Saturday, January 25, 2014

လႈိင္းမ်ားလြန္လွ်င္…



ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ေလွာ္ခတ္လာေသာ ေလွကေလးေပၚမွာ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာ ထုိင္လွ်က္လုိက္ပါလာရင္း  ျမတ္တစ္ေယာက္ အံ့ၾသမဆုံး ၾကည္ႏူးျမဴးေပ်ာ္လုိ႔ေနခဲ့သည္။

ျမတ္တုိ႔ရဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတည္ရွိရာ “ကန္႔ဘလာငူ”ရြာကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ‘ဥယ်ာဥ္ကုန္း’ ရြာကေလး က ဘယ္ေလာက္မွ မေ၀းလွမ္းလွ။ ေခ်ာင္းရုိးအတုိင္း ေရအစုန္၊ ေရအလွည့္သင့္လွ်င္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ခတ္ကြင္းျပင္ရုံႏွင့္ ေရာက္ႏုိင္မည္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာအၾကား အခုေလာက္ အသြားအလာ ပ်ားပန္းခပ္မေနၾကေသး။ အေၾကာင္းကိစၥ အထူးမရွိပဲ တျခားရြာကုိ ကူးလူးသြားလာ မျပဳၾကေသး။ လူေနအိမ္ေျခေတြလည္း သုံး၊ေလးဆယ္၀န္းက်င္ထက္ မပုိႏုိင္ေသးေသာေၾကာင့္ ဆိတ္ၿငိမ္ေသြ႕ေျခာက္ေနေသာ ရြာကေလးေတြဟာ ကုိယ့္ရြာထဲ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ ၀င္တာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းသိႏုိင္ေနေတာ့သည္။

ေခ်ာင္းျမစ္အသြယ္သြယ္၊ ရႊံ႕ညြံႏုံးဗြက္ ထူေျပာလွေသာ အျခားရြာငယ္မ်ားႏွင့္ ျခားနားလွစြာ… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ရြာကေလးက အမည္ႏွင့္လုိက္ေအာင္ပင္ ရွားရွားပါးပါး သဲကုန္းမုိ႔မုိ႔ ဥယ်ာဥ္ရြာကေလးျဖစ္သည္။ ေသာက္သုံးေရလည္း ေပါမ်ားသည္။ ၿပီး.. ၿခံထြက္အသီးအႏွံေတြလည္း အလွ်ံပယ္မုိ႔ ကုိယ္တုိင္ခူးဆြတ္၀ယ္ယူလုိ႔ ရႏုိင္ေနကာ နီးနား၀န္းက်င္ရြာကေလးေတြက အသြားအလာ ခပ္စိတ္စိတ္ရွိၿပီး ပုိလုိ႔စည္ကားေနတတ္ၿမဲ။

တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာၾကားမွာလည္း ေတာတန္းထူထူ၊ ၿခံဳႏြယ္ရွဳပ္ရွဳပ္ေတြ ျခားနားထားေသးတာဆုိေတာ့ ခုလုိ လွမ္းေငးၾကည့္ျမင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္။ ေခ်ာင္းရုိးအတုိင္း ေလွေလွာ္၊ ေလွခတ္သြားျပန္လွ်င္လည္း ေခ်ာင္းရုိးတစ္ေလွ်ာက္ ၿခံဳႏြယ္ထူစိပ္စိပ္၊ လမု၊ သမွည့္၊ ကန္႔ဘလာ၊ ကနစုိ၊ မဒမတုိ႔အျပင္ ဆူးခက္ေ၀ေသာ သင္ေပါင္းပင္၊ ဗုိင္းေတာင့္ပင္… စေသာ ဒီေရေတာတန္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတြႏွင့္ ေတာ္ရုံေနေပ်ာက္မတုိးႏုိင္ပဲ စိမ့္သက္ေအးျမလုိ႔ ေနျပန္ေသးေတာ့သည္။ ခုေတာ့ ေခ်ာင္းရုိးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဒီေရေတာေတြၿပဳန္းတီးကာ သစ္ပင္ေတြ က်ဲပါးသြားလုိက္တာ။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘးမွာ ထုိးဆုိက္ကာ ေရစုန္အလွည့္ေစာင့္ေနၾကေသာ မီးေသြးထင္းခုတ္လာသည့္ ထင္းေလွႀကီးေတြကုိ အံ့ၾသေငးေမာခဲ့ရရုံထက္မပုိ။ ေခ်ာင္းကမ္းနံေဘးမွာ ေတာင္ပုံယာပုံ စုပုံထားေသာ ႏွစ္ေတာင္ထင္း၊ လက္စည္းထင္း စသည္ ထင္းပုံႀကီးေတြလည္း ဟီးထေနတတ္ျပန္ေသးတာ ျဖစ္သည္။ ျပဳန္းတီးသြားေသာ ဒီေရေတာမ်ားၾကား လယ္တည္ၾက၊ ငါး၊ ပုဇြန္ကန္မ်ားတူးေဖာ္ၾကျပန္ရာ.. ခုေတာ့ ဒီေရေတာေတြျပဳန္းတီးကာ လြင္တီးေခါင္ႏွင့္ မျခားနားလွေတာ့ေပ။ အမ်ားႀကီးစည္ပင္တုိးပြားလာေသာ တဲအိမ္စုေလးေတြကုိေတာ့ သြယ္တန္းစီရီလွစြာမုိ႔ တေငးေငးေမာ့ေမာ့။

ခပ္တက္ကုိ လက္ယွက္ထားလုိ႔ အရင္းဘက္( ဂ်င္ဘု)ကကုိင္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ ၿပိဳင္တူအားစုိက္တြန္း လုိက္တုိင္း ေလွကေလးက ၿငိမ့္ကနဲ႔ ေရွ႕သုိ႔ေျပးေလသည္။ ျမတ္က ခပ္တုိင္မွာ တြဲထားေသာ ခတ္ကြင္းျမည္သံႏြဲ႕ကုိ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး သေဘာက်ေနျပန္ေတာ့ၿပီ။ ေလွေလွာ္ခပ္ေနမက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေမာခ်င္မိရဲ႕။ ေက်ာျပင္မွာ ေခၽြးေတြစိမ့္ကြက္ေနေပမယ့္ ျမတ္က ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေလွာ္ခတ္တဲ့ ေလွကေလးေပၚမွာ အၿငိမ့္သား လုိက္ပါစီးရျခင္းအတြက္ ၾကည္ႏူးမဆုံးရွိေနျပန္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။

“ ဟုိေရွ႕မွာ ေမာင္တုိ႔ရြာ။ ဥယ်ာဥ္ကုန္းကုိ ေရာက္ပါၿပီတဲ့ ရွင္”

                        ကၽြန္ေတာ့္ထက္စာလွ်င္ ျမတ္ကေတာင္ ရြာကေလးႏွင့္ ပုိလုိ႔ တရင္းတႏွီး ရွိေနေသးေတာ့သည္။

                                    @@@@@@@@
                        အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရလွ်င္ ဥယ်ာဥ္ကုန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိပါ။ မနည္းႀကီး ပုံဖမ္းေနရသည္။  ရြာကေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ဧည့္ခံခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီရြာမွာ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးသည္ဆုိတာ ရုတ္တရက္မွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိ တုိင္တည္ရမွန္း မသိ။

ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ဖူးေသာ ရြာသားေဟာင္းေတြ အေတာ့္ကုိ နည္းပါးေနခဲ့ၿပီ ထင္ခဲ့မိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု၏ အမည္နာမမ်ားကုိေတာ့ သူတုိ႔ မေမ့ေလ်ာ့ၾကေသးတာမုိ႔ ေက်းဇူးတင္ရသည္။ အဖုိးကုိလည္း သူတုိ႔ မေမ့ၾကေသး။ အေဖ့၏ နာမည္ကုိ အၾကားမွာ သူတုိ႔ စိတ္မေကာင္းဟန္ကုိ မဖုံးကြယ္ႏုိင္ၾကပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကျပန္ေတာ့သည္။

ဒါေပမယ့္ မနည္းႀကီး စုံစမ္းေမးျမန္းသည့္တုိင္ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ေတာ့ ေရၾကည္ရာ၊ ျမက္ႏုရာ တစ္ရပ္တစ္နယ္တုိ႔ဆီ ေရြ႕လ်ားေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ၾကၿပီိ။ အနည္းအက်ဥ္းမွ် က်န္ေနသူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အား ငယ္သူငယ္ခ်င္းရယ္ဟု ေႏြးေထြးပ်ဴငွာရန္ မ၀ံ့ၾကေတာ့ဘူး ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ စာသင္၊ စာအံခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ ဦးေထြးၾကည္ရဲ႕ အိမ္ကေလးနဲ႔ သူ႕ၿခံ၀န္းေလးကုိ အေမာတေကာ ရွာမိသည္။ သူ႔ၿခံ၀န္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ တစ္ကုိယ္တည္း ဧကစာရီေနထုိင္ရင္း အေဖ့ေၾကာင့္သာ ေက်ာင္းသားတရုန္းရုန္းႏွင့္ ရႊင္ျပတက္ၾကြလာခဲ့ဖူးေသာ ဆရာတစ္ေယာက္လည္း ဘ၀တစ္ပါးသုိ႔ ေျပာင္းသြားကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီမုိ႔ ႏွေမ်ာ၀မ္းနည္းရျပန္သည္။

                        ဒီရြာဇာတိသားတစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕မွာ ပညာေတြ ဆက္လက္သင္ယူလုိ႔ ဘ၀အေျခတက်ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရ၊ သိရေတာ့ သူတုိ႔ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေနတဲ့ပုံ။ ဒီရြာရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ေက်ာင္းကေလးျဖစ္ေသာ ဆရာဦးေထြးၾကည္၏ တပည့္ထဲက တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ၀န္ခံေတာ့ ပုိလုိ႔ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။ ဆရာက ဒီရြာမွာ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ မူလတန္းေက်ာင္းကေလး ေပၚထြက္လာခ်ိန္အထိ သူ႔အိမ္ကေလးကုိ ေက်ာင္းလုပ္ကာ ရြာသားကေလးငယ္ေတြကုိသာမက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ရွိ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးငယ္ေတြကုိပါ ေခၚယူကာ စာသင္ေပးခဲ့သူ မဟုတ္လား။ အဖုိးနဲ႔ အေဖ လွဴခဲ့တဲ့ေက်ာင္းၿခံ၀န္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေနေသာ သူ႔ၿခံ၀န္းကေလးကုိလည္း သူ… မကြယ္လြန္မီ ေက်ာင္းေျမအတြက္ လွဴဒါန္းသြားခဲ့ေသးသည္..တဲ့။

                        ဆရာ့ေက်ာင္းကေလးမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ၀င္ေနၿပီဆုိတာ မွတ္မိေနေသးသည္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ပင့္သက္ေမာေတြ ခပ္စိတ္စိတ္ႀကိတ္ရွဳိက္ ေနတတ္ခဲ့တာ။ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္လာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္… စာေရး၊ စာဖတ္ မတတ္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ ဗ်ဥ္းအကၡရာ သုံးဆယ့္သုံးလုံးေတာ့ ဆုိတတ္၊ ေရးတတ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေကာင္းေကာင္းလည္း မွတ္မိေနၿပီ။ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူကုိယ္တုိင္ စာသင္ေပးခဲ့သည္ ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္တန္းဖတ္စာအုပ္ကေလးက ႏွစ္ေပါက္တဲ့အထိ မကုန္ႏုိင္။ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အုန္းပင္ေပါက္ေတြ စုိက္ရင္း၊ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြ မ်ိဳးခြဲရင္း၊ ကြမ္းၿခံထဲမွာ ကြမ္းေခြရင္း၊ ေတာခုတ္လယ္ထြင္ရင္း အေဖ ပင္ပန္းကာ စာသင္ခ်ိန္ ပုံမွန္ မေပးႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ျဖစ္သည္။  တခါတေလ လက္ေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြ ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း အေမနဲ႔ သခ်ၤာတြက္ရတတ္ေသးသည္။ အလီေတြလည္း ေအာ္ဆုိခဲ့ရသည္။

 ရြာမွာစာသင္ေပးဖုိ႔ ဆရာ ဦးေထြးၾကည္ကုိ အေဖ ကုိယ္တုိင္ေတာင္းပန္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ရြာထဲက တျခားကေလးေတြကုိလည္း တစ္အိမ္တက္ဆင္း လုိက္လံစည္းရုံးေတာင္းပန္ခဲ့ရေသးတာ ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔အားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အပုံႀကီး အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြေတာင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ ၀လုံး၀ုိင္းေအာင္ မေရးတတ္ၾကေသးဘူး မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ အေဖ့လုိ ပူပန္ရေကာင္းမွန္း သိပ္မသိတတ္ခဲ့ၾကဟု အေဖက ျပစ္တင္ေနျပန္သည္။

ဒီရြာကေလးမွာေတာ့ အေဖ့ကုိ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ရယ္ဟု ေလးစားခ်စ္ခင္ရင္းစြဲ ရွိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အေဖက ရုိးေျဖာင့္သေလာက္ မဟုတ္မခံ၊ ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္တတ္သူ စိတ္ျမန္လက္ျမန္သမားမုိ႔ ၾကည့္မရသူတခ်ိဳ႕လည္း ရွိၾကျပန္ေသးသည္ပင္။ သူတုိ႔အထဲမွာ အေမ့အစ္မ၏ ခင္ပြန္း၊ အေဖ့ မယားညီအစ္ကုိက သူတကာထက္ ထူးထြက္ထင္ရွားခဲ့ေလသည္။

“ဘယ္က ဘြဲ႔ရခဲ့ရမွာလဲကြာ။ တကၠသုိလ္ကုိပုိ႔တာ ေက်ာင္းေတာင္မၿပီးပဲ ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္လာတာပဲ”

                        အေဖ့အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ တစုံတစ္ေယာက္နားသုိ႔ ၾကားသိေပါက္ၾကားသြားမွာ ေသမေလာက္ ထိတ္လန္႔ဟန္ျဖင့္ ႏွစ္ကုိယ္ၾကားသာရုံ တီးတုိးစကားဆုိတတ္ၾကတာ ဘာေၾကာင့္ရယ္ဟု ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ မရိပ္မိ၊ နားမလည္တတ္ခဲ့ေသး။

                        ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ခ်ိန္မွာ အေမႏွင့္အေၾကာင္းပါခဲ့ေသာေၾကာင့္ အေဖတစ္ေယာက္ တကၠသုိလ္ပညာေရးႏွင့္ ေ၀းခဲ့သလုိလည္း ဆုိၾကျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း…

“ေက်ာင္းကုိျပန္ပုိ႔လည္း ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမတက္ပဲ လူစုစုထဲ ဟုိပါ ဒီပါ ႏုိင္ငံေရးေယာင္ေယာင္အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္ေနမွာပဲေလ…။ ဒီတစ္ခါျပန္လုပ္ရင္ ေထာင္က်မွာစုိးလုိ႔ ေယာကၡမက အားလုံးနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေအာင္ သူနဲ႔ နီးနီး ဒီရြာမွာေခၚထားတာ”

                        ရြာကေလးမွာ အေမ့ဘက္မွ အဖုိးအျပင္ အျခားေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ တခ်ိဳ႕ရွိၾကေပမယ့္ အေဖ့ဘက္မွ အဖုိးအဖြားတစ္စုံက ၿမိဳ႕မွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေတြ ၿမိဳ႕ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ခဲ့ၾကပါ။ ဒါေပမယ့္…

“မင္းက လူလြတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ သားနဲ႔ မယားနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ”

                        ၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္တုိင္း အဖြားက ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်သလုိ အဖုိးကလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ သတိေပးတတ္ျပန္သည္။ အေဖကေတာ့ ခြန္းတုန္႔ျပန္ ေျပာေဖာ္မရေသာ္လည္း သူ.. ယံုၾကည္ရာကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ စြန္႔လႊတ္မပစ္ႏုိင္ခဲ့တာေတာ့ မိသားစုအားလုံးက ရိပ္မိေနခဲ့ၾကသည္တဲ့။

“ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ ျပန္ေျပာင္းမွ ျဖစ္မယ္။ သားရဲ႕ပညာေရး အတြက္လည္း စဥ္းစားရမယ္ေလ”

                        ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းကုိသာ ၿမိဳ႕သုိ႔ေစပုိ႔ကာ ေက်ာင္းထားေပးရန္ လုိလားခဲ့ၾကေသာ္လည္း အေဖ့အားၿမိဳ႕သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕ေစရန္ေတာ့ ဘယ္သူမွ  ဆႏၵမရွိခဲ့ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေဖ၊ အေမႏွင့္ မခြဲႏုိင္၊ မခြဲခ်င္ခဲ့ေပ။ အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္ခါစဖူးမွ ညည့္အိပ္ညည့္ေန မခြဲစဖူးမုိ႔ ႀကိဳလြမ္းေနႏွင့္ျပန္ေတာ့သည္။

“ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ ဆရာ ဦးေထြးၾကည္ကုိ ေတာင္းပန္ၿပီး စာသင္ေပးခုိင္းရမွာပဲ။ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ရြာမွာ တြဲဘက္မူလတန္းေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။ ဘယ္လုိမွ အလွမ္းအကမ္းမျမင္ရင္ေတာ့ သားကုိ ၿမိဳ႕ပုိ႔ခ်င္ပုိ႔၊ မဟုတ္လည္း တစ္မိသားစုလုံးေျပာင္းမယ္ကြာ။ ငါက ေျပာင္းခ်င္ေနတာ.. ။ မင္းအေဖကုိ ငဲ့ေနရလုိ႔သာ”

ဆရာ ဦးေထြးၾကည္၏ ၿခံ၀န္းထဲက အိမ္ကုတ္ကုတ္ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာခဲ့ေလမွ ရြာထဲမွာ စာအံသံ စတင္ၾကားဖူးခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။ ဆရာ့ၿခံ၀န္းထဲရွိ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားေအာက္တြက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ၊ ဟုိနားတစ္စု၊ သည္နားတစ္စု စာသင္၊ စာအံခဲ့ဖူးၾကတာ ျပန္လြမ္းခ်င္စရာေပ။

 ဆရာဦးေထြးၾကည္၏ ေက်ာင္းကေလးက အစုိးရေက်ာင္းေတြမွာလုိ စာေမးပြဲမစစ္၊ အတန္းလည္း မတက္ရ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ အရည္အေသြး၊ စာလုိက္ႏုိင္မႈအေပၚ မူတည္ကာ အုပ္စုခြဲလွ်က္ သခၤန္းစာခြဲျခားသင္ေပးသည္။ ျမန္မာစာကုိ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ေစခဲ့သည္။ ေပါင္းႏႈတ္ေျမွာက္စား ကဏန္းသခ်ၤာသာမက ေစ်းတြက္၊ လယ္ဧကတြက္၊ စပါးတင္းေတာင္း အခ်င္အတြယ္ တြက္ခ်က္နည္းေတြလည္း သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကရသည္။

                        အခုေတာ့ ရြာထဲမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးက ဟိန္းဟိန္းမားမား။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအပါအ၀င္ ဆရာ၊ ဆရာမ ေလးေယာက္။ သူငယ္တန္းကေန စတုတၳတန္းအထိ ေက်ာင္းသားႏွစ္ရာ၀န္းက်င္ဆုိေတာ့ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသား အင္အားမမွ်လွေသးဘူးဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တုန္းက အေျခအေနထက္ေတာ့ အဆမ်ားစြာ ျခားနားတုိးတက္ေနပါေသးသည္။

“ေနႏုိင္လုိက္တာရွင္”

                        ဥယ်ဥ္ကုန္း၏ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးအား တုန္႔ျပန္စကားဆုိရန္ထက္ ရြာကေလးကုိ အားနာေနမိတာက ပုိလြန္ပါသည္။ ရြာက ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး ရြာကုိ တစ္ေခါက္တေက်းေတာင္မွ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။

                        ရြာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သတိရေနတတ္ခဲ့တာ က်ိန္ဆုိ၀ံ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ရြာကုိ ျပန္ေရာက္ခ်င္စိတ္ေတာ့ တစ္ခါဖူးမွ် မေပၚေပါက္မိစဖူး။ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ရြာကုိ ျပန္ရမွာ ၀န္ေလးတြန္႕ဆုတ္ေနခဲ့ေသးတာ ျဖစ္သည္။ အေမလည္း အတူတူပဲ။ ရြာက ထြက္လာၿပီးကတည္းက ပစ္ထားခဲ့ေသာ အဖုိး၏လက္ငုတ္၊ အေဖ့လက္စ ၿခံ၀န္းနဲ႔ လယ္ကြက္ေတြကုိ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ေတာထလာခဲ့တာ သတင္းၾကားေပမယ့္ နည္းနည္းမွ စိတ္မလည္ႏုိ္င္ခဲ့။

“သင္းတုိ႔မိသားစုနဲ႔သာ ေျပလည္ေအာင္ ညွိႏႈိင္းၾကပါ… ။ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ရမယ့္ေငြကုိ ရြာမွာ သူတုိ႔နဲ႔ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေျမတစ္ေနရာ ရွာ၀ယ္ၿပီး ေက်ာင္းၿခံေျမအတြက္ လွဴေပးပါ။ ကၽြန္မ အေဖေရာ၊ ကၽြန္မေယာက်္ားေရာ… ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းရွိေစခ်င္ခဲ့တာ ရွင္တုိ႔ ေမမပစ့္ၾကပါနဲ႔”

                        တစ္ထုိင္တည္းလက္မွတ္ထုိးကာ  ေငြအားလုံးကုိ အဖုိးႏွင့္ အေဖတုိ႔၏ နာမည္နဲ႔ လွဴပစ္ခဲ့ေတာ့တာျဖစ္သည္။

                        ၿမိဳ႕သုိ႔ေျပာင္းကာစ ရြာက ဧည့္သည္တစ္ေယာက္တေလ ၀င္ထြက္သြားလာရွိတတ္ၾကေသးေပမယ့္  တျဖည္းျဖည္း အသြားအလာ က်ဲပါးသြားခဲ့ၿပီ။ တျဖည္းျဖည္း အဆက္အဆံျပတ္ေတာက္သြားခဲ့လွ်င္ေတာ့ ရြာသတင္းလည္း က်ိဳးေၾကာင္းေထြရာ မသိရေတာ့ၿပီ။ ရြာအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစား စုံစမ္းဖုိ႔ထက္ ေမ့ေလ်ာ့ထားႏုိင္ခဲ့ျခင္းသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သားအမိအတြက္ အေကာင္းဆုံး မဟုတ္လား။

                                    @@@@@@@@@@
                        ရြာဦးမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကေလးလည္း ထည္ထည္၀ါ၀ါရွိေနခဲ့ၿပီ။ ရြာအေရးကိစၥ၊ သာမႈနာမႈေတြတုိင္း ႏွစ္နာရီေလာက္ ေရဆန္ဆန္၊ ေလဆန္ဆန္ ေလွတစ္စင္းနဲ႔ ဘုန္းႀကီးပင့္သြားၾက၊ ႀကိဳပုိ႔ၾကျဖင့္ အလွ်င္လုိ ပင္ပန္းတႀကီးမျဖစ္ၾကရေတာ့။ ခုေတာ့ ၀ါ၀င္၊ ၀ါထြက္၊ ဥပုသ္ရက္ေတြမွာလည္း သီလယူ၊ တရားနာ ကုသုိလ္ မျပတ္ၾကေတာ့။

                        ေစ်းဆုိင္ငယ္ေလးေတြလည္း မႈိလုိေပါက္ေနေတာ့တာ။ လက္ကုိင္ဖုန္းေလးေတြလည္း ဆယ္အိမ္စု တစ္လုံးေလာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီဆုိေတာ့ ေစ်းနာေတြက ၿမိဳ႕ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ သိပ္မကြာလွေတာ့။ မူလ ဥယ်ာဥ္ၿခံလုပ္ငန္းေတြ ေမွးမွိန္သြားလွ်က္ ပုစြန္ကန္ႀကီးေတြ၊ ကဏန္း၊ ပုစြန္ လက္ခြဲအ၀ယ္ဒုိင္ကေလးေတြ တြင္က်ယ္လုိ႔ေနျပန္သည္။ ဗြီဒီယိုရုံကေလးေတြ၊ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကေလးေတြေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ဆုိးလွတာကေတာ့ အရက္ဆုိင္၊ ဘီယာဆုိင္ကေလးေတြပါ တြဲလွ်က္ရွိေနျပန္တာပင္။ တစ္ေန႔လုံး ပင္ပန္းတႀကီး ရုန္းကန္ၾက။ ညေနရီေတာ့ ေ၀ရီၾက။ တခ်ိဳ႕ ေနကုန္ေနခမ္း အလုပ္မလုပ္ပဲ ဘိလိယက္ခုံမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကျပန္တာ ျဖစ္သည္။

                        ေလွကေလး ကမ္းပါးမွခြာေတာ့ ရြာသားတခ်ိဳ႕ လည္ျပန္ေငးက်န္ရစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ယမ္းေယာင္လက္ျပၾကေတာ့ ျမတ္က လက္ျပန္ျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္တစ္ဖက္ကုိ ေ၀ွ႔ယမ္းလုိက္ကာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။

“ေနာက္လည္း လာလည္ပါဦး”

                        ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ခဲ့မိသလား။  အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီရြာကေလးကေန ခြဲခြာႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကစဥ္ကလည္း လာလည္ၾကပါဦးလုိ႔ ဖိတ္ခဲ့ဖူးၾကေသးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သားအမိနွစ္ေယာက္စလုံး ေခါင္းမညိတ္မိခဲ့ၾကတာ ေသခ်ာပါသည္။ ဇာတိရြာကေလးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မျပန္ေတာ့ဟု အေမက မ်က္ႏွာပင့္ေမာ့ထားလွ်က္ မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ရင္း ဆုိခဲ့ေသးသလားမသိ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္… ျမတ္တုိ႔၏ ကန္႔ဘလာငူဆုိေသာ ရြာကေလးကုိ လုိက္ပါမည္ဆုိေတာ့ အေမ မတားျမစ္ခဲ့။ ဥယ်ာဥ္ကုန္းကုိ ဆက္သြားျဖစ္မွာ အေမ ရိပ္မိေနမွာပဲ။ တားျမစ္ေကာင္းသည္ဟုေတာ့  ခုခ်ိန္မွာ အေမ ေတြးေတာ့မည္ မထင္။ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့လွၿပီ မဟုတ္လား အေမရယ္။

“အုိ… ငါးၾကင္းေတြ..ဆန္…၊ ငါးတန္ေတြ… ေသာင္ေရစီး…မွာလ၊ ကုိတံငါ… ေရယာဥ္စီး…ပါလုိ႔…”

                        ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းဆုိတာ ျမတ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားဖူးေနခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ေရာ့ခ္ သီခ်င္းေတြကုိပဲ မႏုိင္မနင္း ဟစ္ခ်င္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာသံ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က အမွတ္မဲ့ ထြက္က်လာခဲ့ေတာ့  ျမတ္ အံ့ၾသေနမွာေပါ့။

                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအမိ၊ သားအဖေတြ ရြာကေန ၿမိဳ႕ကုိလာတုိင္း အေဖက ၿပိဳင္းခနဲ ေလွကုိ အားစုိက္ေလွာ္ခတ္ရင္း သီခ်င္း ညည္းေနက်ေလ။ အုိ… ငါးၾကင္းေတြ..ဆန္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ အဲဒီသီခ်င္းမ်ိဳး ႀကိဳက္မိသည္ဆုိရရုံသာ ရွိကာ ႏႈတ္ကညည္းဆုိရေကာင္းမွန္းမသိ။ ၿမိဳ႕ေရာက္စဥ္က တစ္စြန္းတစ ၾကားဖူးခဲ့ေသာ “ငါဟာ ရြက္လႊင့္ … ကုိယ့္အိမ္သုိ႔…. တစ္ေခါက္ျပန္ပုိ႔… လႈိင္းေတြျဖတ္ရင္း… ပယ္လယ္ျဖတ္ကာ” ..ဆုိသီခ်င္းမ်ိဳးကုိသာ စာသားေတြ ဟုိေရာက္၊ ဒီေရာက္ ဆုိခ်င္မိေလသည္။

အေမကေတာ့ အေဖ သီခ်င္းဆုိလွ်င္ နားေထာင္လုိ႔္ေကာင္းလွသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပါးခ်င္းအပ္ထားကာ မ်က္လုံးေတြ ေမွးမွိတ္လုိ႔ အေဖ့သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ေနတတ္သည္။ အေဖက ဂစ္တာလည္း တီးတတ္ေသးသည္ ဆုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ ဂစ္တာတီးတာ မျမင္ခဲ့ဖူးပါ။ “အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့ပါသည္”…အေဖတုိ႔ ဂစ္တာတီးတုိင္း ဆုိေနက် သီခ်င္းကုိေတာ့ တခါတရံ ဆုိညည္းတာၾကားဖူးသည္။ ၿပီး… တကၠသုိလ္ေျမ ေန၀င္မွာကုိ စုိးတယ္…တဲ့။ ကုိင္ဇာ့သီခ်င္းဟု အေဖေျပာဖူးတာ မွတ္မိေနေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိ ကုိင္ဇာျပန္ဆုိေသာ သီခ်င္းေတြထဲမွာ ထုိသီခ်င္းကုိ  ကၽြန္ေတာ္ မၾကားစဖူးေလ။ ထုိအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဂစ္တာကုိ ျပကၡဒိန္ေတြမွာ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ လြယ္ပုိးလွ်က္သာ ျမင္ဖူးသည္မုိ႔ အေဖ့ကုိ အထင္ႀကီးရျပန္သည္။

                        ေခ်ာင္းမႀကီးအတုိင္း က်ေရႏွင့္ စုန္လုိက္ခဲ့ၾကၿပီး ေရြးျမစ္သုိ႔အ၀င္ ေခ်ာင္း၀အေရာက္မွာ ဒီေရျပန္တက္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ဆုိင္းရင္း တစ္ေထာက္နားဖုိ႔ အေဖနဲ႔ အေမ သေဘာညီေနက်ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းတြင္းမွာက ေရက်ခ်ိန္မွာသာ ေရလွည့္သင့္ကာ ေရစုန္ျဖစ္ေပမယ့္ ျမစ္ျပင္မွာက်ေတာ့ ေရဆန္ကုိဆန္တက္ရမွာ မဟုတ္လား။ ေရစုန္လုိက္ခ်င္လွ်င္ ေရစစ္ခ်ိန္ေစာင့္ရမည္။ ၿပီး ပင္လယ္ထဲက ဒီေရျပန္တုိးလာ၊ ဒီေရတက္ေတာ့မွ ျမစ္ေၾကာင္းမွာ ေရစုန္ ေလွာ္ခတ္ႏုိင္မွာ ျဖစ္သည္။

                        အေမက ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၾကဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေလမွ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းထဲက ဟာေနတာ သတိျပဳမိရၿပီ။ ငါးပိေၾကာ္နံ႔ကေလး ေမႊးသင္းေနေတာ့ အူထဲက တၾကဳတ္ၾကဳတ္ျမည္လာသလုိေတာင္ ထင္မိသည္။ ဟင္းကေတာ့ ဘဲဥျပဳတ္မုိ႔ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္။ အေဖက ဓါးမတုိတစ္ေခ်ာင္း ခါးထုိးကာ ကမ္းပါးေပၚတက္သည္။ ခဏငယ္အတြင္းမွာပင္ သင္ေပါင္းဖူး ေလး၊ငါးဖူးဆြဲကာ အေဖ ျပန္ဆင္းလာၿပီ။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ သင္ေပါင္းဖူး အူတုိင္ႏုႏုေလးမ်ားက ငါးပိေၾကာ္ႏွင့္ လုိက္ဖက္လွတာမုိ႔ မိသားစုတေတြ ေခါင္း မေဖာ္ႏုိင္္ၾကေတာ့။ ထမင္းစားၿပီး အေဖ တေရးတေမာ ေမွးငုိက္ရင္း ထမင္းလုံးစီေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေမကေတာ့ ကမ္းနားစပ္ လက္လွမ္းတစ္မီရွိ လမုသီးေတြ ခူးယူကာ၊ ဂ်င္လုပ္ကာ လွည့္ရင္း ေဆာ့ၾကသည္။ ခါတေလ လမုပန္းဖူး နီနီေလးေတြကုိ ဖဲ့ေခၽြရင္း ေခ်ာင္းေရမွာ ေမ်ာခ်ကာ သေဘာက်ေနတတ္ၾကျပန္တာ။ ၿပီး..ပင္လယ္ဆီ စီး၀င္သြားေသာ ျမစ္ေအာက္ပုိင္း တစ္ေျမာ္တစ္ေခၚဆီ လွမ္းေငးၾကသည္။  ျမစ္လယ္မွာ ရြက္လြင့္ကာ အေျပးၿပိဳင္ေနၾကေသာ ေလွကေလးေတြကုိ လက္ခုတ္တီးကာ အားေပးၾကသည္။

“ငါ..ဟာ ရြက္…လႊင့္”

                        ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းဆုိလွ်င္ေတာ့ အေဖက ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကည္ႏူးစြာေငးလွ်က္ ၿပံဳးျမျမ ရွိေနတတ္ျပန္ေရာ…။

                                    @@@@@@@@
                        စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆုံးခ်ိန္မုိ႔ ျမတ္တုိ႔ရြာ “ကန္႔ဘလာငူ”မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား ထမင္းဖိတ္ေကၽြးၾကတဲ့ အိမ္ေတြ မ်ားလွသည္။ သူတုိ႔၏ ဆရာမအား ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြက္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း၊ ဧည့္သည္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါေနသည္မုိ႔ ပုိလုိ႔ ေလာကြတ္ပုိၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ စာေမးပြဲၿပီးတာ ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီ။ ျပန္ၾကမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ၿမိဳ႕မွာ က်န္ရစ္ေသာ အလုပ္အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံငင္ေနမိၿပီ။

                        ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာအတုိင္းဆုိလွ်င္ စာေမးပြဲ ၿပီးလၽွ်င္ ၿပီးခ်င္း ၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ခ်င္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ျမတ္တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕အျပန္မွာ ဥယ်ာဥ္ကုန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကလည္း ရုံးကိစၥရွိေနသျဖင့္ အတူလုိက္ခဲ့ရန္ ႏႈတ္ကၽြံထားႏွင့္ခဲ့သည္။ မျပန္ခင္တစ္ရက္ ဆရာမႀကီးတုိ႔ ရြာသုိ႔ သူ႔အား အလည္ပုိ႔ေပးခ်င္ေသးသည္တဲ့။ ပညာေရးေလာကသား အခ်င္းခ်င္း၊ ရြာခ်င္းလည္း နီးကပ္လွျပန္ရာ လူခ်င္းပါ ရင္းႏွီးခင္မင္ေနခဲ့ၾကၿပီမုိ႔ ဆရာမႀကီးကလည္း တရရ ဖိတ္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေလာက္ ခရီးလမ္းသင့္ေနသည္မုိ႔ အေရာက္သြားခ်င္မိခဲ့သည္။ သြားျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္မည့္ရက္က ေနာက္က်သြားခဲ့ရေတာ့ၿပီ။

ဒီရြာမွာ ျမတ္ တာ၀န္က်ေနခဲ့တာ သုံးႏွစ္နီးပါး ရွိၿပီ။ ခ်စ္သူဘ၀က တစ္ႀကိမ္သာ ျမတ္အား အႀကိဳေထာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထုိတစ္ႀကိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ပဲ့ေထာင္ေမာင္းပုိ႔ခုိင္းခဲ့ကာ ခ်က္ခ်င္းေရာက္၊ ျပန္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ ခုတစ္ႀကိမ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္.. ေရာက္လာႀကိဳဆုိဖုိ႔ အစီအစဥ္မရွိပါ။ ျမတ္တစ္ေယာက္ စာေမးပြဲနီးေလမွ ေနမေကာင္းျဖစ္ကာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေက်ာင္းပ်က္သြားသည္ဟု သတင္းၾကားေတာ့ စိတ္ပူခဲ့မိသည္။ ျမတ္က ဖုန္းထဲမွာ စိတ္မပူဖုိ႔ ေျပာေသးသည္။

“ျမတ္ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ၿမိဳ႕ကုိ ျပန္လာၿပီး ဆရာ၀န္ျပရေအာင္ေလ”
“ျမတ္ ေနေကာင္းေနပါၿပီ”

                        ဒါေပမယ့္ ျမတ္၏အသံေလးမွာ ထူးျခားလႈပ္ခတ္မႈကုိ ရိပ္မိေနသည္။ ျမတ္တစ္ေယာက္ အစားလည္း ေကာင္းေကာင္းမစားဘူးတဲ့။ ကုိယ္ရည္စစ္က်သြားသည္ဟု လူႀကံဳကေျပာခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူေနတာ ျမတ္ နားလည္ေနေတာ့မွ…

“သူမ်ားေတြတုန္းကလည္း ဒီလုိ ျဖစ္တတ္ၾကတာ ထုံးစံတဲ့ ေမာင္ရဲ႕”
“ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ”
“နားလည္တဲ့ သူေတြ ေျပာတာေပါ့။ သူတုိ႔က ကုိယ့္ထက္ အေတြ႔အႀကံဳရွိတာ”
“ျမတ္..”

                        ျမတ္အသံက ဖုန္းထဲမွာပင္ ရွက္စႏုိးႏွင့္ လႈပ္ခပ္ခ်ိဳရႊင္ေနကာ..

“ျမတ္ကေလ.. ေမာင့္မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး တုိးတုိးေလးေျပာခ်င္ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ျမတ္ျပန္လာဖုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေမာင္ လုိက္လာခဲ့မလားဟင္..”

                        ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ ျမတ္တစ္ေယာက္ ရွက္ႏုိးစြာၿပံဳးငဲ့ေနလွ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈကုိ ဖုံးကြယ္မရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမတ္နည္းတူ ခ်ိဳရႊင္ေသာပီတိႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမိသည္မွာ ေျပာစရာ မရွိ။ ျမတ္ကုိ အေမႀကီးေရလုိ႔ ရင္တခုန္ခုန္ က်ီစယ္ေပ်ာ္ရႊင္ရင္း ေန႔တာ၊ ညတာေတြ တုိလြန္းခဲ့သည္။

                                    @@@@@@@
                        ဟုိစဥ္က ေရလမ္းခရီးကုိ ေလွကေလးျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ေလွာ္ခတ္ကာ တစ္ေနကုန္မွ ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ လုိင္းေမာ္ေတာ္ေလးေတြ တဖြတ္ဖြတ္ေမာင္းေပးေနၿပီမုိ႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားလမ္း၊ လာလမ္း သာေနခဲ့ၾကၿပီ။ ရြာမွ နံနက္ေစာေစာ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေန႔လည္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္မွာ ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ႏုိင္ကာ ေစ်း၀ယ္ၾက၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥမွန္သမွ် အေလာတႀကီး ေဆာင္ရြက္ၾက။ ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကေလးထဲျပန္ဆင္းလာကာ ရြာကုိ ျပန္ၾကရုံ။ လုိင္းေမာ္ေတာ္ ထြက္ခြာခ်ိန္က ေန႔လည္ တစ္နာရီတိတိ သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း မျဖစ္မေန ျပန္လုိက္မည္ဟု ႀကိဳေျပာထားလွ်င္ ခရီးသည္လူစုံေအာင္ ေစာင့္ေပးေသးတာ ျဖစ္သည္။

                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္မည့္ေန႔က်မွ ေန႔စဥ္ခုတ္ေမာင္းေပးေနက် လုိင္းေမာ္ေတာ္က စက္ပ်က္ေနခဲ့သည္တဲ့။ ဥယ်ာဥ္ကုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ဖုန္းလွမ္းဆက္လာသည္။ ၿမိဳ႕ကုိသြားမည့္ ခရီးႀကံဳ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွ ရွိသည္တဲ့။ သူတုိ႔၀င္ေခၚမည္ဆုိေတာ့ ျမတ္က ေက်းဇူးတင္၊ ၀မ္းသာေနျပန္သည္။

                        ျပည္တြင္း NGO ပဲ့ေထာင္ကေလးေတြ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ၊ သုံးရက္တစ္ခါ ရြာကုိ ေရာက္လာတတ္တာ အစစ အဆင္ေျပေနပါသည္။ အခ်ိန္မဲ့ ၿမိဳ႕သုိ႔သြားရန္ အေၾကာင္းကိစၥရွိလွ်င္ ပဲ့ေထာင္ျဖင့္ ခရီးႀကံဳလုိက္ပါသြားရေလ့ရွိတာမုိ႔ အဆင္ေျပေနၾကတာ မဟုတ္လား။

                        အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ဥယ်ာဥ္ကုန္းရြာက အလည္ျပန္လာၿပီးကတည္းက ဆရာမႀကီးႏွင့္ တစ္ေလွတည္းစီးရေသာ ခရီးတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္ေနပါသည္။ ျမတ္ကေတာ့…

“ၿပီးခဲ့တာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့ကြယ္”

                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအမိကလည္း တလိႈက္လႈိက္ခံစားနာက်င္ခဲ့ရသမွ် ျပည္ဖုံးကားခ်ကာ ၿပီးဆုံးပစ္လုိက္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဥယ်ာဥ္ကုန္းကုိ တစ္ေခါက္တေက်း အလည္ေရာက္ရန္ေ၀းလုိ႔ စကားမွာေတာင္ အမွတ္မဲ့ မပါ၀င္ေစဖုိ႔ အထူးသတိထားခဲ့ဖူးတာပင္။ ျမတ္ေၾကာင့္သာ ဥယ်ာဥ္ကုန္းကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ရတာ။ ၿပီး… ဆရာမႀကီးဟာလည္း ဟုိ လူႀကီးရဲ႕ေသြးသား၊ သမီးႀကီးရယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာစီးစြာ မရိပ္မိ၊ မသိခဲ့ေသးလုိ႔သာ။

“ျမတ္ရဲ႕ စကားေတြထဲမွာ ေမာင္ေလးနာမည္ပါလာကတည္းက အစ္မတုိ႔ သိေနႏွင့္ခဲ့ၾကတာေလ။ ေမာင္ေလးကုိ ေတာင္းပန္ခ်င္ေနတာ”

                        ဒါေပမယ့္ ဆရာမႀကီးက ကာယကံရွင္ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကာယကံရွင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူ႔အိမ္ရိပ္ဆီ ေျခခ်စနင္းမိရုံႏွင့္ မလွပေသာ စိတ္လိပ္ျပာေၾကာင့္ အေတြ႔မခံႏုိင္စြာ ေရွာင္ဖယ္ႏွင့္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။

“အေဖက အသက္ႀကီးလာေတာ့ စကားနည္းသြားတာ။ ဘယ္ဧည့္သည္ပဲ လာလာ၊ ခုလုိ ေရွာင္ထြက္ၿပီး ေတာ္ရာသြားေနေတာ့တာ…”

                        မက္မေျပႏုိင္ေအာင္ ယစ္မူးဆဲအာဏာနန္းကေလး ရုတ္တရက္ၿပိဳယုိင္လက္လြတ္သြားေတာ့ စိတ္ႏွလုံးညွိဳးၿခံဳးကာ အသားတက်ေနမေပ်ာ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာထိပ္က ကုိးၿမိဳ႕နန္းကမွ ရြာတည္သေရြ႕ တည္ၿမဲေနဦးမွာ။ ခင္ဗ်ား အာဏာရာထူးက နတ္ကြန္းေလာက္ေတာင္ ၿမဲမွာမဟုတ္ပါဘူး အစ္ကုိ။ ခင္ဗ်ား သိပ္သာယာၿပီး ေမာက္မာတြင္က်ယ္မေနပါနဲ႔”

အေဖရွိစဥ္က ဆုိခဲ့ဖူးေသာ နာလုိခံခက္စားေတြအတုိင္း အတိအက် တုိက္ဆုိင္မွန္ကန္လာခဲ့ၿပီမုိ႔ ပုိလုိ႔နာသာခံခက္ျဖစ္ရမည္ ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္တာနဲ႔ အေဖကုိယ္တုိင္စုိက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ သရက္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ထုိင္နားေနမွာလား။ အေဖကုိယ္တုိင္ ျပဳစုခဲ့တဲ့ အုန္းပင္အုိေတြဆီေငးေမာ့လုိ႔ အသီးေတြကုိ လုိက္လံေရတြက္ရင္း စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနမွာလား။

                        ၿခံ၀န္းကေလးကုိ အၿပီးအပုိင္ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ တစ္ဖက္၀ယ္သူက ကုိယ့္မိသားစုဘ၀ကုိ ဖ်က္ေခၽြခ်နင္းခဲ့သည့္ လူယုတ္မာကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဟု ခုထိ ရိပ္မိေသးဟန္မတူ။ သူက တျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကုိငွားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿခံေျမကုိ မတန္မရာေစ်းဆစ္ကာ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ၀ယ္ခဲ့တာတဲ့ေလ…။

                        စကတည္းက သူ႔ၿခံနဲ႔ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္း ရွိေနတဲ့ ၿခံ၀န္းေလးကုိ သူ… ေလာဘတႀကီး က်ဴးေက်ာ္လုိခ်င္ေနခဲ့တာ အေဖေရာ.. အေမပါ သိေနခဲ့သားပဲ။

                        မူလတန္းေက်ာင္းေဆာက္ရန္ ေျမေနရာကုိ အေဖက လွဴမည္ဆုိေတာ့ အဖုိးကလည္း မကန္႔ကြက္ခဲ့။ အေထြးဆုံး၊ အခ်စ္ဆုံးသမီးႏွင့္ပတ္သက္ကာ ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာ သားသမက္ကုိလည္း အဖုိးက ခ်က္ျမတ္အားကုိးေလသည္။ မိမိၿခံ၀န္းက်ယ္ တစ္၀က္နီးပါးကုိ သမီးႀကီးအိမ္ေထာင္ဦးကတည္းက ခြဲေ၀ေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္….

“လက္ရွိၿခံက သမီးငယ္ အတြက္ေနာ္။ ငါေသရင္.. ငါ့သမီးငယ္ရမွာ”

                        ေျပာရလွ်င္ အဖုိး၏ ၿခံ၀န္းက်ယ္ႀကီးဟာ အဖုိးကုိယ္တုိင္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားကုိ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းကာ ၿခံေျမဥယ်ာဥ္တည္ကာ သီးပင္စားပင္ေတြကုိလည္း ကုိယ္တုိင္ စုိက္ပ်ိဳးျပဳစုလာခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ အတူေန သားသမက္အငယ္က သူ႔ၿခံ၀န္းကုိ ပုိင္းလွဴမည္ဆုိေတာ့ အဖုိးက အနည္းငယ္မွ်ပင္ ၿငိဳျငင္စကား မဆုိခဲ့ရွာေပ။

“ကုိယ္ရြာေကာင္းဖုိ႔ လုပ္ၾကရမွာေပါ့”

                        ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္း၀န္းၿခံေျမ ေနရာအတည္တက်  မသတ္မွတ္ရမီ အဖုိးဆုံးခဲ့ရရွာသည္။ အဖုိးသက္ရွိထင္ရွား ရွိေနႏုိင္ေသးလွ်င္ေတာ့ အဖုိးၾသဇာ တည္ၾကမည္ ထင္ပါရဲ႕။ ေထာက္ထားစရာ အဖုိးတစ္ေယာက္ မ်က္ကြယ္ျပဳေလၿပီမုိ႔…

“မိဘပစၥည္း သားသမီး အားလုံးနဲ႔ ဆုိင္တယ္။ မင္း… ဒီလုိ လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လုိ႔ မရဘူး”

                        လက္ရွိ အာဏာနတ္ကြန္းငယ္မွာ နန္းထုိင္ေနဆဲ အေမ့ ခဲအုိက ဆုိလာခဲ့ေလသည္။

“အစ္မ ေယာက်္ားက ေလာဘ ႀကီးလွခ်ည္လား။ အေဖရွိစဥ္ကတည္းက အညီအမွ် ခြဲေ၀ၿပီးသားေလ။ လက္ရွိၿခံဟာ ညီမေလးတုိ႔ ရထုိက္တယ္လုိ႔ အေဖမေသခင္ အားလုံးေရွ႕မွာ ေျပာသြားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား”

 ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ကတိစကားက အေျခအတင္၊ အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလာခ်ိန္မွာ အားကုိးေလာက္စရာ ျဖစ္မလာခဲ့ေပ။ အခုိင္အမာ စာခ်ဳပ္ စာတမ္းမရွိခဲ့ျခင္းက လဲရာ ဖိေထာင္းရန္ အခြင့္အခါေကာင္းပဲ မဟုတ္လား။

“အစ္ကုိ… ခင္ဗ်ားက ရပ္ရြာကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူေနာ္။ ခင္ဗ်ား ဒီရြာမွာ တာ၀န္အရွိဆုံး လူပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ရြာလုံးအတြက္ လုပ္ေနတာပါဗ်”
“ဒါေပမယ့္ ဒီၿခံေျမက ငါတုိ႔နဲ႔လည္း ဆုိင္တယ္ကြ”

ၿခံနယ္နမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနတဲ့ ၿခံႏွစ္ၿခံမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿခံက ေရခ်ိဳထြက္သည္။ ခ်ိဳးေရသာမက ေသာက္သုံးရန္အတြက္ပါ အဆင္ေျပလွသည္။ အထူးသျဖင့္ ရြာ၏၀င္ေငြအေကာင္းဆုံး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ ကြမ္းၿခံေတြအတြက္ ေရခ်ိဳ အလုံအေလာက္ လုိအပ္သည္ မဟုတ္လား။ တစ္ရြာလုံးမွာ ေရခ်ိဳေပါမ်ားလွေပမယ့္ ကုန္းတစ္ေၾကာတည္းမွာ ထူးဆန္းလွစြာ ေရခ်ိဳမထြက္သည့္ ၿခံေျမတခ်ိဳ႕တြင္ သူတုိ႔ၿခံက အပါအ၀င္ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္ေလာက္တြင္းနက္ေအာင္တူးလည္းပဲ သူတုိ႔ေရတြင္းက ေရဟာ ေစးထန္းထန္း။ အ၀တ္ေလွ်ာ္လုိ႔ေတာင္ အျမဳတ္မထြက္။

“ေရလုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ တြင္းမွာ လာခပ္ေပါ့ဗ်ာ။ သေဘာရွိ…”

                        အေဖ ဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းလွ်က္ႏွင့္ သူတုိ႔က နယ္စပ္ၿခံစည္းရုိးကုိ ေက်ာ္လြန္ကာ အုန္းပင္ေပါက္ေတြ စုိက္လာခဲ့ကာ အေဖ့အား စတင္ရန္စခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ပထမဆုံး အႀကိမ္ကေတာ့ ေျပလည္စြာ ေျပာဆုိ သတိေပးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ သူတုိ႔ဘက္က မႈမွတ္မထားစြာ တစ္ခါကေန ႏွစ္ခါမက ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ေတာ့ အေဖ့သီးခံႏုိင္စြမ္းအားတုိ႔ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ေတာ့ၿပီ။

                        သူတုိ႔၏အုန္းပင္ေပါက္ေတြကုိ အေဖတစ္ေယာက္ ေဒါသတႀကီး ဆြဲႏုတ္ပစ္ေလလွ်င္ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ကြဲညီအစ္ကုိတေတြက တစ္ဘက္၊ အေဖက တစ္ဘက္ ဒုတ္တစ္ျပက္၊ ဓါးတစ္ျပက္အထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ အေဖက လက္ထဲကုိင္လက္စ ငွက္ေက်းေတာင္ဓါးႏွင့္ ကမူးရွဴးထုိး ေတြ႔ရာလူကုိ လုိက္ပုိင္းသည္။ အေဖ… သူတုိ႔ဘက္က တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိမွ မခုတ္ပုိင္းမိခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းႀကိတ္ မုန္းညိွဳးခံလုိက္ရတာလည္း မရိပ္မိ၊ မေတြးမိခဲ့ပါေပ။
                                                @@@@@@@@

                        ဆရာမႀကီးႏွင့္ ျမတ္က ၀န္ထမ္းမိန္းခေလး       ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွ၏ ၀မ္းအတြင္းမွာ ထုိင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀န္ထမ္းေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပဲ့ေထာင္ဦးအဖုံးေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာေနၾကလွ်က္။ ပဲ့ေထာင္ စက္ေလွကေလး၏ အမုိးနိမ့္ကုိ ငုံ႕ကုိင္းကာ ပဲ့ပုိင္းသုိ႔ အမွတ္မဲ့ အၾကည့္ေရာက္မိေလမွ ထုိလူႀကီးပါလာခဲ့တာကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိသြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္သင့္သလား။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႔မသိဖူးေသာ သူစိမ္းတရံဆန္လွစြာ မ်က္ႏွာကုိ တင္းထန္ေနသေယာင္ျပဳကာ မ်က္ႏွာလႊဲဖယ္ေနခဲ့တာပဲ။

ေရြးျမစ္သုိ႔ထြက္လွ်င္ေတာ့ လႈိင္းၿငိမ့္အနည္းငယ္ ရွိေနသည္မုိ႔ သက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ ၀န္ထမ္း မိန္းကေလးမ်ား အနည္းငယ္ မ်က္ႏွာထားေျပာင္းၾကေလၿပီ။  ဒါေပမယ့္ ဒီအရပ္ေဒသမွာ ဒီေလာက္လႈိင္းၿငိမ့္ေျပေျပကုိ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္လွ်င္ ေရလမ္းခရီးသြားဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္တာ အားလုံးက နားလည္ၾကသည္ပင္။ ျမတ္ႏွင့္ ဆရာမႀကီးက သူမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ အားေပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္.. ျမတ္အားငယ္မွာစုိးရိမ္လွစြာ အနားသုိ႔တုိးသြား၍ အားေပးခ်င္မိေသာ္လည္း ဟုိလူႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ခ်င္။ သူကေရာ.. ကၽြန္ေတာ့္အား ဘယ္လုိ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ တုန္႔ျပန္မွာလဲ။

                        ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေဒသမွာ ျပာမေလာ့ျမစ္က လႈိင္းလုံးႀကီးေသာ္လည္း လႈိင္းက်ဲမုိ႔ သိပ္မေၾကာက္ရဟု ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ ေရြးျမစ္ကေတာ့ လႈိင္းလုံးေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရုိက္ခတ္တတ္ေသာ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ျဖစ္သည္။  ပုိလုိ႔ သတိထားၾကရသည္ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလွ်င္ ေရေ၀ေခ်ာင္း၀က်ယ္ႀကီးကုိ ခုတုိင္ ျမင္ေယာင္ေၾကာက္လန္႔ ေနခဲ့ေသးတာ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သားအမိ၊ သားအဖတေတြ အဲဒီ ကေတာ့ပုံ ေခ်ာင္း၀က်ယ္ႀကီးအနီးမွာ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြၾကား ေသြးပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ခဲ့ရဖူးသည္။ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ေလွကေလးသည္ ဂၽြမ္းစုိက္နစ္ျမဳတ္သြားေတာ့မတတ္ နိမ့္ျခည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာ။ အေဖ့ခမ်ာ ေလွကုိ အားစုိက္ေလွာ္ခတ္ဖုိ႔ မအား။ လႈိင္း၏ အေရြ႕အတုိင္း အလုိက္သင့္ ေမ်ာပါႏုိင္ရုံ ေလွပဲ့ပုိင္းကုိ ထိန္းေက်ာင္းေပးရုံ။ ေလွဦးလည္သြားလွ်င္ ေလွတစ္စီးလုံးကုိ လႈိင္းလုံးဖုံးလႊမ္းကာ ေမွာက္ခ်ႏွစ္ျမဳတ္ပစ္လုိက္မွာ ေသခ်ာသည္။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား တင္းၾကပ္စြာ ေထြးဖက္ထားကာ ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနခဲ့ေတာ့တာ။ ေခ်ာင္း၀က်ယ္ကုိ လြန္ေလမွ လႈိင္းက တျဖည္းျဖည္း အားေလ်ာ့လာခဲ့ကာ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ခဲ့ၾကေတာ့တာျဖစ္သည္။ အေဖ့ခမ်ာ ေခၽြးေတြရႊဲနစ္ကာ ေမာဟုိက္ပင္ပန္းေနလွ်က္ စကားမွ် မေျပာႏုိင္ရွာ။ အေမက…

“က်ဳပ္ တစ္လွည့္ခတ္ဦးမယ္”           

                        အေဖ့အား နားေနေစလွ်က္ ခတ္တက္ျပင္ခဲ့ေတာ့သည္။ အေမက အေဖ့ေနာက္သုိ႔ ဖ၀ါးေျခထပ္ပါကာ အေရးႀကံဳလွ်င္ အကူအပံ့၊ အေဖာ္သဟဲ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလတာ ။

“ရွင္… မတရား ခံရတာ။ ကၽြန္မေယာက်္ားကုိ မတရားသျဖင့္ လုပ္ႀကံခဲ့ၾကတာ”

                        အေမဟာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အေဖ့ဘက္က ရပ္တည္ကြယ္ကာေပးခဲ့ေသးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ခဏတက္သြားတဲ့ အေဖ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ႕ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ေရာက္ရွိေနခဲ့သလဲ။ အေဖကုိယ္တုိင္ စက္ဆုတ္ရြံရွာစြာ ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ေသာ ေလာင္းကစားႏွင့္စပ္ဆုိင္သည့္ စာရြက္စာတမ္းေတြ…။

“ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး”

                        အေဖ့ျငင္းဆန္စကားေတြက လက္သာရာ အာဏာကုိင္းဆီ လြယ္လင့္တကူ ေျပးလႊားခုန္ကူးေနက် ဟုိလူႀကီး၏ ရြံရွာဖြယ္ အၿပံဳးေအာက္မွာ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ ေၾကမြသြားခဲ့ရၿပီ။ ေလာင္းကစားပုဒ္မတစ္ခုျဖင့္ ဇြတ္အဓမၼစီရင္ခံရၿပီး အုတ္နံရံတစ္ဘက္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာ ျဖတ္သန္း၊ ကုိယ္စိတ္ဒဏ္ရာ ပရပြျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီး မၾကာခင္ အေဖဆုံးခဲ့ရွာေတာ့ သူ…လက္ပန္းေပါင္းပင္ ခပ္ခဲ့ဦးမည္ထင္သည္။
                                    @@@@@@@
                        ေရျပည့္ခ်ိန္ (ျမစ္ေရ အျမင့္ဆုံးအခ်ိန္) ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မၾကာခင္ ဒီေရျပန္က်ေတာ့မည္။ ဒီေရက်လွ်င္ ေလဆန္၊ ေရဆန္မွာ စက္ေလွခုတ္ေမာင္းရေတာ့မည္။ ေလက မထင္မွတ္ပဲ ပုိလုိ႔ျပင္းထန္လာခဲ့သည္။ လိႈင္းလည္း ၾကမ္းလာၿပီ။ ေ၀းျပျပ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းဆီမွ မႈန္မႈိင္းမႈိင္းေတာတန္းေနာက္ခံမွာ ေငြေရာင္လႈိင္းလုံးမ်ားက နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ေတာင္ႏွယ္ပုံေနသည္။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴတုိ႔ အၾကားမွာ ဘ၀တူစက္ေလွငယ္တစ္စင္းကုိလည္း မည္းမည္းအစက္အေျပာက္သဖြယ္ ေပၚလာလုိက္၊ ေပ်ာက္သြားလုိက္ျဖင့္ လွမ္းျမင္ေတြ႔ရသည္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကုိ ခ်က္ခ်င္းကူးျဖတ္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေသး။ ဒီဘက္ကမ္းမွာတင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွကေလးမွာ ဦးစုိက္ကၽြမ္းျပန္သြားေတာ့မတတ္ေပ။ ပဲ့ေထာင္ေမာင္းသူက တက္မလက္ကုိင္ကုိ ဒူးႏွစ္ဘက္္ၾကားညွပ္ကာ ေရေပၚတစ္၀က္နီးပါးေပၚလာတတ္ေသာ ပန္ကာအရြက္ကုိ မႏုိင္မနင္းထိန္းေက်ာင္းေနရင္း ၀န္းထမ္းမ်ားကုိ အသက္ကယ္အကၤ် ီေတြ ၀တ္ဆင္ထားၾကဖုိ႔ ေဆာ္ၾသေနသည္။ ၀န္ထမ္းအားလုံးမွာ အသက္ကယ္ အက်ၤ ီကုိယ္စီရွိၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခရီးႀကံဳေလးေယာက္မွာ မပါ။ ဆံပင္ေတြ ဖြာလံက်ဲ၊ အက်ၤ ီ၊ လုံခ်ည္စေတြလည္း လြင့္လန္လွ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္ၾကၿပီ။

                        ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက သူ႔ အက်ၤ ီကုိ မ၀တ္ပဲ လက္လွမ္းလာေတာ့ ျမတ္က…

“မေပးနဲ႔  ရတယ္။ ေမာင္ေလး ၀တ္ထားလုိက္ပါ”

                        ေျပာစကား မဆုံးခင္ လက္တစ္စုံက ဖ်တ္ခနဲဆြဲယူသြားခဲ့ေလတာ။ ဆရာမႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား အံ့ၾသႏႈတ္ဆိတ္သြားၾကရသည္။

“ဆရာမႀကီးက အဲဒီ ဦးႀကီးရဲ႕ သမီးအႀကီးဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူက.. မွတ္မိစ အရြယ္ကတည္းကပဲ ၿမိဳ႕မွာ အဖုိးအဖြားေတြနဲ႔ ေနတာေလ။ အလုပ္၀င္ေတာ့မွ ဒီရြာမွာတာ၀န္က်ေတာ့ တျခားမေျပာင္းျဖစ္ေတာ့ပဲ အခု…ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္တဲ့ အထိပဲ”

                        ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြမွာ ခဏငယ္မွ် ရြာကုိ ျပန္ေရာက္လာတတ္ေသာ ဂါ၀န္လွလွႏွင့္ ကစားေဖာ္ အစ္မ၀မ္းကြဲေလး၏ ငယ္ရုပ္သြင္ႏွင့္ မ်က္ေစ့ေရွ႕က ဆရာမႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္အာရုံမွာ ဆက္စပ္ကာ ထပ္တူခ်ၾကည့္လုိ႔ မရႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာမႀကီးက အသက္ကယ္အက်ၤ ီကုိ တျခားသူေတြအကူအညီျဖင့္ စနစ္တက် ၀တ္ဆင္ၿပီးေလမွ ဖခင္အားသတိရသြားဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမတ္အားငယ္ေနေလမလား စိတ္ပူပန္စြာ စက္ေလွအတြင္းပုိင္းသုိ႔ တျဖည္းျဖည္းေရာက္သြားရေတာ့ၿပီ။ စက္ေလွပဲ့ပုိင္းမွ ကံေကာင္းစြာ ေတြ႔ရွိခဲ့ရေသာ ဒီဇယ္ထည့္သယ္သည့္ ပလပ္စတစ္ဂါလံပုံးခြံတစ္ခုကုိ ျမတ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းမည္ျပင္စဥ္….

“ေမာင္ေလး… ေဖေဖ့အတြက္ တြယ္စရာတစ္ခုခု ရွာေပးလုိက္ပါဦး”

                        …တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္… လက္ထဲက ပုံးခြံႀကီးကုိင္ကာ ေတြေ၀သြားခဲ့ရသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ဒီလူႀကီးကုိ မကူညီခ်င္ဘူး။ ဒီျမစ္ျပင္က်ယ္ လႈိင္းေတြေအာက္ကုိ လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ ေရာက္သြားလည္းပဲ ႏွေမ်ာစရာလား။ သနားစရာလည္း မေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမတ္တုိ႔ကေရာ…။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း သူႏွင့္အတူ အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီလူယုတ္မာဟာလည္း မေခၚခ်င္ပဲသာ ေနလုိ႔ရခ်င္ရမည္။ မေတာ္ခ်င္ပဲ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ ျဖစ္ေနတာဟာ ဆုိးရြားလွတယ္။

                        ျမတ္က….

“ေမာင္… ဦးႀကီးကုိ အဲဒီ ပုံးခြံေပးလုိက္ပါ”

                        သူက ဗလာဆန္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ စုိက္ခနဲၾကည့္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အား ပုံးခြံမေပးေတာ့ဖုိ႔ ပုိလုိ႔ေသခ်ာသြားရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္႔ျပန္အၾကည့္ကုိ နားလည္ေနေသာ ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ ပုံးခြံကုိ ဆြဲယူကာ အဖုိးႀကီးထံ လက္လွမ္းလုိက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကပုံးကုိ ရုန္းကန္ျပန္ယူထားရေကာင္းႏုိး ဒြိဟစိတ္ႏွင့္ ေ၀ခြဲရခက္ေနဆဲ…။ လိႈင္းတစ္လုံးက အရွိန္ျပင္းစြာ စက္ေလွအား ေဆာင့္ရုိက္ပစ္လုိက္သည္။ လိမ့္လူးလႈပ္ခါသြားေသာ စက္ေလွေပၚမွာ ျမတ္၏ ကုိယ္ကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းထိန္းလုိက္ရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဦးးႀကီး၏ ကုိယ္ေပၚသုိ႔ ၿပိဳယုိင္က်ကာ ခဏမွ် လုံးေထြးသြားေတာ့သည္။

“ဦး… ဦးႀကီး..အဲဒီပုံးကုိ ၿမဲၿမဲဆုတ္ထား”

ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က ရုတ္တရက္ထြက္က်လာတဲ့အသံကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ျပန္အၾကားမွာ အံ့အားတသင့္။ အံကုိတင္းတင္းႀကိတ္မိျပန္ဆဲ… ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္ထံ လွမ္းၿပံဳးျပလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ တုန္႔ျပန္ၿပံဳးျပရေတာ့သည္။

အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေၾကာက္ရြံ႕ေနမႈကုိ ဖုံးကြယ္မရၾက။ ပဲ့ေထာင္တစ္စီးလုံးလည္း ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနၾကမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပင္။

“မေျပာေကာင္း မဆုိေကာင္းေတြ ျဖစ္လာရင္ ေမာင္ ျမတ္ကုိ မငဲ့နဲ႕ေနာ္”
“ျမတ္.. ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ခဏေနရင္ ေလၿငိမ္သြားမွာ။ ဒီတစ္ေကြ႕ဆုိ ေလကြယ္ရာေရာက္ၿပီ။ ခဏေလးပဲ”

                        ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာဟာ ႏွစ္စဥ္တုိင္း စက္ေလွေတြ၊ ေလွငယ္ေလးေတြ နစ္ျမဳတ္ေနက်ျဖစ္ေသာ ကမ္းျပတ္ေကြ႔ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး သိေနၾကသည္။ ပဲ့ေထာင္သမားက ျမစ္လယ္ဆီ ဦးလွည့္ေပးထားသည္။ ကမ္းနားေဘးက လႈိင္းဂယက္ရုိက္တာ ပုိခံရႏုိင္သည္မုိ႔ စက္ေလွကုိ ပုိမုိလိမ့္လူးေစသည္ မဟုတ္လား။ က်ားပုိက္မ်ားမွ ပႏၷက္ ၀ါးတုိင္ အခက္အခၽြန္တုိ႔၏ အႏၱရာယ္ကုိ ေရွာင္ရွားရာလည္း ေရာက္မည္။ ဒါေတာင္ ဂယက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္အရုိက္မွာ ပဲ့ေထာင္ကေလးက ပႏၷက္၀ါးခၽြန္ႏွင့္ ၿငိမိလုျဖစ္သြားေသးရာ စီကနဲ ေအာ္လုိက္ၾကသည္မွာ ျမစ္ျပင္လႈိင္းလုံးမ်ားအၾကား လွ်ံတက္သြားေတာ့သည္။

“ေဟး.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾက။ ဦးပုိင္းမွာခ်ည္းပဲ အားလုံး စုမေနၾကနဲ႔ေလ…”

                        ေရေပၚ ျမဳတ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ျဖစ္ေနေသာ ပန္ကာကုိ ထိန္းလွ်က္ ဆုိေသာ္လည္း အမုိးနိမ့္ကေလးထဲမွာ စေကာထဲက ဆီးျဖဴသီးေတြလုိ လိမ့္လိမ့္လူးလူး ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမင္ ဘယ္သူမွ မေနရဲ ၾကေတာ့ၿပီ။ စက္ေလွဦးပုိင္းမွ ေျခေက်ာ္တံခါးေပါက္ဆီ တေရြ႕ေရြ႕တုိးလွမ္းေရာက္ရွိေနခဲ့ၾကၿပီ။ ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲတုိး၀င္ေနသည္။ ဆရာမႀကီးက ျမစ္ျပင္တစ္ခြင္ နိမ့္ျမင့္မုိ႔ေမာက္ကာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေသာ လႈိင္းမ်ားကုိ ေငးကာ ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနျပန္သည္။

“ျမတ္.. ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ ၾကားလား။ ေမာင္ တစ္ေယာက္လုံး ရွိတယ္။ ဖတ္.. မေျပာေကာင္း၊ မဆုိေကာင္း ေသသြားေတာ့လည္း ကုိယ္တုိ႔ သားအမိ၊ သားအဖေတြ အတူတူေပါ့ကြာ”

                        ျမတ္၏ ၀မ္းပုိက္ပုံ႔ပုံ႕ကေလးက သိပ္ မသိသာလွေသး။ ဒါေပမယ့္ ထိကုိင္ၾကည့္လုိက္တုိင္း ရင္ေႏြးခုန္ကာ အင္အားသစ္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ထြန္းလာသည္ ထင္မိသည္။ ျမတ္က မ်က္ရည္လည္ေနေသာ္လည္း အားတင္းကာ ၿပံဳးေနၿမဲလွ်က္။ ထုိစဥ္…

“ဆရာမ ဒီအက်ၤ ီ ယူ၀တ္ထားပါ”

                        သူ႔ကုိယ္ေပၚက လုိက္ဖ္ဂ်က္ကက္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ခၽြတ္ခြာလုိက္သည္ မသိ။

“၀တ္ထားပါ ဆရာမရဲ႕။ ကၽြန္မက ေရကူးတတ္ပါတယ္ ”

                        ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ရိပ္ကုိ ဖုံးကြယ္ထားရေသာ အၿပံဳးႏုႏု ပါးလ်ကေလးႏွင့္ ၀န္ထမ္းမိန္းခေလးက ကုိယ္တုိင္ ၀တ္ေပးေတာ့မတတ္ ဆုိလာေလသည္။ ျမတ္တစ္ေယာက္ အံ့ၾသတႀကီး။ ၿပီးမွ… ျပာျပာသလဲ ျငင္းဆန္ဖုိ႔ သတိရသြားသည္ထင့္။

“အုိ.. မယူပါဘူး ညီမေလးရယ္။ ျပန္၀တ္ထားလုိက္ေနာ္။ ဆရာမလည္း ေရကူးတတ္ပါတယ္”
“ဟုိ.. ဆရာမက မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔ေလ”

                        နံေဘးမွ အေဖာ္ကေလးမတစ္ေယာက္ကေတာ့ မ်က္ရည္တလည္လည္၊ မ်က္လုံးအေၾကာင္သားျဖင့္ ေငးမိေငးရာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ျမတ္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ဖမ္းဆြဲမွီတြယ္လုိက္သည္။ အသံကုိ ထိန္းေျပာေနသည့္ၾကားမွ အဖ်ားတုန္ခပ္ကာ တုန္လႈပ္မႈကုိ ဖုံးကြယ္မရ။

“ခုေန ေသရလည္း မမတုိ႔က မိသားစု တစ္စုတေ၀းတည္းပဲ။ ဘ၀မွာေနရခြင့္သေလာက္နဲ႔လည္း ေက်နပ္ႏုိင္ေနပါၿပီ ညီမေလးရဲ႕။ ညီမေလးက အသက္ငယ္ငယ္ေလး။ အသက္ဆက္ရွင္ဖုိ႔ လုိေသးတယ္။ ၀တ္ထားလုိက္ပါ”

                        လႈိင္းတစ္လုံးက ပဲ့ေထာင္ကုိ ခုံအုပ္ေတာ့မတတ္။ မမီ့တမီမုိ႔ လႈိင္းတစ္ခ်ိဳ႕ စက္ေလွ၀မ္းထဲ ၀င္ကုန္သည္။ အားလုံး ေရငံေတြ ရႊဲရႊဲစုိေတာ့သည္။ မိန္းခေလးက မ်က္ႏွာေပၚႏွင့္ ဆံပင္အႏွံ႔ မွ ေရစတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ လက္ဖ၀ါးကေလးႏွင့္ ပြတ္သုတ္ပစ္ရင္း…

“ဟင့္အင္း..။ ဆရာမ ၀တ္ထားပါ။ ဆရာမက သံေယာဇဥ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေလ။ ညီမက ဘာအတြယ္အတာမွ မရွိဘူးရွင့္။ ေသရမယ္ဆုိလည္း ေက်နပ္တယ္”

                        စူးရွက်ယ္ေလာင္လွစြာ အားခနဲ သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္လုိက္ၾကသည္။

                        ေရွ႕မွာေတြ႕ရေသာ ေခ်ာင္း၀က်ယ္ဆီ တစ္ေထာက္၀င္ခုိနားကာ လႈိင္းအၿငိမ္ေစာင့္မည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ပဲ့ေထာင္ကုိ ေခ်ာင္း၀ဘက္ဦးလွည့္လုိက္စဥ္ လႈိင္းတစ္လုံးက ဆြဲယူျခင္းကုိ ခံလုိက္ရေတာ့သည္။ စက္ေလွကေလးက ၀ဲကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းစပ္ဆီ ေရာက္သြားျပန္တာ သတိျပဳလုိက္မိေသာ ပဲ့ေထာင္ေမာင္းသမားက စက္ကုိ ေမာင္းကုန္တင္ရုန္းေလရာ ၀ဲႏွင့္ေတာ့လြတ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ စက္ေလွဦးက ေရစီးသန္သန္ေနာက္ တလိမ့္လိမ့္လြန္႔လူးကာ လည္ထြက္ေမ်ာပါသြားျပန္ရာ ေရမ်က္ႏွာျပင္တြင္ ငါးရံ႕ေျပးကေလး ေပၚေနေသာ က်ားပုိက္၏ ပါးစပ္ကားကားဟဟႀကီးတဲ လိမ့္၀င္ေတာ့လု..။

“ဘုရား…။ ေသပါၿပီ”

တကယ္ပင္ ေသရေတာ့မည္ ဟူေသာ အသိျဖင့္ ဘုရားကုိအာရုံျပဳလွ်က္ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ကာ ျမတ္ရဲ႕ကုိယ္လုံးေလးကုိ လြတ္ထြက္သြားမွာ စုိးရိမ္စြာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္တြယ္ထားလုိက္စဥ္ ပဲ့ေထာင္ေမာင္းသမား၏ ဟစ္ေအာ္သံကုိ သဲ့သဲ့မွ် ၾကားလုိက္ရေသးသည္။
                                    @@@@@@@@

က်ားပုိက္ပါးစပ္ကားကားဟဟ ႀကီးႏွင့္ ကံသီရုံကေလးလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ၿပီဟု အားလုံး သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ရုံရွိဆဲ… စက္ေလွက သိသာစြာ တိမ္းေစာင္းလိမ့္လူးသြားျပန္တာမုိ႔ ထိတ္ခနဲတုန္လႈပ္ခဲ့ၾကရျပန္တာ။

“ဟာ… ဘႀကီး စက္ေလွအမုိးေပၚ မတက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာေနတယ္ေလ။ ခုျပန္ဆင္းပါဗ်။  စက္ေလွလူးရတဲ့ၾကားထဲ”

                        စက္ေလွေမာင္းသမားက ေလၾကားလႈိင္းၾကားမွာ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ခဲ့ေသးသည္။ ပဲ့ေထာင္ဆရာ၏ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္သာ ပဲ့ပုိင္းမွာ ဖခင္မရွိေတာ့သည့္ အျဖစ္ကုိ ဆရာမႀကီးလည္း သတိျပဳမိသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ စက္ေလွပဲ့ပုိင္းဆီေျပးလွ်က္ ငုိရွဳိက္သံေႏွာကာ ႀကံဳးေအာ္ခဲ့ေတာ့သည္။

“ေဖေဖ….”

                        ဆရာမႀကီး၏ ဟစ္ေအာ္ငုိညည္းသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး ပြက္ေလာရုိက္ ဆူညံကုန္ၾကသည္။ ဦးပုိင္းဆီေျပးကာ ေပါင္းမုိးဆီ လည္ဆန္႔ေမွ်ာ္ၾကည့္မိခ်ိန္မွာ ….။

“ ဦးႀကီး….”

ကၽြန္ေတာ္… ေပါင္းမုိးေပၚ ၀မ္းလ်ားထုိးေမွာက္ကာ ဦးႀကီးအား မီလုမီခင္ လွမ္းဆြဲခဲ့ပါေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဦးႀကီးက ဘယ္သူ႔ကုိမွ လွည့္မၾကည့္ မငဲ့ကြက္ႏုိင္ပဲ လွ်င္ျမန္လွစြာ လႈိင္းၾကားထဲ ခုန္ဆင္းခ်သြားခဲ့ၿပီ။ သူ၏ ေျခကန္အားေၾကာင့္ စက္ေလွကေလး ၿငိမ့္ခနဲ လူးလြန္႔ခါရမ္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဦးႀကီးသည္ ပလပ္စတစ္ပုံးခြံကုိ လက္တစ္ဖက္ကပုိက္လွ်က္ က်န္တစ္ဖက္ျဖင့္ ျမစ္ေရျပင္ကုိ ယက္ကူးေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕မင္သက္မိစြာ ေငးက်န္ရစ္ဆဲမွာ လႈိင္းၾကားမွ ပုံးခြံေလးကုိသာ လိမ့္လိမ့္လူးလူး ျမဳတ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ျမင္ႏုိင္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စက္ေလွႏွင့္ ေ၀း၍  ေ၀း၍ အစက္အေျပာက္အျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေတာ့တာျဖစ္သည္ ။
                       
                                               @@@@@@@@

                        မာယာမ်ားေသာ ျမစ္ျပင္က်ယ္သည္ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ မမွတ္မိခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လႈိင္းၿငိမ့္ေျပေျပျဖင့္ ေရြ႕ေရြ႕ညင္သာ စီးေနျပန္တာျဖစ္သည္။ သားရဲတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသူေတြလုိ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ပင့္သက္ကုိယ္စီ ရွဳိက္ထုတ္ေျဖေလ်ာ့ပစ္လုိက္ႏုိင္ၾကေသာ္လည္း မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ ပ်က္ယြင္းေနၾကဆဲ။ ပူပန္စိတ္မေကာင္းျခင္း ကုိယ္စီျဖင့္ ျမစ္ျပင္ဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ေငးကာ လည္တဆန္႔ဆန္႔ ရွိေနၾကဆဲပင္။

ပဲ့ေထာင္ေမာင္းသည့္ စက္ဆရာက…

“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသမယ့္အတူတူ မထူးေတာ့ဘူးဆုိၿပီး စက္ကုိ အသားကုန္တင္ ရုန္းပစ္တာ။ တစ္စစီ ျပဳတ္ထြက္ကုန္လည္း ေအးေရာ ဆုိၿပီး...”

ေလကြယ္ရာေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုမွာ စက္ေလွကမ္းကပ္ကာ ခဏနားခုိႏုိင္ၾကၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမစ္ျပင္ဆီမွ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ အရိပ္အေယာင္မွ် ျမင္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိပါ။

ဆရာမႀကီးကေတာ့ တစ္ကုိယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ရီကာ မ်က္ရည္အရႊဲသားမ်က္၀န္းမ်ားကုိ ျမစ္ျပင္အႏွံ႕ ၀ဲျဖန္႔ထားဆဲပင္။

“ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စက္ေလွဦး ျပန္လည္မသြားေအာင္ မနည္းထိန္းေနရတာဆုိေတာ့ ပါးစပ္ကပဲ တားႏုိင္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဆရာမႀကီးလည္း မီသေလာက္ ေျပးလႊားတားခဲ့ေသးတာပဲ”

                        လက္မတင္ကေလး ရင္ဆုိင္ႀကံဳဆုံခဲ့ၾကသည့္ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔သည္ ခုတုိင္ မ်က္လုံးထဲမွာ စြဲထင္ေနဆဲ၊ တုန္လႈပ္ေနၾကဆဲပင္။

၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက….

“အဲဒီဘႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ့ေထာင္ က်ားပုိက္နဲ႔ၿငိၿပီး က်ိန္းေသေမွာက္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေတြးထားတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စက္ေလွေပၚက လူအားလုံးကုိ ထားၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ကုိယ္လြတ္ရုန္းဖုိ႔ သူ ေတြးတာေပါ့။ သူ႕သမီးတစ္ေယာက္လုံးက်န္ခဲ့တာေတာင္ တစ္ခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ေတာ့့ဘူး”

ခုေလာက္ဆုိလွ်င္… ဦးႀကီးတစ္ေယာက္ ကမ္းကပ္ခုိနားရာ ရေနခဲ့ၿပီလား။ မေသခ်ာပါ။ ေလျပင္းလႈိင္းထန္ေသာ ပင္လယ္ဆီ အရွိန္တကုန္ေမ်ာပါၿပီး ကယ္တင္ရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ ျဖစ္ႏုိင္မည္မထင္။ တစ္ကုိယ္စာ ကုိယ္လြတ္ရုန္းဖုိ႔သာ ေတြးမိခဲ့ေသာ ဦးႀကီးသည္ မိမိ၏ အသက္အရြယ္ကုိလည္း ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ဟန္တူပါသည္။  လႈိင္းၾကမ္းေလထန္ျမစ္ျပင္အလည္မွာ ဦးႀကီးတစ္ေယာက္ လက္ပန္းက်ကာ ဆားငံဒီေရေတြ မြန္းနစ္ကာ ပယ္လယ္ဆီ နစ္ျမဳတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ထင္သည္။ ျမစ္ရုိးတစ္ေလွ်ာက္ လက္ခ်င္းယွက္္ကာ သြယ္တန္းစီရီရွိေနေသာ က်ားပုိက္ႀကီးမ်ား၏ က်ယ္ကားကား ပါးစပ္အတြင္းသုိ႔ သန္မာေသာေရစီးက ဆြဲယူသြားခဲ့လွ်င္လည္း မေတြး၀ံ့စရာ။

“ဆရာမႀကီးေရ..၊ ေလၿငိမ္တုန္းေလး ဒီနား၀န္းက်င္တ၀ုိက္ကုိ ပဲ့ေထာင္နဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ပတ္ရွာၾကည့္ၾကမယ္”

သုိ႔ေပမယ့္ အရိပ္အေယာင္မွ် မျမင္ခဲ့ၾကရ။ ၿမိဳ႔သုိ႔ျပန္ေရာက္ရန္ အခ်ိန္လင့္လွၿပီမုိ႔ လက္ေလွ်ာခဲ့့ရေတာ့သည္။

မ်က္ရည္စီးသြယ္မစဲႏုိင္သည့္ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ေတာ့ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွဦးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ထိန္းကုိင္ထားသည့္ၾကားမွ လြန္႔လူးရုန္းကန္ေနဆဲ။ ဖခင္အား တေၾကာ္ေၾကာ္ ဟစ္ေခၚျမည္တမ္းသံက ပဲ့ေထာင္ကေလး၏ စက္သံႏွင့္ ေရာေႏွာကာ ခပ္ေျပေျပနိမ့္ျမင့္ေျပးလႊားေနေသာ လႈိင္းမ်ားၾကား ထုိးခြဲ၀င္ေရာက္ တုိးမေပါက္ႏုိင္ခဲ့။

“ေဖေဖ….”

@@@@@@@@
“ေဖေဖေရ….”

ၿမိဳ႕နယ္ ေဆးရုံကေလး၏ ေမာ္က်ဴရီမွာ ဖခင္၏ သက္မဲ႔ရုပ္အေလာင္းအားျပန္ေတြ႕ရစဥ္မွာေတာ့ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ လူကူတြဲထားေနရၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ ႏုံးလ်ႏြမ္းေမာလွ်က္ ငုိညည္းသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ယဲ့ယဲ့ကေလးမွ်သာ ရွဳိက္ငင္ႏုိင္ေတာ့သည္။

ေလထဲ၊ လႈိင္းထဲမွာ အျပန္အလွန္ ေပးခဲ့ဖူးေသာ လုိက္ဖ္ဂ်က္ကက္ကေလးကုိ ခုေတာ့… အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းထားခ်င္သည္ဟုဆုိကာ ျမတ္က မိန္းခေလးထံမွ ေတာင္းယူေနသည္။ မိန္းခေလးကလည္း သူသာ သိမ္းထားလုိသည္ဟု  ျငင္းဆန္ေနဆဲ။  ႏွစ္ဦးသား မ်က္ရည္ေ၀့ေ၀့ၾကားမွ ကုိယ္စီၿပံဳးကာ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ေစးကပ္ေပြ႕ဖက္ထားၾကျပန္သည္။

သၿဂိဳလ္စက္ ေခါင္းတုိင္မွ မည္းညစ္ညစ္ မီးခုိးေငြ႔မွ်င္တုိ႔သည္ တလူလူလြန္႔လႈပ္ဆဲမွာပင္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္သူအားလုံးက ထုိေနရာကုိ စိတ္၀မ္းလက္ညီ စြန္႔ခြာေက်ာခုိင္းကာ ခ်န္ထားရစ္ၾကၿပီ။          


    

                                                                                       သတုိး