အသားတံဆိပ္

ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးမွာ ငယ္နာမည္ေနာက္တစ္မ်ိဳး ရွိေသးတဲ့အေၾကာင္းကုိ သူ႕မိသားစုနဲ႕ နီးစပ္ပတ္သက္ရာ တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ မသိဆုိ….သူတုိ႕တစ္သက္လုံး ဦးေခြးနီစပ္ကုိ ဦးေခြးနီစပ္ရယ္လုိ႕ပဲ ေခၚၾကတာသာ ၾကားခဲ့ဖူးၾကတာေလ။ သူတုိ႕ေတြကုိယ္တုိင္လည္း ေျပာဆုိဆက္ဆံစရာ အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလာရင္ ဦးေခြးနီစပ္ကုိ ကုိေခြးနီစပ္၊ ဦးေလးေခြးနီစပ္၊ ဘႀကီး..ေခြးနီစပ္ ရယ္လုိ႕သာ သုံးႏႈန္းဆက္ဆံလာခဲ့ၾကဖူးတာ။ အဲဒီအခါေတြတုန္းကလည္း အဆင္ေျပေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးမွာ တျခားငယ္နာမည္တစ္မ်ိဳး ရွိေနဦးမယ္ ဆုိတဲ့အေတြးကုိ တစ္ခါမွကုိ မေတြးခဲ့ၾကစဖူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလာခဲ့ရင္လည္း သိပ္စိတ္၀င္စားမိ၊ မွတ္သားထားမိမယ္ မထင္ဘူး။ သူတုိ႕အဖုိ႕ေတာ့ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးကုိ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရယ္လုိ႕သာ ေခၚေျပာဆက္ဆံရတာ ႏႈတ္စြဲၿပီး အဆင္ေျပေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္…အခု…ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးကုိ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးလုိ႕ ေခၚဖုိ႕ အဆင္မေျပ ေတာ့ဘူးတဲ့။

                                    @@@@@@@@@@@

ျဖစ္ပုံက ရပ္ကြက္ထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္အခမ္းအနား တစ္ခုအတြက္ ဖိတ္စာေ၀ရာက စတာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲကုိ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာ ေ၀ၾကမယ္ဆုိေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြနဲ႕ သတုိးသာေလာင္း၊ သတုိ႕သမီးေလာင္းေတြ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၾက။ သူ႕ဘက္၊ ငါ့ဘက္အမ်ိဳးအေဆြ၊ ရပ္နီးရပ္ေ၀း မိတ္သဂၤဟတုိ႕ရဲ႕နာမည္ေတြ ရြတ္ၾက၊ ေရးၾကေပါ့။ လမ္းထဲက အိမ္ေတြကုိေတာ့ တန္းစီၿပီး ဖိတ္ၾကရမွာပဲ။ ေရာက္လာခ်ီးျမွင့္တာ၊ မခီ်းျမွင့္တာကေတာ့ သူတုိ႕ဘက္က အပုိင္းပဲမဟုတ္လား။

ဥိးေဇာ္မင္းသန္းနဲ႕ဇနီး

ဦးထြန္းထြန္းသူနဲ႕ ဇနီး

…စသည္ျဖင့္ နာမည္ ေခၚေပးတဲသူက ေခၚေပး။ ဖိတ္စာထည့္မယ့္ စာအိတ္ေပၚမွာ လက္ေရးလွလွနဲ႕ ေရးတဲ့သူကေရးေပါ့။

``ဦးေခြးနီစပ္နဲ႕ဇနီး´´

အနားမွာရွိေနတဲ့တစ္ေယာက္က သတိေပးတယ္။ ဦးေခြးနီစပ္ရဲ႕နာမည္က ဦးေခြးနီစပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါဆုိ ဘယ္သူလဲဆုိေတာ့ သူလည္း ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ လက္တစ္ကမ္းမွာရွိေနတဲ့ လူပရိတ္သတ္ထဲမွာလည္း သိတဲ့သူမရွိဘူး။ နာမည္ေသခ်ာေအာင္ ေစာင့္ေနရရင္ အလုပ္ေႏွာင့္ေႏွးမွာလည္း စုိးရေသးတယ္။ ခဏဆုိၿပီး ေတးမွတ္ဖယ္ခ်န္ ထားခဲ့ဖုိ႕ဆုိေတာ့လည္း မေတာ္တဆ အၿပီးေမ့က်န္ေနခဲ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္စရာေတြ ျဖစ္ေနရဦးမယ္။ အဲဒီအခါက် ဖိတ္စာေရးတဲ့သူေတြ အျပစ္က်လာဦးေတာ့မယ္။ အဲေတာ့ ထူးပါဘူးကြာ။ ေရးသာေရး…။ ေအးေလ… ဒီျပင္တျခားနာမည္ ရွိေနတယ္လုိ႕ တုိ႕လည္း မၾကားမိပါဘူး။ ေရးသာေရးလုိက္ေတာ့ ဦးေခြးနီစပ္ပဲ။

အဲလုိနဲ႔ ဖိတ္စာေ၀တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရဲ႕ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ျပႆနာတက္ၾကပါေလေရာ…။

``ဒီဖိတ္စာ ဘယ္သူေရးတာလဲ´´

ဘယ္သူေရးတယ္ရယ္လုိ႕ေတာ့ အေသအခ်ာ ဘယ္ မွတ္မိမွာတုန္း။ သတုိ႕သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအသုိင္းအ၀ို္င္းေတြထဲက ဒီလုိပဲႀကံဳရာလူ ၀ုိင္း၀န္းေရးေပးၾကတာပဲေပါ့။

``ငါ့နာမည္ ဦးေခြးနီစပ္လုိ႕ မင္းတုိ႔ကုိ ဘယ္သူေျပာလဲ´´

ေျပာစရာ လုိေသးလုိ႕လား။ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရဲ႕နာမည္ဟာ ဦးေခြးနီစပ္ဆုိတာ တစ္ရပ္ကြက္လုံး သိေနႏွင့္တဲ့ဥစၥာ။

``မင္းတုိ႕ေကာင္ေတြ မေသမခ်င္း မွတ္ထားၾက။ ငါ့နာမည္ ေခြးနီစပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေအာင္…….မွတ္၊ ဦးေအာင္မွတ္ကြ´´

ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကလည္း….

``ေျပာလုိက္ အဲဒီမဂၤလာေဆာင္အိမ္ကုိ ။ ဦးေခြးနီစပ္လုိ႕ ဖိတ္စာမွာေရးဖိတ္တာ အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္လုိ႕။ မဂၤလာပြဲကုိလာေစခ်င္ရင္ ဦးေအာင္မွတ္လုိ႕ ေျပာင္းဖိတ္ေပးမွ လာမယ္´´

ဖိတ္စာေ၀တဲ့ ကေလးေတြလည္း ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္ၾကရတာေပါ့၊ ၿပီး… အပုိပါသြားတဲ့ ဖိတ္စာအသစ္ေပၚမွာ …..

ဦးေအာင္မွတ္ႏွင့္ ဇနီး

…ဆုိၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေရးဖိတ္ခဲ့ၾကတာေတာင္ မေက်ႏုိင္၊ မခ်မ္းႏုိင္ ျမည္တြန္ဗ်စ္ေတာက္သံေတြက တတြတ္တြတ္ ေနာက္က လုိက္လာေနတုန္းမုိ႕ ေ၀းရာေ၀းၾကာင္းဆီ အေသာ့ႏွင္ေျပးခဲ့ၾကရသတဲ့။

@@@@@@@@@@@

ေနာက္မွ သိၾကရတာက ဦးေခြးနီစပ္ႀကီး ဆုိတဲ့ အဲဒီနာမည္က ရာဇ၀င္နဲ႕ကုိ ခ်ီလာခဲ့တာဆုိပဲ။

မိနစ္ပုိင္းကေလးျခားၿပီး လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ အျမြာညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သဲသဲလႈပ္လႈပ္ အထြဋ္တင္ခ်စ္မ၀တဲ့ သူတုိ႕ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးက ေအာင္ျမတ္နဲ႕ ေအာင္မွတ္ဆုိၿပီး ေအာင္အတိတ္နဲ႕မဂၤလာယူကာ အမည္သညာ မွည့္ေခၚခဲ့ၾကတာပါ။ ညီအစ္ကုိအျမြာ လူမွန္းသိတတ္စ ကတည္းက မိဘအပါအ၀င္ ၀န္းက်င္အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးစုအားလုံးက အေရးေပး၊ အလုိလုိက္ခဲ့ၾကေတာ့ တစ္ေန႕တျခားကုိ ဆုိးသြမ္းလာခဲ့ၾကေတာ့တာ။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ကေလးေတြ ေရာက္လာၾကေတာ့ မိဘပုိက္ဆံကုိလည္း ေရလုိသုံးတတ္ေနၾကၿပီ။ လစ္ရင္ခုိးယူတယ္။ မလစ္ရင္ လုယူမယ္ ဆုိတဲ့အထိကုိ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ မေကာင္းမႈနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္သူေတြ ေနေပ်ာ္ရာအရပ္ မွန္သမွ် သူတုိ႕ညီအစ္ကုိလည္း ေရာက္ဖူးတယ္။ မင္းမူဗုိလ္က်တယ္။ ရမ္းကားေနေပ်ာ္တယ္။ အရပ္ထဲမွာ ရန္ပြဲေဟ့လုိ႕ အသံမၾကားလုိက္ရနဲ႕။ အျမြာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ဖက္မွာပါၿပီးသားပဲ။ တစ္ျခားသူေတြနဲ႕မွ ရန္မျဖစ္ရရင္ ညီအစ္ကုိ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တယ္။ ရန္ျဖစ္ၿပီဆုိ ဘယ္သူ၀င္ဆြဲ၊ ၀င္တားလုိ႕မွ မႏုိင္ဘူး။ ညီအစ္ကုိ အခ်င္းခ်င္း သူစိမ္းျပင္ျပင္ေတြလုိ တုတ္ဆြဲ၊ ဓါးဆြဲလည္း လုပ္တတ္ၾကေသးတာပါ။ ဆုိဆုံးမလုိ႕ မႏုိင္တာထားလုိ႕ လုိဘမျပည့္ရင္ အေဖ၊အေမကုိေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးပဲ ရန္လုပ္ရမ္းကားတတ္ေသးတာဆုိေတာ့ ကမ္းကုန္ပါေလေရာ။ အိမ္မွာ လက္တုိလက္ေတာင္း အကူေခၚထားတဲ့ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ မိန္းခေလးေတြ ဆုိလည္း ဘယ္သူမွ လပုိင္းထက္ပုိၿပီး ၾကာၾကာ မၿမဲဘူး။ အစ္ကုိမဟုတ္ရင္ ညီက အႏုိင္က်င့္ၿပီးသား။ အခြင့္သာတာနဲ႔ ေစာ္ကားၿပီးသား။ အဲဒီလုိနဲ႕ အငယ္ေကာင္ေအာင္ျမတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ သူတပါးလက္ခ်က္နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး ေသခဲ့ရေတာ့တယ္။

ေအာင္ျမတ္ဆုံးသြားေတာ့ ေအာင္မွတ္တစ္ေယာက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဆင္ျခင္သြားတယ္ ေျပာရမယ္။ ရန္ပြဲေတြလည္း က်ဲသြားတယ္။ အိမ္ေနလည္း ၿမဲလာခဲ့တယ္။ အသုံးအျဖဳန္းလည္း အရင္ထက္စာရင္ အေတာ္ကေလး ဆင္ျခင္လာတယ္လုိ႕ ဆုိၾကရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ခဏပါပဲ။ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေထာက္စြတ္ေပးထားလည္း ခဏေနေတာ့ မူလပကတိအတုိင္း ေကာက္ၿမဲေကြးၿမဲပဲမဟုတ္လား။

ဒီပုံအတုိင္းဆုိရင္ ေအာင္မွတ္တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္နဲ႕ တစ္ေန႕ ေသရဦးမယ္မသိဘူး။ မိဘေတြက ပူပန္စုိးရိမ္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္သူကစၿပီး ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ခဲ့တယ္မဆုိႏုိင္ဘူး။ ေအာင္မွတ္တုိ႕ ညီအစ္ကုိတေတြက နာမည္စီးေနတာဆုိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္မွတ္ကေလး လိမၼာက်ိဳးႏြံလာေအာင္၊ အသက္ရွည္ရွည္ေနႏုိင္ေအာင္ နာမည္ေျပာင္းမွျဖစ္မွာတဲ့။ ေျပာင္းမယ့္နာမည္ကုိလည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း တြက္ခ်က္စဥ္းစားမေနၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သူက စလုိက္မွန္း မသိတဲ့ နာမည္တစ္ခုက တမဟုတ္ျခင္း ေတာမီးလုိ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေတာ့တယ္။ တစ္ခါတည္း နာမ္ႏွိမ္ၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ဆုိၿပီး ေခြးနီစပ္ လုိ႕ပဲ အလြယ္တကူ ေျပာင္းမွည့္လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကေတာ့ နာမည္ေျပာင္းၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ေခြးနီစပ္ တစ္ျဖစ္လဲ ေအာင္မွတ္ကေလးဟာ အက်င့္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ တစစေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ငုတ္ေနတဲ့ညဥ္ဆုိးေတြက ေပၚလာတတ္ေသးတာေပါ့။ အသက္အရြယ္လည္းရလာခဲ့ၿပီ။ သားနဲ႕ မယားနဲ႕တြယ္တာေႏွာင္ငင္စရာေတြတုိးလာခဲ့ၿပီ ဆုိေတာ့လည္း အရင္ကေလာက္ေတာ့ မဆုိးေတာ့ဘူး ဆုိရမွာေပါ့။

                                    @@@@@@@@@@

မဆုိးေတာ့ဘူး ဆုိတာေတာင္ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မပတ္သက္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ သားသမီးေတြကေတာင္ သူတုိ႔အေဖႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရဖုိ႕ဆုိ သတိဆြဲေနၿပီးသားပဲ။ စိတ္က အေျပာင္းအလဲျမန္ၿပီး တယူသန္ဆန္သေလာက္ သူစိတ္တုိင္းမက်ရင္ ေဒါသကေရွ႕ကုိ ႀကိဳေရာက္ေနႏွင့္တတ္တာ။ ႀကိဳးေႀကာင္းသင့္ေျပာျပရုံနဲ႕ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းၿပီးျပတ္ရမယ့္ ကိစၥဟာ သူတုိ႕အေဖ ငါတေကာ ေကာတာနဲ႕ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္၊ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ျဖစ္ရတာေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

``ငါေမြးထားလုိ႕ လူျဖစ္လာတဲ့ ဟာေတြက…လူပါး၀တယ္´´

မိဘကုိ လူပါး၀တယ္ရယ္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ကုိယ့္အရြယ္ႏွင့္ အေတြ႕အႀကံဳအရ အသိအေတြးကုိယ္စီ ရွိေနၾကၿပီမုိ႕ ထားရာေန၊ ေစရာသြားေတာ့ မေနႏုိင္ၾကဘူးေလ။ ကုိယ္ယုံၾကည္ရာႏွင့္ ေသြဖယ္ေနလွ်င္ သားသမီးေပမယ့္ မိဘကုိ က်ိဳးေၾကာင္းသင့္ ျငင္းဆုိရွင္းျပခြင့္ မရွိရဘူးလား။

``ငါ..မင္းတုိ႕ထက္ပုိသိတယ္။ ငါေျပာသလုိသာလုပ္´´

``အာ…ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သိတာေတြကုိေတာ့ အေဖမသိပါဘူး´´

ႏႈတ္လွန္ထုိးရေကာင္းလားရယ္လုိ႕ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္၊ ေဒါသအုံၾကြလွ်င္ လွံဆြဲ၊ ဓါးဆြဲ။ လက္ထဲပါလာတဲ့လက္နက္ႏွင့္ မဆင္မျခင္ လက္လြတ္စံပါယ္ ပစ္လႊတ္၊ ခုတ္ပုိင္းမယ္ ႀကံခဲ့ဖူးတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္မုိ႕ စကားေခ်တင္ႀကံဳရတုိင္း ေျပးလမ္းကုိ ေလ့လာထားၿပီး မ်က္ျခည္မျပတ္ေစရေအာင္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္ထားရေသးတာ။ ဦးေခြးနီစပ္ရဲ႕ သားသုံးေယာက္စလုံး အိမ္ေပၚကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆင္းရဖူးၾကတဲ့သူခ်ည္းပဲ။ သမီးငယ္ကေတာ့ရွင္းတယ္။

``အေဖနဲ႕ေနရတာ စိတ္ဆင္းရဲတယ္´´

ေျပာၿပီးမၾကာဘူး။ တရပ္ျခားက အေျခအေနမဲ့တစ္ေယာက္ကုိ စြန္႕စြန္႕စားစား လက္ထပ္ယူၿပီး ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားလုိက္တာ။ အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီဆုိတာေတာင္ သတင္းပဲလွမ္းပုိ႔တယ္။ လူကေတာ့ ဒီေန႕ထိ အရိပ္ေတာင္လာမျပဘူး။ ဦးေခြးနီစပ္ကလည္း မေလွ်ာ့ဘူး။

``ငါ့ အိမ္ရိပ္နင္းရင္ ဓါးနဲ႕ပုိင္းမယ္မွတ္´´

လမ္းထဲမွာလည္း ဦးေခြးနီစပ္ဆုိလွ်င္ ရြံေၾကာက္ႀကီးျဖစ္ကုိ ျဖစ္လုိ႕ပါ။ ဘာအေၾကာင္းကိစၥရွိလုိ႕မွ ဆန္႕က်င္စကား မေျပာရဲဘူး။ ကုိယ့္ေျမေပၚ က်ဴးေက်ာ္ၿခံခတ္လာလည္း ခပ္တင္းတင္းမေျပာရဲဘူး။ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေလျပည္ထုိးရတယ္။ ဦးေခြးနီစပ္ကေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲ ရိပ္ခနဲျမင္တာနဲ႕ ရန္လုပ္ၿပီးသားပဲ။ လမ္းထိပ္အုတ္ခုံေပၚ ညဘက္ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆုိတဲ့ကေလးေတြကုိ ေလးခြနဲ႕ ပစ္လႊတ္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ဆြမ္းဆန္ရပ္တဲ့ သီလရွင္လည္း ရန္ေတြ႕လႊတ္တာပဲ။ ကုိယ္တုိင္ပင့္ထားလုိ႕ အိမ္မွာ ဆြမ္းခံၾကြေနက်ကုိယ္ေတာ္လည္း စိတ္အဆင္မေျပတဲ့ေန႔မွာ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပဲ။ အလွဴခံလာရင္ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ စစ္ေမးေနတာ အၾကာႀကီး။ ၿပီး…

``ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူလိမ္ေတြ´´

…ဆုိၿပီး ႏွင္ခ်င္ႏွင္လႊတ္တတ္တာ။ သာမွဳ၊ နာမွဳမွန္သမွ် စိတ္လုိမွ ေရာက္ေလ့ရွိတယ္။ စိတ္မလုိရင္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ အားနာမ်က္ႏွာပူေနတာေတြ၊ ဘာေတြမရွိဘူး။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ လစဥ္ထည့္၀င္ေနက် ရပ္ကြက္မီးကင္းေၾကးေတာင္….

``ေနစမ္းပါဦး။ မင္းတုိ႕ေကာင္ေတြ ကုိယ္အိမ္ကအိပ္ယာကေန ကင္းတဲေပၚကအိပ္ယာဆီ ေျပာင္းအိပ္ေနတာကုိ ငါတုိ႕က ပုိက္ဆံေပးရမွာလား´´

``အဲဒါဆုိ ဦးေလး လာေျပာင္းအိပ္ပါလား´´

မီးကင္းလခေကာက္တဲ့သူက မရူးမေကာင္းနဲ႕ ခံပက္ေတာ့ ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ဓါးရွာေနတုန္း အေျပးေကာင္းခဲ့လုိ႕သာေပါ့။ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ လမ္းခင္းရေအာင္ဆုိလည္း…

``ငါ မထည့္ဘူး။ ငါ့အိမ္ေရွ႕လမ္းေနရာ ကြက္ခ်န္ထားခဲ့လုိက္´´

…..ဆုိၿပီး ကပ္ဖဲ့လုပ္ေနတတ္ျပန္ေရာေလ…။

မိန္းမနဲ႕လည္း ဒီလုိပဲ။ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနစဥ္ေတာ့ `ေဖႀကီးေရ၊ ေမႀကီးေရ…´ ပါပဲ။ ခဏေနၾကရင္ ဆူဆဲပြက္ေလာညံၾကေရာ။ ရုိက္ႏွက္ေအာ္ဟစ္သံ၊ ကယ္ပါယူပါ ငုိညည္းသံေတြနဲ႕ အုန္းၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံျပန္ေရာ…။ ရြာရုိးစုန္ၿပီး မိန္းမကုိ ဓားနဲ႔လုိက္၊ လွံနဲ႔ပစ္ ဆုိတာလည္း မၾကာခဏ။ သူ႕မိန္းမ မခ်ိဳေအးတစ္ေယာက္ သူမ်ားအိမ္မွာ ပုန္းအိပ္ခဲ့ရတာေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိခဲ့တာပါ။

ခုေတာ့ သားေတြတင္မက ေျမးေတြေတာင္ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ အရင္ေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႕ ဆုိၾကျပန္ၿပီ။

                                    @@@@@@@@@@

ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးအိမ္က ဆြမ္းေကၽြးအလႈ ဖိတ္စာကေလးေရာက္လာေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက အံ့ၾသတႀကီး စိတ္၀င္တစားရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ဖိတ္စာရဲ႕ အတြင္းထဲမွာေတာ့…

ဦးေအာင္မွတ္+ ေဒၚခ်ဳိေအး

...တဲ့။ ဦးေခြးနီစပ္ရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း ထည့္ေပးထားတာပါ။ သားေတြ၊ သမီးေတြ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေတြမွာ ကတည္းက `ဦးေအာင္မွတ္´လုိ႕သာ ေရးေစခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ သင္းတုိ႕က…

``အာ…အေဖ့ကုိ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက သိေနၾကတာဦးေခြးနီစပ္ ပဲကုိ။ ေတာ္ၾကာ အေဖ့သားသမီးမွန္း သိတဲ့လူကသိ။ မသိတဲ့လူက မသိနဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ မွာ ဧည့္သည္နည္းေနပါ့မယ္´´

ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ရွိ မေတာ္လုိ႕ ဧည့္သည္အလာနည္းေနလွ်င္ ကုိယ့္အျပစ္ျဖစ္လာဦးမွာ စုိးရသည္မုိ႕ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ရတာခ်ည္းပင္။ ဦးေခြးနီစပ္ဳ(ခ) ဦးေအာင္မွတ္…တဲ့။ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္ေပမယ့္ ေက်နပ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ခု…အလွဴကေတာ့ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလွဴ၊ ကိုယ့္သေဘာပဲ။ သူမွန္းမသိလုိ႕ မလာခ်င္လည္း ေနၾကေပေတာ့။ လာသေလာက္ ဧည့္သည္ေတြကုိပဲ သူ႕ကုိယ္သူ ဦးေအာင္မွတ္အျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳေစရေတာ့မွပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ကတရားေပးေတာ့လည္း…

``ဒီကေန႕ ဒကာႀကီး ဦးေခြး၊ အဲ… ဦးေအာင္မွတ္ရဲ႕ အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႕ဆြမ္းေကၽြးအလွဴ….´´

..ဆုိေတာ့ မခက္ေပဘူးလား။ ေရစက္ခြက္ႀကီးေရွ႕ခ်ထားၿပီး ဦးေအာင္မွတ္ ကၽြဲၿမီးတုိမိတယ္။ ဒီဆရာေတာ္ဟာ အေသအခ်ာ ေလွ်ာက္ထားပန္ၾကားခဲ့လွ်က္နဲ႕ စကားမွားျဖစ္ေအာင္ မွားရေသးတယ္။

ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆြမ္းကပ္အၿပီး ေ၀းနီးဆီမွ ေရာက္လာခ်ီးျမွင့္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္၀ိုင္းခ်င္းကု္ိ ရွင္းျပေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႕အလွဴက သူ႔ရဲ႕အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႕အလွဴလည္းျဖစ္သလုိ ဦးေအာင္မွတ္နာမည္ ျပန္လည္အတည္ျပဳေရး ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာလည္း ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း….။ ေန႕ျမင္ညေပ်ာက္ ေသကာလ၊ ေပ်ာက္ကာလ လူ႔ဘ၀မွာ ေနစရာေန႕ရက္ေတြ သိပ္က်န္ေတာ့မယ္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ၾကေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ က်န္ရွိေသးတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ေန႕ရက္ကေလးကုိ ဦးေအာင္မွတ္ဆုိတဲ့ အမည္ေကာင္းတစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႕သာ ဆက္လက္ရွင္သန္ ခ်င္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ…. ေ၀ေ၀ဆာဆာေျပာခဲ့ေလရဲ႕။

ၿပီးေတာ့…ဦးေအာင္မွတ္ ဘ၀တုန္းက မိဘဂုဏ္ရွိန္နဲ႕ လွ်မး္လွ်မ္းေတာက္ လူေဇာ္လုပ္ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေန႕ရက္ေတြကုိလည္း ျပန္ေျပာင္းတမ္းတမိေသးရဲ႕။ ေခြးနီစပ္ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ရခဲ့ခ်ိန္ကစလုိ႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္နိမ့္က်ေနခဲ့ရတာ ဘယ္သူမွစာနာႏုိင္မွာမဟုတ္။

သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ နာမည္ေျပာင္တစ္ခုနဲ႔ တစ္သက္လုံး ေနသြားခဲ့ၾကသူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနခဲ့တာလည္း သူ… သိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနာမည္ေတြဟာ ကာယကံရွင္ကုိ ခ်စ္ႏုိးစိတ္နဲ႔ က်ီစယ္ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကရင္း တြင္က်ယ္လာခဲ့ ၾကတာပဲ။ သူ႔နာမည္ဟာ သူ႔အတြက္ ခ်စ္စနုိး က်ီစယ္လုိစိတ္နဲ႔ ေပးထားတဲ့ နာမည္မ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္လုိ အေကာင္ပေလာင္၊ တိရိစာၦန္နာမည္ျဖစ္ပါေစ။ သူ… ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူခ်င္ပါရဲ႕။ အခု… သူ႕နာမည္က်ေတာ့ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဆုိးမုိက္ရမ္းကားခဲ့၊ အႏုိင္က်င့္ ဗုိလ္က်ခဲ့သမွ် ခံခဲ့ၾကရသူ၊ တစ္ႏြယ္ငင္၊ တစ္စင္ပါ ရန္ၿငိဳးသုိဖြဲ႕သူေတြက လိမၼာစြာ ဆန္႔က်င္ကာ၊ သူ႔အေပၚ ႏုိင္သေလာက္အားနဲ႔ လက္စားေခ် တုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကတာ။ တျပန္ ဖိႏွိမ္ႏုိင္စားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္သာ ဒီ နာမည္ေျပာင္ဟာ တစ္ေယာက္ကစ၊ တစ္ရာမကေတာ့ပဲ ပတ္၀န္းက်င္အႏွံ႔ အလြယ္တကူ ပ်ံႏွံ႔တြင္က်ယ္ခဲ့ေတာ့တာ။

                        သူ႔မွာေတာ့ အခ်ိန္တုိင္း ရွက္ရြံ႕နာက်င္ေနခဲ့ရတာ။ နာက်ည္းေနခဲ့မိတာ။ သူ႕အျပဳအမူ၊ သူ႕ေနထုိင္မွဳဟန္ပန္ေတြဟာ ဘုကလန္႕၊ လူ႔ဂြစာတစ္ေယာက္လုိ မူမွန္ျဖစ္မေနျပန္တာလည္း သိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္မွ မေက်နပ္ႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူတပါးေက်နပ္ေအာင္ ေနေပးစရာလုိလုိ႕လား။ ေနလည္း မေနတတ္ခဲ့ပါဘူး။

အသက္အရြယ္ကေလး ရလာခဲ့ေတာ့မွ အေတြးေတြ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့တာ။ ဆင္းပဲ ရဲရဲ၊ ခ်မ္းပဲသာသာ ကုိယ့္ဂုဏ္ကေလးကုိ ကုိယ္ဆယ္လုိ႕ ဦးေအာင္မွတ္ဘ၀နဲ႕ပဲ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေသပါရေစေတာ့။

တေပ်ာ္တပါး၊ အားပါးတရ စားေသာက္ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ ဧည့္ပရိတ္သတ္ကလည္း ဦးေအာင္မွတ္ရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႕ ရည္ရြယ္ဦးတည္ခ်က္ကုိ ခုမွ နားလည္စာနာႏုိင္ၾကေတာ့တဲ့ပုံနဲ႕…

``ဦးေအာင္မွတ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ

…ေပါ့။ အားလုံးရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဦးေအာင္မွတ္ဆုိတဲ့နာမည္က တြဲလဲခုိ၊ ေရပမ္းစားေနျပန္တာကုိ ဦးေအာင္မွတ္တစ္ေယာက္ ဂြမ္းဆီထိသလုိ၊ ရႊန္းပီတိေတြ တအိအိစုိေနတုန္းမွာပဲ….

``အား..ေကာင္းလုိက္တဲ့ ၀က္သားဗ်ာ။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႕ စားလုိက္တာ စူစကာဗုိက္ျဖစ္ေနၿပီ။ အင္း… ျပန္လုိက္ဦးမွ..ကုိေခြးနီစပ္ေရ….

ေျပာတဲ့သူက အမွတ္မဲ့ေပမယ့္ ဦးေအာင္မွတ္က ဧည့္ပရိတ္သတ္အလည္မွာ သေျပသီးမွည့္ေရာင္ မ်က္ႏွာညိဳႀကီးနဲ႕၊ မ်က္ေထာင့္ႀကီးနီလုိ႕။ ပါးစပ္ကလည္း အယုတၱ၊ အနတၱေတြ တရစပ္ မရပ္မနား ဆဲေရးေရရြတ္ပစ္လုိက္တာ ပြဲကုိ ပ်က္ကေရာတဲ့။

                                    @@@@@@@@

ခုေတာ့ အလြယ္တကူ ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ နာမည္တစ္ခုကုိ ျပန္ျပင္၊ အဖတ္ဆယ္ဖုိ႕ တစ္ဘ၀စာလုံး အတင္းအက်ပ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးပါးကြယ္လြန္ ခဲ့ရွာပါၿပီ။ နာေရးဖိတ္စာမွာ…၊ နာေရးမွာ ဧည့္ပရိတ္သတ္ကုိ ကမ္းတဲ့ယပ္ေတာင္မွာ… `ဦးေခြးနီစပ္(ခ)ဦးေအာင္မွတ္´လုိ႕ပဲ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သရဏဂုံတင္တဲ့ ဘုန္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေရစက္ခ်တရားေတာ္ထဲမွာလည္း ဦးေခြးနီစပ္(ေခၚ) ဦးေအာင္မွတ္ပါပဲ။

“ငါေသရင္ မီးသၿဂိ ၤဳလ္ပစ္ၿပီး ဘာအရုိးျပာမွ ေကာက္ယူ ဂူတည္ မေနနဲ႔။ အုိ.. ကုန္ကုန္ေျပာမယ္။ ငါ့နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ဘာ…လက္စလက္နမွ မက်န္ခဲ့ခ်င္ဘူး… ရွင္းလား”

အခုထိေတာ့ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးအေၾကာင္း စကားစပ္ဆုိင္လုိ႔ ေျပာျဖစ္ၾကရင္ ဦးေခြးနီစပ္ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိပဲ သုံးစြဲေျပာဆုိေနၾကတုန္းပါပဲ။

လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ…အိမ္ေထာင္မႈ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိး ဆုိတဲ့ `ေနာင္ျပင္ရန္အခက္  ေတြထဲမွာ `နာမည္ဆုိး´ဆုိၿပီး ေနာက္တုိးတစ္မ်ိဳး မပါ၀င္ခဲ့ဖူးတာ ေသခ်ာပါရဲ႕လား။ ။

                                                                            သတုိး

ပန္ပါ

၀ါေရႊေရာင္ပိေတာက္ဖူးတုိ႕ တစ္ႀကိမ္ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္းသၾကၤန္က်ရန္ ရက္အနည္းငယ္လုိပါ ေသးသည္။

ေမွ်ာ္လင့္ေသာသၾကၤန္ ေရာက္မလာေသးေသာ္လည္းတူးပို႕..တူးပုိ႕… သၾကၤန္ဒုိးသံမ်ားကေတာ့ ဒီႏွစ္မွ ပုိလုိ႕ေတာင္ျမဴးၾကြၿမိဳင္ဆုိင္ေနသလုိပင္။

``ဒီႏွစ္ သၾကၤန္ ငါအေရာက္ျပန္လာခဲ့မယ္ မီ´´

ညီ့ထံမွ ေစပါးလုိက္ေသာ အမွာစကားကုိ ရရွိ၊ ၾကားသိၿပီးခ်ိန္မွစလုိ႕သၾကၤန္က်ဖုိ႕ မီ…ေမွ်ာ္ေမာစိတ္ေစာ ေနခဲ့ပါသည္။

ၿခံေထာင့္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးမွာ ပိေတာက္ဖူးလက္က်န္တုိ႕ စိမ္းျမျမ၊စီရရီက်န္ရွိေနေသးသည္။ စိမ္းညိဳစုိလက္ အရြက္ဖားဖားတုိ႕ၾကားမွ ေရႊ၀ါအဆင္းႏွင့္ ၀င္းလက္ပြင့္ဖူ းလာ ေတာ့မည့္ ပိေတာက္ပန္းတုိ႕ ကလည္း ညီျပန္ေရာက္အလာကုိေစာင့္ႀကိဳငံ့လင့္ေနၾကသည္ထင့္။

* * *

မီ ႏွင့္ ညီတုိ႕သည္ ငယ္ႏုစဥ္ကေလးဘ၀မွာကတည္းက ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာအတူေဆာ့စား ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ …ညီခူးေပးေသာ ပိေတာက္တစ္ခက္ကုိျဖင့္ မီ တစ္ခါဖူးမွ် မပန္ဆင္ခဲ့စဖူး။

``ညီေရ….ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ေနာ္´´

ညီကေတာ့ အေရးမထားစြာ``အင္း´´ တစ္လံုးထက္မပုိတတ္ခဲ့။

``ညီေရ…ငါတုိ႕ၿခံမွာ ဒီမနက္ ပိေတာက္ေတြ စပြင့္တယ္´´

``ဟုတ္လား..။လာ…သြားၾကည့္ရေအာင္´´

…ရယ္လုိ႕ ညီ..ဘယ္ေတာ့မွ မဆုိခဲ့ပါ။

``ညီရယ္…လာပါ။မီ့ကုိ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးေပးစမ္းပါ´´

..ဟုေတာ့ မီ့ႏႈတ္က အတင္းအက်ပ္ ထုတ္ေဖၚ မေတာင္းဆုိခ်င္ခဲ့ေပ။ မီလည္းပဲမိန္းကေလးပီပီ ပန္းႀကိဳက္တတ္ေသးေသာ္လည္း ေကသာရြရြ ပန္ဆင္ရန္အတြက္ေတာ့ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးတရ ရွိခဲ့ဖူးတာမဟုတ္။

ဒါေပမယ့္ မီ့ဖုိ႕ရယ္လုိ႕ ညီကစိတ္လုိလက္ရ ခူးလာေပးခဲ့လွ်င္ေတာ့အမွန္တကယ္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္မည့္ သူျဖစ္ပါသည္။ ညီ ခူးယူေပးေသာ ပိေတာက္ပန္းတုိ႕ကုိ အဦးဆုံး ဘုရားမွာ ကပ္လွဴပူေဇာ္မည္။ ၿပီး…မီ့ အိပ္ခန္းပန္း အုိး ေလးမွာ လွပေ၀ဆာစြာ ထုိးစုိက္ထားဦးမည္။ညီကမီကုိ ပန္ေစခ်င္သည ္ဆုိလွ်င္တာ့ ေကသာဆံစပ္မွာ တစ္ပြင့္၊တစ္ခက္ထုိးစုိက္ပန္ဆင္ကာ အမူပုိ အၿပံဳးႏွင့္ ျငဴစူေရာင္ျပဳမိဦးေတာ့မည္။

ဒါေပမယ့္…ညီသည္ ပိေတာက္၀ါတုိ႕ ဖူးပြင့္ေလတုိင္း မီ့ကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သတိမရခဲ့ပါေပ။

* * *

``ဟယ္…ညီ၊ ပိေတာက္ပန္း တက္ခူးေနတာလား´´

``အင္း……´´

မီတုိ႕ႏွစ္ေယာက္သားထုိ႕ထက္ပု္၍ စကားမဆုိျဖစ္ၾကေတာ့။ သူ..အပင္ေပၚမွခူးယူေခၽြခ်ေပးေသာ ပိေတာက္ခက္ေတြကုိ မီက တစုတစည္းတည္းျဖစ္ေအာင္ေကာက္ယူစုေဆာင္း ေပးထားရသည္။ ၿပီး ေရႊ၀ါေရာင္ ပိေတာက္ပြင့္ဖတ္တုိ႕ႏွင့္လုိက္ဖက္သင့္ေတာ္ရုံ အေနေတာ္ဖယ္ခ်န္ကာ အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြကုိေခၽြပစ္ရသည္။ ညီက ထုိပိေတာက္၀ါတုိ႕ကုိ လွလွပပစည္းေႏွာင္ထုတ္ပုိး ေန ေတာ ့ လည္း ေဘးကကူညီ၊ၾကည့္ေပးရုံပင္။ ဘယ္သူ႕အတြက ္လဲရယ္လုိ႕ မီမေမးပါ။ ေမးေနစရာ လုိေသး လုိ႕လား။ မီဖုိ႕မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနၿပီးသားပဲေလ။

``မီ…ဒီည ….နင္တုိ႕ ယိမ္းအက တုိက္ရဦးမွာလား´´

``အင္းေလ…..´´

``ညက်ရင္ နင့္ကုိ ငါလုိက္ပုိ႕ေပးမယ္´´

မီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ မဲ့ေကြးထားျပလုိက္သည္။ သူကမ်ား မီ့ကုိသႀကၤန္ယိမ္းတုိက္ေနေသာ ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံဆီ လုိက္ပုိ႕ေပးဦးမလုိ႕တဲ့။

ညီတုိ႕အေၾကာင္းကုိ မီက ေနာေက်ေနေအာင္သိထားၿပီးသူမုိ႕ မယုံၾကည္ပါ။ မီတုိ႕ယိမ္းအဖြဲ႕မွ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ညီ…ပတ္သက္ရန္ႀကိဳးစားေနတာျဖစ္ရမည္။ မီ့အထင္မမွားဘူးဆုိလွ်င္ဒီႏွစ္ခရုိင္သႀကၤန္မယ္ဆုအတြက္ လ်ာထားတစ္ေပးခံထားရေသာ `ေရႊရည္´´ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

အဲဒီညေန ညီ့ဆုိင္ကယ္ေပၚက မီအဆင္း၊ ဓမၼာရုံထဲ၀င္ေရာက္ၿပီးခဏအၾကာမွာပင္ ေရႊရည္တုိ႕အုပ္စု ေရာက္လာခဲ့ၾကေတာ့ ပိေတာက္ပန္းေတြ ထိန္၀ါေ၀လုိ႕ပင္။

``မီ…ပန္ဦးမလား´´

ေရႊရည္ကေမးေတာ့….

``ဟင့္အင္း…။ အဲဒါ မီတုိ႕ၿခံထဲက ပြင့္တာေလ….။ မီက ပနး္မပန္တတ္လုိ႕……´´

တကယ္လည္း မီက စင္ေပၚမွာ ဧည့္ခံကျပေနစဥ္ ပန္ထားရေသာ ပိေတာက္ပန္း အတုကုိေတာင္ စင္ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တတ္သူမုိ႕ယိမ္းေခါင္းေဆာင္ဆရာမ၏ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကုိ အၿမဲခံယူ ေနရသူျဖစ္ေလသည္။

* * *

“ေရႊရည္က လွတယ္မဟုတ္လား…မီ”

““အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”

မီ့မ်က္ေစာင္းတုိ႕ သူ႕ထံလြင့္ခနဲ ေရာက္ေလလွ်င္ သူက လွစ္ခနဲၿပံဳးလုိက္ကာ ….

“သႀကၤန္အတက္ေန႕က်မွ ငါ့ကုိ အေျဖေပးမွာတဲ့”

“…………………..”

“ငါ ေစ်းဆစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူးဟာ…”

“အဲဒါ…ငါနဲ႕ဆုိင္လုိ႕လား….”

“နင္ကလည္း….အသားလြတ္ႀကီး စြတ္ေအာ္ေနစရာလား။ ငါကဆုိးတုိင္ပင္၊ေကာင္းတုိင္ပင္ သူငယ္ခ်င္း ေတြမုိ႕ နင့္ကုိေျပျပတာ….”

မီ့ေလသံ အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ခ်ရေတာ့သည္။ သုိ႕ေသာ္…

“အဲဒါေတြ ငါ့ လာမေျပာနဲ႕…“

ဒါေပမယ့္ ခဏေနေတာ့လည္း ဒီစကားေတြဆီပဲ ျပန္ဦးတည္လာျပန္ေတာ့တာပင္။

အဲဒီေရႊရည္ဟာ ရုပ္ကေလးလွသေလာက္ အထာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ စိတ္ကစားတတ ္ ေသးတာ။ ညီအပါအ၀င္ သူမကု္ိ ပတ္သက္ ႏြယ္ငင္လာသူမွန္သမွ်ကုိ မွ်တစြာအေရာတ၀င္ေနတတ္သူဆုိတာ ညီမသိဘူးလား။ သိလည္းပဲ ညီ ဂရုစုိက္လိမ့္မည္ မထင္။ မီကလည္း သူတပါးမေကာင္းသတင္းေျပာရန္ ႏႈတ္တြန္႕၀န္ေလးလွပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ညီဟာ ေရႊရည့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ စြဲလန္းခဲ့ၿပီလဲ မသိ။ အဲဒီလုိဆုိလွ်င္ေတာ့ ညီ ခံစားနာက်င္ရ ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။

ညီ့ႏွလုံးသားမွာ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ရမွာမ်ိဳးေတာ့ မီမလုိလားတာအမွန္ ။ ဒါေပမယ့္….

“ငါ……ရင္ေတြခုန္ေနတယ္ မီရဲ႕”

“ျဖစ္တတ္တာပဲေလ…..”

“အံမယ္…..နင္က ဆရာမႀကီးစတုိင္နဲ႕။ ေနစမ္းပါဦး။ နင္က ဘယ္တုန္းက အဲလုိခံစားဖူးလုိ႕လဲ”

“ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ေစာင့္ၾကည့္ၾကတဲ့ ညတုန္းကေလ………”

“အာကြာ……။ ေအာင္စာရင္းရင္ခုန္တာနဲ႕ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး…။ တစ္မ်ိဳးစီပဲ ။ သိလည္းမသိပဲနဲ႕…..”

“ဟုတ္ကဲ့။ ကၽႊန္မကေတာ့ မသိနားမလည္ပါဘူး လူႀကီးမင္းရယ္…။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့သတိေပးလုိက္ပါမယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္မထားပါနဲ႕။ ကဲ…… ၾကြေပေတာ့။ နားၿငီးတယ္…………”

* * *

“ယိမ္းႏြဲ႕ကာ တီးကြက္နဲ႕အတူ က…စဥ္……လက္ခုတ္သံ စည္းခ်က္လုိက္မွာလား…………”

စင္ေပၚမွာ မီတုိ႕အဖြဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနစဥ္ကတည္းက ပရိတ္သတ္ၾကားမွာ ညီ့ကုိလွမ္းေတြ႕လုိက္ေသးသည္။

သီခ်င္းၿပီး၍ စင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ့ မီတုိ႕ကုိ လွမ္းေတြ႕ျမင္သာရုံခပ္ေ၀းေ၀း ကေန ၾကည့္ေငးေနတာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ေရႊရည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရႊရည့္ကုိ သတင္းလွမ္းပုိ႕ရင္း တြတ္ထုိးေနၾကတာကုိ မီက ဂရုစုိက္မေနပဲေခါင္းေပၚက ပိေတာက္ပန္းေျခာက္ အတုေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။

“မီ….ပန္းေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ေနျပန္ၿပီလား။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖုိ႕ရွိေသးတာ သိသားနဲ႕။ အဲဒီကေလးမ ကေတာ့…..”

မီ မ်က္ႏွာႀကီးမအီမလည္ႏွင့္ စူပုတ္ေနရေတာ့သည္။

“မီ…ဘာျဖစ္ေနျပန္တာလဲ…”

“ငါ ဆူခံထိထားတာ နင္မၾကားဘူးလား”

“ၾကားတယ္ေလ။ နင္ကလည္းနင္ပဲကုိ……….”

“ငါ ဇက္ေညာင္းလုိ႕………..”

“အပုိေတြ…..။ ညီက နင့္ကုိ အေရးမလုပ္ပဲ ေရႊရည့္ကုိပဲ ခစားေနလုိ႕မဟုတ္လား…..”

“မိႏြယ္ေနာ္….။ငါ စိတ္တုိေနတာ။ မဟုတ္တာေတြ လာမေျပာနဲ႕”

“ကဲပါ။ မေျပာနဲ႕ဆုိ မေျပာပါဘူး။ ေရာ့….အခ်ိဳရည္ဗူး ယူလုိက္ဦး။ဒီမွာမုန္႔လည္းစား…..။ ဒီည ညည့္နက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္ဟ…”

မီ တကယ္ပဲ ဗုိက္ဆာေနတာမုိ႕ မိႏြယ္လက္လွမ္းေသာ မုန္႕ကုိ ပလုတ္ပေလာင္း စားကာ အခ်ိဳရည္ႏွင့္ ေမွ်ာခ်ေနလုိက္သည္။

“ဟဲ့ ..ဟုိမွာေတြ႕လား။ ဒီအခ်ိဳရည္နဲ႕ မုန္႕လာေၾကြးတဲ့ အန္ကယ္လ္နဲ႕အန္တီတုိ႕ လင္မယားေလ… ။ သူတုိကေဘးက တစ္ေယာက္က သူတုိ႕သားတဲ့…အမုိက္စားပဲဆရာ……“

“………………..”

“နင့္ ညီေတာ့ ခံရၿပီထင္တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္က ေရႊရည္နဲ႕ ဘာလုိလုိပဲတဲ့။သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းစေနၾကတာ…”

မီ ေသာက္လက္စ အခ်ိဳရည္ေတာင္ သီးသြားရေလသည္။

* * *

သၾကၤန္ အတက္ေန႕……။

ညီ့စကားအရ ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ေသာေန႕ ျဖစ္ေလသည္။

သုိ႕ေသာ္………

“ေရႊရည္ ပုံေျပာသြားၿပီ….ေတာက္”

“ဟဲ့..သူ႕မွာ ဘာအခက္အခဲရွိလုိ႕ေရာက္မလာႏုိင္တာလဲ စုံစမ္းပါဦးေတာ့….”

“စုံစမ္းၿပီးၿပီ။ သူ႕ အေကာင္သစ္နဲ႕ ေရပက္ခံထြက္လည္ေနတာေလ…”

မီ ဘာဆက္ေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့။ ထုိေန႕ တစ္ေန႕လုံး ညီတစ္ေယာက္အိမ္ျပန္မေရာက္ေတာ့……

“မီေရ…ညီ ဘယ္ေတြသြားတတ္သလဲ။ သမီးသိလား...”

ညီ့အေမက ဖုန္းဆက္ေမးေလလွ်င္ မီလည္းမသိတတ္ႏုိင္။

ညေနပုိင္းမွာ မီတုိ႕ယိမ္းအက တစ္ဖြဲ႕လုံး ေရပက္ခံကားျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲလည္ရန္လူႀကီးမ်ားက စီိစဥ္ေပးပါသည္။

“ဟဲ့ တုိ႕ေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့ဆုိင္ကယ္ဟာ ညီတုိ႕မဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဟဲ့ မူးေနၾကၿပီ ထင္တယ္”

ညီတုိ႕ဆုိင္ကယ္သည္ မီတုိ႕ကားကု္ ေက်ာ္တက္သြားလွ်င္ရႏိုင္လွ်က္ႏွင့္ေက်ာ္မတက္။ ေနာက္က ကပ္လုိက္လာရင္း ႏႈတ္ကလည္း ဘာေတြေအာ္ဟစ္ေနမွန္းမသိ။

မီတုိ႕ကားေပၚမွာလည္း ကက္ဆက္က သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးထား ေသာေၾကာင့္အားလုံးသံၿပိဳင္ လုိက္ေအာ္ဆုိေနၾကရာ ဆူညံေနေလၿပီ။ ညီတုိ႕ ဆုိင္ကယ္ကုိေရႊရည္လည္း ေတြ႕ထားၿပီးျဖစ္ပုံရကာ မျမင္ေယာင္ ျပဳေနခဲ့ေလသည္။

မီတုိ႕၏ေရပက္ခံကား ည ရပ္ကြက္ထဲျပန္၀င္ေလမွ ညီတုိ႕တေတြ ဆုိင္ကယ္ကု္ိ၀ူးခနဲ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္လမ္းခြဲသြားေလသည္။

* * *

မီတုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးက ညီထြက္ခြာသြားခဲ့တာ သၾကၤန္သုံးႏွစ္ပင္ ျဖတ္သန္း လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။

ညီ မရွိေတာ့ေသာ သႀကၤန္ရက္မ်ားသည္ မီအတြက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းခဲ့ ေတာ့ေပ။

မီတုိ႕ ေခါင္းရင္းၿခံသုိ႕ ညီတုိ႕သားအမိေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကစဥ္ မီႏွင့္သူ ငါးတန္းႏွစ္ကတည္းက သၾကၤန္ေတြမွာ အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးၾကတာ…..။

မီတုိ႕တေတြ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ညီသည္ မီ့အနားမွာ အၿမဲရွွိ မေနတတ္ခဲ့ေတာ့ပါ။

“ညီ…နင္တုိ႕ေရပက္ခံထြက္ၾကမလုိ႕ဆုိ….”

“ေအးေလ။ ဘာလဲ…နင္က လုိက္ခ်င္ျပန္ၿပီလား….”

အမွန္ေတာ့ မီလည္းလုိက္လည္ခ်င္လုိ႕သာ စကားစမိတာျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ့္…“နင္လည္းလုိက္ခဲ့ပါလား မီ” ဟု သူက စမေခၚပဲေတာ့မီဘက္ကခြင့္ေတာင္းခံၿပီး မလုိက္လုိပါ။ သူကလည္း…..

“လုိက္မေနပါနဲ႕ မီရယ္။ သၾကၤန္လည္တာ မိန္းခေလးေတြအတြက္ မေကာင္းပါဘူး။မေထာ္မနန္းေတြ နင္လည္းျမင္ေတြ႕ ေနတာပဲ မဟုတ္လား“

“ဒါဆုိ..နင္တုိ႕ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ေကာင္မေလးေတြက်ေတာ့ေရာ…“

“သူတုိ႕က သူတုိ႕ပဲေလ…။ နင္လုိက္မတုနဲ႕…။လုိအပ္ရင္ ငါကသူတုိ႕အားလုံးကု္ိလ်စ္လွ်ဴရွဳႏုိင္တယ္။ နင္ပါလာရင္သာ ငါ ေနာက္ဆံငင္ေနရမွာ…”

“ငါက ဘာျဖစ္ေနမွာမုိ႕လဲ…”

“နင္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့။ဒါေပမယ့္ …..အာကြာ။မလည္ခ်င္ပါနဲ႕ဆုိကြာ…။ ငါနဲ႕လည္းမလုိက္နဲ႕..။ ဘယ္သူေခၚလုိ႕မွလုိက္မလည္ပါနဲ႕မီရယ္…ေနာ္။ပလိစ္….”

“…………………”

“ငါ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕က်ရင္ နင့္ကုိ နံနက္အေစာႀကီးဘုရားလုိက္ပုိ႕ေပးမယ္ကြာ…။ ေက်နပ္ေတာ့ ဟုတ္လား….”

ဒီေလာက္ဆုိလွ်င္ပင္္ မီေက်နပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕ေရာက္တုိင္း မီ့အားဘုရားပုိ႕ေပးေနက် ညီသည္ထုိႏွစ္သႀကၤန္မွာေတာ့ မီ့အေပၚ ကတိပ်က္ခဲ့ေတာ့သည္။

မီကေတာ့ ဘုရားေပၚမွာ ညီ့အတြက္ ပန္း၊ေရခ်မ္း၊အေမႊးနံ႔သာတုိင္သက္ေစ့ထြန္းလွဴကာ ညီတစ္ေယာက္ က်န္းမာပကတိရွိႏုိင္ပါေစေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေတာင္းဆုေခၽြ ေနခဲ့မိသည္။

မီတုိ႕ ေရပက္ခံကားေနာက္မွ ကပ္လွ်က္လုိက္ပါလာခဲ့ၾကၿပီး လမ္းခြဲအထြက္မွာပင္ ညီတုိ႕ ဆုိင္ကယ္အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ…။ ညီကဆုိင္ကယ္ေနာက္မွလုိက္စီးသူမို႕ အေ၀းႀကီး လြင့္သြားကာဒဏ္ရာပု္ိမုိျပင္းထန္ခဲ့ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ အလယ္ပုိင္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေနထုိင္ေသာညီ့ဖခင္ထံ ဖုန္းဆက ္ ကာရန္ကုန္မွာႀကိတင္ေစာင့္ဆုိင္း ေနေစရသည္။ သတိမရေသးေသာ ညီ့ကုိေတာ့ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးသုိ႕ လႊဲပုိ႕ရန္ စီစဥ္ၾကရျပန္သည္။

ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္လနီးပါးခြဲစိတ္ ကုသအၿပီး ညီတစ္ေယာက္ ျပန္လည ္ ေနေကာင္း က်န္းမာလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ မီလည္း ၿမိဳကကေလးမွေန ညီကုိေမွ်ာ္ရင္းေမာလွၿပီ။

ဒါေပမယ့္ မီတုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးသုိ႕ ညီတစ္ေယာက္ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။ ညီ့ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက နယ္လုၾကရင္း လမ္ခြဲခဲ့ၾကအၿပီး …ညီကသူ႕ေမေမႏွင့္လုိက္ပါေနထုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ညီဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဖခင္ႏွင့္တလွည့္ျပန္ေနကာ တကသုိလ္ဆက္တက္ေစရန္စီစဥ္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေခါင္းမာေသာ ညီက အေ၀းသင္ပဲယူကာ ၿမိဳ႕ကေလးမွတဖ၀ါးမခြာ။

“ငါက နင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့မွာစုိးလုိ႕ သိလား”

ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အေျပာမွာ အမွန္တ၀က္မက ပါ၀င္ေနတာ မီခံစားနားလည္ေက်နပ္ေနခဲ့ဖူးသည္။

အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မိခင္ေၾကာင့္ ညီပ်က္စီးရသည္ဟုအျပစ္တင္ဖုိ႕ကာ အဘြားႏွင့္ဖခင္က ေဆးရုံမွအဆင္းတြင္ သူ႕ကုိတစ္ပါတည္းေခၚခ်သြားေတာ့သည္။

ညီ…ဟုိၿမိဳ႕ကေလးသုိ႕ေရာက္စကေတာ့ မီ့ထံ တယ္လီဖုန္းေလာက္ လွမ္းဆက္ေဖၚရေသးသားပင္။

“ငါ…ေဖေဖ့ ပြဲရုံမွာ ၀င္ကူေနရၿပီ…”

….ဆုိကာ တျဖည္းျဖည္းေသြးေအးသြားေသာအခါ တစ္ႏွစ္လုံးေနမွတစ္ႀကိမ္၊ႏွစ္ႀကိမ္ စကားေျပာျဖစ္ၾကရုံရွိေတာ့သည္။ ခု…ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္… မိံထံဖုန္းဆက္ခဲ့ လွ်င္ေတာ့ ……

“မီတုိ႕ ၿခံထဲက ပိေတာက္ပင္ႀကီး အဖူးေတြနဲ႕လား”

“တစ္ႀကိမ္ေတာင္ ပြင့္ၿပီးသြားၿပီ”

“ဟာကြာ ။နစ္နာလုိက္တာ”

မီက….

“ဘာ ဇာတ္လမ္းေတြ လာရွာဦးမလုိ႕လဲ”

သူ တဟဲဟဲသာ ရယ္ေမာေနခဲ့သည္။

“ေနဦး…။ပိေတာက္ေတြပြင့္တာျမင္ရင္ နင္ေရာ…ငါ့ကုိ သတိမရေနဘူးလား”

မကြယ္မ၀ွက္ ၀န္ခံေၾကးဆုိလွ်င္ေတာ့ မီ သူ႕အားျပင္းျပင္းျပျပ သတိရ ေနတတ္တာေပါ့။ ႏႈတ္ကေတာ့…..

“ငါ နင့္လုိ ပိေတာက္ရူးမဟုတ္ဘူး ”

ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။

* * *

သႀကၤန္ရက္အတြင္းအေရာက္လာခဲ့မည္ဆုိေသာ ညီက တကယ္တမ္းမွာ သႀကၤန္လြန္ေလမွေရာက္လာႏုိင္ေတာ့သည္။

သႀကၤန္၇က္္အတြင္းမွာ သူ႕ဖခင္ဘက္မွ ေဆြမ်ိးူမ်ား၏ အလွဴရွိ ေနလုိ႕ဟုဆုိပါသည္။ ညီ့အဖြားက ညီ့ကုိပါ ရဟန္ခံေပးခ်င္သည္ျဖစ္ျပန္ရာ ရွင္လိန္ျပန္ညီတစ္ေယာက္ ကတုံးအသစ္စက္စက္ႏွင့္ မီ့ထံသုိ႕ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။

“မီ ..ပိေတာက္ေတြက်န္ေသးလား”

“ဘယ္လုိျဖစ္ေနလဲ …..အသည္းအသန္။ တုိ႕ၿမိဳ႕မွာ နင္မရွိကတည္းက ပိေတာက္လက္က်န္ေတြ အမ်ားႀကီး….”

ပိေတာက္ပင္ေအာက္သုိ႕ သူႏွင့္အတူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ရျခင္းပဲျဖစ္သည္။

“နင္..ခဏေလးေစာင့္ဦး မီ”

“ဟဲ့…”

တားမႏုိင္၊ဆီးမရစြာ ပိေတာက္ပင္ေပၚ တလႊားလႊားေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။

“မီေရ…ဖမ္းထား…..ေရာ့….”

မီကေတာ့ ေအးေဆးစြာ …ပိေတာက္ေတြ ေျမေပၚေရာက္ၿပီးမွ တစ္ခက္ခ်င္းေကာက္ယူစုပုံ ေပးထားလုိက္ပါသည္။

အကုိင္းနိမ့္တစ္ခုဆီအေရာက္မွာေတာ့ ညီသည္ မီ့ေရွ႕တည့္တည့္သုိ႕ ရုတ္တရက္ ခုန္ခ်လုိက္ေတာ့တာမုိ႕ မီလန္႕သြားရတာကုိ ညီကသေဘာက်ရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္။

“ေရာ့…….”

မီက သူမ၏ လက္ကေလးကု္ိ ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္ သိမ္း၀ွက္လုိက္ကာ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ ဆုတ္လုိက္မိေသးသည္။

“ပိေတာက္လက္ေဆာင္ေလ မီရဲ႕…။ နင့္ဖုိ႕…...”

မီ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့လုိက္ေေတာ့သည္။

* * *

“ဒီ ငု၀ါပင္ကေလးက နင္ကုိယ္တုိင္စုိက္ထားတာေပါ့။ ဟုတ္လား….မီ”

မီ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ပါသည္။ ညီက ေလးေလးနက္နက္ၿပံဳးေနခဲ့လွ်က္က…..

“……ဟုတ္တယ္ေနာ္။ မီေျပာမွ ေတြးမိတယ္။ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါသာပြင့္တယ္ရယ္လု္ိ႕ ပိေတာက္ကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ရွိေနၾကတာ..။ ဒါေပမယ့္ပိေတာက္အလွက ခဏပဲ။ ငု၀ါပန္းေလး ေတြကမွ ဘယ္သူသိသိ၊မသိသိ တစ္ေႏြလုံးလွေန၊ ေ၀ေနေတာ့တာပဲ…”

အဲဒီ ဇြတ္တရြတ္ႏုိင္ေသာညီက အညာမွ သူ႕အေဖႏွင့္အဘြားကုိ ခ်က္ခ်င္းႀကီး လွမ္းမွာကာ သူ႕အေမႏွင့္အတူ မီ့မိဘေတြထံ လာေရာက္ ေၾကာင္းလမ္းၾကေတာ့မည္။ ၿပီး.....

“တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တူတူေနရင္ ငု၀ါပန္းတစ္ပင္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္စုိက္ေပးဦးမယ္”

………..တဲ့။

မီ ျငင္းလုိက္ျပန္လွ်င္လည္း အႏွစ္ႏွစ္၊ အလလက ….ငယ္သံေယာဇဥ္ေတြကုိမေထာက္ညွာရာ ေရာက္မွာ စုိးပါသည္။ ။

သတုိး

ဆုံမွတ္တစ္ခုဆီမွ….

တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ မတစ္ေယာက္ ရွိေနႏွင့္ခဲ့လုိ႕သာ ကၽြန္မတုိ႕တေတြ ေနေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါသည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ဒီေနရာေလးဟာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ အက်ဥ္းက်ေနတာႏွင့္ မျခား စိတ္ေလေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းေနမည္လားမသိ။

စေရာက္သည့္ေန႕ကစလုိ႕ က်င့္ႀကံလုိက္နာစရာစည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ ေရွာင္ရွားရမည့္ အမူအက်င့္မ်ား၊ အျပဳအမူမ်ား၊ အခ်ိန္ဇယားမ်ား စသည္ျဖင့္ ေခါင္းေနာက္စိတ္ေလခ်င္စရာခ်ည္းပင္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီးကုိ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ေအာင္ခ်င္စိတ္တစ္ခုေၾကာင့္သာ ဒီေနရာသုိ႕ ေရာက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မ…ေမေမႏွင့္ခြဲခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္။ အတူေနစဥ္က သိပ္မတည့္လွေသာ ညီမေလးကုိလည္း ခုေတာ့ လြမ္းရေကာင္းမွန္းသိေနၿပီ။

``တုိေတြက အရင္ဘ၀တုန္းက ေရစက္ရွိခဲ့ၾကလုိ႕သာ တစ္ေနရာစီကေနေရာက္လာၿပီး ဒီမွာ တစ္စုတစ္ေ၀ႀကီးေနရဖုိ႕ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခုလုိေနခြင့္ရမွာက အၾကာႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီစာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တည္းပဲ။ ေပ်ာ္စရာေတြလည္း ရွိမယ္။ စိတ္ညစ္စိတ္ရွဳပ္စရာေတြလည္း ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တုိ႕…ညီအစ္မတေတြ စုစုစည္းစည္း တုိင္တုိင္ပင္ပင္၊ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႕ ရင္ဆုိင္ၾကမယ္။

သူမ၏ အရပ္အေမာင္းက ကၽြန္မတုိ႕တေတြထက္ အနည္းငယ္မွ်သာ ျမင့္ေပလိမ့္မည္။ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္သြယ္သြယ္ကေလးမုိ႕ ေက်ာင္းသူမေတြႏွင့္ သိသာစြာ မျခားနားလွ။ ေက်ာလယ္ထိရွည္ေသာ ဆံပင္ကုိ ေနာက္သုိ႕စုသိမ္းကာ ကလစ္တစ္ခု၊ သုိ႕မဟုတ္ ေခါင္းစည္းႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ထာ၀စဥ္ စည္းေႏွာင္ထားတတ္သည္။ သူမ၏ မ်က္၀န္းၾကည္ၾကည္ေလးေတြက ႏူးညံ့ျခင္း အရိပ္တစ္မ်ိဳး ယွက္သန္းေနလွ်က္။ ပန္းေသြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားကေတာ့ ေႏြးေထြးစြာ ၿပံဳးေနခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္မတုိ႕အားလုံးက သူမကုိ မ..ဟု တစ္လုံးတည္းအဖ်ားဆြတ္ကာ ခ်စ္ႏုိးစြာေခၚခဲ့ၾကပါသည္။ မကလည္း ကြန္မတုိ႕အားလုံးကုိ လုိအပ္ေသာတစ္ခါတစ္ရံမွလြဲလွ်င္ နာမည္အရင္းအတုိင္း ေခၚခဲလွသည္ပင္္။ ဘယ္သူ႕ကုိမဆုိ ညီမေလးဟုသာ ၾကင္နာေႏြးေထြးစြာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေခၚေျပာဆက္ဆံတတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။

``ဘာအေၾကာင္းပဲ ရွိရွိ မကုိ အသိေပးပါ။ တုိင္ပင္ပါ ေနာ္။ မ..ညီမေလးတုိ႕ကုိ ကုိယ့္ညီမေလးအရင္းေတြလုိ တစ္ႏွစ္လုံး ေစာင့္ေရွာက္မွာ

မိိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ ႏွာေခါင္းရွဳံ႕လုိက္ၾကတာ သူမလည္းျမင္လုိက္ရပါလွ်က္ မသိသလုိ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္ေလသည္။ ကၽြန္မလည္း ေရာက္စကေတာ့ သူမကုိ သိပ္ၿပီး ယုံၾကည္လုိ႕မရခဲ့ေပ။ သူမဟာ study guide တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မတုိ႕ႏွင့္ ေန႕ေန႕ညည တစ္ႏွစ္တာလုံးအနီးကပ္ရွိေနမည့္သူျဖစ္သည္။ ဘာသာရပ္ေတြကုိ သင္ယူရာမွာ အခက္အခဲေတြ႕လွ်င္ သူမက လမ္းညႊန္ျပသႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ဇယားအတုိင္း ေန႕စဥ္ပုံမွန္ စာစစ္ေပးဦးမည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႕တေတြ ဆရာမ်ား၏အလစ္မွာ တစုံတရာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မိလွ်င္၊ အျပစ္လုပ္မိလွ်င္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူဆရာမႀကီးထံ အသိေပး တုိင္ၾကားဦးမွာ မဟုတ္လား။

သုိ႕ေပမယ့္ ဒီေနရာသုိ႕ေရာက္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ ကၽြန္မတုိ႕အားလုံး အသားတက်ေနေပ်ာ္သြားၾကေတာ့ၿပီ။ ေရာက္စက ညအိပ္ယာ၀င္လွ်င္ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ တိတ္တိတ္္က်ိတ္ငုိတတ္ၾကသူေတြေတာင္ ခုေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ေရပက္မ၀င္တြတ္ထုိးရင္း တခစ္ခစ္ လုပ္ေနတတ္ျပန္တာမုိ႕ မက ခဏခဏ သတိေပးရင္း ဟန္႕တားေျခာက္လွန္႕ေနရၿပီ။ မကုိ ေရာက္စကေလာက္ မရွိန္ေတာ့ေသာ္လည္း သူ႕စကားေတာ့ နားေထာင္မွျဖစ္မည္ဟု အားလုံးက စိတ္၀မ္းလက္ညီ နားလည္လက္ခံမိေနၿပီ။ ကုိယ့္ရဲ႕ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ သခၤန္းစာအခက္အခဲမ်ား၊ တစ္ကုိယ္စာလုိအပ္ခ်က္ အေသးအမႊားကေလးမ်ားမွသည္ နာဖ်ားမက်န္းကိစၥအထိ ခ်က္ခ်င္းရင္ဖြင့္ေျပာျပႏုိင္ေသာသူက မတစ္ေယာက္တည္းသာ မဟုတ္လား။ ၿပီး လုိအပ္သလုိ အေလးဂရုျပဳ ျဖည့္ဆည္းျပဳစုတတ္သူကလည္း မပဲျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူဆရာမႀကီးႏွင့္ ဘာသာရပ္သင္ဆရာမ်ားကုိ စကားတစ္ခြန္းတုိက္ရိုက္ေျပာဖုိိ႕ရန္က်ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းသူမေတြက ႏႈတ္ေႏွးတြန္႕ဆုတ္ေနၾကေသးတာျဖစ္သည္။ လုိအပ္လွ်င္ မက သူကုိယ္တုိင္ သက္ဆုိင္ရာ ဆရာတုိ႕ထံ အသိေပးေလ့ရိွပါသည္။ အခါမ်ားစြာကေတာ့ သူသာတာ၀န္ခံကာ လူေစ့တက္ေစ့ကုိ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ တာ၀န္ယူေပးတတ္ေလ့ၿမဲ။

မကုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕တေတြက အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနမိၾကေတာ့တာ။ လုိအပ္တာ၊ လုိခ်င္တာမွန္သမွ် သူမထံတြင္သာ ရင္ဖြင့္အေရးဆုိေနမိၾကေတာ့တာ။ သူမကလည္း ကၽြန္မတုိ႕မိန္းကေလးေတြအားလုံးကုိ ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ေခ်ာက္တစ္လွည့္ျဖင့္ သူလုိရာေရာက္ေအာင္ အေလွ်ာ့အတင္းညီညီ ကုိင္တြယ္ႏုိင္သူျဖစ္ေလသည္။

********

မက အဂၤလိပ္စာ အဓိကျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့သူဟု သ္ိရပါသည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ကြာလီဖုိင္းေတာင္ ၀င္ခဲ့ေသးသည္တဲ့။

``မကလည္း မဟာဆက္တက္ၿပီး တကၠသုိလ္မွာ ဆရာမျပန္လုပ္ပါေတာ့လား။

ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာပဲ ဇြတ္တရြတ္ေျပာေနမိေသာ ကၽြန္မကုိ အရိပ္အကဲနားမလည္တတ္သူဟု ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမ ေဆြက စြတ္စဲြခဲ့ေလသည္။

``ဟုိမွာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာ နင္မေတြ႕လုိက္ဘူးလား။ သူလည္း မတက္ခ်င္ပဲ ေနမလား။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဒီကုိေရာက္လာတာ ရွိမွာေပါ့

ကၽြန္မသာဆုိလွ်င္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာကုိသာ ေနာက္မဆုတ္တမ္း၊ မငဲ့မကြက္ လုပ္မွာပင္။ မလႊဲကင္းသာစြာ လုပ္ရေသာအလုပ္မ်ိဳးေတာ့ စိတ္ကုိ မ၀င္စား။

``ဟဲ့… မုိး။ နင္ တယ္ခက္ပါလား။ ဒါ မရွိရင္ နင္လုပ္ခ်င္တာ ဘာမွ လုပ္လုိ႕ မရဘူးဟဲ့

ေဆြက အရန္ေကာဟူသည့္ အမူအယာအျပည့္ျဖင့္ ကၽြန္မကုိ သူငယ္ႏွပ္စားလုိၾကည့္ကာ လက္မႏွင့္ လက္ညိွဳးကေလးကုိ ေကြး၀ုိင္းျပေလသည္။

``မက ဆယ္တန္းတုန္းကလည္း ဂုဏ္ထူးသုံးခုပါခဲ့ေသးတာတဲ့။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖုိ႕လည္း စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ေသးတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူးတဲ့။ စာသင္ရတာပဲေပ်ာ္တယ္။ ဆရာမပဲျဖစ္ခ်င္တယ္တဲ့

``စပ်စ္သီးခ်ဥ္တယ္ေျပာေနတာေနမွာေပါ့ ဟယ္…

တကယ္တမ္းမွာ မတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့လွ်င္ေတာင္ သူမမွာ မိဘေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေတာင့္တင္းပုံမရပါ။ မတုိ႕အေဖက အစုိးရဌာနတစ္ခုမွ အရာရွိေဟာင္းႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ကပင္ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ပင္စင္ယူလုိက္ရသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ အေမကေတာ့ ကုန္စုံဆုိင္ကေလး ဖြင့္ထားသည္တဲ့။ ေမာင္ေလးက ပထမႏွစ္ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္တက္ေနကာ ညီမေလးကေတာ့ ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းေျဖရမည္ဟု ဆုိပါသည္။

``မရဲ႕ညီမေလးကုိ ဘာလုိ႕ ဒီမွာ မထားတာလဲ

မကခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကေလးၿပံဳးကာ…

``မတုိ႕အိမ္ကေန ဒီကုိ ေက်ာင္းလာတက္ဖုိ႕က ေ၀းလြန္းတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း အလုပ္တစ္ဘက္နဲ႔ဆုိေတာ့ အႀကိဳ၊ အပုိ႕လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးေလ။ အိမ္နဲ႕နီးတဲ့ က်ဴရွင္တစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပုိင္းတက္ေနတယ္

``ဟင္…ညေလးတုိ႕လုိ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနလုိက္ေပါ့

``ဟဲ့…

ေဆြက ကၽြန္မကုိ တံေတာင္ႏွင့္တြတ္ျပန္ေလသည္။

``ညီမေလးတုိ႕က အရမ္းကံေကာင္းၾကတာ။ မိဘေတြက တတ္လည္း တတ္ႏုိင္ၾကတယ္။ သားသမီးေတြကုိလည္း ထူးခၽြန္ေစခ်င္လုိ႕သာ ဒီကုိ လာပုိ႕ေပးထားၾကတာ။ သူတုိ႕ တာ၀န္ေက်တယ္။ ညီမေလးတုိ႕လည္း ကိုယ့္ဘက္က တာ၀န္ေက်ဖုိ႕ ႀကိဳးစားၾက ဟုတ္လား။

ဘယ္စကားပဲေျပာေျပာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီစကားပဲ။ စာႀကိဳးစားဖုိ႕႔သာ ဆုိေနျပန္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႕တေတြ စကားမဆက္ရဲၾကေတာ့။

********

ကၽြန္မတုိ႕တေတြ ေစ်းထြက္ခ်င္ၿပီဆုိလွ်င္ မကုိပဲ အပူကပ္ရေကာင္းမွန္း သိေနၾကၿပီ။ ကၽြန္မတုိ႕အား ေစ်းထြက္ခြင့္၊ အျပင္ထြက္လည္ပတ္ခြင့္ လုံး၀ခြင့္မျပဳပါ။ နံနက္စာ မုန္႕စားထြက္ရန္ ခဏမွ်ကုိပင္ နီးနီးနားနားမွာပဲ စားေစသည္။ ၿပီး မပါမွသာ အျပင္ထြက္လုိ႕ရတာ ျဖစ္ပါသည္။

မက အျပင္ထြက္ရန္ ၀ါသနာပါပုံမရ။ တစ္ခါေလာက္ နားပူနားဆာျပဳမိလွ်င္ အင္းအဲႏွင့္ ေန႕ေရႊ႕ညေရႊ႕လုပ္ေနေလ့ရွိပါသည္။ မအုိက္တင္ခံေနသည္ဟု တခ်ိဳ႕က ထင္ၾကသည္။

``လုိက္ပုိ႕ပါ မရယ္။ မုန္႕ေကၽြးမယ္ေလ…

ဒါေပမယ့္ မက ကၽြန္မတုိ႕ေကၽြးေသာမုန္႕ကုိေတာင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မစားပါ။ သူမမွ ကြၽန္မတုိ႕ေကၽြးေသာမုန္႕ကုိမစားလွ်င္ စိတ္ဆုိးမွာလုိ၊ ခုပဲ ငုိခ်လုိက္ေတာ့မွာလုိ၊ ညပုိင္းစစ္မည့္ က်က္စာေတြကုိ မက်က္ပဲ ဆႏၵျပၾကေတာ့မွာလုိ…နည္းမ်ိဳးစုံေအာင္ ၀ုိင္းေျပာၿပီး ေကၽြးၾကရေလသည္။

ကၽြန္မတုိ႕ထံမွ ကတိအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းကာ ေစ်းသုိ႕ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူမ..ကၽြန္မတုိ႕အားလုံးကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္အလုိလုိက္ေလ့ရွိပါသည္။ တရားလြန္လာေလမွ နာရီေလး ေျမွာက့္တၾကည့္ၾကည့္ျပဳကာ…

``ေဟး..က်ဳပ္တုိ႕ထြက္လာၾကတာ ၾကာၿပီ။ လက္စသတ္ၿပီး ျပန္ၾကရေအာင္

ကၽြန္မတုိ႕ကလည္း စကားတစ္ခြန္းတည္းျဖင့္ ၿပီးျပတ္ေသာသူမ်ား မဟုတ္ေပ။ ဟုိဆုိင္၀င္ဦးမယ္။ ဒီဟာ၀ယ္ဦးမယ္ဆုိကာ အခ်ိန္ဆြဲတတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

``မ..ဒီအကၤ် ီေလး မနဲ႕လုိက္တယ္။ ယူပါလား

ၿပံဳးၿပံဳးေလးေခါင္းခါေလ့ၿမဲ။

``ယူလုိက္ပါ။ မီးတုိ႕က မကုိ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လုိ႕

...ဆုိလွ်င္ေတာ့ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္

``အပုိေတြ မလုပ္ၾကနဲ႕။ လာ..ျပန္ၾကမယ္

မ မ်က္ႏွာထားညိဳလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕အားလုံးက လန္႕ၾကပါသည္။

``ရွင္တုိ႕က မိဘပုိက္ဆံနဲ႕ က်ဳပ္ကုိ မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္ၾကတယ္ေပါ့ေလ….

အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ၀ယ္ခ်င္တာ၊လုိခ်င္တာမွန္သမွ် လုိတရေနေသာ ကၽြန္မတုိ႕တေတြ ကံေကာင္းၾကေၾကာင္း၊ မိဘေတြကုိ ေက်းဇူးတင္သင့္ေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတုံ႕ျပန္ႏုိင္ရန္စာကုိသာ ႀကိဳးစားသင္ယူသင့္ေၾကာငး္ျဖင့္ အပ္ေၾကာင္းထပ္စကားေတြကုိ နားအူမတတ္ ေသာတဆင္ၾကရေတာ့ၿပီ။

********

ထုိကိစၥကုိ ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ကၽြန္မတုိ႔တေတြ မယုံၾကည္ႏုိင္ခဲ့ေပ။ မကေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး ညိဳ႕ရီရီႏွင့္ သူမ၏ တာ၀န္၀တၱရားေတြကုိ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မလစ္ဟင္း၊ မပ်က္ကြက္ေစခဲ့ရပါ။ ကၽြန္မတုိ႕၏ စာသင္ခ်ိန္တုိင္း စာသင္္ခန္းထဲအထိလုိက္ပါပုိ႕ေပးေနၿမဲ။ အခ်ိန္ဇယားအတုိင္း စာစစ္ေပးေနေလ့ၿမဲ။ မရွင္းလင္း၊ မေက်ညက္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကုိလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းလင္းသင္ျပေပးေလ့ၿမဲ။

``က်ုဳပ္စိတ္တုိတယ္။ ရွက္စရာသိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ရွင္တုိ႕ကုိသာမငဲ့ရရင္ ခုခ်က္ခ်င္း အလုပ္ထြက္ပစ္တယ္

မ ဒီကထြက္သြားမွာကုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕အားလုံးက လုံး၀ လက္မခံႏုိင္ၾကပါ။ ကၽြန္မတုိ႕အတြက္ အရာအားလုံးဟာ မနဲ႕သာ အသားက်အဆင္ေျပလွတာ။ မကလြဲလုိ႕ အျခားတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မတုိ႕ အလုိမရွိၾကေပ။

``မ…ဧကရီကုိေရာ စိတ္ဆုိးေနလားဟင္…

မ်က္ႏွာကေလးငယ္ေနရွာေသာ ဧကရီကုိေငးကာ ခပ္ဖြဖြၿပဳံးေနျပန္ရင္း…

``က်ဳပ္စိတ္တုိေနတာ ရွင္တုိ႕ကုိမဟုတ္ဘူး။ အလကားေနရင္း အမနာပ သတင္းျပန္႕ရတဲ့ အျဖစ္ကုိ။ ၿပီး.. ဆရာမႀကီးကလည္း ေမးေမးျမန္းျမန္းမရွိဘူး။ က်ဳပ္ကုိေခၚေတာ့ အျပင္က သတင္းကုိ သူက အၿပီးယုံထားၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။ ဆီးႀကိဳၿပီး အျပစ္တင္ေတာ့တာ

``အဲဒါ ဧကရီ႕ေၾကာင့္…

ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္လာေသာ ဧကရီကအား ေခ်ာ့ရျပန္ေသးသည္။

ဧကရီက ကၽြန္မတုိ႕အားလုံးထဲမွာ အခ်မ္းသာဆုံး၊ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံး၏ေျမး၊ ေအာင္ျမင္တြင္က်ယ္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ရွဳမၿငီးမေလးျဖစ္ေလသည္။ ခ်စ္စဖြယ္အၿပံဳးခ်ိဳကေလးႏွင့္ စာလည္းေတာ္ပါသည္။ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ထုံးစံအတုိင္း အပ်င္းထူခ်င္သည္။ အေပါင္းအသင္းလည္း မင္သူျဖစ္ျပန္ေလသည္။ ဧကရီ႕ကုိဆုိလွ်င္ ဆရာဆရာမေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကပါ ႏွစ္လုိခင္မင္ၾကသည္ခ်ည္းပင္။

ဧကရီသည္ မအား ကပ္မခြာတမ္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာသူျဖစ္ေသးသည္။ မကေတာ့ မိန္းကေလး အမ်ားၾကားမွာ သူ႕ကုိပုိတယ္၊ ငါ့ကုိက်ပစ္ထားတယ္…စေသာ ကဂ်ီဂေဂ်ာင္စကားေတြႏွင့္ စိတ္၀မ္းမကြဲရေလေအာင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း၊ မွ်မွ်တတ ေဖးမဆက္ဆံေလ့ၿမဲ။ ဒါေပမယ့္ ဧကရီက…

`` ေဖေဖ ရန္ကုန္ကအျပန္ ေဂ်ဒုိးနပ္က ၀ယ္လာတာေလ။ ေမေမက မဖုိ႕ဆုိၿပီး တစ္ဘူး သပ္သပ္ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ မ မစားရင္ ဧကရီက ဒီအတုိင္း အိမ္ျပန္ေပးလုိက္မွာ

အိမ္က လူႀကီးေတြ၏ နာမည္သုံးကာ အက်ပ္ကုိင္လာလွ်င္ေတာ့ မမွာ ျငင္းပယ္ဖုိ႕ရန္ ခက္ခဲရေတာ့သည္။

``ဧကရီကေလ…ဒီအဆင္ေလးကုိ မနဲ႕ ဆင္တူ၀တ္ခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ေမေမ့ကုိေျပာေတာ့…

``ဧကရီ မကုိခ်စ္ရင္ အဲလုိတန္ဖုိးႀကီးေတြ ၀ယ္မလာေပးပါနဲ႕။ မ…မယူခ်င္ဘူး။

``အင္းပါ။ ေနာက္ ၀ယ္ေပးေတာ့ဘူး။ ခုတစ္ခါေတာ့ ေမေမက ၀ယ္ေပးလုိက္ၿပီးေနၿပီေလ။ ယူထားလုိက္ေတာ့ေနာ္…ေနာ္္။ မမွာရွိတဲ နက္ျပာေျပာင္လုံခ်ည္ေလးနဲ႕ဆုိ အရမ္းလုိက္မွာ။

ဧကရီမွာ ရည္ရြယ္ရင္း မည္မည္ရရရွိပုံ မေပၚပါ။ ဒါေပမယ့္ သူမက မအား တြယ္တာလြန္းသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးၾကားမွာ သူ႕ကုိ အနည္းငယ္ေလာက္ကေလးမွ်ပုိသာ၍ အေရးေပးေစခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာသာရခ်င္သည္။ သူမက သူမ၏ မိသားစုမွာလည္း အထြဋ္တင္အေရးေပး ေျမွာက္စားခံ ေနလာခဲ့သူမဟုတ္လား။

``ဧကရီေနာ္။ ေနာက္တစ္ခါဆုိရင္ မစိတ္ဆုိးေတာ့မွာ…

ႏႈတ္ကသာေျပာေနေသာ္လည္း မစိတ္ဆုိးမွာ မဟုတ္တာ ဧကရီသိပါသည္။ မသည္ သူမ၏ေက်ာင္းသူမမ်ားအား လုိအပ္လွ်င္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္တည္တင္း မာေက်ာထားရုံသာရွိကာ စိတ္ဆုိးျခင္းမရွိပါ။

*************

ကၽြန္မတုိ႕တေတြက မုန္႔ဖုိးကေလးမ်ား ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲရလာလွ်င္ တစ္ခုခု ၀ယ္ခ်င္၊ ခ်မ္းခ်င္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ထြက္ကာ လည္ပတ္၀ယ္ခ်မ္းခြင့္က အလြန္အင္မတန္ ရွားပါးလြန္လွရာ…

``မပဲ သိမ္းထားေပးပါေနာ္။ ညေလးတုိ႕ေတြ ေစ်းထြက္ျဖစ္မွ ျပန္ယူမယ္

မက စာရင္းစာအုပ္ကေလးတစ္ခုကုိ အမ်ားျမင္သာေအာင္ပင္ျပဳလုပ္ကာ ေငြသိမ္းေပးထားတတ္ပါသည္။ စိတ္လုိလက္ရရွိခ်ိန္ေတြမွာ ေငြစာရင္းကုိ အသံလြင္လြင္ကေလးႏွင့္ ဖတ္ျပေသးတာ ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့…

``study guide က ေက်ာင္းသူဆီမွာ ပုိက္ဆံေခ်းၿပီး ျပန္မေပးဘူးတဲ့

ဒီသတင္းက ကၽြန္မတုိ႕၀န္းက်င္မွာ တိတ္တိတ္က်ိပ္က်ိပ္ပ်ံ႕လႊမ္းလာခဲ့ၿပီ။ ေယာက်္ားေလးစာသင္ေဆာင္ဘက္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီမုိ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူဆရာမႀကီးက မအားေခၚယူကာ ျပင္းထန္စြာ သတိေပးေလၿပီ။

``မ ေနာ္…ဧကရီ အဲလုိမေျပာဘူး

ထုိစကားအဓိပၸါယ္သုိ႕ေရာက္ေအာင္ ဧကရီေျပာခဲ့မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပင္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အိမ္က …..

``မုန္႕ဖုိးသုံးတာ ၾကမ္းလွခ်ည္လား။

ဧကရီက ဘာသေဘာရယ္မဟုတ္ပဲ အလြယ္ေျပာခဲ့လုိက္တာပင္။

``မကုိ ခဏေပးသုံးထားတယ္

မကလည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ အမွန္တကယ္ ယူသုံးးျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ထုိေန႕က လကုန္ခါနီးၿပီမုိ႕ မထံမွာ ေငြေၾကးလက္က်န္ခါလီက်ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။

``က်ဴရွင္လခက ႏွစ္လစာေတာင္ ေၾကြးက်န္ေသးတယ္တဲ့ေလ။ ဒီတစ္လထပ္ေပါင္းရင္သုံးလေတာင္ရွိၿပီဆုိေတာ့ က်ဴရွင္ဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလုပ္ေနတယ္

``မကလည္း လျဖင့္ မကုန္ေသးပဲနဲ႕

``လမကုန္ခင္ ႀကိဳတင္၀မ္နင္ေပးထားတာေပါ့ဟယ္။ ခုက အေဖေရာဂါျပန္ထလာလုိ႕လာေျပာတာ။ ညေန အိမ္ကုိ ခဏျပန္လုိက္ဦးမယ္။ ခက္တာက အေဖ့ကုိ ေဆးထုိးေပးဖုိ႕ ေငြမရွိလုိ႕လာေျပာတာ။ မလက္ထဲမွာလည္း ေငြမက်န္ေတာ့ဘူး

``မ…ဧကရီပုိက္ဆံထဲက ယူသုံးလုိက္ေလ

အဲဒီစဥ္ကတည္းက ဧကရီက အလြယ္တကူေျပာေသာ္လည္း မကေတြေတြေ၀ေ၀ႏွင့္ ဆုတ္ဆုိင္ဆိုင္းလုပ္ေနေသးတာမုိ႕…

``ဟုတ္တယ္မ ။ ယူသာသုံးလုိက္ပါ။ ထပ္လုိရင္ ညေလးတုိ႕ အားလုံးအပ္ထားထဲက ထပ္ယူသုံးလုိ႕ရတယ္

ႀကံရာမရေသာ အေျခအေနမုိ႕ မလဲႊကင္းသာစြာ ဧကရီ႕ ေငြကုိ မ..ယူသုံးလုိက္ရတာ ကၽြန္မတုိ႕အားလုံး သိနားလည္ပါသည္။

``ဧကရီေလးပုိက္ဆံ မျပန္ထည့္ထားလုိက္ၿပီေနာ္

လခထုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မကဆုိလာေလလွ်င္….

``ဟင္…ျပန္မေပးနဲ႕ဦးေလ။ ဧကရီျဖင့္ ဘာမွ သုံးစရာမရွိပဲနဲ႕။

တကယ္တမ္းမွာ မတစ္ေယာက္ တစ္လလုံး အသုံးအစြဲ က်ပ္တည္းေနေတာ့မွာကုိ ကၽြန္မတုိ႕ေရာ…မကိုယ္တုိင္ပါ ႀကိဳတင္သိေနႏွင့္ၾကသည္ပင္။

``ေနာ္..။ ယူသုံးထားပါမရယ္။ ေနာက္လကုန္က်မွ ညေလးတုိ႕ အျပင္ထြက္ခြင့္ရရင္ ျပန္ယူမယ္ေလ။

ဒီလ လပတ္စာေမးပြဲမွာ ဧကရီတစ္ေယာက္ အဆင့္အနည္းငယ္က်သြားခဲ့တာက ျပႆနာ စတင္ေလသည္။ စာေမးပဲြမွာ အဆင့္က်ခဲ့ေသာအျပစ္ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ကာ မုန္႕ဖုိး အသုံးစြဲၾကမ္းသည္ဆုိေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပစ္မႈတစ္ခု ထပ္တုိးလာေတာ့သည္။

``အရင္လက ေပးထားတာေရာ

``မကုိ အပ္ထားတယ္

``ဧကရီ ညည္းကုိ မယုံဘူးေနာ္။ ငါ..ျပန္ေမးဦးမယ္

``ေမးၾကည့္လုိက္။ ခုေလာေလာဆယ္ မ အသုံးလုိလုိ႕ ခဏယူသုံးထားတယ္

ဗူးတစ္ရာမဟုတ္ၾကေသာ ပါးစပ္တစ္ေပါက္တုိ႕သည္ တစ္ေယာက္ထံမွ တစ္ေယာက္နားသုိ႕ ဆင့္ကဲကူးေျပာင္းေလလွ်င္ မူလျဖစ္ရပ္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္တိမ္းေစာင္းလုၿပီ။

``ကၽြန္မကေလးေတြကုိ ေမးၾကည့္လုိ႕ရပါတယ္။ အဲလုိမ်ိဳး လုံး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါမျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္မ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ရွင့္

မ်က္ႏွာရဲရဲ၊ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေလသံကေတာ့ ထန္တင္းေနဆဲ။ သူမငုိမည္ထင္ထားေသာ္လည္း မ်က္ရည္တစ္စက္ေတာင္မက်ခဲ့တာ အံ့ၾသလွ်က္ မေမ့ႏုိင္ခဲ့။

***********

မ၏ စကားအတုိင္းဆုိလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕တေတြဟာ အမွတ္စက္တစ္ခုမွာ ဆုံစည္းမိခဲ့ၾကေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ေလးေတြေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ ဆုံမွတ္ကေန ျပန္လည္ခြဲျဖာထြက္လာခဲၾ့ကသည့္တုိင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္မႀကံဳဆုံႏုိင္ေတာ့မည့္ မ်ဥ္းေျဖာင့္မ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါ။

``အပူပင္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးဘ၀ကု္ိ

တစ္ခါျပန္ၿပီး ရခ်င္ေသးတယ္….

အျပစ္မသိေသးတဲ့ ကေလးေလးဘ၀ကုိ

တစ္ခါျပန္ၿပီး ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္

မဆုိညည္းေနက် ဒီသီခ်င္းေလးကုိေတာင္ ကၽြန္မတုိ႕တေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွာပါ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုိညည္းတတ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဒီသီသီခ်င္းေလး၏ အရသာကုိ ၿငိတြယ္မွန္းမသ္ိ ၿငိတြယ္မိရဦးေတာ့မည္ ထင္ပါရဲ႕။

တဆိတ္ရွိမ်က္ရည္ရြဲ၊ ပုလဲခတတ္ၾကေသာ ကၽြန္မတုိ႕အား ေခ်ာ့ေမာ့ေဖးမကာ အငုိတိတ္ေစခဲ့တုိင္းမွာ…

``မကေလ ဘယ္ေတာ့မွ မငုိဘူးကြ။ ညီမေလးတုိ႕လည္း မငုိရပါဘူး

ဒါေပမယ့္ အခြင့္သင့္လုိ႕ ကၽြန္မတုိ႕တေတြ ျပန္ဆုံခြင့္ရခဲ့လွ်င္ ကၽြန္မတုိ႕၏ စာေမးပြဲအၿပီး ေနာက္ဆုံးေန႕အိမ္အျပန္မွာ ကၽြန္မတုိ႕ႏွင့္အတူ ငုိေကၽြးခဲ့ေသာ မ၏မ်က္ရည္ေတြအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာလွ်က္ ၾကည္ႏူးခြင့္ေလးရခ်င္မိေသးသည္။ ။

သတုိး

ေရႊက်ီးညိဳ သာပါစ....

                ေရႊက်ီးညိဳ သာပါစ.... 

                                                                    သတုိး

ဒီေန႕ ဖုိးတီတာတုိ႕အိမ္သုိ႕ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္လာၾကပါသည္။ ဦးဦးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အန္တီလွလွ သုံးေယာက္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမတုိ႕ ေျပာစကားမ်ားအရ ရန္ကုန္မွ ေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားဟု သိရပါသည္။ ဦးေမာင္ႏွင့္ အန္တီေမာ္တုိ႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံးက ဒီၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့ဖူးၾကေသာ ဒီၿမိဳ႕ဇာတိသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေရာ ေမေမႏွင့္ပါ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာကတည္းက သြားလာမခြဲ တတြဲတြဲရွိခဲ့ဖူးၾကသည့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ၾကည္ရဆုံး ငယ္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြလည္း  ျဖစ္ၾကေသးသည္။ ေနာက္ ဦးေမာင္၏ညီမ အန္တီၿမိဳင္…။ သူကေတာ့ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ ကတည္းက ရန္ကုန္မွ ေဆြမိ်ဳးေတြထံမွာ သြားေရာက္ေနႏွင့္ခဲ့သူမုိ႕ အနည္းငယ္ စိမ္းသက္ေနသည္။ အန္တီၿမိဳင္၏ ခင္ပြန္းႏွင့္ အန္တီၿမိဳင့္သူငယ္ခ်င္းမ အန္တီတုိ႕ကေတာ့ ဖုိးတီတာတုိ႕ၿမိဳ႕သုိ႕ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးၾကေသာေၾကာင့္ အလည္သက္သက္ လုိက္ပါလာခဲ့ၾကေသာ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားစစ္စစ္မ်ားေပ။ 

ပုံမွန္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ေမေမက ဧည့္ေၾကာက္တတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လကုန္ခါနီးရက္ေတြမွာ ဧည့္သည္ေရာက္လာလွ်င္ ေမေမသည္ အားတင္းၿပဳံးေနလွ်က္ကပင္ သက္ျပင္းေတြ ခုိးရိွဳက္ေနတတ္ျပန္သည္။ ၿပီး ဟုိဒီေျပးလႊား ေခ်ငွားရင္း တစ္ေယာက္တည္း ဗ်ာမ်ားေနတတ္ေတာ့သည္။

ဒီဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ဖုိးတီတာတုိ႕အိမ္မွာ ညအိပ္တည္းခုိမေနၾကပါ။ သူတုိ႕၏ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြလည္း ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ က်န္ရွိေနဆဲမုိ႕ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္၏ အိမ္မွာပဲတည္းကာ ဖုိးတီတာတုိ႕ထံ ခဏငယ္၀င္ထြက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရသေလာက္ကေလးမွာ ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႕ႏွင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးေတြ စားၿမံဳ႕ျပန္ရင္း ငယ္ေသြးၾကြေနၾကပါ၏။  ေမေမက ေဖေဖ့ကုိ…

``တစ္ခါတစ္ေလ လာၾကတာ။ ထမင္းတစ္နပ္ေလာက္ေတာ့ လက္ဆုံးစားၾကရေအာင္ေလ´´

“ေကာင္းသားပဲ ေ၀ရဲ႕။ ကုိယ္… ဘယ္ဆုိင္မွာ စီစဥ္လုိက္ရမလဲ”

ေဖေဖ့စကား မမွားပါပဲ ေမေမက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ မ်က္ေစာင္း အႀကီးႀကီး ပိတ္ထုိးကာ…

“ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကုိ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္  စပယ္ရွယ္ ခ်က္ေကၽြးမွာ…”

ေငြကုန္ေၾကးက် ပုိမွာ ေမေမ.. စုိးရိမ္ေနမွန္း ေဖေဖက အစင္းသိေနသူမုိ႔ ေလွာင္ၿပံဳးေထ့ေထ့ ျပဳေနသည္။

``ဟယ္…ဒုကၡမရွာပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တုိ႕လည္း အဲေလာက္ အခ်ိန္ရၾကတာ မဟုတ္ဘူး ေ၀ရဲ႕။ မျဖစ္မေန အေရးၾကီးကိစၥ ရွိလုိ႕သာ ေရာက္လာၾကတာ။´´

``အဲဒါေၾကာင့္ ေကၽြးခ်င္တာေပါ့ ေမာ္ရဲ႕။ ရွင္တုိ႕က တစ္ႏွစ္ေနလုိ႕ တစ္ေခါက္ေတာင္ ၿမိဳ႕ကုိ ျပန္လာႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ေလးမွာ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဒီေလာက္ကေလးမွ ဧည့္၀တ္မေက်ရဘူးလား…ကဲ´´

ေဖေဖႏွင့္ ဦးေမာင္တုိ႕ကေတာ့ ဇနီးသည္ေတြ၏ စကား၀ုိင္းကုိ ကုိယ္စီၿပံဳးလွ်က္သာ ေစာင့္ေငးေနလုိက္ၾကပါသည္။

``မိေမာ္ေနာ္။ ငါ့လက္ရာကုိ မစားပဲ ျပန္သြားလုိ႕ကေတာ့ နင့္ကုိ တစ္သက္အျပတ္ပဲ´´

``ေဟာေတာ္… ကုိေမာင္ေရ…။ အဲဒါမွ ရွင့္သူငယ္ခ်င္း မိေ၀အစစ္ပဲ´´

ဦးေမာင္ကလည္း ……

``ေ၀ေ၀တုိ႕ကေတာ့ ငယ္က်င့္ေတြ ခုထိ မေပ်ာက္ေသးဘူးေဟ့´´

…. ဆုိကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ သေဘာတူလုိက္ၾကပါသည္။

*** ** **

ဖုိးတီတာတုိ႕ ေမာင္ႏွမကေတာ့ ဧည့္သည္ေမွ်ာ္တတ္သူေတြ ျဖစ္ေလသည္။ အိမ္မွာ ေန႔ရက္အတန္္ၾကာ ဧည့္သည္အေရာက္အေပါက္ က်ဲပါးသြားၿပီဆုိလွ်င္…

``ဧည့္သည္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲကြာ´´

…ဆုိကာ ဧည့္ေမၽွာ္တတ္ၾကေလသည္။ ဖုိးတီတာတုိ႕အိမ္မွာ ဧည့္သည္ရွိမွ ေမေမက ဟင္းေကာင္းခ်က္တတ္တာ မဟုတ္လား။ ပုံမွန္ေန႕မ်ားဆုိလွ်င္ အသားေလးပ်က္သိကာမွ်နွင့္ အသီးအရြက္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေရာကာ အရည္မ်ားေစ၊ ဆားငန္ေစဆုိရမည့္ ဟင္းမ်ိဳးေတြႏွင့္သာ ေလြးရေလ့ရွိတာျဖစ္သည္။

``ဖုိးတီတာ ဟင္းခြက္ကုိ သိပ္ေမႊမေနနဲ႕ဟဲ့။ ငါးေတြ ေက်ကုန္မယ္´´

``မမေျပာတဲ့ အဲဒီငါးကုိပဲ အေကာင္လုိက္ျမင္ဖူးခ်င္လုိ႕ ရွာေနတာပါဗ်။ ´´

``ဟီဟီ..ေရငုပ္၀တ္စုံ ယူဦးမလား´´

ေမေမ့ဟင္းမွာ ငါးဟင္းခတ္ နည္းပါးလြန္းၿပီး အရုိးအရြက္ေရာေႏွာကာ အရည္ဗုံးေဗာျဖစ္ေနတာကုိ ဖုိးတီတာတုိ႕ေမာင္ႏွမက အတုိင္အေဖာက္ညီစြာ ဟာသဖြဲ႕ေနၾကပါသည္။ ေဖေဖက ၿပံဳးစစ..။ ေမေမကေတာ့ ဖုိးတီတာတုိ႕အား မ်က္ေစာင္းခဲေလၿပီ။

``အဲေလာက္နဲ႕ ဟင္းျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ ဘယ္ေလာက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံ စီမံဖန္တီးရတယ္ဆုိတာ ရွင္တုိ႕သိၾကရဲ႕လား။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ေစ်းကုိ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေျခတုိေအာင္ပတ္ၿပီး ပါတဲ့ပုိက္ဆံနဲ႕ ခ်င့္ခ်ိန္တြက္ခ်က္ေနရတာ ေခါင္းေမြးေတာင္ အေတာ္ျဖဴေနၿပီ ဟြန္း´´

``ေ၀ကလည္းကြာ။ ကေလးေတြကုိ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။´´

``ကေလးေတြကုိ ေျပာတာထက္ ရွင့္ကုိပုိသိေစခ်င္တာ။ ဟင္းမေကာင္းရင္ ရွင္လည္း မ်က္ႏွာညိဳခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား။´´

``ဟာ..ကုိယ္က ဘာေတြေျပာေနမ္ိလုိ႕လဲ´´

``ေအာ…ေျပာလုိ႕ေရာရမလား။ ရွင္အပ္တဲ့ တစ္လ၊ တစ္လ၀င္ေငြကုိလည္း ရွင္ျပန္တြက္ၾကည့္ဦးေလ။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မ အိမ္က ေရခဲထုတ္ကေလး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ထုတ္ေနရေသးလုိ႔…´´

``ဟာ…ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ မင္းက ဒီဘူတာဆုိက္တာပဲ´´

ေဖေဖက စားလက္စကုိ အလွ်င္စလုိ လက္စသတ္ကာ ထမင္း၀ုိင္းမွ ထထြက္သြားေတာ့သည္။ ေမေမက တစ္ကုိယ္တည္း တီးတုိးျဗစ္ေတာက္ေနျပန္တာမုိ႕ ဖုိးတီတာတုိ႕ေမာင္ႏွမေတြ ၿငိမ္ကုတ္ကာ ထမင္းကုိသာ ဟင္းရည္ရႊဲရြဲဆမ္းကာ ငုံ႕ေလြးေနမိၾကေတာ့သည္။

** ** ***

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက ဧည့္သည္မ်ားအား တနဂၤေႏြေန႕မွာ ထမင္းစားဖိတ္လုိက္ၾကပါသည္။ ထုိေန႕က ေဖေဖ့ ရုံးပိတ္ရက္ျဖစ္သလုိ ဖုိးတီတာတုိ႕ေမာင္ႏွမ၏ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

``ညေနပုိင္းမွ အားမယ္ထင္တယ္ေ၀ရဲ႕။ ညစာပဲ ေကၽြးပါေနာ္ ´´

``ၿပီးေရာ…။ ေရာက္မလာရင္ ျပန္ေလ်ာ္ရမွာေနာ္။ က်ဳပ္က ရွင္တုိ႕တည္းတဲ့အိမ္အထိ လုိက္ရန္ေတြ႕မွာ´´

``ရွင့္တကယ္လုပ္မွာ ယုံပါတယ္ မိေ၀ရယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ကလည္း ေရာက္ေအာင္ကုိ လာဦးမွာ စိတ္ခ်။´´

တနဂၤေႏြေန႔ တစ္ေန႕လုံး ေမေမတစ္ေယာက္ ေခၽြးတလုံးလုံးျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ေမာရပမ္းရမွန္းပင္ မသိေတာ့ေပ။ 

``ဟား..ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးေတြ´´

``ဟဲ့ ဧည္သည္ေတြဖုိ႕ေနာ္´´

``ဟင္..သားတုိဖုိ႕က်ေတာ့ေရာ…´´

``ဧည့္သည္ေကၽြးၿပီးရင္ စားရမွာေပါ့ ဖုိးတီတာရယ္´´

``ဟီး…အခုနည္းနည္းေလးေလာက္ ျမည္းၾကည့္ခ်င္တယ္´´

``ဟဲ့…ဖုိးတီတာေနာ္…´´

ဖုိးတီတာ မ်က္ႏွာညိဳေလလွ်င္ သူ႕မမက လက္တုိ႕ေခၚကာေခ်ာ့ေလသည္။ 

``ေမေမ ေမာေနၿပီေလ ေမာင္ေလးရဲ႕။ ခါတုိင္းလည္း ဧည့္သည္ေတြကုိ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးေနက်ပဲကုိ။ ဘယ္ဧည့္သည္က အကုန္ေျပာင္ေအာင္ စားပစ္ၾကတာမုိ႕လဲ။ သူတု႕ိက်န္ရင္ တုိ႕ေမာင္ႏွမေတြပဲ လက္က်န္ရွင္းေနက် မဟုတ္လား။ ဧည့္သည္ေတြကုိေကၽြးၿပီးရင္ စားရမွာေပါ ့ေမာင္ေလးရဲ႕´´

``ဖုိးတီတာက ခု… နည္းနည္းေလာက္ ျမည္းၾကည့္ခ်င္တာ။ နည္းနည္းေလာက္ေလးပဲ´´

ဖုိးတီတာသည္ အစားမက္သေလာက္ အေကာင္းႀကိဳက္တတ္သူေလးလည္း ျဖစ္ေသးသည္။ သူ႕မမက ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ကေလး ၿပံဳးျပကာ…

``ခဏေနရင္ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာၾကေတာ့မွာ။ သူတုိ႕စားၿပီးတာနဲ႕ ေမာင္ေလးကုိ ေကၽြးမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ မမအတြက္ ေ၀စုထဲကပါ ေမာင္ေလးကုိ မၽွေကၽြးဦးမယ္..ဟုတ္လား။

ဖုိးတီတာ မေက်နပ္ေသာ္လည္း ဦးေခါင္းကုိေတာ့ ညိတ္ျပရေလသည္။

*** *** **

ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးလုိ႕ ေမေမတစ္ေယာက္ ဟင္းပြဲေတြေနရာခ်ရာတြင္ မမလည္္း ၀ုိင္းကူေပးေနပါသည္။ အစားတစ္မ်ိဳးသာ အာရုံက်ေနေသာ ဖုိးတီတာကေတာ့ ၿမိဳင္ဆုိင္ဖြယ္ရာလွေသာ ဟင္းပြဲမ်ားကုိ ျမင္ရေလ သြားရည္ယုိကာ ဗုိက္ထဲက တက်ဳပ္က်ဳပ္ ျမည္လာေလပင္။ ဧည့္သည္ေတြေရ…ျမန္ျမန္ေလး လာၾကပါေတာ့ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္ ည…ခုႏွစ္နာရီထုိးသည့္တုိင္ ဖုိးတီတာတုိ႕၏ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္မလာၾကေသးပါ။

``ေမေမ့ဧည့္သည္ေတြက ေရာက္လာဦးမွာလား´´

``မလာလုိ႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေရာက္ေအာင္ကုိလာၾကမွာ´´

သူ… အပင္ပမ္းခံထားတာေလးေတြ အလဟသျဖစ္သြားမွာကုိ အနည္းငယ္မက ပူပန္စြာ ေမေမက ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတုိင္း ဇြတ္ေျပာေနပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ေတြ လင့္လာသည့္တုိင္ ဧည့္သည္မ်ား၏ အရိပ္အေယာင္မွ် မျမင္ရေသး။ 

“ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္ပါဦး”

ေမေမ သတိတရ ေျပာေလမွ ဖုန္းလွမ္းဆက္မိလွ်င္ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပသုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါသည္ တဲ့။ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဆက္တုိက္ေခၚေလမွ ၿမိဳ႕အလြန္ ငါးမုိင္မွာ ေရာက္ေနခဲ့တာ သိရေတာ့သည္။  

“မိေမာ္… နင္တုိ႔ ျပန္လာမီမွာလား။ ငါတုိ႔ ညေနကတည္းက ေစာင့္ေနတာေနာ္”

ေမေမ့စကားသံ မဆုံးမီ ဖုန္းလုိင္းျပတ္သြားခဲ့ၿပီ။

ဦးေမာင္တုိ႕၏ အေမြဆုိင္ၿခံႀကီးက ဖုိးတီတာတုိ႕ၿမိဳ႕၏ အလြန္ ငါးမုိင္ခန႔္အကြာမွာ ရွိတာျဖစ္သည္။ ထုိၿခံၾကီးကုိ ေရာင္းခ်ကာ ခြဲေ၀ယူၾကေတာ့ဖုိ႕ ညီအစ္ကုိ၊ ေမာင္ႏွေတြ စိတ္၀မ္းလက္ညီရွိခဲ့ၾကၿပီမုိ႕ ထုိေန႕က သက္ဆုိင္သူအားလုံး မ်က္ႏွာစုံညီ ေတြ႕ဆုံၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။

``ဖုန္းလုိင္းေတြက မမိတဲ့ေနရာ မ်ားေနတယ္ကြယ္။ ခု.. ရ ရခ်င္း ျပန္ဆက္တာ။ ကုိေမာင့္ ေဆြမိ်ဳးေတြက ၀ုိင္းဆြဲထားၾကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာဖုိ႕က မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒါ အျပန္ နည္းနည္း ေနာက္က်မယ္။ ေမာ္တုိ႕ ေရာက္ေအာင္လာပါ့မယ့္။ ခု.. ျပန္လာဖုိ႔ လုပ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်မွာမုိ႕ ထမင္းစား ေစာင့္မေနပါနဲ႕ေတာ့။ အရင္စားထားႏွင့္လုိက္ပါလုိ႕..´´

ေမေမကေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္ေနၿပီ။ 

``အဲဒီ မိေမာ္တုိ႕ဟာ ေသခ်ာမွာထားရဲ႕နဲ႕။´´

``သူတုိ႕လည္း ကိစၥ၀ိစၥေတြ မၿပီးျပတ္ႏုိင္လုိ႕ ရွိမွာေပါ့ ေ၀ရာ။ ၿပီးေတာ့ ေဆြေရးမ်ိဳးေရးကလည္း ရွိေသးတာဆုိေတာ့ လုိတာရၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်လာလုိ႕ ရမလား´´

အန္တီေမာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပည့္စုံၾကြယ္၀ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းက ျဖစ္သည္။ သည္စဥ္ကတည္းက မခ်ိဳ႕တဲ့လွသည္တုိင္၊ မျပည့္စုံရွာေသာေမေမ့ အႏြံတာကုိခံႏုိင္ေသာ ေမေမ့အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေလသည္။ ေမေမက စာေမးပြဲနီးၿပီဆုိလွ်င္ အန္တီေမာ္တုိ႕အိမ္မွာပဲ ေန႕ေန႕ညည သြားေနခဲ့ဖူးတာျဖစ္သည္။ အန္တီေမာ္တုိ႕ တစ္မိသားစုလုံးက ေမေမ့ကုိ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္လုိပင္ အန္တီေမာ္ႏွင့္ တန္းတူထားကာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့ၾကသည္။ လုိအပ္သမွ် ကူညီျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကပါ၏။ အသီးသီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းက တစ္ေနရာစီ အေနေ၀းသြားခဲ့ၾကတာ။ တစ္ႏွစ္ေနလုိ႕ေတာင္ တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႕ရန္ မလြယ္ကူၾကေတာ့တာမုိ႕ ေမေမက ခုေလာက္ အေရးသယ္၊ အကဲပုိေနတာျဖစ္ပါသည္။ ဖုိးတီတာတုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြတစ္သက္ ျမင္ဖူးရုံသာရွိကာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် အရသာ မျမည္းစမ္းဖူးေသာ ေဒသထြက္ ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးေတြကုိ စြန္႕စြန္႕စားစား ၀ယ္ခ်က္ထားတာသာ ၾကည့္ေတာ့။

“မိေမာ္ အေၾကာင္း ေ၀… ေကာင္းေကာင္း သိတယ္။ ေ၀ေျပာရင္ သူ.. မေနဘူး”

“ငယ္သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ရွားေတာင့္ရွားပါး ျပန္ေတြ႕ရခ်ိန္ေလးမွာ တျခား ေျမာ္ျမင္မႈေတြ ဆြဲထည့္ မပစ္ပါနဲ႔ကြာ”

ေမေမသည့္ ေဖေဖ့စကားေၾကာင့္ ေဒါသမႊန္ကာ မ်က္ရည္ပင္ လည္လာလွ်င္ အံ့ၾသရေသးသည္။

“ရွင္ေျပာပုံက မိေ၀ကပဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ကုိ ခုတုံးလုပ္၊ ထမင္းတစ္နပ္ရင္းၿပီး ေယာက်္ားရထူးတုိး ပါမယ့္အေရး မရုိးမသား ႀကိဳးပမ္းေနသလုိေပါ့ေလ”

“ေဆာရီး… ေဆာရီး ေ၀ရယ္။ ကုိယ္စကားေျပာ ေလာသြားလုိ႔ပါ”

ေဖေဖ… ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္ေနသည့္တုိင္ ေမေမ့ စိတ္အနာမွာ က်ိတ္ခဲမေျပႏုိင္။

“ေ၀တုိ႔လည္း ညီအစ္မအရင္းလုိ ေပါင္းလာတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းႀကီးေတြပါ ကုိရဲ႕။ အပူပင္မဲ့ သြားလာေနခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀ေတြ အေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး စကားလက္ဆုံေျပာခ်င္၊ ၾကည္ႏူးခ်င္လုိ႔ကုိ ခုလုိ… မရွိ၊ ရွိတာ ရွာႀကံစီမံထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိ႔ ရာထူးတုိးကိစၥက တုိင္းရုံးအထိ ကုိ… လုိက္သြားခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ။ ခုထိ ဘာမွ လည္း အေၾကာင္းမထူးေသးဘူး။  တစ္ခုခု အေၾကာင္း မညီညြတ္တာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ အန္ကယ္လ္ ကုိယ္တုိင္က ကုိ႔ကုိ ေခါက္ထားတာလား ခုထိ မေသခ်ာဘူးေလ”

“တစ္ခုခု အေၾကာင္း မညီညြတ္လုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ”

“ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ..။ အခု မိေမာ္ နဲ႔ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ေတြ႕တုန္းေလး အဲဒီစကား ေျပာလုိက္မယ္ေလ။ ဖုန္းထဲကေျပာရင္ ခုေလာက္ ျပည့္စုံဖြယ္ရာေအာင္ မေျပာႏုိင္ဘူး ရွင့္။ ၿပီးေတာ့ ေ၀တုိ႔အေၾကာင္းဆုိရင္ မိေမာ္က သူ႔အေဖကုိ ျပန္မေျပာပဲ၊ အပူကပ္ မေပးပဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ အန္ကယ္လ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႕သမီး ေျပာရင္ တစ္ခြန္းပဲ”

အန္တီေမာ္တုိ႕မွ ဒီညစာ လာမစားလွ်င္ ေမေမေစတနာႏွင့္ အပင္ပမ္းခံထားမႈ အားလုံး သဲထဲေရသြန္သလုိ အေဟာသိကံျဖစ္ရေတာ့မည္။ အန္တီေမာ့္ကုိ တစ္သက္လုံး အနာေဟာင္းေဖာ္ကာ စကားနာထုိးလုိ႕ ဆုံးမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့။

``ေစာင့္မေနေတာ့ဘူးကြာ။ ေရာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာၾကပါေစေတာ့။ တုိ႕ သားအမိ၊ သားအဖေတြ စားထားႏွင့္ရေအာင္´´

``ေဟး…..´´

ေဖေဖ့အစီအစဥ္ကုိ ဖုိးတီတာတုိ႕ ေမာင္ႏွမကလည္း သေဘာတူစြာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ျမဴးေပ်ာ္တက္ၾကြ သြားၾကရပါသည္။ သုိ႕ေသာ္….

``ဟင္….ပုဇြန္ထုပ္ ပန္းကန္ေရာ…´´

ပုဇြန္ထုပ္ဟင္း တစ္မ်ိဳးတည္းမကပါ။ ငါးသေလာက္ႏွပ္ႏွင့္ ေဖေဖ့အႀကိဳက္ ျငဳပ္သီးစပ္စပ္ ပုဇြန္ခ်ဥ္သုပ္ပန္းကန္လည္း စားပြဲေပၚမွာ မရွိေတာ့။ ေမေမသိမ္းလုိက္ၿပီ။ ဖုိးတီတာတစ္ေယာက္ စူပုတ္ရွဳံ႕မဲ့ေနေတာ့ကာ….

``ဟင့္…. ပုဇြန္ထုပ္ပဲစားခ်င္တယ္´´

``ဟဲ့….  အဲဒါ ဧည့္သည္ေတြ အတြက္ ခ်န္ထားတာဆုိ´´

``ေမေမ့ဧည့္သည္ေတြက လာမွာျဖင့္ ဟုတ္ပဲနဲ႕´´

``မလာလုိ႕ရမလား။ လာမွာေပါ့´´

ေမေမက ေသခ်ာပုိင္ႏုိင္စြာ ဆုိေနဆဲ။ ေဖေဖက မေနႏုိင္စြာ….

``ကေလး စိတ္ေက်နပ္သြားေအာင္ နည္နည္းေတာ့ ေကၽြးလုိက္စမ္းပါ မိန္းမရာ´´

``ေအာ္…ေကၽြးခ်င္ၿပီလားရွင္ရယ္။ ကၽြန္မလည္း ေမြးထားတ့ဲ အေမပဲ ဥစၥာ။ ပုဇြန္ထုပ္ေစ်းက ေရႊနဲ႕စက္၀ယ္ရမတတ္ ေခါင္ခုိက္ေနတာ ရွင္လည္း သိတာပဲ။ ဧည့္သည္ေတြ ေကၽြးၿပီးက်န္ရင္ ကၽြန္မ မစားပါဘူ။ ရွင့္သားနဲ႕ သမီးကုိပဲေကၽြးမွာ စိတ္ခ်။ ဖုိးတီတာ…သား အဲလုိရစ္တာ ေမေမမႀကိဳက္ဘူးေနာ္´´

``အဲဒါဆုိ ဧည့္သည္ေတြ ေကၽြးၿပီးမွ သားစားေတာ့မယ္´´

``ဟဲ့…ဧည့္သည္ေတြက ဘယ္အခိ်န္မွ ေရာက္မယ္မွန္းမွ မသိတာ။ ေတာ္ၾကာအဆာလြန္ၿပီး ဗုိက္ေတြဘာေတြ ေအာင့္ေနမွာေပါ့ ။ လာ…ခုနည္းနည္းေလာက္ အဆာခံေအာင္ စားထားနွင့္´´

``ဟင့္အင္…´´

ေဖေဖက….

``ေ၀ရယ္….´´

``ကုိေနာ္။ ရွင္ကပါ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲ။ ´´

``နည္းနည္းေလာက္ စိတ္ေက်နပ္ရုံ ထည့္ေကၽြးလုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာမုိ႕လဲ´´

``ေအာ္…ဟင္းပြဲမလွေတာ့မွာ စုိးလုိ႕ေပါ့။ ပုဇြန္ထုပ္က တစ္ပန္းကန္လွလွရဖုိ႕ေတာင္ မနည္း…။ ဟဲ့….. ဖုိးတီတာ ဘယ္ကုိလဲ´`

ဖုိးတီတာတစ္ေယာက္ ထမင္း၀ုိင္းကုိ ေက်ာခုိင္းကာ အ္ိပ္ယာဆီ လွမ္း၀င္ခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။

*** **** ***

အန္တီေမာ္ကေတာ့ ေမေမ့ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ ေတာင္းပန္လုိ႔ မဆုံးႏုိင္ေတာ့။ အန္တီေမာ့္အား ရန္လုပ္ေနေသာ ေမေမကေတာ့ အသံေတြတုန္ကာ မ်က္ရည္ပင္၀ဲေနသည္။

``သူတုိ႕အားလုံးကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေရာက္တုန္းေရာက္ခို္က္ကေလး ေနပါဦး။ ထမင္းစားသြားပါဦး တဖြဖြ ၀ုိင္းေျပာေနၾကတာ။ ကုိေမာင့္ဘက္က ေဆြမ်ိဳးဆုိေတာ့ ငါလည္း ဇြတ္ျပန္လာဖုိ႕ ခက္တယ္ ေ၀ရဲ႕။ ခုက အေမြလာခြဲယူတာ ဆုိေတာ့ ရၿပီး ျပန္တာပဲလုိ႕ သူတုိ႕ အထင္လြဲမွာလည္း စုိးရေသးတယ္။ ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္..´´

အန္တီေမာ္သည္ ေမေမစိတ္မေကာင္းမွာ၊ စကားနာထုိးကာ ရန္လုပ္မွာေတာ့ အလြန္ပူပန္စုိးရြံ႕ေနပုံပင္။ ခရီးေရာက္မဆုိက္ပင္ ေမေမ့ထံ တန္းလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ 

``ၿမိဳင္တုိ႕ေတာ့ ပင္ပမ္းၿပီး တည္းမယ့္အိမ္ တန္း၀င္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ကုိေမာင့္ကုိေတာင္ ေ၀… စိတ္ဆုိးေနလိမ့္မယ္။ ရွင္….မ်က္ႏွာေတာ့လုိက္ျပဦး ဆုိၿပီး ဇြတ္ဆြဲေခၚလာတာ´´

“……………”

``မိေ၀။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာေတာ့မွ ေကၽြးပါဟာ…ေနာ္´´

``မေကၽြးေတာ့ဘူး´´

``နင္ကလည္းဟာ။ ေအာ္…ဟဲ့.. ငါေမ့ေနတာ။ ဒီမလာခင္ေလး ေဖေဖနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့  ဒီတစ္ေခါက္ နင့္ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး အေျခအေနေကာင္းတယ္ ဆုိပါလား။ အဲက်… အရာရွိကေတာ္ျဖစ္မွ နင္… ငါ့ကုိ မေကၽြးပဲ ေနလုိ႔ မရပါဘူး မိေ၀ရာ…ဟား ဟား”

ခုေလာက္ရွိလွ်င္ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမပါ အၿပံဳးခ်င္း ၿပိဳင္ေနၾကမွာ ဖုိးတီတာ မျမင္ရေပမယ့္ သိေနပါသည္။

“အယ္ …. ဖုိးတီတာ တစ္ေယာက္ေရာ မျမင္ပါလား´´

`အိပ္ေနၿပီ´ ဆုိေသာ ေမေမ့အေျဖက ခပ္ဆဆ။ အန္တီေမာ္တုိ႕ ဦးေမာင္တုိ႕ ျပန္သြားၾကသည့္တုိင္ အိပ္ယာထဲမွာ လူးရင္းလြန္႕ရင္း စိတ္ေကာက္ေနေသာ ဖုိးတီတာကုိ သူ႕မမကလည္း ေခ်ာ့ေနရပါသည္။ ေဖေဖကလည္း…

``ေယာက်္ားဆုိတာ စိတ္မေကာက္ရဘူးကြ´´

ဖုိးတီတာက ခုမွ ေလးတန္းေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတာ။ ကေလးပဲဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေကာက္လုိ႕မရဘူးလား။ ေနာက္ႏွစ္ အလယ္တန္းတက္ရင္ေတာ့ ဖုိးတီတာ စိတ္မေကာက္ေတာ့ဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္လုိက္မိၿပီ။ ထုိစဥ္ ေမေမ အခန္းထဲ၀င္လာကာ…

``ကဲ…တုိ႕မိသားစုေတြ ညလည္စာတစ္ထပ္ စားလုိက္ၾကဦးစုိ႕။ လာ…ေမ့သားေလးလည္း ထ…´´

ေမေမကုိယ္တုိင္ ေပြ႕ပုိက္ထူမ လာေတာ့ေလမွ ဖုိးတီတာတစ္ေယာက္ မူလက်ီမ်က္ႏွာေၾကာ နည္းနည္းေလ်ာ့လာရေတာ့ၿပီ။

``ေမေမ့သားက အစားပုတ္၊ အေကာင္းႀကိဳက္ေလးပဲ´´

ေခါင္းပင္ မေဖာ္အားေတာ့ေသာ ဖုိးတီတာအား ေမေမႏွင့္ေဖေဖက တၿပံဳးၿပံဳးေငးလွ်က္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူး ေနၾကပါသည္။ ဖုိးတိီတာကေတာ့ ဆီေတြရႊဲနစ္၀င္း၀ါေနေသာ ပုဇြန္ထုပ္ေကြးေကြးႀကီးကုိ သြားဖုံးျမဳတ္မတတ္ ကုိက္၀ါးကာ ပလုပ္ပေလာင္း အရသာခံေနရင္း အန္တီေမာ္တုိ႕ကုိ ခဏခဏ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနမိဆဲ ျဖစ္ပါသည္။             ။

                                                                        သတုိး