နက္ျဖန္ မနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္

အိမ္ေရွ႕ေရဆိပ္မွ ေလွကေလး ကမ္းကုိခြာလာခဲ့ၿပီး လမ္တစ္၀က္အေရာက္မွာပင္ မနီးမေ၀းဆီမွ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံက ဆီးႀကိဳလြင့္ပ်ံေရာက္လာႏွင့္ေလသည္။

``ဖုိးေဆးေရ…ေက်ာင္းေခၚေနၿပီဟဲ့။ ေလွကုိ ျမန္ျမန္ေလး အားစုိက္ေလွာ္စမ္းပါ´´

အေရးထဲမွာ ဖုိးေဆးက ေလွေလွာ္ရင္းကေန ေရေဆာ့ေနျပန္သည္္။ တစ္ေယာက္ထုိင္ ဘဲေက်ာင္းေလွကေလးထဲမွာ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္သား က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ ထုိင္လုိက္လာၾကတာဆုိေတာ့ ေခ်ာင္းေရက ေလွနံကုိေတာင္ ထိနမ္းမိေနၿပီ။ ေလွကေလး နည္းနည္းေလာက္ ဘယ္ညာလူးလုိ္က္တာန႔ဲ ေခ်ာင္းေရထဲမွာ စုံးစုံးနစ္ျမဳပ္သြားေတာ့မွာလုိပင္။

``ဟဲ့ ေရေဆာ့မေနနဲ႔။ ေလွေမွာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဖုိးေဆးေနာ္... ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ငါ…ဆရာနဲ႕ ျပန္တုိင္မွာေနာ္´´

ခင္မာတုိ႕ေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက ျမစ္၊ ေခ်ာင္းကမ္းနားနံေဘးမွာပဲ ေမြးဖြားႀကီးပ်င္းလာခဲ့ၾကသူခ်ည္းမုိ႕ ေရေတာ့မေၾကာက္ၾကေပ။ ေရကူးလည္း ကၽြမ္းက်င္ၾကသူေတြခ်ည္းမုိ႕ အေဖနဲ႕ အေမတုိ႕က အိမ္နဲ႕ေက်ာင္းသုိ႕ ေန႔စဥ္အသြားအျပန္ ေရလမ္းခရီးကုိ စိတ္ေအးလက္ခ်ရွိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ နႏၵီေလးလည္း ပါလာေသးတာမုိ႕ ခင္မာက ေလွလူးမွာ၊ ေလွျမဳပ္မွာ စိတ္ပူပန္ပါသည္။

``ျမန္ျမန္ေလွာ္ပါဟဲ့။ ခုေလာက္ရွိ ႏုိင္ငံေတာ္အလံေတာင္ အေလးျပဳေနေလာက္ၿပီ´´

အင္မတန္ေက်ာင္းတက္ပ်င္းေသာ ဖုိးေဆးကေတာ့ ခင္မာ့ ေျပာစကားမ်ားကုိ ဂရုမစုိက္ပါ။

``ဖုိးေဆးေနာ္ …ေက်ာင္းေနာက္က်တာ ဆရာမႀကိဳက္ဘူးဆုိတာ နင္လည္းအသ္ိပဲ မဟုတ္လား။ ငါ…နင့္ကုိ ဆရာနဲ႔ ျပန္တုိင္လိုက္မွာ´´

ဆရာနဲ႔ လွည့္ေခ်ာက္ေတာ့မွ ဖုိးေဆးတစ္ေယာက္ ေလွကုိ အားစုိက္ေလွာ္ပါေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ က်ေရက ေရစီးသန္သန္။ ၿပီးေတာ့ ေရဆန္လည္း ျဖစ္ေနသည္။ ေလကေလးကလည္း တျဖဴးျဖဴးျဖင့္ ေရွ႕ကပင္ ဆီးႀကိဳတုိက္ေနျပန္တာမုိ႕ ေလလည္းအဆန္ေပ။ ေလကြယ္ေစရန္ ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘးကပ္လွ်က္ ဓနိပင္တန္းကုိ အကြယ္အကာယူကာ အားစုိက္ေလွာ္ရသည္မုိ႕ ဖုိးေဆးတစ္ေယာက္ ေခၽြးေတြနစ္လုိ႕လာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေရွ႕တည့္တည့္ရွိ ေရဆင္းတံတားဆီ ခင္မာတုိ႕ေမာင္ႏွမ၏ ေလွကေလးဆုိက္ကပ္ခ်ိန္မွာပင္ စာသင္ခန္းအတြင္းဆီမွ မဂၤလာပါဆရာဟူေသာ သံၿပိဳင္ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားက ဆီးႀကိဳႏွင့္ေနျပန္ပါသည္။

*** *** **

ေရဆင္းတံတားက ေခ်ာက်ိပစ္ခၽြဲေနပါသည္။ တက္ေရတုန္းက ေခ်ာင္းေရထဲမွာနစ္ျမဳပ္ခဲ့ရေသာ ေရဆင္းတံတားမွာ ေရက်ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ႏြံႏွစ္ေတြတင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ခင္မာသည္ နႏၵီေလးကုိ ခါးထစ္ခြင္ထားလွ်က္ ေလွဆီမွတံတားေပၚသုိ႕ လွမ္းအတက္… ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ေခ်ာ္လဲေတာ့မလုိျဖစ္သြားရတာမုိ႕ လန္႕ဖ်တ္တုန္လႈပ္သြားပါသည္။ နႏၵီေလးသည္လည္း အဲခနဲ အထိတ္တလန္႕ေအာ္ငုိမည္ျပင္ေတာ့သည္။ ခင္မာ့မွာ ျပာျပာသလဲႏွင့္ ကေလးကုိေခ်ာ့ေနရင္း ေခ်ာက်ိက်ိတံတားေပၚမွာ ေျခကုပ္ၿမဲၿမဲ၊ ဟန္ခ်က္ညီညီလွမ္းတက္ႏုိင္ဖုိ႕ အေတာ့္ကုိထိန္းသိမ္းေနရေသးသည္။ ႏႈတ္ကလည္း….

``ေအး…ေအး…နႏၵီေလး မငုိနဲ႕။ တိတ္….တိတ္…။ ဟဲ့ ဖုိးေဆး…စႏၵီ႕ကုိ တြဲေခၚဦးေနာ္´´

ေျပာမည့္သာေျပာရေပမယ့္ ဖုိးေဆးလည္း စႏၵီကုိတြဲေခၚရန္ လက္ႏွစ္္ဖက္စလုံးမအားလပ္ပါ။ ခင့္မာ့လြယ္အိတ္၊ စႏၵီ႕လြယ္အိတ္ႏွင့္ သူကုိယ္တုိင္၏လြယ္အိတ္ပါ..လြယ္အိတ္သုံးလုံးႏွင့္ မႏုိင္နင္း၊ မအားလပ္ႏိုင္ရွာ။ ကေလးတြဲေလာင္းႏွင့္ ခင္မာ့ေလာက္ေတာ့ ကသီးကရြဲျဖစ္မေနေပမယ့္ သူလည္းပဲ ေက်ာင္းတံတားေပၚမွာ ေျခေခ်ာ္မလဲၿပိဳရေလေအာင္ အေတာ္ထိန္းေလွ်က္ေနရေသးသည္။

``စႏၵီေရ…။ ခဏေနဦးေနာ္။ ၿပီးမွ မမျပန္လာေခၚမယ္´´

စႏၵီကေတာ့ ေလွနံႏွစ္ဘက္ကုိလွမ္းကုိင္ထားလွ်က္ ငုိမဲ့မဲ့ႏွင့္ ေခါင္းကေလးညိတ္ျပေလသည္။ နႏၵီေလးကုိ ဖုိးေဆးလက္ထဲမွာ ထည့္ခဲ့လွ်က္ စႏၵီ႕ကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ဆင္းေခၚရျပန္သည္။

ေက်ာင္းေျခရင္းဘက္မွ ေျခေဆးအုိင္မွာ နႏၵီေလးကုိ ခါးထစ္ခြင္မပ်က္ေစပဲ ေျခေဆးရျပန္သည္။ ေျခသလုံးဆီမွာ ကပ္တြယ္ပါလာေသာ လုံးေခ်ာခၽြဲပစ္ေမွ်ာ့နက္မဲတစ္ေကာင္ကုိ လက္ညွဳိး၊ လက္ခလယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းတည္းသုံးကာ က်င္လည္စြာဆြဲခြာၿပီး ဖတ္ခနဲလႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ခင္မတုိ႕ေမာင္ႏွမတေတြ ေရစုိစက္လက္ျဖင့္စာသင္ခန္းဆီ အလၽွင္စလုိလွမ္း၀င္ခဲ့လုိက္ေတာ့ စာသင္ခန္းအတြင္းမွာ ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာက ေမးခြန္းပါေသာ အၾကည့္တစ္စုံျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။

``ခင္မာ…ဒီေန႔ စာရလာရဲ႕လား´´

** ** **

ဆရာေပးလုိက္ေသာ အိမ္စာအေၾကြးေတြပုံထပ္ကာ ခင္မာ..စာမရေသာေန႕ေတြကေတာ့ မ်ားျပားလြန္းခဲ့ၿပီ။

``ဆရာ မေန႔က အလြတ္က်က္ခုိင္းလုိက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ က်က္လာခဲ့ၾကရဲ႕လား´´

``က်က္လာပါတယ္´´

``အားလုံး ရရဲ႕လား´´

``ရပါတယ္´´

အတုိင္အေဖာက္ညီစြာ တက္ညီလက္ညီေမးေျဖေနၾကေသာ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ခင္မာေခါင္းကုိ ငုံ႕ထားရေတာ့သည္။

``ကဲ…စာမရတဲ့သူေတြ မတ္တပ္ရပ္ၾကပါ´´

၀ုန္းခနဲ အၿပိဳင္းအယုိင္း၊ ၿပိဳင္တူမတ္တပ္ရပ္လုိက္ၾကသူေတြထဲမွာ ခင္မာေရွ႕ဆုံးက ပါပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခင္မာမတ္တပ္ထအရပ္မွာပင္ နႏၵီေလးက ၿဗဲခနဲထငုိပါေတာ့သည္။ ခင္မာသည္ အငုိလြယ္ေသာနႏၵီေလးအား စိတ္လည္းတုိမိသည္။ သူငုိေၾကာရွည္လာလွ်င္ ဆရာၾကားသိစိတ္ဆုိးမွာလည္း ေၾကာက္ရြ႕ံရျပန္တာမုိ႕ အလွ်င္စလုိ ကုိယ္ကုိ ငုံ႕ကုိင္းကာ ကေလးကုိ ေကာက္ယူခ်ီပို္းလုိက္ရျပန္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ အငုိလြယ္သေလာက္ စမိလွ်င္ မဆုံးတမ္းငုိေၾကာရွည္ၾကာတတ္ေသာ နႏၵီေလးက ခ်က္ခ်င္း အငုိတိတ္မသြား။ ခင္မာ့ခမ်ာ ကိုယ္ကုိဘယ္ညာလႊဲယမ္း၊ ယိမ္းႏြဲ႕ကာ ခါးေပၚမွကေလးကုိ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ျပဳေနရျပန္ေတာ့သည္။

သူ႕ေက်ာင္းသားေတြမွာ နႏၵီတုိ႕လုိ ဘုစုခရုေတြ ကုိယ္စီပါလာခဲ့တာအတြက္ ဆရာခမ်ာလည္း ဘ၀င္မက်ႏုိင္ခ့ဲတာ ခင္မာသိပါသည္။

``ေဟး..ေက်ာင္းကုိ ကေလးေပါက္စနေတြ ေခၚမလာပါနဲ႕ကြာ။ မင္းတုိ႕တေတြလည္း အလုပ္အပုိေတြနဲ႕ရွဳပ္လွပါတယ္။ ဆရာလည္း စာေျဖာင့္ေျဖာင့္ သင္လုိ႕မရဘူး´´

ဆရာ့ႏႈတ္က ထုိစကားဆုိအၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေက်ာင္းသားဦးေရ တစ္၀က္နီးပါး ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ေတာ့သည္။ ခင္မာတုိ႕ရြာကေလးက လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ ငါးသေရာက္ပုိက္လုပ္ငန္းျဖင့္ အဓိက အသက္ေမြးၾကပါသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္စ မုိးဦးက်ကာလမ်ားတြင္ ေယာက်္ားေလးအမ်ားစုတုိ႕ ေက်ာင္းပ်က္ၾကပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ငါးသေလာက္ အရအမိရွိခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတုိ႕တေတြ ငါးသေလာက္ေလွနဲ႕ ျမစ္ထဲထြက္လုိက္ကာ ခဲသီးပစ္ကူၾကရသည္။ မုိးလည္မွာေတာ့ ေကာက္စုိက္၊ ပ်ိဳးႏႈတ္ၾကခိ်န္ျဖစ္ေလသည္။ ေယာက္်ားေလးေတြက ပ်ိဳးႏႈတ္၊ ပ်ိဳးသယ္ရာမွာ ကူၾကရျပန္သည္။ မိန္းကေလးေတြက အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ၾကရသည္။ ကေလးထိန္းကူရသည္။ အမိ၊အဖ ႏွစ္ဦးစလုံးက လယ္ထဲမွာ တစ္ေနကုန္ၾကရသည္ကုိး။မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕မွာေတာ့ လယ္ထဲဆင္းကာ ေကာက္စုိက္ကူၾကရျပန္သည္။ ပညာလုိလားလြန္းလွသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း ကေလးကုိ ေက်ာင္းမပ်က္ေစခ်င္ေသာ၊ ရက္ေၾကာရွည္ရွည္ ခြင့္တုိင္ရမွာ ဆရာ့ကုိ အားနာေသာ မိဘေတြကေတာ့ ခင္မာတုိ႕လုိပင္ ကေလးငယ္ကုိ ေက်ာင္းသုိ႕ ထည့္လႊတ္လုိက္ေတာ့ေလသည္။ ခင္မာ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသုိ႕ကေလးငယ္ေခၚလာသူေတြ ဆယ့္ငါးေယာက္ေလာက္ရွိေနၿပီ။

သူတကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူတုိ႕၏ ေမာင္၊ ညီ၊ ညီမေတြကုိ ေက်ာင္းသုိ႕ေခၚလာၾကတာ စေတြ႕ရခ်ိန္ကေတာ့ ခင္မာလည္း အားက်မိခဲ့သည္ပင္။ အေမက စိတ္မခ်၊ ေက်ာင္းသုိ႕ထည့္မလႊတ္ခ်င္ခဲ့တာေတာင္ မရမေနေခ်ာ့ေမာ့ကာ ေက်ာင္းသုိ႕ေခၚလာမိခဲ့တာျဖစ္ပါသည္။

ခုေတာ့ နႏၵီေလးကုိ ေက်ာင္းသုိ႕ေခၚမလာခ်င္ေတာ့ေပ။ ခင္မာ့မွာ စာသင္ခ်ိန္လည္း စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ စာမွာ စိတ္၀င္စားလုိ႕မရ။ ေတာ္ေနၾကာေရေသာက္မယ္၊ ရွဴးေပါက္မယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး နားပူနားဆာျပဳတတ္သည္။ ေန႕လည္မုန္႕စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မေရာက္မီ မုန္႕စားမယ္ဟု ဂ်ီက်တတ္ေသးသည္။ သူ႕အလုိမလုိက္ရင္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ဆုိကာ ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးတတ္တာလည္း ရွိေသးသည္။ သူမငုိလွ်င္ၿပီးေရာဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္ကာ ရသမွ်မုန္႕ဖုိးကုိ သူ႕အတြက္သာ မုန္႕၀ယ္ေၾကြးရင္း ခင္မာ့ခမ်ာ ၀မ္းဗုိက္ေဟာင္းေလာင္းေန႕ရက္ေတြမ်ားျပားလြန္းခဲ့ၿပီ။ ေန႕လည္ခင္း ကစားခ်ိန္ေတြမွာလည္း သူ႕ကုိ ထိန္းေနရတာႏွင့္ စိတ္ရွိသေလာက္ ေဆာ့ကစားခြင့္မရျပန္။

တစ္ေန႕တစ္ေလ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ နႏၵီေလးကုိ အိမ္တြင္ထားခဲ့ရန္ ခင္မာ ႀကိဳးစားမိေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ခင္မာတစ္ေယာက္ ကေလးထိန္းမပ်က္ ေက်ာင္းတက္ႏုိင္သည္ဆုိတာ အေမသိသြားခဲ့ၿပီ။ နႏၵီကလည္း ခင္မာမုိ႕ ေက်ာင္းသြားရန္ျပင္ျပီဆုိလွ်င္ သူပါ လုိက္ပါရန္အသင့္ျဖစ္ေနႏွင့္ၿပီ။ ေက်ာင္းမွာက အိမ္မွာထက္ပုိ၍ အေနအစားေခ်ာင္သည္ကုိး။ ခင္မာက သူငုိမည္ႀကံတုိင္း အငုိမခံ။ သူဂ်ီက်ေလသမွ် အလုိလုိက္ ျဖည့္ဆည္းေပးသည္။ ၿပီး မုန္႕လည္း တ၀စားေနရသည္မဟုတ္လား။

ကေလးတြဲေလာင္းႏွင့္ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ေနရွာေသာ ခင္မာ့အား ဆရာက ထုံးစံမပ်က္ စကားဆုိလာပါသည္။

``ကဲ…ခင္မာ။ ထုိင္ေတာ့…။ ေနာက္ေန႕ေတာ့ စာရေအာင္က်က္လာခဲ့ဦးေနာ္´´

``ဟုတ္…´´

** ** **

တကယ္တမ္းမွာ ခင္မာသည္ စာညံ့သူတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ပါေပ။ အတြက္အခ်က္လည္၀ယ္ခ်က္ခ်ာသလုိ စာက်က္ရာမွာလည္း အလြန္ျမန္ပါသည္။ စာတစ္ပုဒ္ကုိ စိတ္ပါလက္ပါ က်က္မွတ္လွ်င္ အခ်ိန္ခဏအတြင္း ရလြယ္သူျဖစ္ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ခင္မာ့မွာ စာက်က္ခ်ိန္၊ သခ်ၤာတြက္ရန္အခ်ိန္ေတြ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလြန္းေနသည္။ ခင္မာတုိ႕အေဖေရာ၊ အေမပါ တစ္ေနကုန္လယ္ထဲဆင္းေနၾကရသည္။ ခုခ်ိန္က လယ္စုိက္ခ်ိန္မုိ႕ အလုပ္အရွဳပ္ဆုံးအခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါသည္။ အေဖက သူတပါး၏လယ္မွာ သူရင္းငွား အလုပ္သမားမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ အေမကေတာ့ ေကာက္စုိက္သမ ေန႕စားလုိက္ေနတာျဖစ္သည္။

မိဘႏွစ္ပါးစလုံး လယ္ထဲဆင္းေသားအခါ အိမ္မႈကိစၥ အ၀၀တုိ႕မွာ အစ္မႀကီးအရာတြင္ ရွိေနေသာ ခင္မာ့ ပခုံးေပၚမွာသာ က်ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ နံနက္လင္းတာနဲ႕ ခင္မာ ထမင္းအုိးတစ္လုံးေတာ့ မျဖစ္မေန ခြင္ေပၚေရာက္ေအာင္ တင္ရသည္။ ဟင္းကုိေတာ့ အေမက ညဦးကတည္းက ႀကိဳတင္စီမံခဲ့တာမုိ႕ ထပ္ေနႊးရုံ။ မဟုတ္လွ်င္လည္း အသီးအရြက္ တမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာထည့္ရုံမွ်သာ။

အဓိကကေတာ့ နႏၵီေလးကုိ ထိန္းေက်ာင္းရင္း သူမ၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ အလတ္ႏွစ္ေယာက္၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ားျဖင့္ အအားမေနရျခင္းသာ။

``ဖုိးေဆးေရ။ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္နီးေနၿပီ။ ေရခ်ိဳးေတာ့´´

ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသား ဖုိးေဆးအတြက္ေတာ့ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာရုံသာ။ တစ္ခြန္းေျပာရုံျဖင့္မရလွ်င္ အေမ့ကုိ အတုခိုးကာ အဆဲအဆုိ၊ အက်ိန္းအေမာင္းကေလးေတြလည္း ထည့္ေျပာရတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စႏၵီႏွင့္ နႏၵီတုိ႕အတြက္ေတာ့ ခင္မာကုိယ္တုိင္လုပ္မေပးလုိ႕မွ မရ။

``ခင္မာ့ကုိ ေက်ာင္းႏုတ္မွပဲ´´

အေဖနဲ႕ အေမတုိ႕ တုိင္ပင္ေနၾကတာ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားရုံမွ်ႏွင့္ပင္ ခင္မာငုိေၾကြးဆႏၵျပခဲ့ရေသးသည္။ ဆရာကလည္း ……

``ဒီတစ္ႏွစ္ပဲက်န္ေတာ့တာ။ ကေလးကုိ မူလတန္းကုန္ေအာင္ေတာ့ထားေပးပါဗ်ာ။´´

…ဆုိေလတာမုိ႕ ခင္မာတစ္ေယာက္ ခုထိ ေက်ာင္းတက္ေနရေသးတာျဖစ္သည္။ မဟုတ္လွ်င္ ထမင္းခ်က္ရင္း၊ ကေလးထိန္းရင္း လက္သင္ေကာက္စုိက္သမ ျဖစ္ေနေပေတာ့မည္။

** **** ***

ဒီေန႕ေတာ့ ခင္မာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းတက္ရန္စိတ္ေစာကာ အိပ္ယာမွ နံနက္အေစာႀကီး ႏုိးေနခဲ့ေလသည္။ မေန႕က ဆရာေပးလိုက္ေသာ အိမ္စာအားလုံးကုိ ညည့္နက္ခံကာ ၿပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္ထားၿပီးၿပီ။ ဒါေတာင္အေမက…

``ဟဲ့ ခင္မာ မအိပ္ေသးဘူးလား။ ဘက္ထရီအားကုန္ေတာ့မယ္´´

``အင္းပါ အေမရဲ႕။ခုပဲ သိမ္းေတာ့မွာပါ´´

ဆုိကာ အိမ္စာေတြဆက္လုပ္ေနတာမုိ႕ ဘက္ထရီအားကုန္မွာ ႏွေမ်ာေနေသာ အေမက အိပ္ယာထဲမွေနကာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္လုပ္ေနျပန္ေသးသည္။

``ဟဲ့ မီးလင္းရင္ ငါ မအိပ္တတ္ဘူး´´

..ဆုိကာ ဇြတ္ပင္ ခင္မာ့အား အိပ္ယာ၀င္ေစေတာ့သည္။

စူပြပြျဖင့္ အိပ္ယာသုိ႕ မ၀င္ခ်င့္ ၀င္ခ်င္ ၀င္ခ့ဲရေသာ ခင္မာသည္ ဒီေန႕နံနက္မွာလည္း အိပ္ယာမွေစာေစာထကာ စာေတြ ေအာ္က်က္ေနျပန္ေတာ့သည္။

``ခင္မာ …ေနာက္ေန႕႕ေတာ့ စာရေအာင္က်က္လာရမယ္ေနာ္´´

ေန႕စဥ္မပ်က္ေသာ ဆရာ့၏ အမွာစကားေတြကုိ ခင္မာမေမ့ပါ။ ဆရာ့အား ရွက္ရြံ႕အားနာလွပါၿပီ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဒီေန႕ေတာ့ ခင္မာ စာရေအာင္ မနားမေနက်က္မွတ္အာဂုံေဆာင္ထားခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းသုိ႕ေရာက္လွ်င္ ဆရာ့ေရွ႕မွာ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေအာင္ပင္ စာေတြ အလြတ္ျပန္ဆုိျပလုိက္မည္။ ေန႔တုိင္းႏွင့္မတူျခားနားစြာ စာေတြရေနေသာ ခင္မာ့ကုိၾကည့္ကာ ဆရာ…အံ့ၾသ၀မ္းသာေနမွာလား။ အေမလည္း ကုိယ္ေတြလက္ေတြ ေညာင္းညာကုိက္ခဲေနတာေၾကာင့္ ဒီေန႕လယ္ထဲမဆင္းႏုိင္ဟု ညဦးကတည္းက ညည္းျငဴေျပာဆုိေနတာ ခင္မာ ၾကားမိသည္။ အေမ အလုပ္မဆင္းျဖစ္လွ်င္ နႏၵီေလးကုိ အိမ္မွာထားခဲ့လုိ႕ ရမည္ထင္၏။ အေမ့အတြက္ ထမင္းအုိး တစ္လုံးေတာ့ က်က္ေအာင္ခ်က္ေပးခဲ့ရဦးးမည္။

ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနမိေသာ ခင္မာသည္ ဆန္ထည့္သိမ္းေနက် စဥ့္အုိးငယ္ထဲသုိ႕ လက္ႏႈိက္လုိက္စဥ္ ဟင္ခနဲ စိတ္ပ်က္သြားရေတာ့ကာ…

``အေမ…´´

ခင္မာတစ္ေယာက္ မူပ်က္စြာ ပ်ာယာခပ္ေနသေလာက္ အေမကေတာ့ မထူးဆန္းလွသလုိ ေအးေဆးစြာပင္ အိပ္ယာထဲမွေန စီမံေပးေနျပန္ေတာ့သည္။

*** **** ***

ခင္မာသည္ အေမ့စကားအတုိင္း နာခံမပ်က္ေသာ္လည္း ႏႈတ္ကေတာ့ အေမမၾကားေအာင္ စူပြပြလုပ္ေနမိျပန္သည္။

အေမ့အစီအစဥ္အရ အေဖအလုပ္လုပ္ရာေနာက္သုိ႕ လုိက္သြားရေတာ့မည္။ အလုပ္ရွင္ထံမွာ အေဖက အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာဆုိၿပီးယူေပးမည့္ ဆန္ထုတ္ႏွင့္ ေငြးေၾကးကုိ အိမ္ျပန္ယူလာရမည္။

``အရီးညြန္႕တုိ႔ ကုန္စုံဆုိင္ပါ တစ္ခါတည္း ၀င္လာခဲ့။ အေၾကြးစာရင္းအားလုံး ေပါင္းခုိင္း ။ ၿပီး..နင့္အေဖေပးလုိက္တဲ့ေငြထဲက မွ်ၿပီး တခ်ိဳ႕တ၀က္ ဖဲ့ဆပ္ခဲ့။ ဆီနဲ႕ ျငဳပ္သီး။ ေအာ္ မန္ကီ်းသီးေလး ငါးက်ပ္သားေလာက္ပါ ထည့္၀ယ္ခဲဦး´´

အေဖ့အလုပ္ရွိရာ ေခ်ာင္းဖ်ားအထိ သြားရမည့္ခရီးက မနီးလွပါ။ ၿပီး ဇီဇာေၾကာင္ကာ ကပ္ေစးနဲလွေသာ အေဖ့အလုပ္ရွင္က အေဖ့လုပ္အားခထဲမွ ခုႏွိမ္ရမည္ျဖစ္ေသာ ဆန္ႏွင့္ေငြကုိ ခ်က္ခ်င္း ေပးလုိက္ဦးမွာမဟုတ္။ အီးေရာဆြဲကာ ခုိလုိညည္းျငဴေနဦးေတာ့မွာ။ အျပန္မွာ အဖြားညြန္႕ဆုိင္သုိ႕၀င္ကာ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္၊ ေၾကြးသစ္မွတ္ေစကာ စာရင္းရွင္းရဦးမည္။ အိမ္ျပန္လာ အေမ့ကုိ ခ်က္ျပဳတ္ေပး…။ ကိစၥအားလုံးၿပီးစီးခ်ိန္မွာ ခင္မာတုိ႕ေက်ာင္းက ေန႕လည္ မုန္႕စားေက်ာင္းပင္ ဆင္းေတာ့မည္။ ခင္မာ..ဒီေန႕ ေက်ာင္းမတက္ရျပန္ဘူးလား အေမ။ ေက်ာင္းတက္ပ်င္းေသာ ဖုိးေဆးကေတာ့ ေပ်ာ္ေနသလားေတာင္မသိ။ ေက်ာင္းမွာသင္ေပးေသာ ကဗ်ာေတြကုိ သူငယ္တန္းမ စႏၵီႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား သံၿပိဳင္ပင္ ဆုိေနလုိက္ေသးသည္။

`` ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လုိ႕

နက္ျဖန္၊ မနက္ ေက်ာင္းထြက္မယ္….

………….

………. ´´

ရုတ္တရက္ေတာ့ ခင္မာလည္း စိတ္ပါသြားရကာ…

``ေမာင္လည္းလုိက္မယ္ ခ်န္မထားနဲ႕´´

လုိက္ေအာ္ဆုိေနမိၿပီးမွ ...

``ဟဲ့ ဖုိးေဆး...ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လု႕ိ

နက္ျဖန္ မနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္ လုိ႕ေျပာင္းဆုိ´´

``ဟာ..ငါတုိ႕ကုိ ေက်ာင္းမွာ သင္တာ နက္ျဖန္ မနက္ ေက်ာင္းထြက္မယ္ပဲ။ ဆရာကေတာင္ ရွင္းျပေသးတယ္။ ေက်ာင္းထြက္မယ္ဆုိတာ သီလယူဖုိ႕ ဥပုသ္ေက်ာင္းကုိ သြားၾကတာတဲ့ ´´

ဖုိးေဆးဆုိေနတဲ့ ကဗ်ာက အမွန္ပဲလုိ႕ ခင္မာလည္း သိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဖုိးေဆးကုိ အဲလုိမဆုိေစခ်င္။

``ဟဲ့ ေက်ာင္းတက္မယ္လုိ႕ ဆုိပါဆုိ´´

``ဟင့့္အင္း...ေက်ာင္းထြက္မယ္´´

``ေက်ာင္းတက္မယ္..ဆုိ။ ကဲဟယ္...´´

ဘာကုိမွန္းမသိ။ စိတ္တုိ၊ အလုိမက်သလုိျဖစ္လာရကာ ဖုိးေဆး၏ဦးေခါင္းကုိ ေဒါက္ခနဲျမည္ေအာင္ လက္ဆစ္ကေလးႏွင့္ ေခါက္ခ်လုိက္မိေတာ့သည္။

ဖုိးေဆး၏ ၿဗဲခနဲ ေအာ္ဟစ္ငုိယုိသံ၊ အေမ့ ျမည္တြန္ဆူပူသံေတြကုိ ေနာက္ခ်န္ရစ္ခဲ့ကာ ခင္မာတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခ်ာင္းငယ္ေလးထဲမွာ ေလွကေလးကုိ အားကုန္က်ံဳး၍ ေလွာ္ခတ္လွ်က္ ေရဆန္၊ေလဆန္ခရီးကုိ ဆန္တက္ေနျပန္ေတာ့သည္။ ႏႈတ္မွလည္း…

`` ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လုိ႕

နက္ျဖန္၊ မနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္´´

…တဲ့။

*****ကၽြန္ေတာ့္ပုိ႕စ္ပါ ကဗ်ာစားသားကုိ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္အမွားျပင္ေပးၾကေသာ ညီငယ္ `ပုိင္´ ႏွင့္ သူ႕မိတ္ေဆြတုိ႕ကုိ ေက်းဇူးတင္စြာ အမွတ္ရေနပါမည္ ...။

သတုိး