Tuesday, April 26, 2011

စုန္ေရတုိက္စားျခင္း

အျပ ;
............

ဒီေန႕ေတာ့ အေတာ္ အေရာင္းပါးတဲ့ေန႔ပါပဲ။

တစ္ဆုိင္လုံးမွ စားေသာက္သူက တစ္၀ုိင္းထဲသာ ရွိေေနေတာ့တယ္။

မ်က္ႏွာစိမ္း လူငယ္ေလးကေတာ့ ရုပ္ရည္သန္႕ကေလးပဲ။ ၀တ္စားထားပုံးကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပါပဲ။ ကြမ္းရုိးစင္းကေလးေတြ ရိပ္ရိပ္ပါတဲ့ ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴကေလးက လင္းလုိ႕။ ကခ်င္ပုဆုိးကြက္စိတ္ကေလးကေတာ့ အေရာင့္ရင့္မိႈင္းမိႈင္းရယ္…။ ဆံပင္တုိတုိကုိလည္း ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးသင္ထားျပန္ေတာ့ သူ႕ဆုိင္ႏွင့္ ဘယ္လုိမွ မအပ္မရာဟု စိတ္အေတြးနဲ႕တင္ အားနာလွၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေလးနဲ႕ အတူတြဲထုိင္ေနတဲ့သူကေတာ့ ညစ္ေထးေပႀကံေနတာပဲ။ အကၤ်ီက လက္ႏွီးအ၀တ္တစ္စလုိ စြန္းထင္းေပပြလုိ႕။ စုတ္ၿပဲတစ္ခ်ိဳ႕။ အဖာရာ ဗရဗြ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ကုိ ဒူးဆစ္ေအာက္နားကေန ျဖစ္သလုိျဖတ္၀တ္ထားေသးတာ။ အေပါက္အၿပဲ၊ ဖြာရာက်ဲေနျပန္ေတာ့ ဒီေခာတ္အလန္းဒီဇုိင္း ေျပာရမွာေပါ့။ သူကမွ ဆုိင္ကေလးနဲ႕ လုိက္ဖက္ညီေနေတာ့တာ။ အသက္ကေတာ့ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေရာေပါ့။ ေကာင္ေလးနဲ႕ဆုိရင္ ေျမးအဖုိးအရြယ္လုိ႕ေတာင္ထင္ရတယ္။ ေကာင္ေလးကရွိလွမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပါ့။

သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြေတာ့ ဟုတ္ပုံမရ။ အခုမွ ဆုံေတြ႕ၾကရတဲ့ပုံနဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေနၾကျပန္တယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ေလသံက သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕၊ စကားနည္းသေလာက္ မေျပာမျဖစ္ စကားေထာက္ရေတာ့လည္း တုိးတိုးကေလးရယ္ဆုိေတာ့ သူ႕ႏႈတ္ထြက္စကားေတြကုိ ေဘးလူေတာင္ မနည္းနားေထာင္ေနရတဲ့ပုံ။ လူၾကမ္းႀကီးကေတာ့ အားပါးတရ၊ ေဟာင္ဖြာဖြာမုိ႕ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ဆုိင္ကေလးထဲမွာ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အသံပဲ လႈပ္ခတ္ေနေတာ့တယ္။

********

အျဖစ္(က);
..........

ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ ျပန္လည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ အနည္းဆုံး ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ထက္ေတာ့ မေလ်ာ့ေတာ့ဘူးေမာင္။

အင္း။ မင္းတုိက္တဲ့အရက္ကုိလည္း ေသာက္ထားမိေနၿပီ။ မင္းကလည္း သိခ်င္လွတယ္ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ။ ေအာ္…အြန္လုိင္းေပၚမွာ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းေရးခ်င္လုိ႕..ဟုတ္စ။ ေမာင္ရင္က…ဘာ။ ဘေလာဂ္ စာေရးဆရာလား။ က်ဳပ္တုိ႕ျဖင့္ ၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ။

သူနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔…။ အဲ…အဲဒီအဖြားႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ စေတြၾကတာက မုိးေတြတအားသြန္ခ်သလုိရြာခဲ့တဲ့ တစ္ညမွာေပါ့။ က်ဳပ္က အရက္ကေလးလည္း ခပ္ေထြေထြနဲ႕ အိမ္အျပန္ ညည့္နက္တတ္တဲ့ေကာင္ေလ။ မိန္းမကလည္း ဆုံးၿပီးစ အခ်ိန္ ၊ သားေတြ သမီးေတြကလည္း အနားမွာ တစ္ေယာက္မွ မေနႏုိင္ၾကေတာ့ လူကလြတ္ေနတာ။ဆိပ္ကမ္းမွာ အလုပ္ရွိေနရင္ ထမ္းစရာရွိတာ ထမ္းပုိၿပီး အရက္ဆုိင္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေတာ့တာပဲ။ အခ်ိန္လြန္မွ ကုိယ့္အရွိန္နဲ႕ကုိယ္ သုိင္းကြက္းနင္းၿပီး အိမ္ျပန္တာ။ အဲဒီညက…က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕ တံစက္ၿမိတ္ကေလးေရွ႕မွာ အဖြားႀကီးက မုိးခုိေနတာ။ တစ္ကုိယ္လုံးလည္း မုိးေရေတြ ရႊဲနစ္ေနၿပီး ခုိက္ခုိက္တုန္ေနတာပဲ။

က်ဳပ္လည္း စဥ္းစားမေနအားပါဘူး။ အိမ္ထဲေခၚသြင္းၿပီး ေႏြးေထြးေအာင္ က်ဳပ္မိန္းမက်န္ရစ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြ လဲခုိင္းရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေတာင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာႏွမ္းၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေပ်ာက္ဘူး။

န့နက္လင္းေတာ့ အဖြားႀကီး…အသားေတြ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူၿပီး အဖ်ားေတြတက္ေနလုိ႕ က်ဳပ္မွာ အိမ္ေပၚေသသြားၿပီး အမႈပတ္မွာလည္းစုိး။ သူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းလည္း မ်က္ႏွာမလႊဲရက္နဲ႕ ဒုကၡေတြမ်ားလုိက္ေသးတာ။ တစ္ပါတ္ေလာက္ ေဆးကုယူရတယ္ ေမာင္။

*********

အျဖစ္ (ခ) ;
........

ေလာကမွာ ဒီလုိျဖစ္မ်ိဳးေတြ တကယ္ရွိႏုိင္သလားကြာ။ ငါေတာ့ ဒီတစ္ခါပဲ ႀကံဳဖူးေတာ့တယ္။ တစ္ခါဆုိလည္း ဆုိသေလာက္ပဲ ေမာင္ေရ။

သူ႕ဇာတိက က်ဳပ္တုိ႕ၿမိဳ႔နယ္ထဲက ရြာႀကီးတစ္ရြာကဆုိပဲ။ ရြာမွာအိမ္နဲ႕ ၿခံ၀ိုင္းကေလးရွိေပမယ့္ ႀကံဳရာက်ဘမ္း လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနၾကရတာတဲ့။ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္တ့ဲ။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ေတြခြဲဆင္းသြားၾကေတာ့လည္း အဖုိးႀကီး ၊အဖြားႀကီး လင္ကုိယ္ မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ႀကံဳရာ၊က်ရာ ျဖစ္သလုိလုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနခဲ့ၾကေသးတာ။ ဒီလုိနဲ႕ အဖုိးႀကီးဆုံးေတာ့လည္း ကုိယ့္ၿခံ၊ ကုိယ့္အိမ္ေလးမွာပဲ ရာသီစာသီးႏွံေလးေတြစုိက္ပ်ိဳးရင္း ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ စားေသာက္ေနထုိင္ခဲ့ရေသးတာတဲ့။ သားသမီးေတြက သူတုိ႕နဲ႕ အတူလာေနလွည့္ပါ ေခၚေပမယ့္ လုိက္မေနႏုိင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ သမီးလတ္ရဲ႕ေယာက်္ားက သူတုိ႕ရြာမွာ ရန္ပြဲႏႊဲရင္း အမႈေတြဘာေတြျဖစ္ကေရာ။ ေငြလုိေတာ့ အေမ့ဆီ အပူကပ္လာေရာ။ အေမ့မွာလည္း ဒီၿခံ၀ုိင္းေလးတစ္ခုပဲရွိတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ေငြလုိတဲ့ သမီးသာမက က်န္သားႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေမ့ၿခံေလးကုိ မ်က္စပစ္ေနၾကတာ အေမသိတယ္။

``ၿခံကေလးေရာင္းလုိက္ရင္ ငါ…ဘယ္မွာ ေနမလဲ။´´
``အိမ္မွာလုိက္ေန´´

သားႀကီးရဲ႕စကားကုိ သားလတ္နဲ႕ သမီးငယ္ကလည္း ေထာက္ခံတယ္။

``အေမ ေပ်ာ္သလုိ တစ္လွည့္စီ လုိက္ေနလည္း ျဖစ္တာပဲ။´´
``အင္းေလ။ သမီးတုိ႕လည္း အေမ့ကုိ ျပဳစုခြင့္ရခ်င္ေသးတာေပါ့´´

အေမႀကီးက မ်က္ရည္ က်ရွာတယ္။ သြားေလသူ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးကုိလည္း သတိရရဲ႕။ သားသမီးေတြရဲ႕ သိတတ္မႈအတြက္လည္း ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္မိရဲ႕။ ပီတိတေ၀ေ၀နဲ႕ သားႀကီးအိမ္ေပၚတက္လုိက္သြားမိေတာ့တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ မၾကာလုိက္ဘူး။ ၿခံေရာင္းရေငြကေလးက အသုံးမွ မခံတာ ကလား။ ေငြကုန္တာနဲ႕ ေခၽြးမႀကီးက ပညာျပလာတယ္။ သားႀကီးက မျမင္ေယာင္၊ မၾကားေယာင္ျပဳေနတယ္။ ၿခံေရာင္းရေငြ အညီအမွ်ရခဲ့တာကုိ နည္းအံ့ထင္ၿပီး ေစာင္းေျမာင္းျငဴစူဖူးတဲ့ ေခၽြးမငယ္ကလည္း အရိပ္အေယာင္ျပလုိ႕ ႀကိဳျငင္းႏွင့္ေနၿပီ။ သားငယ္ကလည္း မိနး္မၾသဇာေအာက္မွာ ေနသားက်ၿပီးသူ မဟုတ္လား။ သူစိမ္းဘက္ခပ္ပါပါ သမီးအိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႕ေယာက်္ားရဲ႕ ဘီးလူးဆုိင္းမွာ စီးခ်က္ညီညီ အသုံးေတာ္ခံေနခဲ့ၿပီ။ အဖြားအုိတစ္ေယာက္ ကူကယ္ရာမဲ့ဘ၀မွာ ၾကာရွည္သီးခံမေနႏုိင္ဘူး။ အဲေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး ေျခဦးတည့္ရာထြက္လာခဲ့လုိက္တာ အဲဒီမွာ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕တာပဲ။

********

အျဖစ္ (ဂ);
.........

က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္က တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕စားရတဲ့သူဆုိေပမယ့္ ကိုယ့္အေမအရြယ္ ဒုကၡသည္ႀကီးကုိ မ်က္ႏွာလႊဲမထားႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ။

က်ဳပ္္က နံနက္မုိးမလင္းခင္ အိမ္ကထြက္ အလုပ္သြား၊ မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္၊ ညည့္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့တာ။ ထမင္းဟင္းကိစၥလည္း လမ္းေဘးဆုိင္မွာပဲ ျဖစ္သလုိ ရွင္းတာ..။ အဖြားႀကီးေရာက္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ပါ စဥ္းစားရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဖြားႀကီးက မပူနဲ႕တဲ့။ သူ႕ဘာသာ ရွာေဖြစားမယ္တဲ့။ ၿပီးေရာ…က်ဳပ္အိမ္ေပၚမွာ သေဘာရွိသလုိသာေနေပေတာ့လုိ႕။ ခမ်ာ ေက်းဇူးတင္လုိ႕ မ်က္လုံးမႈန္သီသီက မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ၀ဲလုိ႕။

က်ဳပ္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အနားသတ္မဲ့တဲ့လူလည္းဆုိတာ ကုိယ့္အိမ္ေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီအဖြားႀကီး ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိတာေတာင္ သူမ်ားျပန္ေျပာမွ သိရေတာ့တဲ့ အျဖစ္။ အဖြားႀကီးက လူစည္ကားတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲက လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ လုိက္ၿပီး ေတာင္းရမ္းေနတာကုိး။ ေန႕တဓူ၀ ဘုံဆုိင္ေလာက္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ က်ဳပ္အတြက္ အဲဒီဆုိင္ေတြဆီ ေျခဦးမွ မလွည့္ဖူးေတာ့ မသိလုိက္တာ ဆန္းသလား။

တစ္ေန႕ေတာ့ လုိင္းေမာ္ေတာ္တစ္စီးဆီ ကုန္ေတြဆင္းခ်ေပးရင္း အဖြားႀကီးနဲ႕ အမွတ္မထင္ ဆုံျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ အတက္အဆင္းမွာ အဖြားႀကီး ေျခေခ်ာ္က်မွာတုိ႕၊ဘာတုိ႕ ပူတာေပါ့။ အေမႀကီး ေနာက္ဆုိ ကမ္းနားကုိ မဆင္းနဲ႕ ေျပာမိေသးတယ္။ အဲဒီေန႕က ရြာမွာက်န္ရစ္တဲ့ သူ႕သားႀကီးကေမြးတဲ့ ေျမးအႀကီးေကာင္အတြက္ ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြ သေဘၤာစာေရးကတဆင့္ ပုိ႕ေပးခဲ့တာဆုိပဲ။ ရွဳပ္ရွဳပ္ယွက္ယွက္လုိ႕ေတာင္ က်ဳပ္က ျငဴစူမိေသးရဲ႕။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ကုိယ့္ကုိေတာင္ မၾကည္ျဖဴတဲ့ဟာေတြ။ မိမွန္း၊ ဘမွန္း မသိတတ္တဲ့ဟာေတြကုိ လွည့္ၾကည့္စရာလားလုိ႕။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မိဘေမတၱာဆုိတာ ပြဲရုံတုိ႕ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႕မွာ မွည့္ေလ့ရွိတဲ့ နာမည္ေလာက္နားလည္တဲ့ဟာေတြ။

ဒါေပမယ့္ မိခင္ကေတာ့ ဘယ္ရမွာလဲ။ ဘာေလးရရ ကမ္းနားဆင္းၿပီး ေလွႀကံဳေမွ်ာ္တတ္တာ။ သူစားဖုိ႕ အိမ္ေတြကေပးလုိက္တတ္တဲ့ ပန္းသီးေလးတစ္လုံးကအစ ၿမိဳမက်ပဲ လွမ္းပုိ႕တတ္တာ သိလာရေတာ့ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အဖြားႀကီး အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီလားလုိ႕ ေတြးတယ္။ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္ေတြကုိလည္း လြမ္းလွေရာေပါ့။ အဖြားႀကီး က်ဳပ္အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း သူ႕သားသမီးေတြကုိ အသိေပးသင့္တယ္လုိ႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ အေမကုိ ျပန္လာေခၚၾကလိမ့္မယ္လုိ႕ေတာ့ တယ္ မထင္ပါဘူး။ က်ဳပ္အထင္လည္း မလြဲပါဘူး။ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ ေရာက္မလာၾကပါဘူး။

********

အျဖစ္(ဃ);
..........

အကုသုိလ္ဆုိတာ အေဖာ္နဲ႕ အေပါင္းနဲ႕လာတတ္တယ္ ဆုိတဲ့စကား သိပ္မွန္တာပဲ။

အဖြားႀကီး ကားတုိက္ခံလုိက္ရတယ္ တဲ့။ က်ဳပ္ ၾကား ၾကားခ်င္း အေျပးေရာက္သြားေတာ့ ေဆးရုံမွာတင္ ဆုံးႏွင့္ရွာပါၿပီ။

အမွန္ေတာ့ အဖြားႀကီးဟာ ကားတုိက္ခံရလုိ႕ ေသတာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႕လည္ေၾကာင္ေတာင္ ေနပူႀကီးထဲမွာ မူးၿပီး လဲက်သြားတာ။ သူလဲက်တာက ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းလာတဲ့ ကားေပၚကုိေလ။ ထိခုိက္ဒဏ္ရာ ဘာမွ ရွာမေတြ႕ပဲ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ၿပီး ေသရေတာ့တာ။

ဒါေပမယ့္ ကားေပၚပါလာတဲ့ မိသားစုက သေဘာထားျပည့္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၾကြယ္ပုိးၾကြယ္၀ မိသားစုေတြဆုိေတာ့ အဖြားႀကီးရဲ႕ေဆးရုံကိစၥ၊ နာေရးကိစၥ အားလုံးကုိ ကူညီစီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ သူ႕သားသမီးေတြကုိလည္း အေၾကာင္းၾကားၾကရတာေပါ့.။ ဒါေပမယ့္ အသုဘသာ ရက္လည္သြားေရာ။ ဘယ္သူမွ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ လာမျပၾကပါဘူး။

ကားပုိင္ရွင္ မိသားစုကလည္း တေမွာင့္။ သူ႕သမီးေလးက ညတုိင္းအိပ္မက္မက္ေနတယ္တဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဖြားႀကီးက ညိွဳးငယ္ငုိယုိေနတာတဲ့။ ရြာမွာက်န္ရစ္တဲ့ သားသမီးေတြကုိ အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတယ္တဲ့။ သူ႕ဆီေခၚလာေပးဖုိ႕ အထပ္ထပ္ေတာင္းပန္သတဲ့။ အဲဒါ အဖြားႀကီးကုိ ရည္စူးၿပီး အလွဴအတန္းေလး လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္ေပါ့။ ျဖစ္ျပန္ေရာ..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထိ က်ဳပ္လက္ခံႏုိင္ပါတယ္။ ခက္တာက သူ႕သားသမီးေတြကုိလည္း အဖြားႀကီး စကားအတုိင္း မွာေပးပါတဲ့ေလ။ အဖြားႀကီးကုိ ရည္စူးလုိ႕ ရြာမွာအလွဴေလး၊ အတန္းေလးျပဳခုိင္းရေအာင္ သူတုိလည္း ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေပးခ်င္တယ္တဲ့။ က်ဳပ္ဘ၀င္မက်လွေပမယ့္ သူတုိ႔ တတ္ႏုိင္လုိ႕ သူတုိ႕ေပးတာ။ ၾကားလူ က်ဳပ္က ဘာေျပာေနေတာ့မွာလဲ။ ကေလးမက ေျပာေသးတာ။ သူတုိ႕က ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ပါ့မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေသခ်ာစာနဲ႕ေရးေပးတာ။ က်ဳပ္ကုိစာပုိ႔ၿပီး မွာေပးဖုိ႕ အထပ္ထပ္ေျပာေနေသးရဲ႕။

ေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူး ထင္ထားေပမယ့္ ေရာက္လာၾကေတာ့လည္း ဆုိင္းမဆင့္၊ ဗုံးမပါပဲ။ ခ်က္ခ်င္းကုိ ေရာက္ခ်လာၾကတာ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အံ့အားကုိသင့္လုိ႔။

သမီးနဲ႕ေခၽြးမေတြ ငုိသံပြက္ေလာရုိက္ေနျပန္ေတာ့တာ က်ဳပ္ရဲ႕ တဲသာသာအိမ္ကေလးကုိ ၿပိဳက်ေတာ့မတတ္ပဲ။ သူတုိ႕ အေမရဲ႕ သတင္းကုိ ခုမွ ရလုိ႕ ခ်က္ခ်င္း၊ အားခ်င္းလုိက္လာၾကတာဆုိပဲ။ လုိင္းေမာ္ေတာ္ ဆုိက္ကပ္ခ်ိန္မဟုတ္လုိ႕ ပဲ့ေထာင္စက္ေလွနဲ႔ေတာင္ လာခဲ့ၾက သတဲ့ဗ်ာ။

အေမကုိတငုိရင္း ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ၾကေသးတာေပါ့။ အေမႀကီးေပ်ာက္လုိ႕ အရပ္တကာလွည့္ၿပီး စုံးစမ္းၾက၊ ရွာေဖြၾကတာ လည္းပါရဲ႕။ ေဆးရုံေရာက္ေနတယ္လုိ႕ ခုမွၾကားသိေတာ္မူၾကဆုိပဲ…ထြီ။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေျပာခ်လုိက္ခ်င္တာ အူကုိယားေနတာပဲ။
အလွဴရွင္သားအဖေတြ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ အရွိန္က်လုေနၿပီျဖစ္တဲ့့ အဆုိ၊ အငုိေတြက တစ္စခန္းထလာျပန္ေရာ။ သမီးႀကီးက ဒီတစ္ခါ မ်က္ျဖဴလန္ၿပီးတက္သြားလုိ႕ ေယာက်္ားေတြက ႏွာႏွပ္ေပးၾက၊ က်န္မိန္းမေတြက ယပ္ခတ္ေပးၾကနဲ႕ ဟုတ္ ဟုတ္ေသးေတာ့။ မေနႏုိင္တဲ့ အဆုံးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေရာက္ေနက်ဘုံဆုိင္ကေလးဆီပဲ ထြက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့တယ္။ သင္းတုိ႕တေတြကုိ ေက်ာခုိင္းခဲ့ရတာေတာင္ နားထဲ၊ အူထဲမွာ ပလုံစီထေနေသးတယ္။

ဟုိမိသားစုက အဖြားအတြက္သူတုိ႕တေတြ ရည္စူးအလွဴလုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ သားသမီးေတြလည္း တတ္ႏုိင္သေရြ႕ အေမ့အတြက္ ရည္စူးလွဴဒါန္း၊ အမွ်ေပးေ၀ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး အားလုံးမ်က္ႏွာစုံညီေရွ႕မွာ မတည္အလွဴေငြ ငါးသိန္းေပးလုိက္ေသးသတဲ့။

သင္းတုိ႕လား…ေငြရၿပီးကတည္းက ေပ်ာက္သြားလုိက္ၾကတာ အလွဴသတင္းလည္း မၾကားဘူး။ လူသတင္းလည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္္ကေရာ။

ေျပာခဲ့ပါပေကာ။ ေလာကမွာ ဒီလုိ သားသမီးေတြလည္း ရွိေသးတယ္ဆုိတာ ယုံခ်င္စရာေတာင္ မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ ယုံရင္ေတာ့လည္း မင္းေရးမယ့္ ဇာတ္လမ္းမွာ ထည့္ေရးေပါ့ကြာ။

မင္းကအစေဖာ္ေပးလုိ႕သာ ေျပာရတာ။ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြကုိ ႏွစ္ခါျပန္မေတြးခ်င္၊ မေျပာခ်င္ဘူး။ မင္းကေတာ့ က်ဳပ္ကုိျပဳစုထားတဲ့ မ်က္ႏွာလည္းရွိေတာ့ ေဟး…ေဟး..။ သြားေတာ့မယ္ေမာင္၊ ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ဆုံၾကေသးတာေပါ့ကြာ။

********
အေတြး ;
..........

တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္ခြာသြားတဲ့ လူႀကီးရဲ႕ ေက်ာျပင္ကုိ ေငးေမာရင္း လူငယ္ေလးကေတာ့ အေတြးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္။

လူငယ္ေလးရဲ႕ အေတြးထဲမွာ…

သူ…ခုနစ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ ၿမိဳ႕ကစာတစ္ေစာင္ေရာက္လာအၿပီး အေဖတုိ႕ေမာင္ႏွမတေတြ ၀မ္းသာအူျမဴးေနခဲ့ၾကတာ….

အားခ်င္း ပဲ့ေထာင္ေလးနဲ႕ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး လုိက္ပါသြားၾကေတာ့ သူတုိ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးမွန္း မသိတတ္ခဲ့ေသးတဲ့ သူက အဖြားပုိ႕ေပးခဲ့တဲ့ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စုံေလးႏွင့္ ရပ္လွ်က္ ေငးက်န္ရစ္ခဲ့တာ….

ခုေတာ့ အေဖတုိ႕ ေမာင္ႏွမေတြ၊ သူတုိ႕ရဲ႕ ဇနီးခင္ပြန္းေတြ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အစုလုိက္ပဲ့ေထာင္ ေစာင္းေမွာက္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ လူငယ္ေလး သိသြားခဲ့ရပါၿပီ။ ။



ျမတ္စုိး
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆုံး ၀တၳဳတုိပါ။

Monday, April 18, 2011

အသားတံဆိပ္



ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးမွာ ငယ္နာမည္ေနာက္တစ္မ်ိဳး ရွိေသးတဲ့အေၾကာင္းကုိ သူ႕မိသားစုနဲ႕ နီးစပ္ပတ္သက္ရာ တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ မသိဆုိ….သူတုိ႕တစ္သက္လုံး ဦးေခြးနီစပ္ကုိ ဦးေခြးနီစပ္ရယ္လုိ႕ပဲ ေခၚၾကတာသာ ၾကားခဲ့ဖူးၾကတာေလ။ သူတုိ႕ေတြကုိယ္တုိင္လည္း ေျပာဆုိဆက္ဆံစရာ အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလာရင္ ဦးေခြးနီစပ္ကုိ ကုိေခြးနီစပ္၊ ဦးေလးေခြးနီစပ္၊ ဘႀကီး..ေခြးနီစပ္ ရယ္လုိ႕သာ သုံးႏႈန္းဆက္ဆံလာခဲ့ၾကဖူးတာ။ အဲဒီအခါေတြတုန္းကလည္း အဆင္ေျပေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးမွာ တျခားငယ္နာမည္တစ္မ်ိဳး ရွိေနဦးမယ္ ဆုိတဲ့အေတြးကုိ တစ္ခါမွကုိ မေတြးခဲ့ၾကစဖူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလာခဲ့ရင္လည္း သိပ္စိတ္၀င္စားမိ၊ မွတ္သားထားမိမယ္ မထင္ဘူး။ သူတုိ႕အဖုိ႕ေတာ့ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးကုိ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရယ္လုိ႕သာ ေခၚေျပာဆက္ဆံရတာ ႏႈတ္စြဲၿပီး အဆင္ေျပေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္…အခု…ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးကုိ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးလုိ႕ ေခၚဖုိ႕ အဆင္မေျပ ေတာ့ဘူးတဲ့။

                                    @@@@@@@@@@@

ျဖစ္ပုံက ရပ္ကြက္ထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္အခမ္းအနား တစ္ခုအတြက္ ဖိတ္စာေ၀ရာက စတာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲကုိ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာ ေ၀ၾကမယ္ဆုိေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြနဲ႕ သတုိးသာေလာင္း၊ သတုိ႕သမီးေလာင္းေတြ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၾက။ သူ႕ဘက္၊ ငါ့ဘက္အမ်ိဳးအေဆြ၊ ရပ္နီးရပ္ေ၀း မိတ္သဂၤဟတုိ႕ရဲ႕နာမည္ေတြ ရြတ္ၾက၊ ေရးၾကေပါ့။ လမ္းထဲက အိမ္ေတြကုိေတာ့ တန္းစီၿပီး ဖိတ္ၾကရမွာပဲ။ ေရာက္လာခ်ီးျမွင့္တာ၊ မခီ်းျမွင့္တာကေတာ့ သူတုိ႕ဘက္က အပုိင္းပဲမဟုတ္လား။

ဥိးေဇာ္မင္းသန္းနဲ႕ဇနီး
ဦးထြန္းထြန္းသူနဲ႕ ဇနီး

…စသည္ျဖင့္ နာမည္ ေခၚေပးတဲသူက ေခၚေပး။ ဖိတ္စာထည့္မယ့္ စာအိတ္ေပၚမွာ လက္ေရးလွလွနဲ႕ ေရးတဲ့သူကေရးေပါ့။

``ဦးေခြးနီစပ္နဲ႕ဇနီး´´

အနားမွာရွိေနတဲ့တစ္ေယာက္က သတိေပးတယ္။ ဦးေခြးနီစပ္ရဲ႕နာမည္က ဦးေခြးနီစပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါဆုိ ဘယ္သူလဲဆုိေတာ့ သူလည္း ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ လက္တစ္ကမ္းမွာရွိေနတဲ့ လူပရိတ္သတ္ထဲမွာလည္း သိတဲ့သူမရွိဘူး။ နာမည္ေသခ်ာေအာင္ ေစာင့္ေနရရင္ အလုပ္ေႏွာင့္ေႏွးမွာလည္း စုိးရေသးတယ္။ ခဏဆုိၿပီး ေတးမွတ္ဖယ္ခ်န္ ထားခဲ့ဖုိ႕ဆုိေတာ့လည္း မေတာ္တဆ အၿပီးေမ့က်န္ေနခဲ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္စရာေတြ ျဖစ္ေနရဦးမယ္။ အဲဒီအခါက် ဖိတ္စာေရးတဲ့သူေတြ အျပစ္က်လာဦးေတာ့မယ္။ အဲေတာ့ ထူးပါဘူးကြာ။ ေရးသာေရး…။ ေအးေလ… ဒီျပင္တျခားနာမည္ ရွိေနတယ္လုိ႕ တုိ႕လည္း မၾကားမိပါဘူး။ ေရးသာေရးလုိက္ေတာ့ ဦးေခြးနီစပ္ပဲ။

အဲလုိနဲ႔ ဖိတ္စာေ၀တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရဲ႕ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ျပႆနာတက္ၾကပါေလေရာ…။

``ဒီဖိတ္စာ ဘယ္သူေရးတာလဲ´´

ဘယ္သူေရးတယ္ရယ္လုိ႕ေတာ့ အေသအခ်ာ ဘယ္ မွတ္မိမွာတုန္း။ သတုိ႕သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအသုိင္းအ၀ို္င္းေတြထဲက ဒီလုိပဲႀကံဳရာလူ ၀ုိင္း၀န္းေရးေပးၾကတာပဲေပါ့။

``ငါ့နာမည္ ဦးေခြးနီစပ္လုိ႕ မင္းတုိ႔ကုိ ဘယ္သူေျပာလဲ´´

ေျပာစရာ လုိေသးလုိ႕လား။ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရဲ႕နာမည္ဟာ ဦးေခြးနီစပ္ဆုိတာ တစ္ရပ္ကြက္လုံး သိေနႏွင့္တဲ့ဥစၥာ။

``မင္းတုိ႕ေကာင္ေတြ မေသမခ်င္း မွတ္ထားၾက။ ငါ့နာမည္ ေခြးနီစပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေအာင္…….မွတ္၊ ဦးေအာင္မွတ္ကြ´´

ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကလည္း….

``ေျပာလုိက္ အဲဒီမဂၤလာေဆာင္အိမ္ကုိ ။ ဦးေခြးနီစပ္လုိ႕ ဖိတ္စာမွာေရးဖိတ္တာ အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္လုိ႕။ မဂၤလာပြဲကုိလာေစခ်င္ရင္ ဦးေအာင္မွတ္လုိ႕ ေျပာင္းဖိတ္ေပးမွ လာမယ္´´

ဖိတ္စာေ၀တဲ့ ကေလးေတြလည္း ျပာျပာသလဲ ေတာင္းပန္ၾကရတာေပါ့၊ ၿပီး… အပုိပါသြားတဲ့ ဖိတ္စာအသစ္ေပၚမွာ …..

ဦးေအာင္မွတ္ႏွင့္ ဇနီး

…ဆုိၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေရးဖိတ္ခဲ့ၾကတာေတာင္ မေက်ႏုိင္၊ မခ်မ္းႏုိင္ ျမည္တြန္ဗ်စ္ေတာက္သံေတြက တတြတ္တြတ္ ေနာက္က လုိက္လာေနတုန္းမုိ႕ ေ၀းရာေ၀းၾကာင္းဆီ အေသာ့ႏွင္ေျပးခဲ့ၾကရသတဲ့။

@@@@@@@@@@@

ေနာက္မွ သိၾကရတာက ဦးေခြးနီစပ္ႀကီး ဆုိတဲ့ အဲဒီနာမည္က ရာဇ၀င္နဲ႕ကုိ ခ်ီလာခဲ့တာဆုိပဲ။

မိနစ္ပုိင္းကေလးျခားၿပီး လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ အျမြာညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သဲသဲလႈပ္လႈပ္ အထြဋ္တင္ခ်စ္မ၀တဲ့ သူတုိ႕ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးက ေအာင္ျမတ္နဲ႕ ေအာင္မွတ္ဆုိၿပီး ေအာင္အတိတ္နဲ႕မဂၤလာယူကာ အမည္သညာ မွည့္ေခၚခဲ့ၾကတာပါ။ ညီအစ္ကုိအျမြာ လူမွန္းသိတတ္စ ကတည္းက မိဘအပါအ၀င္ ၀န္းက်င္အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးစုအားလုံးက အေရးေပး၊ အလုိလုိက္ခဲ့ၾကေတာ့ တစ္ေန႕တျခားကုိ ဆုိးသြမ္းလာခဲ့ၾကေတာ့တာ။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ကေလးေတြ ေရာက္လာၾကေတာ့ မိဘပုိက္ဆံကုိလည္း ေရလုိသုံးတတ္ေနၾကၿပီ။ လစ္ရင္ခုိးယူတယ္။ မလစ္ရင္ လုယူမယ္ ဆုိတဲ့အထိကုိ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ မေကာင္းမႈနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္သူေတြ ေနေပ်ာ္ရာအရပ္ မွန္သမွ် သူတုိ႕ညီအစ္ကုိလည္း ေရာက္ဖူးတယ္။ မင္းမူဗုိလ္က်တယ္။ ရမ္းကားေနေပ်ာ္တယ္။ အရပ္ထဲမွာ ရန္ပြဲေဟ့လုိ႕ အသံမၾကားလုိက္ရနဲ႕။ အျမြာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ဖက္မွာပါၿပီးသားပဲ။ တစ္ျခားသူေတြနဲ႕မွ ရန္မျဖစ္ရရင္ ညီအစ္ကုိ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တယ္။ ရန္ျဖစ္ၿပီဆုိ ဘယ္သူ၀င္ဆြဲ၊ ၀င္တားလုိ႕မွ မႏုိင္ဘူး။ ညီအစ္ကုိ အခ်င္းခ်င္း သူစိမ္းျပင္ျပင္ေတြလုိ တုတ္ဆြဲ၊ ဓါးဆြဲလည္း လုပ္တတ္ၾကေသးတာပါ။ ဆုိဆုံးမလုိ႕ မႏုိင္တာထားလုိ႕ လုိဘမျပည့္ရင္ အေဖ၊အေမကုိေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးပဲ ရန္လုပ္ရမ္းကားတတ္ေသးတာဆုိေတာ့ ကမ္းကုန္ပါေလေရာ။ အိမ္မွာ လက္တုိလက္ေတာင္း အကူေခၚထားတဲ့ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ မိန္းခေလးေတြ ဆုိလည္း ဘယ္သူမွ လပုိင္းထက္ပုိၿပီး ၾကာၾကာ မၿမဲဘူး။ အစ္ကုိမဟုတ္ရင္ ညီက အႏုိင္က်င့္ၿပီးသား။ အခြင့္သာတာနဲ႔ ေစာ္ကားၿပီးသား။ အဲဒီလုိနဲ႕ အငယ္ေကာင္ေအာင္ျမတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ သူတပါးလက္ခ်က္နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး ေသခဲ့ရေတာ့တယ္။

ေအာင္ျမတ္ဆုံးသြားေတာ့ ေအာင္မွတ္တစ္ေယာက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဆင္ျခင္သြားတယ္ ေျပာရမယ္။ ရန္ပြဲေတြလည္း က်ဲသြားတယ္။ အိမ္ေနလည္း ၿမဲလာခဲ့တယ္။ အသုံးအျဖဳန္းလည္း အရင္ထက္စာရင္ အေတာ္ကေလး ဆင္ျခင္လာတယ္လုိ႕ ဆုိၾကရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ခဏပါပဲ။ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေထာက္စြတ္ေပးထားလည္း ခဏေနေတာ့ မူလပကတိအတုိင္း ေကာက္ၿမဲေကြးၿမဲပဲမဟုတ္လား။

ဒီပုံအတုိင္းဆုိရင္ ေအာင္မွတ္တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္နဲ႕ တစ္ေန႕ ေသရဦးမယ္မသိဘူး။ မိဘေတြက ပူပန္စုိးရိမ္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္သူကစၿပီး ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ခဲ့တယ္မဆုိႏုိင္ဘူး။ ေအာင္မွတ္တုိ႕ ညီအစ္ကုိတေတြက နာမည္စီးေနတာဆုိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္မွတ္ကေလး လိမၼာက်ိဳးႏြံလာေအာင္၊ အသက္ရွည္ရွည္ေနႏုိင္ေအာင္ နာမည္ေျပာင္းမွျဖစ္မွာတဲ့။ ေျပာင္းမယ့္နာမည္ကုိလည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း တြက္ခ်က္စဥ္းစားမေနၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သူက စလုိက္မွန္း မသိတဲ့ နာမည္တစ္ခုက တမဟုတ္ျခင္း ေတာမီးလုိ ျပန္႔ႏွံ႔သြားေတာ့တယ္။ တစ္ခါတည္း နာမ္ႏွိမ္ၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ ဆုိၿပီး ေခြးနီစပ္ လုိ႕ပဲ အလြယ္တကူ ေျပာင္းမွည့္လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကေတာ့ နာမည္ေျပာင္းၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ေခြးနီစပ္ တစ္ျဖစ္လဲ ေအာင္မွတ္ကေလးဟာ အက်င့္နဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြ တစစေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ငုတ္ေနတဲ့ညဥ္ဆုိးေတြက ေပၚလာတတ္ေသးတာေပါ့။ အသက္အရြယ္လည္းရလာခဲ့ၿပီ။ သားနဲ႕ မယားနဲ႕တြယ္တာေႏွာင္ငင္စရာေတြတုိးလာခဲ့ၿပီ ဆုိေတာ့လည္း အရင္ကေလာက္ေတာ့ မဆုိးေတာ့ဘူး ဆုိရမွာေပါ့။

                                    @@@@@@@@@@

မဆုိးေတာ့ဘူး ဆုိတာေတာင္ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ မပတ္သက္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ သားသမီးေတြကေတာင္ သူတုိ႔အေဖႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရဖုိ႕ဆုိ သတိဆြဲေနၿပီးသားပဲ။ စိတ္က အေျပာင္းအလဲျမန္ၿပီး တယူသန္ဆန္သေလာက္ သူစိတ္တုိင္းမက်ရင္ ေဒါသကေရွ႕ကုိ ႀကိဳေရာက္ေနႏွင့္တတ္တာ။ ႀကိဳးေႀကာင္းသင့္ေျပာျပရုံနဲ႕ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းၿပီးျပတ္ရမယ့္ ကိစၥဟာ သူတုိ႕အေဖ ငါတေကာ ေကာတာနဲ႕ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္၊ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ျဖစ္ရတာေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

``ငါေမြးထားလုိ႕ လူျဖစ္လာတဲ့ ဟာေတြက…လူပါး၀တယ္´´

မိဘကုိ လူပါး၀တယ္ရယ္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ကုိယ့္အရြယ္ႏွင့္ အေတြ႕အႀကံဳအရ အသိအေတြးကုိယ္စီ ရွိေနၾကၿပီမုိ႕ ထားရာေန၊ ေစရာသြားေတာ့ မေနႏုိင္ၾကဘူးေလ။ ကုိယ္ယုံၾကည္ရာႏွင့္ ေသြဖယ္ေနလွ်င္ သားသမီးေပမယ့္ မိဘကုိ က်ိဳးေၾကာင္းသင့္ ျငင္းဆုိရွင္းျပခြင့္ မရွိရဘူးလား။

``ငါ..မင္းတုိ႕ထက္ပုိသိတယ္။ ငါေျပာသလုိသာလုပ္´´
``အာ…ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သိတာေတြကုိေတာ့ အေဖမသိပါဘူး´´

ႏႈတ္လွန္ထုိးရေကာင္းလားရယ္လုိ႕ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္၊ ေဒါသအုံၾကြလွ်င္ လွံဆြဲ၊ ဓါးဆြဲ။ လက္ထဲပါလာတဲ့လက္နက္ႏွင့္ မဆင္မျခင္ လက္လြတ္စံပါယ္ ပစ္လႊတ္၊ ခုတ္ပုိင္းမယ္ ႀကံခဲ့ဖူးတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္မုိ႕ စကားေခ်တင္ႀကံဳရတုိင္း ေျပးလမ္းကုိ ေလ့လာထားၿပီး မ်က္ျခည္မျပတ္ေစရေအာင္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္ထားရေသးတာ။ ဦးေခြးနီစပ္ရဲ႕ သားသုံးေယာက္စလုံး အိမ္ေပၚကေန အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆင္းရဖူးၾကတဲ့သူခ်ည္းပဲ။ သမီးငယ္ကေတာ့ရွင္းတယ္။

``အေဖနဲ႕ေနရတာ စိတ္ဆင္းရဲတယ္´´

ေျပာၿပီးမၾကာဘူး။ တရပ္ျခားက အေျခအေနမဲ့တစ္ေယာက္ကုိ စြန္႕စြန္႕စားစား လက္ထပ္ယူၿပီး ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားလုိက္တာ။ အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီဆုိတာေတာင္ သတင္းပဲလွမ္းပုိ႔တယ္။ လူကေတာ့ ဒီေန႕ထိ အရိပ္ေတာင္လာမျပဘူး။ ဦးေခြးနီစပ္ကလည္း မေလွ်ာ့ဘူး။

``ငါ့ အိမ္ရိပ္နင္းရင္ ဓါးနဲ႕ပုိင္းမယ္မွတ္´´

လမ္းထဲမွာလည္း ဦးေခြးနီစပ္ဆုိလွ်င္ ရြံေၾကာက္ႀကီးျဖစ္ကုိ ျဖစ္လုိ႕ပါ။ ဘာအေၾကာင္းကိစၥရွိလုိ႕မွ ဆန္႕က်င္စကား မေျပာရဲဘူး။ ကုိယ့္ေျမေပၚ က်ဴးေက်ာ္ၿခံခတ္လာလည္း ခပ္တင္းတင္းမေျပာရဲဘူး။ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေလျပည္ထုိးရတယ္။ ဦးေခြးနီစပ္ကေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲ ရိပ္ခနဲျမင္တာနဲ႕ ရန္လုပ္ၿပီးသားပဲ။ လမ္းထိပ္အုတ္ခုံေပၚ ညဘက္ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆုိတဲ့ကေလးေတြကုိ ေလးခြနဲ႕ ပစ္လႊတ္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ဆြမ္းဆန္ရပ္တဲ့ သီလရွင္လည္း ရန္ေတြ႕လႊတ္တာပဲ။ ကုိယ္တုိင္ပင့္ထားလုိ႕ အိမ္မွာ ဆြမ္းခံၾကြေနက်ကုိယ္ေတာ္လည္း စိတ္အဆင္မေျပတဲ့ေန႔မွာ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပဲ။ အလွဴခံလာရင္ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ စစ္ေမးေနတာ အၾကာႀကီး။ ၿပီး…

``ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူလိမ္ေတြ´´

…ဆုိၿပီး ႏွင္ခ်င္ႏွင္လႊတ္တတ္တာ။ သာမွဳ၊ နာမွဳမွန္သမွ် စိတ္လုိမွ ေရာက္ေလ့ရွိတယ္။ စိတ္မလုိရင္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ အားနာမ်က္ႏွာပူေနတာေတြ၊ ဘာေတြမရွိဘူး။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ လစဥ္ထည့္၀င္ေနက် ရပ္ကြက္မီးကင္းေၾကးေတာင္….

``ေနစမ္းပါဦး။ မင္းတုိ႕ေကာင္ေတြ ကုိယ္အိမ္ကအိပ္ယာကေန ကင္းတဲေပၚကအိပ္ယာဆီ ေျပာင္းအိပ္ေနတာကုိ ငါတုိ႕က ပုိက္ဆံေပးရမွာလား´´
``အဲဒါဆုိ ဦးေလး လာေျပာင္းအိပ္ပါလား´´

မီးကင္းလခေကာက္တဲ့သူက မရူးမေကာင္းနဲ႕ ခံပက္ေတာ့ ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ဓါးရွာေနတုန္း အေျပးေကာင္းခဲ့လုိ႕သာေပါ့။ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ လမ္းခင္းရေအာင္ဆုိလည္း…

``ငါ မထည့္ဘူး။ ငါ့အိမ္ေရွ႕လမ္းေနရာ ကြက္ခ်န္ထားခဲ့လုိက္´´

…..ဆုိၿပီး ကပ္ဖဲ့လုပ္ေနတတ္ျပန္ေရာေလ…။

မိန္းမနဲ႕လည္း ဒီလုိပဲ။ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနစဥ္ေတာ့ `ေဖႀကီးေရ၊ ေမႀကီးေရ…´ ပါပဲ။ ခဏေနၾကရင္ ဆူဆဲပြက္ေလာညံၾကေရာ။ ရုိက္ႏွက္ေအာ္ဟစ္သံ၊ ကယ္ပါယူပါ ငုိညည္းသံေတြနဲ႕ အုန္းၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံျပန္ေရာ…။ ရြာရုိးစုန္ၿပီး မိန္းမကုိ ဓားနဲ႔လုိက္၊ လွံနဲ႔ပစ္ ဆုိတာလည္း မၾကာခဏ။ သူ႕မိန္းမ မခ်ိဳေအးတစ္ေယာက္ သူမ်ားအိမ္မွာ ပုန္းအိပ္ခဲ့ရတာေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိခဲ့တာပါ။

ခုေတာ့ သားေတြတင္မက ေျမးေတြေတာင္ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ အရင္ေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႕ ဆုိၾကျပန္ၿပီ။

                                    @@@@@@@@@@

ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးအိမ္က ဆြမ္းေကၽြးအလႈ ဖိတ္စာကေလးေရာက္လာေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက အံ့ၾသတႀကီး စိတ္၀င္တစားရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ဖိတ္စာရဲ႕ အတြင္းထဲမွာေတာ့…

ဦးေအာင္မွတ္+ ေဒၚခ်ဳိေအး

...တဲ့။ ဦးေခြးနီစပ္ရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း ထည့္ေပးထားတာပါ။ သားေတြ၊ သမီးေတြ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေတြမွာ ကတည္းက `ဦးေအာင္မွတ္´လုိ႕သာ ေရးေစခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ သင္းတုိ႕က…

``အာ…အေဖ့ကုိ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက သိေနၾကတာဦးေခြးနီစပ္ ပဲကုိ။ ေတာ္ၾကာ အေဖ့သားသမီးမွန္း သိတဲ့လူကသိ။ မသိတဲ့လူက မသိနဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ မွာ ဧည့္သည္နည္းေနပါ့မယ္´´

ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ရွိ မေတာ္လုိ႕ ဧည့္သည္အလာနည္းေနလွ်င္ ကုိယ့္အျပစ္ျဖစ္လာဦးမွာ စုိးရသည္မုိ႕ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ရတာခ်ည္းပင္။ ဦးေခြးနီစပ္ဳ(ခ) ဦးေအာင္မွတ္…တဲ့။ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္ေပမယ့္ ေက်နပ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ခု…အလွဴကေတာ့ ကုိယ့္စိတ္တုိင္းက် ကုိယ့္အလွဴ၊ ကိုယ့္သေဘာပဲ။ သူမွန္းမသိလုိ႕ မလာခ်င္လည္း ေနၾကေပေတာ့။ လာသေလာက္ ဧည့္သည္ေတြကုိပဲ သူ႕ကုိယ္သူ ဦးေအာင္မွတ္အျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳေစရေတာ့မွပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ကတရားေပးေတာ့လည္း…

``ဒီကေန႕ ဒကာႀကီး ဦးေခြး၊ အဲ… ဦးေအာင္မွတ္ရဲ႕ အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႕ဆြမ္းေကၽြးအလွဴ….´´

..ဆုိေတာ့ မခက္ေပဘူးလား။ ေရစက္ခြက္ႀကီးေရွ႕ခ်ထားၿပီး ဦးေအာင္မွတ္ ကၽြဲၿမီးတုိမိတယ္။ ဒီဆရာေတာ္ဟာ အေသအခ်ာ ေလွ်ာက္ထားပန္ၾကားခဲ့လွ်က္နဲ႕ စကားမွားျဖစ္ေအာင္ မွားရေသးတယ္။

ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆြမ္းကပ္အၿပီး ေ၀းနီးဆီမွ ေရာက္လာခ်ီးျမွင့္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္၀ိုင္းခ်င္းကု္ိ ရွင္းျပေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႕အလွဴက သူ႔ရဲ႕အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႕အလွဴလည္းျဖစ္သလုိ ဦးေအာင္မွတ္နာမည္ ျပန္လည္အတည္ျပဳေရး ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာလည္း ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း….။ ေန႕ျမင္ညေပ်ာက္ ေသကာလ၊ ေပ်ာက္ကာလ လူ႔ဘ၀မွာ ေနစရာေန႕ရက္ေတြ သိပ္က်န္ေတာ့မယ္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ၾကေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ က်န္ရွိေသးတဲ့ ဘ၀ရဲ႕ေန႕ရက္ကေလးကုိ ဦးေအာင္မွတ္ဆုိတဲ့ အမည္ေကာင္းတစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႕သာ ဆက္လက္ရွင္သန္ ခ်င္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ…. ေ၀ေ၀ဆာဆာေျပာခဲ့ေလရဲ႕။

ၿပီးေတာ့…ဦးေအာင္မွတ္ ဘ၀တုန္းက မိဘဂုဏ္ရွိန္နဲ႕ လွ်မး္လွ်မ္းေတာက္ လူေဇာ္လုပ္ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေန႕ရက္ေတြကုိလည္း ျပန္ေျပာင္းတမ္းတမိေသးရဲ႕။ ေခြးနီစပ္ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ရခဲ့ခ်ိန္ကစလုိ႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္နိမ့္က်ေနခဲ့ရတာ ဘယ္သူမွစာနာႏုိင္မွာမဟုတ္။

သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ နာမည္ေျပာင္တစ္ခုနဲ႔ တစ္သက္လုံး ေနသြားခဲ့ၾကသူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနခဲ့တာလည္း သူ… သိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနာမည္ေတြဟာ ကာယကံရွင္ကုိ ခ်စ္ႏုိးစိတ္နဲ႔ က်ီစယ္ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကရင္း တြင္က်ယ္လာခဲ့ ၾကတာပဲ။ သူ႔နာမည္ဟာ သူ႔အတြက္ ခ်စ္စနုိး က်ီစယ္လုိစိတ္နဲ႔ ေပးထားတဲ့ နာမည္မ်ိဳး ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္လုိ အေကာင္ပေလာင္၊ တိရိစာၦန္နာမည္ျဖစ္ပါေစ။ သူ… ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူခ်င္ပါရဲ႕။ အခု… သူ႕နာမည္က်ေတာ့ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဆုိးမုိက္ရမ္းကားခဲ့၊ အႏုိင္က်င့္ ဗုိလ္က်ခဲ့သမွ် ခံခဲ့ၾကရသူ၊ တစ္ႏြယ္ငင္၊ တစ္စင္ပါ ရန္ၿငိဳးသုိဖြဲ႕သူေတြက လိမၼာစြာ ဆန္႔က်င္ကာ၊ သူ႔အေပၚ ႏုိင္သေလာက္အားနဲ႔ လက္စားေခ် တုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကတာ။ တျပန္ ဖိႏွိမ္ႏုိင္စားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္သာ ဒီ နာမည္ေျပာင္ဟာ တစ္ေယာက္ကစ၊ တစ္ရာမကေတာ့ပဲ ပတ္၀န္းက်င္အႏွံ႔ အလြယ္တကူ ပ်ံႏွံ႔တြင္က်ယ္ခဲ့ေတာ့တာ။

                        သူ႔မွာေတာ့ အခ်ိန္တုိင္း ရွက္ရြံ႕နာက်င္ေနခဲ့ရတာ။ နာက်ည္းေနခဲ့မိတာ။ သူ႕အျပဳအမူ၊ သူ႕ေနထုိင္မွဳဟန္ပန္ေတြဟာ ဘုကလန္႕၊ လူ႔ဂြစာတစ္ေယာက္လုိ မူမွန္ျဖစ္မေနျပန္တာလည္း သိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္မွ မေက်နပ္ႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူတပါးေက်နပ္ေအာင္ ေနေပးစရာလုိလုိ႕လား။ ေနလည္း မေနတတ္ခဲ့ပါဘူး။

အသက္အရြယ္ကေလး ရလာခဲ့ေတာ့မွ အေတြးေတြ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့တာ။ ဆင္းပဲ ရဲရဲ၊ ခ်မ္းပဲသာသာ ကုိယ့္ဂုဏ္ကေလးကုိ ကုိယ္ဆယ္လုိ႕ ဦးေအာင္မွတ္ဘ၀နဲ႕ပဲ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေသပါရေစေတာ့။

တေပ်ာ္တပါး၊ အားပါးတရ စားေသာက္ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ ဧည့္ပရိတ္သတ္ကလည္း ဦးေအာင္မွတ္ရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႕ ရည္ရြယ္ဦးတည္ခ်က္ကုိ ခုမွ နားလည္စာနာႏုိင္ၾကေတာ့တဲ့ပုံနဲ႕…

``ဦးေအာင္မွတ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ

…ေပါ့။ အားလုံးရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဦးေအာင္မွတ္ဆုိတဲ့နာမည္က တြဲလဲခုိ၊ ေရပမ္းစားေနျပန္တာကုိ ဦးေအာင္မွတ္တစ္ေယာက္ ဂြမ္းဆီထိသလုိ၊ ရႊန္းပီတိေတြ တအိအိစုိေနတုန္းမွာပဲ….

``အား..ေကာင္းလုိက္တဲ့ ၀က္သားဗ်ာ။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႕ စားလုိက္တာ စူစကာဗုိက္ျဖစ္ေနၿပီ။ အင္း… ျပန္လုိက္ဦးမွ..ကုိေခြးနီစပ္ေရ….

ေျပာတဲ့သူက အမွတ္မဲ့ေပမယ့္ ဦးေအာင္မွတ္က ဧည့္ပရိတ္သတ္အလည္မွာ သေျပသီးမွည့္ေရာင္ မ်က္ႏွာညိဳႀကီးနဲ႕၊ မ်က္ေထာင့္ႀကီးနီလုိ႕။ ပါးစပ္ကလည္း အယုတၱ၊ အနတၱေတြ တရစပ္ မရပ္မနား ဆဲေရးေရရြတ္ပစ္လုိက္တာ ပြဲကုိ ပ်က္ကေရာတဲ့။

                                    @@@@@@@@

ခုေတာ့ အလြယ္တကူ ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ နာမည္တစ္ခုကုိ ျပန္ျပင္၊ အဖတ္ဆယ္ဖုိ႕ တစ္ဘ၀စာလုံး အတင္းအက်ပ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဆုံးပါးကြယ္လြန္ ခဲ့ရွာပါၿပီ။ နာေရးဖိတ္စာမွာ…၊ နာေရးမွာ ဧည့္ပရိတ္သတ္ကုိ ကမ္းတဲ့ယပ္ေတာင္မွာ… `ဦးေခြးနီစပ္(ခ)ဦးေအာင္မွတ္´လုိ႕ပဲ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သရဏဂုံတင္တဲ့ ဘုန္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေရစက္ခ်တရားေတာ္ထဲမွာလည္း ဦးေခြးနီစပ္(ေခၚ) ဦးေအာင္မွတ္ပါပဲ။

“ငါေသရင္ မီးသၿဂိ ၤဳလ္ပစ္ၿပီး ဘာအရုိးျပာမွ ေကာက္ယူ ဂူတည္ မေနနဲ႔။ အုိ.. ကုန္ကုန္ေျပာမယ္။ ငါ့နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ဘာ…လက္စလက္နမွ မက်န္ခဲ့ခ်င္ဘူး… ရွင္းလား”

အခုထိေတာ့ ဦးေခြးနီစပ္ႀကီးအေၾကာင္း စကားစပ္ဆုိင္လုိ႔ ေျပာျဖစ္ၾကရင္ ဦးေခြးနီစပ္ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိပဲ သုံးစြဲေျပာဆုိေနၾကတုန္းပါပဲ။

လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ာ…အိမ္ေထာင္မႈ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိး ဆုိတဲ့ `ေနာင္ျပင္ရန္အခက္  ေတြထဲမွာ `နာမည္ဆုိး´ဆုိၿပီး ေနာက္တုိးတစ္မ်ိဳး မပါ၀င္ခဲ့ဖူးတာ ေသခ်ာပါရဲ႕လား။ ။

                                                                            သတုိး





Sunday, April 3, 2011

ပန္ပါ

၀ါေရႊေရာင္ပိေတာက္ဖူးတုိ႕ တစ္ႀကိမ္ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္းသၾကၤန္က်ရန္ ရက္အနည္းငယ္လုိပါ ေသးသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ေသာသၾကၤန္ ေရာက္မလာေသးေသာ္လည္းတူးပို႕..တူးပုိ႕… သၾကၤန္ဒုိးသံမ်ားကေတာ့ ဒီႏွစ္မွ ပုိလုိ႕ေတာင္ျမဴးၾကြၿမိဳင္ဆုိင္ေနသလုိပင္။

``ဒီႏွစ္ သၾကၤန္ ငါအေရာက္ျပန္လာခဲ့မယ္ မီ´´

ညီ့ထံမွ ေစပါးလုိက္ေသာ အမွာစကားကုိ ရရွိ၊ ၾကားသိၿပီးခ်ိန္မွစလုိ႕သၾကၤန္က်ဖုိ႕ မီ…ေမွ်ာ္ေမာစိတ္ေစာ ေနခဲ့ပါသည္။

ၿခံေထာင့္က ပိေတာက္ပင္ႀကီးမွာ ပိေတာက္ဖူးလက္က်န္တုိ႕ စိမ္းျမျမ၊စီရရီက်န္ရွိေနေသးသည္။ စိမ္းညိဳစုိလက္ အရြက္ဖားဖားတုိ႕ၾကားမွ ေရႊ၀ါအဆင္းႏွင့္ ၀င္းလက္ပြင့္ဖူ းလာ ေတာ့မည့္ ပိေတာက္ပန္းတုိ႕ ကလည္း ညီျပန္ေရာက္အလာကုိေစာင့္ႀကိဳငံ့လင့္ေနၾကသည္ထင့္။

* * *

မီ ႏွင့္ ညီတုိ႕သည္ ငယ္ႏုစဥ္ကေလးဘ၀မွာကတည္းက ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာအတူေဆာ့စား ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ …ညီခူးေပးေသာ ပိေတာက္တစ္ခက္ကုိျဖင့္ မီ တစ္ခါဖူးမွ် မပန္ဆင္ခဲ့စဖူး။

``ညီေရ….ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေတာ့မယ္ေနာ္´´

ညီကေတာ့ အေရးမထားစြာ``အင္း´´ တစ္လံုးထက္မပုိတတ္ခဲ့။

``ညီေရ…ငါတုိ႕ၿခံမွာ ဒီမနက္ ပိေတာက္ေတြ စပြင့္တယ္´´
``ဟုတ္လား..။လာ…သြားၾကည့္ရေအာင္´´

…ရယ္လုိ႕ ညီ..ဘယ္ေတာ့မွ မဆုိခဲ့ပါ။

``ညီရယ္…လာပါ။မီ့ကုိ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးေပးစမ္းပါ´´

..ဟုေတာ့ မီ့ႏႈတ္က အတင္းအက်ပ္ ထုတ္ေဖၚ မေတာင္းဆုိခ်င္ခဲ့ေပ။ မီလည္းပဲမိန္းကေလးပီပီ ပန္းႀကိဳက္တတ္ေသးေသာ္လည္း ေကသာရြရြ ပန္ဆင္ရန္အတြက္ေတာ့ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးတရ ရွိခဲ့ဖူးတာမဟုတ္။

ဒါေပမယ့္ မီ့ဖုိ႕ရယ္လုိ႕ ညီကစိတ္လုိလက္ရ ခူးလာေပးခဲ့လွ်င္ေတာ့အမွန္တကယ္ ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္မည့္ သူျဖစ္ပါသည္။ ညီ ခူးယူေပးေသာ ပိေတာက္ပန္းတုိ႕ကုိ အဦးဆုံး ဘုရားမွာ ကပ္လွဴပူေဇာ္မည္။ ၿပီး…မီ့ အိပ္ခန္းပန္း အုိး ေလးမွာ လွပေ၀ဆာစြာ ထုိးစုိက္ထားဦးမည္။ညီကမီကုိ ပန္ေစခ်င္သည ္ဆုိလွ်င္တာ့ ေကသာဆံစပ္မွာ တစ္ပြင့္၊တစ္ခက္ထုိးစုိက္ပန္ဆင္ကာ အမူပုိ အၿပံဳးႏွင့္ ျငဴစူေရာင္ျပဳမိဦးေတာ့မည္။

ဒါေပမယ့္…ညီသည္ ပိေတာက္၀ါတုိ႕ ဖူးပြင့္ေလတုိင္း မီ့ကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သတိမရခဲ့ပါေပ။

* * *

``ဟယ္…ညီ၊ ပိေတာက္ပန္း တက္ခူးေနတာလား´´
``အင္း……´´

မီတုိ႕ႏွစ္ေယာက္သားထုိ႕ထက္ပု္၍ စကားမဆုိျဖစ္ၾကေတာ့။ သူ..အပင္ေပၚမွခူးယူေခၽြခ်ေပးေသာ ပိေတာက္ခက္ေတြကုိ မီက တစုတစည္းတည္းျဖစ္ေအာင္ေကာက္ယူစုေဆာင္း ေပးထားရသည္။ ၿပီး ေရႊ၀ါေရာင္ ပိေတာက္ပြင့္ဖတ္တုိ႕ႏွင့္လုိက္ဖက္သင့္ေတာ္ရုံ အေနေတာ္ဖယ္ခ်န္ကာ အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြကုိေခၽြပစ္ရသည္။ ညီက ထုိပိေတာက္၀ါတုိ႕ကုိ လွလွပပစည္းေႏွာင္ထုတ္ပုိး ေန ေတာ ့ လည္း ေဘးကကူညီ၊ၾကည့္ေပးရုံပင္။ ဘယ္သူ႕အတြက ္လဲရယ္လုိ႕ မီမေမးပါ။ ေမးေနစရာ လုိေသး လုိ႕လား။ မီဖုိ႕မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနၿပီးသားပဲေလ။

``မီ…ဒီည ….နင္တုိ႕ ယိမ္းအက တုိက္ရဦးမွာလား´´
``အင္းေလ…..´´
``ညက်ရင္ နင့္ကုိ ငါလုိက္ပုိ႕ေပးမယ္´´

မီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ မဲ့ေကြးထားျပလုိက္သည္။ သူကမ်ား မီ့ကုိသႀကၤန္ယိမ္းတုိက္ေနေသာ ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံဆီ လုိက္ပုိ႕ေပးဦးမလုိ႕တဲ့။

ညီတုိ႕အေၾကာင္းကုိ မီက ေနာေက်ေနေအာင္သိထားၿပီးသူမုိ႕ မယုံၾကည္ပါ။ မီတုိ႕ယိမ္းအဖြဲ႕မွ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ညီ…ပတ္သက္ရန္ႀကိဳးစားေနတာျဖစ္ရမည္။ မီ့အထင္မမွားဘူးဆုိလွ်င္ဒီႏွစ္ခရုိင္သႀကၤန္မယ္ဆုအတြက္ လ်ာထားတစ္ေပးခံထားရေသာ `ေရႊရည္´´ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

အဲဒီညေန ညီ့ဆုိင္ကယ္ေပၚက မီအဆင္း၊ ဓမၼာရုံထဲ၀င္ေရာက္ၿပီးခဏအၾကာမွာပင္ ေရႊရည္တုိ႕အုပ္စု ေရာက္လာခဲ့ၾကေတာ့ ပိေတာက္ပန္းေတြ ထိန္၀ါေ၀လုိ႕ပင္။

``မီ…ပန္ဦးမလား´´

ေရႊရည္ကေမးေတာ့….

``ဟင့္အင္း…။ အဲဒါ မီတုိ႕ၿခံထဲက ပြင့္တာေလ….။ မီက ပနး္မပန္တတ္လုိ႕……´´

တကယ္လည္း မီက စင္ေပၚမွာ ဧည့္ခံကျပေနစဥ္ ပန္ထားရေသာ ပိေတာက္ပန္း အတုကုိေတာင္ စင္ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တတ္သူမုိ႕ယိမ္းေခါင္းေဆာင္ဆရာမ၏ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကုိ အၿမဲခံယူ ေနရသူျဖစ္ေလသည္။


* * *

“ေရႊရည္က လွတယ္မဟုတ္လား…မီ”
““အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”

မီ့မ်က္ေစာင္းတုိ႕ သူ႕ထံလြင့္ခနဲ ေရာက္ေလလွ်င္ သူက လွစ္ခနဲၿပံဳးလုိက္ကာ ….

“သႀကၤန္အတက္ေန႕က်မွ ငါ့ကုိ အေျဖေပးမွာတဲ့”
“…………………..”
“ငါ ေစ်းဆစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူးဟာ…”
“အဲဒါ…ငါနဲ႕ဆုိင္လုိ႕လား….”
“နင္ကလည္း….အသားလြတ္ႀကီး စြတ္ေအာ္ေနစရာလား။ ငါကဆုိးတုိင္ပင္၊ေကာင္းတုိင္ပင္ သူငယ္ခ်င္း ေတြမုိ႕ နင့္ကုိေျပျပတာ….”

မီ့ေလသံ အနည္းငယ္ေလွ်ာ့ခ်ရေတာ့သည္။ သုိ႕ေသာ္…

“အဲဒါေတြ ငါ့ လာမေျပာနဲ႕…“

ဒါေပမယ့္ ခဏေနေတာ့လည္း ဒီစကားေတြဆီပဲ ျပန္ဦးတည္လာျပန္ေတာ့တာပင္။

အဲဒီေရႊရည္ဟာ ရုပ္ကေလးလွသေလာက္ အထာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ စိတ္ကစားတတ ္ ေသးတာ။ ညီအပါအ၀င္ သူမကု္ိ ပတ္သက္ ႏြယ္ငင္လာသူမွန္သမွ်ကုိ မွ်တစြာအေရာတ၀င္ေနတတ္သူဆုိတာ ညီမသိဘူးလား။ သိလည္းပဲ ညီ ဂရုစုိက္လိမ့္မည္ မထင္။ မီကလည္း သူတပါးမေကာင္းသတင္းေျပာရန္ ႏႈတ္တြန္႕၀န္ေလးလွပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ညီဟာ ေရႊရည့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ စြဲလန္းခဲ့ၿပီလဲ မသိ။ အဲဒီလုိဆုိလွ်င္ေတာ့ ညီ ခံစားနာက်င္ရ ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။

ညီ့ႏွလုံးသားမွာ ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္ရမွာမ်ိဳးေတာ့ မီမလုိလားတာအမွန္ ။ ဒါေပမယ့္….

“ငါ……ရင္ေတြခုန္ေနတယ္ မီရဲ႕”
“ျဖစ္တတ္တာပဲေလ…..”
“အံမယ္…..နင္က ဆရာမႀကီးစတုိင္နဲ႕။ ေနစမ္းပါဦး။ နင္က ဘယ္တုန္းက အဲလုိခံစားဖူးလုိ႕လဲ”
“ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ေစာင့္ၾကည့္ၾကတဲ့ ညတုန္းကေလ………”
“အာကြာ……။ ေအာင္စာရင္းရင္ခုန္တာနဲ႕ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး…။ တစ္မ်ိဳးစီပဲ ။ သိလည္းမသိပဲနဲ႕…..”
“ဟုတ္ကဲ့။ ကၽႊန္မကေတာ့ မသိနားမလည္ပါဘူး လူႀကီးမင္းရယ္…။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့သတိေပးလုိက္ပါမယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္မထားပါနဲ႕။ ကဲ…… ၾကြေပေတာ့။ နားၿငီးတယ္…………”

* * *

“ယိမ္းႏြဲ႕ကာ တီးကြက္နဲ႕အတူ က…စဥ္……လက္ခုတ္သံ စည္းခ်က္လုိက္မွာလား…………”

စင္ေပၚမွာ မီတုိ႕အဖြဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနစဥ္ကတည္းက ပရိတ္သတ္ၾကားမွာ ညီ့ကုိလွမ္းေတြ႕လုိက္ေသးသည္။

သီခ်င္းၿပီး၍ စင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ့ မီတုိ႕ကုိ လွမ္းေတြ႕ျမင္သာရုံခပ္ေ၀းေ၀း ကေန ၾကည့္ေငးေနတာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ေရႊရည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရႊရည့္ကုိ သတင္းလွမ္းပုိ႕ရင္း တြတ္ထုိးေနၾကတာကုိ မီက ဂရုစုိက္မေနပဲေခါင္းေပၚက ပိေတာက္ပန္းေျခာက္ အတုေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။

“မီ….ပန္းေတြကုိ ျဖဳတ္ပစ္ေနျပန္ၿပီလား။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖုိ႕ရွိေသးတာ သိသားနဲ႕။ အဲဒီကေလးမ ကေတာ့…..”

မီ မ်က္ႏွာႀကီးမအီမလည္ႏွင့္ စူပုတ္ေနရေတာ့သည္။

“မီ…ဘာျဖစ္ေနျပန္တာလဲ…”
“ငါ ဆူခံထိထားတာ နင္မၾကားဘူးလား”
“ၾကားတယ္ေလ။ နင္ကလည္းနင္ပဲကုိ……….”
“ငါ ဇက္ေညာင္းလုိ႕………..”
“အပုိေတြ…..။ ညီက နင့္ကုိ အေရးမလုပ္ပဲ ေရႊရည့္ကုိပဲ ခစားေနလုိ႕မဟုတ္လား…..”
“မိႏြယ္ေနာ္….။ငါ စိတ္တုိေနတာ။ မဟုတ္တာေတြ လာမေျပာနဲ႕”
“ကဲပါ။ မေျပာနဲ႕ဆုိ မေျပာပါဘူး။ ေရာ့….အခ်ိဳရည္ဗူး ယူလုိက္ဦး။ဒီမွာမုန္႔လည္းစား…..။ ဒီည ညည့္နက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္ဟ…”

မီ တကယ္ပဲ ဗုိက္ဆာေနတာမုိ႕ မိႏြယ္လက္လွမ္းေသာ မုန္႕ကုိ ပလုတ္ပေလာင္း စားကာ အခ်ိဳရည္ႏွင့္ ေမွ်ာခ်ေနလုိက္သည္။

“ဟဲ့ ..ဟုိမွာေတြ႕လား။ ဒီအခ်ိဳရည္နဲ႕ မုန္႕လာေၾကြးတဲ့ အန္ကယ္လ္နဲ႕အန္တီတုိ႕ လင္မယားေလ… ။ သူတုိကေဘးက တစ္ေယာက္က သူတုိ႕သားတဲ့…အမုိက္စားပဲဆရာ……“
“………………..”
“နင့္ ညီေတာ့ ခံရၿပီထင္တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္က ေရႊရည္နဲ႕ ဘာလုိလုိပဲတဲ့။သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းစေနၾကတာ…”

မီ ေသာက္လက္စ အခ်ိဳရည္ေတာင္ သီးသြားရေလသည္။

* * *

သၾကၤန္ အတက္ေန႕……။

ညီ့စကားအရ ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ေသာေန႕ ျဖစ္ေလသည္။

သုိ႕ေသာ္………

“ေရႊရည္ ပုံေျပာသြားၿပီ….ေတာက္”
“ဟဲ့..သူ႕မွာ ဘာအခက္အခဲရွိလုိ႕ေရာက္မလာႏုိင္တာလဲ စုံစမ္းပါဦးေတာ့….”
“စုံစမ္းၿပီးၿပီ။ သူ႕ အေကာင္သစ္နဲ႕ ေရပက္ခံထြက္လည္ေနတာေလ…”

မီ ဘာဆက္ေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့။ ထုိေန႕ တစ္ေန႕လုံး ညီတစ္ေယာက္အိမ္ျပန္မေရာက္ေတာ့……

“မီေရ…ညီ ဘယ္ေတြသြားတတ္သလဲ။ သမီးသိလား...”

ညီ့အေမက ဖုန္းဆက္ေမးေလလွ်င္ မီလည္းမသိတတ္ႏုိင္။

ညေနပုိင္းမွာ မီတုိ႕ယိမ္းအက တစ္ဖြဲ႕လုံး ေရပက္ခံကားျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲလည္ရန္လူႀကီးမ်ားက စီိစဥ္ေပးပါသည္။

“ဟဲ့ တုိ႕ေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့ဆုိင္ကယ္ဟာ ညီတုိ႕မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဟဲ့ မူးေနၾကၿပီ ထင္တယ္”

ညီတုိ႕ဆုိင္ကယ္သည္ မီတုိ႕ကားကု္ ေက်ာ္တက္သြားလွ်င္ရႏိုင္လွ်က္ႏွင့္ေက်ာ္မတက္။ ေနာက္က ကပ္လုိက္လာရင္း ႏႈတ္ကလည္း ဘာေတြေအာ္ဟစ္ေနမွန္းမသိ။

မီတုိ႕ကားေပၚမွာလည္း ကက္ဆက္က သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးထား ေသာေၾကာင့္အားလုံးသံၿပိဳင္ လုိက္ေအာ္ဆုိေနၾကရာ ဆူညံေနေလၿပီ။ ညီတုိ႕ ဆုိင္ကယ္ကုိေရႊရည္လည္း ေတြ႕ထားၿပီးျဖစ္ပုံရကာ မျမင္ေယာင္ ျပဳေနခဲ့ေလသည္။

မီတုိ႕၏ေရပက္ခံကား ည ရပ္ကြက္ထဲျပန္၀င္ေလမွ ညီတုိ႕တေတြ ဆုိင္ကယ္ကု္ိ၀ူးခနဲ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္လမ္းခြဲသြားေလသည္။


* * *


မီတုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးက ညီထြက္ခြာသြားခဲ့တာ သၾကၤန္သုံးႏွစ္ပင္ ျဖတ္သန္း လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။

ညီ မရွိေတာ့ေသာ သႀကၤန္ရက္မ်ားသည္ မီအတြက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းခဲ့ ေတာ့ေပ။

မီတုိ႕ ေခါင္းရင္းၿခံသုိ႕ ညီတုိ႕သားအမိေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကစဥ္ မီႏွင့္သူ ငါးတန္းႏွစ္ကတည္းက သၾကၤန္ေတြမွာ အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးၾကတာ…..။

မီတုိ႕တေတြ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ညီသည္ မီ့အနားမွာ အၿမဲရွွိ မေနတတ္ခဲ့ေတာ့ပါ။

“ညီ…နင္တုိ႕ေရပက္ခံထြက္ၾကမလုိ႕ဆုိ….”
“ေအးေလ။ ဘာလဲ…နင္က လုိက္ခ်င္ျပန္ၿပီလား….”

အမွန္ေတာ့ မီလည္းလုိက္လည္ခ်င္လုိ႕သာ စကားစမိတာျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ့္…“နင္လည္းလုိက္ခဲ့ပါလား မီ” ဟု သူက စမေခၚပဲေတာ့မီဘက္ကခြင့္ေတာင္းခံၿပီး မလုိက္လုိပါ။ သူကလည္း…..

“လုိက္မေနပါနဲ႕ မီရယ္။ သၾကၤန္လည္တာ မိန္းခေလးေတြအတြက္ မေကာင္းပါဘူး။မေထာ္မနန္းေတြ နင္လည္းျမင္ေတြ႕ ေနတာပဲ မဟုတ္လား“
“ဒါဆုိ..နင္တုိ႕ဆုိင္ကယ္ေနာက္က ေကာင္မေလးေတြက်ေတာ့ေရာ…“
“သူတုိ႕က သူတုိ႕ပဲေလ…။ နင္လုိက္မတုနဲ႕…။လုိအပ္ရင္ ငါကသူတုိ႕အားလုံးကု္ိလ်စ္လွ်ဴရွဳႏုိင္တယ္။ နင္ပါလာရင္သာ ငါ ေနာက္ဆံငင္ေနရမွာ…”
“ငါက ဘာျဖစ္ေနမွာမုိ႕လဲ…”
“နင္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့။ဒါေပမယ့္ …..အာကြာ။မလည္ခ်င္ပါနဲ႕ဆုိကြာ…။ ငါနဲ႕လည္းမလုိက္နဲ႕..။ ဘယ္သူေခၚလုိ႕မွလုိက္မလည္ပါနဲ႕မီရယ္…ေနာ္။ပလိစ္….”
“…………………”
“ငါ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕က်ရင္ နင့္ကုိ နံနက္အေစာႀကီးဘုရားလုိက္ပုိ႕ေပးမယ္ကြာ…။ ေက်နပ္ေတာ့ ဟုတ္လား….”

ဒီေလာက္ဆုိလွ်င္ပင္္ မီေက်နပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕ေရာက္တုိင္း မီ့အားဘုရားပုိ႕ေပးေနက် ညီသည္ထုိႏွစ္သႀကၤန္မွာေတာ့ မီ့အေပၚ ကတိပ်က္ခဲ့ေတာ့သည္။

မီကေတာ့ ဘုရားေပၚမွာ ညီ့အတြက္ ပန္း၊ေရခ်မ္း၊အေမႊးနံ႔သာတုိင္သက္ေစ့ထြန္းလွဴကာ ညီတစ္ေယာက္ က်န္းမာပကတိရွိႏုိင္ပါေစေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေတာင္းဆုေခၽြ ေနခဲ့မိသည္။

မီတုိ႕ ေရပက္ခံကားေနာက္မွ ကပ္လွ်က္လုိက္ပါလာခဲ့ၾကၿပီး လမ္းခြဲအထြက္မွာပင္ ညီတုိ႕ ဆုိင္ကယ္အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာ…။ ညီကဆုိင္ကယ္ေနာက္မွလုိက္စီးသူမို႕ အေ၀းႀကီး လြင့္သြားကာဒဏ္ရာပု္ိမုိျပင္းထန္ခဲ့ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ အလယ္ပုိင္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေနထုိင္ေသာညီ့ဖခင္ထံ ဖုန္းဆက ္ ကာရန္ကုန္မွာႀကိတင္ေစာင့္ဆုိင္း ေနေစရသည္။ သတိမရေသးေသာ ညီ့ကုိေတာ့ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးသုိ႕ လႊဲပုိ႕ရန္ စီစဥ္ၾကရျပန္သည္။

ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္လနီးပါးခြဲစိတ္ ကုသအၿပီး ညီတစ္ေယာက္ ျပန္လည ္ ေနေကာင္း က်န္းမာလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ မီလည္း ၿမိဳကကေလးမွေန ညီကုိေမွ်ာ္ရင္းေမာလွၿပီ။

ဒါေပမယ့္ မီတုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးသုိ႕ ညီတစ္ေယာက္ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ပါ။ ညီ့ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက နယ္လုၾကရင္း လမ္ခြဲခဲ့ၾကအၿပီး …ညီကသူ႕ေမေမႏွင့္လုိက္ပါေနထုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ညီဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဖခင္ႏွင့္တလွည့္ျပန္ေနကာ တကသုိလ္ဆက္တက္ေစရန္စီစဥ္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ေခါင္းမာေသာ ညီက အေ၀းသင္ပဲယူကာ ၿမိဳ႕ကေလးမွတဖ၀ါးမခြာ။

“ငါက နင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့မွာစုိးလုိ႕ သိလား”

ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အေျပာမွာ အမွန္တ၀က္မက ပါ၀င္ေနတာ မီခံစားနားလည္ေက်နပ္ေနခဲ့ဖူးသည္။

အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မိခင္ေၾကာင့္ ညီပ်က္စီးရသည္ဟုအျပစ္တင္ဖုိ႕ကာ အဘြားႏွင့္ဖခင္က ေဆးရုံမွအဆင္းတြင္ သူ႕ကုိတစ္ပါတည္းေခၚခ်သြားေတာ့သည္။

ညီ…ဟုိၿမိဳ႕ကေလးသုိ႕ေရာက္စကေတာ့ မီ့ထံ တယ္လီဖုန္းေလာက္ လွမ္းဆက္ေဖၚရေသးသားပင္။

“ငါ…ေဖေဖ့ ပြဲရုံမွာ ၀င္ကူေနရၿပီ…”

….ဆုိကာ တျဖည္းျဖည္းေသြးေအးသြားေသာအခါ တစ္ႏွစ္လုံးေနမွတစ္ႀကိမ္၊ႏွစ္ႀကိမ္ စကားေျပာျဖစ္ၾကရုံရွိေတာ့သည္။ ခု…ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္… မိံထံဖုန္းဆက္ခဲ့ လွ်င္ေတာ့ ……

“မီတုိ႕ ၿခံထဲက ပိေတာက္ပင္ႀကီး အဖူးေတြနဲ႕လား”
“တစ္ႀကိမ္ေတာင္ ပြင့္ၿပီးသြားၿပီ”
“ဟာကြာ ။နစ္နာလုိက္တာ”

မီက….

“ဘာ ဇာတ္လမ္းေတြ လာရွာဦးမလုိ႕လဲ”

သူ တဟဲဟဲသာ ရယ္ေမာေနခဲ့သည္။

“ေနဦး…။ပိေတာက္ေတြပြင့္တာျမင္ရင္ နင္ေရာ…ငါ့ကုိ သတိမရေနဘူးလား”

မကြယ္မ၀ွက္ ၀န္ခံေၾကးဆုိလွ်င္ေတာ့ မီ သူ႕အားျပင္းျပင္းျပျပ သတိရ ေနတတ္တာေပါ့။ ႏႈတ္ကေတာ့…..

“ငါ နင့္လုိ ပိေတာက္ရူးမဟုတ္ဘူး ”

ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။


* * *

သႀကၤန္ရက္အတြင္းအေရာက္လာခဲ့မည္ဆုိေသာ ညီက တကယ္တမ္းမွာ သႀကၤန္လြန္ေလမွေရာက္လာႏုိင္ေတာ့သည္။

သႀကၤန္၇က္္အတြင္းမွာ သူ႕ဖခင္ဘက္မွ ေဆြမ်ိးူမ်ား၏ အလွဴရွိ ေနလုိ႕ဟုဆုိပါသည္။ ညီ့အဖြားက ညီ့ကုိပါ ရဟန္ခံေပးခ်င္သည္ျဖစ္ျပန္ရာ ရွင္လိန္ျပန္ညီတစ္ေယာက္ ကတုံးအသစ္စက္စက္ႏွင့္ မီ့ထံသုိ႕ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။

“မီ ..ပိေတာက္ေတြက်န္ေသးလား”
“ဘယ္လုိျဖစ္ေနလဲ …..အသည္းအသန္။ တုိ႕ၿမိဳ႕မွာ နင္မရွိကတည္းက ပိေတာက္လက္က်န္ေတြ အမ်ားႀကီး….”

ပိေတာက္ပင္ေအာက္သုိ႕ သူႏွင့္အတူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ရျခင္းပဲျဖစ္သည္။

“နင္..ခဏေလးေစာင့္ဦး မီ”
“ဟဲ့…”

တားမႏုိင္၊ဆီးမရစြာ ပိေတာက္ပင္ေပၚ တလႊားလႊားေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။

“မီေရ…ဖမ္းထား…..ေရာ့….”

မီကေတာ့ ေအးေဆးစြာ …ပိေတာက္ေတြ ေျမေပၚေရာက္ၿပီးမွ တစ္ခက္ခ်င္းေကာက္ယူစုပုံ ေပးထားလုိက္ပါသည္။

အကုိင္းနိမ့္တစ္ခုဆီအေရာက္မွာေတာ့ ညီသည္ မီ့ေရွ႕တည့္တည့္သုိ႕ ရုတ္တရက္ ခုန္ခ်လုိက္ေတာ့တာမုိ႕ မီလန္႕သြားရတာကုိ ညီကသေဘာက်ရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္။

“ေရာ့…….”

မီက သူမ၏ လက္ကေလးကု္ိ ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္ သိမ္း၀ွက္လုိက္ကာ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ ဆုတ္လုိက္မိေသးသည္။

“ပိေတာက္လက္ေဆာင္ေလ မီရဲ႕…။ နင့္ဖုိ႕…...”

မီ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့လုိက္ေေတာ့သည္။


* * *


“ဒီ ငု၀ါပင္ကေလးက နင္ကုိယ္တုိင္စုိက္ထားတာေပါ့။ ဟုတ္လား….မီ”

မီ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ပါသည္။ ညီက ေလးေလးနက္နက္ၿပံဳးေနခဲ့လွ်က္က…..

“……ဟုတ္တယ္ေနာ္။ မီေျပာမွ ေတြးမိတယ္။ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါသာပြင့္တယ္ရယ္လု္ိ႕ ပိေတာက္ကုိသာ သဲႀကီးမဲႀကီး ရွိေနၾကတာ..။ ဒါေပမယ့္ပိေတာက္အလွက ခဏပဲ။ ငု၀ါပန္းေလး ေတြကမွ ဘယ္သူသိသိ၊မသိသိ တစ္ေႏြလုံးလွေန၊ ေ၀ေနေတာ့တာပဲ…”

အဲဒီ ဇြတ္တရြတ္ႏုိင္ေသာညီက အညာမွ သူ႕အေဖႏွင့္အဘြားကုိ ခ်က္ခ်င္းႀကီး လွမ္းမွာကာ သူ႕အေမႏွင့္အတူ မီ့မိဘေတြထံ လာေရာက္ ေၾကာင္းလမ္းၾကေတာ့မည္။ ၿပီး.....

“တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တူတူေနရင္ ငု၀ါပန္းတစ္ပင္ ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္စုိက္ေပးဦးမယ္”

………..တဲ့။

မီ ျငင္းလုိက္ျပန္လွ်င္လည္း အႏွစ္ႏွစ္၊ အလလက ….ငယ္သံေယာဇဥ္ေတြကုိမေထာက္ညွာရာ ေရာက္မွာ စုိးပါသည္။ ။



သတုိး