Thursday, March 3, 2011

ေရႊက်ီးညိဳ သာပါစ....

                ေရႊက်ီးညိဳ သာပါစ.... 
                                                                    သတုိး

ဒီေန႕ ဖုိးတီတာတုိ႕အိမ္သုိ႕ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္လာၾကပါသည္။ ဦးဦးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အန္တီလွလွ သုံးေယာက္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမတုိ႕ ေျပာစကားမ်ားအရ ရန္ကုန္မွ ေရာက္လာၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားဟု သိရပါသည္။ ဦးေမာင္ႏွင့္ အန္တီေမာ္တုိ႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံးက ဒီၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့ဖူးၾကေသာ ဒီၿမိဳ႕ဇာတိသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေရာ ေမေမႏွင့္ပါ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာကတည္းက သြားလာမခြဲ တတြဲတြဲရွိခဲ့ဖူးၾကသည့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ၾကည္ရဆုံး ငယ္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြလည္း  ျဖစ္ၾကေသးသည္။ ေနာက္ ဦးေမာင္၏ညီမ အန္တီၿမိဳင္…။ သူကေတာ့ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ ကတည္းက ရန္ကုန္မွ ေဆြမိ်ဳးေတြထံမွာ သြားေရာက္ေနႏွင့္ခဲ့သူမုိ႕ အနည္းငယ္ စိမ္းသက္ေနသည္။ အန္တီၿမိဳင္၏ ခင္ပြန္းႏွင့္ အန္တီၿမိဳင့္သူငယ္ခ်င္းမ အန္တီတုိ႕ကေတာ့ ဖုိးတီတာတုိ႕ၿမိဳ႕သုိ႕ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးၾကေသာေၾကာင့္ အလည္သက္သက္ လုိက္ပါလာခဲ့ၾကေသာ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားစစ္စစ္မ်ားေပ။ 

ပုံမွန္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ေမေမက ဧည့္ေၾကာက္တတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လကုန္ခါနီးရက္ေတြမွာ ဧည့္သည္ေရာက္လာလွ်င္ ေမေမသည္ အားတင္းၿပဳံးေနလွ်က္ကပင္ သက္ျပင္းေတြ ခုိးရိွဳက္ေနတတ္ျပန္သည္။ ၿပီး ဟုိဒီေျပးလႊား ေခ်ငွားရင္း တစ္ေယာက္တည္း ဗ်ာမ်ားေနတတ္ေတာ့သည္။

ဒီဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ဖုိးတီတာတုိ႕အိမ္မွာ ညအိပ္တည္းခုိမေနၾကပါ။ သူတုိ႕၏ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြလည္း ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ က်န္ရွိေနဆဲမုိ႕ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္၏ အိမ္မွာပဲတည္းကာ ဖုိးတီတာတုိ႕ထံ ခဏငယ္၀င္ထြက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရသေလာက္ကေလးမွာ ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႕ႏွင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးေတြ စားၿမံဳ႕ျပန္ရင္း ငယ္ေသြးၾကြေနၾကပါ၏။  ေမေမက ေဖေဖ့ကုိ…

``တစ္ခါတစ္ေလ လာၾကတာ။ ထမင္းတစ္နပ္ေလာက္ေတာ့ လက္ဆုံးစားၾကရေအာင္ေလ´´
“ေကာင္းသားပဲ ေ၀ရဲ႕။ ကုိယ္… ဘယ္ဆုိင္မွာ စီစဥ္လုိက္ရမလဲ”

ေဖေဖ့စကား မမွားပါပဲ ေမေမက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ မ်က္ေစာင္း အႀကီးႀကီး ပိတ္ထုိးကာ…

“ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကုိ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္  စပယ္ရွယ္ ခ်က္ေကၽြးမွာ…”
ေငြကုန္ေၾကးက် ပုိမွာ ေမေမ.. စုိးရိမ္ေနမွန္း ေဖေဖက အစင္းသိေနသူမုိ႔ ေလွာင္ၿပံဳးေထ့ေထ့ ျပဳေနသည္။

``ဟယ္…ဒုကၡမရွာပါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းရယ္။ တုိ႕လည္း အဲေလာက္ အခ်ိန္ရၾကတာ မဟုတ္ဘူး ေ၀ရဲ႕။ မျဖစ္မေန အေရးၾကီးကိစၥ ရွိလုိ႕သာ ေရာက္လာၾကတာ။´´
``အဲဒါေၾကာင့္ ေကၽြးခ်င္တာေပါ့ ေမာ္ရဲ႕။ ရွင္တုိ႕က တစ္ႏွစ္ေနလုိ႕ တစ္ေခါက္ေတာင္ ၿမိဳ႕ကုိ ျပန္လာႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ေလးမွာ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဒီေလာက္ကေလးမွ ဧည့္၀တ္မေက်ရဘူးလား…ကဲ´´

ေဖေဖႏွင့္ ဦးေမာင္တုိ႕ကေတာ့ ဇနီးသည္ေတြ၏ စကား၀ုိင္းကုိ ကုိယ္စီၿပံဳးလွ်က္သာ ေစာင့္ေငးေနလုိက္ၾကပါသည္။

``မိေမာ္ေနာ္။ ငါ့လက္ရာကုိ မစားပဲ ျပန္သြားလုိ႕ကေတာ့ နင့္ကုိ တစ္သက္အျပတ္ပဲ´´
``ေဟာေတာ္… ကုိေမာင္ေရ…။ အဲဒါမွ ရွင့္သူငယ္ခ်င္း မိေ၀အစစ္ပဲ´´

ဦးေမာင္ကလည္း ……

``ေ၀ေ၀တုိ႕ကေတာ့ ငယ္က်င့္ေတြ ခုထိ မေပ်ာက္ေသးဘူးေဟ့´´

…. ဆုိကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ သေဘာတူလုိက္ၾကပါသည္။

*** ** **

ဖုိးတီတာတုိ႕ ေမာင္ႏွမကေတာ့ ဧည့္သည္ေမွ်ာ္တတ္သူေတြ ျဖစ္ေလသည္။ အိမ္မွာ ေန႔ရက္အတန္္ၾကာ ဧည့္သည္အေရာက္အေပါက္ က်ဲပါးသြားၿပီဆုိလွ်င္…

``ဧည့္သည္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲကြာ´´

…ဆုိကာ ဧည့္ေမၽွာ္တတ္ၾကေလသည္။ ဖုိးတီတာတုိ႕အိမ္မွာ ဧည့္သည္ရွိမွ ေမေမက ဟင္းေကာင္းခ်က္တတ္တာ မဟုတ္လား။ ပုံမွန္ေန႕မ်ားဆုိလွ်င္ အသားေလးပ်က္သိကာမွ်နွင့္ အသီးအရြက္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေရာကာ အရည္မ်ားေစ၊ ဆားငန္ေစဆုိရမည့္ ဟင္းမ်ိဳးေတြႏွင့္သာ ေလြးရေလ့ရွိတာျဖစ္သည္။

``ဖုိးတီတာ ဟင္းခြက္ကုိ သိပ္ေမႊမေနနဲ႕ဟဲ့။ ငါးေတြ ေက်ကုန္မယ္´´
``မမေျပာတဲ့ အဲဒီငါးကုိပဲ အေကာင္လုိက္ျမင္ဖူးခ်င္လုိ႕ ရွာေနတာပါဗ်။ ´´
``ဟီဟီ..ေရငုပ္၀တ္စုံ ယူဦးမလား´´

ေမေမ့ဟင္းမွာ ငါးဟင္းခတ္ နည္းပါးလြန္းၿပီး အရုိးအရြက္ေရာေႏွာကာ အရည္ဗုံးေဗာျဖစ္ေနတာကုိ ဖုိးတီတာတုိ႕ေမာင္ႏွမက အတုိင္အေဖာက္ညီစြာ ဟာသဖြဲ႕ေနၾကပါသည္။ ေဖေဖက ၿပံဳးစစ..။ ေမေမကေတာ့ ဖုိးတီတာတုိ႕အား မ်က္ေစာင္းခဲေလၿပီ။

``အဲေလာက္နဲ႕ ဟင္းျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ ဘယ္ေလာက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံ စီမံဖန္တီးရတယ္ဆုိတာ ရွင္တုိ႕သိၾကရဲ႕လား။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ေစ်းကုိ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေျခတုိေအာင္ပတ္ၿပီး ပါတဲ့ပုိက္ဆံနဲ႕ ခ်င့္ခ်ိန္တြက္ခ်က္ေနရတာ ေခါင္းေမြးေတာင္ အေတာ္ျဖဴေနၿပီ ဟြန္း´´
``ေ၀ကလည္းကြာ။ ကေလးေတြကုိ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။´´
``ကေလးေတြကုိ ေျပာတာထက္ ရွင့္ကုိပုိသိေစခ်င္တာ။ ဟင္းမေကာင္းရင္ ရွင္လည္း မ်က္ႏွာညိဳခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား။´´
``ဟာ..ကုိယ္က ဘာေတြေျပာေနမ္ိလုိ႕လဲ´´
``ေအာ…ေျပာလုိ႕ေရာရမလား။ ရွင္အပ္တဲ့ တစ္လ၊ တစ္လ၀င္ေငြကုိလည္း ရွင္ျပန္တြက္ၾကည့္ဦးေလ။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မ အိမ္က ေရခဲထုတ္ကေလး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ထုတ္ေနရေသးလုိ႔…´´
``ဟာ…ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ မင္းက ဒီဘူတာဆုိက္တာပဲ´´

ေဖေဖက စားလက္စကုိ အလွ်င္စလုိ လက္စသတ္ကာ ထမင္း၀ုိင္းမွ ထထြက္သြားေတာ့သည္။ ေမေမက တစ္ကုိယ္တည္း တီးတုိးျဗစ္ေတာက္ေနျပန္တာမုိ႕ ဖုိးတီတာတုိ႕ေမာင္ႏွမေတြ ၿငိမ္ကုတ္ကာ ထမင္းကုိသာ ဟင္းရည္ရႊဲရြဲဆမ္းကာ ငုံ႕ေလြးေနမိၾကေတာ့သည္။

** ** ***

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက ဧည့္သည္မ်ားအား တနဂၤေႏြေန႕မွာ ထမင္းစားဖိတ္လုိက္ၾကပါသည္။ ထုိေန႕က ေဖေဖ့ ရုံးပိတ္ရက္ျဖစ္သလုိ ဖုိးတီတာတုိ႕ေမာင္ႏွမ၏ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

``ညေနပုိင္းမွ အားမယ္ထင္တယ္ေ၀ရဲ႕။ ညစာပဲ ေကၽြးပါေနာ္ ´´
``ၿပီးေရာ…။ ေရာက္မလာရင္ ျပန္ေလ်ာ္ရမွာေနာ္။ က်ဳပ္က ရွင္တုိ႕တည္းတဲ့အိမ္အထိ လုိက္ရန္ေတြ႕မွာ´´
``ရွင့္တကယ္လုပ္မွာ ယုံပါတယ္ မိေ၀ရယ္။ က်ဳပ္တုိ႕ကလည္း ေရာက္ေအာင္ကုိ လာဦးမွာ စိတ္ခ်။´´

တနဂၤေႏြေန႔ တစ္ေန႕လုံး ေမေမတစ္ေယာက္ ေခၽြးတလုံးလုံးျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ရင္း ေမာရပမ္းရမွန္းပင္ မသိေတာ့ေပ။ 

``ဟား..ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးေတြ´´
``ဟဲ့ ဧည္သည္ေတြဖုိ႕ေနာ္´´
``ဟင္..သားတုိဖုိ႕က်ေတာ့ေရာ…´´
``ဧည့္သည္ေကၽြးၿပီးရင္ စားရမွာေပါ့ ဖုိးတီတာရယ္´´
``ဟီး…အခုနည္းနည္းေလးေလာက္ ျမည္းၾကည့္ခ်င္တယ္´´
``ဟဲ့…ဖုိးတီတာေနာ္…´´

ဖုိးတီတာ မ်က္ႏွာညိဳေလလွ်င္ သူ႕မမက လက္တုိ႕ေခၚကာေခ်ာ့ေလသည္။ 

``ေမေမ ေမာေနၿပီေလ ေမာင္ေလးရဲ႕။ ခါတုိင္းလည္း ဧည့္သည္ေတြကုိ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးေနက်ပဲကုိ။ ဘယ္ဧည့္သည္က အကုန္ေျပာင္ေအာင္ စားပစ္ၾကတာမုိ႕လဲ။ သူတု႕ိက်န္ရင္ တုိ႕ေမာင္ႏွမေတြပဲ လက္က်န္ရွင္းေနက် မဟုတ္လား။ ဧည့္သည္ေတြကုိေကၽြးၿပီးရင္ စားရမွာေပါ ့ေမာင္ေလးရဲ႕´´
``ဖုိးတီတာက ခု… နည္းနည္းေလာက္ ျမည္းၾကည့္ခ်င္တာ။ နည္းနည္းေလာက္ေလးပဲ´´

ဖုိးတီတာသည္ အစားမက္သေလာက္ အေကာင္းႀကိဳက္တတ္သူေလးလည္း ျဖစ္ေသးသည္။ သူ႕မမက ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ကေလး ၿပံဳးျပကာ…

``ခဏေနရင္ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာၾကေတာ့မွာ။ သူတုိ႕စားၿပီးတာနဲ႕ ေမာင္ေလးကုိ ေကၽြးမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ မမအတြက္ ေ၀စုထဲကပါ ေမာင္ေလးကုိ မၽွေကၽြးဦးမယ္..ဟုတ္လား။

ဖုိးတီတာ မေက်နပ္ေသာ္လည္း ဦးေခါင္းကုိေတာ့ ညိတ္ျပရေလသည္။

*** *** **
ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီးလုိ႕ ေမေမတစ္ေယာက္ ဟင္းပြဲေတြေနရာခ်ရာတြင္ မမလည္္း ၀ုိင္းကူေပးေနပါသည္။ အစားတစ္မ်ိဳးသာ အာရုံက်ေနေသာ ဖုိးတီတာကေတာ့ ၿမိဳင္ဆုိင္ဖြယ္ရာလွေသာ ဟင္းပြဲမ်ားကုိ ျမင္ရေလ သြားရည္ယုိကာ ဗုိက္ထဲက တက်ဳပ္က်ဳပ္ ျမည္လာေလပင္။ ဧည့္သည္ေတြေရ…ျမန္ျမန္ေလး လာၾကပါေတာ့ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္ ည…ခုႏွစ္နာရီထုိးသည့္တုိင္ ဖုိးတီတာတုိ႕၏ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္မလာၾကေသးပါ။

``ေမေမ့ဧည့္သည္ေတြက ေရာက္လာဦးမွာလား´´
``မလာလုိ႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေရာက္ေအာင္ကုိလာၾကမွာ´´

သူ… အပင္ပမ္းခံထားတာေလးေတြ အလဟသျဖစ္သြားမွာကုိ အနည္းငယ္မက ပူပန္စြာ ေမေမက ျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတုိင္း ဇြတ္ေျပာေနပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ေတြ လင့္လာသည့္တုိင္ ဧည့္သည္မ်ား၏ အရိပ္အေယာင္မွ် မျမင္ရေသး။ 

“ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္ပါဦး”

ေမေမ သတိတရ ေျပာေလမွ ဖုန္းလွမ္းဆက္မိလွ်င္ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ ျပင္ပသုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါသည္ တဲ့။ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဆက္တုိက္ေခၚေလမွ ၿမိဳ႕အလြန္ ငါးမုိင္မွာ ေရာက္ေနခဲ့တာ သိရေတာ့သည္။  

“မိေမာ္… နင္တုိ႔ ျပန္လာမီမွာလား။ ငါတုိ႔ ညေနကတည္းက ေစာင့္ေနတာေနာ္”

ေမေမ့စကားသံ မဆုံးမီ ဖုန္းလုိင္းျပတ္သြားခဲ့ၿပီ။

ဦးေမာင္တုိ႕၏ အေမြဆုိင္ၿခံႀကီးက ဖုိးတီတာတုိ႕ၿမိဳ႕၏ အလြန္ ငါးမုိင္ခန႔္အကြာမွာ ရွိတာျဖစ္သည္။ ထုိၿခံၾကီးကုိ ေရာင္းခ်ကာ ခြဲေ၀ယူၾကေတာ့ဖုိ႕ ညီအစ္ကုိ၊ ေမာင္ႏွေတြ စိတ္၀မ္းလက္ညီရွိခဲ့ၾကၿပီမုိ႕ ထုိေန႕က သက္ဆုိင္သူအားလုံး မ်က္ႏွာစုံညီ ေတြ႕ဆုံၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။

``ဖုန္းလုိင္းေတြက မမိတဲ့ေနရာ မ်ားေနတယ္ကြယ္။ ခု.. ရ ရခ်င္း ျပန္ဆက္တာ။ ကုိေမာင့္ ေဆြမိ်ဳးေတြက ၀ုိင္းဆြဲထားၾကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာဖုိ႕က မေကာင္းဘူးေလ။ အဲဒါ အျပန္ နည္းနည္း ေနာက္က်မယ္။ ေမာ္တုိ႕ ေရာက္ေအာင္လာပါ့မယ့္။ ခု.. ျပန္လာဖုိ႔ လုပ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်မွာမုိ႕ ထမင္းစား ေစာင့္မေနပါနဲ႕ေတာ့။ အရင္စားထားႏွင့္လုိက္ပါလုိ႕..´´

ေမေမကေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္ေနၿပီ။ 

``အဲဒီ မိေမာ္တုိ႕ဟာ ေသခ်ာမွာထားရဲ႕နဲ႕။´´
``သူတုိ႕လည္း ကိစၥ၀ိစၥေတြ မၿပီးျပတ္ႏုိင္လုိ႕ ရွိမွာေပါ့ ေ၀ရာ။ ၿပီးေတာ့ ေဆြေရးမ်ိဳးေရးကလည္း ရွိေသးတာဆုိေတာ့ လုိတာရၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်လာလုိ႕ ရမလား´´

အန္တီေမာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပည့္စုံၾကြယ္၀ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းက ျဖစ္သည္။ သည္စဥ္ကတည္းက မခ်ိဳ႕တဲ့လွသည္တုိင္၊ မျပည့္စုံရွာေသာေမေမ့ အႏြံတာကုိခံႏုိင္ေသာ ေမေမ့အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေလသည္။ ေမေမက စာေမးပြဲနီးၿပီဆုိလွ်င္ အန္တီေမာ္တုိ႕အိမ္မွာပဲ ေန႕ေန႕ညည သြားေနခဲ့ဖူးတာျဖစ္သည္။ အန္တီေမာ္တုိ႕ တစ္မိသားစုလုံးက ေမေမ့ကုိ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္လုိပင္ အန္တီေမာ္ႏွင့္ တန္းတူထားကာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့ၾကသည္။ လုိအပ္သမွ် ကူညီျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကပါ၏။ အသီးသီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းက တစ္ေနရာစီ အေနေ၀းသြားခဲ့ၾကတာ။ တစ္ႏွစ္ေနလုိ႕ေတာင္ တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႕ရန္ မလြယ္ကူၾကေတာ့တာမုိ႕ ေမေမက ခုေလာက္ အေရးသယ္၊ အကဲပုိေနတာျဖစ္ပါသည္။ ဖုိးတီတာတုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြတစ္သက္ ျမင္ဖူးရုံသာရွိကာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် အရသာ မျမည္းစမ္းဖူးေသာ ေဒသထြက္ ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးေတြကုိ စြန္႕စြန္႕စားစား ၀ယ္ခ်က္ထားတာသာ ၾကည့္ေတာ့။

“မိေမာ္ အေၾကာင္း ေ၀… ေကာင္းေကာင္း သိတယ္။ ေ၀ေျပာရင္ သူ.. မေနဘူး”

“ငယ္သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ရွားေတာင့္ရွားပါး ျပန္ေတြ႕ရခ်ိန္ေလးမွာ တျခား ေျမာ္ျမင္မႈေတြ ဆြဲထည့္ မပစ္ပါနဲ႔ကြာ”

ေမေမသည့္ ေဖေဖ့စကားေၾကာင့္ ေဒါသမႊန္ကာ မ်က္ရည္ပင္ လည္လာလွ်င္ အံ့ၾသရေသးသည္။

“ရွင္ေျပာပုံက မိေ၀ကပဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ကုိ ခုတုံးလုပ္၊ ထမင္းတစ္နပ္ရင္းၿပီး ေယာက်္ားရထူးတုိး ပါမယ့္အေရး မရုိးမသား ႀကိဳးပမ္းေနသလုိေပါ့ေလ”
“ေဆာရီး… ေဆာရီး ေ၀ရယ္။ ကုိယ္စကားေျပာ ေလာသြားလုိ႔ပါ”

ေဖေဖ… ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္ေနသည့္တုိင္ ေမေမ့ စိတ္အနာမွာ က်ိတ္ခဲမေျပႏုိင္။

“ေ၀တုိ႔လည္း ညီအစ္မအရင္းလုိ ေပါင္းလာတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းႀကီးေတြပါ ကုိရဲ႕။ အပူပင္မဲ့ သြားလာေနခဲ့ရတဲ့ ငယ္ဘ၀ေတြ အေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး စကားလက္ဆုံေျပာခ်င္၊ ၾကည္ႏူးခ်င္လုိ႔ကုိ ခုလုိ… မရွိ၊ ရွိတာ ရွာႀကံစီမံထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိ႔ ရာထူးတုိးကိစၥက တုိင္းရုံးအထိ ကုိ… လုိက္သြားခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ။ ခုထိ ဘာမွ လည္း အေၾကာင္းမထူးေသးဘူး။  တစ္ခုခု အေၾကာင္း မညီညြတ္တာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ အန္ကယ္လ္ ကုိယ္တုိင္က ကုိ႔ကုိ ေခါက္ထားတာလား ခုထိ မေသခ်ာဘူးေလ”
“တစ္ခုခု အေၾကာင္း မညီညြတ္လုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ”
“ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ..။ အခု မိေမာ္ နဲ႔ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ေတြ႕တုန္းေလး အဲဒီစကား ေျပာလုိက္မယ္ေလ။ ဖုန္းထဲကေျပာရင္ ခုေလာက္ ျပည့္စုံဖြယ္ရာေအာင္ မေျပာႏုိင္ဘူး ရွင့္။ ၿပီးေတာ့ ေ၀တုိ႔အေၾကာင္းဆုိရင္ မိေမာ္က သူ႔အေဖကုိ ျပန္မေျပာပဲ၊ အပူကပ္ မေပးပဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ အန္ကယ္လ္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႕သမီး ေျပာရင္ တစ္ခြန္းပဲ”

အန္တီေမာ္တုိ႕မွ ဒီညစာ လာမစားလွ်င္ ေမေမေစတနာႏွင့္ အပင္ပမ္းခံထားမႈ အားလုံး သဲထဲေရသြန္သလုိ အေဟာသိကံျဖစ္ရေတာ့မည္။ အန္တီေမာ့္ကုိ တစ္သက္လုံး အနာေဟာင္းေဖာ္ကာ စကားနာထုိးလုိ႕ ဆုံးမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့။

``ေစာင့္မေနေတာ့ဘူးကြာ။ ေရာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာၾကပါေစေတာ့။ တုိ႕ သားအမိ၊ သားအဖေတြ စားထားႏွင့္ရေအာင္´´
``ေဟး…..´´

ေဖေဖ့အစီအစဥ္ကုိ ဖုိးတီတာတုိ႕ ေမာင္ႏွမကလည္း သေဘာတူစြာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ျမဴးေပ်ာ္တက္ၾကြ သြားၾကရပါသည္။ သုိ႕ေသာ္….

``ဟင္….ပုဇြန္ထုပ္ ပန္းကန္ေရာ…´´

ပုဇြန္ထုပ္ဟင္း တစ္မ်ိဳးတည္းမကပါ။ ငါးသေလာက္ႏွပ္ႏွင့္ ေဖေဖ့အႀကိဳက္ ျငဳပ္သီးစပ္စပ္ ပုဇြန္ခ်ဥ္သုပ္ပန္းကန္လည္း စားပြဲေပၚမွာ မရွိေတာ့။ ေမေမသိမ္းလုိက္ၿပီ။ ဖုိးတီတာတစ္ေယာက္ စူပုတ္ရွဳံ႕မဲ့ေနေတာ့ကာ….

``ဟင့္…. ပုဇြန္ထုပ္ပဲစားခ်င္တယ္´´
``ဟဲ့….  အဲဒါ ဧည့္သည္ေတြ အတြက္ ခ်န္ထားတာဆုိ´´
``ေမေမ့ဧည့္သည္ေတြက လာမွာျဖင့္ ဟုတ္ပဲနဲ႕´´
``မလာလုိ႕ရမလား။ လာမွာေပါ့´´

ေမေမက ေသခ်ာပုိင္ႏုိင္စြာ ဆုိေနဆဲ။ ေဖေဖက မေနႏုိင္စြာ….

``ကေလး စိတ္ေက်နပ္သြားေအာင္ နည္နည္းေတာ့ ေကၽြးလုိက္စမ္းပါ မိန္းမရာ´´
``ေအာ္…ေကၽြးခ်င္ၿပီလားရွင္ရယ္။ ကၽြန္မလည္း ေမြးထားတ့ဲ အေမပဲ ဥစၥာ။ ပုဇြန္ထုပ္ေစ်းက ေရႊနဲ႕စက္၀ယ္ရမတတ္ ေခါင္ခုိက္ေနတာ ရွင္လည္း သိတာပဲ။ ဧည့္သည္ေတြ ေကၽြးၿပီးက်န္ရင္ ကၽြန္မ မစားပါဘူ။ ရွင့္သားနဲ႕ သမီးကုိပဲေကၽြးမွာ စိတ္ခ်။ ဖုိးတီတာ…သား အဲလုိရစ္တာ ေမေမမႀကိဳက္ဘူးေနာ္´´
``အဲဒါဆုိ ဧည့္သည္ေတြ ေကၽြးၿပီးမွ သားစားေတာ့မယ္´´
``ဟဲ့…ဧည့္သည္ေတြက ဘယ္အခိ်န္မွ ေရာက္မယ္မွန္းမွ မသိတာ။ ေတာ္ၾကာအဆာလြန္ၿပီး ဗုိက္ေတြဘာေတြ ေအာင့္ေနမွာေပါ့ ။ လာ…ခုနည္းနည္းေလာက္ အဆာခံေအာင္ စားထားနွင့္´´
``ဟင့္အင္…´´

ေဖေဖက….

``ေ၀ရယ္….´´
``ကုိေနာ္။ ရွင္ကပါ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတာလဲ။ ´´
``နည္းနည္းေလာက္ စိတ္ေက်နပ္ရုံ ထည့္ေကၽြးလုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာမုိ႕လဲ´´
``ေအာ္…ဟင္းပြဲမလွေတာ့မွာ စုိးလုိ႕ေပါ့။ ပုဇြန္ထုပ္က တစ္ပန္းကန္လွလွရဖုိ႕ေတာင္ မနည္း…။ ဟဲ့….. ဖုိးတီတာ ဘယ္ကုိလဲ´`

ဖုိးတီတာတစ္ေယာက္ ထမင္း၀ုိင္းကုိ ေက်ာခုိင္းကာ အ္ိပ္ယာဆီ လွမ္း၀င္ခဲ့လုိက္ေတာ့သည္။

*** **** ***
အန္တီေမာ္ကေတာ့ ေမေမ့ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ ေတာင္းပန္လုိ႔ မဆုံးႏုိင္ေတာ့။ အန္တီေမာ့္အား ရန္လုပ္ေနေသာ ေမေမကေတာ့ အသံေတြတုန္ကာ မ်က္ရည္ပင္၀ဲေနသည္။

``သူတုိ႕အားလုံးကလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေရာက္တုန္းေရာက္ခို္က္ကေလး ေနပါဦး။ ထမင္းစားသြားပါဦး တဖြဖြ ၀ုိင္းေျပာေနၾကတာ။ ကုိေမာင့္ဘက္က ေဆြမ်ိဳးဆုိေတာ့ ငါလည္း ဇြတ္ျပန္လာဖုိ႕ ခက္တယ္ ေ၀ရဲ႕။ ခုက အေမြလာခြဲယူတာ ဆုိေတာ့ ရၿပီး ျပန္တာပဲလုိ႕ သူတုိ႕ အထင္လြဲမွာလည္း စုိးရေသးတယ္။ ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္..´´

အန္တီေမာ္သည္ ေမေမစိတ္မေကာင္းမွာ၊ စကားနာထုိးကာ ရန္လုပ္မွာေတာ့ အလြန္ပူပန္စုိးရြံ႕ေနပုံပင္။ ခရီးေရာက္မဆုိက္ပင္ ေမေမ့ထံ တန္းလာခဲ့တာျဖစ္သည္။ 

``ၿမိဳင္တုိ႕ေတာ့ ပင္ပမ္းၿပီး တည္းမယ့္အိမ္ တန္း၀င္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ကုိေမာင့္ကုိေတာင္ ေ၀… စိတ္ဆုိးေနလိမ့္မယ္။ ရွင္….မ်က္ႏွာေတာ့လုိက္ျပဦး ဆုိၿပီး ဇြတ္ဆြဲေခၚလာတာ´´
“……………”
``မိေ၀။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာေတာ့မွ ေကၽြးပါဟာ…ေနာ္´´
``မေကၽြးေတာ့ဘူး´´
``နင္ကလည္းဟာ။ ေအာ္…ဟဲ့.. ငါေမ့ေနတာ။ ဒီမလာခင္ေလး ေဖေဖနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့  ဒီတစ္ေခါက္ နင့္ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး အေျခအေနေကာင္းတယ္ ဆုိပါလား။ အဲက်… အရာရွိကေတာ္ျဖစ္မွ နင္… ငါ့ကုိ မေကၽြးပဲ ေနလုိ႔ မရပါဘူး မိေ၀ရာ…ဟား ဟား”

ခုေလာက္ရွိလွ်င္ ေဖေဖေရာ၊ ေမေမပါ အၿပံဳးခ်င္း ၿပိဳင္ေနၾကမွာ ဖုိးတီတာ မျမင္ရေပမယ့္ သိေနပါသည္။

“အယ္ …. ဖုိးတီတာ တစ္ေယာက္ေရာ မျမင္ပါလား´´

`အိပ္ေနၿပီ´ ဆုိေသာ ေမေမ့အေျဖက ခပ္ဆဆ။ အန္တီေမာ္တုိ႕ ဦးေမာင္တုိ႕ ျပန္သြားၾကသည့္တုိင္ အိပ္ယာထဲမွာ လူးရင္းလြန္႕ရင္း စိတ္ေကာက္ေနေသာ ဖုိးတီတာကုိ သူ႕မမကလည္း ေခ်ာ့ေနရပါသည္။ ေဖေဖကလည္း…

``ေယာက်္ားဆုိတာ စိတ္မေကာက္ရဘူးကြ´´

ဖုိးတီတာက ခုမွ ေလးတန္းေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတာ။ ကေလးပဲဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေကာက္လုိ႕မရဘူးလား။ ေနာက္ႏွစ္ အလယ္တန္းတက္ရင္ေတာ့ ဖုိးတီတာ စိတ္မေကာက္ေတာ့ဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္လုိက္မိၿပီ။ ထုိစဥ္ ေမေမ အခန္းထဲ၀င္လာကာ…

``ကဲ…တုိ႕မိသားစုေတြ ညလည္စာတစ္ထပ္ စားလုိက္ၾကဦးစုိ႕။ လာ…ေမ့သားေလးလည္း ထ…´´

ေမေမကုိယ္တုိင္ ေပြ႕ပုိက္ထူမ လာေတာ့ေလမွ ဖုိးတီတာတစ္ေယာက္ မူလက်ီမ်က္ႏွာေၾကာ နည္းနည္းေလ်ာ့လာရေတာ့ၿပီ။

``ေမေမ့သားက အစားပုတ္၊ အေကာင္းႀကိဳက္ေလးပဲ´´

ေခါင္းပင္ မေဖာ္အားေတာ့ေသာ ဖုိးတီတာအား ေမေမႏွင့္ေဖေဖက တၿပံဳးၿပံဳးေငးလွ်က္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူး ေနၾကပါသည္။ ဖုိးတိီတာကေတာ့ ဆီေတြရႊဲနစ္၀င္း၀ါေနေသာ ပုဇြန္ထုပ္ေကြးေကြးႀကီးကုိ သြားဖုံးျမဳတ္မတတ္ ကုိက္၀ါးကာ ပလုပ္ပေလာင္း အရသာခံေနရင္း အန္တီေမာ္တုိ႕ကုိ ခဏခဏ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးေနမိဆဲ ျဖစ္ပါသည္။             ။

                                                                        သတုိး

4 comments:

  1. ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)March 5, 2011 at 7:10 AM

    ဖိုးတီတာရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသလို အေမျဖစ္သူကိုလဲ နားလည္မိတယ္...
    ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ခပ္ငယ္ငယ္က ၾကံဳခဲ႕ဖူးတယ္ေလ..

    ReplyDelete
  2. ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)March 5, 2011 at 7:10 AM

    ဖိုးတီတာရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသလို အေမျဖစ္သူကိုလဲ နားလည္မိတယ္...
    ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ခပ္ငယ္ငယ္က ၾကံဳခဲ႕ဖူးတယ္ေလ..

    ReplyDelete
  3. ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္ျပီးေတာ့ အိမ္ကို သတိရမိတယ္။ ဖိုးတီတာ့ေမေမက ေစ့စပ္တဲ့ အိမ္ရွင္မ ျဖစ္ပံုရတယ္။ ရတာေလးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္တတ္တယ္။ ဖိုးတီတာေလးတို႔ ေမာင္ႏွမကလည္း လိမၼာတာပဲေနာ္။ စာဖတ္ျပီးေတာ့ ကုိယ္တိုင္ မိသားစု ရဲ႔ ေႏြးေထြးမႈေလး ရလိုက္သလိုပါပဲ။

    ခင္မင္ေလးစားလ်က္

    ReplyDelete
  4. ငယ္ငယ္တုန္းက ဖုိးတာတီးလုိပဲ ဧည့္သည္ေမွ်ာ္ဖူးတယ္၊ အစားေကာင္းလည္းစားရတယ္၊ ကစားဖုိ႔အခ်ိန္လည္း ပုိရတယ္။အခုေခတ္မွာေတာ့ ေငြရွာရတာက်ပ္တည္းလာေတာ့ မိဘေတြလည္းေကၽႊးခ်င္ေပမဲ့ မေျပလည္ေတာ့ ဘယ္ေကၽႊးႏူိင္မွာလဲေနာ္။

    ReplyDelete

စိတ္ထဲ ခံစားမိသလုိ မွ်ေ၀ေျပာျပခဲ့ပါဦး...။