Monday, September 17, 2012

ရင္ေ၀းၾကယ္



                                                                                 shade ဂ်ာနယ္ထဲက...

လူခ်င္း မေတြ႔ႏုိင္ၾကေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္က ေလထဲကေန အစိမ္းေရာင္မီးလုံးေလး တလက္လက္နဲ႔ လွမ္းၾကြားလာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့လက အေမ့အိမ္ ခဏျပန္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ သူ႕ကုိယ္သူ ထူးျခားရွားပါး၊ ကံအေကာင္းဆုံး လူသားေလးလုိ ေျပာေနျပန္ေတာ့ အျမင္ကပ္ေပမယ့္ တိတ္တိတ္ကေလး အားက်မိေသးရဲ႕။
                        သူ႕အေဖ၊ အေမနဲ႔ မိသားစုေတြ ေနေကာင္းၾကလား။ ငါတုိ႔အိမ္ေရာ ေရာက္ျဖစ္ေသးလား ေမးမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက..
                        ေရာက္တာေပါ့။ ေရာက္ႏုိင္သမွ်ေနရာမွန္သမွ် ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ ‘အိပ္မက္သစ္’ ကုိလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္ တဲ့။
                        ရင္ထဲမွာ ေဆြးလ်လုိ႔သြားတယ္။ ‘အိပ္မက္သစ္’ ကုိ အေမ့အိမ္နဲ႔ ထပ္တူ လြမ္းေနမိျပန္ရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ‘အိပ္မက္သစ္’ မွာ အိပ္မက္အသစ္ေတြ အတူမက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ..။
                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ကလြဲလွ်င္ အိပ္မက္သစ္ကုိ အိမ္လုပ္ေနခဲ့ဖူးၾကတာ။ ညညေတြ ဆယ္နာရီေက်ာ္၊ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွ လူစုခြဲလုိ႔ အိမ္ျပန္ၾကဖုိ႔ သတိရတတ္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဆုိ သူ.. အိမ္ေစာေစာျပန္ျဖစ္တဲ့ ညေတြဆုိ သူ႔အိမ္က စိတ္ပူၾကလုိ႔ ဟုိေမး၊ သည္စုံစမ္းနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ၾကရေရာတဲ့။ သူ႕အိမ္သားေတြ အတြက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္ အခါတုိင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္ထက္ ေစာလြန္းလွတာဟာ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း စိတ္ အခန္႔မသင့္ခဲ့လုိ႔လား။ တျခားသူေတြနဲ႔ ရန္ေတြဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကလုိ႔လား။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးၿပီး စိတ္ပူပန္ၾကတာတဲ့။ အိမ္ေထာင္မက်မခ်င္း အိမ္ေစာေစာ မျပန္ေတာ့ဘူးလုိ႔ သႏၵိ႒ာန္ျပဳလုိက္ရေတာ့ သတဲ့။
                        ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကလည္း မထူးပါဘူး။ အိမ္ကုိ ေစာေစာျပန္၀င္ရင္ အေမက လူကုိ ေျခဆုံးေခါင္းဖ်ား ၾကည့္ၿပီး ေမးဖ်ားကေလးကုိင္လုိ႔ ဘာျဖစ္လာခဲ့သလဲ။ ဘာလုိ႔ ေစာျပန္လာတာလဲ။ စစ္ေဆးေမျမန္းလုိ႔ မဆုံးေတာ့ဘူး။ တျခားေကာင္ေတြ အိမ္လည္း အတူတူပါပဲ။
                        တခါတေလေတာ့ အေဖက ေမးတတ္တယ္။ မင္းတုိ႔ေကာင္ေတြ ဒီေလာက္ အခ်ိန္တကုန္ ဘယ္ေတြသြား၊ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကတာလဲတဲ့။ တကယ္ကုိ စိတ္၀င္စားလုိ႔ ေမးတာပါတဲ့။ ေျပာျပေတာ့လည္း မဲ့ရြဲ႕ရွံဳခ်ခ်င္သလုိ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ တစ္ဖက္လွည့္ထြက္သြားျပန္ေရာ..။
                        အေဖတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြကုိ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ေတြလုိ႔ စကားႀကံဳတုိင္း အသားလြတ္ ေကာတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ထူးၿပီး နာက်င္ခံစားမေနၾကပါဘူး။ ကုိယ့္အဖြဲ႕ကုိ ဘယ္သူမွ နားမလည္ႏုိင္ၾကေတာ့လည္း ဘာအေရးလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ နားလည္ေနတယ္။ ေဖးကူျဖည့္ဆည္းၾကတယ္။ လုံေလာက္ေနသားပဲ။ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။
                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဖြဲ႔မွာ ကဗ်ာဆရာခ်ည္း သုံးေယာက္ေလာက္ပါတယ္။ စကားေျပသမားက ႏွစ္ေယာက္။ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာသာ အားေပးခံရရုံ သီခ်င္းေလးေတြေရးသိမ္းထားတဲ့ ဂစ္တာသမားေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ ဘာသာစကားခ်င္း နီးစပ္ၾကေတာ့ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ေျပာစရာ အေၾကာင္းအရာ၊ ေခါင္းစဥ္ငယ္ေတြက မကုန္ႏုိင္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးလည္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း လွမ္းၾကည့္ခ်င္ၾကေသးတာ။ လူမႈေရးအဖြဲ႕ေတြမွာလည္း ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ၀င္ကူေနျဖစ္ၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔တေတြ ခါတစ္ရံ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးရင္း စကား၀ိုင္းက ေသာေသာညံေနတဲ့အခါ ပတ္၀န္းက်င္က မ်က္ေစာင္းထုိးခ်င္တတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ မမႈပါဘူး။ အဲလုိလူေတြကုိ မႈစရာလား။ ကုိယ့္အိမ္က ဆန္အုိးထဲမွာ ဆန္ရွိေနရုံ၊ ဆီေစ်းက်ရုံနဲ႔ ေနေပ်ာ္ၿပီ မွတ္ထင္ေနတဲ့သူေတြ။ ကုိယ့္အိတ္ေဖာင္းေနရင္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္္ၿပီး ကမာၻႀကီး မီးေလာင္ေနတာေတာင္ မသိလုိက္မယ့္လူေတြ။ အိမ္တံခါးအလုံပိတ္၊ ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳေအာက္မွာ ကမာၻတည္လုိ႔ နား၊ မ်က္စိ ကန္းေနတဲ့သူေတြ…။ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္မရရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တစ္ေယာက္ စာတစ္ေၾကာင္းစီ ကဗ်ာသီပစ္လုိက္ၾကတာပဲ။
                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စုေ၀းရာ ႒ာနခ်ဳပ္ကေတာ့ ‘အိပ္မက္သစ္ ကေဖး’ ပဲ။ နာမည္ကသာ အိပ္မက္သစ္ပါ။ လူကေတာ့ ငယ္ငယ္က ေဆာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေရႊထီးရိပ္ကေလးကုိပဲ တမ္းတ အိပ္မက္ေနေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိလည္း စီးပြားေရးအရသာ သီးခံေနရတာ။ မဟုတ္လွ်င္လား။  ဆုိင္အရိပ္ မနင္းရ အမိန္႔ေတာင္ ထုတ္ခ်င္ေနသလား မသိဘူး။
                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ။ သူတုိ႔ဆုိင္က စားပြဲထုိး အလုပ္သမား ကေလးငယ္ေလးေတြ အသစ္ေရာက္လာတုိင္း သူတုိ႔ကုိ ရန္စခ်င္ၾကေသးတာ။ ကုိယ့္အိမ္မွာ ဖူးဖူးမႈတ္ထားတဲ့ သားနဲ႔မွ သက္ရြယ္တူကေလးေတြကုိ မညွာမတာ ခုိင္းရက္သလား။ မစာနာတတ္ဘူးလား။ လုပ္ခလစာ တူတူတန္တန္မေပးခ်င္လုိ႔ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့သူေတြကုိ မလိမ့္တပတ္ ခုိင္းေနတာ မဟုတ္လား။ စြဲခ်က္ အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းတုိက္ခုိက္တတ္ခဲ့ ၾကတာ။
“ငါတုိ႔ မခုိင္းရင္ သူတုိ႔ ဘယ္လုိစားၾကမလဲ။ သူတုိ႔အားလုံး ကုိယ့္လုပ္စာ ကုိယ္စားဖုိ႔ အလုပ္လာလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ မိသားစု အတြက္ လာလုပ္ေနတာ။ သူတုိ႔ အလုပ္မလုပ္လုိ႔ စားစရာမရွိေတာ့ရင္ သူတုိ႔ေနာက္က မိသားစုကုိ မင္းတုိ႔ ေကၽြးမလား.. ကဲ”
                        ဟြန္း.. သူတုိ႔ ေပးတဲ့ လုပ္ခလစာကျဖင့္ မစုိ႔မပုိ႔၊ မျဖစ္စေလာက္ကေလးကုိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေအာက္ကလိအာမိျပန္ေတာ့…
“ငါတုိ႔ ေပးထားတဲ့ လုပ္အားခထက္ ပုိေပးႏုိင္ရင္ မင္းတုိ႔ ေခၚသြားၾကေလ။ အသက္ေမြးပညာေတြလည္း သင္ေပးလုိက္ၾကဦးေပါ့”
                        လက္ဘက္ရည္ဖုိး မျပည့္လုိ႔ ေဘမွတ္ခုိင္းရဦးမွာဆုိေတာ့ အခ်င္းခ်င္းမ်က္ရိပ္ျပလုိ႔ စစ္ေျပၿငိမ္းလုိက္ရတယ္။ မခ်ိလုိ႔ သြားၿဖဲျပတာကုိ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတယ္ ထင္ေနတယ္။ လူေတြမွာ  နိစၥဓူ၀ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး မိဘဆီ လက္ျဖန္႔ခံေနရတာ။ စီးကရက္ကေလးေတာင္ မွန္မွန္ ခဲႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္တုိကုိ လက္လွည့္နဲ႔ ဖြာေနၾကရတာေတြ ရွိေသးတယ္။ ေကာင္မေလးအိမ္နဲ႔ အနီးဆုံးလမ္းဆုံမွာ ဂစ္တာတီးခ်င္လွ်င္ေတာင္ ပက္ထရမ္၀ယ္ဖုိ႔ မနည္း စုေဆာင္းၾကရတာ။ ခါတေလ ေကာ္ျပားကုိ ေက်ာက္နဲ႔စားၿပီး တန္ဘုိးနည္း တီထြင္မႈလုပ္ၾကရေသးတာ။
                         အိပ္မက္သစ္ကေတာ့ အေဟာင္းအတုိင္း သစ္ေနဆဲပါပဲလုိ႔ ေလထဲကေန သူငယ္ခ်င္းက ေျပာခဲ့ေေတာ့ ၿပံဳးျဖစ္ေသးရဲ႕။ ငါတုိ႔လုိ ၀င္လာထြက္သြားသူေတြ အသေခ်ၤရွိေပမယ့္ စည္စည္ကားကားပါပဲတဲ့။ တစ္ေနကုန္ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြဖြင့္ေပးတတ္တဲ့ အိပ္မက္သစ္က ခုေတာ့ ဘန္နီၿဖိဳးတုိ႔ ေအာင္လတုိ႔ သီခ်င္းေတြပဲ ခါတရံ ဖြင့္ေတာ့သတဲ့။ ၿဂိဳလ္တုကေန ေဘာလုံးပြဲေတြ၊ ကမာၻ႕သတင္းေတြ တုိက္ရုိက္ၾကည့္ႏုိင္ ေနၿပီလုိ႔လည္း ေျပာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သတိတရနဲ႔ ဖုိးခ်ိဳ တစ္ေယာက္ကုိ္ေရာ ၿမိဳ႕မွာ ေတြ႕ခဲ့မိေသးလား လုိ႔ေမးေတာ့  …
“ဖုိးခ်ိဳအသစ္ကေလးေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့တယ္”
                        …တဲ့။ ငါေမးတာ ဖုိးခ်ိဳပါ လုိ႔ ဆုိေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဂ်ီးေမးလ္အေကာင့္ မီးစိမ္းေလးက ရုတ္တရက္ ျဖဴေလ်ာ့ေဖ်ာ့မွိန္သြားျပန္ေရာ။
အိပ္မက္သစ္ကုိ ဖုိးခ်ိဳေရာက္စက သူ႕အသက္ကေလးက ဆယ္ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးတာ။ သူနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ တစ္ရြာထဲသား ေကာင္ေလးက တစ္ညေနခင္းေလာက္ စားပြဲထုိးၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ျပန္မယ္ ဆုိၿပီး တငုိငုိလုပ္ေနပါေရာ..။ ဖုိးခ်ိဳကေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ရုပ္တည္ေလးနဲ႔ ေငးလုိ႔သာေနတယ္။ မင္းေရာ.. အိမ္ကုိ သတိမရဘူးလားေမးေတာ့ အေမက အိမ္ျပန္ရင္ အေသသတ္ပစ္မယ္လုိ႔ မွာလုိက္ သတဲ့။
                        အသားညိဳညိဳ၊ လူေကာင္ညွက္ညွက္ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဖုိးခ်ိဳက သိပ္ကုိ ေပါ့ပါးလွတာ။ အလုပ္မွာလည္း မခုိကပ္တတ္ဘူး။ လဘ္လည္း ျမင္တတ္သူပါ။ ၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ မ်က္ႏွာကေလးနဲ႔ ႏႈတ္ကေလးကလည္း ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ စကားဆုိတတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးက ခ်စ္ၾကတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ကုိေတာ့ သူတကာထက္ ပုိလုိ႔ ခင္တြယ္ေလတယ္။ အေမ့ေနာက္အိမ္ေထာင္ကုိ အေဖမေခၚခ်င္ဘူးဆုိတဲ့ ဖုိးခ်ိဳက ကၽြန္ေတာ့္ကုိက်ေတာ့ တခါတရံ ေဖႀကီးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ညနက္ပုိင္း လူရွင္းခ်ိန္ သူအိပ္ငုိက္လာလွ်င္ သူ႕ကုိ အနားမွာေခၚထားၿပီ ေပါင္ေပၚေမးတင္ေစကာ ေမွးငုိက္ေစတတ္တာ။ ဆုိင္ရွင္မျမင္ေအာင္ ကုိယ္နဲ႔ကြယ္ကာ ေပးထားရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထုိင္ေနက် စားပြဲ၀ုိင္းက  လမ္းမနံေဘး ေကာင္တာနဲ႔ အေ၀းဆုံး၊ လမ္းမီးေရာင္လည္း မက်ေရာက္တတ္ေတာ့ ဆုိင္ရွင္က ရုတ္တရက္ မျမင္ဘူးေပါ့။ ျမင္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကာဆီး ကာဆီးနဲ႔ ေခါင္း၀င္ခံတတ္ေသးတာ။ ၿပီး သူ႕အတြက္ အေမ့အိမ္ဆုိင္က မုန္႔ထုတ္ေတြ၊ သၾကားလုံးေတြ အလစ္ႏႈိက္ယူလာၿပီး ေကၽြးတာကုိး။ သူမႈိင္ေနလွ်င္ ေနမေကာင္းဘူးလား ေမးကာ သူ႔ဆုိင္ရွင္ဆီမွာ ေဆးေတာင္းေပးေနက်။ ညီ၀မ္းကြဲေတြဆီက အက်ၤ ီ၊ ေဘာင္းဘီေလးေတြ ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းလာၿပီး သူ႔ကုိေပးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလဲ၀တ္ၿပီး သူ႕ကုိယ္သူ သေဘာေတြ က်ေနတတ္ေသးတာ။
                        ဖုိးခ်ိဳတစ္ေယာက္ အိပ္မက္သစ္ကေန ထြက္ေျပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၿမိဳ႕ပတ္လုိ႕ တိတ္တိတ္ကေလး ရွာပုံေတာ္ ဖြင့္ခဲ့ရေသးတယ္။ ေက်ာက္စရစ္သယ္ေနတယ္ သတင္းၾကားလုိ႕့ ျမစ္ကမ္းနားလည္း ေရာက္သြားလုိက္ေသးတယ္။ ဖုိးခ်ိဳကေတာ့ အစ္ကုိ ဘာလုိ႔ လုိက္လာတာလဲ။ ေနပူလုိက္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ ေနပူခံရင္ ပုိက္ဆံပုိရတယ္ အစ္ကုိရ ဆုိၿပီး ၿပံဳးက်ဲက်ဲေလး လုပ္ေနခဲ့ေသးတာ။
                        ၿပီး အလုိက္မသိတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးက အစ္ကုိတုိ႔က်ေတာ့ ကံေကာင္းလုိက္တာ။ အလုပ္မလုပ္ပဲ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ေန႔တုိင္းထုိင္ႏုိင္ေနတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်နး္ခနဲ  အရွက္အုိးကြဲခဲ့ရတယ္။
                        ဒီလုိခ်ည္း အၿမဲတမ္းေတာ့ ဘယ္ေနႏုိင္မလဲ ဖုိးခ်ိဳရာ။ လူတုိင္းမွာ လူ႕တာ၀န္ရွိတာပဲ။ အလုပ္လည္း လုပ္ရမွာပဲေပါ့။ ဒါေတာင္မွ ႏုိင္ငံျခားထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္မွာဆုိေတာ့ မုိက္တာေပါ့ အစ္ကုိရဲ႕။ ျပန္လာရင္ ပုိက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး ပါလာမွာပဲေနာ္။ ဟား..ဟား..ငါ့ အစ္ကုိက ႏုိင္ငံျခားျပန္ႀကီးေပါ့ တဲ့။
                        တျပည္ရပ္ျခားမွာ ေနာက္လွည့္ျပန္ေျပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ပင္ပန္းရ တဲ့အခါ ဖုိးခ်ိဳေျပာခဲ့ဖူးတဲဲ့ စကားေတြကုိ ဖ်တ္ခနဲ သတိတရ။ ေနပူခံရင္ ပုိက္ဆံပုိရတယ္ ဆုိတဲ့ ဖုိးခ်ိဳရယ္။ ေနပူခံရုံနဲ႔ ပုိက္ဆံရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ၊ မာနေတြ၊ ရပ္တည္မႈေတြ၊ ၿပီး…  နာက်င္ပင္ပန္းရျခင္းေတြ..။ ၾကည့္မျမင္ႏုိင္တဲ့ ခံစားမႈ အရင္းအျမစ္ေတြကုိ   ဘယ္သူမွ တန္ဘုိးထားလုိ႔ ထည့္တြက္ မေပးတတ္ၾကပါဘူးကြာ။
                        သူငယ္ခ်င္းဆီက message ေရာက္လာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
“စိတ္မေကာင္း မျဖစ္နဲ႔ဦး သူငယ္ခ်င္း။ ဖုိးခိ်ဳ ဆုံးသြားတာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့ၿပီတဲ့ ကြာ။ ေရခဲသယ္ပုိ႔တဲ့ ေမာ္ေတာ္လုိက္ေနတာတဲ့။ စက္ေလွပန္ကာမွာ ဒုိက္ၿငိလုိ႔  ျမစ္ထဲ ဆင္းၿပီး ဒုိက္ေတြ၊ အမိႈိက္ေတြရွင္းရင္း ျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး တဲ့”
                        ေရွ႕က ဖန္သားျပင္စကရင္က အျမင္မွာ ေ၀၀ါးမႈန္ရီလာခဲ့ေတာ့ မ်က္ရည္ေ၀့မ်က္၀န္းမွ မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ထုတ္ေနမိရျပန္ကာ အၾကာႀကီး ငုိင္ေနမိေသးတယ္။ ေဆာက္တည္ရာမဲ့သလုိ ႀကံရာမရတဲ့အဆုံးမွာေတာ့ အသံမဲ့ တစ္ခ်က္ရွဳိက္ငင္လုိက္လွ်က္ Gtalk box  မွာ message တစ္ခု တင္ျဖစ္ခဲ့တာ…
“ေကာင္းကင္ မ်က္ႏွာလႊဲ ရက္သလား
တဖ်တ္ဖ်တ္၊ တလက္လက္..
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ၾကယ္ေတြ
ေျမမွာ…..”


                                                                                     သတုိး


2 comments:

  1. အိပ္မက္သစ္ေတြ ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ နည္းပါးပါေစလို႔ ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. “ေကာင္းကင္ မ်က္ႏွာလႊဲ ရက္သလား
      တဖ်တ္ဖ်တ္၊ တလက္လက္..
      တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ၾကယ္ေတြ
      ေျမမွာ…..”

      Delete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။