ၾကားနာႏုိင္ေသာ ႏွလုံးသားျဖင့္သာလွ်င္…

                            

ဖုန္းသံ ျမည္လာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မကုိင္ရဲခဲ့ဘူး။

ဖုန္းက ဆက္တုိက္ ျမည္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ကုိင္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မကုိင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။

မက္ေဆ့ခ်္ ၀င္သြားတယ္။

အေဖ့အသံ ဆက္တုိက္ ၾကားေနရတယ္။

သား ရွိလား။

သား ရွိလား။

သား ရွိလား။

……….

……….

အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုိအပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဖုန္းေတာင္ မကုိင္ရဲခဲ့ဘူး။

အရမ္းကုိ ေၾကာက္ေနခဲ့တာ။

သား ရွိလားတဲ့။

အေဖက.. ကုိးႀကိမ္ေတာင္ ေမးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ ေရတြက္ထားတယ္။

                        အေဖက ဘာလုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလားလုိ႔ မေမးတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းကုိပဲ ရည္ညႊန္းေနတာ…။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းနားမွာ ရွိေနမွန္း အေဖသိေနလုိ႔ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ သတၱိရွိလာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနတာ ျဖစ္မယ္။ တတိယ အႀကိမ္နဲ႔ စတုတၳအႀကိမ္ ဖုန္းေခၚသံၾကားမွာ ၁၅ စကၠန္႔ ၾကာတယ္။

                        သားရွိလား..။

                        ေနာက္မွာ လူေတြ ေအာ္ေနတာ ၾကားရတယ္။

                        သား ရွိလား။

                        ေနာက္မွာ ရဟတ္ယာဥ္သံေတြလည္း ၾကားရတယ္။

                        သားရွိလား..။

                        မွန္ကြဲသံ ၾကားရတယ္။

                        သားရွိလား။ သား ရွိ…။

                        လုိင္းျပတ္သြားတယ္။

************

                        ဆယ္ႏွစ္သား ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ယူႀကံဳးမရေနာင္တနဲ႔ နာနာက်င္က်င္ညည္းျငဴသံက ကုိယ့္ရင္ထဲမွာပါ တုန္ခါၿပီး ပဲ့တင္ရုိက္ခတ္ေနခဲ့ေတာ့တာ။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တုိးတိတ္ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေတာ့ဘူး။ ၿပီး.. ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ…။

                        သားႀကီးလား…။

                        မင္း လိမၼာေစခ်င္တယ္။ သိတတ္ရမယ္…ၾကားလား ေဟ့ေယာင္။

`          ေမ့ေပ်ာက္သေလာက္ရွိေနခဲ့တဲ့ အဲဒီ စကားသံေတြေရာ… ဘယ္က ေရာက္လာသလဲ။ ဘုရားေရ…။ ဆယ္စုႏွစ္ သုံးခုနီးပါး မသုံးႏႈန္းခဲ့ဖူးတဲ့ အေခၚအေ၀ၚတစ္ခုကုိ ကု္ိယ္ ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ႏႈတ္က ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ ေခၚရြတ္ေနမိျပန္ေတာ့ သတဲ့။

             အေဖ…။

************

                        အေဖနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကုိယ္ မွတ္မိေနတတ္ခဲ့တာက ျပင္းထန္ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ရုိက္ခ်က္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြကုိပဲ။ အေဖမုိ႔ ရုိက္ၿပီလားဆုိ အရုိက္ခံရတဲ့ ကာယကံရွင္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္သာမက အေမပါ ေရာေႏွာငုိရေလ့ရွိတတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်က္ၿပီး တစ္ခ်က္ အားကုန္ဆင့္ရုိက္တတ္တဲ့ အေဖက သူ႕တုတ္ကုိ ေရွာင္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ လူးလြန္႔ရုန္းျပန္ရင္လည္း သီးမခံတတ္ဘူး။ တုိင္ဖက္ေပးထားၿပီး အသံတိတ္ ႀကိတ္ရွဳိက္ေနရေတာ့တာ။ ဘယ္သူမွလည္း ၀င္ဆြဲတာ လက္မခံတတ္ဘူး။ အေဖ့ေဒါသေအာက္မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနလုိ႔လည္း သနားညွာတာရေကာင္းမွန္း အေဖ အသိမ၀င္ဘူး။ ေအာ္ငုိမိရင္ အေဖ့တုတ္ခ်က္က ပုိျပင္းထန္လာတတ္ျပန္တာ…။

                        အေဖရုိက္တာ တစ္ခါခံရၿပီးရင္ သလုံးသားမွာ ထပ္ေနတဲ့ အရွဳိးရာေတြက ေယာင္းရမ္းညိဳမဲေနတတ္ၿပီး ေန႔ရက္မ်ားစြာၾကာေအာင္ လႈပ္မရ၊ လွည့္မရနဲ႔ တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ကုိက္ခဲေနတတ္တယ္။ ရင္ထဲမွာ တရိရိ ၀မ္းနည္းနာက်င္ရွဳိက္ငင္ေနခဲ့ရတာကေတာ့ လနဲ႔ခ်ီလုိ႔ေတာင္ ၾကာတတ္ျပန္ေသးတယ္။

                        အရပ္ထဲမွာေတာ့ အေဖ့ကုိ ခင္မင္ၾကသားပဲ။ အေဖက အေပါင္းအသင္းလည္း ဆန္႔တယ္။ သူတုိ႔ အေပၚမွာ အႏြံတာလည္း ခံတတ္သူလုိ႔ ဆုိၾကျပန္ေတာ့ အ့့ၾသမိေသးရဲ႕။ သူထံ အကူညီ ေတာင္းလာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးတတ္တဲ့ အေဖက ခ်ိဳ႕တဲ့ႏြမ္းပါးသူဆုိရင္လည္း ကုိယ္ေပၚက အ၀တ္အစားကအစ ရက္ေရာတတ္ျပန္သူ။ မတရားတာျမင္ရင္လည္း ဆုိင္ဆုိင္၊ မဆုိင္ဆုိင္ အားနည္းတဲ့သူဘက္က ၀င္ရပ္တည္ခ်င္၊ ကာကြယ္ေပးခ်င္တတ္ေသးသူဆုိေတာ့ အေဖ့ကုိဆုိ အားလုံးက အားကုိတႀကီး ရွိတတ္ၾကျပန္တာ။

                        ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ အေဖ့ကုိ တုန္ေနေအာင္ကုိ ေၾကာက္ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေဖ အရက္မူးေနရင္ အေဖ့အနားကုိ အေဖ မေခၚပဲ မကပ္ရဲဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖက အရက္ကုိ အခ်ိန္အခါမေရြး၊ ေနရာမေရြးပဲ ေသာက္ၿမဲေသာက္ေနတတ္သူ။ အေဖ့ရဲ႕ ေန႔ရက္မ်ားစြာမွာလည္း မူးယစ္လွ်က္သာ ျမင္ေတြ႔ေနရျပန္တာမုိ႔ အေဖ့ အရိပ္ကုိေတာင္ မ်က္၀န္းတစ္၀င့္နဲ႔ လွမ္းမၾကည့္ရဲဘူး။ အေဖက မူးလာရင္ အေပါင္းအသင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ လည္း ေတာ္တန္ရုံမွ်သာ ေသြးဆုိးတတ္သူ။ ကုိယ္တုိ႔ သားအမိ အေပၚမွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းကုိမသိပဲ ႏုိင္စားခ်င္တတ္ခဲ့ျပန္တာ။  ျပစ္မရွိျပစ္ရွာၿပီး ရက္စက္တတ္ျပန္သူအျဖစ္ မုန္းခ်င္မိသလုိေတာင္ ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။

                        အေဖက အိမ္မွာ ေနရခ်ိန္ နည္းလုိ႔ ေတာ္ေတာ့တယ္။ မုိးလင္းကတည္းက အိမ္ကထြက္၊ အေပါင္းအသင္းစုံနဲ႔ ေလာင္းကစား၀ုိင္းတကာမွာ၊ အရက္ဆုိင္ေတြမွာ ေနကုန္ေနခမ္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတတ္သူ။ အခ်ိန္လြန္ေလမွ ေရခ်ိန္လြန္၊ သုိင္းကြက္နင္းလုိ႔ အိမ္ျပန္ရန္ သတိရတတ္ျပန္သူ။ ဒါေပမယ့္ အေဖက အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔…

“သားႀကီးေရ…”

                        ကုိယ့္ကုိပဲ တမ္းတမ္းတတ ေခၚၿပီး အိမ္ တံခါးေခါက္လာေတာ့တာပဲ။ အေဖျပန္လာခ်ိန္ကုိ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေစာင့္တတ္တဲ့ ကုိယ့္ခမ်ာ ေစာင္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳေအာက္မွာ ေခၽြးျပန္ေနရေတာ့တာ..။ အေဖက သူ႕လက္ဖ၀ါးႀကီးနဲ႔ တင္ပါးကုိ ဖ်န္းခနဲတစ္ခ်က္ ရုိက္ခ်လုိက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိ အိပ္ယာက ႏႈိးေလ့ရွိတာ မဟုတ္လား။

“ဘုရား ရွိခုိးၿပီးၿပီလား”

                        ခုထိ မွတ္မိစြဲၿမဲေနေသးတဲ့ ဘုရားစာေတြအားလုံးဟာ အေဖ ဟိန္းေဟာက္ရင္း သင္ၾကားေပးသြားတာခ်ည္းပဲ။ ဘုရား ၀တ္မတက္ပဲလည္း ကုိယ္ အိပ္မေပ်ာ္တတ္ခဲ့တာ အသက္နဲ႔အမွ်ေပ။ အေဖ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေပါ့။

“ဘုရားရွိခုိးၿပီးရင္ အေဖနဲ႔ အေမကုိ ကန္ေတာ့ရမယ္”

                        လက္၊ေျခ၊နဖူး၊ တံေတာင္၊ဒူး ငါးဦးညီညြတ္ေစလုိ႔ အေဖက အထပ္ထပ္ သင္ေပးခဲ့ဖူးတာ။

“ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ အိမ္စာေတြ လုပ္ၿပီးၿပီလား”

                        ေမးခြန္းေပါင္းစုံနဲ႔လည္း တရားခံတစ္ေယာက္လုိ စစ္ေဆးမဆုံးေတာ့ျပန္။ ခါတရံ ကုိယ့္မွတ္စု စာအုပ္ေတြကုိ စစ္ေဆးတတ္ေသးတယ္။ ကုိယ့္လက္ေရးမလွရင္၊ စာမ်က္ႏွာေတြ ညစ္ပတ္၊ တြန္႔ေခါက္ေနရင္ ကုိယ္ ရုိက္ခံထိဦးမယ္။ စိတ္လုိလက္ရရွိတဲ့အခါ ေရးျပေလ့ရွိတဲ့ အေဖ့လက္ေရးေတြက ေတာ္ေတာ္ေသသပ္လွပတာလုိ႔ ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။

                        အေဖက စိတ္လုိလက္ရရွိခ်ိန္ေထြမွာ ေထြးဖက္နမ္းရွဳပ္ခ်င္တတ္ေပမယ့္ ေခၽြးနံ႔နဲ႔ အရက္နံ႔ေရာေႏွာေနတဲ့ အေဖ့ကုိယ္နံ႔က ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာမုိ႔ အသက္ကုိ ေအာင့္ထားရတတ္တယ္။ နဖူးနဲ႔ ပါးျပင္ႏုဆီမွာ အေဖ နမ္းေမႊးလုိက္တဲ့ အထိအေတြ႔က ႏူးညံ့ေႏြးေထြးမႈထက္ အေဖ့ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြက စူးေအာင့္နာက်င္မႈကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္ျပန္တာ။ ဒါေပမယ့္ မရုန္းရဲပါဘူး။ အေဖက အေကာင္းသားကေန စိတ္တုိင္းမက်ရာ ေတြ႕လာရင္ စိတ္လက္တစ္ဆစ္က တုိႏွင့္ၿပီး ေဒါသေခ်ာင္းခ်ာင္းထြက္ခ်င္ ထြက္လာတတ္ေသးတာ မဟုတ္လား။

                        အေဖ၀ယ္လာတဲ့ မုန္႔ေတြကုိ ဗုိက္မဆာလည္းပဲ မျငင္းဆန္ရဲပဲ ဇြတ္ၿမိဳခ်ေနရျပန္တာပဲ။ သူ၀ယ္လာတဲ့မုန္႔ကုိ မစားရင္ သူ႕ကုိ အာခံဆႏၵျပေနတာလုိ႔ အေဖက ယူဆသတ္မွတ္မွာ။ ဒဏ္ေပးဦးမွာ။ ဒီ့ထက္ပုိလုိ႔ စိတ္ဆုိးလာရင္ ရုိက္ေတာ့မွာ…။ အရက္ခုိးေတြေ၀ေနတဲ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ အေဖ့ေရွ႕မွာ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ အေနခက္လြန္းလုိ႔ အသက္ရွဴရတာေတာင္ မ၀ဘူး။ မြန္းၾကပ္ေမာပန္းလြန္းလွတယ္။ ခႏၵာကုိယ္ေလးကုိ ေသးႀကံဳ႕ ပု၀င္သြားေတာ့မတတ္ သတိမျပတ္ထားလည္းပဲ အရုိက္ႏွက္ခံရျခင္းက လြတ္ခ်င္မွ လြတ္တတ္တာ။ ၿပီး.. အေဖက သူ ရုိက္လုိ႔ ငုိရင္လည္း မႀကိဳက္ျပန္ဘူးတဲ့။

“ေယာက်ားဆုိတာ မငုိရဘူးကြ”

                        ကုိယ္ ဘယ္လုိေနေန အေဖ စိတ္တုိင္းမက်တတ္ခဲ့သလုိ အေဖ စိတ္တုိင္းက်ေအာင္လည္း ကုိယ္က မေနတတ္ခဲ့ေသးတာ အဲဒီအခ်ိန္က ကုိယ့္အသက္ဟာ ငယ္ႏုလြန္းလွေသးလုိ႔သာ။ အေဖ ဆုံးေတာ့ေတာင္ ကုိယ့္အသက္က ကုိးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ မဟုတ္လား။  

                        ************

                        အမွန္အတုိင္း ၀န္မခံရဲေပမယ့္ အေဖ့ကုိ မမုန္းသာရုံကေလးထက္ပုိလုိ႔ ခ်စ္လည္း မခ်စ္ခင္၀ံ့ခဲ့ဘူး။

                        အေဖဆုံးၿပီးစေန႔ရက္ေတြတုန္းကဆုိ ငုိေကၽြးျခင္းသာ ျပဳတတ္ခဲ့ရုံေပမယ့္ ႏွေမ်ာတသ ဆုံးရွဳံးပူေဆြးရတာမ်ိဳးလည္း မရွိခဲ့စဖူး။ အေဖဆုံးပါးခဲ့ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီးမွ လြမ္းရေကာင္းမွန္း တစစသိတတ္ခဲ့ေတာ့တာ။ ဘ၀မွာ ေျဖရွင္းရင္ဆုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲတဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးစုံနဲ႔ အခက္ႀကံံဳ၊ ပင္ပန္းလုိ႔  အသက္ရွဴက်ပ္ရတဲ့အခါ အေဖရွိရင္ ဘယ္လုိမ်ား လမ္းျပကူညီမွာေလလည္းလုိ႔ မ၀ံ့တ၀ံ့ ေတြးလာမိခဲ့ျပန္တာ။ ဒါေပမယ့္ ထုိအေတြမ်ိဳးမွာေတာင္ အေဖ့အေပၚ သံသယေငြ႕ေငြ႕နဲ႔  ယုံၾကည္အားကုိးရန္မရဲ။

                        အေဖ ေဆးရုံကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ ေရာက္ရခ်ိန္အထိ စိတ္ရွဳပ္မိေပမယ့္ ပူပန္၀မ္းနည္း မေနခဲ့မိဘူး။ အေဖ့ေရာဂါက စုိးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ ဆုိးရြားျပင္းထန္ေနလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း မစာနာတတ္ခဲ့ေသးဘူး။

                        လူေတြအမ်ားႀကီးထဲကေန အေဖက …

“သားႀကီးေရာ..”

                        ကုိယ္ကေတာ့ အေဖေမးေလမွ အေမ့ေနာက္ေက်ာမွာ ပု၀င္ပုန္းကြယ္ပစ္လုိက္မိတာ။ အေဖက လူထူထူၾကားမွာ ဆူပူေမာင္းမဲေနျပန္ေရာ။

                        ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ကုန္လွ်င္ေတာ့ အေဖ့အနားမွာ အေမနဲ႔ ကုိယ္ပဲ က်န္ရစ္ရေတာ့ ပုိလုိ႔ ေျခာက္ျခားေၾကာက္ရြံ႕ေနမိခဲ့။ အေဖကေတာ့ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ နားဖ်ားမက်န္း အသည္းအသန္အခ်ိန္မွာေတာင္ ေျခဆုတ္လက္နယ္ျပဳရေကာင္းမွန္း၊ ျပာယာပူပန္ရမွန္းမသိတတ္သူဆုိၿပီး ႀကိမ္းေမာင္း မဆုံးတတ္ျပန္။

                        အေဖမုိ႔ တစ္ခုခု ခုိင္းလာလွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္နဲ႔ ထူပူၿပီး အလြဲလြဲ၊ အမွားမွားျဖစ္ရျပန္တာမုိ႔ အေဖ့အဖုိ႔ ပုိလုိ႔စိတ္တုိ ၿငိဳျငင္စရာ ျပန္ရျပန္ေတာ့တာ။

                        အေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြမွာ သတိမရတစ္ခ်က္၊ ရတစ္ခ်က္ ေသငယ္ေဇာငင္ေနရင္းျဖင့္ပင္…

“သားႀကီး။ မင္း.. အေဖ့အနားမွာေနေနာ္”

“မင္း လိမၼာရမယ္ကြ။ မင္းအေမကုိလည္း ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္”

                        အေဖက ကေယာင္ကတန္း ဟစ္ေအာ္တုန္း။ ကုိယ္ကေတာ့ အေဖ့အနားမွ် မသီရဲခဲ့ပဲ အေဖ့အသံၾကားေလ တုန္လႈပ္ေၾကာက္ရြံ႕ရေလ ျဖစ္တုန္းပင္။

“မင္းအေဖက အေ၀းႀကီးကုိ သြားေတာ့မွာ သားေလးရဲ႕။ အနားတုိးသြားလုိက္ပါ”

                        ဟင့္အင္း။  အေဖက အနားသြားရင္ ထရုိက္မွာလားမသိ။ ခုေတာင္ ေအာ္ဟစ္မန္မဲခ်င္ေနေသးတာ မဟုတ္လား။ ေျခဖ်ားကေလးေထာက္ကာ အေဖ့အား မ၀ံ့တ၀ံ့ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ပုိလုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕မိေတာ့ျပန္။ အေဖ့မ်က္ႏွာက ျဖဴေဖ်ာ့ ႀကံဳလွီလုိ႔။ မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳေမွာင္ ခ်ိဳင့္ခြက္။ ပါးရုိးေတြ ေငါထြက္ေနၾက။ အေဖ့မ်က္လုံးေတြက ေ၀ဒနာဖိစီးမႈဒဏ္ျဖင့္ ႏြမ္းေဖ်ာ့ညိွဳးရီေနၾက။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္မွာ သတိမွ် မကပ္ခ်င္ေတာ့သလုိ ေမွးမွိတ္လွ်က္က ယမ္းေယာင္ေအာ္ဟစ္ေနျပန္။ တျဖည္းျဖည္း စကားသံေတြက ေႏွးေဖ်ာ့တုိးတိတ္လာကာ ပလုံးပေထြး မပီသခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ …

“သားႀကီး…”

                        ..လုိ႔ေတာ့ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ အေဖ တမ္းတ ေခၚငင္ႏုိင္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ 

**************

ဖုန္းသံ ျမည္လာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မကုိင္ရဲခဲ့ဘူး။

ဖုန္းက ဆက္တုိက္ ျမည္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ကုိင္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မကုိင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။

မက္ေဆ့ခ်္ ၀င္သြားတယ္။

အေဖ့အသံ ဆက္တုိက္ ၾကားေနရတယ္။

သား ရွိလား။

သား ရွိလား။

သား ရွိလား။

……….

……….

                        ၉/၁၁ အေရးအခင္းတုန္းက ကမာၻေက်ာ္ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ရဲ႕ အထပ္ျမင့္တစ္ေနရာမွာ အစည္းအေ၀းတက္ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ ဖခင္ထံမွ ဖုန္းကုိ လက္ခံေျပာခ်င္လွေပမယ့္ သတင္းဆုိးကုိ မၾကားသိရဲစြာ ဖုန္းမကုိင္ရဲခဲ့ရွာတဲ့ ကေလးငယ္ေလးဟာ ဖခင္ေသဆုံးၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးခ်ိန္အထိ ေနာင္တႏွင့္ပူပန္လွ်က္ ယူႀကံဳးမရ ေၾကကြဲပူေဆြးေနခဲ့ရတာ…။

                        ESTREMELY LOUD AND INCREDIBLY CLOSE ဇာတ္ကားထဲမွ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ THOMAS HORN ၏ အျဖစ္ကုိ ဖန္သားျပင္မွာ စာနာရင္နင့္လွ်က္ တသက္သက္ ေနာက္တႏွင့္ ပူပန္ပင္ပန္းခဲ့ရျပန္။  ဇာတ္ေကာင္ႏွင့္ထပ္တူ ယူႀကံဳးမရႏုိင္ခဲ့ျပန္။

                        ဒါေပမယ့္ သူ႕ဖခင္ကေတာ့ ကုိယ့္အေဖလုိမ်ိဳး မဟုတ္ပါပဲ။ တကယ့္ကုိ ဖခင္ေကာင္းပီပီ တာ၀န္ေက်ျပြန္စြာ၊ သားအေပၚ ခ်စ္ျမတ္အားထားစြာ၊ လမ္းညႊန္ပဲ့ျပင္ႏုိင္ခဲ့ေလတာ။ ဖခင္လုိသာမက သူငယ္ခ်င္းႏွယ္ပါ အေရးထားခ်စ္ခင္ရသူေလ။

                        သူ႕ဖခင္က သိပၸံပညာရွင္ ျဖစ္ခ်င္လွ်က္ ရတနာကုန္သည္ ျဖစ္လာရသူ။ ကုိယ့္အေဖကေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သလဲမသိခဲ့ရ။ အညတရေလာင္းကစားသမား၊ ပတ္၀န္းက်င္အလယ္မွာ သေဘာမေနာ ေကာင္းမြန္သေလာက္ မိသားစုအေပၚ မူးယစ္ရမ္းကားတတ္သူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခြင့္သာခဲ့ေလတာ။

                        ရုတ္တရက္တုိက္ခုိက္ခံလုိက္ရတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္မွာ သူ႕ဖခင္က ပိတ္မိေနကာ ေသြးပ်က္ထိန္႔လန္႔ေနၾကသူေတြ၊ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ေျပးလႊားဟစ္ေအာ္ေနၾကသူေတြၾကားမွာ သူ မေသေသးေၾကာင္း သားငယ္ကုိ သိေစခ်င္ေနခဲ့တာ။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ လြတ္လမ္းကုိ ရွာေဖြေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း သားငယ္ကုိ အားတက္စဖြယ္ ႏွစ္သိမ့္မႈ ေပးခ်င္ေနခဲ့ေသးတာ ထင္ရဲ႕။

                        ကုိယ့္အေဖကေတာ့ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ သားျဖစ္သူ ကုိယ့္အား ဘာေတြ ေျပာခ်င္ေနခဲ့ပါလိမ့္။ အေဖတုိင္းက သားေတြကုိ တစ္ဘ၀လုံး ေျပာမဆုံးေသာ မွာတမ္းေခၽြစကားေတြ ဆုိခ်င္ေနခဲ့ၾကပါသလား။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မႈမ်ား၊ ဆႏၵမ်ား၊ လုပ္ခ်င္လွ်က္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္မ်ားကုိ အေဖလည္း ေျပာခ်င္ေနခဲ့မလား။

                        သူ႔အေဖဆုံးၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ  သားငယ္ေလးကေတာ့ သူ႕ဖခင္၏ အသံကုိ ၾကားနာသိျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိခဲ့ေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ့ လူ႕ဘ၀သက္တမ္း ထက္၀က္က်ိဳးေလမွ သတိတရ ဆန္းစစ္ရေကာင္းမွန္းသိခဲ့တာ အေဖသာ သိလွ်င္ ငယ္ငယ္ကလုိ ရုိက္ႏွက္ဒဏ္ေပးဦးမွာလားမသိ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ ရုိက္မည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ ေက်နပ္စြာ ခံယူကာ အေဖေျပာခ်င္မည့္စကားမ်ားကုိ နားေထာင္ခ်င္မိျပန္ေပါ့။ အေဖ့ရင္တြင္းကုိ နားလည္ၾကည့္ျမင္ႏုိင္ခြင့္ရမည္ဆုိလွ်င္ ကုိယ့္အဖုိ႔ အသားနာရံုမွ်မက ရင္တစ္ခုလုံးႏုံးခ်ိနာက်င္ရလွ်င္လည္း ခံႏုိင္ရည္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ မရွိေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

***********

                        ကုိယ္တုိ႔တေတြရဲ႕ ရပ္တည္ရွင္သန္ရာ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ အေဖ သုိ႔မဟုတ္ အေမ သုိ႔မဟုတ္ ကုိယ္ကခ်စ္ျမတ္ၾကင္နာရမည့္သူ၊ ကုိယ့္ကုိ အားကုိးခင္တြယ္သူမ်ားစြာတုိ႔ရဲ႕ တမ္းတေခၚငင္သံကုိလည္း ႀကံဳဖူးေနက် မဟုတ္လား။ ကုိယ္တုိ႔တေတြ ထုိေခၚသံမ်ားကုိ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဂရုျပဳမိၾကပါလဲ။ ဘယ္သူေတြကေရာ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္နဲ႕ တုန္လႈပ္တတ္စြာ၊ ၿပီးေတာ့ .. သူရဲေဘာနည္းစြာ (လ်စ္လွ်ဴမရွဳျဖစ္သည့္တုိင္)  ေတြေတြေ၀ေ၀ မတုန္႔မျပန္ ေနခဲ့မိၾကပါသလဲ။ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ THOMAS HORN က ေတာ့…..

အေဖက ဘာလုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလားလုိ႔ မေမးတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းကုိပဲ ရည္ညႊန္းေနတာ…။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းနားမွာ ရွိေနမွန္း အေဖသိေနလုိ႔ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ သတၱိရွိလာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနတာ ျဖစ္မယ္။ တတိယ အႀကိမ္နဲ႔ စတုတၳအႀကိမ္ ဖုန္းေခၚသံၾကားမွာ ၁၅ စကၠန္႔ ၾကာတယ္။

                        သားရွိလား..။

                         တခ်ိဳ႕ေသာ တမ္းတေခၚငင္သံမ်ားစြာအတြက္ ကုိယ္တုိင္၊ အခ်ိန္မီတုန္႔ျပန္ႏုိင္ပါမွ ဘ၀မွာ ပူပန္ေနာင္တ ကင္းစြာ လိပ္ျပာလွႏုိင္ေပမွာ…။

                                                                                                        

                                                                                                     သတုိး