ကုိေဇာ္ေ႒း၊ မေလးျဖဴႏွင့္ သူတုိ႕၏ သားမ်ား…..

ကုိေဇာ္ေ႒းနဲ႕ မေမႊးၾကဴတုိ႕ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ဒီမွာဘက္ဆီ သီသီစြန္းခဲ့ၾကပါၿပီ။ ခုဆုိ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အိမ္ေထာင္သက္ပဲ ရွိလွၿပီေပါ့..ေလး၊ငါးႏွစ္ေတာ့…။ သားသမီးရူးလုိက္ၾကတာ လည္း ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကံဇာတာက သားတစ္ရာ၊ ေျမးတစ္ျဖာ ေနရဖုိ႕ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။

``အဲဒါ…ရွင္အသုံးမက်လုိ႕…´´

မေမႊးၾကဴကေတာ့ စကားစပ္ဆုိင္တုိင္း ကုိေဇာ္ေ႒း ကုိသာ ရန္လုပ္ေနမိေတာ့တာပဲ။

``ေအာင္မာ….ငါ ေနာက္မိန္းမ ယူျပလုိက္ရမလား…´´

စကားႏုိင္လုၾကရင္း ရန္ျဖစ္၊ စကားမ်ားၾကရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

ကုိေဇာ္ေ႒းကေတာ့ ေယာက်ၤားသားဆုိေတာ့ သိပ္ႀကီးခံစားစြဲလန္းမႈ မရွိလွဘူးထင္ပါရဲ႕။ မေမႊးၾကဴကေတာ့ မေနႏုိင္ဘူး။စားစား၊ သြားသြား…အဲဒီခ်ဥ္ျခင္းကုိ ေဖ်ာက္မရႏုိင္ဘူး။

မေမႊးၾကဴ ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့ ေစ်းကေလးက နံနက္ေရာ..ညေနပါ တစ္ေန႕လုံးေရာင္းရတဲ့ေစ်းေလးဆုိေတာ့ ေန႕လည္၊ေန႕ခင္းေတြမွာ ေစ်း၀ယ္သူက မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ ေစ်းသူေစ်းသားေတြ တေရးတေမာ ေမွးငုိက္၊အနားယူၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ဆုိင္နားနီခ်င္း ကေလးအေမေတြ ေအးေအးလူလူႏွပ္ေနခ်ိန္မွာ မေလးျဖဴတစ္ေယာက္ ကေတာ့ သူတုိ႕တေတြရဲ႕ သား၊သမီးအရြယ္စုံကု္ိ ထိန္းေက်ာင္းေခ်ာ့ျမဴေပးရင္း တစ္ေန႕လည္ခင္းလုံး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေတာ့ တာပင္။

ဒါလည္း မေမႊးၾကဴနဲ႕ ကေလးအေမေတြ အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္ေနၾကပါမွ…။ေျပာလြယ္၊ဆုိလြယ္၊ စိတ္ဆုိး လြယ္ၿပီး ေမ့ေပ်ာက္လြယ္တဲ့ မေမႊးၾကဴနဲ႕ စကားအက်ေကာက္ၿပီး ပုံၾကီးခ်ဲ႕ ရန္ေထာင္တတ္တဲ့ ဆုိင္နီးခ်င္းအမ်ိဳးသမီးေတြ ၾကားမွာ စကားတင္းဆုိျခင္း၊ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းျခင္း၊ ဆဲေရးတုိင္းထြာ ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္ရျခင္းဆုိတာေတြကလည္း ခဏ.. ခဏ။ စိတ္ဆုိးေနတုန္းသာ အႏုိင္မခံစိတ္နဲ႕ ေမာင္းကုန္တင္၊ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ေနမိၾကတာ…။ ေျပာရင္းေမာလာၾကေတာ့ ႏွစ္ဘက္စလုံး စိတ္ဆုိးေျပခ်င္ေနၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဘက္က စတင္ၿပီး ျပန္လည္ေခၚေျပာဖို႕ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ျပန္လည္ပတ္သက္ေခၚေျပာစရာ အေၾကာင္း တစုံတရာေပၚေပါက္လာခဲ့လွ်င္ ခပ္တင္းတင္း၊ကင္းကင္းေနလုိ႕မရသူက စတင္ အလံျဖဴျပၾကစတမ္းပဲေလ။

ဒါေပမယ့္ အခါမ်ားစြာမွာေတာ့ အမွတ္အေတးနည္းလွေသာ မေမႊးၾကဴကသာ ျပန္လည္စတင္၊ ကမ္းလွမ္း ေခၚငင္ျဖစ္ရသည္ခ်ည္းပင္။

ကုိယ္က သင္းတုိ႕တေတြႏွင့္ မေခၚမေျပာရလွ်င္လည္း ေအာင့္အည္းေနႏုိင္ေသးေပမယ့္ သင္းတုိ႕ ဥက ေပါက္ေသာ တြတ္တီးတြတ္တာေလးေတြနဲ႕ေတာ့ ကင္းစိမ္းျပတ္ေတာက္ မေနႏုိင္ဘူးေလ။

တခါတေလ…ဇြတ္တင္ထားရတဲ့မ်က္ႏွာႀကီးကုိ ပင့္ခ်ီေမာ့ထားေနလွ်က္က…

``ႀကီးေမ…´´

…ဟု ဘယ္သူေလး လွမ္းေခၚလုိက္မွာလည္းဟု နားစြင့္ေနမိလွ်က္သား။

``သူမ်ား သားသမီးခ်စ္ရတာလည္း…. မပိုင္ ၀က္ေမြးဘ၀´´

တခါတရံ စိတ္နာခ်င္သလို ရွိေသာ္လည္း မေမႊးၾကဴ၏ ဆုိင္မွာ…၊အိမ္မွာ…ဘယ္ေတာ့မွ ကေလးငိုသံ ၊ ရယ္ေမာေခ်ာ့ျမဴသံတုိ႕မစဲ။

``အဲဒီ မိန္းမလည္း တစ္ေန႕၊ တစ္ေန႕ …အဲဒီ၀မ္းမနာေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ေနေတာ့တာပဲ´´

ကုိေဇာ္ေ႒းက ၿငိဳျငင္သလုိ ဆုိလာခဲ့လွ်င္……ကေလးေလးငယ္ကုိ မုန္႕ဖဲ့ေကၽြးရင္း ေရာက္တတ္ရာရာေတြ မနားတမ္းေရရြတ္ ျမဴေခ်ာ့ေနတဲ့ မေမႊးၾကဴက…..

``ဟုတ္တယ္…။အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ။ဘဘက သားကုိ မနာလုိျဖစ္ေနတာလားလုိ႕ ျပန္ေမးလိုက္စမ္းပါ သားရယ္….´´

* * *

``သားေလး….။ေမေမ့ သားေလးေရ….၊ေမေမ့ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ ေျပာပါဦး..´´

``………………..´´
``ေအာ္….အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္။ ဟုတ္လား။ ၾကည့္စမ္း လိမၼာလုိက္တဲ့ ေမ့သားေလး…..´´

ေခါင္းရင္းအိမ္က ဘႀကီးေငြတစ္ေယာက္ နံနက္ေလးနာရီဆုိ ဘုရား၀တ္တက္၊ အမွ်အတမ္းေပးေ၀းေနက်။ ဒီေန႕နံနက္လည္း ကုိယ္လက္သန္႕စင္ၿပီး ဆီမီး၊ေရခ်မ္းကပ္လွဴမယ္ရယ္လုိ႕ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေနရာယူမိရုံရွိေသးတယ္။ မေမႊးၾကဴတုိ႕အိမ္က အခ်ိန္မေတာ္ ကေလးေခ်ာ့ျမဴသံေၾကာင့္ အံၾသသြားတယ္။ ေမာင္ေဇာ္ေ႒းတုိ႕၊ မေမႊးၾကဴတုိ႕ ကေလး ေမြးစားလုိက္တယ္လုိ႕လည္း မၾကားမိပါဘူး။

ဇေ၀ဇ၀ါ အေတြးက နံနက္လင္းေတာ့မွ အေျဖေပၚေတာ့တယ္။ကုိေဇာ္ေ႒းက မေမႊးၾကဴအတြက္ သားခြဲအရြယ္ ေခြးေပါက္စေလး တစ္ေကာင္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္က ေတာင္းယူလာေပးသတဲ့။

ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႕ကစလုိ႕ ဘႀကီးေငြအပါအ၀င္ အ္ိမ္နီးခ်င္းေတြအားလုံး ကသိကေအာင့္ျဖစ္ၾကရ ေတာ့တာပင္။

မေမႊးၾကဴက ၿမိဳ႕မကုန္စိမ္းေစ်းမွ လက္ကားဒိုင္ေတြဆီ နံနက္မလင္းမီ အေရာက္သြားေတာ့မည္ျပင္ဆဲ….

``ေမ့သားေလးေရ…၊ ေမႀကီးသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ အိမ္ကုိ ေသခ်ာေစာင့္ထား။ ဘယ္သူမွ ၀င္မလာေစနဲ႕ သိလား´´

သူတုိ႕ အိမ္ေထာင္တစ္သက္ ဒီလုိပဲထားသြားေနက်အိမ္ကုိ အခုမွ စိတ္မခ်ေလဟန္ျဖင့္ မွာတမး္ေတြေခၽြေန ေတာ့တာဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေစာ္ကားရာ ေရာက္မေနေပဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ကုိေဇာ္ေ႒းတစ္ေယာက္လုံးလည္း သက္ရွိရွင္လွ်က္ က်န္ေနေသးတာမဟုတ္လား။

``သားအေဖ အိပ္ပုတ္ကုိ ႏွဳိးထားလုိက္ဦး။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ မထြက္ခင္ ေမ့ဆုိင္ကုိ လုိက္လာခဲ့ဖို႕လည္း သတိေပးလုိက္ဦး´´

မေမႊးၾကဴ ကုန္စိမ္းဒုိင္ကအျပန္ကု္ိ ဆုိင္ႀကိဳဖြင့္ထားႏွင့္ၿပီး ေစာင့္ရေလ့ရွိတာ ကုိေဇာ္ေ႒း၏ ေန႕တဓူ၀ ၀တၱရားဆုိတာ တစ္လမ္းလုံး၊ တစ္ေစ်းလုံးက အသိ။ မေမႊးၾကဴကုိ ဆုိင္ခင္းေပးၿပီးမွ ကု္ိေဇာ္ေ႒းတစ္ေယာက္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ သြားရေလ့ရွိတာ…။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကအျပန္… မေမႊးၾကဴထံ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္သြားၿပီး မေမႊးၾကဴ၀ယ္ျခမ္းေပးလုိက္သမွ် ယူ၊ အိမ္ျပန္ ခ်က္ျပဳတ္ေပးထားရသည္။ ေစ်းကြဲခ်ိန္ေလာက္မွန္းကာ မေမႊးၾကဴကုိ အိမ္ျပန္ေစၿပီး ကုိေဇာ္ေ႒းက ဆုိင္ေစာင့္ေပးထားရျပန္တာလည္း ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္စာပင္ အခ်ိန္မလြဲေစရ။

ခုေတာ့…ကုိေဇာ္ေ႒းအား ႀကီးၾကပ္ေစညႊန္ဖုိ႕ သူတုိ႕၏ေမြးစားေခြးကုိပင္ တဆင့္ခံတာ၀န္လႊဲအပ္ေနျပန္တာ နားကေလာစရာ…။

အိပ္ယာထဲမွာ ရသေလာက္ ႏွပ္ေနခ်င္ေသးေသာ ကုိေဇာ္ေ႒းကလည္း နားထဲသုိ႕ဇြတ္တုိး၀င္လာေသာ မေလးျဖဴ၏ ညံစာစာ၊ သံသာသာစကားေတြေၾကာင့္ စည္းစိမ္ေလ်ာ့က်သည္ဟု စိတ္တုိေနၿပီ။

``ေဟ့ေကာင္…ေခြးမသား၊ မုိးမလင္းေသးဘူး..မင္းတုိ႕သားအမိ အသံခ်ည္းပဲ။ ဇိမ္ပ်က္တယ္ကြာ…´´

* * *

မေမႊးၾကဴရဲ႕ သားေလးက ျပည္တြင္းျဖစ္ေခြးေတြထဲမွာေတာ့ တေသြးတေမြးပဲေျပာရမယ္။ အဆစ္အလ်ားက တုိတုိ၊ ၀၀ လုံးလုံးကေလးရယ္။ အေမြး၀ါႏုႏုကေလးေတြကလည္း ျမင္ဖူးေနက် ပတ္၀န္းက်င္ကေခြးေတြထက္ ပုိမုိရွည္လ်ားၿပီး စုိႏုေနေတာ့တာ။

မေမႊးၾကဴက သူ႕ေခြးကုိ သူ႕အသည္းစြဲ ကုိရီးယားစတားတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္မွည့္ေပးလုိက္ေသးတာ။ ကုိရီးယားပရိတ္သတ္က ဘယ္ၿငိမ္ေနၾကပါ႔မလဲ။ ေသာေသာညံညံ ကန္႕ကြက္လုိက္ၾကတာ။ ကုိေဇာ္ေ႒းလည္း နားပူလာ တာနဲ႕ …..

“ကဲ…ျငင္းမေနၾကနဲ႕။ ငါ့သားကုိ ငါကုိယ္တုိင္ နာမည္ေပးမယ္”

…ဆုိၿပီး “ရမ္ဘုိ”…တဲ့။ ထုံးစံအတုိင္း မေမႊးၾကဴနဲ႕ေတာ့ ျငင္းခုန္ေအာ္ဟစ္ရေသးေပမယ့္ အရပ္က သူတုိ႕ ကုိရီးယားေလး ေဘးရန္ကင္းရင္ၿပီးေရာဆုိၿပီး ၀ုိင္းေထာက္ခံၾကေတာ့ အမ်ားနဲ႕တစ္ေယာက္မုိ႕ မေလးျဖဴအေလွ်ာ့ေပး လုိက္ရေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုိေဇာ္ေ႒းက သူစိတ္မလိုရင္ေတာ့….

“မ်ိဳးမစစ္ေကာင္”

…အဲဒီလုိက်ီစယ္တတ္ျပန္တာေၾကာင့္ မေမႊးၾကဴနဲ႕ ရႏ္ပြဲႏႊဲရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။

“ရွင္ ကေလးကုိ မဟုတ္တန္းတလ်ားေတြနဲ႕ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့မေျပာနဲ႕ေနာ္။ ေဖႀကီးေတာ့ အမ်ိဳးက်ေတာ့ေရာ ေကာင္းလို႕လားလုိ႕ ျပန္ေမးလုိက္စမ္းသား…”

ေခြးနဲ႕လွည့္တုိက္လာေတာ့ ကုိေဇာ္ေ႒း ပါးစပ္ပိတ္ေနလုိက္ရေတာ့တယ္။

မေမႊးၾကဴကေတာ့ သူ႕သားနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ နည္းနည္းမွမေလွ်ာ့တဲ့ အထဲကပါပဲ။ တေလာက ကုိေ႒းေဇာ္ဖခင္ႀကီး သူတုိ႕အိမ္အလည္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့…

“ေဟာ…ဘဘႀကီး လာလည္တယ္သားေရ..။ထြက္ႀကိဳလုိက္ပါဦး..”

“…………”
“ဘဘႀကီး ေနေကာင္းလား…ေမးလုိက္ပါဦး သားရယ္။ ႀကီးေမႀကီးတုိ႕ေရာ…အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား လုိ႕…”

“ဘဘႀကီးကုိ ဦးေတာ္ လုပ္ျပလုိက္ပါဦး..”

အဖိုးအုိခမ်ာ…ေမာေမာပမ္းပမ္းၾကားက စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မဆုိႏုိင္ရွာဘူး။

“ငါတု္ိ႕ တစ္မ်ိဳးလံုးလည္း ေခြးမ်ိဳးျဖစ္ပါၿပီ”

ရွဳံ႕ရွဳံ႕မဲ့မဲ့ ညည္းျငဴရင္း ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ေသာက္မသြားႏုိင္ရွာေတာ့ပါဘူး။

မေမႊးၾကဴ ကေတာ့ ကုိေဇာ္ေ႒းကုိေတာင္ တုိက္ရုိက္စကားဆုိတာ မ၇ွိသေလာက္ နည္းပါးသြားခဲ့ပါျပီ။

“သားၾကီးေရ…။နင့္အေဖကုိ မွာလုိက္ဦး။ ညေနအိမ္ေစာေစာျပန္၀င္လုိ႕။ ေဘာလုံးပြဲၿပီးမွ အခ်ိန္မေတာ္ အိမ္ျပန္လာရင္ ေမေမက အိမ္တံခါး ပိတ္ထားမယ္လုိ႕”

ကုိေဇာ္ေ႒းကလည္း မေခဘူး။

“ေခြးမသားေရ…ေဖႀကီးအိပ္ကပ္ထဲက ပုိက္ဆံ မင္းအေမႏွဳိက္ယူထားတာ မင္းျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ျပန္ေတာင္းေပးကြာ။ ေဖႀကီး လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ဖုိ႕ေတာင္မရွိေတာ့ဘူးကြ။ လုပ္ပါကြာ ျမန္ျမန္ေလး၊ မင္းအေမစိတ္မေျပာင္းခင္…”

ဘာပဲေျပာေျပာ သူတုိ႕ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပါပဲ။ အရပ္ထဲကေတာ့…“ေခြးတုိ႕အေဖနဲ႕ ေခြးတုိ႕အေမ”…ဆုိၿပီး တီးတုိးတီးတုိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေမႊးၾကဴပဲ။

“ခင္ဗ်ားတုိ႕ ကၽြန္ေတာ္စားသလုိ မစားႏုိင္၊ မေနႏုိင္တုိင္း မနာလုိ လုိက္ျဖစ္ေနတာလားလုိ႕ ေျပာလုိက္စမ္းသားေလး”

ခုေတာ့ မေမႊးၾကဴနဲ႕ ဖက္ၿပိဳင္ေျပာရဲသူလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ မေမႊးၾကဴက သူ႕စိတ္နဲ႕ မတည့္ရင္ သူ႕ႏႈတ္က ခြန္းတုန္႕ေျပာခ်င္လာသမွ် စကားေတြကုိ ရမ္ဘုိ႕ ပါးစပ္ထဲထည့္ေပးၿပီး ရမ္ဘို႕ပါးစပ္ကပဲ ထြက္လာေတာ့ သေယာင္ ေျပာေနတာမုိ႕ ကုိယ္ကျပန္ေျပာလွ်င္ ကုိယ္ေတြပဲ ရမ္ဘုိနဲ႕ တုဖက္ၿပိဳင္ေျပာရာ ေရာက္သြားေတာ့မွာ မဟုတ္လား။

အဆုိးဆုံးကေတာ့ မေလးျဖဴရဲ႕ ကုန္စိမ္းဆုိင္ေလးေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ေစ်း၀ယ္သူေတြပဲ။

“အန္တီႀကီးေရ..၊ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ လတ္တယ္။ အားေပးပါဦးလုိ႕ ေျပာလုိက္ပါဦး သားရယ္”

“…………”
“ေစ်းေလွ်ာ့လုိ႕ေတာ့ မရဘူးဗ်ာ။ သားေမႀကီးမွာ သုံးစည္းမွ တစ္က်ပ္ပဲ အျမတ္က်န္ေတာ့တာလုိ႕”

ကုိယ္က တစ္က်ပ္တစ္ျပားေျမာ္ျမင္ၿပီး ဆက္ေျပာေနမိလွ်င္ ဘယ္အျဖစ္ေရာက္သြားမလဲ …ကဲ။ ခက္တာက ေန႕ဓဓူ၀ ေစ်း၀ယ္ရၿပီးဆုိမွေတာ့ မေမႊးၾကဴဆုိင္ေရွ႕က မျဖတ္ပဲလည္း ေနလုိ႕မွ မရပဲ။အဲေတာ့…ကိုယ္ေတြ သူ႕ဆုိင္ေရွ႕ျဖတ္ ေလွ်ာက္မိခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ့္ကုိ မျမင္၊မေတြ႕၊ ႏႈတ္မဆက္အားေလာက္ေအာင္ မေမႊးၾကဴတစ္ေယာက္ အျခားေစ်း၀ယ္ေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနပါေစဟုပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မည္။

ဆုိင္နီးခ်င္းအမ်ိဳးသမီးေတြမွာလည္း တစ္ဒုကၡ။ ေန႕လည္ေန႔ခင္းေတြမွာ ကုိယ့္ကေလး သူ႕ဆီထုိးေပးၿပီး ကုိယ္ကတေရးေမွးငုိက္ေနက်ေလ။ ခုေတာ့ ကေလးထိန္း အကူမရေတာ့တဲ့အျပင္ သူ႕ေခြးကု္ိ တြတ္တီးတြတ္တာေေတြြ ေျပာရင္း အေႏွာင့္အသြား မလြတ္ေသာစကားေတြႏွင့္ ေစာင္းလားေျမာင္းလားေျပာဆုိေနတာေတြကုိ ေအာင့္အည္းသီးခံ ေရငုံေနရေတာ့တဲ့အျဖစ္။

မေမႊးၾကဴက ကုိယ့္ကေလးကုိ တခါတရံ စိတ္လုိလက္ရရွိခ်ိန္ေတြ ေခၚယူထိန္းေက်ာင္း ေခ်ာ့ျမဴလုိခဲ့ လွ်င္ေတာင္….

“ဂူဂူးေရ…၊လာ….ေမာင္ေလးနဲ႕ အတူေဆာ့ရေအာင္”

…ဆုိေတာ့ ခက္….ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။

* * *

ျဖစ္ပုံက ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခသလုံးကုိ ဂ်မ္ဘုိက အစြယ္နဲ႕ျခစ္လိုက္မိတယ္။

အမွန္က ဒီရပ္ကြက္၊ဒီလမ္းထဲက ကေလးေတြအားလုံးဟာ မေမႊးၾကဴတုိ႕အိမ္ကုိ ၀င္ထြက္သြားလာ လည္ပတ္ေနက်ပါ။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကေလးေတြက ဂ်မ္ဘုိ႕ကုိ စ,ၿပီးေရွ႕ကထြက္ေျပးၾက၊ ဂ်မ္ဘုိက ေနာက္ကလုိက္ရင္း မီရာကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဖမ္းမိလုိက္ရာက ကေလးရဲ႕ေျခသုံးသားက ဂ်မ္ဘုိ႕အစြယ္နဲ႕ျငိသြားေရာ..။ကေလးကလည္း ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ေၾကာက္လန္႕တၾကားနဲ႕ ေျပးေနဆဲ အရွိန္ကုိမေလွ်ာ့ေလေတာ့ အစြယ္ရာက မဆို္စေလာက္ မ်ားသြာ း ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ကုိေဇာ္ေ႒းတုိ႕၊ မေမႊးၾကဴတုိ႕ဆုိတာ တစ္သက္လုံးက မသုံးႏႈန္းဖူးတဲ့ ေလသံႏူးညံ့ေလးေတြနဲ႕ ကေလးမိဘ ေတြကုိ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ ဒဏ္ရာ ပကတိေကာင္းမြန္တဲ့အထိ ေဆးဖိုး၀ါးခ တာ၀န္ ယူဖုိ႕ လည္း ရဲရဲအာမခံခဲ့ၾကပါတယ္။

ေန႕တုိင္း သတင္းေမး၊ ဓါတ္စာပုိ႕ေပးရင္းနဲ႕လည္း……

“ကုိယ့္ ညီေလးကုိ ေဗြမယူပါနဲ႔ သားေလးရယ္…”

…လုိ႕ေတာင္ မေမႊးၾကဴက ႏွစ္သိမ့္ေတာင္းပန္ခဲ့ေသးတာပင္။ ဒီေနံနံနက္ေတာ့..

“သားေရ….”

မေမႊးၾကဴ အိပ္ယာကႏုိးႏုိးခ်င္း ထုံးစံမပ်က္ သားကုိအသံျပဳေတာ့ အနားေရာက္မလာ။ သူ႕အိပ္ယာ ထဲမွာလည္းရွိမေန။

“သားေရ…….”

သားေပ်ာက္ၿပီဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ မေမႊးၾကဴတစ္ေယာက္ နံနက္မလင္းမီ အဦးအဖ်ား ငုိပစ္လုိက္ေသးသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား ေစ်းမသြား၊ ဆုိင္လည္းမထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ ရမ္ဘု္ိ ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ၾကသည္မွာ တစ္လမ္းလုံး အုန္းတသဲသဲ။ နံနက္လင္းေလမွ အိမ္ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္း ၊လမ္းသြယ္ကေလးတစ္ခု၏ နံေဘးမွာ ရမ္ဘုိ႕ကုိေတြ႕ေတာ့သည္။

ေသြးအလိမ္းလိမ္း၊ အသက္ေငြ႕ေငြ႕သာက်န္ေတာ့ေသာ မေမႊးၾကဴ၏သားကေလးက မေမႊးၾကဴကုိ မွတ္မိေနေသးသလုိ တအုိင္အုိင္ေအာ္ညည္းရင္းကေန မ်က္ေစ့မွိတ္သြားေတာ့တာ…။

မေမႊးၾကဴကေတာ့ လူေသသလုိကုိ သဲသဲလႈပ္လႈပ္ ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးမိေတာ့တာပင္။

“ေခြးအႀကီး တစ္ေကာင္ေကာင္ အႏုိင္က်င့္သြားတာျဖစ္မွာေပါ့”

မေမႊးၾကဴကေတာ့ မယုံႏုိင္ပါ။ အႏုိင္က်င့္တဲ့ ညည္ဆုိးက လူေတြမွာ ပုိလုိ႔မ်ားတာ…..။

ငုိေနလွ်က္က လမး္ထဲရွိသမွ် ဟုိလူ၊ ဒီလူ ထင္ျမင္ေယာင္မွား သိမ္းက်ံဳးရမ္းပစ္လုိက္ေသးသည္။

အဲဒီညေနမွာေတာ့ မ်က္ရည္မေျခာက္ေသးေသာ မုိ႕အစ္နီရဲမ်က္ႏွာႏွင့္ပင္ မေမႊးၾကဴတုိ႕လင္မယားက ရမ္ဘို႕အတြက္ရည္စူးကာ လမ္းထဲရွိကေလးငယ္ေတြကုိ သာကူယာဂုတုိက္ခဲ့ေလသည္။

* * *

အခု မေမႊးၾကဴတုိ႕ရဲ႕ တတိယေျမာက္ေခြးကေလးအမည္က “ဆူမုိ”…တဲ့။ ။

                                                                                                               သတုိး

ကမၻာထဲကရြာ၊ ရြာထဲက ကမၻာ

ကုိယ္တိုင္က ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကမၻာပတ္ခ်င္ေနတာ။ အျခားတပါးသူေတြကုိလည္း ကမၻာတစ္ပတ္ လည္ေရာက္ဖူးၿပီး အသိပညာ ဗဟုသုတထူးေတြ ရၾကေစခ်င္တယ္။

ေတြးၾကံ ၾကည့္မိတယ္။ ကုိယ္တုိင္ ကမၻာ မပတ္ႏုိင္ေသးေတာ့ေရာ....ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ကမၻာႀကီးကုိ ရြာထဲ အေရာက္ ဖိတ္ေခၚသယ္ယူလာလုိက္တယ္ေလ။

``ကမၻာ့ရြာ အင္တာနက္ကေဖး´´

လာၾက၊လည္ၾကလွည့္။ ကုိက္ညီသင့္ေတာ္ရာ ေရြခ်ယ္ယူၾကလွည့္။







Table(5) ................

အင္တာနက္သုံးၿပီးတဲ့ နာရီအေရအတြက္ကုိ ေငြေၾကးနဲ႕တန္ဘုိးျပန္သင့္ၾကည့္ရင္ ကုိယ္ပုိင္ကြန္ျပဴတာေကာင္းေကာင္းတစ္လုံးေတာ့ လက္၀ယ္ပုိင္ပုိင္ရေနႏုိင္ေလာက္ၿပီေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ႏွေမ်ာေနာင္တ မျဖစ္မိပါဘူး။

ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္၊ ေငြေၾကးတုိ႕အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ ၿပီးေတာ့....မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ....။ အားလုံးရထားၿပီးၿပီေလ။

လူေရာ၊ စိတ္ပါ ပင္ပမ္းခဲ့ရတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕ေတာ့။ တစ္ဆုိဒ္၀င္၊တစ္ဆုိဒ္ထြက္ လုပ္ေနရာက blogေရးခ်င္ပုိးေလး ၀င္လာေတာ့ ေရာဂါပုိတက္ေရာ။ web design သင္တန္းေလးတစ္ခုေလာက္ ေျပးတက္ထား မိရင္အေကာင္းသားလုိ႕ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနမွမေပးေတာ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြပ ဲ အားကုိးတၾကီး ရွာေဖြလွန္ေလွာရေတာ့တယ္။ htmlနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆုိဒ္လိပ္စာေတြ လုိက္ရွာ။ ပုိ႕စ္ေတြ၀င္ဖတ္။ လက္လွမ္းတမီ လုိက္ေမး။ down တန္တာdownရျပန္တယ္။ တစ္ခုသိ တစ္ခုလုပ္၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဟန္မက်ေသးရင္ျပန္ျပင္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ဖ်က္ရင္းျပင္၇င္း သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလည္း ပုိ႕စ္ေတြ ၀ုိင္းတင္ေပးၾကဖုိ႕ စည္းရုံးရေသးတာေပါ့။ ခုေတာ့....ကုိယ္ပုိင္၀က္ဘ္ ဆုိဒ္ကေလးတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ တင္ထားႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ကုိယ့္ဆုိဒ္အျပင္အဆင္၊ တင္ထားၿပီးသမွ် ပုိ႕စ္ေတြ အားလုံးဟာ အေမာေျပ၊ေက်နပ္စရာခ်ည္ပဲ။

ခုဆုိ...ကုိယ္သိခ်င္၊ၾကည့္ခ်င္တဲ့ နည္းပညာဆုိဒ္ေလးေတြထဲ လုိက္၀င္ ေမႊေႏွာက္၊ အသစ္ရလာရင္ ကုိယ္ပုိင္ဆုိဒ္မွာ ျပန္အသုံးခ်၊၊ကုိယ့္အသိပညာေတြကုိလည္း အျခားသူေတြထံ ျပန္လည္မွ်ေ၀ဖုိ႕ ပု္ိ႕စ္ အသစ္ေတြ ထပ္တင္ေပးရင္း ေနေပ်ာ္သေလာက္ ရွိခဲ့ပါျပီ။

အင္း....ကုိယ္ပုိင္domain nameတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ဦးမွ....။






Table(3) ...............



အစက တီဗြီဂိမ္းပဲ ႏွိပ္ျဖစ္ေနတာ။ ခု ...နက္၀ပ္ဂိမ္းေဆာ့ျဖစ္ေတာ့မွပဲ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းလည္းတစ္ဖက္ ေျပးတက္ရေသးတယ္။ က်ဴရွင္လည္း မလစ္ရဲဘူးခင္ဗ်။ ဆရာမက အိမ္ ကုိျပန္တုိင္လုိက္ရင္ အကြိဳင္ခံရမွာ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္အားရ၇င္ေတာ့ မေနႏုိင္ဘူး။ အင္ကာနက္ဆုိင္ ေျပးလာၿပီး ဂိမ္းႏွိပ္ ျဖစ္တာပဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခ်ိန္းၿပီး ဖုိက္ၾကတာေပါ့။ သူတုိ႕နဲ႕ မေတြ႕လည္း ၾကံဳရာလူနဲ႕ ခ်ဲတာပဲ။

မုန္႕ဖုိးလည္း စားရတယ္ကုိ မရွိဘူး။ လက္ထဲမုန္႕ဖိုး မ်ားမ်ား ရွိရင္ အခ်ိန ္ ၾကာၾကာေဆာ့။ နည္းနည္းရွိလည္း ရွိသေလာက္ကေလးေတာ့ ေဆာ့ရမွာပဲ။ ``ဦးေရ....သား ႏွစ္ရာဖုိး ေဆာ့မယ္ေနာ္´´






Table(7) ................



`` သမီးေလး...၊သမီးေလးလား၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား´´

``.............................´´

``အင္း....ေအး...ၾကားတယ္၊ အလုပ္ရဖုိ႕ေရာ....နီးစပ္ၿပီလား။ေၾသာ္ ....အေျခအေန ေကာင္းတယ္ေပါ့၊ ၀မ္းသာပါတယ္ကြယ္´´ `........................´´

``...........ေဖတုိ႕၊ေမတုိ႕ အတြက္မပူပါနဲ႕။စိတ္ခ်ေန၊ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းၾက ပါတယ္´´

``................................´´

``ေအးပါ....သမီးသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဂရုစုိက္၊ဟုတ္လား၊ လိမၼာေနာ္ သမီး.....၊ဒါပဲေနာ္´´

အုိၾကီးအုိမ အရြယ္ၾကီးေ၇ာက္မွ သူမ်ားနက္လုိ႕ လုိက္နက္ရေတာ့တာေလ။ ကုိယ္ေတြငယ္တုန္းကေတာ့ ဒါေတြဟာ စိတ္ေတာင္မကူးၾကည့္ဖူးဘူး။ေမာင္မင္းၾကီးသား၊ ေက်းဇူးရွင္ေလးမ်ား ... ေတာ္ ၾကပါေပရဲ႕။

သမီးငယ္ေလးက ဟုိးအေ၀း ျမဳိ႔ၾကီးမွာ.။ေက်ာင္းမျပီးခင္ကတည္းက သင္တန္းမ်ဳိးစုံ ေလွ်ာက္တက္ေနလုိက္တာ။ ခု...ဘြဲ႕ရျပန္ေတာ့ အလုပ္ရွာေနျပန္ၿပန္ၿပီတဲ့။ ဟိုတုန္းအခ်ိန္ကေတာ့ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ေတာင္ သူကေလးဆီဖုန္း ေခၚ ရတာ သိပ္ကုိ ခက္ခဲခဲ့တာေပါ့။ခုေတာ့ voice mail နဲ႕ေျပာႏုိင္ေနၿပီ။ vzoနဲ႕ဆုိရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတာင္ ျမင္၇ႏုိင္ေသးဆုိပဲ။ accuntတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ဆုိင္က ေကာင္ေလး ေတြ အကူအညီေတာင္းၿပီး လုပ္ထားဦမွပါပဲ။ အီးေမးလ္ လည္းပုိ႕လုိ႕ ရေသးသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္က လက္ႏွိပ္စက္ မရုိက္တတ္ဘူးေလ။ သားၾကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႕ Gtalk ေျပာႏုိင္ဖုိ႕ typingက်င့္ေနဆုိလားပဲ။ ၿပဳံးရေသးတယ္။

အိမ္က အဖြားႀကီးကေတာင္ နားစြန္နားဖ်ားၾကားသြားလုိ႕ ..... ``သမီးနဲ႕ေျပာရင္ သမီးဆီပဲေရာက္ပေစ။တျခားေတြဆီ ေျခရွည္မေနနဲ႕´´

....တဲ့။

သူေျပာမွပဲ သတိေပးသလုိျဖစ္ရတာ ခမ်ာမသိရွာ။






Table(6) .............



စားပဲြထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ေမးလ္းေဘာက္စ္ကုိအရင္ဖြင့္ၿပီး စာေတြစစ္မိတာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။အျပန္အလွန္ inviteလုပ္ထားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သင့္ႏုိးရာရာ ၊ စိတ္၀င္စားစရာ massagesေတြ အျပန္အလွန္ forwardလုပ္ေနက်မဟုတ္လား။

gtalkေဘာက္စ္ကုိေတာ့ တခါတရ့မွပဲဖြင့္ၿဖစ္တယ္။ စကားစျမည္၀င္ ေျပာခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀င္ေျပာသြားႏုိင္ေအာင္ပါ။ ကုိယ္ကစ လုိ႕လည္း သိပ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။

ခုတစ္ႀကိမ္gtalkေဘာက္စ္ ဖြင့္လုိက္မိေတာ့ အေကာင့္တစ္ခု က်န္ေန ရစ္တာေတြတယ္။ ေရွ႕က gtalkသူံးသြားသူဟာ sign outမလုပ္မိပဲ စက္ကုိ အမွတ္မဲ့ ပိတ္သြားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ကူးတစ္ခု လက္ခနဲ ေပၚလာတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ invite လုပ္လုိက္မိတယ္။

``yes´´.......တဲ့။

``သိလုိ႕လား´´

`အင္း........´´

``ဘယ္တုန္းက......လဲ´´

``.....................´´

``......................´´

``.........................´´

``အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ´´

တြံေထြးနင္သြားတယ္။ေမးစရာလား ဟယ္။

``ခ်ီတုံခ်တုံနဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေလွ်ာ့ေျပာတာေတာင္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကြာ ေနေသး တယ္၊ဟား....ဟား....´´

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ကုိ ျပန္ၾကား ေယာင္မိရင္း...........

``ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္...´´

ဒါေတာင္ ယုံရပါ့မလား လုပ္ေနေသးတယ္။

သူ႕ျပန္ေမးရင္ေရာ.....အမွန္ေျပာမွာမုိ႕လား.............ကဲ။

ခုေတာ့ အင္တာနက္ သုံးမယ္ၾကံရင္ gtalk အရင္ဖြင့္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။








Table(12) ................



စာတုိေပစ ပုိးေလးရွိထားတာ သိႏွင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီဆုိဒ္က ုိ ညႊန္လုိက္တာ။ ေရာက္ၿပီးတာနဲ႕ ျပန္မထြက္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ။

ရီဂ်စ္စတာလုပ္ၿပီးတာနဲ႕ ကုိယ္ပုိင္စာမ်က္ႏွာတစ္ခု အပုိင္ရၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။ ကုိယ့္ဓါတ္ပုံေနရာမွာ ေဟာလိ၀ုဒ္ မီဂါစတားတစ္ေယာက္ပ ုံေကာက္တင္ပစ္လုိက္တယ္။ အလဲ့ကြယ္..။ပီတိေတြေ၀လွ်မ္းသြားတယ္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပုိ႕စ္အျဖစ္တင္ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္ေန႕မွာ ေကာ့မက္ေတြ တဖြဲဖြဲ။ တစ္သက္လုံး ေတာင့္တ ၾကားေယာင္လုိက္ရတဲ့ ပရိတ္သတ္အသံပါပဲ။ ၾကည္ႏူးမဆုံးေတာ့။

မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္ဆီ စာမူပုိကရင္ အနည္းဆုံး ေျခာက္လေလာက္ေတာ့ သီးခံေစာင့္ဆုိင္းရတာပဲ။ အပါယ္ခံရဖုိ႕ကလည္း ကုိးဆယ့္ကုိး ဒႆမ ကုိး ရာခုိင္ႏႈန္း ေလာက္ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနတာ။

ခုေတာ့ ဟန္ကုိက်လုိ႕ပဲ။ ခု..စာရုိက္၊ခုပဲ ပုိ႕စ္အျဖစ္တင္ေပးလုိက္၊။ ဘယ္သူကမွပယ္မခ်။ အားေပးေျမွာက္ပင့္မည့္သူေတြေတာင ္ရွိေသးသည္။ ေန႕မကူး ခင္ ေရာက္လာဖတ္သြားၾက။ မွတ္ခ်က္ကေလးေတါ ေရးထားေပးခဲ့ၾကျပီ။ကဲ...blogကဗ်ာ ဆရာဘ၀က ဘာမ်ားလုိေသးသလဲ။ ေရးၿပီးသားစာမူရွိရင္ ကုိယ္ပုိင္ကဗ်ာတင္၊။ မေရးႏုိင္ေသးလုိ႕ လက္ထဲ မရွိေသးရင္ စာအုပ္စာတမး္ေတြေမႊေႏွာက္။ သင့္ႏုိးရာရာေရြးခ်ယ္တင္ရုံပဲ။

typing skillကေတာ့ အားရစရာ မေကာင္းလွေသးဘူးထင္သည္။ နံေဘးက လူရြယ္ေလးဆုိ အေကာင့္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ခု ဖြင့္ထား သလဲေတာင္ မခန္႕မွန္း တတ္ႏုိင္။ gtalk ေဘာက္စ္ေတြ ငါးခုေလာက္ၿပိဳင္တူဖြင့္ ထားကာ အားလုံးကုိ လက္လည္ေအာင္ စာရုိက္ စကားေျပာႏုိင္ေလသည္။ ကီးဘုတ္ေပၚ သူ႕လက္ကေလးေတြ ၿဖိဳးၿဖဳိးေဖ်ာက္ေဖ်က္ ေရြ႕ေျပးေနတာကုိကၾကည့္ေငးခ်င္စရာ။ တခါတရံ ear phone ျဖင့္ သီခ်င္းနားေထာင္ပင္မပ်က္။ အားက်မိရဲ႕။

၀တၳဳ၊မဂၢဇင္း၊ဂ်ာနယ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္ဖတ္လုိ႕ရေနၿပီ ဆုိေတာ့ ေရာက္ေနက် စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးဆီေတာင္ ေျခဦး မလွည့္ျဖစ္ေတာ ့တာ ၾကာ။ စာအုပ္အငွားဆုိင္က ေကာင္ေလးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ေတာင္ ......

“ဒီလ မဂၢဇင္းအသစ္ေတြထြက္လုိ႕ ဆရာ့ကုိ ေမွ်ာ္ေနတာ”

..... တဲ့။ “ေအး....ေအး...ေနာက္မွ၊ေအးေဆးမွ......”

ၿပံဳးေမာ့ေမာ့၊ၿပီးစလြယ္ေျပာခဲ့လုိက္သည္။






Table(15) ................



အုိး.....ေလ....လႈပ္ပါေဟ့ ......ေရအုိးေလးလႈပ္ပါေဟ့...”

“ဟာကြာ...အေရးထဲ...၊ဟလုိ.......ေအး၊ေျပာ.....”

မန္ေနဂ်ာေကာင္ေလး အလုပ္ထဲကေန လွမ္းဆက္ေနတာ။

“ေအာ္ကြာ။ ဘာမ်ားလဲလုိ႕၊ အဲဒါေတြ မင္းတစ္သက္လုံး လုပ္လာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး လားကြာ၊ မင္းကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား ဥစၥာ။ ေအးပါ....ငါခြင့္ျပဳပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးသာ လုပ္ထားလုိက္။ ဟုတ္ပါ.ၿပီ။ ကဲ.... ထပ္မဆက္နဲ႕ေတာ့.....ဒါပဲ။”

ေျပာၿပီး ဖုန္းပါ အၿပီး ပိတ္ခ်လုိက္ေတာ့တယ္။ ေအးေရာ...။နံေဘးက ေဘာလုံးပြဲစဥ္ ဇယားေတြ၊ goal scrollေတြဆီ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေငး အေတြးနက္ေနတဲ့ ေလာင္းကစားငနဲကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကုိမွ မမႈပုံႏွင့္ ..။ သူ႕ဆုိဒ္ထဲသူ စုန္းစုန္းနစ္ျမွဳတ္လုိ႕။ ေထာင့္စားပြဲကုိ ကုိယ္ေရြးထားတယ္ဆုိကတည္းက ဆုိင္ကေကာင္ေလးေတြ လည္း သေဘာေပါက္ေနၾကျပီ။ မေန႕ညက သူတုိ႕ေပးထားတဲ့ လိပ္စာ စာရြက္ေလး ဘယ္နားထားမိပါလိမ့္။ ပုိက္ဆံအိတ္ ထဲမွာ ပဲထင္ပါရဲ႕။မွန္း ....။ေတြ႕ၿပီ။ searchဘားမွာ လိပ္စာရုိက္ထည့္။ enterတစ္ခ်က္ ေဖ်ာင္းခနဲ။ လာထား..။ အားပါး..... အလန္းေလး ေတြ ပါလား။ေက်းဇူးပဲ ေကာင္ေလးေတြေရ...။

လွရာရာ ေရြးေနမိတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ကုန္သြားသလဲေတာင္မသိ။ stick ထဲမွာ ကူးယူသြားမွ။ “အိမ္လုိက္ခဲ့ေတာ့ ဘရစ္တနီ”






Table(1) ................



ဒီအလုပ္တစ္ခုေတာ့ မရလုိ႕ကုိ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀နဲ႕ မိဘကုိမွိခုိေနလာတာ ရွက္လွၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တာ ေတာင္ ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ အသိ အေတြးေတြလည္း သံေခ်းတက္လွၿပီဟု ေတြးေန မိကာ တကယ္ကုိ အလုပ္လုိခ်င္မိပါသည္။

အလုပ္ေခၚမည္ သတင္းၾကားကတည္းက ေျခတုိေအာင္ လွည့္ပတ္ စုံစမ္း လုိက္ရတာ။ ခန္႕မွာက ရန္ကုန္ ရုံးခ်ဳပ္ကတဲ့။ ေလွ်ာက္လႊာလည္း ရန္ကုန္ရုံးခ်ဳပ္ပဲ သြားတင္ရမွာလား။

အလုပ္ရမည္ဆုိတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ ခုလုိ မေသခ်ာတဲ့ အေျခအေနမွာ ျမိဳ႕ရန္ကုန္ဆီ အၾကိမ္ၾကိမ္ လမ္းသလား ၊မသြားႏုိင္ပါ။ခရီး စားရိတ္ က သက္သာလွတာမဟုတ္။ လူေတြ႕က်ေတာ့လည္း တစ္ေခါက္ထပ္သြားေနရဦးမွာ မဟုတ္လား။

“ဟဲ့ အြန္လုိင္းကေန ေလွ်ာက္လု္ိ႕ ရတယ္တဲ့”

“တကယ္..............”

ေပ်ာ္လုိက္တာ.....။

စမ္းတ၀ါး၀ါး၊ ဟုိလူဒီလူေမးရင္းျမန္းရင္း ခလုပ္ေတြေလွ်ာက္ကလစ္။ ကိစၥ ၀ိစၥ အေထြေထြျပီးေျမာက္ေလမွ ဟင္းခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။

အြန္လုိင္းကေန ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္လုိ႕ရေသးတာ သိရေတာ့ စိတ္၀င္စား မိျပန္ၿပီ။

web address မွတ္သြားဦးမွ။ အလုပ္ရခဲ့ရင္ေတာ့ အြန္လုိင္းကေန ဘြဲ႕လြန္ ဆက ္တက္ကာ ဒီပလုိမာတစ္ခု ထပ္ယူလုိက္ဦးမည္။






Table(9) ...............



“hello"

''hi....."

''chat room ထဲ ခုမွေရာက္ဖူးတာ၊ ခင္ခ်င္လုိ႕”

''OK....."






ႊႊTable(11) ..............



“ေဟး....face bookထဲမွာ နင့္စုိက္ထားတဲ့ အပင္ေတြ ေသေတာ့မယ္...”

“ဟယ္...ဟုတ္လား၊ ဒုကၡပါပဲ၊ ငါလည္းအလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနေတာ့ ဒီရက္ထဲ စုိက္ခင္းကုိ ပစ္ထားမိတယ္ဟယ္...။ခု..၀င္ၾကည့္လုိက္ဦးမွ...”

“ငါ...နင့္ဆီ ႏွင္းဆီတစ္ခင္းပုိ႕ေပးလုိက္တာ ေရာက္တယ္မဟုတ္လား ”

“ေရာက္ၿပီ၊ ငါလည္း နင့္ဆီ ကားအေကာင္းစားတစ္စီး ခုပဲပုိ႕ေပးေတာ့မလုိ႕”

“ေကာင္းတယ္၊ ငါ ကားေမာင္းသင္ထားလုိက္မယ္ ဟား....ဟာ.း.........”

“.........................”

“..........................”







Admin .....................

ကုိယ္တုိင္ ကမၻာ မပတ္ႏုိင္ေသးေတာ့ေရာ....ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ကမၻာႀကီးကုိ ရြာထဲ အေရာက္ ဖိတ္ေခၚသယ္ယူလာလုိက္တယ္ေလ။

``ကမၻာ့ရြာ အင္တာနက္ကေဖး´´

လာၾက၊လည္ၾကလွည့္။ ကုိက္ညီသင့္ေတာ္ရာ ေရြခ်ယ္ယူၾကလွည့္။ ။


သတုိး

လြမ္းေမာရေသာ အျဖစ္မ်ားအေၾကာင္း

ခ်စ္ရသူ၏သစၥာေဖါက္ဖ်က္မႈအေၾကာင္းကုိ ထုိခ်စ္သူ၏ အစ္မအရင္းထံ ရင္ဖြင့္တုိင္တည္ရမည့္ အျဖစ္သည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ကသိကေအာင့္ျဖစ္စရာ ေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။ ၿပီး… ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္၊ ေျပာျပေနခ်ိန္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး မွာ မ်က္ရည္ အလြန္လြယ္ေသာ သူမက ခံႏုိင္ရည္ကင္းမဲ့စြာ က်မ်က္ရည္ေၾကြမဆုံး

ရွိေနလိမ့္ဦးမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္။

ဒါေပမယ့္…ဇင္မ်ိဳးပုိင္ရဲ႕ သစ္စိမ္းခ်ိဳးအျပဳအမူေတြအေၾကာင္းကုိ သူအစ္မ ယဥ္မ်ိဳးခုိင္ထံ မတုိင္တန္း၊ ျပစ္မတင္ရပဲေတာ့ မေနႏုိင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ..အဲဒီ ယဥ္မ်ိဳးဟာ သူမ၏ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနေသးတာေၾကာင့္ပင္။ သူ႕ေမာင္ငယ္၏ သစၥာမတည္၊ ေသြဖယ္ေဖါက္ျပန္မႈအတြက္

ယဥ္မ်ိဳးသည္လည္း အားနာ၊အေနခက္ရ ေပလိမ့္မည္။

ဒါေပမယ့္ သူမတုိ႕ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုထဲမွာ အလွ်င္ဦးဆုံး၊ ေစာစီးစြာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ေသာ ယဥ္မ်ိဳးဟာ ေန႕ခ်င္း၊ ညခ်င္း ဇြတ္ႀကီးပင္ လူႀကီးဆန္သြားရ ေတာ့ကာ အုပ္စုဗုိလ္၊ ဆရာႀကီးအျဖစ္….သူသိ၊သူတတ္ လုပ္ေနက်ပင္။ တစ္ဘက္သား စိတ္ေက်နပ္ၾကည္လင္ေအာင္ နားခံသာစရာ ေခ်ငံေျပျပစ္ေသာ စကားတုိ႕ျဖင့္ ႏွစ္သိမ ့္ေဖးမတတ္သူလည္း ျဖစ္ျပန္သည္။

ဇင္မ်ိဳး၏ ကိစၥမဟုတ္ပဲ တျခားစိတ္ရွဳပ္၊ စိတ္ညစ္စရာ အေၾကာင္းကိစၥတုိင္းမွာလည္း ယဥ္မ်ိဳးထံ အေရာက္သြားကာ ရင္ဖြင့္၊ အႀကံဥာဏ္ယူေနက်မုိ႕ ပုိလုိ႕ေတြ႕ခ်င္တာျဖစ္သည္။

ဇင္မ်ိဳးကုိ အေျဖမေပးခင္ကလည္း……

“ေဒၚပုိးဥေရ…။အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားပါဦးဟယ္”

“ရွင့္ေမာင္က ေစာင့္ရတာ စိတ္မရွည္ဘူးတဲ့”

“အဲဒါနဲ႕ပဲ ရွင္က ခ်က္ခ်င္းအေျဖ ျပန္ေပးခ်င္ေနၿပီေပါ့ေလ…”

အဲသည္စဥ္ကတည္းက….

“ရွင္ေတာ့ ပုိင္ပုိင္ ႏုိင္စားသမွ် တသက္လုံး ေခါင္းငုံ႕ခံရေတာ့မွာပဲ ထင္တယ္”

…ဟု ႀကိဳတင္နိမိတ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။

ယဥ္မ်ိဳး၏ ေတြးထင္မႈေတြဟာ ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး မွန္ကန္ေနလိမ့္မည္ ဟု ပုိးဥလည္း တင္ႀကိဳယုံၾကည္၊ ျပင္ဆင္ႏွင့္ခဲ့ၿပီးသားပင္။

ယဥ္မ်ိဳး ႏွင့္ သက္ရြယ္တူ၊ အပ်ိဳႀကီးမမ စာရင္း၀င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ပုိးဥထက္ ပုိင္ပုိင္က ငါးႏွစ္ခန္႕ ငယ္ပါေသးသည္။ သူ႕အိမ္မွာလည္း သူသာအငယ္ဆုံးမုိ႕ေနရာတကာ ဦးစားေပးခံ၊ ခ်စ္ျမတ္အေရးေပးခံဘ၀မွာ အသားက် ၊သာယာေနသူ ျဖစ္သည္။ ပုိးဥကုိေတာ့ ဆုိစရာပင္မရွိ။

တစ္ခုခု အေရးဆုိလာေလတုိင္း…ပုိးဥဘက္က ခ်စ္ႏုိးငဲ့ညွာစြာ လုိက္ေလ်ာေနလွ်က္က….

“OK ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလုိပဲျဖစ္ရမွာေပါ့”

အဲသလုိ အတြန္႕တက္တတ္ျပန္ေသးတာ…။

“နင္က အရမ္း အလုိလုိက္တာကုိး ပုိးဥရဲ႕”

“နင္တုိ႕ တစ္မိသားစုလုံးေရာ….ဘာထူးလဲ”

ယဥ္မ်ိဳးက စိတ္ပ်က္၊လက္ပ်က္ ေခါင္းယမ္းလုိက္ေလကာ…..

“မတူဘူးဟဲ့။ နင္ကေတာ့ သူ႕ကုိ ထိန္းေပးႏုိင္ဖုိ႕ လုိကုိလုိအပ္တယ္”

“ရွင့္ေမာင္က ကေလးလား…ကဲ”

“သူ႕ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ မိန္းမကုိႀကိဳက္ၿပီး ကေလးျပန္လုပ္ေနတာပဲေလ”

ယဥ္မ်ိဳးက အဲသလု္ိလည္း အေျပာရက္စက္တတ္ပါေသးသည္။

ပုိးဥကေတာ့ ဒီလူနဲ႕ ဒီလူအၾကား စကားအက်ေကာက္ကာ နာက်င္ခံစား၊ ပုံႀကီးခ်ဲ႕မေနခ်င္ပါ။ တကယ္တမ္းမွာလည္း ယဥ္ၤမ်ိဳး၏ စကားတုိ႕က အျဖစ္မွန္ႏွင့္ ကြက္တိမွန္ကန္ေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။

ပုိးဥ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ဘယ္သူ႕ကုိမဆုိ သီးခံလုိက္ေလ်ာ၊ နားလည္အေလွ်ာ့ေပးၿမဲအေလ့မွာ ငါက…အႀကီး…ဟူေသာအသိက ထပ္ေပါင္းျဖည့္ ေပးရျပန္တာမုိ႕ ပုိင္ပုိင္ ႏိုင္စားစရာ ျဖစ္ေနေတာ့တာလားသိ။

“ကဲ…ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ…”

ယဥ္မ်ိဳးကေတာ့ ဟန္္ပါပါ မ်က္စပစ္လ်က္ ေႏြးေထြးေဖးမစြာ ႀကိဳဆုိရွာေပသည္။

* * *

ယဥ္မ်ိဳးထံေရာက္လွ်င္ သူ႕ေမာင္၏မတရားမႈ၊ မိမိနာက်င္ခံစားရမႈ တုိ႕အေၾကာင္း မခၽြင္းမခ်န္ ရင္ဖြင့္ပစ္တင္ကာ ငုိေၾကြးပစ္လုိက္မည္ဟု ေမာင္းတင္ လာခဲ့ပါသည္။

“ေဟာ…ရွင္ပုိးဥနဲ႕ မိသီ…၊ ရွင္တုိ႕ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လုိ႕ေတာ့ ထင္သားပဲ။ က်ဳပ္လည္း ရွင္တုိ႕ကုိေမွ်ာ္ေနတာပဲ။”

တဆက္တည္း အိမ္ေနာက္ဘက္ဆီ လွမ္းကာ….

“ေအးမာေရ..၊ မမပုိးဥတုိ႕အတြက္ သံပုရာရည္ ႏွစ္ခြက္ လုပ္ခဲ့ေပးပါဟယ္…”

“ဟုတ္ အန္တီေလး…၊ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး ေဖ်ာ္လုိက္မယ္ေနာ္ မမပုိးဥ၊ မမသီေရာ….”

ေအးမာတစ္ေယာက္ သည္အိမ္သုိ႕ ေရာက္စကတည္းက ၀င္ထြက္၊ရင္းႏွီး သိကၽြမ္းေနခဲ့ၿပီးမုိ႕ သီသီက….

“ေအးမာ…အရမ္းတုိးတက္ေနပါလား”

ယဥ္မ်ိဳးကေတာ့…

“ခ်ီးမြမ္း ေစာမေနနဲ႕။ ဒီနံနက္ ထမင္းအုိးတစ္လုံး ပစ္လုိက္ရၿပီ”

“ဟယ္….ဘယ္လုိျဖစ္ျပန္တာလဲ”

``ခါတုိင္းက ဆန္ေျခာက္လုံး ခ်က္ေနက်ေလ။ ဒီေန႕မွ ငါကလည္း ပုိပုိမုိမုိ ေျခာက္လုံးခြဲခ်က္ဖုိ႕ ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲဒါ ဆန္ေျခာက္ဗူးရယ္၊ ေျခာက္ဗူးကုိ ထက္၀က္ခြဲေတာ့ သုံးဗူးရယ္….ထည့္ေပါင္းၿပီး ကုိးဗူးခ်က္လုိက္သတဲ့ဟယ္။ ….ထမင္းအုိးက ေမာက္လွ်ံၿပီး ထမင္းရည္မွ ငွဲ႕မရေတာ့ ေပ်ာ့ပ်ဲၿပီး….၀က္စာ ျဖစ္ပါေရာ…..´´

``ဟိ…ဟိ ...ေျခာက္ဗူးခြဲကုိ ကုိးဗူးျဖစ္ေအာင္ သူမုိ႕ စဥ္းစားတတ္တာ။ တုိ႕ေတာင္ မေတြးမိဘူး…ဟား…ဟား… ေတာ္လုိက္တဲ့ေအးမာ´´

ယဥ္မ်ိဳးတစ္ေယာက္ ရွဳံ႕မဲ့ေနရသေလာက္ ပုိးဥႏွင့္ သီသီကေတာ့ ရယ္ေမာမဆုံး။

ေအးမာသည္ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ..ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ရယ္ေမာရန္အသင့္ ့ျဖစ္ေနသလုိ ပြင့္ ဟဟ။ အရယ္လည္း သန္သူျဖစ္ပါသည္။ဆူပူက်ိန္းေမာင္းခံရလွ်င္လည္း နာက်င္စိတ္ဆုိးရေကာင္းမွန္းမသိ။ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္နွာ မညွဳိး။ ယဥ္မ်ဳိး၏

သားႏွစ္ေယာက္က အႏုိင္က်င့္သမွ် ဆုိးမ်ိဳး သည္းညည္းကုိလည္း ခံႏုိင္ရည္၀ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။

ခုလုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးအေခၚတုိ႕ျဖင့္ မွားမွားယြင္းယြင္း၊ လြဲလြဲေခ်ာ္ေခ်ာ္ ရွိတတ္လွတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္….။

``ေပါတာမ။ အူေၾကာင္ၾကား….´´

ႏွိပ္ကြတ္ခံရမႈမ်ားၾကားမွာ ရယ္ဟဟ အၿပံဳးမပ်က္ ေနႏိုင္သူ လည္းျဖစ္သည္။

``တစ္ေ န႕တစ္ေန႕ …ငါ့မွာ ဟုိေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥက တစ္ဖက္၊ သူတုိ႕အေဖကုိလည္း စိတ္တုိင္းမက်။ အဲဒီၾကားထဲ ေအးမာက ဘာလုပ္လုပ္ေစာင့္ၾကည့္ေျပာေန ရတယ္ဟယ္။´´

``ကုိသက္ေဇာ္က နင္စိတ္တုိင္းမက်ေလာက္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ေနလုိ႕လဲ´´

``ဟဲ့…ဘာမွမလုပ္လုိ႕စိတ္တုိင္းမက်တာ..သိၿပီလား´´

``အန္…..´´

``ဟုတ္တယ္ေလ။ စိတ္တုိင္းမက်စရာလည္း ဘာမွမလုပ္ဘူး။ စိတ္တုိင္းက်ေလာက္ ေအာင္လည္း ငါမေျပာပဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး…´´

``နင္က နင့္ၾသဇာ တည္ရမွကုိး..´´

``ဟဲ့ အဲဒီၾသဇာကလည္း တည္ခ်င္လုိ႕ တည္တယ္ေအာက္ေမ့ေနၾကလား။ သူ႕ဘာသာ အလု္ိအေလွ်ာက္ ဘယ္ေတာ့မွ စ, မလႈပ္လုိ႕ မေနႏုိင္တဲ့ငါက ၀င္ပါ၊၀င္ေျပာရင္း ျဖစ္လာတာ.....…ရပ္ကြက္ရုံးမွာ ဧည့္စာရင္းတုိင္တဲ့ ကိစၥေလာက္ကေလးေတာင္ ငါက သြား….လုိ႕ မလႊတ္ပဲ၊မေျပာပဲ သူ႕ဘာသာ သြားတတ္တယ္ထင္လုိ႕လား´´

ပုိးဥတုိ႕ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတာ့ ၿပံဳးရပါသည္။ အဲဒီ ကုိသက္ေဇာ္တစ္ေယာက္ ဟာလည္း ေျပာခ်င္စရာ..။ ေနရာတကာ…. ယဥ္မ်ိဳးႏႈတ္က ေစညႊန္ရာအတုိင္းသာ ေစာင့္ဆုိင္းလုိက္နာရတဲ့ အက်င့္မွာ ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္ေတာ့မဆုိ…

``ခင္ဗ်ားတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းက ုိျပန္ေမးၾကည့္လုိက္ဦးမယ္´´

…ဆုိေနတတ္သူပင္။

ယဥ္မ်ိဳးက ရုတ္တရက္အသံကု္ိ ႏွိမ့္လုိက္ေလကာ…

``ဟုိတေလာကလည္း ေအးမာ ေယာက်္ားေနာက္ လုိက္ဖုိ႕လုပ္ေသးတာ´´

``ဟဲ့ ေအးမာကေလ…´´

``ဟုတ္ပါ့…ရွင္။ ငါ့မွာ ေခါင္းမီးေတာက္မတတ္ လုိက္ရွာ၊ လုိက္ရွင္းရတာ..´´

``……………..´´

``သူ…ဘယ္အခ်ိန္ ရီးစားရလုိက္သလဲေတာင္ မသိပါဘူးဟယ္။ အ၀တ္အစား ေလး၊ငါးစုံနဲ႕ ေကာင္ေလးခ်ိန္းတဲ့ဆီ သြားႀကိဳေစာင့္ေန တာေလ။ အခ်ိန္မီ သတင္းရလုိ႕စုံစမ္းၿပီးလုိက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ေရာက္မလာေသးဘူး တဲ့။ အဲဒီေနရာမွာ

သင္းက တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုပ္…´´

``နင္ျပန္ေခၚလာေတာ့ေရာ….၊သူ…ၾကည္ၾကည္သာသာ ျပန္လုိက္လာတာပဲလား…´´

``အမေလး…ငုိကာရယ္ကာနဲ႕ေပါ့။ ငါ့မွာ ေခ်ာ့လုိက္ ၊ေျခာက္လုိက္ နည္းမိ်ဳးစုံနဲ႕….´´

``အခုေကာ…အေျခအေနက…..´´

``အေျခအေနမဟန္ရင္ေတာ့ ငါက ေတာျပန္ပုိ႕မယ္ စိတ္ကူးၿပီးသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခု…နင္တုိ႕ ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ။ သူက ေအးေဆး ျပန္ျဖစ္ေနၿပီ´´

``သူ႕ေကာင္ေလးကေရာ…´´

``မဟန္ပါဘူးဟယ္။ ေခ်ေခ်ငံငံထဲကလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ခုလည္း သင္းက ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲေနျပန္သတဲ့ေလ´´

သံပုရာရည္ ႏွစ္ခြက္လာခ်ေပးရင္းက သူ႕အေၾကာင္းေျပာေနၾကသည္ ဆုိတာ ေအးမာရိပ္မိေနခဲ့သည္။

``ဟဲ့ လက္သုတ္ပု၀ါ´´

ယဥ္မ်ိဳးစကား မဆုံးခင္ ခပ္သြက္သြက္ေျပးယူၿပီိး ျပန္ေရာက္လာသည္။

``နင့္ အေၾကာင္း ေျပာေနတာ…´´

``အန္တီေလးကလည္း…ဟီးဟီး´´

ေအးမာက ရွက္ရိပ္ေ၀့ေ၀့ ရယ္ၿဖဲၿဖဲ။ ပုိးဥက သူ႕လက္ကုိ ဆြဲယူကာ အနီးမွာထုိင္ေစရင္း….

``အန္တီေလးက ေအးမာရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူဆုိေတာ့ ေအးမာနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ တာ၀န္လည္းရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတူေနၾကတာဆုိေတာ့ ေစတနာလည္း ထားေနမိေတာ့ ေအးမာကုိ မသင့္ေတာ္တဲ့အေနအထားမုိ႕လုိ႕ ျပန္ေခၚထိန္းသိမ္းထားရတာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းမမတုိ႕ကုိ ခုပဲေျပာျပေနတာ…´´

``ဟုတ္…´´

``ေအးမာ ခု..ေပ်ာ္ရဲ႕လား´´

``ဟုတ္၊ ေပ်ာ္ပါတယ္ မမပုိးဥ´´

``အဲဒီ တစ္ေယာက္ကေရာ..ေအးမာကုိ ျပန္ဆက္သြယ္ေသးလား´´

``အင္း…။ဆက္သြယ္တယ္´´

ယဥ္မ်ိဳးထံ မလုံမလဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

``ဒါေပမယ့္ ေအးမာက ျပတ္ၿပီ လုိ႕သူ႕ကုိေျပာလုိက္တယ္´´

``တကယ္...´´

``တကယ္ေပါ့။ သူကမွ ေအးမာကု္ိ သစၥာမရွိပဲ။ သစၥာမရွိတဲ့လူကု္ိ လြမ္းေန၊ ငုိေနရင္ ေအးမာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏုိင္ဘူး။အဲဒါဆုိ အန္တီေလးက ေအးမာကုိ ဒီ အိမ္မွာမထားေတာ့ပဲ ေတာျပန္ပုိ႕လုိက္မွာ။ ေအးမာ အေမတုိ႕အိမ္ ျပန္ေရာက္ရင္ ဟုိအရင္လုိပဲ ငတ္လုတဲခါျဖစ္ဦးမွာ…။ခုေတာင္…အန္တီေလးဆီက အေမႀကိဳထုတ ္သြားတဲ့ လစာေတြအတြက္ ေအးမာ အလုပ္ဆက္လုပ္ရင္းျပန္ဆပ္ေပးရဦးမွာေလ…´´

သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ပုိးဥႏွင့္ သီသီ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လွ်က္ အသံမထြက ္ ႏုိင္ၾကေတာ့။

* * *

``ဒီေန႕ နင့္အိမ္လာလည္ရတာ တန္လုိက္တာ….။ စားလုိက္၊ရယ္လုိက္နဲ႕ဗုိက္ေတြလည္းတင္း၊ ပါးေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။ ကဲ…က်ဳပ္တုိ႕ ျပန္သင့္ၿပီ သီသီေရ..´´

``ဟဲ့ မိန္းမေတြ၊ ရွင္တုိ႕ တစ္ခုခုေျပာစရာရွိလုိ႕ က်ဳပ္ဆီလာၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ဘာမွ မေျပာရေသးပဲ မျပန္ရပါဘူး။´´

``ဟာ..မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ။ ေအးမာကုိရွက္တယ္´´

စကားအဆက္အစပ္ကုိ နားမလည္ရွာေသာ ေအးမာကေတာ့ သူ႕မူပုိင္ဟန္အတုိင္း ရယ္ဟဟ၊ၿပံဳးတုံ႔တုံ႕…ရွက္ႏုိးစြာ လက္ျပက်န္ရစ္သည္။ ။

______________________________________________ သတုိး___________

““ေစတနာ ပုံျပင္သစ္””

အခါတပါးမွာေပါ့။

ေတာကစားရင္း မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားလာတဲ့ မင္းသားငယ္တစ္ပါးဟာ ျခံ၀န္းနယ္ေျမတစ္ခုဆီ အမွတ္မဲ့ေရာက္ရွိသြားပါသတဲ့။

ျခံ၀န္းက်ယ္တစ္ေနရာမွာ သရက္ပင္ေပါက္ကေလးေတြ စီတန္းစုိက္ပ်ဳိးေနတဲ့ အဖုိးအုိတစ္ေယာက္က မင္းသားငယ္ကုိ ခရီးဦးႀကဳိဆုိရွာတယ္။ မင္းသားငယ္ဟာ ၾကည္ႏူးစိတ္ႏဲ႕ ျပဳံးျမလ်က္...

“အဘုိး..ဒီသရက္ပင္က အသီးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္စားသုံးရဖုိ႕ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးမဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပ မင္းသားရယ္ ..အဖုိးတုိ႕အသက္အရြယ္မွာ ေသဖုိ႕တစ္ခုကလြဲလု္ိ႕ ဘာကုိမ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနႏုိင္ဦးမွာလဲ။ ေနာင္လာေနာင္သား သင္းတုိ႕ေလးေတြ အတြက္ပါပဲ။”

ၾကည္ႏူးမဆုံးရွိလွတဲ့မင္းသားငယ္ဟာ...

“အဖုိးရဲ႕ေစတနာကုိ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဒီမွာ..မြန္ျမတ္တဲ့ေစတနာရွင္အဖုိးအတြက္ တုံ႕ျပန္လက္ေဆာင္”

ေက်နပ္အားရ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပ ထြက္ခြာသြားတဲ့ မင္းသားငယ္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကုိ ၾကည့္ေငးက်န္ရစ္တဲ့အဖုိးအုိဟာ ...

“ေတာက္..ပတၱျမားလက္စြတ္တုိ႕ ဘာတုိ႕လုိ အဖုိးတန္လက္ေဆာင္ဆုိရင္လည္းဟုတ္ေသးရဲ႕။ ခုေတာ့...ဒီ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ မ်ဳိးေစ့ထုတ္ၾကီးက ဘာလုပ္ရမွာတုန္း...သြားဟာ..”

အဖုိးအုိ ေဒါသတၾကီးပစ္ေပါက္လုိက္လုိ႕ လြင့္စင္ကြဲထြက္သြားတဲ့ မ်ဳိးေစ့ကေလးေတြဟာ အစုိ႕အေညွာက္အပင္ေတြေပါက္လုိ႕ စိမ္းျမေတာထေနခဲ့ပါျပီ။ ပင္ျခင္းယွက္လိမ္ေနတဲ့ အပင္ငယ္ေတြရဲ႕ အျမစ္ေျခမွာ ပတၱျမားလက္စြတ္တစ္ကြင္း နစ္ျမဳတ္ေနခဲ့တာ အဖုိးအုိေသလြန္ခ်ိန္ထိ သိမသြားခဲ့ပါဘူး။ ။


“သတုိးလုလင္”