အေၾကာင္းကိစၥရွိတုိင္း ဒီေနရာေလးကုိ
ျဖတ္သန္းသြားလာ ျပဳဖူးေနက်ေပမယ့္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သတိမျပဳခဲ့မိေပ။ ခုလည္း
သားေၾကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ ဒီေနရာေလးကုိ ဂရုျပဳ၊ စိတ္၀င္စားျဖစ္ဦးမည္ မထင္။
ဂ်ဴဂ်ဴ
ဆံပင္မိတ္ကပ္
ဆံပင္မိတ္ကပ္
ၿခံ၀ရွိ
ဆုိင္းဘုတ္ကေလးက အေရာင္ေတြ လြင့္ျပယ္ေဖ်ာ့မွိန္ကာ ေဆးသားတခ်ိဳ႕ ကြာက်ေနခဲ့ၿပီ။
အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္ေနေသာ ေျခလွမ္းေတြကုိ တုန္႔ရပ္လွ်က္ ဆုိင္းအတြင္းဘက္ဆီ
လွမ္းေမွ်ာ္စူးစမ္းမိသည္။ အပြင့္မွိန္မွိန္ ခန္းဆီးကန္႔လန္႔ကာေလးတစ္စက
ဆုိင္ေရွ႕မွာ တလူလူလြင့္ကာ ဆုိင္အတြင္းပုိင္းျမင္ကြင္းကုိ ေႏွာင့္ယွက္ေနျပန္သည္။
ဆုိင္မ်က္ႏွာစာ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္စီမွာေတာ့ ကုိရီးယားစတားတစ္ေယာက္၏ ဆံပင္ပုံဆန္းႏွင့္
ဗီႏုိင္းဆုိင္းဘုတ္ကေလးေတြ ေထာင္ထားတာ လွမ္းေတြ႕၏။
ေရွ႕မ်က္ႏွာစာေျမကြက္လပ္ကုိ
ခပ္မ်ားမ်ားဖယ္ခ်န္ကာ ဆုိင္ကုိ ၿခံ၀န္းေနာက္ပုိင္း အထိ ေနာက္ဆုတ္ ေဆာက္ထားသည္မုိ႔
လမ္းမႏွင့္ ေ၀းလွမ္းေနေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဒီဆုိင္ေလးကုိ ယခင္က
အမွတ္မထားခဲ့မိတာ ျဖစ္မည္။
ဆုိင္ေရွ႕
ေျမကြက္လပ္ငယ္မွာေတာ့ တရုတ္ဆုိင္ကယ္ႏွစ္စီးႏွင့္ စက္ဘီး ေလး၊ငါးစီး ရွိေနပါသည္။
ဒါဆုိ ဒီလူငယ္လည္း အလုပ္ရွဳပ္ေနေတာ့မည္ ထင္သည္။ အလုပ္လက္စတန္းလန္းႏွင့္လူကုိ
ေမးျမန္စပ္စုရတာေတာ့ မေကာင္းလွပါ။ အားနာစရာ…။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္လက္စႏွင့္မုိ႔ လူခ်င္း
ျမင္ဖူးေအာင္ေတာ့ ၀င္ေတြ႕သြားလုိက္ေတာ့မည္ဟု ေတြးသည္။ သူ အဆင္ေျပမည့္ အခ်ိန္ကုိ
ခ်ိန္းဆုိေစာင့္ဆုိင္းရေတာ့မွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္
ဆုိင္အတြင္းသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနဟန္ ထင္ရသူ တစ္ေယာက္တေလကုိမွ် မေတြ႕ရေပ။
ဆံပင္ညွပ္သည့္ ဆုံလည္ကုလားထုိင္ႏွစ္လုံးေပၚမွာ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားႏွင့္
ကုိယ္ကုိေနာက္လွန္ကာ ပုိးလုိးပက္လက္လန္ေနေသာ သူေကာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။
လက္ထဲမွာ အေငြ႕တလူလူ စီးကရက္ကုိယ္စီႏွင့္။ ဆံပင္ပုံဆန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္
ႏုိင္ငံျခားေမာ္ဒယ္တုိ႔၏ ပုံကေလးေတြပါေသာ နံရံကပ္ပုိစတာမ်ား ကပ္ထားသည့္ နံရံတုိ႔၏
တစ္ဘက္မွာ ကပ္လွ်က္ တန္းစီခ်ထားေသာ ပလပ္စတစ္ထုိင္ခုံေလးေတြေပၚမွာလည္း လူငယ္
သုံးေလးေယာက္ ေတြ႕ရျပန္သည္။ သူတုိ႔လည္း ကြမ္းတဖတ္ဖတ္၀ါးလွ်က္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ
ရဲပေနလုိ႔ေပ။ သားတုိ႔ႏွင့္ သက္ရြယ္တူ ကေလးေတြ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သားတုိ႔ထက္
ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ႀကီးမည္ ထင္ရဲ႕။ သက္ႏွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ေတြ။ ဆံပင္ပုံစံေတြကေတာ့
သူတုိ႔ေခတ္ အေျပာအရဆုိ တကယ့္ အလန္းေတြခ်ည္းေပ။ အေရာင္အေသြးစုံလင္လွသလုိ အေကာက္၊
အေျဖာင့္ ေရာရာ။ အုိး.. တစ္၀က္တစ္ပ်က္ လွမ္းျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ဆုိင္ေနာက္ဘက္
အတြင္းခန္းထဲရွိ သစ္သားေခါက္ကုတင္ေလး ေပၚမွာလည္း တုံးလုံးပက္လက္ေတြ ရွိၾကေသးသည္ပဲ။
ထုိင္ခုံေပၚမွ
လွမ္းေတြ႔ကာ အသိေပးလုိက္သည္ထင္၏။ ဆုံလည္ေပၚမွ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကုလားထုိင္ကုိ
တစ္ပတ္လွည့္ကာ ေခါင္းငဲ့ေစြေစာင္းၾကည့္လာၾကသည္။
“ဦးနဲ႔ အန္တီ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔လား”
ႏႈတ္စကားေလးေတြက ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေပမယ့္ အၾကည့္အၿပံဳးတုိ႔က ေလွာင္ေျပာင္ ခ်င္သလုိ ရယ္ဟဟ မ်ားေပ။
“ဘယ္သူ ညွပ္ေပးမွာလဲ”
ခပ္တည္တည္ အေမးစကား
မဆုံးခင္…
“ဂ်ဴေရ….ဆံပင္ညွပ္မယ္တဲ့”
တစ္ေယာက္က လွည့္ေအာ္ေလလွ်င္ အတြင္းခန္းထဲမွ မႈိတက္ေနေသာ ေခ်ာကလက္တုံးလုိ မိတ္ကပ္ေဖြးေဖြးႏွင့္ မ်က္ႏွာညိဳညိဳႀကီး ဘြားခနဲေပၚလာခဲ့ေလသည္။
*************
မိတ္ကပ္ေတြ ဟုိတစ္ကြက္၊ သည္တစ္ကြက္ႏွင့္ အဆီျပန္ကာ ျပာႏွမ္းညိဳညစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးက ပကတိ အေရာင္မဲ့၊ အျပစ္ကင္းစြာ…။ ႏႈတ္ခမ္းထူနက္နက္ႀကီးကလည္း လႈိက္လွဲေဖာ္ေရြစြာ အစြမ္းကုန္ ၿပံဳးျမေနလွ်က္။ ခပ္ၾသၾသ ပင္ကုိယ္သံကုိ အိညက္ညက္လုပ္ေျပာေနတာေတာ့ အေတာ္ကေလး သီးခံရပါသည္။
“ျပည့္……..စုံ …ၿဖိဳး …။ ဟဲ့ ျပည့္စုံၿဖိဳးဆုိတာ ဘယ္သူလဲ။ နင္တုိ႔နဲ႔ သိၾကလား ”
“မေန႔က အာကာတုိ႔အုပ္စုနဲ႔ ပါလာတဲ့တစ္ေယာက္ေလ။ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ၊ မ်က္လုံးျပဴးနဲ႔ေကာင္..”
သားကုိ နာမည္ႏွင့္လူ တြဲသိမွတ္မိျခင္း မရွိဘူးဆုိေတာ့ သားဟာ ဒီေနရာကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးေနက် မဟုတ္ဘူး ထင္သည္။
“အရင္က တစ္ခါႏွစ္ခါ ဆံပင္လာညွပ္ဖူးတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ အာကာတုိ႔ကေတာ့ ဒီမွာ ေက်ာက္ခ် ေနေနက်ေလ။ သူက မေန႔ကမွ ပါလာတာ…”
သားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေျပးတတ္ေနၿပီ ဆုိတာ သားတုိ႔၏ အတန္းပုိင္ဆရာမထံမွ အေၾကာင္းၾကားစာကုိ မေမွ်ာ္လင့္စြာ လက္ခံရရွိခဲ့ေလမွ သိခြင့္ရေတာ့တာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာမကလည္း
သား ေက်ာင္းေျပးခဲ့သည္ဟု မထင္။ ခြင့္မဲ့ ေက်ာင္းပ်က္ခဲ့သည္ဟုသာ ထင္မွတ္ကာ မိဘထံ
အသိေပး အေၾကာင္းလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သားတစ္ေယာက္ နံနက္ကတည္းက အျဖဴအစိမ္း
၀တ္စုံျပည့္ႏွင့္ ေက်ာပုိးအိတ္ကေလးလြယ္လုိ႔ အိမ္က ထြက္သြားခဲ့တာ မဟုတ္လား။
သူတုိ႔ေမေမ ထမင္းဘူးထည့္တာ ေနာက္က်ေနလုိ႔ ခရီးဖင့္ရသည္ဆုိကာ
မ်က္ႏွာညိဳျပခဲ့ေသးသည္ပင္။ ခုေတာ့ သားက ေက်ာင္းကုိ မေရာက္ဘူး ဆုိပါလား။
ညေန
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ခပ္တည္တည္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေသာ သားက အေဖႏွင့္အေမ မ်က္ႏွာ
မသာယာစြာ ေခါင္းခ်င္းရုိက္ေနၾကတာ လွမ္းအျမင္မွာ သူ႔အျပစ္အတြက္ မလုံလဲသလုိ
ေျခလွမ္းတုံ႔ေႏွးကာ မ်က္ႏွာမူယာ ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ေတာ့သည္။
***********
အေဖ့လက္ထဲမွာ သူ႕ထက္ အလွ်င္ ႀကိဳေရာက္ေနႏွင့္ေသာ အေၾကာင္းၾကားစာကုိ ျမင္လွ်င္ေတာ့ သားလည္း အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရေတာ့ၿပီ။
“သား.. ဘယ္ေတြ သြားေနတာလဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ”
သား တစ္ေယာက္ ခုလုိ ေက်ာင္းေျပးတတ္လာခဲ့တာ ေက်ာင္းေျပးတတ္ေနေသာ၊ ေက်ာင္းေျပးေနက် သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ဟု အေမက ထမင္းရည္ပူ လွ်ာလႊဲခ်င္ေနသည္။ သား၏ ေက်ာင္းသားသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေသာ ေန႔တခ်ိဳ႕မွလြဲလွ်င္ ေက်ာင္းပ်က္ခဲလွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ စာသင္ႏွစ္ေတြမွာ ပညာရည္ခၽြန္ဆုႏွင့္ အတူ ေက်ာင္းတက္မွန္သူအျဖစ္ပါ ဆုယူခဲ့ဖူးေလတာ…။ ယခု ဆယ္တန္းစတက္ေသာ ႏွစ္ဦး အစပုိင္းကာလမွာပင္ သားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေျပးတတ္ေနပါၿပီေကာ။
သား၏ ၀န္ခံစကားအရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ဘုရားမွာ တစ္ေနကုန္ ရွိေနခဲ့သည္ တဲ့။ သားေျပာသမွ် ယုံၾကည္ေနက် အေမက ခုတစ္ႀကိမ္မွာလည္း အလြယ္တကူ ယုံၾကည္လက္ခံေတာ့မည္ ဆဲဆဲ။
“တစ္ေန႔လုံး မင္းတုိ႔ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကလဲ”
“ဓမၼာရုံထဲမွာ အိပ္ေနၾကတာ”
“ဘာလုိ႔ ေက်ာင္းကုိ မသြားခ်င္တာလဲ”
“Physics ဆရာမကဒီေန႔ defination ေတြ
စစ္မယ္လုိ႔ မွာလုိက္တာ။ သားတုိ႔ မက်က္ရေသးလုိ႔….”
ေက်ာင္းသားအမ်ားစု
ထံမွ အလြယ္တကူ ေျပာထြက္ေနက် ဆင္ေျခမ်ိဳးကုိပဲ သားက သုံးႏႈန္းေနပါသည္။ ဒါေပမယ့္
ဘုရားေပၚမွာပဲ တစ္ေနကုန္ အိပ္ေနခဲ့သည္ဆုိတာေတာ့ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဟု နားလည္မိသည္။
“မင္းတုိ႔ေကာင္ေတြ တျခား ဘယ္ေနရာမွ မေရာက္ဘူးဆုိတာေတာ့ ငါ မယုံဘူး”
“တကယ္ပါ ေဖေဖရ”
သားက မ်က္ႏွာငုံ႔လႊဲလွ်က္ ေလသံ ခပ္တုိးတုိးျဖင့္ ဆုိခဲ့ေသာ္လည္း ေန႔မကူးခင္ သားတုိ႔၏ ၀ပ္က်င္းကုိ ေျခရာခံမိခဲ့ၿပီ။
*************
“ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတုိ႔ကုိ လက္မခံသင့္ဘူးဆုိတာ သိပါတယ္ ဦးရယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္လည္း ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆုိ လႊတ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ ကၽြန္ေတာ့္စကား မေအာင္ဘူး။ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ဆုိ ေခြး… ေခ်းႏုိင္သလုိကုိ ႏုိင္ၾကတာ။ အဲ.. ကန္ေတာ့ပါေနာ္ ဦး”
ႏႈတ္ခမ္းကုိ လက္ဖ၀ါးေလးႏွင့္ အုပ္ကြယ္လုိက္ၿပီးမွ လက္အုပ္ကေလးခ်ီလာျပန္ေတာ့ စိတ္မွာ ခုိးၿပံဳးခ်င္မိသည္။ သူ႔အသက္လည္း ရွိလွမွ အစိတ္ေပါ့။ ဟုိ ကေလးေတြႏွင့္ ကြာလြန္းလွမည္မထင္။ ဂ်ာေစ့ ေခၚရမလား မသိေသာ အပြင့္ႀကီးႀကီးေတြပါသည့္ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ အကၤ် ီပါးပါးလက္ျပတ္ကေလးႏွင့္..။ လက္ေမာင္း ပိန္မည္းမည္းကေလးေတြက သြယ္သြယ္ေပ်ာင္းေပ်ာင္း။ ဒူးဖုံးရုံ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကေလးက ခႏၶာကုိယ္မွာ ခ်ပ္ကပ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ အေခ်ာင္းလုိက္ ၀ဲက်ေနေသာ ဆံမွ်င္စုကေလးက အနီေရာင္ ေတာက္ေတာက္ကေလးမုိ႔ ဆန္းျပားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ဒီလုိ ဟုိမေရာက္၊ ဒီမေရာက္ ဖားတစ္ပုိင္း၊ ငါးတစ္ပုိင္း လူကေလးေတြကုိ ရႈတ္ခ်ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘ၀ေပး ကုသုိလ္နဲ႔သူပါပဲဟု နားလည္ေပးႏုိင္လွ်င္ေတာင္ အေရာတ၀င္ ပတ္သက္ရင္းႏွီး လုိ႔ေတာ့ မေနတတ္ခဲ့ၾကပါ။
ခုေခတ္ကေလးေတြကေတာ့
သူ႔ဆုိင္ေပၚမွာ မဆင္းစတမ္း၊ ကပ္မခြာလုပ္ကာ ေနတတ္လုိက္ၾကတာ။
“သူက ေရာက္လာသမွ် အားလုံးရဲ႕ ဆုိးမ်ိဳးသည္းညည္းကုိ ခံေပးေနတာကုိး ေဖေဖရ။ ထမင္းမစားရေသးဘူးဆုိလည္း သူ႕ထမင္းဘူးကုိ ကုိယ္တုိင္ဖြင့္ၿပီး လွန္ေလွာစားေနၾကတာပဲ။ ပုိက္ဆံ မရွိဘူးဆုိလည္း ေခ်းရတာပဲ။ ၿပီး ျပန္လည္း မဆပ္ၾကဘူး”
“သားက တစ္ေန႔တည္း ေရာက္သြားၿပီး သိလွခ်ည္လား”
“သူတုိ႔ ခဏ ခဏ ေျပာေနၾကတာ
ၾကားေနဖူးတာပဲ”
တစ္ေနကုန္ေနခဲ့ေသာ သားမေျပာႏွင့္။ ခုမွ ေရာက္ၿပီး ခဏငယ္မွာပင္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ အေတာ္အတန္ ရိပ္မိနားလည္ေနရၿပီ။
“ဂ်ဴေရ .. ကီးမားနံ႔ေလး ေမႊးမေနဘူးလား။ ငါတုိ႔ကုိ ၀ယ္ေကၽြးမယ္လုိ႔ နင္ ေျပာထားတယ္ေနာ္”
“ဟဲ့ ဒီမွာ ငါ ဧည့္သည္နဲ႔
စကားေျပာေနတယ္ေလ။ ဘယ္လုိျဖစ္ေနလဲ”
တစ္ဖက္က စကားမရပ္ပါ။
“ငါ ဘယ္တုန္းက ေျပာဖူး လုိ႔လည္း။ အၿမဲတမ္း ငါပဲ ၀ယ္ေကၽြးေနရတာပဲ။ နင္တုိ႔ေကၽြးတာ ငါ တစ္ခါမွ မစားဖူးဘူး”
“နင္က အလုပ္နဲ႔ အကုိင္နဲ႕ေလဟာ။
ငါတုိ႔က တစ္ရာ့ကုိး၊ တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ ဘ၀ဆုိးလွတယ္”
“နင္တုိ႔ က အလုပ္ လုပ္ခ်င္စိတ္မွ
မရွိၾကတာ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဘိလိယက္ထုိး၊ ကြန္ျပဴတာ ဂိမ္းေဆာ့ နဲ႔ ..။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္
ငါ့ဆုိင္မွာ အခ်ိန္လာျဖဳန္းမယ္။ ဆုိင္ေရွ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္သမွ် ေကာင္မေလးလွလွျမင္ရင္
ေၾကာင္မယ္။ ဒါပဲ နင္တုိ႔ အလုပ္က။ ဟြန္း…ထီးထမ္းလမ္းေလွ်ာက္ေတြ…”
မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ႏွယ္ တစ္ဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ရွဳံမဲ့ျပစ္တင္ေနတာကုိ ဘယ္သူကမွ နာရ၊ ရွက္ရ ေကာင္းမွန္း မသိၾကေပ။
“နင္မွတ္ထားပါေနာ္။ မေန႔က ေမာင္မွဴးတုိ႔ကုိက်ေတာ့ ၀ယ္ေကၽြးတယ္ မဟုတ္လား”
“ေျပာမေနနဲ႔ ေဟ့ေယာင္။ ဒီမွာ ငါ့ဆီက
ပုိက္ဆံယူၿပီး သြား၀ယ္လုိက္ ေရာ့”
၀င္ေျပာလာေသာတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမင္ေမာင္းက လုိအပ္သည္ထက္ ေကာင္းလြန္းေနျပန္ရာ သူမ အဲ.. သူ သံသယမကင္းျဖစ္သြားပုံရသည္။
“ဟဲ့ ငါ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ မလုပ္နဲ႔ေနာ္”
ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ ခဏငယ္မွ် လုံးေထြးရစ္ပတ္သြားၾကေသးမယ့္ သူ၏ ပုိက္ဆံအိတ္ကေလး လက္ထဲျပန္ပါလာေသာ အခါ ေငြက ေလ်ာ့ေနၿပီဟု စူပြပြႏွင့္ ငုိမဲ့မဲ့ဟန္ျပဳသည္။
“မင္းေကာင္ေတြနဲ႔ ဒီေလာက္ ေယာက္ယက္ခပ္ေနေတာ့ ေတာ္တန္ရုံ မ်က္ႏွာစိမ္းဧည့္သည္က မင္းဆုိင္ကုိ ၀င္လာခ်င္ပါ့မလား”
“ဘယ္ မ်က္ႏွာစိမ္း တစ္ေယာက္မွ မလာၾကေတာ့ပါဘူး ဦးရယ္။ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ပဲ။ ေဆးဆုိးလုိက္ၾက၊ ေကာက္လုိက္ၾက၊ ဆန္႕လုိက္ၾက အမ်ိဳးမ်ိဳး ခုိင္းေနၾကေတာ့တာ”
“ပုိက္ဆံေရာ ရရဲ႕လား”
ရွဳံ႕မဲ့ေခါင္းခါျပန္သည္။
“ေပးတဲ့ အခါေပး။ အေၾကြးမွတ္တဲ့ အခါ မွတ္ေပါ့ ဦးရယ္။ ပြဲေတြလမ္းေတြမွာ မိတ္ကပ္၊ဆံပင္ ျပင္ဖုိ႔ဆင္ဖုိ႔က်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ အဆက္အသြယ္နဲ႕ပဲ ေရာက္လာတတ္ၾကတာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ ရပ္တည္ေနႏုိင္ေသးတယ္ ဆုိေတာ့ သိပ္ေတာ့ မဆုိးဘူး ေျပာရမွာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္က
အဲဒီ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ကေလးေတြၾကားမွာ သားတစ္ေယာက္ ၀င္ပါေရာေႏွာကာ
လမ္းေပ်ာက္သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ႀကီးခဲ့မိတာ ျဖစ္သည္။ ေႏွာင္းလြန္ေနာက္က်ေနမွာကုိ ႀကိဳေတြးပူပန္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။
“ေဖေဖကလည္း ဒီတစ္ရက္ထဲပါ။ ဒါေတာင္ ဟုိေကာင္ေတြ ေခၚလုိ႔ ပါသြားတာ”
သား၏ စကားႏွင့္ သူငယ္ေလး၏စကားက ထပ္တူက်ေနသည္မုိ႔ သားတုိ႔အေမေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ စိတ္လက္ အနည္းငယ္ေပါ့ပါးကာ ႏႈတ္ဆက္ျပန္ၾကရန္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အၾကည့္ႏွင့္ အခ်က္ျပဆဲ…
“ေဟာ.. ေဇေဇရယ္။ မေျပာမဆုိနဲ႔ ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ။ ဒီမွာ စိတ္ပူလုိ႔ ေသေတာ့မယ္”
ဧည့္သည္ကုိ ငုတ္တုတ္ထားရစ္ခဲ့ကာ အေျပးတပုိင္းထြက္ခြာ ႏြဲ႕တာေနျပန္ေတာ့သည္။
*************
“အဲဒါ သူဖမ္းမိထားတဲ့ သူငယ္ေလးေပါ့ ေဖေဖရဲ႕”
သူ႔စကားကုိ ေမေမက နားမလည္ႏုိင္ျပန္ေတာ့…
“ဘယ္လုိေျပာမလဲ ေမေမရာ။ အဲ ေယာက်္ားေလး အေဖာ္ေပါ့”
သားက သေဘာတက် ရယ္ေမာေနျပန္သည္။
“အမွန္ေတာ့ ကုိယ့္လုိဘနဲ႔ ကုိယ္ ပတ္သက္မိၾကတာေပါ့ ေမေမရာ။ အဲဒီေကာင္ကလည္း ကုိယ္တုိင္က လက္ေၾကာမတင္း။ ဒါေပမယ့္ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္၊ သုံျဖဳန္းခ်င္ေတာ့ ရုပ္ကေလး ဗန္းျပၿပီး အဲဒါႀကီးဆီမွာ လက္ေ၀ခံ လုပ္ေနတာေပါ့”
သူတပါး ကိစၥ ခဏထားလုိ႔ သားတစ္ေယာက္ လမ္းမွားဆက္မေလွ်ာက္ မိေစဖုိ႔ အေဖႏွင့္အေမ ညွပ္ကာ ဆုိဆုံးမစကားဆုိလုိက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာသြားပါေတာ့သည္။ ။
သတုိး
