မဂၤလာ နဒီ

             အေမ ခံစားေနရေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ အနည္းငယ္မက သည္းသန္ကာ မျဖစ္မေန ေဆးရုံတက္ေရာက္ ကုသမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေသခ်ာသြားခဲ့စဥ္ မသိစိတ္မွာ လွစ္ခနဲ ၀မ္းသာမိေတာ့မလုိ ေက်နပ္စိတ္ကေလး ၀င္ခဲ့မိေလတာ …။

                   အေမ ခ်စ္ျမတ္အားအကုိးရဆုံးေသာ အေမ့သားႀကီး၏ လွ်ပ္တစ္ျပက္ စိတ္အေျပာင္းအလဲကုိ အျခားသူေတြသိလွ်င္ ဘာေျပာၾကမလဲ မသိ။ အေမသာသိႏုိင္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အံ့ၾသတႀကီး မ်က္ေမွာင္ခ်ီကာ …

“အေၾကာင္းျပခ်က္ကေလး လင္းစမ္းပါဦးေတာ္”

                   ... ဟု ေမးကေလးဆတ္လုိ႔ ၿပံဳးစနဲ႔နဲ႔ ဆုိေလဦးမည္ ထင္သည္။

                   ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အေတြးေတြဟာ ရူးမုိက္လြန္းလွတာေတာ့ ကုိယ္တုိင္လည္း သိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဘာအတြက္မွ ငဲ့ကြက္ခ်င့္တြက္ရျခင္းမရွိေသာ အေျခအေနမွာ လုိအပ္ေသာ ေဆး၀ါးဓါတ္စာ အျပည့္အစုံ၊ အလွ်ံပယ္ႏွင့္ အေမ့ကုိ ျပဳစုကုသဖုိ႔ အခြင့္အေရးရခဲ့ၿပီ မဟုုတ္လား။ အေမ ျပန္လည္ ေနေကာင္း က်န္းမာလာဖုိ႔ လုိအပ္သမွ် ျဖည့္စြမ္းႏုိင္သည့္ အေျခအေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အသင့္ရွိေနသည္။ အေမ အားငယ္ပူပန္မရွိေစရ..။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။

                   အေမ့ေရာဂါ ေ၀ဒနာဟာ ကင္ဆာလုိ ကုသရန္ခက္ခဲေနမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အေမ့အသက္အရြယ္အရ ေရာဂါဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ ခံစားေနရတာကေတာ့ မၾကည့္ရက္စရာ ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္လည္း အတန္ငယ္ ေ၀းလွမ္းေနေသးသည္ဟု ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ခြဲစိတ္ကုသမႈဒဏ္ကုိ အေမ ေတာင့္ခံႏုိင္ပါ့မလား။ တထိတ္ထိတ္ပူပန္ကာ အေမ့အတြက္ စုိးရိမ္ႀကီးမိရပါသည္။

                   ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း အေမ့ေရာဂါေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ကင္းလုိ႔ ေဆးရုံကဆင္း၊ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ အေမ့ကုိ ခြဲစိတ္ကုသေနခ်ိန္တေလွ်ာက္လုံး အေမ့တြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပူပန္ရင္ေမာျခင္း ေသာကေတြကုိ တလွစ္လွစ္ ေပၚလာတတ္တဲ့ အဲဒီေက်နပ္ၾကည္ႏူး စိတ္ကေလးနဲ႕ပဲ ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ရတာ…။

*********

                   သည္းေျခမွာ ေက်ာက္တည္တဲ့ေရာဂါက အေမ့အတြက္ ဒုတိယ အႀကိမ္ျဖစ္ပါသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ဆီက တစ္ႀကိမ္ အေမ့မွာ သည္းေျခေက်ာက္တည္ခဲဖူး့ေသးသည္။ အဲသည္စဥ္အခ်ိန္က ဒုကၡ၊ေသာကနဲ႔ ပူပန္ပင္ပန္းခဲ့မႈေတြကုိ ဘယ္အခါမွ ျပန္မေတြးခ်င္ပါ။

                   အေမ့ ၀မ္းဗုိက္က ေအာင့္ေအာင့္ေနတတ္တာ ႏွစ္နဲ႔ကုိ ခ်ီခဲ့ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ေလေဆးကေလး ေသာက္လုိ႔ ရင္ဘတ္ေအာက္ ေခါင္းအုံးကေလးခုၿပီး တဟင္းဟင္း ညည္းျငဴေနရုံထက္ မပုိ။ မခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေျခအေနဆုိးလွ်င္ေတာ့ မတတ္သာစြာ ေဆးခန္းေျပးရျပန္ေတာ့ၿပီ။ ေဆးထုိး၊ ေဆးေသာက္ ေၾကာက္လြန္းလွတဲ့ အေမက ေတာ္တန္ရုံ အပရိက အနာေလာက္ေတာ့ျဖင့္ ခံႏုိင္သေလာက္ ေပခံေနခဲ့တာပင္။ အေမက ေဆးဖုိး အပုိ ကုန္က်ရမွာကုိလည္း အလြန္အင္မတန္ ႏွေမ်ာေစးနဲလွသူ မဟုတ္လား။ အဲသည္စဥ္တုန္းက အေျခအေနဟာ မႏွေမ်ာလုိ႔လည္း မျဖစ္ေသာ အက်ပ္အတည္းဆုံး အေျခအေနေပ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိ ေက်ာင္းသားေလးေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ဟာ ေက်ာင္းေစ်းသည္ အေမ့အတြက္ ႀကီးမားေလးလံလွတဲ့ ၀န္ထုပ္၊၀န္ပုိးလုိ႔ မဆုိရက္ခဲ့လွ်င္ေတာင္ ခါးခ်ိမတတ္ အန္ခဲရုန္းကန္ခဲ့ရတာေတာ့ အမွန္။ အသက္ႏွစ္ႏွစ္စီသာ ျခားေသာ သားေတြက အတန္းခ်င္းလည္း သိပ္မကြာၾက။ အႀကီးဆုံး သားႀကီး ဆယ္တန္းေျဖခ်ိန္မွာ အငယ္ဆုံးသားက ငါးတန္းတက္ေနရၿပီ။

                   ေလာကဓံနဲ႔ အလုိက္သင့္၊ အလ်ားသင့္ ထုသားေပသား က်ေနသူမုိ႔ အေမက ဘယ္ေတာ့မွ ေမာႏြမ္းဟန္ မျပခဲ့ စဖူး။ ညည္းျငဴဖုိ႕ေတာ့ ေ၀းလာေ၀း.။ သူ႔သားေတြ စိတ္အားငယ္ၾကမွာကုိပင္ အစဥ္ ေတြးပူေနတတ္ျပန္ေသးတာ။

                   အဲသည္စဥ္ အခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိတေတြ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္တုိင္ပင္ခဲ့ဖူးသည္။ အေမ့ကုိ ေငြးေၾကးဥစၥာ ခ်မ္းသာျပည့္စုံေအာင္ မထားႏုိင္လွ်င္ေတာင္ သားေတြအတြက္ ပူပန္ျခင္းကင္းကင္းနဲ႔ စိတ္လက္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားၾကမယ္… လုိ႔ပင္။

                   အေဖရွိစဥ္တုန္းကေတာ့ စား၀တ္ေနမႈအတြက္ အေမ မပူပန္၊ မပင္ပန္းခဲ့ရစဖူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖက ယစ္ေရႊရည္ကေလး တျမျမႏွင့္ “လူ႔မင္းသား” ေပ။ ၿပီး မူးလာလွ်င္လည္း အလြန္ေသြးဆုိးတတ္ျပန္ေသးတာ…။ ပုံမွန္ အခ်ိန္ေတြမွာ အေနေအးေဆးၿပီး သေဘာေကာင္းလြန္းလွတဲ့ အေဖက မူးလာလွ်င္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ခ်မ္းသာ မေပးတတ္။ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္လည္း ေရြးမေနဘူး။ အေမကေတာ့ အေဖနဲ႔ အနီးကပ္ဆုံးေသာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဆုိေတာ့ အေဖ့ ဆုိးမ်ိဳးသည္းညည္းကုိ လိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရဖူးတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အေမ့ႏႈတ္က ၿငိဳျငင္ျပစ္တင္စကား တစ္ခြန္းမွ မဆုိခဲ့စဖူးေလ….။

                   ဒါေပမယ့္ အေမ့ဒုကၡႏွင့္ ေသာကမ်က္ရည္ေတြကုိ ခပ္ေရးေရးျပျပ သိမီနားလည္လုိက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိတေတြကေတာ့ အရက္ေသစာ ေ၀ရာမဏိၾကဖုိ႔ အဲသည္စဥ္ကတည္းက တညီတညြတ္တည္း ဆုံးျဖတ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ…။ ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ ညီ အလတ္ေကာင္က တစ္သက္လုံးေတာ့ မလုပ္နဲ႔ကြာ။ တုိ႔က ေယာက်္ားေတြဆုိေတာ့ေလ.. တဲ့။ အစ္ကုိလတ္ရဲ႕ ေစ်းဆစ္ျခင္းကုိ ညီငယ္ႏွစ္ေယာက္ကပါ တၿပဳံးၿပံဳးနဲ႔ ေထာက္ခံအားျဖည့္ခ်င္ေနတဲ့ပုံ။ အနည္းဆုံး အေမ့တစ္သက္ကြာ။ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကုိႀကီးပီပီ ရုပ္တည္နဲ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔သေဘာတူလုိက္ၾကရတာပဲ။ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ ေသြးဆုိးဆုိးေယာက်္ားရဲ႕ ၀ဋ္ေၾကြးေတြေျပခ်ိန္တန္လုိ႔ မုဆုိးမဘ၀ ေရာက္ၿပီးေနာက္မွာေတာင္ သား အရက္သမားေတြရဲ႕ ဒဏ္ကုိ ဆက္ခံရဦးမည္ဆုိလွ်င္ အေမ့ဘ၀ ဘယ္မွာ ေျဖစရာ ရွိေတာ့မွာပါလဲ။ အေမ့တစ္သက္မွာ သားဆုိးအေမ မျဖစ္ေစရ…။

************

                   ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ခင္ပြန္းနဲ႔ သားေတြအတြက္ ေပးဆပ္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့ အေမက သူ႔အတြက္က်ေတာ့ ေရာဂါ၊ ေ၀ဒနာေတြကုိသာ အေဆာက္အဦးဖြဲ႕ စုေဆာင္းမိခဲ့သတဲ့။ ဒါေတာင္ သားေတြအားလုံး အေတာင္အလက္စုံေလမွ အေမက သူ႕ေ၀ဒနာကုိ မခံမရပ္ႏုိင္ပဲ ဖြင့္ခ်ခဲ့ေလတာျဖစ္သည္။ တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ေလ်ာ့ေျပလာတဲ့ တာ၀န္ေတြအတြက္ အေမ ေက်နပ္လက္ေလ်ာ့ရင္း ကုိယ္ခံစြမ္းအားေတြ ဆုတ္ေလ်ာ့သြားခဲ့သလား။

                   ဆုိးတာက အေရးအေၾကာင္းက်ေတာ့ အေမ့သားေတြဟာ အေမ့နံေဘးမွာ ေျခဆုတ္လက္နယ္ ျပဳေပးရုံသာ တတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကၿပီး ေငြနဲ႔ ေၾကးနဲ႔ ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ကူပံ့အားျဖည့္မေပးႏုိင္ၾကေပ။ ဘ၀ကုိယ္စီမွာ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားရင္း ခါတရံ လဲၿပိဳလုလု အေျခအေန…။ မနည္းဇြဲခပ္ကာ အံခဲရပ္တည္ ေနၾကရတာ မဟုတ္လား။

                   အေမတစ္ေယာက္ ၀မ္းဗုိက္ဆီက မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ စူးေအာင့္ေသာ ေ၀ဒနာႏွင့္ လိမ့္လိမ့္လူးေနခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္ေတြ။ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ညည္းတြားဟစ္ေအာ္လွ်က္ အံႀကိတ္မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတာေတြ..။ ၀မ္းဗုိက္က အနည္းငယ္ သက္သာလုိ႔ ခဏငယ္မွ် ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ေမွးစက္မည္ျပင္လွ်င္ ခ်မ္းတုန္လွ်က္ အဖ်ားတက္လာခဲ့ျပန္တာ။ အေမ့အသားအရည္၊ မ်က္လုံးေတြက ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္၊ ၀ါရီရီ…။ အစာေပ်ာ့ကေလး အနည္းငယ္မွ်ပင္ စားမ၀င္၊ ပင္ပန္းတႀကီး ၿမိဳခ်ေနရကာ ၀မ္းဗုိက္ဆီမွ ဘယ္အခ်ိန္ ထေအာင့္ကာ ထုိးအန္လုိက္ေတာ့မလဲ တထင့္ထင့္ပူပန္ေနလွ်က္ ၀မ္းဗုိက္ႀကီးက ေက်ာက္ျပင္တစ္ခ်ပ္ႏွယ္ မာတင္းေနခဲ့ျပန္တာ..။

                   ေဆးရုံသုိ႔ ေရွ႕တုိးေနာက္ငင္ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ ေရာက္လာခဲ့အၿပီး ရက္ အတန္ၾကာမွာ အေတာ္အတန္ သက္သာရာ ရခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္…

“ခြဲရမယ္”

                   ပါရဂူႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္မိန္႔စကားတစ္ခြန္းက ညင္သာညံ့သက္လြန္းပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သားအမိတေတြ ႏႈတ္ဆြံ႔ၿငိမ္ေငးသြားခဲ့ၾကတာ အၾကာႀကီး။ သားေလးေယာက္ ေမြးထားႏုိင္လုိ႔ မိန္းမျမတ္အျဖစ္ ထင္စား၀င့္ၾကြားခဲ့ဖူးတဲ့ အေမ့ခမ်ာ အသက္ဆက္ခြင့္အတြက္ သိန္းဂဏန္းမွ် ေငြေၾကးအတြက္ အခက္ႀကံဳကာ အသက္ရွဴမ၀ေတာ့။ အေမ့တစ္ဘ၀လုံး စြမ္းေဆာင္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သမွ်ႏွင့္ မထုိက္တန္လွေအာင္ လက္စေျခစတုံးလြန္းလွတာအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိတေတြ ရွက္ရြံ႕မဆုံးေတာ့ႏုိင္။ အစြမ္းအစမဲ့ သားတုိ႔တေတြ အေမ့ကြယ္ရာမွာ ပုန္းပုန္း၀ွက္၀ွက္ ငုိခဲ့ၾကရတာ အေမ မရိပ္မိပါေစႏွင့္။

“ၿမိဳ႕ျပန္ၿပီး ေငြရွာမယ္”

                   ေသြးရူးေသြးတမ္း ေအာ္ဟစ္မိခဲ့ေသာ စကားေတြ…။ အေမကေတာ့ ျပတ္သားစြာပင္..။

“လုပ္မေနနဲ႔။ မခြဲဘူး”

“အေမ…”

“ဟင့္အင္း။ မခြဲခ်င္ဘူး။ အေမ… အေမေၾကာက္တယ္”

                   အေမ ဘာကုိ ေၾကာက္ေနတာလဲ။ ခြဲစိတ္ကုသဖုိ႔ ေငြရွာရင္း သားေတြ ပင္ပန္းဆင္းရဲမွာ၊ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးျဖစ္မွာကုိ အေမ စုိးရိမ္ေတြးပူကာ ေၾကာက္လန္႔ေနတာ မဟုတ္လား။

                   အေမရယ္ေလ…။ အဲဒီေန႔ေတြက စလုိ႔ မူဟန္သြင္ျပင္ ထူးျခားမာေက်ာ လာခဲ့ျပန္တာ အံစရာ။ တစ္သက္လုံး ရြတ္ပြားပူေဇာ္လာခဲ့တဲ့ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ပြားကာ သစၥာဆုိခဲ့ သည္တဲ့။ ၿပီး.. ပရိတ္ႀကီး (၁၁)သုတ္ႏွင့္ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးကုိလည္း ေန႔ညည့္မျပတ္ ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ဖတ္မပ်က္။ ျမန္မာတုိင္းရင္းေဆးႏွင့္ ေဆးၿမီးတုိေတြကလည္း ကံအခြင့္သင့္တဲ့အခါ အစြမ္းထက္ျမက္တာပါပဲဟု ဆုိျပန္ၿပီ။ “ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါ၀ယ္၊ ၾသဇာေလးနက္၊ ေပၚဆီတက္သလုိ၊ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ေဆးဖက္၀င္၏” …တဲ့။ အေမ့ အၿပံဳးေတြက အံၾသဖြယ္ရာ တစ္ေန႔တျခား လင္းလက္ကာ ထူေထာင္မာခ်ာရွိလာခဲ့ေလမွ မ်က္ရည္ေ၀့ေ၀့ၾကားမွ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကရတာ။ ယေန႔ အခ်ိန္ထိတုိင္ သားတုိ႔ဘ၀မွာ အေမ့ကုိ ရွိေနေစေသာ ကံၾကမၼာကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ခဲ့မိရဲ႕။

*************

“အရင္ တစ္ခါလုိပဲတဲ့။ ခြဲမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေျပာျပန္ၿပီ”

“ခြဲမွ ေပ်ာက္မယ္ဆုိ ခြဲရမွာေပါ့ အေမရဲ႕”

“အရင္ကေတာင္ မခြဲရပဲနဲ႔ ေပ်ာက္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား”

                   အေမကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ျငင္းဆန္ၿမဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အားကုိးရာ ေဆးၿမီးတုိေတြလည္း လက္လွမ္းတမီ စုံလုၿပီ။

“ဟုိတစ္ခါနဲ႔ မတူတာက အေမ့အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ပုိႀကီးသြားၿပီ။ ေတာ္တန္ရုံေရာဂါဒဏ္ကုိ အေမ မခံႏုိင္ေတာ့မွာ စိတ္ပူတယ္ အေမ။ ဟုိေဆး၊ သည္ေဆး ေကာင္းႏုိးရာရာေတြ မ်က္ရမ္းမွန္းဆ၊ လက္တည့္စမ္းရင္း အေမ လုံးပါး ပါးသြားပါ့မယ္”

                   အခုပင္ အေမခမ်ာ ပင္ပန္းေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းလွၿပီ မဟုတ္လား။

“ဟုိတစ္ခါက လက္ထဲလည္း ေငြမရွိၾကဘူးေလ အေမရဲ႕။ ခုက အေမ့သားႀကီးက ေဘာစိပါ။ ဟဲ ..ဟဲ”

                   အေမ့မ်က္၀န္းမိွန္မွိန္ကေလး ခဏေတာ့ အေရာင္လက္သြားခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းခါျငင္းဆန္ ေနၿမဲပဲ။ ေငြေၾကးအသုံးအစြဲ က်စ္လ်စ္စနစ္က်လွတဲ့ သားႀကီးဟာ ၿခိဳးၿခံစုေဆာင္းရသမွ် ေငြးေၾကးကေလးကုိ ေၾကြးသစ္ခ်ဖုိ႔ ရည္ရြယ္လုိ႔ ထုပ္ထုပ္ပုိက္ပုိက္ထားခဲ့တာ..။ ဒီႏွစ္လာမယ့္ေႏြမွာ အေမ့ေျမးေတြကုိ ရွင္ျပဳေပးရေအာင္ လုိ႔ အေမ့ကုိ တုိင္ပင္ခဲ့ဖူးသား မဟုတ္လား။

“အေျခအေနေပးရင္ လွဴျဖစ္မယ္ ေျပာတာပါ အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဆႏၵေစာေနတာ…။ လွဴျဖစ္ရင္လည္း အေမ့ေျမးအားလုံး တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစခ်င္ေသးတာ မဟုတ္လား။ အငယ္ေကာင္ေတြက သကၤန္းေတာင္ မႏုိင္ေသးပါဘူး”

                   ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ ေျမးေတြအတြက္ လွဴမည္ဟု ရည္စူးၿပီးသားေငြကုိ အသက္ရွင္သန္ဖုိ႔ အတြက္ မသုံးေစခ်င္။

                   ဒါေပမယ့္ အေမ ၾကာၾကာ မျငင္းဆန္ႏုိင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ေသျခင္းတရားကုိေတာင္ တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္စြမ္းရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထင္စားယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ အေမတစ္ေယာက္ နာျခင္းတရားရဲ႕ ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈေ၀ဒနာမွာ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ မခံရပ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။

                   အေမေရွာင္ဖယ္ခ်င္ေသာ ေဆးရုံဆီ တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ တကယ္ကုိ ခြဲခန္း၀င္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။

**************

                   အေမ ခြဲခန္း၀င္ခ်ိန္က အနည္းငယ္ ပုိမုိႀကံ့ၾကာေနပါလား။ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြ၏ ပုံမွန္ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိပဲ အျမင္မွာ ပူပန္ျပာယာခပ္ေနၾကသလုိ ထင္ေယာင္ကာ စိတ္မွာ တထင့္ထင့္။ ဒါေပမယ့္ သည္တစ္ႀကိမ္မွာလည္း အေမ ျပန္လည္ နာလန္ထူလာဦးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ယုံၾကည္ခ်င္ပါရဲ႕..။

                   အစ္ကုိႀကီးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္၏ တစ္ခ်က္လႊတ္ ရာဇသံအရ အေမ့သား ညီအစ္ကုိတေတြ လက္ရွိအလုပ္ကုိယ္စီကုိ လႊတ္ခ်ကာ အေမ့အနားမွာ ရံေနေစရသည္။ ခြဲခန္းကအထြက္မွာ တံခါး၀တြင္ တန္းစီေစာင့္ဆုိင္းေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ပလပ္စတစ္အိတ္ငယ္ကေလးႏွင့္ ထည့္ေပးလုိက္ၾကေသာ ျငဳပ္ေကာင္းေစ့လုိ ေက်ာက္စမည္းမည္း အရြယ္စုံကုိ တျမတ္တႏုိး သိမ္းဆည္းၾကဖုိ႔ စိတ္၀မ္းလက္ညီ ရွိခဲ့ၾကသည္။

                   အေမ သတိမလည္ခင္အထိ ေန႔တစ္၀က္နီးနီး စိတ္ပူေနမိေသးေပမယ့္ ေန႔လည္ေႏွာင္းပုိင္းမွာ အေမ သတိ၀င္ကာ အနည္းငယ္ နာက်င္မႈကုိ ခံစားေနရခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေပ်ာ္လြန္ေနႏွင့္ခဲ့ၿပီ။

“စကားမ်ားလုိက္ၾကတာဟယ္။ အနာက နာရတဲ့ၾကားထဲ နားေတြ ညည္းလုိက္တာ…”

                   အေမက စိတ္ေတြ တုိေနဆဲ။ သားေတြက တေသာေသာပြဲက်မဆုံး။ သီးသန္႔ခန္းမုိ႔ ညေရာက္လွ်င္ အေမ့ကုတင္ကုိ ၀ုိင္းပတ္ၿခံရံကာ အိပ္စက္ရသည့္အခါ ငယ္ငယ္က အေမ့ရင္ခြင္ႏွင့္ အနီးဆုံးအိပ္ယာကုိ ညီအစ္ကုိတေတြ ညစဥ္လုခဲ့ၾကဖူးတာ လြမ္းလွေတာ့သည္။

“အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္”

                   ခ်ဳပ္ရုိးမွ မျဖည္ရေသးခင္ အေမက အိမ္ကုိ လြမ္းေနႏွင့္ၿပီ။

“အေမ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အေမ့သားေတြက တစ္အိမ္စီ၊ တစ္ေနရာစီ ျပန္ၾကရေတာ့မွာ..။ ဒီ ေဆးရုံအခန္းေလးမွာပဲ သားေတြ အားလုံး စုံစုံညီညီ နဲ႔ေနရတာ မဟုတ္လား အေမရဲ႕ ။ဒီအခန္းေလးက ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးလား“

“ေတာ္စမ္းပါ။ မဦးမခၽြတ္ေတြ….”

                   ….ဆုိေပမယ့္အေမေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာၿပံဳးျမသြားခဲ့ေသးသည္ပင္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေျခအေနမ်ိဳး အၿမဲတမ္းေတာ့ မရႏုိင္တာ အေမလည္း သိမည္ပင္။

“အလုပ္ေတြလည္း ပ်က္လွၿပီ”

“စိတ္ခ်ရေအာင္ အားလုံး စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္ အေမရဲ႕။ လုိအပ္ရင္ ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းေျပာေပးေနတာပဲ”

                   ၿမိဳ႕မွာ က်န္ရစ္ၾကေသာ ေခၽြးမေတြ၊ ေျမးေတြကုိလည္း အေမလြမ္းမွာေပါ့။ သူ႕ေျမးေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အမူအက်င့္ႏွင့္ ဟန္ပန္ေတြကုိ တစ္ေၾကာင္းဆြဲ ပုံေဖာ္ကာ ျပန္ေျပာရင္း တၿပံဳးၿပံဳး။

“ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္ ကုန္သြားသလား”

                   အေမက ႏွေမ်ာအားနာ သလုိ ခပ္တုိးဆုိလာခဲ့လွ်င္ေတာ့…

“အေမကလည္း.. ဒီေလာက္ကေတာ့ ပါးပါးေလး”

                   ၿပံဳး၀င့္လွ်က္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာ တုန္႔ျပန္လုိက္မိေတာ့ အေမလည္း ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ လည္ေနျပန္ေသးကာ…

“အေမ့ သားေတြေၾကာင့္ အေမ ေသတြင္းက လြတ္ခဲ့ျပန္ၿပီ”

                   ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြက မဆုိင္းမတြပင္…

“ဒါ မဂၤလာပဲ မဟုတ္လားအေမရဲ႕”

                   သားအမိတေတြ ၀မ္းေျမာက္အူးျမဴးလွ်က္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေသာေသာညံလုိက္ၾကသည္။ အေမ ဆုိေသာ ျမစ္တစ္စင္း နာဖ်ားျခင္းကင္းစြာ ထာ၀ရ စီးဆင္းေနေစ ခ်င္ပါသည္။ ။

                                                                        သတုိး