ေမ့ရန္ခက္ေသာ ေျခရာမ်ား

`အပမ္းေျဖခရီးစဥ္` ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ သည္ရီးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ၊ မေမ့ႏုိင္စရာ အမွတ္တရမ်ားစြာ တုိ႕ျဖင့္ အတိၿပီးျပည့္စုံေနလိမ့္မည္ဟု ေသခ်ာစြာ ယုံမွတ္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိသည္။

ခရီးေ၀းသြားခဲလွေသာ ေက့အတြက္ေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ပင္ အဆန္းအၾကယ္ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။ ေညာင္တုန္း၊ ေက်ာင္းကုန္း စေသာ ၿမိဳ႕အ၀င္မ်ားကုိ လွမ္းေငးၾကည့္ရုံမွ်ျဖင့္ ေက်ာ္လြန္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ၿပီး…ကားလမ္းမ နံေဘးက ရြာကေလးေတြ…။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကားလမ္းနဲ႕ ေ၀းလွမ္းလြန္းလွသည္ျဖစ္ရာ အုန္းပင္တန္းရွည္ ညိဳ႕ညိဳ႕ကုိသာ လွမ္းေငးရေတာ့သည္။ ျမင္ကြင္းမ်ားစြာကေတာ့ ရွဳေမွ်ာ္မဆုံးေတာ့ေသာ စိမ္းတစ္ကြက္၊ ၀ါတစ္လွည့္ လယ္ကြင္းမ်ားသာပင္။

``ဟဲ့…လယ္ေတြေတာင္ ျပန္စုိက္ေနရၿပီလား´´

``ေႏြစပါးေလဟယ္…ငတုံးမရဲ႕´´

``ဟုိ…၀ါေနတဲ့ လယ္ကြက္ေတြက ဘာျဖစ္တာလဲ´´

`ေရငတ္လုိ႕ ျဖစ္မွာေပါ့ ´´

ခရစ္စမတ္အမီ စီစဥ္ခဲ့ေသာ ေကတုိ႕၏ သည္ခရီးစဥ္သည္ အလုပ္ရွင္သူေ႒း၏ ႏုိင္ငံျခားခရီးစဥ္ ရုတ္တရာက္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ သူျပန္ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေပးေနရျပန္သည္။ သူေ႒းျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သည္ခရီးကုိဦးေဆာင္မည့္ မန္ေနဂ်ာဦးသုိက္၏မိခင္ ေဆးရုံတက္ရျပန္ေသာေၾကာင့္ ေႏွာင့္ေႏွးေနရျပန္သည္။ ေကတုိ႕၏ သည္ခရီးစဥ္က ဇန္န၀ါရီလဆန္းမွပင္ စႏုိင္ခဲ့ေတာ့သည္။

ညိဳမႏွင့္ နီနီတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ အတုိင္အေဖါက္ညီစြာ စကားေတြ ေရပက္မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနၾကပါသည္။ ေကကေတာ့ စကတည္းက ႏႈတ္နည္းသူျဖစ္ေလေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္တျပင္ကုိ လွမ္းေငးလုိက္၊ ေညာင္းလာလွ်င္ မ်က္လုံးေတြကုိ ေမွးမွိတ္ေျဖေလွ်ာ့ရင္း အိပ္ငုိက္လာလုိက္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့တာမုိ႕ ညိဳမက တံေတာင္တစ္ခ်က္တုိ႕ကာ…

``မိေက…ၿငိမ္လွခ်ည္လား

``ေအးေလ…ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လြမ္းရေအာင္လည္း ဥာဏ္က အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ဥစၥာ

နီနီက ေက့အား စ,ေနျပန္ရင္း ငွက္ေပ်ာေျခာက္ေၾကာ္ထုပ္ကုိ ကုိက္ေဖာက္ေနသည္။

``ဟဲ့..နီ။ အဲဒါ…မိေကအတြက္ ဥာဏ္၀ယ္လာေပးတာေနာ္

``သိပါတယ္ဟယ္။ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကုိ မိေက တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိကုန္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ကူစားေပးတာ။ ဥာဏ္သ္ိရင္ ငါ့ကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္ဦးမယ္

`ျပည္ႀကီးတံခြန္´ဂိတ္အ၀င္ စားေသာက္ဆုိင္တန္းမွာ နံနက္စာ၀င္စားျဖစ္ၾကစဥ္ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ ငွက္ေပ်ာေျခာက္ေၾကာ္ေတြေရာ၊ အာလူးေၾကာ္ေတြပါ ၀ယ္လာေပးတာကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ေသာ ကုိႀကိးစုိးတုိ႕အုပ္စုသည္လည္း ဥာဏ့္အား ၀ိုင္း၀န္းစ,ေနာက္ေနလ်က္ တဟားဟား။ ဥာဏ့္ခမ်ာ မ်က္ႏွာရဲရဲၾကားက ေက့ကုိလည္း စိတ္ဆုိးမွာ စုိးရိမ္ေနျပန္ေတာ့ကာ မ၀ံ့တ၀ံ့ ခုိးေငးလုိ႕ မဆုံး၊

``ဟုိေရာက္ရင္ သူ…နင့္ဆီက အေျဖ ထပ္ေတာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ ေက။ ေသခ်ာပါတယ္ဟာ။ ငါ..ေလာင္းရဲတယ္´´

နီနီ႕စကားကုိ ညိဳမကပါ ထပ္ဆင့္ေထာက္ခံေနျပန္သည္။

``ငါ…နီ႕ဘက္က ပါမယ္´´…..တဲ့။

ေကတစ္ေယာက္ ရင္ခုန္ျမန္လာရေတာ့ၿပီ။

****************

ပုသိမ္တံတားကုိ ေက်ာ္လြန္ကာ ဗ်ဴးပိြဳင့္သုိ႕နီးလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြက သိသာစြာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။ ကားလမ္းက အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အဆင္း၊ အေကြ႕အေကာက္တုိ႕ ထူထပ္မ်ားျပားလုိ႕လာသည္။ အတက္ခရီးဟု စိတ္မွာသိလုိက္စဥ္မွာပင္ ရုတ္ခ်ည္းစုိက္ခနဲဆင္းရျပန္ေလလွ်င္ ရင္မွာ ေအးခနဲ။ ေယာက်္ားေလးေတြကေတာ့ ေဟးခနဲ ၀မ္းေျမာက္အူးျမဴးစြာ ေအာ္ဟစ္မဆုံးၾကေတာ့ျပန္။ တခ်ိဳ႕ေသာေကြ႕ေတြက်ေတာ့ ဂငယ္ေကြ႕ဆန္ဆန္ျဖစ္သည္။ တစ္ေကြ႕ ေကြ႕ခ်ိဳးလုိ႕မွ မဆုံးမီ ေနာက္ထပ္ေကြ႕တစ္ခု ျမင္ကြင္းေရွ႕သုိ႕ ဘြားခနဲ ေရာက္လာပုံက အသက္ရွဴမွားခ်င္စရာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ဒရုိင္ဘာ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ၊ ေစတနာႏွင့္ အသိ၊သတိတုိ႕ေပၚမွာသာ လုံး၀ယုံမွတ္၊ ပုံအပ္ေပးထားရေသာ အေျခအေနမွာ အသည္းတေအးေအး၊ ရင္တဖုိဖုိ ပင္။ ဘုရားတသံေတြလည္း တီးတုိးလႊမ္းညံေနေတာ့ၿပီ။ ကားဘီးတစ္ဘီးစာမွ် အခ်ိန္အဆမွားကာ ေနရာေရြ႕ေခ်ာ္သြားခဲ့လွ်င္ ေခ်ာက္နက္နက္ထဲ ဂၽြမ္းစုိက္ထုိးဆင္းၾကရဖုိ႕သာ ရွိေတာ့တာေလ။

လမ္းတစ္ဘက္မွာက ဖဲ့ၿဖိဳခ်ထားေသာ ေတာင္ျမင့္ ကမ္းပါးယံျဖစ္သည္။ တျခားတစ္ဘက္မွာေတာ့ ေခ်ာက္နက္နက္…။ ထုိေခ်ာက္နက္မ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ လွ်ိဳေျမာင္အထပ္ထပ္၊ ေခ်ာင္းငယ္ေကြ႕အသြယ္သြယ္ကုိ လွမ္းျမင္ရႏုိင္ပါသည္။ သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္တုိ႕က ခပ္က်ဲက်ဲ။ တခါတရံ ၿခံဳႏြယ္သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ လူသြားလမ္းဖုံဖုံေလးေတြလည္း ေတြ႕ရတတ္ေသးသည္။

ေခ်ာင္းကမ္းနဖူးကုိ ေက်ာခုိင္းေဆာက္ထားေသာ ေျခတံရွည္ျမင့္ျမင့္တဲအိမ္ကေလးေတြ တစ္လုံးစ ႏွစ္လုံးစျမင္ရသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ကေလးေတြရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားဆီမွာ။ ရာဘာစုိက္ခင္းက အလုပ္သမားမိသားစုေတြေနေသာ တဲကေလးေတြျဖစ္မွာေပါ့။ ေခ်ာင္းနက္ထဲမွာ ငါးဖမ္းေလွငယ္ေလးေတြကုိလည္း တစ္စင္းတေလ ငုံ႕ေငးရေသး၏။

ဥာဏ္တုိ႕တေတြကေတာ့ ကားလမ္းမနံေဘးရွိ ကုန္းျမင့္ေျပေျပ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတြ႕ရသည့္ ေျခတံရွည္တဲအိမ္ကေလးေတြကုိ လည္ျပန္ေငးလွ်က္။ တဲအိမ္မ်ားေရွ႕မွာ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ အျပန္အလွန္ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနျပန္ကာ သေဘာေတြက်လုိ႕ေပ။

အဲဒီဥာဏ္ဟာ အလြန္အရယ္အၿပံဳးမ်ားေသာ လူေပ်ာ္ေလးတစ္ေယာက္ေပ။ ရုပ္တည္ႏွင့္ စကားနည္းေသာ ေကသည္ပင္ ဥာဏ္ႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ စကားဖြယ္ရာ ဆုိေနျဖစ္ျပန္ကာ အရယ္အၿပံဳးေတြလႈိင္ေနတတ္ျပန္တာ။

ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္ထဲသုိ႕ စ၀င္လာၾကသူခ်င္းအတူတူမွာ ဥာဏ္က… ေက့ထက္ ခင္မင္ႏွစ္လုိသူ ေပါမ်ားေနတာျဖစ္မည္။ အလုပ္ဘယ္ေလာက္ရွဳပ္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္ပင္ပမ္းရသည္ ျဖစ္ပါေစ…ဥာဏ္မ်က္ႏွာေပၚမွ အရယ္အၿပံဳးေတြ ေဖ်ာ့မွိန္မသြား။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာလည္း ဥာဏ္ဟာ ကူညီတတ္သူ၊ အနစ္နာခံတတ္သူဟု အမွတ္ေပးခံရသူျဖစ္ျပန္သည္။ အဲသည္ဥာဏ္က အာရုံနည္းနည္း၊ အလုပ္ထဲမွာသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးရွိေနတတ္ေသာေက့အား ခ်စ္စကား ဆုိေလရာ နံေဘးမွေနကာ ကုိယ့္စားရိတ္ကုိယ္စားၿပီး လႊတ္သေဘာတူေနၾကသူေတြလည္း အမ်ားသားေပ။

အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာေရာ၊ အရပ္ထဲမွာပါ ခင္မင္ပတ္သက္၊ သိကၽြမ္းဖူးသမွ် ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြအားလုံးတုိ႕ထက္ ဥာဏ္ကုိမွ ပုိသာေသာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္၊ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕တ၀က္မက ေက့ရင္ထဲမွာ ရွိေနႏွင့္တာ ။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ႀကီး ဖြင့္ဟ၀န္ခံဖုိ႕ရန္ေတာ့ ေက…မ၀ံ့ေသးပါေပ။

*****************

ဥတုိတံတားကုိ ျဖတ္သန္းၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကားေပၚရွိလူကုန္ ေမွ်ာ္လင့္တက္ၾကြလွ်က္ တလႈပ္လႈပ္ရွိလာခဲ့ၾကၿပီ။ ပင္လယ္နဲ႕ အလြန္နီးကပ္လာေနၿပီ မဟုတ္လား။

``ဟုိမွာ…ပင္လယ္

ကားသမားတစ္ေယာက္က လက္ညွဳိးညႊန္ေလလွ်င္ ပင္လယ္အား ေမွ်ာ္ေမာရင္ခုန္ကာ စိတ္ေစာေနၾကသူေတြခ်ည္းမုိ႕ ေလးဘက္ေလးတန္ ပိတ္ဆီးထားေသာ ေတာင္တန္းေတြဆီ အလုအယက္ လုိက္ၾကည့္မိၾကသည္။

``ဘယ္မွာလဲ…

သူ႕လက္ညိွဳးက ေအာက္ဖက္ဆီ ယုိင္ျပေနျပန္တာေၾကာင့္ ဇေ၀ဇ၀ါ အၾကည့္ေရာက္ေလလွ်င္…

``ဟယ္…ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ပင္လယ္…´´

``အယ္…ဒါ ပင္လယ္လား…´´

အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကတာက ပယ္လယ္ျပင္ႀကီးကုိ အထက္စီးမွ ငုံ႕ကုိင္းၾကည့္ရမည္လုိ႕သာပင္။ ခုေတာ့ ပင္လယ္က ေတာင္ေတြရဲ႕ အျမင့္အဖ်ားမွာ ေတာင္တန္းနံရံမ်ား ေဘာင္ခတ္ထားလွ်က္…။ပင္လယ္ကုိ ခုလုိ…တေမာ့တေမာ ေမွ်ာ္ေမာ့ၾကည့္ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းဆီကမွ ေတြးထင္မထားခဲ့စဖူးမုိ႕ အံၾသတႀကီး။ ေငးေမာ့မ၀။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေကြ႕ေတြမွာ ပင္လယ္္က ပုန္းေပ်ာက္သြားလုိက္၊ ျပန္ေပၚလာလုိက္။

တကယ္တမ္း ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခဆီ ေျခခ်မိၾကေတာ့လည္း လွည့္စားခံလူေတြကုိ ေရျပင္ျပာျပာရဲ႕ ႀကိဳဆုိဧည့္ခံေနပုံက လႈိက္လွဲေႏြးေထြးစြာ…။ ၿငိမ္းေအးညိွဳ႕ငင္စြာ….။

******************

ဘန္ဂလုိမွာ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရထဲဆင္းရန္ အဆင္သင့္ရွိေနၾကၿပီ။

ကမ္းေျခမွာ ေျခစုံရပ္ၾကကာ တေမွ်ာ္တေခၚ ျမင္ကြင္းမဆုံးႏုိင္ေတာ့ေသာ ေရျပာျပာပင္လယ္ဆီ ေဟးခနဲ လႈိက္လွဲက်ယ္ေလာင္စြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလုိက္ၾကသည္။ ၿပီး…ပင္လယ္၏ ရင္ခြင္ဆီ အလုအယက္ ေျပး၀င္ၾကေတာ့ၿပီ။

``ေက…ေရထဲမဆင္းခင္ စက္ဘီး အရင္စီးရေအာင္´´

``ဥာဏ္..စက္ဘီး စီးတတ္လုိ႕လား´´

``အင္း…လာပါ´´

ကမ္းေျခသဲျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ႏွစ္ေယာက္တြဲစက္ဘီးကုိ ဥာဏ္ကထိန္းရင္း ေရွ႕ကနင္းေလလွ်င္ ေကသည္လည္း ေနာက္ကေန သူ႕ပခုံးကုိကုိင္ကာ အလုိက္သင့္ နင္းရျပန္ေတာ့သည္ပင္။ ဥာဏ္က ေက်ာက္ပုထုိးေစတီဆီေရာက္ေအာင္ နင္းေလသည္။ ၿပီး…ပင္လယ္ႏွင့္ ကမ္းေျခရွိဟုိတယ္ေတြဆီ တစ္လွည့္စီေငးရင္း နင္းၾကျပန္သည္။

စိမ္းျပာညိဳ႕ေသာေရျပင္သည္ ေကတုိ႕ေရာက္စကေတာ့ ခပ္ေျပေျပ ၿငိမ္သက္ေနသေယာင္ထင္ရေသာ္လည္း ခဏငယ္အၾကာမွာပင္ လႈိင္းအိဂယက္ငယ္တို႕ ကမ္းေျခဆီ လာေရာက္မိတ္ဆက္ၾကေလၿပီ။

ေယာက်္ားေလးမ်ားကေတာ့ လႈိင္းခုန္ေနၾကသည္။ လႈိင္းအလာကုိ ႀကိဳေစာင့္ေနၾကရင္း မိမိထံေရာက္အလာမွာ အလုိက္သင့္၀မ္းလ်ားထုိးခုန္အုပ္ကာ လိႈင္းၿငိမ့္စီးၾကတာပင္။ မိန္းကေလးမ်ားမွာလည္း ေဘာကြင္းေတြေပၚမွာတခ်ိဳ႕၊ ဖက္တြယ္ထားလွ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕။

ဘန္ဂလုိမွာ ေရမုိးခ်ိဳး၊ ဟုိတယ္က စီစဥ္ေပးေသာ ညစာကုိ စားေနၾကရခ်ိန္မွာပင္ ညေနပုိင္း ပင္လယ္ကမ္းစပ္ဆီမွ အေပ်ာ္ေတြကုိ စားၿမံဳ႕ျပန္ေကာင္းေနၾကတုန္းေပ။

ဥာဏ္ကေတာ့ ေက့အရိပ္ကုိ တရံမလပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿမဲအတုိင္း…

``ေကေရ…ၿပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ငါးကင္စားရေအာင္

`` ေအး…ေကာင္းတယ္။ သြားရေအာင္ဟာ

မိညိဳမက လက္ဦးေအာင္ေျဖႏွင့္ေလသည္။

***************

ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ ဖုိးကုလားကၽြန္းဟု ႏႈတ္စြဲေနခဲ့ေသာ ေကတုိ႕တေတြကုိ `ေအာင္မဂၤလာကၽြန္းမွ ႀကိဳဆုိပါ၏ ´ ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္က ဆီးႀကိဳေနႏွင့္ေလသည္။ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခႏွင့္ ဖုိးကုလားကၽြန္းအၾကားရွိ ေခ်ာင္းက ျမစ္ႏွင့္ ပင္လယ္ကုိ ဆက္သြယ္ေပးထားသလုိ ခပ္တုိတုိ။ ဒါေပမယ့္ က်ယ္၀န္းလွသည္ ထင္မိ၏။ စက္တပ္ေလွေပၚမွ မိန္းခေလးမ်ားမွာ လႈပ္ပင္ မလႈပ္ရဲ၊ အသက္မွ် မရွဴရဲရွာေအာင္ ရင္ထထိတ္ထိတ္။ ေကတုိ႕၏ မန္ေနဂ်ာ ဦးသုိက္က စက္ေလွတစ္စင္းထဲေပၚမွာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းခေလး မွ်မွ်တတ ပါ၀င္ႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။

``ေက…ကုိယ္တုိ႕ေလွနဲ႕ လုိက္ခဲ့ေနာ္

ေခ်ာင္းေရက ၾကည္လင္စိမ္းလဲ့ေနျပန္ရာ ေအာက္ေျခၾကမ္းခင္း၊ သဲျပင္ကုိေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရတာမုိ႕ ေရတိမ္သားပဲဟု စိတ္ေအးေတာ့မလုိရွိစဥ္…

``အလယ္ေခ်ာင္းရုိးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာက္နက္ႀကီး´´

တံငါရြာကေလးမွ ရြာသားေတြကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ မထူးဆန္းေတာ့သလုိ ေအးေဆးစြာပင္။ ဖုိးကုလားကၽြန္းက ပုိ၍ေပ်ာ္ရႊယ္ေကာင္းသည္ဟု ဥာဏ္ႏွင့္ေကတုိ႔ သေဘာခ်င္းညီခဲ့ၾကပါသည္။

ေက်ာက္ေဆာင္ေတာင္ကုန္းျမင့္ဆီမွ ေစတီကေလးကလည္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ သပၸါယ္ေနပါသည္။ဘုရားဖူးအၿပီးမွာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ ကမ္းေျခကုိ အထက္စီးမွ လွမ္းေငးလုိ႕ရသည္။ ပတ္ခ်ာလည္ ၀ုိင္းပတ္ေနေသာ ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္တံတားမ်ားမွာေရညိွတုိ႔ျဖင့္ မဲညိဳ႕ညိဳ႕။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကား ခရုေကာက္ေနၾကသူေတြလည္း ရွိေနသည္။ ျမင္ကြင္းတစ္ဆုံးမွာေတာ့ ေရျပင္ျပာျပာ…။

ဟုိ…ေ၀းျပျပ ပင္လယ္ရဲ႔႕ဗဟုိမွာ ေဖြးလြလြသဲေျမအတိကုန္းေျမကေတာ့ သဲျဖဴကၽြန္းဟု အမည္တြင္သည္တဲ့ေလ။ ဘာအပင္မွ မေပါက္ေရာက္ေသးဟုလည္း ေျပာၾကသည္။ ေရလည္သဲျဖဴကၽြန္းေပၚမွာ တည္ထားကုိးကြယ္ေသာ ေစတီငယ္ကုိ ဖူးေရာက္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း ပင္လယ္ကုိ စက္ေလွျဖင့္ ျဖတ္ကူးရန္ ေကတုိ႕ ကေလးမေတြက မ၀ံ့ရဲၾကပါ။

``ဟုိ…စက္ေလွေတြက ပုိႀကီးတယ္ေလ။ လုိက္ဖ္ဂ်ပ္ကက္ေတြလည္း လူတုိင္း၀တ္ထားရတာပဲ။´´

မိန္းကေလးေတြမလုိက္ျဖစ္လွ်င္ ေယာက်္ားေလးေတြလည္း မသြားျဖစ္ေတာ့ဖုိ႕ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနတာမုိ႕ သြားခ်င္လွသူေတြ စူပြပြ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ ဓါတ္ပုံေတြရုိက္ၾကရင္း၊ ခရုလုိက္ေကာက္ရင္း၊ ေၾကးတြန္းေက်ာက္ရွာရင္း သဲျဖဴကၽြန္းကုိ ေမ့သြားၾကပါသည္။

ေခ်ာင္းသာဖက္ကမ္းသုိ႕ ျပန္ကူးၾကရန္ပင္ လူစုံေအာင္ မနည္းစုရုံး ေလာေဆာ္ေနရသည္။ ခရုပုတီးႏွင့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းေသာဆုိင္ကေလးမွာ ေကတုိ႕ တစ္အုပ္စုထဲႏွင့္ပင္ လူမအား၊ လက္မအား ဗ်ာမ်ားက်န္ရစ္ရရွာေတာ့သည္။

ကူးတုိ႕ဆိပ္ကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေယာက်္းေလးတခ်ိဳ႕ ျမင္စီးရင္း ေကာင္းဘြိဳင္စတုိင္ ဖမ္းၾကျပန္သည္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ေခ်ာင္းသာအမွတ္တရ အက်ၤ ီႏွင့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆုိင္မွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေနၾကျပန္ၿပီ။

******************

တစ္ေနကုန္ တလႈပ္လႈပ္၊ လႈိင္းထန္လႈပ္ရွားေနရေသာ ပင္လယ္သည္ ညအခ်ိန္ အိပ္စက္ရန္ပင္ ႏွေမ်ာေနေသးသည္ထင္ရဲ႕။ ကမ္းစပ္ဆီသုိ႕ လႈိင္းဂယက္ ေဖြးေဖြးေတြ ေ၀ါခနဲပုိ႕လႊတ္လာလုိက္၊ ၿပီး…ျပန္ဆြဲခ်ေခၚယူသြားလုိက္ျဖင့္ ပုိလုိ႕ေတာင္ပ်ားပမ္းခပ္ကာ အကဲမရ ရွိလွသည္။ လေရာင္မရွိေသာ္လည္း ဟုိတယ္မ်ားဆီမွ စီစီညီေသာ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ကမ္းစပ္မွာ ေရဂယက္ေဖြးေဖြးတုိ႕သည္ ေငြေရာင္လက္ျဖာေနေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္ေမွာင္ေမွာင္မွာ မီးရွဴး၊ မီးပန္း ေရာင္စုံတုိ႕ တဖြားဖြားေရာင္စုံျဖာေနတတ္ျပန္သည္။ တစ္ခ်က္ခ်က္မွာ ကာရာအုိေက သီခ်င္းသံေတြလည္း လြင့္၀ဲလာတတ္ေသးသည္ပင္။

ဥာဏ္တုိ႕ ေယာက်္ားေလးအုပ္စုက ဟုိတယ္မွ စီစဥ္ေပးေသာထင္းေျခာက္မ်ားျဖင့္ ကုိယ္တုိင္ မီးေမႊးရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ မီးေတာက္တုိ႕ အရွိန္ရစ ျပဳလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ေကတုိ႕အားလုံး မီးပုံႀကီးကုိ၀ုိင္းပတ္ကာ ေနရာယူလုိက္ၾကပါေတာ့သည္။



``ေက..ခ်မ္းေနလား´´

အေႏြးထည္ထူထူႀကီးကုိ လည္ပင္းအထိေရာက္ေအာင္ ဇစ္ဆြဲတင္ေနေသးေသာ ေက့အနားသုိ႕ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ မေယာင္မလည္ ေရာက္ရွိလာပါသည္။

``ေလတုိက္ေနတာကုိး..ဥာဏ္ရဲ႕´´

ဥာဏ္ကေတာ့ သိပ္မခ်မ္းလွသလုိပင္ သုိးေမႊးဆြယ္တာပါးကေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းစြတ္ရဲရဲေအာက္မွ ဥာဏ္မ်က္၀န္းေတြက အရိပ္တစ္မ်ိဳးယွက္သန္းကာ ႏူးညံ့ရႊန္းလက္ေနျပန္ပါသည္။

``မနက္အေစာႀကီး ျပန္ရေတာ့မွာေနာ္´´

``အင္း..´´

``ျပန္ခ်င္ေသးဘူး ေကရဲ႕´´

ေက..စကားမျပန္ေတာ့ပါ။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ေက့အနားပဲကပ္ခြင့္ရေအာင္ ၊ စကားေျပာခြင့္သာေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ဥာဏ့္အၾကည့္၊ အၿပဳံးတုိ႕ လႈိက္လွဲနက္ရွဳိင္းလုိ႕လာေနတာ ေကသာမက အားလုံးက သိရွိနားလည္ ေနႏုိင္ခဲ့ၾကသည္ပင္ မဟုတ္လား။ ေက…ကိုယ္တုိင္လည္း အလုပ္ခြင္သက္တမး္တစ္ေလွ်ာက္ ေန႕စဥ္ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရေသာ ဥာဏ့္အား သည္ခရီးစဥ္ေရာက္ေလမွ အမူလြန္ဟန္ေဆာင္ျခင္းမ်ားကြာက်လုကာ ဆန္းသစ္စြာ ၿငိတြယ္ခ်င္ခဲ့ၿပီ။

လက္ခုတ္သံ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းၾကားမွာ မီးပန္းေရာင္စုံတုိ႕ျဖင့္ ေကာင္းကင္သည္ ၿပိဳးျပက္၊ ၀င္းလက္လုိ႕ေနသည္။ လက္ထဲမွ မီးပန္းငယ္မ်ားကုိ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ကုိယ္စီေ၀ွ႕ယမ္းေနၾကရင္ ေကတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူၿပံဳးေနမိၾကေသးသည္။

ေယာက်္ားေလးမ်ား ဂစ္တာတီးရင္ သီးခ်င္းဆုိၾကရန္ျပင္ေနၿပီ။

``ေဟ့ေယာင္…ဥာဏ္´´

ဂစ္တာတီးရန္လွမ္းေခၚေနေသာ ကုိႀကီးစုိးတုိ႕ထံ ခဏဟု ဥာဏ္ကဆုိကာ မ်က္လုံးတစ္ဖက္ပင္ လွမ္းမွိတ္ျပေနလုိက္ေသးသည္။ ညိဳမႏွင့္ နီနီကေတာ့ ငါးကင္ရန္ ျပင္ဆင္ရာမွာ ၀င္ကူေပးေနၾကသည္။

``ေက…´´

ဥာဏ့္အသံမွာ ျမတ္ႏုိးမႈေငြ႕ေငြ႕ျဖင့္ တုိးဖြဖြ။

``ဒီညေလးကုိ ကုိယ္တုိ႕ေတြ အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေနၾကရေအာင္ေနာ္´´

ေက…ၿပံဳးလွ်က္သာ ေခါင္းညိတ္လုိက္ပါသည္။

ဥာဏ္က ေက်ာပုိးအိပ္အတြင္းမွ တစုံတရာကုိ ထုပ္ယူေနျပန္သည္။ ဥာဏ္လက္ေဆာင္မွာ ကတၱီပါစနီရဲရဲကုိ ေဘာင္က်က္လွ်က္ အေရာင္၊ ပုံသ႑ာန္ဆန္းဆန္းခရုခြံေလးေတြႏွင့္ ့ စီျခယ္ထားေသာ ခ်စ္မက္စရာ ပန္းခ်ီးကားခ်ပ္ေလးျဖစ္သည္။

``ရန္ကုန္ေရာက္မွ ဖဲႀကိဳးေတြ ဘာေတြနဲ႕ ေသခ်ာထုတ္ပုိးၿပီး ေပးမလုိ႕ ေကရဲ႕။ အဲထိေရာက္ေအာင္ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့လုိ႕´´

ပုိလုိက္တာဟု ႏႈတ္ခမ္းမဲ့ျပလုိက္ေသာ္လည္း ေကႏႈတ္ခမ္းမ်ားက အၿပံဳးေတြ ေလ်ာ့မသြားခဲ့။

``ေဟး…ဥာဏ္။ ေအာ္…ေန႕လည္က ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားလား။ အဲဒါ ေက့ဖုိ႕ ၀ယ္တာလား..ဟား..ဟား..´´

``သာသနာဖ်က္ေကာင္´´

ဥာဏ္က ဖုိးစည္အား မကြယ္မ၀ွက္ စြတ္စြဲႏွင္လႊတ္ေနျပန္သည္။ ဖုိးစည္ကေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ညွဳိးမသြား။ တဟားဟား..ရယ္ေမာမပ်က္…။

``ေအာ္…ဖုိးကုလားကၽြန္းမွာ မင္းတုိ႕ခုိးယူလာခဲ့တဲ့ ပုလဲပုတီးလည္း ေက့ကုိ ေပးလုိက္ပါဦး။ သက္စြန္႕ဆန္ဖ်ား ယူလာခဲ့ၿပီးမွ ေပးဖုိ႕ေမ့ေနမွာစုိလုိ႕ မင္းကုိ သတိလာေပးတာ´´

ဖုိးစည္ကေတာ့ တဟဲဟဲပင္ အနားကခြာကာ ဂစ္တာတီးေနေသာ အုပ္စုထံ ျပန္သြားေတာ့သည္။

``အဟား..သူလာေျပာလုိ႕ သတိရတာ´´

ေက်ာပုိးအိပ္အတြင္းမွာ ဟုိ၊သည္ စမ္းရွာေနၿပီးမွ လက္ထဲသုိ႕ပါလာခဲ့ေသာ ပုလဲပုတီးေလးမွာ ညေမွာင္ေမွာင္မွာပင္ မီးရိပ္ျဖင့္ တလက္လက္ လင္းျဖာေနပါသည္။

ေကသည္ ဥာဏ့္ထံမွ လက္လွမ္းလုိက္ေသာ ပုလဲပုတီးေလးအား ေနာက္သုိ႕ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္၍ပင္ ေရွာင္လုိက္မိေသးသည္။ ဥာဏ္ကေတာ့…

``ေန႕လည္က ကုိယ္တုိ႕ေတြ အမွတ္တရ ပစၥည္းဆုိင္မွာ အတုိအလိွ်ဳေတြလုပ္ၾကရင္ ပါလာခဲ့တာေလ..ဟား..ဟား..´´

ဥာဏ္ကေတာ့ ေက့ အမူအယာကုိ သတိမျပဳမိဟန္ျဖင့္ ရယ္ေမာရႊင္ျပႏုိင္ေနေသးသည္။

``ေက..အခု ဆြဲထားမလား…။ ေကနဲ႕ဆုိ လွမွာ…´´

``ဟင့္အင္း။ ေက..မယူခ်င္ဘူး။ မယူဘူး´´

ေက့ ျငင္းဆန္စကားက ရုတ္တရက္ႀကီး တူးတူးခါးခါး ျဖစ္သြားရတာမုိ႕ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားခဲ့သည္ ထင္ပါ၏။

``ေက…´´

``ဟင့္အင္း´´

**************

ေကတုိ႕တေတြ ကမ္းေျခမွ ျပန္တက္လာၾကေတာ့ ညနက္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ဘန္ဂလုိသုိ႕ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေျခ၊လက္ေဆးၿပီး အိ္ပ္ယာတန္း၀င္ခဲ့မိေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ပဲ ဘယ္၊ညာ လူးလိမ့္ေနရျပန္ေတာ့သည္။

ေက့ကုိ ပုံႀကီးခ်ဲ႕တတ္သူဟု ဥာဏ္က ဆုိခဲသည္။ ေကကလည္း ဥာဏ္ဟာ အေတြးတိမ္သူ၊ ေပါ့တန္သူဟု တန္ျပန္စြတ္စြဲပစ္လုိက္ေတာ့သည္ေလ။

ေကတုိ႕တေတြ လက္ေဆာင္ပစၥည္း၀ယ္ယူခဲ့ၾကေသာ ဖုိးကုလားကၽြန္းေပၚမွ အမွတ္တရ ပစၥည္းဆုိင္ကေလးဟာ ေစ်း၀ယ္လုိ႕ ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ ေစ်းႏႈန္းေတြလည္း ကမ္းေျခဘက္မွာထက္ ပုိ၍သက္သာေသးသည္။

``ဒါေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႕ဘက္က ကုိယ္တုိင္လုပ္ၾကတာေလ။ ကမ္းေျခက ဆုိင္ေတြကုိ ေဖာက္သည္သြင္းေပးရတာ။ ခုလုိ လက္လီေရာင္းရေတာ့ နည္းနည္းပုိက်န္တာေပါ့´´

သူတုိ႕ရဲ႕ အျမတ္ေငြဟာ တကယ့္ကုိ နည္းနည္းပါးပါးသာျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ လက္ခသာသာမွ်ထက္ ပုိလြန္ရုံသာရွိလိမ့္မွာ…။

ေစ်း၀ယ္သူ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး၀င္လာေတာ့ ဆုိင္ရွင္မိန္းကေလးခမ်ာ ေပ်ာ္ရွာမည္ပင္။ ႀကံဳရာ လက္ညိွိဳးညႊန္ကာ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ဆြဲယူေရႊးခ်ယ္ေနသမွ် မၿငိဳမျငင္ ေစ်းဆုိျပသေပးခဲ့ရွာသည္။ ေကတုိ႕အားလုံးအေပၚ အရုိးခံ သက္သက္ျဖင့္သာ ဆက္ဆံခဲ့ရွာတာ။ သံသယေငြ႕ေငြ႕ျဖင့္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ သူ …မေထမဲ့ျမင္ မျပဳခဲ့ပါေပ။

ခုေတာ့ ဥာဏ္တုိ႕အားလုံးက အဖု္ိးမတန္လွေသာ ပစၥည္းေသးေသးေလးတစ္ခုကုိ ေစ်းသည္မသ္ိေအာင္ အေပ်ာ္သက္သက္အတြက္ ၀ွက္ယူလာခဲ့ၾကသည္တဲ့။ ၿပီး…

``ဒီေလာက္တန္ဖုိးေလးနဲ႕ ကုိယ္က စာရိတၱ ပ်က္ျပားစရာလား ေကရဲ႕။ ဒီ႕ထက္ တန္ဘုိးႀကီးလည္း စိတ္နဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားဘူး´´

``စိတ္နဲ႕ မပစ္မွားေပမယ့္ လက္က ေရာက္ၿပီးေနၿပီေလ…´´

``ေက…။ အဲဒါ ကုိယ္တုိ႕အားလုံး အေပ်ာ္သက္သက္ လုပ္မိခဲ့ၾကတာလုိ႕ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ေကေျပာသေလာက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ေတြးရေကာင္းမွန္းလည္း ေမ့ေနခဲ့ၾကလုိ႕…´´

****************

``နင္ကသာ မစြတ္စြဲပါဘူးေျပာေန။ ဟုိမွာ ရွက္လုိ႕ ေသမတတ္ျဖစ္ေနၿပီ´´

တကယ္က တစ္ဖက္သားရဲ႕ အေျခအေန၊ ထိခုိက္နစ္နာရမႈကုိ မေတြးေတာပဲ ဆင္ျခင္မဲ့ ၊ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ျပဳမူေပ်ာ္ပါးတတ္ေသာ အေလ့အထေတြကုိ ေက…ႏွစ္လုိျမတ္ႏုိးမိေသာ ဥာဏ့္ထံမွာ မေတြ႕ျမင္ရက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ေကတုိ႕တေတြ တစ္ေခါက္ လည္ပတ္သုံးစြဲခဲ့ၾကေသာ ခရီးစားရိတ္ဟာ သူတုိ႕အတြက္ တစ္လစာ အိမ္စားစရိတ္မွ် ျဖစ္ေနမွာလုိ႕ ေတြးၾကည့္ပါဦးေတာ့ ဥာဏ္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကလည္းပဲ…စကားမွားခဲ့ ၊ကၽြံခဲ့မိတာေတာ့ ၀န္ခံရမည္ပင္။

``ေကပါ ႀကံရာပါ အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး´´

ထုိစကားက ဥာဏ့္အား အထိနာေစခဲ့သည္ ထင္ပါ၏္။

`မင္းမုိ႕စြတ္စြဲရက္တယ္ ေကရယ္´´

ေက စြတ္စြဲတာ မဟုတ္ရပါဘူး ဥာဏ္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥာဏ္တုိ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္က သူတစ္ပါးရဲ႕ထမင္းတစ္လုပ္၊ ဟင္းတစ္တုံးကုိိ ပုတ္ခ်ပစ္သလုိ ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႕ ဥာဏ့္ကုိ နားလည္ေစခ်င္ခဲ့တာ။

အျပန္လမ္းကေတာ့ ေကတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေနခဲ့ၿပီ။

**************

ပုသိမ္တံတားအရင္းမွာတည္တားကုိးကြယ္ေသာ ႏွီးဘုရားကုိ ၀င္ေရာက္ ဖူးျမင္ခဲ့ၾကသည္။ ပုသိမ္တံတားကုိ ေနာက္ခံထားေသာ ေစတီ၏ ပရ၀ုဏ္သည္ ေအးျမလွ်က္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာေပ။ ေကတုိ႕တေတြ… ၀ါးႏွီး ျဖင့္ ယက္လုပ္ပူေဇာ္ထားေသာ ႏွီးဘုရား ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္အား ပူေဇာ္အၿပီးမွာ ေစတီေတာ္ကုိ တစ္ပတ္ ပတ္လွ်က္ ဖူးၾကသည္။

``ဟဲ့ ဥာဏ္တုိ႕ ဟုိမွာ´´

ဥာဏ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က ေစတီေတာ္ ပရ၀ုဏ္ တံတုိင္းကုိ လက္ေထာက္လွ်က္ တံတားႀကီးကုိ ေမာ့ေငးေနၾကသည္။ နီနီႏွင့္ ညိဳမတုိ႔ နွစ္ေယာက္သား ေက့အား ဒယဥ့္တုိက္မတတ္ တြဲေခၚလ်က္ ဥာဏ္တုိ႕ထံ လွမ္းေလွ်ာက္သြားေနၾကပါသည္။

``ဟဲ့…´´

ေကသည္ ဟန္လုပ္ရုန္းဖယ္ေနရင္း သူတုိ႕ ဦးေဆာင္ရာေနာက္သုိ႕ အလုိက္သင့္ ပါသြားခဲ့ေတာ့ၿပီ။

ဥာဏ္သည္ ေက့ထံ အၾကည့္လႊဲေရွာင္ကာ မ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပိဳလုလု။ ေကသည္လည္း တမင္ တင္းခ်ီထားေသာ မ်က္၀န္းမွ ရစ္သီလာေသာ မ်က္ရည္တုိ႕ကုိ မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ထုပ္ေနရသည္။

သူငယ္ခ်င္းေတြက စကားေတြ ဟုိေရာက္၊သည္ေရာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ဆုိေနၾကရင္း တျဖည္းျဖည္း အနားကေန မသိမသာခြာကုန္ၾကတာ ေကေရာ..ဥာဏ္ပါ ရိပ္မိေနပါသည္။

ေကက ဆတ္ခနဲ ေနာက္လွည့္ျပန္ရန္ေျခဟန္ျပင္သည္။

``ေက..´´

ဥာဏ္တစ္ေယာက္ ေက့ေရွ႕ေမွာက္သုိ႕ ေလ၏အလွ်င္ျဖင့္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

**************

အဲဒီ ဥာဏ္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႕အိမ္ဖုိ႕ လက္ေဆာင္၀ယ္ရန္ သတိေမ့ေနခဲ့ပါ သတဲ့။ အံ့ရဲ႕… ။

ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေက၀ယ္လာခဲ့ေသာ ကမ္းေျခလက္ေဆာင္ သရက္ေတာ ထု္ိးမုန္႔ဘူးေတြကုိ ဥာဏ့္အတြက္လည္း မွ်ေ၀ေပးလုိက္ရဦးေတာ့မွာပင္။ ။

သတုိး

အျဖဴသက္သက္ ေရာင္စဥ္

အတိတ္(၁)

ကုိကိုေ၀လင္းတစ္ေယာက္ သားကုိ သတိမွရေသးရဲ႕လားမသိဘူး။ သားကေတာ့ သူ႕ကုိ တစ္ေန႕မွ ေမ႕လုိ႕မရခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းရင္းဘက္ၿခံက ေမာင္ႏွမတေတြနဲ႕ ေဆာ့ကစားျဖစ္တုိင္း. “ ကုိကုိေ၀လင္းရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပ ဲ” လုိ႕ေတြးမိတယ္။

ထူးထူးတုိ႕ေမာင္ႏွမက သိပ္ၿပီးအစအေနာက္သန္တာပဲ။ အတူေဆာ့ျဖစ္တုိင္းနွစ္ေယာက္သား သားကုိပဲ ၀ုိင္းစေနၾကတာပဲ။ သား သူတုိ႕ေၾကာင့္ ခဏခဏငုိရတယ္။ သူတုိ႕ေရွ႕မွာမ်က္ရည္က်ရတာလည္း ရွက္ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႕က သားကုိမေခ်ာ့ၾကတဲ့အျပင္ အာၿဗဲႀကီးနဲ႕ ၀ုိင္းေအာ္ၿပီး ပုိလုိ႕ေတာင္ စလုိ႕ေနာက္လုိ႕ေကာင္းေနၾကေသးတယ္။

“ဒီေလာက္ စတာေလးနဲ႕ ငုိစရာလား။မင္း.... ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလား။”

ထူးထူးရဲ႕အစ္ကုိက အဲလုိေျပာလာရင္ သားရင္ထဲ စူးေအာင့္ေနေအာင္နာတယ္။သူ႕ကုိ သားအစိမ္းလုိက္ ၀ါးစားပစ္ခ်င္ တယ္။ မ်က္ရည္ေတြကု္ိ လက္ဖမုိးနဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို ပြတ္သုတ္ပစ္ၿပီး စိမ္းစိမ္းစူးစူးစုိက္ၾကည့္ပစ္လု္ိက္တယ္။

“ေအးေလ........တဆိတ္ရွိ မ်က္ရည္က်ဖုိ႕ပဲ။ နင္က အေျခာက္လား....ဟုတ္လား”

သားမ်က္လုံးထဲမွာ ျပာမႈိင္းသြားတာပဲ သိတယ္။သားကုိယ္မွာ အသိျပန္ကပ္ေတာ့ လူက ထူပူၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္ေနတာပဲ။ ဟုိေမာင္ႏွမနွစ္ေယာက္လည္း အလဲလဲ၊ အကြဲကြဲနဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေျပးေရာက္လာၾကမွန္းမသိတဲ့ လူႀကီးေတြက ထူမေထြးပုိက္ထားရၿပီ။ ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႕မ်က္ရည္ေတြေပလူးၿပီး လူႀကီးေတြကုိ တုိင္ၾကေတာၾကၿပီ။

သူတုိ႕တေတြ အဲလုိ ငုိႀကီးခ်က္မျဖစ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ သား အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။သားမ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ဘယ္လုိ ခမ္းေျခာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္မသိဘူး။ ရန္ျဖစ္ရပါ့မလားလုိ႕ သူတုိ႕အေဖ၊အေမေတြက ဆူဆူပူပူ၊ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာေနၾကတာၾကားေနရေပမယ့္ နားထဲ၀င္မလာ သလုိပဲ။ေမေမ၀ါးျခမ္းနဲ႕ ဆက္တုိက္ရုိက္ေနလည္း သိသိႀကီးနဲ႔ပဲ နာရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ သားေၾကာင့္ သူတုိ႕တေတြ နာက်င္ငုိယုိၾကရတာ မ်က္စိထဲကမထြက္ဘူး။ သိပ္ေက်နပ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕ေတြဆုိရင္ေတာ့ သားမွာ အတူတူေဆာ့ကစားဖုိ႕ အေဖၚမရွိျပန္ဘူးဆုိတာေတြးမိေတာ့ ပ်င္းစရာ ႀကီးပဲ။

“ကုိကုိေ၀လင္း ျပန္ေရာက္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ...........”


အတိတ္(၂)

ထူးထူးတုိ႕ေမာင္ႏွမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီးရင္ ႏွစ္ရက္၊သုံးရက္ေလာက္ မေခၚမေျပာနဲ႕ စိတ္ေကာက္ေနၾကျပန္ေရာ....။ အဲဒီိအခါေတြဆုိ ဟုိေမာင္ႏွမေတြက အခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး ခ်စ္ခင္စည္းလုံးေနၾကျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႕တေတြ သားျမင္သာ တဲ့ေနရာမွာ ေရြးၿပီးေဆာ့ၾကတယ္။ သားၾကားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အသံေတြျမွင့္ၿပီး စကားေျပာၾကတယ္။ သားလည္း သူတုိ႕အရိပ္ျမင္တာနဲ႕ ျပန္ေခၚခ်င္ေနၿပီ။ အတူ၀င္ေဆာ့ခ်င္ပါၿပီ။ အခ်ိန္တန္ရင္ သားကပဲ ျပန္စေခၚရမွာေသခ်ာ ေနေပမယ့္ ျမန္ျမန္ႀကီးျပန္ေခၚေျပာဖုိ႕ၾကေတာ့ သားႏႈတ္တုံ႔ေနေသးတာေပါ့။ (သူတုိ႕ကလည္း သားဘက္က စၿပီးျပန္လာအေခၚကုိ အုိက္တင္ခံၿပီးေစာင့္ေနတာ သားသိတာေပါ့.။) သူတုိ႕ေဆာ့လုိ႕ အရွိန္ရလာၿပီ။ ပုိေပ်ာ္စရာေကာင္းလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သားလည္းအေရးမလုပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမိရင္းက ခုိးခိုးၾကည့္ၿပီး မရုိးမရြျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

“ေဟး.........”

လွမ္းေခၚမိလုလုေပမယ့္ သားစိတ္ကုိ အတင္းထိန္းခ်ုဳပ္ထားရတယ္။ျခံေနာက္ဖက္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္တည္းစကားေျပာေနလုိက္တာေပါ့။

“......ကုိကုိေရ၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေတာ့ေလကြာ။ ဒီမွာ ညီတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းလွၿပီ။”

“......မင္းျပန္လာရင္ ညီနဲ႕ ကု္ိကုိအတူတူေဆာ့ၾကမယ္ေလ။ညီ့မွာေမေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ေကာ္ေသနပ္ရွိတယ္ကြ။ တုိ႕တေတြ စစ္တိုက္တမ္းေဆာ့ရေအာင္ေလ။ကုိကုိက ညီ့ေသနတ္ကုိယူေပါ့။စစ္ဗုိလ္ႀကီးလုပ္..။ ညီ ကေတာ့ ပ်ဥ္ျပားေသနပ္နဲ႕လည္း ေဆာ့လုိ႕ျဖစ္တာပဲ။ ညိီက လူဆိုးပဲလုပ္မွာပါ။”

“......အင္းပါ။ညီက ကုိကုိ႕ကုိပဲ အႏုိင္ေပးမွာပါ။ ကုိကုိက ဒုိင္းကနဲျပစ္ၿပီး ညီကုိေသဖုိ႕ေျပာရင္ ညီေသေပး မွာပါ ဟား..ဟား”
“ဟာ...တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာေနတယ္ေဟ့.......၊အရူး........”
“ဟုတ္တယ္၊ ေဆြလင္း....အရူး၊အရူး......ေဆြလင္း..........”

အဲဒီေမာင္ႏွမကုိ ေတြ႕ရာခဲေသးေသး တစ္လုံးနဲ႕ လွမ္းထုပစ္ခဲ့တယ္။မင္းတုိ႕တေတြ ငါ့ ကုိကုိေ၀လင္းျပန္လာမွေတြ႕မယ္။

အတိတ္(၃)

“ကုိကုိေ၀လင္းက ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲေမေမ”
“ျပန္လာမွာေပါ့ ေဆြလင္းရယ္၊ ာဘာလုိ႕ ခဏခဏေမးေနရတာလဲ”
“ေစာင့္ရတာ ၾကာလွၿပီေမရဲ႕...”
“အင္း....ေရာက္လာမွာေပါ့၊ သူတုိ႕ က ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာ ေနၾကတာဆုိေတာ့ ေမတုိ႕ဆီ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္ ေရာက္လာႏုိင္ပါ့မလဲ”
“ကုိကုိ ေ၀လင္းက ဘယ္သူေတြနဲ႕ေနတာလဲေမ”
“ဘုိးဘိုး၊ ဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕ ေနတာေလ၊ေဖေဖ့ရဲ႕ အေဖနဲ႕ အေမေပါ့။”
“ေအာ္ သားလည္းေတြ႕ဖူးခ်င္လုိက္တာ...”
“ေနာက္မွေပါ့၊ ကဲ...စကားမမ်ားနဲ႕ သားေလးရယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဖေဖျပန္လာေတာ့မယ္ေလ”
“ဟင္....ဒါဆုိသားအိပ္ေတာ့မယ္”

ဟုတ္ပါရဲ႕။ေမေမ့ကုိ အေမးအျမန္းထူေနတာနဲ႕ ေဖေဖ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကုိေတာင္ေမ့ေတာ့မလုိ႕။ ေဖေဖကအိမ္အ၀င္၀ ေ၇ာက္တာနဲ႕ သားနာမည္ကု္ိပဲ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚလာလိမ့္ဦးမွာေသခ်ာေပမယ့္ သားေဖေဖ့ကုိ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူး။ေဖေဖ့ကုိယ္က ေခၽြးနံ႕၊အရက္နံ႔ေတြနဲ႔ ခ်ဥ္စူး နံေစာ္ေနတာမုိ႕ သားကေဖေဖ့အနားမကပ္ခ်င္ဘူး။သားကုိနမ္းလာျပန္ရင္ လည္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကမ္းၾကမ္းႀကိီးေတြက စူးတယ္။နာလုိ႕ေအာ္မိ၊ ရုန္းမ္ိျပန္ရင္လည္း သားအရုိက္ခံထိဦးမွာ။

အိပ္ယာက ေနျမင့္မွ ထေလ့ရွိတဲ့ေဖေဖက မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးတာနဲဲ႕အျပင္ထြက္ေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကမထြက္ခင္ ေမေမနဲ႕သားကု္ိ နမ္းေမႊးႏႈတ္ဆက္ဖုိ႕ေတာ့ သတိရတတ္ပါေသးတယ္။ ၿပီး......တစ္ေနကုန္အိမ္ျပန္မကပ္ေတာ့ပဲ အခ်ိန္လြန္၊ညဥ့္နက္မွ အိမ္တံခါးကုိ ေျခကန္ဖြင့္၀င္လာတတ္တယ္။ ေမေမကနံေဘး၀န္းက်င္ကုိ အားနာလုိ႕ တုိးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ေဖ်ာင္းဖ်မိရင္ ပုိဆုိးတယ္။

“ဘယ္သူ႕ ေသာက္ဂရုစုိက္ရဦိးမွာလဲ”

ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္မူးမူး ၊ သားကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။

“သားေရာ.........”

အၿမဲေမးတယ္။

“အိပ္ၿပီေပါ့။ ညဥ့္ပဲ နက္လွၿပီ.....”

သား အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာ ေမေမသိတယ္။ ေဖေဖကလည္း ရိပ္မိေနပုံပဲ။

“သြား ႏိႈးခဲ့”

ႏႈတ္္္္္္္္္္္္္္္္ကေျပာၿပိီးတဒုိင္းဒုိင္းျမည္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္အိပ္ယာထဲ လွမ္း၀င္လာခဲ့ေတာ့တာ။ ေစာင္ေခါင္းၿမိးၿခံဳေအာက္မွာ သားေခၽြးျပန္ေနတယ္။

“ကုိ၊ မႏႈိးပါနဲ႔ကြယ္။ ကေလး အိပ္ပါေစ”
“ဘာ...၊အေဖတစ္ေယာက္လုံးအိမ္ျပန္ေရာက္တာေတာင္ ထြကိေတြကေဖၚမရဘူး။ ဒီေကာင္ ဘာေကာင္လဲ။ ေဟ့ ေဆြလင္း.....ထစမ္း ၊ဖ်န္း.........”

သား“အားကနဲ” လန္႕ေအာ္မိၿပီး ခ်က္ခ်င္းထ ထုိင္မိေတာ့တာပဲ။

သူ၀ယ္လာတဲ့မုန္႕ေတြ အတင္းစားေစျပန္တာပဲ။ သား စားခ်င္စိတ္မရွိလည္းပဲ ဇြတ္ၿမိဳခ်ရေတာ့တယ္။မဟုတ္ရင္......

“မင္းက အာခံတာလား.....”

နားရင္းတီးတာ ခံရျပန္ေရာ..........။ေဖေဖက စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္လုိ႕ သား ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။

“မင္းကအေဖလား၊ငါကအေဖလား....”

ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အသက္ရွဴက်ပ္ေအာင္လည္း လုပ္တတ္ေသးတယ္။ ေကာင္းေပေကာင္းရဲ႕ ေျပာေနလ်က္ကသား... အျပဳအမူ၊ စကားတစ္ခြန္းကုိ အထအနေကာက္ၿပိီး ထရုိက္တတ္ေသးတာ။

“........ဒါေပမယ့္ သားတစ္ေယာက္ပါ အေမ..........၊အေမတစ္ခု၊သားတစ္ခုမုိ႕ သာပဲေလ...........”

အဲဒီသီခ်င္းကုိ သားဆုိခဲ့မိတာ နံနက္ခင္း၊ အေဖအျပင္မထြက္မီ ၾကားသြားခဲ့တာေပါ့။နံနက္တုန္းကေတာ့ ေကာင္းၿပီေကာင္းရဲ႕ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးထြက္သြားေလတဲ့အေဖဟာ ည အိမ္ျပန္အေရာက္မွာေတာ့..........

“အဲဒီ နိမိတ္မရွိတဲ့ သီခ်င္းကုိ မင္း ဘယ္ကရလာတာလဲ။ မင္းက ငါ့ကုိ ေသေစခ်င္ေနတာလား။ ဟုတ္လား........”

သား စိတ္ညစ္ရျပန္ေတာ့တယ္။

သား ေတြးေနမိတယ္။ ေဖေဖကုိ ေသေတာ့ မေသေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိကုိေ၀လင္းလုိ အေ၀းႀကိးကုိ အၾကာႀကီးထြက္သြားေစ ခ်င္မိတယ္။ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားတုိ႔က ေဖေဖနဲ႕ ကုိကုိေ၀လင္းကုိ ျပန္လဲေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္။

ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ သား ေရာက္ေနက် ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ဘုိးဘိုးနဲ႕ ဘြားဘြားတုိ႕ဆီလွမ္းေျပာလုိက္မိေသးတယ္။

“ဘုိးဘိုးနဲ႕ ဘြားဘြား...ကုိကုိေ၀လင္းကုိ သားဆီျပန္ပုိ႕ေပးပါေနာ္။ေဖေဖ့ကုိပဲ ေခၚထားလုိက္ပါ။”

အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)

“ရန္မရိိပ္ၿငိမ္”သုိ႕ ကလ်ာလင္း အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မ တစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ငွာနတစ္ခုမွ ဦးစီးအရာရွိတစ္ဦးဧသမီးျဖစ္ေသာကၽြန္မသည္္ ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သုိ႕ စတင္ေျခခ်မိခိ်န္မွစကာ မိမိကုိယ္ကုိ ေသးငယ္သြားေတာ့သလုိ ခံစားခဲ့ရသည္။ သစ္ပင္၊ ပန္းမာလ္တုိ႕ျဖင့္ေ၀ဆာၿမိဳင္ဆုိင္လွေသာ ၿခံ၀န္းက်ယ္ႀကိီးအလည္မွာ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ္လည္း ဟိန္းမားခန္႕ထည္ဆဲတုိက္ႀကီးက ဟီးထလုိ႕ေနသည္။ ထုိေနရာမွာ ရန္မခဧ အရွင္သခင္ဘြားဘြားႏွင့္ အေျခြအရံမ်ားေနထုိင္ၾကပါသည္။ဘြားဘြား ၏သားသမီးမ်ားက ရန္မခတုိက္ႀကီးဧေျခရင္းဘက္မွာ ထုိတုိက္ႀကီးဘက္သုိ႕မ်က္ႏွာမူလ်က္ ပုံစံတူ အစီအရီ လုံးခ်င္းတုိက္ တစ္လုံးစီႏွင့္ျဖစ္သည္။

“ဟဲ့ ဒီပုံစံတူေလးေတြက ေလးလုံးေတာင္မွေနာ္။ နင့္ အေဖတုိ႔က ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္တည္းရွိတာဆုိ။ က်န္တဲ့တစ္လုံးက ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ။”

စပ္စုတတ္ေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ အေမးကုိ ကလ်ာက မၾကားဟန္ျပဳေနခဲ့ေလသည္။

ကလ်ာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတုိ႕က အၿပံဳးရိပ္၇ိပ္ျဖင့္ႀကိဳဆုိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထုိအၿပံဳးတုိ႕တြင္ ေဖၚေရြႏွစ္လုိမႈအခ်ိဳးအစား နည္းပါးလြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္မခံစားမ္ိေလသည္။

ကလ်ာတုိ႕ အိမ္မွအျပန္တြင္ ကလ်ာကလြဲလွ်င္ သူ႕မိသားစုသည္ ခင္စရာမေကာင္းဟု တိတ္တခု္ိးမွတ္ခ်က္ျပဳကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ ကလ်ာကအလည္ ဖိတ္လာခဲ့လွ်င္ေတာင္ ဇြတ္ႀကီးအေၾကာင္းရွာျပကာ ကၽြန္မေရွာင္ေလ့ၿမဲ။

ေက်ာင္းမွာေန႕စဥ္ေတြ႕ေနရေသာ ကလ်ာ့ေမာင္ေလးသည္ ကၽြန္မတုိ႕ထက္ အသက္မ်ားစြာ ကြာေသာ္လည္းကေလးႏွင့္ မလုိက္ေသာ ၾကြေစာင္းေစာင္းဂ်စ္ကန္ကန္ကေလးမုိ႕ ကလ်ာကုိယ္တုိင္က ၾကည့္မရခဲ့ပါ။

အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကလ်ာ့ အစ္ကုိ ကုိေတဇာလင္းျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ သိထားေသာကုိေတဇာဟ အၾကည့္၊ အျပံဳးမ်ားကုိ ကၽြန္မ မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား အေရာင္မပါပဲ ျဖဴျဖဴစင္စင္ တစ္ခါတေလေတာင္ မေတြးမႀကံခဲ့စဖူးဟု ထင္ရသည္။ ထုိ႕ျပင္ ရန္မခမိသားစု၀င္တုိင္းသည္ အျပန္အလွန္ အကၽြမ္းတ၀င္ ၊ရင္းႏွီးခင္မင္ဖုိ႕ရန္ ၀န္ေလးလြန္းလွသလုိ စိတ္ကထင္ေနမိသည္။

အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)

ကၽြန္မတုိ႕ဆယ္တန္းေအာင္ေသာႏွစ္မွာ ေဆြလင္းတုိ႕မိသားစု ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သုိ႕ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတာ ကလ်ာ့ စကားမ်ားအရ သိႏွင့္ ေနခဲ့ပါသည္။ ကလ်ာ့ေဖေဖမွာ အမွန္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ ရွိေနခဲ့တာျဖစ္ေလသည္။ ဘြားဘြားက သားသမီးေလးေလာက္စလုံး၏ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ကုိယ္တုိင္စိတ္ႀကိဳက္စီမံခန္႕ခြဲမည္စိတ္ကူးကာ တုိက္ေလးလုံးကုိ ပုံစံတူစိတ္တုိင္းက်ေဆာက္လုပ္ေစခဲ့သတဲ့။ တကယ္တန္းမွာလည္း ဘြားဘြားဧ သားသမီးမ်ားက ဘြားဘြားစိတ္ေက်နပ္ေလာက္စရာ ၾသဇာတည္ခဲ့ၾကသည္သာျဖစ္ပါသည္။ အင္း.......ေဆြလင္း၏ မိခင္ကလြဲလွ်င္ေပါ့။

ေဆြလင္း၏ဖခင္မွာ ပုံမွန္အေျခအေနမွာ စိ္တ္ထားႏွလုံးေကာင္းမြန္သူ ၊ အေပါင္းအသင္း ပတ္၀န္းက်င္းၾကားမွာတည္ၾကည္ေျဖာင့္ မတ္သူ၊ တဖက္သားအေပၚ အနစ္နာခံ ကူညီတတ္သူရယ္လုိ႕ ေကာင္းသတင္းေက်ာ္ေစာေသာ္လည္း သူ မူးၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့သူ၏ဆုိးမ်ိဳးသည္း ညည္းကုိ ဘယ္သူမွမခံလုိၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ၏အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း မူးယစ္ျခင္းကသာပုိင္ဆုိင္ထားျပန္ရာ ေဆြလင္းတုိ႕မိခင္ ကံဆုိးဖုိ႕သာ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ခ်စ္သူအေပၚ ခ်စ္ေသာစိတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ အသုိင္းအ၀ုိင္းတစ္ခုလုံးကုိ စြန္႕လၽႊတ္ရဲခဲ့ေသာ ေဆြလင္းမိခင္ဧ သတၱိကုိလည္း အံ့ၾသ မဆုံးျဖစ္ရသည္။ တစ္သက္လုံးမိဘအလုိက်လိမၼာခဲ့ေလေသာ သမီးအမြန္သည္ တစ္ႀကိမ္ဆုိ....ဆုိသေလာက္ ရင္ခြင္ကုိေျခစုံကန္ေလေသာအခါ မာနႀကီးလြန္းလွေသာဘြားဘြားခမ်ာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္မတတ္အထိနာခဲ့ရပါသည္။

“ငါ့မွာ သားသမီးသုံးေယာက္ပဲရွိတယ္”

ေဆြလင္း၏ မိခင္အား သားသမီးစာရင္းမွ အၿပီးအပုိင္ ထုတ္ပယ္ထားခဲ့တာ ေဆြလင္းအသက္တမွ် မကေတာ့ၿပီ။

အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၃)

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတာ့လည္း ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိတေတြ ရန္မခအိမ္ရိပ္ကုိ ျပန္လည္ခုိလႈံ ၾကရျပန္သည္ပင္။ဒါေပမယ့္..........

“မုိက္ဇာတ္ သိမ္းသြားၿပီဆုိလုိ႕ တစ္မီးၿငိမ္းမလားမွတ္ပါတယ္။ အဆြယ္အပြားကထားခဲ့ရေသးတယ္ေလ။ သင္းေသြးပါတဲ့ဟာကေလးကေရာ ဘာထူးဦးမွာလဲ။ ဘမ်ိဳးဘုိးတူလာဦးမွာေပါ့။”

ေဆြလင္းေျခာက္တန္းႏွစ္ အေရာက္မွာ သူ႕အားstudy guideေပးရန္ ကၽြန္မကုိ စတင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့စဥ္က ဘြားဘြား၏ စကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေဆြလင္းက ဘြားဘြားေျပာသလုိ လူဆုိးေလးမဟုတ္ရွာသလုိဘြားဘြားသည္လည္း ေဆြလင္းအား ႏႈတ္စကားတုိ႕ႏွင့္ ဆန္႕က်င္စြာ ဥပကၡာမျပဳရက္ခဲ့တာ ကၽြန္မရိပ္မိနားလည္ေနပါသည္။

“အျမင္မေတာ္တာေတြ႕ရင္ ဆုံးမပါ ဆရာမရယ္။အပ္ပါတယ္။ မလိမၼာလုိ႕ကေတာ့ က်ဳပ္က အေမေရာ၊သားေရာ အိမ္ေပၚမွာ မထားဘူး။ ရုိက္ခ်မွာ..........”

ေဘးအျမင္မွာေတာင္ နားထဲနင့္ေနေစမည့္စကားကုိ ဘြားဘြားက ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိအတြက္ သီးသန္႕ကုိ သုံးစြဲေျပာဆုိေနတာျဖစ္သည္။ ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိျမင္လွ်င္ စိတ္အနာေတြအသစ္ျဖစ္ကာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေလ့ၿမဲမုိ႕ ေဆြလင္းက ဘြားဘြားကုိေရွာင္ကာ အခန္းေအာင္းေန ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိအခါေဆြလင္းကုိမျမင္လွ်င္ ေနမထိေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကိုယ္သတိမျပဳုမိခင္အေခၚလႊတ္ကာ ျမည္တြန္ဆူပူျပန္ေတာ့သည္။

ရန္မခ၏ ၾသဇာအတည္ဆုံး ဘြားဘြားကမွ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူးဆုိေတာ့ က်န္အရိပ္ခုိသူအခ်င္းခ်င္းက ဆုိစရာမရွိေတာ့ၿပီ။ ေဆြလင္းမုိ႕နာမည္ ၾကားလွ်င္ေတာင္ ရန္မခတစ္ျခံလုံးက ၀ုိင္း၀န္းႏုိင္စားဖုိ႕သာ ေတြးမိေတာ့သည္အထိျဖစ္သည္။ ရန္မခသုိ႕ ကၽြန္မ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္မွာလည္း ထုိေဆြလင္းအား ၀ုိင္းပယ္ၾကေသာ အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ေဆြလင္းႏွင့္အတန္းတူ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲသုံးေယက္ စာသင္၀ုိင္းတစ္၀ုိင္းျပဳလုပ္ရန္ ဘယ္သူကမွ လက္မခံလုိခဲ့ၾကေပ။

ေဆြမ်ိဳူရင္းခ်ာမ်ားၾကားမွာ ခုလုိစိတ္၀မ္းကြဲျပားေနတဲ့ အျဖစ္အေပၚ ဘြားဘြားအျမင္မေတာ္ေသာ္ ၊ သေဘာမေတြ႕ေသာ္လည္း ေဆြလင္းတုိ႕သားအမိ ဘက္မွ ကြယ္ကာေျပာဆုိေပးရာ ေရာက္မွာစုိးေသာေၾကာင့္ ႏႈတ္တုံ႕ေနမိသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း ....

“ဘယ္သူနဲ႕မွ မေရာရေတာ့လည္း ေကာင္းတာပဲ။မင္း...သူတုိ႕အားလုံးထက္ပု္ိေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစား”

အသံတုန္တုန္ကုိထိန္းရင္း ေ၀့ခနဲ ၀ဲတက္လာေသာ မ်က္ရည္တုိ႕ကုိ မ်က္ႏွာပင့္ေမာကာ မ့်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ထုတ္ပစ္ေနေသးသည္။ ၿပီး ...ခပ္တုိးတုိးဆုိေသးသည္မွာ...

“ေျမးခ်င္းအတူတူပါပဲဆရာမရယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႕ကု္ိေတာ့ ပို္ဂရုစုိက္ေပးပါ”

အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၄)

ေဆြလင္း၏ ထူးျခားခ်က္မွာ အၿမဲေတြးေတြးေငးေငးျဖင့္ ႏြမ္းမႈိင္ျငိမ္သက္လြန္းျခင္းပဲျဖစ္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မွာေတာ့ စူးစူးစုိက္စုိက္ စိတ္၀င္တစားရွိတတ္ပါသည္။ ဥာဏ္လည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ထုိးထြင္းသိျမင္ေသာ အေျမာ္အျမင္မ်ိဳးလည္း သူ႕စရုိက္သဘာ၀မွာ ေပၚလြင္သည္။ ေဆြလင္းအဖုိ႕ ရန္မခတုိ႕ကုိ ေရွာင္ဖယ္ရန္ နည္းလမ္းမွာလည္း အခန္းေအာင္း၍စာေအာ္က်က္ေနျခင္း၊ အတြက္ပုစာၦတစ္ခုျဖင့္ အလုပ္ရွဳပ္ ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ့္ တခါတရံ ကၽြန္မရွင္းျပေနေသာ သခၤန္းစာတစ္ခုကုိ ေခါင္းႀကီးေအာက္စုိက္ကာနားေထာင္ေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ စာရြက္ေပၚတေဖါက္ေဖါက္က်လာေလမွ ကၽြန္မ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ရတာေတြ ရွိေသးသည္။

“ဘြားဘြား ဆူလုိ႕”
“ေမေမ ေနမေကာင္းလုိ႕”

တခါတရံ သူ၏ ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ၊ညီအစ္ကုိမ်ားက မတူမတနသလုိ ႏွိမ္ခ်ေစာ္ကားလုိက္ၾကလုိ႕ ဆုိတာေတြလည္း ၾကားရတတ္ေသးသည္။

ကၽြန္မရန္မခမွာ ေဆြလင္းကုိစာသင္ေနေသာ သုံးႏွစ္အတြင္းမွာ ေဆြလင္း၏ မိခင္ကုိျမင္ေတြ႕ရခဲလွပါသည္။ သူမသည္ ရန္မခရိပ္ၿငိမ္သု္ိ႕ ေရာက္ၿပီးကတည္းကတေရွာင္ေရွာင္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနတတ္သည္။

တခါေတာ့ သူ၏ ေမေမ အေတာ္ေနမေကာင္းဟုဆုိကာ ေဆြလင္း ရွဳိက္ႀကီးတငင္ငုိေလေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ၏မိခင္ထံ လူနာသတင္းေမး ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။

အန္တီ ေဒၚခင္ေမလတ္မွာ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ပိန္ပါးကာလွပ္လွပ္ယဲ့ယဲ့ကေလးသာ ရွိေလသည္။

“ေမေမဆူတာေျပာတာ အန္တီ ခံႏုိင္ပါတယ္၊။ အငယ္ေတြကအစ တႏြယ္ငင္တစင္ပါ အားလုံးကအရုိေသတန္ၾကတာ၊ လူရာမသြင္းတာက်ေတာ့ ခံျပင္းလုိ႕မဆုံးဘူး။အံံလည္းၾသမိတယ္...”

တုိးသဲ့ေသာေလသံမွာပင္ မာနရိပ္ကေလး အထင္းသား။ သူမသည္လည္း ရန္မခရိပ္ျငိမ္မွ မာနမင္းသမီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။

“ဒီကုိျပန္လာတာ ကုိယ့္အတြက္မဟုတ္ဘူးဆရာမ။ ေဆြလင္းရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ကူးေတြမွားသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေဆြလင္းခမ်ာ တစ္ေန႕မွစိတ္မခ်မ္းသာခဲ့ရပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးေတြၾကားျပန္ေရာက္မွပဲ သူစိမ္းေတြၾကားမွာထက္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ပင္ပမ္းဆင္းရဲရေတာ့တာ...........”
“...............”
“သူ႕အဘြားက ပစ္ပစ္ခါခါလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႕ေတာ့ အန္တီအၾကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အန္တီသာမရွိေတာ့ရင္ဆုိၿပီး ဒီသားေလးကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္ဘူး ဆရာမရယ္”

ခ်ိဳင့္ခြက္မ်က္၀န္းမ်ားမွ စိမ့္အုိင္ျပည့္လွ်မး္လာေသာ သူမ၏မ်က္ရည္မ်ားကုိ ကၽြႏ္မ မေမ့ရက္ခဲ့ေပ။

အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၅)


သူ႕မိခင္ ရုတ္တရက္ဆုံးပါးသြားျခင္းက ေဆြလင္းအား အေတာ္အထိနာေစခဲ့ပါသည္။ ေဆြလင္းသည္အိပ္ယာထဲမွာ တစ္ပါတ္ခန္႕လဲသြားရ ေတာ့သည္။ အစားအေသာက္လည္းမ၀င္။ ေခ်ာ့ေမာ့ေကၽြးလု္ိ႕မရ။ အိပ္ယာေပၚမွာပဲ တေခြေခြ၊တညိဳးငယ္ငယ္ ေနေလေတာ့သည္။ ညပုိင္းေတြမွာ မအိပ္ပဲတစ္ေယာက္တည္း တတြတ္တြတ္ဆုိေနတတ္ေသးသည္ဟု အိမ္အကူမိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာသျဖင့္သိရသည္။ ကၽြန္မ ျပန္ေမးေတာ့....

“ေမေမနဲ႕စကားေျပာေနတာ...”
“ဟဲ့......”
“ေမေမ့ကုိ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕တာပါ။”

သူနာလန္ထလာခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဟုိအရင္ကထက္ပင္ ၾကည္လင္ရႊင္လန္းေနျပန္ေသးေသာေၾကာင့္ ထူးျခားမႈကုိ သတိျပဳမိ၊ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္မိရျပန္သည္။

“ေဆြလင္း...ငုိေသးလား”

သူ ၿပံဳးလွ်က္သာ ေခါင္းခါျပသည္။

တစ္ေန႕.....ကၽြႏ္မ သူတုိ႕အိမ္သုိ႕ စာသင္ရန္အေရာက္၊ ဘြားဘြားက ေဆြလင္းအား ဆူဆူူပူပူျပဳေနတာႏွင့္ႀကံဳရျပန္သည္။

“ေဇယ်ာတုိ႕နဲ႕ သုံးေယာက္ တစ္ေယာက္ ဖုိက္တင္ခ်ၾကတာ ဘြားဘြားသိသြားလုိ႕”

သူ႕အမူအယာအ ေအးစက္စက္။

``ဘာလုိ႕ ရန္ျဖစ္ရတာလည္းေဆြလင္းရယ္။ဒဏ္ရာရခဲ့ေသးလား”

ေဆြလင္းေခါင္းညိတ္ျပတာေၾကာင့္ ကၽြႏ္မပူပန္ရျပန္သည္။

“သားမဟုတ္ဘူးဆရာမ။ ဟုိေကာင္ေတြရသြားတာ။ သား ဘယ္လုိလုပ္လုိက္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ အာလူးသီးတဲ့လူနဲ႕။ ဒူးၿပဲတဲ့လူနဲ႕.....”

ကၽြန္မတေလွ်ာက္လုံးသိလာတဲ့ ေၾကာက္ဆုတ္ဆုတ္၊ ရြံ႕တြန္႕တြန္႕ေဆြလင္းေၾကာင့္ ဟုိကေလးေတြအနာတရျဖစ္ကုန္ၾကရတာ ကၽြန္မ ကုိယ့္နားေတာင္ ကုိယ္မယုံခ်င္။

“ဘဘနဲ႕ ႀကီးႀကီးတုိ႕ေရာ၊ ေလးေလးတုိ႕ေတြပါ အမ်ိဳးေတြ တတ္နဲ႕ခ်ီၿပီးသားကုိ သတ္ဖုိ႕လာၾကတာ....။ဘြားဘြားသာ မရွိရင္ သားေတာ့ေသၿပီ။”

ဘုရား...။ ဒါေပမယ့္ ေဆြလင္းကေတာ့ေအးေဆးေနၿမဲပင္။

“ေနာက္တစ္ခါ ရန္မျဖစ္ပါနဲ႔ေဆြလင္းရယ္။ ဆရာမေျပာတာ နားေထာင္ေနာ္”
“သားကေတာ့ စမျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႕က အလကားေနရင္းလည္း လာလာစေနၾကတာ...”
“သူတုိ႕စေတာ့လည္း မင္းကေရွာင္ေနေပါ့၊”
“သား ေရွာင္လုိ႕မ ရဘူး ဆရာမ။ လူႀကီးေတါကုိ ျပန္တုိင္လုိ႕လည္းမရဘူး၊။ သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္က ေျမွာက္ေပးေနၾကတာ ေတာင္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။။ သားကေတာ့ ဘြားဘြားရုိက္ခ်င္လည္းရုိက္ပေစ၊ ျပန္ခ်ေတာ့မွာပဲ”
“ဟဲ့ ........... ”

ေဆြလင္းမွာ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိသတၱိေတြ၀င္ေရာက္လာခဲ့သလဲ။

“ကုိကုိ ေ၀လင္းကေျပာတယ္။ ျပန္မခ်ရင္ စေၾကာက္တဲ့။ျပန္သာတီး၊ဦီးေအာင္ေဆာ္ တဲ့ ။ သားကုိထိရင္ သူပါ ၀င္ကူေပးမယ္တဲ့။”

ကုိကုိေ၀လင္း...........။ ထုိအမည္ကုိ ကၽြန္မ တခါမွ မၾကားဖူးခဲ့ပါ။

“ဘယ္က ကုိကုိ ေ၀လင္းလဲ”
``သားရဲ႕အျမြာ အစ္ကုိေလ။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေဖေဖ့ဘက္က ဘုိးဘိုး၊ဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕သြားေနတာ...။ဒီက ဘြားဘြားကုိ ျပန္မေျပာနဲ႕ေနာ္။ဘြားဘြားႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး”

``ကုိကုိ ေ၀လင္းက သားလုိမဟုတ္ဘူး။ သတၱိသိပ္ေကာင္းတယ္။သားလည္းသူ႕လုိ သတၱိမ်ိဳး ရွိခ်င္တယ္ ဆရာမ။ သူကေျပာတယ္။သတၱိရွိခ်င္ရင္ ျပန္ခ်တဲ့။ သားက ျပန္ခ်ေတာ့မယ္”
“ေနဦး မင္းက သူနဲ႕ ဘယ္မွာေတြ႕တာတုန္း”
“ေက်ာင္းမွာ........၊ ကုိကုိေ၀လင္းက သားကုိ ေက်ာင္းမွာ လာေတြ႕တာ။”
“ဘယ္တုန္းကလဲ“
“ၾကာလွၿပီ။ ဟုိအရင္တုန္းကေတာ့ အၾကာႀကီးေနမွ တစ္ေခါက္လာေတြ႔တာ။ ေမေမဆုံးၿပီးေနာက္ေတာ့ ခဏခဏ လာတယ္။”

ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေျပာေနတဲ့ ေဆြလင္းရဲ႕ ပုိင္ႏုိင္ေသခ်ာဟန္မ်ိဳး ယခုတစ္ႀကိမ္သာ ျမင္ေတြ႕ဖူးသည္မုိ႕ ကၽြႏ္မ ေငးခနဲေတာင္ ျဖစ္ရသည္။

အတိတ္ေနာက္ဆက္တြဲ(၆)

အဲဒီေန႕က ရန္မခသုိ႕ ကၽြန္မေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ေဆြလင္းေက်ာင္းကျပန္ေရာက္မလာေသးေပ။ သူ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေနာက္က်မည့္ အေၾကာင္း ကၽြန္မကုိႀကိဳတင္ေျပာမထားခဲ့ပါ။

ပူပန္တတ္ေသာ ဘြားဘြားကေတာ့ သူမ၏ ေသာကတုိ႕ကုိတဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေရရြတ္ျခင္းျဖင့္ ပုံေဖၚေနပါသည္။ ဘြားဘြားသည္ စိတ္မာန္ႀကီးေသာလူႀကီးပီပီ ေဆြလင္း အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေသာ အျပစ္ကုိပုံႀကီးခ်ဲ႕ကားရင္း ေဆြလင္း၏ အေဖအေမတုိ႕အေပၚ အခဲမေက်ႏုိင္ေသးေသာအနာ ေဟာင္းမ်ားကုိပါ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနေတာ့တာမုိ႕ ကၽြန္မေဆြလင္း၏စာၾကည့္ခန္းက ေစာင့္ေနတာ ပုိေကာင္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္မိသည္။

စာၾကည့္ခန္ တံခါးကုိ ဆြဲအဖြင့္..ကၽြန္မ ထိတ္ခနဲလန္႕သြားရပါသည္။

“ေအာ္...သီရိပါလား။ ၀င္လာခဲ့ေလ”

အေရးမထားဟန္ ေပါ့့့့့့့့ပါးေသာ သူ႕အၾကည့္အၿပံဳးတုိ႕ကုိ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ပါ။

“ရပါတယ္ကုိေတဇာ။ ကၽြန္မ ေဆြလင္းကုိ အျပင္ကပဲ ျပန္ေစာင့္ပါမယ္။”

သူ ကၽြန္မေရွ႕ကုိ လွစ္ခနဲ ေရာက္လာခဲ့လိမ့္မည္ဟု ႀကိဳတင္ေတြးမထားမိတာ ကၽြန္မ၏ ေပါ့ေလ်ာ့မႈပဲျဖစ္သည္။

“ေနပါဦး သီရိရာ၊ ကုိယ္ မင္းကုိ စကားနည္းနည္းေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႕ပါ”
“ေျပာစရာရိွတာ ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ ေျပာၾကတာေပါ့ ကုိေတဇာ”

ပိတ္ရပ္ထားေသာသူ႕ကုိ ေကြ႕ေရွာင္ကာ ကၽြန္မ လွမ္းထြက္ရန္ျပင္သည္။

“ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ကုိေတဇာ”

ကၽြန္မ ေထာင္းခနဲ ေဒါသ ထြက္လာေသာ္လည္း ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္သာ ေျပာျဖစ္သည္။ ဆုတ္ဆြဲထားေသာလက္အစုံကုိ အနည္းငယ္ေျဖေလ်ာ့ေပးရုံသာမုိ႕ ကၽြန္မ က်ိတ္ရုန္းေသာ္လည္း မလြတ္သာ။

“ကုိေတဇာ ကၽြန္ၤမကုိ လႊတ္လုိ႕ ေျပာေနတယ္ေနာ္”

ကၽြန္မ အေတာ္ေဒါသ မႊန္ေနၿပီ။ထုိစဥ္.....

“ဟာ..ဆရာမ၊ ဟင္ ...ကုိေတဇာ.......´´

ကၽြန္မေက်ာင္းသား၏ေရွ႕မွာ ခုလုိ မဖြယ္မရာ အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ လာရင္ဆုိင္ရတာမုိ႕ ဆူေ၀လာေသာေဒါသျဖင့္ ကၽြန္မအားကုန္သုံးကာ ေဆာင့္ရုန္းပစ္လုိက္သည္။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲခနဲ ေ၀့တက္လာၾကၿပီ။

“ကုိေတဇာ ဆရာမကုိ လႊတ္လုိက္ေတာ့ေလ”

ေဆြလင္းက ကုိေတဇာ့ကုိေတာ့ အရြယ္ခ်င္းလည္းကြာကာ နဂုိကတည္းက ခပ္ရွိန္ရွိန္မုိ႕ မယုတ္မလြန္၀င္ေျပာသည္။

“ေဟ့ေကာင္..။မင္းနဲ႕မဆုိင္ဘူး။မင္း၀င္မပါနဲ႕ သြား”

ကုိေတဇာ့မ်က္ႏွာ သေျပမွည့္ေရာင္ညိဳေလသည္။ ေဆြလင္းမ်က္ႏွာလည္း ရဲရဲနီေနေတာ့ၿပီ။

“ကုိေတဇာ၊ သား ဘြားဘြားနဲ႕ျပန္တုိင္မွာေနာ္“

ေဆြလင္းအသံေတြ တုန္ခုိက္ေနသလား။

“တုိင္ခ်င္ရာတုိင္ကြာ။ မ်ိဳးမစစ္ေကာင္”

ကုိေတဇာႏႈတ္မွဖရုႆ၀ါစာေတြမဆုံးလုိက္ႏုိင္။ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားသုိ႕ ေဆြလင္းလႊားခနဲ ခုန္အုပ္၀င္ေရာက္လာပုံက ေလလို္လွ်င္ျမန္ လြန္းလွသည္။ ကုိေတဇာ အားခနဲ ေအာ္လ်က္ပုံလ်က္လဲသြားသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာေသြးနီနီတုိ႕ ျဖာခနဲ။ သူ႕လက္မွလြတ္ေျမာက္သြားေသာ ကၽြန္မသည္ ေနာက္သုိ႕ တစ္ခ်က္ခုန္ေရွာင္လုိက္မိကာ....
“ေဆြလင္း ေတာ္ေတာ့”

ေဆြလင္းက မရပ္ပဲ ကုိေတဇာ ရင္ဘတ္ေပၚခြစီးကာ ေကာ္လာစ နွစ္ဘက္ကုိ စုကုိင္ဆြဲညွစ္ေနျပန္သည္။

”ေဆြလင္း ေတာ္ေတာ့လုိ႕ေျပာေနတယ္”

၇န္မခ နယ္ေျမမွာ ကၽြန္မ၏ သံကုန္သံျပာ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ညံသြားေတာ့သည္။ အုန္းတသဲသဲ ဆူဆဲေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားမွာ ေဆြလင္းေရာ.....။ ေဆြလင္းအတြက္ပူပန္ဖုိ႕ ကၽြန္မ သတိရေတာ့ သူ႕ကုိမျမင္ရ၊ ေဆြလင္းေရ......။

ကုိေတဇာ၏ ဦးေခါင္းကုိ သူထုခ်လုိက္ေသာ သစ္သားပန္းပု ၇ုပ္က သူ႕နံေဘးမွာလဲလ်က္။

“ေဆြလင္း ေဟ့ေကာင္။ မင္းဒီေန႕ အေသပဲ”

ရန္မခ အုပ္စု၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းသံေတြၾကားမွာ ဟိန္းခနဲ ရယ္ေမာခနဲ႕သံ။ဘုရားေရ....။အဲဒါ ေဆြလင္းလား....။

“ဟား....ဟား....ခင္ဗ်ားတုိ႕ႏုိင္ခ်င္တုိင္ ႏိုင္လုိ႕ရတဲ့ ေဆြလင္း မရွိဘူး ။က်ဳပ္နာမည္ ေ၀လင္း၊ ေဆြလင္းရဲ႕ အစ္ကုိ ေ၀လင္း....”
“...................”
“လာ...ကပ္ရဲေကာင္ ကပ္လာၾကည့္။ အသက္ခ်င္း လဲျပစ္မယ္”

ဘယ္သူမွေနရာ မေရြ႕ၾက။

“ေဟ့ေကာင္ ေဆြလင္း”
“မေခၚနဲ႕။ က်ဳပ္ ေဆြလင္းမဟုတ္ဘူးဆုိ”

ဟင့္အင္း။ သူ ေဆြလင္းပါ။ ကၽြန္မသိတယ္။ ကၽြန္မ မသိႏုိင္တာက ၇ုတ္တရက္ႀကီး ခက္ထန္ရုိင္းၾကမ္းသြားတဲ့ သူ႕အျပဳအမူေတြ....။

“ေဆြလင္း.....”
“ေဆြလင္း.....”

ဘြားဘြားႏွင့္ ကၽြန္မ ႀကိဳတင္တုိင္ပင္ထားသည့္အလား သူ႕အနားေရာက္သြားေတာ့....

“မလာနဲ႕....”
“ေျမးရယ္......”

ဘြားအသံတုန္ခုိက္ကာမ်က္ရည္ၿဖိဳင္က်လာတာကုိ ေငးခနဲေတြေ၀သြားသလုိ သူမင္သက္ေနဆဲ......။ ဘြားကဇြတ္ၾကီးပင္ သူ႕ထံေျပး၀င္ကာ သုိင္းအဖက္၊ ေဆြလင္းတစ္ေယာက္ေက်ာက္ဆစ္တစ္ရုပ္လုိ ေတာင့္တင္းေအးစက္ေနေတာ့ၿပီ။


ေနာက္ဆက္တြဲ(၁)

အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ ညီ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္ေနမိေသးတယ္ကုိကုိ။

ဒါေပမယ့္ အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလာရင္ မင္းေရာက္လာမွာပဲဆုိတာ ယုံၾကည္ထားေတာ့ ေအးေဆးပဲ။

ခုဆုိရင္ညီံကုိ ေလက်ယ္ေနက် ရန္မခညီေနာင္ေတြအကုန္လုံး ညီ့ကုိ ၿဖံဳေနၾကၿပီ ဟား.....ဟား....။ သူတုိ႕ရဲ႕ ဆရာၾကီး ကုိေတဇာ တစ္ေယာက္ လည္းေခါင္းေပါင္းအေဖြးသားနဲ႕ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရျဖစ္ေနေပမယ့္ မလႈပ္ရဲရွာဘူး။ ညီကုိထိရင္ ရန္မခကေနေခါင္းနဲ႕ဆင္းရမယ္လုိ႕ အားလုံးကုိ ဘြားဘြားက တစ္ခ်က္ လႊတ္အမိန္႕ထုတ္ထားလုိက္ၿပီေလ။ဒီလုိဆုိေတာ့ ဘြားဘြားက သားကုိခ်စ္လုိ႕ေနမွာေပါ့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့့ေနာ္။

သားဘက္မွာ ဘြားဘြားနဲ႕ ဆရာမ ၇ွိေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရန္မခက ေနေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ေနေသးတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ကုိကုိ ညီ့ဆီ မၾကာမၾကာေတာ့ လာေတြ႕ေနာ္။ ညီ....မင္းကုိ ေမွ်ာ္ေနမယ္။


ေနာက္ဆက္တြဲ(၂)

အဲဒီ ေဒါက္တာမ်က္မွန္ေပးတဲ့ ေဆးေတြေသာက္တုိင္း သားအရမ္းအိပ္ငုိက္ေတာ့တာပဲ။

ခုလည္း သူေပးထားတဲ့ေဆးေတြ ေသာက္ေနရဆဲ ....မ်က္၀န္းေရွ႕မွာလႈပ္လႈပ္လႊဲလႊဲလုပ္ေနတဲ့ ခ်ိန္သီးကေလးေနာက္ အၾကည့္ေတြလုိက္ပါရင္း သားအိပ္ငုိက္လာျပန္ၿပီ။

“ေမာင္ေဆြလင္း ”
“ခင္ဗ်ာ...”
“အိပ္ခ်င္လာရင္ အိပ္လုိက္ေတာ့ေလ”
“.........”
“ေမာင္ေဆြလင္း”
“အင္...............”
“ေမာင္ေ၀လင္းကုိသိလား၊ ႏႈတ္နဲ႕ေျပာ...”
“ဟုတ္”
“သူကဘယ္သူလဲ”
“သားရဲ႕ အျမြာ အစ္ကု္ိ”
“သူက ဘယ္မွာေနတာလဲ”
“သား.............. မသိဘူး။ကုိကုိက.....ကုိကုိက...ေသသြားၿပီ။အသက္ငယ္ငယ္မွာပဲေသသြားခဲ့ဲဲဲတာ တဲ့။ သား မမွတ္မိပါဘူး။ ေမေမကလည္းမေျပာခဲ့ဘူး။ဘုိဘုိးဘြားဘြားတုိ႕နဲ႕ သြားေနတယ္လုိ႕ပဲ သားသိထားတာ။“
`` .....................´´
”ခုမွ....၊ရန္မခကုိေရာက္မွ ေမေမက အမွန္အတုိင္းေျပာတာ..............”
“........................”
“.......................´´

သတုိး

ေခ်ာ့လွည့္

                                                                                             

``မဂၤလာပါ´´

Gtalk boxပြင့္လာတာနဲ႕ တၿပိဳင္နက္ အဦးဆုံးတက္လာခဲ့ေသာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား။

``မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ´´

...ဟု တုန္႕ျပန္လုိက္ရပါသည္။

``အစ္ကုိ...ဘာေတြလုပ္...´´

``ဒီလုိပါပဲ။ ဟုိ၀င္...ဒီထြက္´´

တကယ္လည္း ဒီေန႕အဖုိ႕ စိတ္ကူးရည္ရြယ္ခ်က္ မည္မည္ရရ ရွိမေနပါပဲ သူ..လုိင္းေပၚေရာက္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

အခါမ်ားစြာတုန္းကေတာ့ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးေနျဖစ္ကာ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ ပုိ႔စ္အသစ္တင္ဖုိ႕ ေရာက္ေနတတ္တာ မ်ားပါသည္။ ၿပီး...ကုိယ့္ personal webpage ကေလးကုိ အလွဆင္ရန္၊ လုိအပ္ေသာ buttonေလးေတြ တပ္ဆင္ရန္...ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္လည္း ေရာက္ျဖစ္သည္။

ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာဆီ အလည္ေရာက္လာ၊ စာေတြလာဖတ္ေပးၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြထံ ေလွ်ာက္္လည္မည္။ ကြန္မန္႔ေရးခဲ့မည္။ ကုိယ့္ဧည့္ခန္းစာမ်က္ႏွာမွာ...၊ ကုိယ့္၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ ပုိ႕စ္ေတြမွာ မွတ္ခ်က္ (comment) ေပးခဲ့တာေလးေတြဖတ္ကာ ပီတိတေ၀ေ၀ျဖင့္ reply ျပန္ရေပဦးမည္။

ေန႕ရက္၊နာရီမ်ားစြာ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးကာ ေပ်ာ္ေမာေမြ႕ေလ်ာ္ေနမိရင္း သူ...အာရုံေတြ ေညာင္းခ်ိလာခဲ့ၿပီလားမသိ။ သူ႕ ဦးေခါင္းထဲမွာ စာတစ္ပုဒ္ ထြက္က်လာရန္ အလြန္အမင္း ခက္ခဲပင္ပန္းလြန္းခဲ့ ၿပီ။

``အစ္ကုိ႕ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳအသစ္ေတြ မဖတ္ရတာၾကာၿပီ´

            ``ဟဲ..ဟဲ...´´    

``ထပ္တင္ေပးဦးေလ...။ ညေလးတုိ႕ေစာင့္ဖတ္ေနတာ´´

``ေက်းဇူးပါ ညေလးရာ။ ကုိယ္ ႀကိဳးစားေရး ပါဦးမယ္´´

ဒါေပမယ့္ ဒီရက္ေတြထဲမွာ စာတစ္ေၾကာင္းတေလေတာင္ ေရးမရႏုိင္တာေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္တည္း စိတ္တြင္းတုိက္ပြဲေတြ ႏႊဲေနခဲ့ရတာ မခံခ်ိခ်င္စရာေပ။

အြန္လုိင္းေပၚမွာ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနသူတုိ႔၏ ကုိယ္တုိင္ဖန္တီးရယူထားေသာ ၀ဋ္ဒုကၡမွာ ကုိယ့္ webpage (ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာ) တြင္ စာအသစ္ မတင္ႏုိင္တာ ရက္အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ စိတ္လက္မအီမသာႏွင့္ ေနမထိတာပဲ ျဖစ္သည္။ webpage (ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာ) ဆီ ေရာက္လာစာဖတ္ေနက် မိတ္ေဆြေတြကလည္း စာအသစ္ မျမင္ေတြ႕၊ မဖတ္ရလွ်င္ က်ီစယ္တုိက္တြန္းသြားတတ္ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ comment (မွတ္ခ်က္) ေတြက စာေတြ ဆက္တုိက္ေရးျဖစ္ေစဖုိ႔ ေက်းဇူးတင္ခ်င္စရာ အားေဆးလည္းျဖစ္ေနျပန္ရာ post (စာ) အသစ္ မတင္ႏုိင္လွ်င္ ကုိယ့္ဘက္က တာ၀န္မေက်သလုိ အားနာလွ်က္ စိတ္လက္မၾကည္သာ ျဖစ္ရတတ္ပါသည္။

နဒီကေတာ့...

``ကုိယ္က လုိင္းေပၚတက္ဖုိ႕၊ post အသစ္တက္ဖုိ႕ဆုိတာပဲ စိတ္ေစာေနတာကုိး။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္တန္သည္ ...နားနားေနေန၊ ေအးေအးလူလူ ေတြးခ်ိန္ေလးေပးၿပီး ေရးမွေပါ့...။ ကုိယ္က ပုိ႔စ္ေရးခ်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ပုိ႕စ္အသစ္တက္ခ်င္ေနတာ....´´

နဒီေျပာစကားက က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ေနသည္ ထင္ပါ၏။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ နဒီသည္ သူအား အခ်ိန္ျပည့္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ေမာသာယာေနသူအျဖစ္ ၾကည့္မရပါဟု ဖြင့္ဟ၀န္ခံထားေသာ သူ႕ခ်စ္သူလည္း ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူ႕အား တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္တန္သည္ လုိင္းေပၚမတက္ျဖစိေအာင္ သြယ္၀ုိက္စည္းရုံးေနတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။

``မစည္းရုံးပါဘူးေနာ္။ ျဖစ္ေနတာ ကုိျမင္ႏုိင္ေအာင္၊ ျဖစ္သင့္တာကုိ ေတြးမိေအာင္ ေျပာျပတာ။ လက္ခံတာ၊ လက္မခံတာ ကုိယ့္သေဘာအတုိင္းပဲ´´

အဲဒီနဒီက ရည္းစားကုိ ဟုိဟာမလုပ္ရ၊ ဒီလမ္းမသြားရဟု ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ မက်တတ္တာေၾကာင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သူလည္း တျခားမိန္းကေလးမ်ားလုိပင္ တေညာင္ေညာင္ ညည္းတတ္စျပဳေနၿပီ။

``သီးခံႏုိင္သေလာက္ သီးခံေနမွာပဲ။ သီးမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ အျပတ္ပဲ´´

အဲသလုိေတာင္ ခပ္တည္တည္ ၿခိမ္းေျခာက္တတ္ေနခဲ့ၿပီ။

``ညေလး တစ္ေန႕လုံးငုိေနတာ သိလား´´

``ဟမ္...´´

သူ..နဒီထံ စိတ္ေရာက္ေနဆဲ စကားစ အတန္ၾကာ ျပတ္ေတာက္ေနခဲ့ၿပီးမွ တက္လာေသာ စာတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ တမင္လန္႔ျပလုိက္ပါသည္။

``ခ်စ္သူနဲ႕ စိတ္ေကာက္္လာလုိ႕ ...ဟီး´´

``ကုိယ္တုိ႕ ညေလးက ဆုိးတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ခ်က္စူဆုိးတာပဲ ျဖစ္ရမယ္´´

``that´s right ငါ့အစ္ကုိ ေတာ္တယ္´´

                        သူ႕ဘေလာ့ဂ္၊ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ အျပန္အလွန္ ၀င္ထြက္လည္ပတ္ရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးပါပဲ စိတ္ခ်င္း ရင္းႏွီးခင္မင္ေနၾကသူေတြမုိ႔ ဖြင့္လက္စ စာမ်က္ႏွာေတြကုိ ဒီအတုိင္းထားကာ အလုိက္သင့္ ျပန္ေျပာေပးေနရပါသည္။ သူမကေလး၏ ရင္ထဲက အက်ိတ္အခဲေလးေတြ စကားေျပာရင္း ေျပေပ်ာက္သြားပါေစေတာ့။

``သူက ညေလးကုိ ဂရုမစုိက္တာ ၾကာေနၿပီ´´

``ေအာ္...´´

``အားရင္ အြန္လုိင္းေပၚေရာက္ေနတာပဲ´´

`` QQ စိန္လား....´´

``အစ္ကုိေနာ္ ...။ သူမ်ား ခ်စ္ကေလးကုိ´´

``တိန္....မွား၏´´

``သူလည္း ညေလးတုိ႕လုိပဲ။ သူ႔ webpageကေလး အစ္ကုိ႕ကုိ လင့္ခ္ေပးဦးမယ္။ အပ်ံစား အစ္ကုိရဲ႕။ ကဗ်ာပုိ႔စ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး...´´

``အင္း...´´

``သူက သူ႕webpage အတြက္ အရမ္းဂုဏ္ယူတာ။ ညေလးကုိ သူ႕ဆုိဒ္အေၾကာင္း အၿမဲၾကြားတယ္။ ညေလးကေျပာလုိက္တာေပါ့။ ငါ့ကုိေပးရမယ့္ အခ်ိန္ေတြ ငါမရပဲ အဲဒီ webpage မွာ ပုံေအာၿပီး တသသလုပ္ေနတာကုိး လုိ႕...´´

`` ညေလးက်ေတာ့ေရာ...´´

``ညေလးက တစ္ေန႕ အခ်ိန္နည္းနည္းပဲ လုိင္းေပၚတက္ျဖစ္တာ။ သူကမွ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့...။ ခါတေလ အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ေမ့ပါတယ္ဆုိ...´´

နဒီသာ ၾကားလွ်င္ေတာ့ သူ႕ကုိေျပာေနက်စကားအတုိင္း ``over´´ ပဲဟု ေျပာဦးေတာ့မွာပင္။

``ကုိယ္...ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႕မွ Q ေနတာမဟုတ္ဘူး နဒီရယ္´´

``သိသားပဲ..။ အဲဒီလူေတြကမွ ညပိုင္းတစ္ခ်ိန္ေလာက္ သူ႕အခ်င္းခ်င္း ခ်ိန္းၿပီး ပုံမွန္ေျပာၾကတာ။ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ ရွိေသးတယ္။ ကုိယ္က သူတုိ႕ထက္ ပုိးဆုိးေနလုိ႕ ေျပာေနရတာ´´

``အစ္ကုိ´´ ဟု တစ္ဘက္က တက္လာျပန္သည္။

``ေဟး...´´

``ညေလးရဲ႕ webpage ကေလးကုိ အစ္ကုိ သေဘာက်တယ္လုိ႕ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္´´

``အင္း..... တကယ္သေဘာက်တာ´´

``အဲဒါ...သူ...လက္ေဆာင္ေပးထားတာ..´´

``၀ုိး...ဒီလုိက်ေတာ့လည္း´´

``ေနဦး...။ အဲဒီ webpage ကေလး လက္ေဆာင္ရတုန္းကေတာ့ ညေလးလည္း အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့။ အခုမွ မွားမွန္းသိတာ´´

``အမ္...´´

`` ဟုတ္တယ္။ ညေလးကုိ webpage နဲ႕ လဘ္ထုိးၿပီး ေခၽြးသိပ္တာေလ။ ၿပီးေတာ့ ပစ္ထားၿပီး သူ႕ဘာသာ သပ္သပ္ အလုပ္ရွဳပ္ေနတာ``

သူ အင္တာနက္သုံးေနစဥ္ ရုတ္တရက္ ေရာက္ခ်လာတတ္ကာ ပခုံးေပၚမွေက်ာ္၍ စာေတြလုိက္ဖတ္၊ ရယ္တတ္၊ ၿပံဳးတတ္ခဲ့ေလေသာ နဒီရွိမေနတာ သူ...အမ်ားႀကီးကံေကာင္းလွပါသည္။

နဒီ႔ကုိလည္း webpage တစ္ခုေလာက္ လက္ေဆာင္ေပးရန္ သူ စိတ္ကူးယဥ္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

``လုိပါဘူး။ facebook တစ္ခုနဲ႕တင္ နဒီ့အတြက္ လုံေလာက္ပါတယ္´´

ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကသူ အားလုံးကေတာ့ facebook ကုိ သုံးျဖစ္သည္ ဆုိရုံမွ်သာ။  facebook စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကုိယ္ပုိင္ ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေလာက္ မေပ်ာ္ပါ။

အြန္လုိင္းေပၚမွ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း.. .သူေျပာသမွ် နားေထာင္ေပးရင္း သူပါ ေပ်ာ္ရႊင္၊ ရယ္ေမာေနေလ့ၿမဲ ၊ သူညႊန္ေပးေသာ စာမ်က္ႏွာေတြဆီ အေရာက္သြားကာ စာေတြ၀င္ဖတ္ေလ့ၿမဲ ျဖစ္ေသာ နဒီကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ webpage တစ္ခုအတြက္ အခ်ိန္မေပးခ်င္ဟုဆုိကာ စိတ္၀င္စားဟန္မျပ။

``ညေလးက သူ႕ကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလုိက္တယ္´´

``...........´´

``အြန္လုိင္းေပၚ လုံး၀ မတက္ရဘူးလုိိ႕..´´

``အဲ....´´

``တက္ရင္ အျပတ္ပဲလုိ႕..´

``အဲေလာက္ႀကီးေတာ့ ရက္စက္လြန္းပါတယ္´´

`` အစ္ကုိက သူ႕အေၾကာင္းျဖင့္ မသိပဲနဲ႕။ အဲေလာက္ေျပာထားမွ ဘယ္ႏွရက္ ေနႏုိင္မွာလဲ သိလု႕ိလား။ လူကုိလာေခ်ာ့ရင္း၊ ေစ်းဆစ္ရင္း တပတ္မွာ သုံးရက္၊ အဲေလာက္ကေနစၿပီး တစ္ရစ္ရစ္ျပန္တက္လာ... ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ တစ္လမျပည့္ခင္ ပုံမွန္စံႏႈန္းျပန္ေရာက္သြားဦးမွာ...ဟြန္း´´

`` ေအာ္...ဂလုိလား....ဟား..ဟား...´´

``အင္းေလ...ဂလုိေပါ့...´´

``ကုိယ္ ျပန္ထြက္ေတာ့မယ္...´´

``အစ္ကုိ နားၿငီးလာလုိ႕လား။´´

``ၿငီးပါဘူး´´

`` အလုပ္ရွိေသးရင္ သြားပါ´´

`` အင္း...ကုိယ့္ ေကာင္မေလးကုိ ေျပးေခ်ာ့လုိက္ဦးမယ္ bye´´

                                                                                     သတုိး

ကုိေဇာ္ေ႒း၊ မေလးျဖဴႏွင့္ သူတုိ႕၏ သားမ်ား…..

ကုိေဇာ္ေ႒းနဲ႕ မေမႊးၾကဴတုိ႕ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဒီမွာဘက္ဆီ သီသီစြန္းခဲ့ၾကပါၿပီ။ ခုဆုိ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အိမ္ေထာင္သက္ပဲ ရွိလွၿပီေပါ့..ေလး၊ငါးႏွစ္ေတာ့…။ သားသမီးရူးလုိက္ၾကတာ လည္း ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကံဇာတာက သားတစ္ရာ၊ ေျမးတစ္ျဖာ ေနရဖုိ႕ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။

``အဲဒါ…ရွင္အသုံးမက်လုိ႕…´´

မေမႊးၾကဴကေတာ့ စကားစပ္ဆုိင္တုိင္း ကုိေဇာ္ေ႒း ကုိသာ ရန္လုပ္ေနမိေတာ့တာပဲ။

``ေအာင္မာ….ငါ ေနာက္မိန္းမ ယူျပလုိက္ရမလား…´´

စကားႏုိင္လုၾကရင္း ရန္ျဖစ္၊ စကားမ်ားၾကရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

ကုိေဇာ္ေ႒းကေတာ့ ေယာက်ၤားသားဆုိေတာ့ သိပ္ႀကီးခံစားစြဲလန္းမႈ မရွိလွဘူးထင္ပါရဲ႕။ မေမႊးၾကဴကေတာ့ မေနႏုိင္ဘူး။စားစား၊ သြားသြား…အဲဒီခ်ဥ္ျခင္းကုိ ေဖ်ာက္မရႏုိင္ဘူး။

မေမႊးၾကဴ ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့ ေစ်းကေလးက နံနက္ေရာ..ညေနပါ တစ္ေန႕လုံးေရာင္းရတဲ့ေစ်းေလးဆုိေတာ့ ေန႕လည္၊ေန႕ခင္းေတြမွာ ေစ်း၀ယ္သူက မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ ေစ်းသူေစ်းသားေတြ တေရးတေမာ ေမွးငုိက္၊အနားယူၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဆုိင္နားနီခ်င္း ကေလးအေမေတြ ေအးေအးလူလူႏွပ္ေနခ်ိန္မွာ မေလးျဖဴတစ္ေယာက္ ကေတာ့ သူတုိ႕တေတြရဲ႕ သား၊သမီးအရြယ္စုံကု္ိ ထိန္းေက်ာင္းေခ်ာ့ျမဴေပးရင္း တစ္ေန႕လည္ခင္းလုံး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေတာ့ တာပင္။

ဒါလည္း မေမႊးၾကဴနဲ႕ ကေလးအေမေတြ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္ေနၾကပါမွ…။ေျပာလြယ္၊ဆုိလြယ္၊ စိတ္ဆုိး လြယ္ၿပီး ေမ့ေပ်ာက္လြယ္တဲ့ မေမႊးၾကဴနဲ႕ စကားအက်ေကာက္ၿပီး ပုံၾကီးခ်ဲ႕ ရန္ေထာင္တတ္တဲ့ ဆုိင္နီးခ်င္းအမ်ိဳးသမီးေတြ ၾကားမွာ စကားတင္းဆုိျခင္း၊ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းျခင္း၊ ဆဲေရးတုိင္းထြာ ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ရျခင္းဆုိတာေတြကလည္း ခဏ.. ခဏ။ စိတ္ဆုိးေနတုန္းသာ အႏုိင္မခံစိတ္နဲ႕ ေမာင္းကုန္တင္၊ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ေနမိၾကတာ…။ ေျပာရင္းေမာလာၾကေတာ့ ႏွစ္ဘက္စလုံး စိတ္ဆုိးေျပခ်င္ေနၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဘက္က စတင္ၿပီး ျပန္လည္ေခၚေျပာဖို႕ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ျပန္လည္ပတ္သက္ေခၚေျပာစရာ အေၾကာင္း တစုံတရာေပၚေပါက္လာခဲ့လွ်င္ ခပ္တင္းတင္း၊ကင္းကင္းေနလုိ႕မရသူက စတင္ အလံျဖဴျပၾကစတမ္းပဲေလ။

ဒါေပမယ့္ အခါမ်ားစြာမွာေတာ့ အမွတ္အေတးနည္းလွေသာ မေမႊးၾကဴကသာ ျပန္လည္စတင္၊ ကမ္းလွမ္း ေခၚငင္ျဖစ္ရသည္ခ်ည္းပင္။

ကုိယ္က သင္းတုိ႕တေတြႏွင့္ မေခၚမေျပာရလွ်င္လည္း ေအာင့္အည္းေနႏုိင္ေသးေပမယ့္ သင္းတုိ႕ ဥက ေပါက္ေသာ တြတ္တီးတြတ္တာေလးေတြနဲ႕ေတာ့ ကင္းစိမ္းျပတ္ေတာက္ မေနႏုိင္ဘူးေလ။

တခါတေလ…ဇြတ္တင္ထားရတဲ့မ်က္ႏွာႀကီးကုိ ပင့္ခ်ီေမာ့ထားေနလွ်က္က…

``ႀကီးေမ…´´

…ဟု ဘယ္သူေလး လွမ္းေခၚလုိက္မွာလည္းဟု နားစြင့္ေနမိလွ်က္သား။

``သူမ်ား သားသမီးခ်စ္ရတာလည္း…. မပိုင္ ၀က္ေမြးဘ၀´´

တခါတရံ စိတ္နာခ်င္သလို ရွိေသာ္လည္း မေမႊးၾကဴ၏ ဆုိင္မွာ…၊အိမ္မွာ…ဘယ္ေတာ့မွ ကေလးငိုသံ ၊ ရယ္ေမာေခ်ာ့ျမဴသံတုိ႕မစဲ။

``အဲဒီ မိန္းမလည္း တစ္ေန႕၊ တစ္ေန႕ …အဲဒီ၀မ္းမနာေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့တာပဲ´´

ကုိေဇာ္ေ႒းက ၿငိဳျငင္သလုိ ဆုိလာခဲ့လွ်င္……ကေလးေလးငယ္ကုိ မုန္႕ဖဲ့ေကၽြးရင္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြ မနားတမ္းေရရြတ္ ျမဴေခ်ာ့ေနတဲ့ မေမႊးၾကဴက…..

``ဟုတ္တယ္…။အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ။ဘဘက သားကုိ မနာလုိျဖစ္ေနတာလားလုိ႕ ျပန္ေမးလိုက္စမ္းပါ သားရယ္….´´

* * *

``သားေလး….။ေမေမ့ သားေလးေရ….၊ေမေမ့ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ ေျပာပါဦး..´´

``………………..´´
``ေအာ္….အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္။ ဟုတ္လား။ ၾကည့္စမ္း လိမၼာလုိက္တဲ့ ေမ့သားေလး…..´´

ေခါင္းရင္းအိမ္က ဘႀကီးေငြတစ္ေယာက္ နံနက္ေလးနာရီဆုိ ဘုရား၀တ္တက္၊ အမွ်အတမ္းေပးေ၀းေနက်။ ဒီေန႕နံနက္လည္း ကုိယ္လက္သန္႕စင္ၿပီး ဆီမီး၊ေရခ်မ္းကပ္လွဴမယ္ရယ္လုိ႕ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေနရာယူမိရုံရွိေသးတယ္။ မေမႊးၾကဴတုိ႕အိမ္က အခ်ိန္မေတာ္ ကေလးေခ်ာ့ျမဴသံေၾကာင့္ အံၾသသြားတယ္။ ေမာင္ေဇာ္ေ႒းတုိ႕၊ မေမႊးၾကဴတုိ႕ ကေလး ေမြးစားလုိက္တယ္လုိ႕လည္း မၾကားမိပါဘူး။

ဇေ၀ဇ၀ါ အေတြးက နံနက္လင္းေတာ့မွ အေျဖေပၚေတာ့တယ္။ကုိေဇာ္ေ႒းက မေမႊးၾကဴအတြက္ သားခြဲအရြယ္ ေခြးေပါက္စေလး တစ္ေကာင္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္က ေတာင္းယူလာေပးသတဲ့။

ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕ကစလုိ႕ ဘႀကီးေငြအပါအ၀င္ အ္ိမ္နီးခ်င္းေတြအားလုံး ကသိကေအာင့္ျဖစ္ၾကရ ေတာ့တာပင္။

မေမႊးၾကဴက ၿမိဳ႕မကုန္စိမ္းေစ်းမွ လက္ကားဒိုင္ေတြဆီ နံနက္မလင္းမီ အေရာက္သြားေတာ့မည္ျပင္ဆဲ….

``ေမ့သားေလးေရ…၊ ေမႀကီးသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ အိမ္ကုိ ေသခ်ာေစာင့္ထား။ ဘယ္သူမွ ၀င္မလာေစနဲ႕ သိလား´´

သူတုိ႕ အိမ္ေထာင္တစ္သက္ ဒီလုိပဲထားသြားေနက်အိမ္ကုိ အခုမွ စိတ္မခ်ေလဟန္ျဖင့္ မွာတမး္ေတြေခၽြေန ေတာ့တာဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေစာ္ကားရာ ေရာက္မေနေပဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ကုိေဇာ္ေ႒းတစ္ေယာက္လုံးလည္း သက္ရွိရွင္လွ်က္ က်န္ေနေသးတာမဟုတ္လား။

``သားအေဖ အိပ္ပုတ္ကုိ ႏွဳိးထားလုိက္ဦး။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ မထြက္ခင္ ေမ့ဆုိင္ကုိ လုိက္လာခဲ့ဖို႕လည္း သတိေပးလုိက္ဦး´´

မေမႊးၾကဴ ကုန္စိမ္းဒုိင္ကအျပန္ကု္ိ ဆုိင္ႀကိဳဖြင့္ထားႏွင့္ၿပီး ေစာင့္ရေလ့ရွိတာ ကုိေဇာ္ေ႒း၏ ေန႕တဓူ၀ ၀တၱရားဆုိတာ တစ္လမ္းလုံး၊ တစ္ေစ်းလုံးက အသိ။ မေမႊးၾကဴကုိ ဆုိင္ခင္းေပးၿပီးမွ ကု္ိေဇာ္ေ႒းတစ္ေယာက္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ သြားရေလ့ရွိတာ…။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကအျပန္… မေမႊးၾကဴထံ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္သြားၿပီး မေမႊးၾကဴ၀ယ္ျခမ္းေပးလုိက္သမွ် ယူ၊ အိမ္ျပန္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးထားရသည္။ ေစ်းကြဲခ်ိန္ေလာက္မွန္းကာ မေမႊးၾကဴကုိ အိမ္ျပန္ေစၿပီး ကုိေဇာ္ေ႒းက ဆုိင္ေစာင့္ေပးထားရျပန္တာလည္း ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္စာပင္ အခ်ိန္မလြဲေစရ။

ခုေတာ့…ကုိေဇာ္ေ႒းအား ႀကီးၾကပ္ေစညႊန္ဖုိ႕ သူတုိ႕၏ေမြးစားေခြးကုိပင္ တဆင့္ခံတာ၀န္လႊဲအပ္ေနျပန္တာ နားကေလာစရာ…။

အိပ္ယာထဲမွာ ရသေလာက္ ႏွပ္ေနခ်င္ေသးေသာ ကုိေဇာ္ေ႒းကလည္း နားထဲသုိ႕ဇြတ္တုိး၀င္လာေသာ မေလးျဖဴ၏ ညံစာစာ၊ သံသာသာစကားေတြေၾကာင့္ စည္းစိမ္ေလ်ာ့က်သည္ဟု စိတ္တုိေနၿပီ။

``ေဟ့ေကာင္…ေခြးမသား၊ မုိးမလင္းေသးဘူး..မင္းတုိ႕သားအမိ အသံခ်ည္းပဲ။ ဇိမ္ပ်က္တယ္ကြာ…´´

* * *

မေမႊးၾကဴရဲ႕ သားေလးက ျပည္တြင္းျဖစ္ေခြးေတြထဲမွာေတာ့ တေသြးတေမြးပဲေျပာရမယ္။ အဆစ္အလ်ားက တုိတုိ၊ ၀၀ လုံးလုံးကေလးရယ္။ အေမြး၀ါႏုႏုကေလးေတြကလည္း ျမင္ဖူးေနက် ပတ္၀န္းက်င္ကေခြးေတြထက္ ပုိမုိရွည္လ်ားၿပီး စုိႏုေနေတာ့တာ။

မေမႊးၾကဴက သူ႕ေခြးကုိ သူ႕အသည္းစြဲ ကုိရီးယားစတားတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္မွည့္ေပးလုိက္ေသးတာ။ ကုိရီးယားပရိတ္သတ္က ဘယ္ၿငိမ္ေနၾကပါ႔မလဲ။ ေသာေသာညံညံ ကန္႕ကြက္လုိက္ၾကတာ။ ကုိေဇာ္ေ႒းလည္း နားပူလာ တာနဲ႕ …..

“ကဲ…ျငင္းမေနၾကနဲ႕။ ငါ့သားကုိ ငါကုိယ္တုိင္ နာမည္ေပးမယ္”

…ဆုိၿပီး “ရမ္ဘုိ”…တဲ့။ ထုံးစံအတုိင္း မေမႊးၾကဴနဲ႕ေတာ့ ျငင္းခုန္ေအာ္ဟစ္ရေသးေပမယ့္ အရပ္က သူတုိ႕ ကုိရီးယားေလး ေဘးရန္ကင္းရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး ၀ုိင္းေထာက္ခံၾကေတာ့ အမ်ားနဲ႕တစ္ေယာက္မုိ႕ မေလးျဖဴအေလွ်ာ့ေပး လုိက္ရေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုိေဇာ္ေ႒းက သူစိတ္မလိုရင္ေတာ့….

“မ်ိဳးမစစ္ေကာင္”

…အဲဒီလုိက်ီစယ္တတ္ျပန္တာေၾကာင့္ မေမႊးၾကဴနဲ႕ ရႏ္ပြဲႏႊဲရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။

“ရွင္ ကေလးကုိ မဟုတ္တန္းတလ်ားေတြနဲ႕ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့မေျပာနဲ႕ေနာ္။ ေဖႀကီးေတာ့ အမ်ိဳးက်ေတာ့ေရာ ေကာင္းလို႕လားလုိ႕ ျပန္ေမးလုိက္စမ္းသား…”

ေခြးနဲ႕လွည့္တုိက္လာေတာ့ ကုိေဇာ္ေ႒း ပါးစပ္ပိတ္ေနလုိက္ရေတာ့တယ္။

မေမႊးၾကဴကေတာ့ သူ႕သားနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ နည္းနည္းမွမေလွ်ာ့တဲ့ အထဲကပါပဲ။ တေလာက ကုိေ႒းေဇာ္ဖခင္ႀကီး သူတုိ႕အိမ္အလည္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့…

“ေဟာ…ဘဘႀကီး လာလည္တယ္သားေရ..။ထြက္ႀကိဳလုိက္ပါဦး..”

“…………”
“ဘဘႀကီး ေနေကာင္းလား…ေမးလုိက္ပါဦး သားရယ္။ ႀကီးေမႀကီးတုိ႕ေရာ…အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား လုိ႕…”

“ဘဘႀကီးကုိ ဦးေတာ္ လုပ္ျပလုိက္ပါဦး..”

အဖိုးအုိခမ်ာ…ေမာေမာပမ္းပမ္းၾကားက စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မဆုိႏုိင္ရွာဘူး။

“ငါတု္ိ႕ တစ္မ်ိဳးလံုးလည္း ေခြးမ်ိဳးျဖစ္ပါၿပီ”

ရွဳံ႕ရွဳံ႕မဲ့မဲ့ ညည္းျငဴရင္း ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ေသာက္မသြားႏုိင္ရွာေတာ့ပါဘူး။

မေမႊးၾကဴ ကေတာ့ ကုိေဇာ္ေ႒းကုိေတာင္ တုိက္ရုိက္စကားဆုိတာ မ၇ွိသေလာက္ နည္းပါးသြားခဲ့ပါျပီ။

“သားၾကီးေရ…။နင့္အေဖကုိ မွာလုိက္ဦး။ ညေနအိမ္ေစာေစာျပန္၀င္လုိ႕။ ေဘာလုံးပြဲၿပီးမွ အခ်ိန္မေတာ္ အိမ္ျပန္လာရင္ ေမေမက အိမ္တံခါး ပိတ္ထားမယ္လုိ႕”

ကုိေဇာ္ေ႒းကလည္း မေခဘူး။

“ေခြးမသားေရ…ေဖႀကီးအိပ္ကပ္ထဲက ပုိက္ဆံ မင္းအေမႏွဳိက္ယူထားတာ မင္းျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ျပန္ေတာင္းေပးကြာ။ ေဖႀကီး လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ဖုိ႕ေတာင္မရွိေတာ့ဘူးကြ။ လုပ္ပါကြာ ျမန္ျမန္ေလး၊ မင္းအေမစိတ္မေျပာင္းခင္…”

ဘာပဲေျပာေျပာ သူတုိ႕ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပါပဲ။ အရပ္ထဲကေတာ့…“ေခြးတုိ႕အေဖနဲ႕ ေခြးတုိ႕အေမ”…ဆုိၿပီး တီးတုိးတီးတုိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေမႊးၾကဴပဲ။

“ခင္ဗ်ားတုိ႕ ကၽြန္ေတာ္စားသလုိ မစားႏုိင္၊ မေနႏုိင္တုိင္း မနာလုိ လုိက္ျဖစ္ေနတာလားလုိ႕ ေျပာလုိက္စမ္းသားေလး”

ခုေတာ့ မေမႊးၾကဴနဲ႕ ဖက္ၿပိဳင္ေျပာရဲသူလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ မေမႊးၾကဴက သူ႕စိတ္နဲ႕ မတည့္ရင္ သူ႕ႏႈတ္က ခြန္းတုန္႕ေျပာခ်င္လာသမွ် စကားေတြကုိ ရမ္ဘုိ႕ ပါးစပ္ထဲထည့္ေပးၿပီး ရမ္ဘို႕ပါးစပ္ကပဲ ထြက္လာေတာ့ သေယာင္ ေျပာေနတာမုိ႕ ကုိယ္ကျပန္ေျပာလွ်င္ ကုိယ္ေတြပဲ ရမ္ဘုိနဲ႕ တုဖက္ၿပိဳင္ေျပာရာ ေရာက္သြားေတာ့မွာ မဟုတ္လား။

အဆုိးဆုံးကေတာ့ မေလးျဖဴရဲ႕ ကုန္စိမ္းဆုိင္ေလးေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ေစ်း၀ယ္သူေတြပဲ။

“အန္တီႀကီးေရ..၊ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ လတ္တယ္။ အားေပးပါဦးလုိ႕ ေျပာလုိက္ပါဦး သားရယ္”

“…………”
“ေစ်းေလွ်ာ့လုိ႕ေတာ့ မရဘူးဗ်ာ။ သားေမႀကီးမွာ သုံးစည္းမွ တစ္က်ပ္ပဲ အျမတ္က်န္ေတာ့တာလုိ႕”

ကုိယ္က တစ္က်ပ္တစ္ျပားေျမာ္ျမင္ၿပီး ဆက္ေျပာေနမိလွ်င္ ဘယ္အျဖစ္ေရာက္သြားမလဲ …ကဲ။ ခက္တာက ေန႕ဓဓူ၀ ေစ်း၀ယ္ရၿပီးဆုိမွေတာ့ မေမႊးၾကဴဆုိင္ေရွ႕က မျဖတ္ပဲလည္း ေနလုိ႕မွ မရပဲ။အဲေတာ့…ကိုယ္ေတြ သူ႕ဆုိင္ေရွ႕ျဖတ္ ေလွ်ာက္မိခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ့္ကုိ မျမင္၊မေတြ႕၊ ႏႈတ္မဆက္အားေလာက္ေအာင္ မေမႊးၾကဴတစ္ေယာက္ အျခားေစ်း၀ယ္ေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနပါေစဟုပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မည္။

ဆုိင္နီးခ်င္းအမ်ိဳးသမီးေတြမွာလည္း တစ္ဒုကၡ။ ေန႕လည္ေန႔ခင္းေတြမွာ ကုိယ့္ကေလး သူ႕ဆီထုိးေပးၿပီး ကုိယ္ကတေရးေမွးငုိက္ေနက်ေလ။ ခုေတာ့ ကေလးထိန္း အကူမရေတာ့တဲ့အျပင္ သူ႕ေခြးကု္ိ တြတ္တီးတြတ္တာေေတြြ ေျပာရင္း အေႏွာင့္အသြား မလြတ္ေသာစကားေတြႏွင့္ ေစာင္းလားေျမာင္းလားေျပာဆုိေနတာေတြကုိ ေအာင့္အည္းသီးခံ ေရငုံေနရေတာ့တဲ့အျဖစ္။

မေမႊးၾကဴက ကုိယ့္ကေလးကုိ တခါတရံ စိတ္လုိလက္ရရွိခ်ိန္ေတြ ေခၚယူထိန္းေက်ာင္း ေခ်ာ့ျမဴလုိခဲ့ လွ်င္ေတာင္….

“ဂူဂူးေရ…၊လာ….ေမာင္ေလးနဲ႕ အတူေဆာ့ရေအာင္”

…ဆုိေတာ့ ခက္….ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။

* * *

ျဖစ္ပုံက ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခသလုံးကုိ ဂ်မ္ဘုိက အစြယ္နဲ႕ျခစ္လိုက္မိတယ္။

အမွန္က ဒီရပ္ကြက္၊ဒီလမ္းထဲက ကေလးေတြအားလုံးဟာ မေမႊးၾကဴတုိ႕အိမ္ကုိ ၀င္ထြက္သြားလာ လည္ပတ္ေနက်ပါ။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကေလးေတြက ဂ်မ္ဘုိ႕ကုိ စ,ၿပီးေရွ႕ကထြက္ေျပးၾက၊ ဂ်မ္ဘုိက ေနာက္ကလုိက္ရင္း မီရာကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဖမ္းမိလုိက္ရာက ကေလးရဲ႕ေျခသုံးသားက ဂ်မ္ဘုိ႕အစြယ္နဲ႕ျငိသြားေရာ..။ကေလးကလည္း ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္လန္႕တၾကားနဲ႕ ေျပးေနဆဲ အရွိန္ကုိမေလွ်ာ့ေလေတာ့ အစြယ္ရာက မဆို္စေလာက္ မ်ားသြာ း ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ကုိေဇာ္ေ႒းတုိ႕၊ မေမႊးၾကဴတုိ႕ဆုိတာ တစ္သက္လုံးက မသုံးႏႈန္းဖူးတဲ့ ေလသံႏူးညံ့ေလးေတြနဲ႕ ကေလးမိဘ ေတြကုိ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ ဒဏ္ရာ ပကတိေကာင္းမြန္တဲ့အထိ ေဆးဖိုး၀ါးခ တာ၀န္ ယူဖုိ႕ လည္း ရဲရဲအာမခံခဲ့ၾကပါတယ္။

ေန႕တုိင္း သတင္းေမး၊ ဓါတ္စာပုိ႕ေပးရင္းနဲ႕လည္း……

“ကုိယ့္ ညီေလးကုိ ေဗြမယူပါနဲ႔ သားေလးရယ္…”

…လုိ႕ေတာင္ မေမႊးၾကဴက ႏွစ္သိမ့္ေတာင္းပန္ခဲ့ေသးတာပင္။ ဒီေနံနံနက္ေတာ့..

“သားေရ….”

မေမႊးၾကဴ အိပ္ယာကႏုိးႏုိးခ်င္း ထုံးစံမပ်က္ သားကုိအသံျပဳေတာ့ အနားေရာက္မလာ။ သူ႕အိပ္ယာ ထဲမွာလည္းရွိမေန။

“သားေရ…….”

သားေပ်ာက္ၿပီဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ မေမႊးၾကဴတစ္ေယာက္ နံနက္မလင္းမီ အဦးအဖ်ား ငုိပစ္လုိက္ေသးသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား ေစ်းမသြား၊ ဆုိင္လည္းမထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ ရမ္ဘု္ိ ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ၾကသည္မွာ တစ္လမ္းလုံး အုန္းတသဲသဲ။ နံနက္လင္းေလမွ အိမ္ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္း ၊လမ္းသြယ္ကေလးတစ္ခု၏ နံေဘးမွာ ရမ္ဘုိ႕ကုိေတြ႕ေတာ့သည္။

ေသြးအလိမ္းလိမ္း၊ အသက္ေငြ႕ေငြ႕သာက်န္ေတာ့ေသာ မေမႊးၾကဴ၏သားကေလးက မေမႊးၾကဴကုိ မွတ္မိေနေသးသလုိ တအုိင္အုိင္ေအာ္ညည္းရင္းကေန မ်က္ေစ့မွိတ္သြားေတာ့တာ…။

မေမႊးၾကဴကေတာ့ လူေသသလုိကုိ သဲသဲလႈပ္လႈပ္ ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးမိေတာ့တာပင္။

“ေခြးအႀကီး တစ္ေကာင္ေကာင္ အႏုိင္က်င့္သြားတာျဖစ္မွာေပါ့”

မေမႊးၾကဴကေတာ့ မယုံႏုိင္ပါ။ အႏုိင္က်င့္တဲ့ ညည္ဆုိးက လူေတြမွာ ပုိလုိ႔မ်ားတာ…..။

ငုိေနလွ်က္က လမး္ထဲရွိသမွ် ဟုိလူ၊ ဒီလူ ထင္ျမင္ေယာင္မွား သိမ္းက်ံဳးရမ္းပစ္လုိက္ေသးသည္။

အဲဒီညေနမွာေတာ့ မ်က္ရည္မေျခာက္ေသးေသာ မုိ႕အစ္နီရဲမ်က္ႏွာႏွင့္ပင္ မေမႊးၾကဴတုိ႕လင္မယားက ရမ္ဘို႕အတြက္ရည္စူးကာ လမ္းထဲရွိကေလးငယ္ေတြကုိ သာကူယာဂုတုိက္ခဲ့ေလသည္။

* * *

အခု မေမႊးၾကဴတုိ႕ရဲ႕ တတိယေျမာက္ေခြးကေလးအမည္က “ဆူမုိ”…တဲ့။ ။

                                                                                                               သတုိး