္၀ဲ၊ လက္ယ်္ာစံ မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေမေမက အေရွ႕နန္းေလာက္ေတာ့ စံရဦးမွာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သမီးရယ္။ ဘယ္ဇနီးမယားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာမူပုိင္သာ ျဖစ္လုိဆႏၵရွိၾကမွာပါ”

                        ထုိစကားကုိ ေမေမက ေဖႀကီးၾကားသာႏုိင္ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေျပာတတ္ေလ့ရွိခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေဖႀကီးက ကၽြန္မ စိတ္အနာ ႀကီးမားသြားမွာ ပူပန္စုိးရိမ္ဟန္ျဖင့္ ေမေမ့အား ေခ်ာ့ေမာ့ဟန္႕တားေလ့ၿမဲ။  ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ နားလည္လြန္တတ္ေနခဲ့ၿပီ။

                        ကၽြန္မသည္ ေမေမ၏ တစ္ဦးတည္ေသာသမီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဖႀကီးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ အလယ္အလတ္ခံရသူသာ ျဖစ္ခြင့္သာခဲ့ပါသည္။ ေဖႀကီး၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမုိးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပုံေအာသြန္က်ဲႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္မ ရရွိခံစားခြင့္ရွိသည့္ ေ၀စုကေတာ့ အႀကီးဆုံးမမႀကီးႏွင့္ အငယ္ဆုံးေမာင္ေလးတုိ႔ တစ္၀စားသုံးယူငင္ၿပီးမွ က်န္ ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ခြဲေ၀ေရာင့္ရဲရႏုိင္တာ မဟုတ္လား။

                        ၀န္းက်င္အလည္မွာလည္း ကၽြန္မတုိ႔သားအမိက ေျမွာက္စားခ်စ္ျမတ္ခံအျဖစ္ မ၀င္ဆန္႔ခဲ့ျပန္ပါ။ ကၽြန္မ၏ဘ၀မွာ ေမေမ့ေမတၱာသာ ရွိမေနခဲ့လွ်င္ စိတ္ဓါတ္ေတြ ေသဆုံးကုန္ခဲ့လုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ရုပ္ၾကြင္းတစ္စေတာင္ ရွာေတြ႕ႏုိင္ၾကမည္မဟုတ္။

                        ဤ​ေလာက ကမာၻမွာ ကၽြန္မ ေလာဘတႀကီး လုိခ်င္ေတာင့္တဆုံးေသာအရာမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံမွ ကၽြန္မအေပၚ ပုံေအာထားရွိႏုိင္မည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားဟုဆုိလွ်င္ စာနာနားလည္ၾကေစခ်င္ပါသည္။

                        *********

                        (ေလး)

                        ကၽြန္မ၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ငတ္မြတ္ေတာင့္တခဲ့ရေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတုိ႔အတြက္ ေမာင့္ထံမွ ရင္းစားမက ပုိလွ်ံစြာ ရရွိႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ယုံၾကည္ခဲ့မိသည္။ ယေန႔တုိင္ ရူးႏွမ္းစြာ ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲလည္း ျဖစ္ပါသည္။

                        သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ နိမ့္က်ကံဆုိးမႈ သတင္းေငြ႕ေငြ႕တုိ႕ကုိ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔၏ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလ ေရာက္ေလမွ ကၽြန္မ ရိပ္မိသိတတ္ႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ေစ့ငုမိသမွ် ဟုိတစ္စ၊ သည္တစ္စကုိ စုစည္းၿခံဳငုံမိေသာအခါ  ကၽြန္မ ဇာတ္ရည္လည္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ ကံဆုိးခဲ့ျပန္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

                        တကယ္ေတာ့ ေမာင့္မွာ ခ်စ္တတ္သမွ် ခ်စ္ျခင္းအားလုံးကုိ ပုိင္စားရရွိခဲ့သူမွာ ကၽြန္မျဖင့္ မဟုတ္ေပပဲ။ ထုိ ကံေကာင္းသူကေလးကေတာ့ မမရည္ပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္တဲ့ေလ။ (မမရည္တုိ႔ မနာလုိခ်င္စရာ ကံေကာင္းပုံကေတာ့  ကုိကုိႀကီးထံမွေရာ..၊ ေမာင့္ထံမွပါ အရူးအမူး စြဲလန္းခ်စ္ျမတ္မႈအားလုံးကုိ ပုိင္စားရရွိႏုိင္ခဲ့သည္တဲ့ေလ။ ) မမရည္၏ ေရြးခ်ယ္မႈကေတာ့ ေမာင္သာျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေမာင့္ထံသုိ႔သာ ခ်စ္ျမတ္မႈအားလုံးကုိ တုန္႔ျပန္ႏွင္းဆက္ခဲ့ေလသည္။

                        ဒါေပမယ့္ ေမာင္ႏွင့္ မမရည္တုိ႔၏ ကိႏၷရာေခ်ာင္ျခား ဇာတ္လမ္းမွာ ကုိကုိႀကီးသည္ မည္သုိ႕ေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့ျပန္သည္ မသိပါ။ ကုိကုိႀကီးသည္ ဗီလိန္ေနရာမွ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့တာျဖစ္ရမည္ဟု ကၽြန္မ ဥာဏ္မီသမွ် ေတြးၾကည့္မိခဲ့သည္။ ကုိကုိႀကီးႏွင့္ ေမာင္တုိ႔၏ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ကုိကုိႀကီးႏွင့္ အလုိတူအလုိပါ၊ သားႀကီးဘက္မွ ဘက္ပင္းခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။

                        မမရည္ကလည္း ႏွစ္ဘက္ေသာမိဘမ်ားအတြက္ သမီးအလိမၼာအျဖစ္ ဇြတ္မွိတ္ခံယူခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္တစ္ေယာက္ ေသြးပ်က္မတတ္ ရူးသြပ္ခံစားခဲ့ရရွာေပလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ သနားၾကင္နာရေသးသည္။

                        ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အျဖည့္ခံေနရာကုိ မသိႏုိးနားေရာက္ရွိလာကာ ေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ရေတာ့တာ..။

                        ထုိအေၾကာင္းျခင္းရာ အားလုံးကုိ ကၽြန္မ ေစာစီးစြာ ရိပ္မိသိတတ္ႏုိင္ခဲ့လွ်င္ သားေပး၊ သမီးယူ ၾကည္ျဖဴခဲ့ၾကေသာ ေမာင့္မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ေဖႀကီးတုိ႔ကုိ ျပစ္တင္စြတ္စြဲကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အဆုံးစီရင္ပစ္ခဲ့မိမည္ ထင္သည္။

                        ထုိစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္မအား ‘ေဖႀကီးရဲ႕ သမီး’ ဆုိေသာ အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ လုိလားၾကည္ျဖဴစြာ စပ္ဟပ္ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ၾကေသာ ေမာင့္ေဖေဖႏွင့္ ေေမကုိ ႏွစ္လုိေလးစားမိခဲ့ေသးသည္။ ေဖႀကီးအေပၚမွာလည္း ကၽြန္မတစ္သက္တာ ခံစားလာခဲ့ရသမွ် စိတ္ဒဏ္ရာတုိ႔အတြက္ ေမာင့္အားပုိင္ဆုိင္ခြင့္ တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ေျပေအးၾကည္လင္ခဲ့မိေတာ့တာ ျဖစ္သည္။

                        ကၽြန္မက ေမာင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထုိမွ်အထိ ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ပါသည္။

                        ***********

                        (ငါး)

                        တကယ္လုိ႔သာ…

                        ေမာင္တုိ႔ ကုိကုိႀကီးတုိ႔၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆုံးပါးကြယ္လြန္ မသြားခဲ့ၾကဘူး ဆုိလွ်င္……

                        ကုိကုိႀကီးလည္း ခရီးလမ္းတစ္ခုမွာ ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖင့္ ေသလြန္မသြားခဲ့ဘူးဆုိလွ်င္…….

                        ကၽြန္မ ခုလုိ ၀န္တုိပူပန္မႈေတြ ခံစားဖိစီးေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။

                        ထုိ႔ျပင္ ေမာင္တုိ႔၏ မိဘမ်ားရွိၾကစဥ္ အခါကတည္းက ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မက ေမာင့္မိဘမ်ားႏွင့္ တစ္အိမ္တည္း အတူေနၿပီး ကုိကုိႀကီးႏွင့္ မမရည္တုိ႔က ၿခံ၀န္းက်ယ္ႀကီးထဲရွိ မလွမ္းမကမ္းမွာပုံစံတူ တစ္ထပ္တုိက္ကေလးႏွင့္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ အစဥ္အလာသည္ အလြန္တရာ ဆုိးရြားေသာ (ဖ်က္ျပင္ရန္ မလြယ္ကူေတာ့ေသာ) မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္စရာ အေျခအေနပဲ ျဖစ္ပါသည္။

                        မမရည္၏ ေခါင္းမာမႈ၊ ဇြတ္တရြတ္ဆန္မႈမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မ၏ သံသယ အႀကိတ္အခဲကုိ ပုိမုိရင့္သန္ေစရန္ အကူအပံ့မ်ားပဲ ျဖစ္ေတာ့သည္။

                        ************


၀တၳဳတုိက နည္းနည္း ရွည္သြားေတာ့ ႏွစ္ပုိင္းခြဲတင္လုိက္ရတာ နားလည္ေပးၾကပါဦး။ ဒုတိယပုိင္း ဆက္တင္ေပးပါ့မယ္။